Hugljómun og höfnun

Mynd - eða það gerðist ekki, segir fólk stundum. Núna síðast tengdist það svartsokkafjalli Himnaríkis, og ég birti með glöðu geði myndina sem ég sendi Ellen frænku nýlega til að biðja hana um að koma upp á Skaga og hjálpa mér að para svarta sokka eins og hún gerði einu sinni með sturlað góðum árangri. Ég gekk varla í sokkum næstu vikur á eftir til að hafa skúffuna fulla og flotta sem lengst.

Hún hló bara. „Kallar þú þetta sokkafjall?“ spurði hún og samt hafði ég ketti með á myndinni til að auka líkur á því að hún kæmi. Hvernig getur hún ekki elskað og þráð svona sæta ketti? Mosi hefur samt fundið þetta á sér, hann er svo fúll á svipinn. Það eru komin einhver ár síðan við frænka vörðum síðast saman kvöldstund í að para saman fulla stórkommóðuskúffu eftir að ég hafði lýst yfir vanlíðan minni (hún er sálfræðingur) yfir lausum sokkum sem lágu tvístraðir um allt í skúffunni að ráði bróður hennar sem gerir slíkt sjálfur án tillits til mynsturs eða lita. Er það töff í Kópavogi? Já. Á Akranesi? Nei.

Þannig að ég paraði bara sjálf alla vega tvö pör við undirleik Genesis, Pink Floyd, Jethro Tull og fleiri af YouTube-veitunni sem býr endalaust til flotta lagalista fyrir mig í stíl við lagið sem ég vel ef ég nenni ekki að hlusta á lagalistana sem ég bjó til sjálf (mjög líkt Spotify). Núna valdi ég Carpet Crawlers með Genesis (geggjað lag) og svo fylgdi hin dýrlegasta músík á eftir. Þegar ég klára pörunina á morgun ætla ég að hlusta á hlaðvarp í fyrsta sinn. Vídjó heitir það, Hugleikur og einhver skemmtileg kona, skilst mér. Þá hlýt ég að geta klárað.

 

Ég gerði stóra uppgötvun í dag, fékk hugljómun ... varðandi fólkið sem er alltaf á móti öllu, alltaf að rífa kjaft og elskar YouTube eins og ég. Dæmi:

Veðurfarsbreytingar? „Nei, allt saman lygi, þetta gerist á einhverra alda fresti, jörðin er bara að hreinsa sig, ekkert að marka veðurfræðinga.“

Bóluefni við covid-19: „Nei, þetta er samsæri, ekkert að marka lækna og vísindamenn. Þið eruð eins og skíthræddar rollur í réttum.“

Voru guðirnir geimfarar? Man eftir þessari bók sem gerði allt vitlaust fyrir áratugum. Held þó að ég hafi ekki nennt að lesa hana. Kannski trúa einhverjir á guði frá öðrum hnöttum. Ég trúi Men in Black betur, lokaatriðunum.

Jörðin flöt. „Auðvitað, það er bara verið að ljúga að okkur, hvernig getur jörðin verið hnöttótt? Við myndum svo pottþétt detta af henni ef við byggjum í t.d. Ástralíu ... eða er Ástralía kannski ekki til?“ 

Tungllendingin 1969. „Neibbs, allt sett á svið, flottur leikur, flott leiktjöld. USA-lygi, leikrit til að spæla Rússa.“

 

Eftir þessa hugljómun efast ég stórlega um að ofsahræðsla búi að baki mörgum samsæriskenningum sem verði til þess að fólk slökkvi á rökhugsuninni og afneiti því sem það veit innst inni að er rétt. Nei, þetta er einfaldlega bara krúttlegur og barnslegur mótþrói. Auðvitað gæti mér skjátlast, ég er nógu þroskuð til að viðurkenna það, en það eru bara svo margir sálfræðingar í fjölskyldunni að það eru nánast engar líkur á því.

Sjálf á alveg til að vera í mótþróa stundum, er nánast uppreisnargjörn á köflum; fór á Varið land-fundinn góða og æpti: Ísland úr Nato, herinn burt, það var á unglingsárunum þegar ég nennti úr húsi, en af því að ég er svo heimakær birtist mótþróinn núorðið mest þegar kemur að sjónvarpinu. Var það ekki bara mín sem hreinlega gleymdi alltaf að horfa á Verbúð, Helgar með Helga, og löngu fyrr Hemma Gunn og Spaugstofuna? Ef það er ekki uppreisnarmótþróaþrjósku-eitthvað ... Ég horfi bara á ALLA LEIÐ, fréttir, VEÐUR og Gísla Martein. Bíð eftir eldgosi, það er langbesta sjónvarpsefnið. Mætti ekki endurtaka flottustu senurnar úr því á RÚV 2?

Um helgina sá ég reyndar tvær góðar bíómyndir: Konuna í búrinu og Veiðimennina. Eftir bókum Jussi Adler-Olsen sem ég á flestar, kannski allar. Get t.d. ekki beðið eftir næstu bók, eins og ég hef áður bloggað um. Natríumklóríð endaði allt of spennandi. Þessar tvær bíómyndir fann ég inni á RÚV en held að búnar hafi verið til fleiri myndir eftir þessum bókum sem kannski er von á hjá RÚV á næstu vikum. Ég mun horfa á þær.

Þriðja myndin sem ég horfði á um helgina (af því að ég nennti ekki að standa upp úr sófanum) var leigumorðingjamyndin Bruges, fannst hún ömurleg. Kallið mig bara plebba en fyndnin í henni var svo langt frá sótsvörtum húmor föðurættarinnar úr Þingeyjarsýslu (Flatey) með dassi af Skagafjarðar-móðurættar-glensheitum (Hróarsdal). Ég get sem sagt ekki bara gefið auglýsingastofum góð ráð, heldur líka handritshöfundum. Ef vilji er fyrir því, gæti ég alveg  tekið að mér að velja bíómyndir fyrir sjónvarpsstöðvarnar, ég þótti góð í því 1983 þegar ég valdi stundum myndir fyrir ólöglega bíórás Æsufells og Asparfells þetta hálfa ár sem ég bjó þar. Ég myndi vanda valið sérstaklega fyrir gamlárskvöld þar sem veljarar allra stöðva líta svo á að ALLIR séu úti að djamma SEM ER EKKI. Ég, mikil djammdrottning á köflum, hef bara djammað einu sinni á gamlárskvöld, það var 1986. Bæði fyrir þann tíma og eftir hef ég ár hvert hugsað: Æ, hvað það væri nú gaman að horfa á eins og eina góða bíómynd áður en ég fer að sofa. En það voru bara gamlar margendursýndar, sjaldnast sæmilega skemmtilegar.

 

En nú er þetta orðið of seint, kæru bíómyndaveljarar íslenskra sjónvarpsstöðva. Nú höfum við val, við sem heima sitjum og loks búin að læra á fjarstýringarnar.

Lukkudýr ÍA og svartsokkaraunir

Ljómandi fínni helgi að ljúka þar sem glímt var meðal annars við lágt þvottafjall sem ég sigraði á stuttum tíma, nema sokkana. Þeir eru allir svartir (mínir) og þess vegna bara hægt að para þá í dagsljósi (veit einhver annars hvar maður fær svona skurðstofuljós?).

Að hafa smám saman í gegnum árin látið þennan gamla draum um að eiga fulla kommóðuskúffu af svörtum sokkum og allt ótrúlega þægilegt á morgnana, rætast ... og vera svo með fullkomunaráráttu (svart ekki sama og svart) - er ekki góð skemmtun. Hrifning mín hefur færst meira yfir á skrautlega og litríka sokka svo ég hlakka til að komast í Stefánsbúð á Laugavegi þar sem mjög flottir sokkar fást, langt frá því að vera einlitir. Davíð frændi sækir sér bara einhverja tvo ofan í skúffu sína á morgnana og það er sennilega einn á móti milljón að þeir passi saman. Hvílík hetja sem þessi ungi maður er.

 

Þessir síðustu dagar voru annars nokkuð annasamir þótt stráksi væri í helgargistingu, spennandi aukaverkefni unnið í gær og klárað í dag (yfirlestur, sjá sjokkerandi mynd hér að ofan sem var tekin í þvingaðri pásu í gær, laugardag) en steingleymdi óflokkuðu svörtu sokkunum (og dagsbirtu) og dundaði mér bara eitthvað og dúllaðist, ákvað svo undir kl. 18 að horfa á nýju James Bond-myndina sem beið mín ókeypis á Sjónvarpi Símans Prime. Ég lifi svolítið á brúninni og viðurkenni að ég var mjög stressuð því það var stutt í fréttir kl. 18 á Rás 2, kl. 18.30 á Stöð 2 og kl. 19 á RÚV, en ég ákvað að sætta mig við þetta síðastnefnda og njóta JB bara þar til ég gæti sett á pásu kl. 19 og horft á fréttirnar í gemsanum.

 

Athygli mín beindist þó fljótlega að miklum hávaða úti fyrir, sennilega allt troðið af fólki í Guðlaugu eða að flestum landsmönnum hafi dottið í hug að fara í flottu sundlaugina okkar eða á Langasandinn, jamm, þetta er allt á hlaðinu hjá mér og meira til. Ég gafst upp á þessum hávaða um klukkan hálfsjö, rauk út á svalir og kallaði eins hátt og blíðlega og ég gat: „ÆTLIÐ ÞIÐ AÐ HAFA LÆGRA, ÞAÐ ER FÓLK HÉRNA AÐ REYNA AÐ HORFA Á JAMES BOND!“ Rödd mín orðin svo miklu sterkari og hljómfegurri eftir að ég hætti að reykja fyrir tveimur árum og barst sennilega smám saman með hlýrri golunni yfir alla Jaðarsbakkana, jafnvel upp í Grundahverfi. Um það bil fimm mínútum seinna heyrði ég tryllt fagnaðarlæti, ég hélt að það hefði verið í þeim sem heyrðu síðast í mér og vildu sýna mér stuðning við þessa sjálfsögðu ósk um minni hávaða, meiri Bond. En fljótlega kom BLING frá FotMob-appinu í gemsanum og í ljós kom að það var í gangi fótboltaleikur á stærri vellinum austanmegin Himnaríkis, sá minni nær mér er þyrluvöllur minn, og ÍA hafði skorað og það gegn meisturunum, Víkingi Rvík. Ég dró þá ályktun að mínir menn hefðu heyrt í mér köllin, ekki kannski orðaskil og ákveðið að ég hafi verið að hvetja - og það með svona ofboðslega góðum árangri (eða heyrt allt og orðið reiðir, svo reiðir að þeir skoruðu?) Ég var sem ekki viss og prófaði aftur og enn aftur og alltaf eftir smástund komu fagnaðarlæti vegna marka minna manna. Þá veit ég hvar ég verð í sumar meira og minna ... og þá veit ég hver verður heiðraður í haust þegar við lendum ofarlega í þeirri bestu, ég er eflaust orðin lukkudýr ÍA núna. Mig grunar samt að öll þessi læti hafi orðið til þess að endirinn á Bond-myndinni varð eitthvað furðulegur. Sennilega einhver ruglingur við sænska sannsögulega harmræna raunsæismynd um harma og karma, eitthvað. Ég verð að læra betur á þetta Premium-dót.

 

Myndin: Mosi (8) lagðist vissulega malandi ofan á lesna textann í gær sem var allt í lagi, vel hægt að búa til annan bunka og sameina þá svo seinna, en það versnaði í því þegar Keli (12-13)) kom óvænt malandi og settist ofan á þann ólesna í nokkrar mínútur. Þetta var samt besta vinnuaðstaða í heimi. Fótbolti (á mute) í sjónvarpinu, Atom Heart Mother (52) með Pink Floyd (57) í tölvunni (2), svakagott kaffi í grennd og svo textinn sérlega spennandi.

Matarvesen tískudrósar

Galito-ferðin gekk bara ágætlega, þannig séð, og hjálplega ljúfa stúlkan sem þjónaði okkur verður okkur eflaust eilíflega þakklát fyrir alla þessa ókeypis hreyfingu sem við veittum henni með pöntunum okkar. Hilda pantaði t.d. girnilegt kjúklingadæmi en bráðatómataofnæmið hennar þoldi ekki að kjúklingurinn hafi verið marineraður í tómatpuré, það eina á matseðlinum sem það átti við, of kors. Ég var með eitthvað svipað, nema hnetuvesen (ekki bráða) og það var ekki einu sinni þvingað brosið á elsku stúlkunni. Heldur ekki þegar yngsta barnið við borðið læsti sig inni á klósetti og gat svo ekki opnað. Jú, jú, henni var fylgt þangað og sagt að það mætti ekki læsa en allir vita svo sem hvernig þetta íslenska kvenfólk er!

 

Ég fékk mér sushi í stíl við bleika hálsklútinn (sjá mynd) og er ekki frá því að ég hafi vakið mjög mikla lukku fyrir vikið, hjá þjónum og öðrum viðskiptavinum. Þetta á ég til, alveg óvart stundum, en samt. Ég á nánast bara svört föt (praktískt) og alveg geggjað að lífga upp á þau með sterkum litum í skartgripum og nú seinni árin klútum (sem fela undirhöku á smartan hátt), og sjálfsagt að borða líka litríkt. Svart finnst mér nú alltaf töff litur og bjánalegt að segja að fólk í svörtu hljóti að vera þunglynt. Sumir hafa greinilega ekki séð Men in Black! Í fyrradag var ég sambland af þeirri mynd og Pretty in Pink. 

 

Af öðrum matarfréttum ... um daginn nöldraði ég (var „hangry“) á Facebook yfir pítsu frá ónefndum stað, því stráksi fékk ekki aðstoð við að velja eitthvað annað, ég vildi grænmetispítsu sem var ekki til, en fékk kjúklinga- með sterkri sósu og gat ekki borðað sneiðina. Þetta var bara nöldur í mér, ekki einu sinni sanngjarnt að ætlast til þess að starfsfólkið skipti sér að svona, og ég nefndi ekki fyrirtækið á nafn, þurfti bara samúð ... Svo gleymdi ég þessu þar til var haft samband við mig, dásemdarkona sem spurði fyrst hvort ég hefði verið að meina staðinn sem hún stjórnar, og vildi svo endilega gefa mér gjafabréf ... Veit sannarlega ekki hvort ég eigi það skilið og alveg spurning hvort ég þiggi það, svona eftir á að hyggja, en ég er stórhrifin af þessum viðbrögðum sem gerðu mig glaða og þakkláta. Takk, Birgitta á Sbarro. Svona starfsfólk myndi ég vilja hafa í vinnu ef ég ætti fyrirtæki.

Í gær fékk ég fínustu sumarheimsókn, það kom dásamlegt frændfólk og hafði yngri heimilisköttinn með í för, hana dýrlegu Þoku sem er ársgömul en samt svo lítil, alveg eins og kettlingur. Keli var farinn að leika við hana fyrir rest en hún hafði samt mest gaman af því að ráðskonurassast með þá alla, horfa á þá og hvæsa gribbulega, hlaupa svo í burtu. Þeir nenntu ekki einu sinni að hvæsa á móti, héldu sig bara fjarri. Hún kom í heimsókn fyrir einhverjum mánuðum og þess vegna var allt í lagi, þeir þekktu hana. Hundar eru aldrei vandamál í Himnaríki, þeir lúta höfði í lotningu fyrir köttunum og fá því að halda lífi, en gestkomandi kettir myndu bara uppskera vesen.

Neðri myndin frá miðvikudegininum, sýnir Mosa - og hvítu krúttin, Golíat og Herkúles, með litlu systur. Stór nöfn, stórir karakterar, hugumstórir þar til Krummi the kreisí killer mætir á svæðið. Hann hefur slegið Golíat (sem dirfðist að gelta á hann) engar klær samt eða hvæs, en báðir hvuttarnir óttast hann mjög eftir það. Mosi og Keli, hundavinirnir miklu eru hreinlega hrifnir af þeim hvítu, veit ekki hvaða stælar þetta eru í Krumma sem hlýtur að hafa verið í grennd miðað við óttasvipinn á voffa á myndinni.

Lærdómsrík sturtuferð og heillandi píparar

Einn mest spennandi dagur síðustu ára var í dag. Mikið að gera við tölvuna og ekki séns á morgunsturtu fyrir manneskju sem hefði átt að fara ögn fyrr á fætur. Ekki gekk það heldur í hádeginu því það gafst bara tími til að hlaupa ofsahratt fram í eldhús og ýta á takka á kaffivélinni og sækja skyrdrykk í ísskápinn, hlaupa svo tryllt til baka. Svo, rétt fyrir þrjú, gafst langþráð pása, það tekur mig bara örfáar mínútur að fara í sturtu, hálfan tíu mínútna kaffitíma ... Rétt áður en ég fór að spássera allsber um Himnaríki setti ég dyrnar fram á stigagang í lás, gekk síðan rólega inn á bað þar sem ég fór að hneppa frá. Þá heyrði ég að tekið var í hurðarhúninn, þetta var drengurinn, miðvikudagur en ekki þriðjudagur, og hann kominn snemma heim. „Fínt,“ sagði ég enn fullklædd, „ef Eldum rétt kemur á meðan getur þú tekið við kassanum.“

 

Þegar ég var að þurrka mér (5 mín. seinna) hringdi dyrabjallan. Hvílík heppni að drengurinn kom svona snemma, hugsaði ég, opnaði rifu á dyrnar og kíkti fram. Uuu, nei, þetta voru pípulagningamenn, alveg rosalega myndarlegir eins og allir karlar á Skaganum sem vilja ekki fækka strætóstoppistöðvum. Ég hafði vissulega sent örvæntingarfullt SMS í gær og bjóst allt eins við að þurfa að bíða í hálft ár ... en svo rifjaðist upp fyrir mér að ég bý á Akranesi þar sem iðnaðarmenn eru hipp & kúl og mæta. Nú voru góð ráð dýr. Ekki vildi ég blinda þá með fáklæddri fegurð minni og blautleika, sagði þeim að bíða í eina mínútu ... og 52 sekúndum síðar kom ég fullklædd fram. Stráksi hafði látið þá bíða í stiganum, ég hélt að hann hefði boðið þeim til stofu og gefið þeim límonaði að drekka, en nei, hann verður tekinn í kennslustund. Þeir komust á fyrirheitna baðherbergið, mældu hið bilaða/gallaða í bak og fyrir og koma svo bráðum aftur. Ég sagðist alveg treysta mér á fætur fyrir þá klukkan átta einhvern morguninn, ef þeir vildu, en ég væri farin að þjást af svefnleysi á morgnana, gæti ekki fest blund eftir hálfníu. Sem ég vona að þeir skilji sem tákn um að þeir séu velkomnastir eftir hádegi. Ég elska Magna og co.   

 

Það sem ég lærði í þessum hremmingum var að það er betra að setja þvottavélina í gang EFTIR sturtu. Þessar 5 mín. eru ekki þess virði. Skrækirnir í mér (heitt og kalt vatn til skiptis) voru samt örugglega eins og fegursti söngur, röddin í mér er orðin svo miklu tærari eftir að ég hætti að reykja.

Ég tók smók nýlega, þegar ég íhugaði að hefja reykingar á ný eftir smávegis saknaðarkast og stúlknamet í sjálfsblekkingu, og þvílíkur hryllingur. Ógeðslegt bragð, það sveið í lungun ég hóstaði þvílíkt. Ég hætti snarlega við að byrja aftur.

 

Systir mín ásamt skara/ómegð/hópi er á leiðinni til mín, við ætlum á Galito - en ég þurfti að seinka komu okkar þangað. Höfuðborgarbúar eru víst allir úti á götunum núna, á bíl, og tekur sturlaðan tíma að komast á milli staða. Ekki svo mikil umferð á Vesturlandsveginum þó, segir litla systir. Vonandi verður þetta friðsæl útaðborða-stund, þessi dagur hefur verið nógu trylltur. Ég er enn með hjartslátt ... Vona svo að systir mín verði einu sinni til friðs. Nenni ekki að vera útilokuð enn einu sinni frá Galito fyrir slagsmál.

Mynd: Mávarnir ofsaglaðir með leifar páskahelgarinnar.

Greinarmerkjasetning sem bjargar

Sérdeilis ljómandi páskar - mikið lesið og meira að segja gist yfir nótt á höfuðborgarsvæðinu. Strætó var svo mikið yndi að ganga (keyra) yfir páskana sem gerði okkur stráksa kleift að fara í bæinn á páskadag.

 

Í einni bókinni virðist sem greinarmerkjasetning muni bjarga lífi lögreglumanns í næstu bók á eftir því í óleyfilegum samskiptum við vin í vitnavernd virðist sem einhver vondur en betri í stafsetningu hafi komist þar inn ... sem fékk ekki bara hárin á lögreglumanninum til að rísa þegar hann uppgötvaði pínkuoggulitla breytingu í bréfunum frá vininum, heldur einnig á mér - ég hef alltaf haldið því fram að góð stafsetning og greinarmerkjasetning sé af hinu góða og fékk nú endanlega staðfestingu á að hún geti bjargað mannslífum. Ég hef stundum sagt við ástvini mína að ef ég myndi einhvern tímann skrifa nafnið mitt með ý-i (Gurrý) væri ég að öllum líkindum á valdi mannræningja, hringið í lögguna í hvelli eða borgið!

Ein komma skilur hér á milli lífs og dauða:

Viltu borða Jón? eða Viltu borða, Jón? 

 

Vér systur mættumst á miðri leið á páskadag, hún úr sumarbústað, ég frá Himnaríki. Aðalpáskamáltíðin fyrirhuguð daginn eftir, annan í páskum, en klára systir mín hafði áttað sig á að uppáhaldið hennar, Mathöllin á Granda, væri opin á sunnudeginum. Þangað héldum við til að dæma lifendur og dauða fyrir að nenna ekki að elda heima hjá sér - og þeir voru skrambi margir, alls ekki bara útlendingar. Börnin völdu pítsur og vér systur reyndum að halda í eitthvað hefðadæmi en óbeint þó og fengum okkur kótilettur. Lamba. Hún hafði verið með lax á skírdag fyrir hrúguna og keypt ríflega. Þegar saklaus ísbílsmaður bankaði og ætlaði að reyna að selja ís í bústaðahverfi á Suðurlandi var mannskapurinn nýbúinn að borða en allt of mikill afgangur. Hann hélt, elsku maðurinn, að systir mín væri að grínast en þáði svo með þökkum þennan fína mat. Hann var orðinn þreyttur og svangur, viðurkenndi hann, átti eftir að keyra í tvo tíma til að komast heim og ekkert til í bílnum nema ís - sem er líklega ekki það saðsamasta og fyrirfinnst aðeins í draumum barna sem aðalmáltíð. Hann var afar indæll en samt ekki á réttum aldri ... sem rifjar upp átakanlegt samtal við mömmu um daginn: 

Gurrí: Jæja, völvan á Facebook spáði því að ég myndi eignast kærasta á þessu ári. Hún hlýtur að hitta stundum á rétt? 

Mamma: Mér þykir leitt að segja þér en möguleikarnir á því eru óendanlega litlir, ég sem hélt að þú tryðir ekki á neitt svona.

Gurrí: Ja, mér finnst nú allt í lagi að trúa sumu, til dæmis því sem er skemmtilegt.

Mamma: Kona á þínum aldri getur mögulega fundið sér mann í gegnum áhugamálin. Ekki reyna að fara í gönguferð yfir hálendið, þú átt ekki einu sinni almennilegan búnað eftir að ég rændi vindsænginni sem þú fékkst í fermingargjöf. Ekki tala um blóm og sólböð við menn eins og þú vitir eitthvað um það af viti, vonaðu frekar að þú lendir á áhugamanni um eldgos, bóklestur, jarðskjálfta, vefmyndavélaferðir um heiminn og frið á jörð eins og þér var svo tíðrætt um þegar þú varðst ungfrú Ísland þarna um öldina. Sennilega þarftu að sætta þig við kattakarl með áhuga á rúsínurækt.

Gurrí: Mamma, þú veist að vínbe-

Mamma: ÉG VAR AÐ GANTAST. 

Frekar á ísjaka en blómabrekku

Sonur minn hefði orðið 42 ára í dag. Háaldraður, að eigin mati, en Einar dó þegar hann átti þrjá mánuði í að verða 38 ára. Ég sakna hans alla daga en afmælisdagar hans (og dánardagur) hafa verið miserfiðir síðan, eitthvað sem ég ræð hreinlega ekki við. Mér finnst best að vera ein þessa daga, vinna, lesa, drekka kaffi og leyfa hversdagslífinu að ganga sinn gang. Það þarf að t.d. brjóta saman þvott, þau safnast hratt upp þvottafjöllin á þessu heimili eða tíminn svona fljótur að líða. Fjöllin eru svo sem ekkert rosalega há og ég veit að það tekur ekki mörg korter að klára þau ... kannski bara eitt.

 

Sumir tala um sumarlandið, ef það er líf eftir þetta líf, fari fólk vonandi þangað, og ættingjarnir. Mamma hló mikið að mér ekki alls fyrir löngu þegar ég sagði henni að ég kærði mig bara alls ekki um að vakna (eftir dauðann) ein í einhverri blómabrekku, umvafin blómum og pöddum, eitthvað sem ætti að vera svo dásamlegt að miðill fyllti heila metsölubók af svona blómabrekku-horrorsögum. Einar var aðeins meiri sóldýrkandi en ég og hefði eflaust ekki slegið hendinni á móti svona brekku, og bara klappað býflugunum og geitungunum. Ég er kannski ekki að tala um að vakna á ísjaka í ofsabrimi þótt það gæti alveg verið spennandi. Ég myndi vilja vakna í þægilegum stól með fullar bókahillur allt í kring og dýrlegt kaffi í hönd (með nýmjólk eða kaffirjóma) og ketti og hunda lífs míns í grennd, áður en sjálft partíið byrjaði, knúsin og það allt. Bara alls ekki í blómabrekku. Svo hamast ég auðvitað við að reyna mitt besta til að enda ekki í neðra, því ég þoli svo illa hita en ég er nú samt viss um að í huga ótrúlega margra muni ríkja óbærilegur hiti í sumarlandinu, eitthvað yfir 15 gráður. Það er ekki bara vandlifað, heldur vanddáið líka. Er virkilega ekkert til sem heitir vetrarlandið?

 

 

Vandlifað já, fyrir þá sem eftir lifa. Síðast í gær las ég í spennubók um foreldra sem misstu barn, og orðin sem lögreglumaður segir við kollega: Nú er það afneitunin, svo kemur reiðin ...

Alltaf verið að segja syrgjendum hvernig eigi að syrgja.

Ég hef aldrei fundið fyrir reiði, út í hvern, út í hvað? Eins og ég hef bloggað um áður, að sá/sú sem kom með þessi sorgarstig ... afneitun, reiði og það allt, var að lýsa því hvernig fólk sem fær fréttir af því að það sé dauðvona, tæklar það. Nú hef ég aldrei fengið slíkar fréttir svo ég veit ekki hvort þetta eigi við um alla, enda myndi ég harðbanna læknum að segja mér slíkt (mamma vann á geðdeild og það komu alltaf einhverjir þangað í algjöru áfalli eftir að læknar sögðu þeim sannleikann, fólk yrði hreinlega að fá að vita, eða hvað?) Ef mér yrði sagt að ég ætti ár eftir, myndi ég deyja eftir ár, á mínútunni. Mun skárra væri: „Þetta lítur ekki alveg nógu vel út, Gurrí mín, en við vonum það besta, er það ekki?“

 

„Þetta á eftir að verða svo miklu verra hjá þér“-huggunin um tómleikann sem myndi sko koma eftir jarðarförina, gerði voða lítið fyrir mig og var kolröng að auki, alla vega í mínu tilfelli. Mér finnst einveran góð og það er líka dásamlegt að fá gesti. Ég upplifði góða blöndu af þessu en eins og ég hef áður sagt fylltist ég stundum ótta við að það væri eitthvað mikið að mér (siðblinda) fyrst ég syrgði ekki rétt ...

Ég sakna sumra vina sem héldu sennilega að ég hefði slitið við þá sambandi - á meðan ég var hreinlega ekki í andlegu formi til að lyfta síma næstu árin á eftir. Sinnuleysi, minni orka, einbeitingarskortur og það allt. Það er ekki hægt að ætlast til þess að allir skilji þetta og ég er ekkert fúl. Veit alla vega núna að ef einhver vinkona/vinur verður fyrir missi og hættir að hafa samband við mig, tengist það mér ekki neitt ... 

 

Hirðrafvirki Himnaríkis mætti í gær og hviss, bang, dyrasíminn er farinn að virka aftur. Nú þarf ég ekki lengur að þjóta öskrandi niður stigana: „Bíddu, stopp, ekki fara, ég er að koma til að opna,“ eins og um daginn þegar stúlkan kom með flatkökurnar (ferðasöfnun). Rafvirkinn fékk heldur betur að njóta kræsinganna úr fermingarveislu sunnudagsins og var ansi hreint sáttur við það þótt hann borðaði ekki næstum því nógu mikið. Ég mun þurfa að leggja hart mér og drengurinn líka til að geta klárað. Annars veit ég um fugla hérna úti sem yrðu voða glaðir að fá veisluafganga. Þeir fljúga sumir fram hjá glugganum mínum og krunka eða garga, til að minna á sig. Þá getur nú verið gott að eiga brauð í frysti. Ég geng þó ekki jafnlangt og dýravinurinn sonur minn gerði stundum, hann átti alveg til að rista frosnar brauðsneiðar og smyrja svo með þykku lagi af smjöri ... ég geri það kannski þegar er frost - og líka alltaf þegar smjörvinn er við það að renna út. 

Að selja kaffi með geymslubragði ...

Ljómandi góðri helgi lokið, fermingarveisla og allt. Og jú, fínustu afgangar fengu að fljóta með á Skagann ... bílfar heim. Og ekki veitti af. Varla pláss í strætó fyrir allt farteskið sem fylgdi okkur stráksa - eftir óvæntan laugardagsverslunarleiðangur eftir trépinnum í Kópamaros, 201. 

 

Systur mína vantaði sem sagt pinna til að stinga í jarðarber fyrir súkkulaðibrunn (sem helmingi ódýrara var að kaupa en leigja, í alvöru) svo við skunduðum í Smáralind eftir pinnum. Við stráksi áttum reyndar erindi í A4 að kaupa spilastokk (hann elskar spil) og svo gaf ég honum minnisblokk í leiðinni.

 

Enginn sagði mér hversu hættuleg Smáralind getur verið, og manneskja sem hefur vanalega alls ekki gaman af að fara í búðir heimsótti nú hverja af annarri ... Söstrene Grene, apótek, Snúruna, Dýrabæ, HM Home, Tiger, Body Shop, Hagkaup ... við rétt svo mundum eftir pinnunum. Yfirleitt þegar ég þarf að fara í búðir er ég kvíðin, búin að taka vítamínkúr til undirbúnings en finn ég ekki það sem ég ætlaði að kaupa. Svo þegar ég ætla ekki að kaupa neitt finn ég það. Og engin önnur en Ragna frá Böðvarshólum var stödd í Smáralind ásamt vinkonu. Ótrúlega margt fólk, ég vissi ekki að væri til svona margt fólk á Íslandi.

 

Við systur og fylgifiskar fórum á ónefnt kaffihús í grennd sem ég hef aldrei áður prófað, og það vantaði ekki flottheitin, innréttingar og glæsilega útlítandi bakkelsi - en ansi fátt af matseðli var samt til, og það sem var til sýnis var mögulega ekki sérlega ferskt. Ég fékk mér sítrónumöffins en fannst kakan sjálf gömul, kremið þó eitthvað nýrra, kaffið allt í lagi, en þjónustan frábær. Við leifðum það miklu að við hefðum verið flengdar fyrir það í æsku, en þökkuðum kurteislega fyrir þegar við fórum. Einhverjir hefðu nú lagt staðinn í rúst en við hefnum okkar öðruvísi, með því að fara annað næst. (Þessi World Class-djókur á myndinni er bara grín).

 

Ég fékk sjokk um árið (á síðustu öld) þegar ég ákvað að prófa dýrasta kaffi í heimi (Jamaica Blue Mountain) og borgaði 1.100 kall fyrir litla pressukönnu af því. Geymslubragðið var yfirgnæfandi og einhver sagði mér að eigandi kaffihússins hefði sennilega verið svikinn, 90% af þessu kaffi færu til Japans, restin af heiminum fengi 10%, ólíklegt að Ísland fengi eina baun af þessu kaffi. Á þessum tíma var ég fögur útvarpsstjarna og kaffihús borgarinnar kepptust um að fá að kosta þætti mína, minnir mig alveg endilega, sem voru þá sendir út frá viðkomandi kaffihúsi. Þessi „svikni“ eigandi vildi vera með í eitt skipti en gerði rithöfunda og aðra gesti þáttarins gáttaða þegar hann bauð þeim kaffi á meðan þeir biðu, og rukkaði þá svo fyrir. Ég bað í ofboði um að reikningurinn yrði sendur á útvarpsstöðina. Ég man að Súsanna Svavarsdóttir var einn gestanna. Hún var beðin um að koma í viðtal, ekki borga fyrir fokdýrt kaffi. 

Síðar vann ég talsvert fyrir þennan mann sem var hættur með kaffihúsið, eða það fór á hausinn, og lagði mig alla fram. Hann borgaði mér fyrsta reikninginn sem ég sendi, og hlóð svo endalaust á mig verkefnum sem ég vann allt of lengi, án þess að fá borgað fyrir. Í eina skiptið á ævinni bað ég lögfræðing um að rukka fyrir mig launin sem voru næstum hálf milljón. Lögfræðingurinn gafst upp á endanum. En það var löggan sem náði viðkomandi löngu seinna, fyrir fjárdrátt. Að selja kaffi með geymslubragði kemur manni sem sagt í koll þó síðar verði. 

 

„Ætlar þú þá aldrei að koma til Akureyrar aftur?“ spurði kona frá Akureyri í fermingarveislunni í dag. Sú staðfasta ákvörðun mín eftir ákaft kattahatur bæjarstjórnar heimabæjar hennar, hafði frést alla leið norður og greinilega vakið ýmsum ugg, sýndist mér á svip hennar. 

„Ja, heimsóknin í fyrra var svo eftirminnileg, ekki bara voruð þið skemmtileg, það var líka góða pressukönnukaffið (Te og kaffi, Mokka-java) og kaffirjóminn (MS?) sem maðurinn þinn var píndur til fara aftur út í búð og kaupa af því að það var bara til undanrenna eða léttmjólk (sem er ekki hægt að nota út í kaffi). Mig grunar að Kattaframboðið rústi kosningunum í vor og allt þetta kattahatursbull í bæjarstjórninni verði dregið til baka, þá kem ég auðvitað.“

„Ég þoli ekki að fá þessi kvikindi í garðinn minn,“ æpti kona úr Húnavatnssýslu. Við akureyska kinkuðum kolli til samþykkis. Hvern langar, í alvöru talað, að fá akureyskan kattahatara úr bæjarstjórn í garðinn sinn?     

Að hugsa loksins sjálfstætt ...

Fólk er alveg brjálað yfir sölu á einhverjum banka ... ég trúi alveg manninum sem segist ekki hafa vitað að pabbi hans hefði keypt. Ekki datt mér í hug síðast þegar ég hitti mömmu að spyrja hana út í fjármál hennar eða kaup á fyrirtækjum. Svo er ekkert víst að viðkomandi viti hve ríkur pabbinn er ... Í þetta sinn langar mig að fara gegn fjöldanum sem hneykslast, sýna fram á að ég hugsi sjálfstætt (samt þríbólusett) en ég nenni ekki að finna rök fyrir máli mínu í rannsóknum sem finna má á YouTube, ekki núna. Ég held með kaupendum bankans þótt ég sé vissulega, eða hafi verið svekkt yfir því að hafa ekki fengið að kaupa sjálf. En ég ætla að prófa hvernig það er að vera á annarri skoðun en múgurinn, alþýðan, öreigarnir, eða hvað þetta lið er kallað, svo enginn geti sagt um mig að ég fylgi, að hægt sé að smala mér eins og rollu í réttir ... en ég viðurkenni að ég á erfitt með að halda með hinum karlinum (kræst, ég er fjórum árum eldri en hann), sem opinberaði sinn innri mann fyrir slysni, vissulega eftir nokkur glös á þingi einhvers hóps sem seldi hótel ekki fyrir svo löngu, munið, og dirfðist að velja kvenmann til forystu og hver man nöfn á einhverju kerlingum? Verður ekki bara að segja sú sæta, sú ljóta, sú feita, sú mjóa, sú dökka eða sú ljósa ... hitt er bara svo erfitt.

 

Með þessu sjálfstæði mínu frá skoðunum fjöldans vonast ég til að fá símtal fljótlega með special price for you, my friend-tilboði. Samt langar mig eiginlega meira að fá vinnu við að hringja nokkur símtöl og fá hluta af 700 milljónunum sem úthringjararnir fengu fyrir að hringja í sérvalda.

 

Enn hef ég ekki fengið svar við erindi mínu til Vegagerðarinnar sem ég sendi fyrir tæpri viku sem vonandi táknar að það hafi verið tekið til svo mikillar athugunar að ekki hafi gefist tími til að senda  „Móttekið“ til baka eða hringja í mig og fá mig sem ráðgjafa, talsmann farþega. Stefni á að fara í bæinn um helgina með strætó, á meðan enn eru stoppistöðvar, bara örstutt heimsókn, í fermingarveislu til að sleppa við að elda - og losa mig við peninga sem ég er hætt að nota.

 

Ég kláraði Helkulda (Storytel) eftir Vivecu Sten í gærkvöldi (rafbók í gemsanum, uppi í rúmi, kósí) og bíð spennt eftir fleiri bókum í þessum nýja bókaflokki sem lofar góðu.

 

Tók ég ekki viðtal við Vivecu fyrir Vikuna þegar fyrsta bókin hennar kom út á íslensku? Minnir það endilega, og líka Emelie Schepp og svo elsku Margit Sandemo. Og auðvitað fleiri rithöfunda.

 

 

Fyrsta viðtalið sem ég tók fyrir Vikuna var við rithöfund, sjálfa Auði Haralds. Ég var heldur betur sátt við sjálfa mig fyrir að krefjast þess að fá að lesa það upphátt (það var stutt) fyrir hana í síma svo ég klúðraði engu, hún talaði hraðar en ég skrifaði. Eins gott því ég var búin að leggja henni orð í munn, eitthvað sem hún hafði haft eftir öðrum, Thomas Harris sagði víst í einhverju viðtali að það væri bara stórgáfað fólk eða fólk undir meðalgreind sem sæi í gegnum siðblinda einstaklinga. Sem sagt ekki Auður sem hélt þessu fram, en af hverju við töluðum um siðblindu og höfund bókanna um Hannibal Lecter, geðlækni og mannætu, er mér með öllu gleymt, enda 22 ár síðan. En skrambi var hún á undan sinni samtíð þarna, ekki var farið að tala um siðblindu að ráði fyrr en löngu seinna ... en það er ekkert samasemmerki hjá mér milli siðblindu og bankasölunnar, ég myndi ekki dirfast ... sem umsækjandi að vel borguðu símasöludjobbi hjá Bankasýslu ríkisins.

Fyndin tilviljun, ef þetta er tilviljun ... nýlega þegar ég skrifaði um verstu störf heimsins lenti símasala í fyrsta sæti. Þótti hræðilegasta starfið. Kannski eru þessi klikkuðu ofsalaun mér að kenna? Sorrí, ég mun læra af þessu.  

Bill Gates lét mig gera það

Þroski minn hefur tekið risastökk upp á við síðustu misserin. Ég áttaði mig á því um helgina þegar fréttamaðurinn í sjónvarpinu sagði: „Við vörum við myndum sem ...“ og ég hélt bara áfram að gera það sem ég var að gera í stað þess að færa mig nær sjónvarpinu til að sjá. Mér þykir ekki lengur mikilvægt að heyra hvern einasta fréttatíma dagsins í útvarpinu og merkilegt nokk, ég hef nokkrum sinnum lifað af að heyra bara það helsta, fremst í fréttatímum. Kannski má tengja þetta hugarró eða þörf fyrir hugarró, ég tengi þetta þroska, gáfum og yndisþokka. Og það að verja helginni (barnlaus) í að vinna og skella inn myndum í Íslendingabók, er það ekki þroski? Gat sett inn mynd af mér og svo pabba (1930-2001) en ekki af mömmu sem heldur upp á 88 ára afmælið eftir nákvæmlega mánuð. Þá áttaði ég mig á því að ætlast er til að sprelllifandi fólk setji sjálft inn myndir af sér. Ég gat því ekki fundið vandræðalegar ljósmyndir af systkinum mínum og sett inn, sem ég hefði reyndar ekki gert en samt fúlt að möguleikinn sé ekki fyrir hendi. Helgin fór líka í að horfa á nýja þáttaröð af The Home Edit, búin að sjá tvo eða þrjá, og byrja að lesa nýjan bókaflokk eftir Vivecu Sten (Helkuldi) á Storytel. Ég viðurkenni vanmátt minn þegar kemur að því að hlusta (ég hef ekki tíma og hef ekki tíma) en Storytel rígheldur í mig vegna sífellt meira úrvals af rafbókum. Það er nákvæmlega ekkert mál að taka af sér gleraugun uppi í rúmi og lesa heilu kaflana í gemsanum sínum. Jamm, engin ellifjarsýni enn.   

 

Stærsta vandamál dagsins og síðustu daga er að dyrasíminn er bilaður alla vega þangað til seinnipartinn á morgun, ekki bjallan sjálf, og ég þarf að þjóta niður stigana til að opna, næstum búin að missa af Eldum rétt-pakkanum í gær. Bara plís, ekki koma í heimsókn! Jú, vandamál eða ekki vandamál, ég át páskaeggið mitt um helgina, nánast alveg óvart, eins og einhver hefði fjarstýrt mér (Bill Gates?). Ég skrökvaði að drengnum í gær að það hefðu komið gestir og ég gefið þeim páskaegg að smakka og ég svo bara klárað, því ég vildi ekki að hann engdist um af samviskubiti yfir því að hafa minnt mig á páskaeggið með því að segja í kveðjuskyni og í gríni á föstudaginn: „Mundu svo að borða ekki páskaeggið þitt.“ Honum létti bara mjög að vita að ég hefði ekki borðað hans egg. Hversu sniðugt að vera snemma í því að kaupa páskaegg. Mér er skapi næst að refsa mér með því að kaupa mér ekki nýtt en ... Bill Gates lét mig gera þetta, tel ég nokkuð víst, enda þríbólusett þar sem ég hugsa ekki sjálfstætt. Tek fram að þetta var ekkert risaegg en sykurinn í því hvatti mig til dáða og vinnuhörku í eigin garð alla helgina. Málshátturinn var Flest verður nýtnum að notum sem segir mér að Bill hafi vitað hvað hann var að gera. 

 

Í dymbilvikunni verð ég með Eldum rétt-mat fyrir fjóra daga. Þarf að finna eitthvað píslarlegt á föstudag (langa), versla inn á laugardag, elda einhvers konar páskamat á sunnudag (Eldum rétt bauð bara upp á lambasteik fyrir sex manns) því það er ekki fyrr en á mánudag sem páskaboðið verður í ár. Sem er kannski ágætt því ég held að strætó gangi ekki þessa heilögu daga (jóladag, nýársdag, páskadag, föstud. langa). Ef það verður fært með strætó í bæinn á annan, förum við stráksi. Ég borga fullt gjald fyrir hann þótt hann eigi rétt á miklum afslætti en flækjustigið fyrir bíllausa er ansi hátt ef þarf að sækja rétt sinn/annarra, svo spurning hvenær ég legg í það. Vítamín-kúr og taka nokkra sumarfrísdaga? Það þarf eitthvað svipað til að finna mér almennilegan skrifborðsstól þar sem slíkar búðir eru ekki með opið um helgar fyrir svona landsbyggðartúttur eins og mig. Ég vil alvörustól, í fyrsta sinn ekki gefins notaðan stól sem ég nota svo í áratugi þar til þeir verða alveg ónýtir.

Ef stoppistöðvum leiðar 57 verður fækkað hér (sem ég sé ekki sparnaðinn við eða tilgang, bara þjónustuþjófnað) skoða ég mjög alvarlega að hætta alfarið að taka strætó. Kem mér frekar upp samböndum við bílandi fólk og fer þá bara sjaldnar - og borga vel í bensíni. Fólk sem er á bíl telur sumt mjög sniðugt að hafa bara eina stoppistöð, eins og í gamla daga þegar rútan gekk á milli, alveg nóg fyrir þetta fólk ... ég hef engan fastakúnna strætó segja það.

 

Ég sendi Vegagerðinni bréf um helgina (rödd farþegans) því ef þetta sparar ekki þeim mun hærri upphæðir væri glórulaust að gera þetta. Ég sé ekki að mikill áhugi sé á því að styrkja innanbæjarstrætókerfið hér á móti, þótt ekki veitti af. Við erum líklega allt of fáar hræður sem eigum ekki bíl hér til að það sé talið hagkvæmt. Góð þjónusta dregur reyndar fólk að! Eins og það er núna virkar það vel fyrir skólakrakkana á morgnana og stöku kerlingar á leið heim úr klippingu. Sem minnir mig á ... fegurð mín hefur dvínað ögn upp á síðkastið (ótrúlegt!) og vantar bara fimar hendur Önnu Júlíu með skærin til að breyta því til batnaðar.

 

Myndin: Eitt sinn skrifaði ég grein í Vikuna um þýðingarmistök. Ein þýðingin var eitthvað um að nú steðjaði hætta að litla bænum í Villta vestrinu því fast drawer (byssumaður, skytta, snögg á gikkinn) væri að koma þangað. Það var í alvöru þýtt sem: „Flýjum, það er hraðteiknari á leiðinni.“ Drawer þýðir líka teiknari.

Einhver sagði við Arnold Svartsenegger í spennumynd: „Farðu inn í spilavítið, kauptu virði 25 þúsund dala af kartöfluflögum...“ (chips) var líka skrambi gott.

Aprílgabb Himnaríkis og fyrsta ER-klúðrið

Fundur hjá ónefndri vegagerð norðarlega á hnettinum:

 

Nonni: Við verðum eitthvað að gera til að fjölga farþegum á landsbyggðinni, það er svo mikill taprekstur á strætó eftir covid. Ef við ætlum að skila einhverjum arði ...

Sigga: Reynum samt að sleppa því að hækka fargjöldin, munið hvað allt hrundi þegar við þrefölduðum verðið milli Akraness og Reykjavíkur, enda ekki rétt að Skagamenn borguðu það sama og Reykvíkingar greiða milli hverfa í borginni. Svo borgar nú Akraneskaupstaður þetta niður um 1/3 sem er ekkert annað en dekur.

Gunna: Ég held að ég sé með þetta, sá innslag í gær í fréttum Stöðvar 2 þar sem fréttamaðurinn taldi stoppistöðvarnar á milli Reykjavíkur og Akureyrar, voða fyndinn en þetta var alveg skelfilegt að heyra, kemur ekkert smávegis illa út fyrir okkur.

Geiri: En er það ekki akkúrat það sem strætó á að bjóða upp á, að fólk þurfi ekki ganga langar lei-

Sigga: Þögn, Geiri, þú hefur ekkert vit á þessu, ert nýliðinn hér.

Geiri: Ég ferðast mikið með stræ-

Gunna: Sussss!

Nonni: Er það kannski bara galdurinn að fækka stoppistöðvum? Jafnvel fleygja fólki út á ferð t.d. við Hvalfjarðargöngin til að þurfa ekki að eyða heilum 20 mínútum í að fara á Skagann? Og við Hvammstangaafleggjarann líka? Held að lýðheilsa myndi batna til muna á landinu ef fólk yrði látið ganga meira.

Gunna: Hugsa sér að geta auglýst: Þægileg lúxusferð og aðeins fimm stopp á leiðinni. Myndu vagnarnir ekki fyllast af fólki?

Sigga: Alveg spurning líka um hvort ætti að leyfa þessum vögnum að rúnta um í Reykjavík, ef við ætlum að fækka stoppum. Hafa endastöð í Ártúni? Háholti í Mosó? Ja, held ég sé með það; Kjalarnes tilheyrir Reykjavík, er Reykjavík, póstnúmerið 116, þar gæti verið góð endastöð fyrir norðvesturhluta landsbyggðar. Dagur getur svo séð um samgöngur þaðan þar sem Kjalarnes er ekki landsbyggðin. Múahaha

Geiri: Leið 57 sem ég tek oft, nær ekki alltaf í skottið á vögnunum í Ártúni, það eru bara opin skýli þar, og þá yrði hálftíma bið í ískulda og enn verra í Mosó. Kjalarnes? Er ekki allt í la-

Gunna: Var ekki búið að segja þér að hafa þig hægan?

Nonni: Hvað með allar niðurfellingarnar á ferðum í vetur? Bílstjórarnir segja vagnana illa hannaða fyrir íslenskar aðstæður. Að það hefði þurft að tala við þá áður en við pöntuðum þá.

Gunna: Meira andskotans vælið alltaf í þeim, hvaða vit halda þeir að þeir hafi á þessu? Það er meira að segja vælt yfir því að ekki sé hægt að hlaða símana sína í nýju vögnunum eins og var í þeim gömlu. Vita þessir farþegar ekki að þetta er strætó, ekki einhver lúxusrúta með fríhafnarþjónustu?

Hlátur.

Sigga: Eigum við þá að segja það? Að við leysum vandann með því að fækka stoppistöðvum? Vá, hvað farþegum á eftir að fjölga.

Geiri: Fjölga við skerta þjónustu? Væri ekki nær að fækka ferðum tímabundið?

Gunna: Vertu frammi, Geiri. Við ræðum um framtíð þína hjá fyrirtækinu á eftir ... Jæja, hvert vorum við komin? Suður- og Austurland, leið 51, er það ekki. Ekki stoppa í Hveragerði, er mín tillaga, fólk getur látið skutla sér til Selfoss og ... 

 

Þetta hér að ofan er auðvitað aprílgabb Himnaríkis, það myndi ekki nokkurri vegagerð í heiminum láta sér koma til hugar að lokka til sín fleiri farþega með því að draga úr þjónustu og fækka viðkomustöðum í landi þar sem allra veðra er von.

Þarna náði ég ykkur. 

 

Hamborgarinn, síðasta máltíð vikunnar frá Eldum rétt, var búinn til í gærkvöldi og bragðaðist ofboðslega vel. En það var flóknari aðgerð að búa réttinn til en nokkurn tímann þann KREFJANDI kvöldinu áður. Eggaldin er uppfinning andskotans. Ég gúglaði í símanum; má borða allt kvikindið, hvað með fræin, en þetta fjólubláa utan um ...? en fann ekkert gagnlegt. Skar kvikindið langsum niður, eins og uppskriftin skipaði mér, saltaði og olíubar og setti í 190°C heitan ofn með blæstri. Bar svo sterka kryddsósu á tíu mínútum seinna og mig minnir að ég hafi svo bakað þetta í korter í viðbót. Til hvers eggaldin? hugsaði ég greindarlega þegar ég setti kartöflubátana inn í ofn tíu mínútum áður, hamborgari og kartöflubátar, er það ekki nóg? Ég smakkaði á eggaldininu þegar það kom út úr ofninum og var ekki hrifin, heldur ekki stráksi. Fyrsta klúðrið mitt, vonandi það síðasta.