Óvænt uppgötvun, náttúrulífshryllingur ... og mótmæli

Sökum þreytu og leti í gær eftir að hafa eldað enn eina dýrindis máltíðina (frá ER) leyfði ég mér að horfa á tæplega þrjá eða fjóra þætti af Silent Witness. Sjónvarp er að koma aftur inn í tilveruna, hægt og rólega, svona ef ég nota letina, fjarstýring í nánd og engin bók í grennd. Í lok glápsins var fangauppreisn og hávær bjalla glumdi lengi, lengi, þetta var óþægilega kunnuglegt. Þar sem ég trúi ekki á fyrri líf og hvort eð er ekki séns á að í fyrri lífum hefði ég komist í kast við lögin (konan sem lét tryggingafélagið vita þegar stolna hjólið sem hún fékk bætt fannst óvænt nokkrum dögum seinna) varð ég að finna aðra skýringu. Og hún kom, og hún var ljót. Þetta er nánast sama hljóðið og í vekjaranum mínum í símanum. Ekki skrítið að ég sé nánast allan daginn með samviskubit yfir einhverju (glæp sem ég hef ekki framið?) og drekki sorgum mínum í kaffi. Ég er búin að breyta hringingunni í væminn prinsessusöng með regnbogamali og fuglasöng. Enda svaf ég til tíu í morgun.

 

Ég sá svo hræðilega ljósmynd á Facebook um daginn (ég sleit fb-vinskap við konuna sem birti hana, skildi ekki tilganginn, nema að láta fólki líða illa), af grimmdinni í náttúrunni, dauð móðir, ofsahrætt afkvæmi og rándýr, og mundi þá hvers vegna ég get ekki horft á dýralífsþætti þótt Gunni, gamli nágranni minn, sé oft bæði þýðandi og þulur þar og ég eigi bók áritaða af sjálfum Attenborough.

„Hér sjáum við sætasta krúttbamba í heimi en lögmál náttúrunnar eiga líka við um hann, ljónið hefur legið í leyni og ákveður að myrða fagureygða yndið á viðurstyggilegan hátt, sjáum það kjamsa á ofsahræddu hjartanu úr litla Bamba, endilega látið börnin ykkar horfa. Sjáið tár foreldra Bamba litla sem flýja hraðar en vindurinn til að búa til fleiri bamba fyrir ljónin til að éta ... en svona er bara náttúran ...“ Eitthvað svona get ég ekki. Skil vel fólk sem fárast út í veiðar katta á fuglsungum - en set spurningamerki við það hreina hatur sem skín út úr orðum sumra sem jafnvel koma með aðferðir til að drepa kettina. Það hefur verið rannsakað að kettir eru langt í frá það hættulegasta sem steðjar að ungum, en sennilega eitt af því fáa sem við getum á einhvern hátt stjórnað til að draga úr; trúðakragar, loka þá inni á vorin.

Míró, gamli kötturinn minn, kom eitt sinn (1981?) gangandi með lifandi fugl í kjaftinum. Með því að setja stúknamet í stökki án atrennu flaug ég, 1,70 á hæð, yfir grindverkið sem var 1.60 á hæð, og tókst að bjarga fuglinum sem flaug á brott, við litlar vinsældir kisa. Mínir þrír kettir, Mosi, Krummi og Keli, eru innikettir. Til að þeir lendi ekki undir bíl eða í vondu fólki. Þótt dýra-/náttúrulífsþættir séu í sama flokki og hryllingsmyndir í mínum huga, verður því ekki neitað að mannskepnan er langsamlega grimmust. Við sína eigin tegund, dýrin og bara jörðina. Sjá stríðsmyndir, glæpamyndir og fleira.

 

Ég stefni að því að fara á mótmælin á Austurvelli á laugardaginn. Það ER pláss á Íslandi fyrir þessa 300 hælisleitendur í leit að betra lífi, og næg vinna, við þurfum að flytja inn þúsundir frá útlöndum á næstunni til að fylla störf í ferðaþjónustu og ekki er mikið talað um húsnæðisskort vegna þeirra. Flóttafólksins bíður bara hryllingur í yfirfullu Grikklandi. Alls ekki sömu réttindi og innfæddir hafa, eins og ráðherra sagði ranglega í útvarpsviðtali í morgun. Ég held að þetta geti fellt stjórnina ef það verður að veruleika.

Ég skal fyrirgefa bankasölusvínaríið. En ég mun aldrei fyrirgefa stjórnvöldum ef þessu fólki verður vísað úr landi. Hvaða rugl er að líta á alla sem sækja um hæli hér sem svindlara sem ætla að lifa á bótum? Hér er allt yfirgengilega dýrt, handónýtt heilbrigðiskerfi vegna fjársveltis í áratugi og veðurfar ekki lokkandi fyrir flesta. Ég óttast að öll samúðin sem hefur myndast með hinu velkomna Úkraínufólki geti snúist við þegar stjórnvöld mismuna flóttafólki svona eftir uppruna.   

Skjálftaæfingar og spennandi kakóathafnir

Ég var í stöðugu taugaáfalli fyrst eftir að ég fékk nýju kattaklóruna sem kettirnir elska. Sjá mynd á næstunni ... Kattaklóran stendur fast upp við skrifborðið mitt og ef köttur lá þar og hreyfði sig, klóraði sér eða stökk niður á gólf með látum reið alltaf yfir stóri yfirvofandi Brennsteinsfjalla-jarðskjálftinn - skrifborðið mitt skelfur alltaf eins og í stórum alvöruskjálfta.

Vissulega gott að vera búin að taka út sjokkið því þegar sá stóri kemur nöldra ég bara yfir köttunum, hvergi smeyk. En til öryggis kíki ég þó alltaf á lampann í glugganum til að fullvissa mig um að þetta hafi (ekki) verið skjálfti. Þarf að venja mig af því. 

 

Hef verið mjög spennt fyrir kakóathöfnum eftir fréttir síðustu vikna svo ég keypti vandað kakó í Einarsbúð. Grasræktun mín hefur ekki gengið sem skyldi, held að dýrabúðin selji ekki nógu gott efni ... say no more, en kettirnir eru samt sjúkir í það. Ég hitaði mjólk og setti kakó og sykur út í. Prófaði líka heitt vatn, kakó og sykur ásamt mjólk. Enginn munur á vímu, ja, lítil víma í raun nema ég hafi myndað ótrúlegt þol vegna kaffidrykkju minnar í hálfa öld. 

Ég reyndi að slaka á, vera jákvæð, meðvituð, kærleiksrík, fyrirgefandi, full af núvitund en mundi ekki hvort maður notar þumal og vísifingur saman eða þumal og löngutöng sem getur hafa skemmt eitthvað. Aðalkikkið kom svo þegar mér hugkvæmdist að auka áhrifin með því að spranga um allsber á bílastæðinu fyrir framan Himnaríki.

 

Fyrst smánaði ég líkamsímynd mína með því að ætla ekki að þora að opinbera covid-keppinn sem situr enn sem fastast á staðnum sem áður kallaðist mitti. Eftir að hafa barið sjálfa mig fast í andlitið með blautu handklæði fór mér að finnast ég ótrúlega hot, ekki bara í framan. Svo ég fór út allsber en hélt á húslyklum í annarri og síma í hinni, var með kakó í brúsa í litlum poka á bakinu.

 

Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Garðabrautin varð eins og vinsæl umferðargata í Reykjavík undir fimm á föstudögum eða algjört öngþveiti ríkti. Ég gætti þess að láta strætó í bæinn fara fyrst fram hjá, ekki vildi ég að vagninn yrði seinn í bæinn. Mjög margir stukku út úr bílum sínum og störðu áhugasamir (sumir með leikhúskíki) á kakóathöfnina sem er í raun mín uppfinning því ég þekki engan í kakóinu og gat því ekki fengið leiðbeiningar. Ég fékk hugboð undir lokin um að lyfta upp höndum og útgeislun mín var slík að það leið yfir fólkið á svölunum á Nýju blokkinni - með látum. Ég verð að fara rólegar í sakirnar, kannski bikiní næst og bara vatnskakó. Einhver Sævar hringdi í mig, belgdi sig eitthvað og bannaði mér að fara út (öfund?) en ég hlusta ekki á hann, Hilmar í vitanum er búinn að panta svona athöfn hjá mér í vikunni niður á Breið og maður svíkur ekki Hilmar.

 

Ég hef endalausar hugmyndir um framhaldið, Swiss Miss með sykurpúðum, síðan án sykurpúða, þetta íslenska kakó sem ég var með er kannski í það daufasta miðað við erlenda, það er allt bannað á Íslandi (dæmi: flensulyf, Pepto Bismol, sumt tannhvíttunartannkrem) svo ég er spennt að prófa erlent kakó, jafnvel strax á morgun.  

Sætur Skeifuköttur og stórkostleg samsæriskenning

Við stráksi tókum 13.15-strætó frá Akranesi í gær og hittum á nýjan bílstjóra. Leið 57 er fræg fyrir að hafa eina bestu (sætir og geðgóðir) bílstjóra landsins og þessi nýi var engin undantekning. Hann heilsaði öllum svo fallega og þegar ung stúlka sem kom inn í Mosó sagði að vinur hennar væri rétt ókominn, hvort hann gæti beðið í örlitla stund kvað hann það sjálfsagt. Þetta voru heilar 20 sekúndur sem tók drenginn að þjóta upp brekkuna í Háholti.

Ég hrósaði bílstjóranum fyrir yndislegheit. Konan fyrir aftan mig tók undir það. Svo þurfti ég auðvitað að vita hvaðan hann væri. Hann reyndist vera hálfþýskur og hálfúkraínskur. Þjóðerni skiptir auðvitað engu máli, en ég var bara forvitin. En nú veit ég að allir frá Þýskalandi og allir frá Úkraínu eru góðir.

 

Mynd samansett: Sýnir Diego til vinstri (mynd af snappinu mínu) og hægra megin, afsökunarbeiðni eftir mjög umdeilda færslu Denbúðar við Síðumúla.

 

Ég hélt að ég væri að fara með Hildu systur í gleraugnabúð, hún er á því að vanda valið þegar kemur að næstu lestrargleraugum en systur minni fannst, þar sem ég var stödd í borginni á virkum degi, að tími væri til kominn að finna stóru systur nýjan skrifborðsstól. Sem ég sit í núna og skrifa þessi orð.

Út af Diegó fórum við í A4 í Skeifunni en ekkert bólaði á Diego. Og af því að ég kann ekki að segja bara: „Góðan dag, ég er að leita að góðum skrifborðsstól,“ fór ég að tala um að fólk úti á landi yrði að taka sér sumarfrí til að geta keypt sér stóla ... það væru sár vonbrigði og gjörsamlega út í hött að geta ekki keypt góðar vörur um helgar því allt væri lokað þá ... Ég var reyndar miklu vingjarnlegri en þetta, bara svona lét hann vita að þetta hefðu verið vonbrigði, kostað mig mjög margar vikur til viðbótar í vonda, eldgamla bakverkjastólnum. Afgreiðslumaðurinn nærri táraðist af meðaumkun og heimtaði að fá að gefa mér smávegis afslátt sem ég reyndi að afþakka í geðshræringu því ég var ekki að kvarta í alvöru, bara reyna að koma inn í höfuðið á honum að við landsbyggðartúttur værum líka fólk. Hann lét sig ekki, þessi elskulegi maður, og svo fór stráksi að tala um að það væri köttur kominn inn í búðina, þá vissi ég að þessi dagur yrði fullkominn. Mér tókst að festa kaup á stólnum með örskotshraða, skjálfrödduð af spenningi vegna Diegós, kom svo fram í almennu búðina og þar var systir mín, hundakonan knáa, að leika við Diego (8 ára) sem þáði svo náðarsamlegast klapp frá mér. Loksins. Til að gera svo daginn endanlega fullkominn fyrir drenginn var farið í KFC í Mosó og kvöldmaturinn tekinn með heim, Davíð súperfrændi skutlaði okkur. 

 

Samsæriskenning Himnaríkis:

Á ónefndum stað í ónefndu landi ...

„Hún er ekki alveg nógu smitandi, nýja pestin, skrambinn hafi það,“ segir Sergei pirraður. „Ekki eins og kórónan, þar tókst okkur vel upp. Hefðum við kannski átt að finna eitthvað annað til að ... gera líf fólks spennandi?“

Boris rekur upp hlátur. „Bíddu rólegur, Sergei, þú manst að covid var frekar lengi af stað og svo varð allt vitlaust og allir kenndu Kína um. Okkar langbesta verk til þessa og bara af því að ég aulaðist til að lesa eldgamla bók eftir Dean Koontz um Wuhan-veiru. Ekki grunaði mig samt að helvítin yrðu svona snögg að koma með bóluefni. Hélt að pappírsvinnan tæki mörg ár, eins og vanalega.“

„Þetta er nú samt talsvert skemmtilegra en að hanga í tölvu allan daginn og senda út „réttar“ skoðanir, alls ekki nógu margir sem bíta á agnið.“ Sergei dæsir, Boris hlær og segir:

„Þér tókst nú skrambi vel upp með Brexit og Trump og ekki gleyma YouTube með „the samsæri“ -  hefði þó verið gaman að ná til fleiri með það. Það er greinilegt að þú ert sonur hennar mömmu þinnar, fjöldi fólks sem heldur að jörðin sé flöt. Hún byrjaði á þessu sem brandara, var það ekki? Eða var það veðmál?“

„Veðmál.“ Þeir hlæja dátt, þessar upprifjanir ylja.

„Jæja, eigum við ekki að halda áfram? Enn allt of mörg lönd sem hafa ekki fengið bólur.“ Sergei flissar, klappar á vegabréfið sitt, farmiðann þar sem stendur stórum stöfum Icelandair og mynd af fossi í norðurljósum. Hann horfir hrifinn á tilraunaglasið sem hann mun komast óáreittur með inn í landið í sendiráðstösku. Þeir hlakka til að sjá Gullfoss og Geysi í leiðinni og geta ekki stillt sig um að hlæja enn einu sinni, háværar hlátursrokur þeirra hafa heyrst mjög reglulega árum saman. Þeir yrðu svo komnir úr landi löngu áður en fyrsta bólufésið liti dagsins ljós.

 

Þetta er samsæriskenning Himnaríkis. Ef þér finnst þetta trúlegt og mjög líklegt til að vera satt og rétt, endilega hafðu samband. Hver veit nema ég stofni hirð í kringum þessa frábæru kenningu mína og fái svo hirðsóknargjöld með tíð og tíma. Bannað að stela hugmyndinni. 

Ósætti hjá veðurfræðingum og pínku nöldur

Við stráksi ætlum í stutta bæjarferð á morgun. Veit ekki alveg hvaða yfirhöfn á við. Spurning um þrjár; regnkápu úr Lindex, hlýja MichelinMan-úlpu keypta í USA fyrir nokkrum árum (sér eki á henni) eða ofsahlýja niðurfyrirhné-síða MichelinMan-úlpu sem ég fékk í jólagjöf núna síðast. Engin rigning á morgun (vedur.is) en ógeðslega heitt, 12-13°C sem er viðbjóður í hverri sem er af þessum yfirhö-

Ok, sá veðurfregnirnar eftir kvöldfréttir á RÚV, núna kl. 22.18 ... spáð rigningu á morgun! Ríkir óvinátta / hatur / spenna /fjandskapur / samkeppni á milli Hrafns, veðurfræðings hjá sjónvarpinu, og þeirra á vedur.is? Getur Sigurður enn og aftur hafa unnið titilinn Sætasti veðurfræðingurinn á síðustu árshátíð sem skapaði illsku þarna á milli með svona misvísandi-veðurspár-afleiðingum? Eða náðu Rússar að brjótast inn í tölvukerfi Veðurstofu Íslands, kannski að beiðni jarð- og eldgosafræðinga? Stöðumælaverðir eru þá eins og englar í samanburðinum.

 

Varúð, nöldur: Annars þarf ég að biðja RÚV um að vera samkvæmt sjálfu sér. Fyrst orðið UNGAbörn hefur öðlast rétt til að vera notað í fréttatímum (!?!) væri þá ekki rétt að fara hreinlega alla leið? UNGAbarnasund, UNGAbarnaskoðun? Hrmpf ... sjálfsagt að tungumál fái að þróast EN ÞARNA SET ÉG MÖRKIN! Mér er alveg sama um ungabörn í talmáli og nánast hvar sem er nema í útvarpi og sjónvarpi allra landsmanna  ... og í ritmáli - skammið mig bara. Nei, annars, ekki gera það.

 

Stráksi fékk nýtt rúm í gær, mjög fínt en ég hélt að ég hefði pantað annað rúm, með tveimur skúffum sem hefði verið æði. Þetta er með geymslurými undir, þarf að lyfta dýnunni og alles. Ég hélt fyrst að Rúmfó hefði gert mistök en nei, það var nú bara ég. Sennilega er ég svolítið hvatvís - en samt get ég verið svo hroðalega nákvæm. Kannski er ég stundum andsetin.

Samt mjög flott rúm sem elskulegur ungur maður frá Póstinum fór létt með að bera upp 3,5 hæðir með smáhjálp frá nýja eiganda rúmsins, ofsaglöðum stráksa. Ég auglýsti gamla (2 ára) rúmið gefins á sölusíðu, það er svo létt að hann var eiginlega orðinn of þungur í það. Ég var komin með svo mikið ógeð á þungum húsgögnum eftir endurbæturnar að ég hef sótt í léttara dót, eins og dásamlega leðurstólinn úr Húsgagnahöllinni sem ég gæti þeytt á milli veggja ef ég væri í stuði. En óvænt kom í ljós í dag að barnabarn skólabróður míns úr barnaskóla muni sofa í því vonandi næstu árin, hann kom með dóttur sinni að sækja það, mér til mikillar ánægju. Ég minnti hann á að það yrði árgangsmót á þessu ári ... ég er víst í nefndinni. Árgangurinn okkar samanstendur af fáránlega fallegu og skemmtilegu fólki, eins og svo margir árgangar hér, það er eiginlega of langt að láta líða 5 ár á milli hittinga. Þessi hressi skólabróðir minn ætlar að hitta nokkra gaura úr árganginum okkar úti í útlöndum í sumar. Hann ætlar að kyssa þá alla frá mér. 

 

Nýja nágrannakona mín er algjört yndi og krúttið hann sonur hennar líka. Köttum Himnaríkis fannst ekki leiðinlegt að fara í leiserbendilsleik við drenginn í dag eftir að hafa ekkert hitt hann í nokkra daga, og þeir hafa legið flatir í allt kvöld, búnir á því eftir alla skemmtunina. Ég leyfði henni að heyra alveg hreint sjúklega flott lag, ábreiðu af vinningslaginu í Eurovision í ár, frábært tónlistarfólk frá Litháen þar á ferð, endilega hlustið, þetta er eiginlega flottara en það upprunalega ... barnakór, geggjaðar karlaraddir ... ég elska þetta lag. Gjörið svo vel, hér er dýrðin:

  

Þrá eftir gegnsæjum svölum og dularfulli flokkurinn

Ég var að fá sendar myndir úr kosningapartíi sem ég man eiginlega ekkert eftir að hafa farið í. Rokkflokkurinn, X-R, sem bauð fram mjög leynilega, svo mjög að aðeins útvöldum var boðið að koma á kosningavökuna. Flokkurinn var skráður á kjörseðil með ósýnilegu bleki svo of margir vissu ekki af tilveru hans. Það hefði þurft sítrónudropa eða sérstakt vasaljós til að sjá hverjir sátu á lista, skilst mér. Aðeins kjósendur með dulræna hæfileika gátu því kosið Rokk-flokkinn en allir miðlar frá Akranesi eru víst í hnattreisu, siglingu um Karíbahafið eða að kaupa sér snekkju eða eitthvað fyrir alla happdrættisvinningana. Ekki bara Norðmenn vinna. Ég datt út í kringum miðnætti og hef þá greinilega staulast í þetta partí. Eða ekki. Nema gurrigaraldsdottir hafi átt að fá myndirnar og einhver skriplað á skötu á lyklaborðinu. Ég þekki engan á myndinni en það hefur greinilega ríkt svakalegt fjör þarna.

 

Fyrir helgi ákvað ég að kaupa mér nýja pönnu, hún er orðin frekar mikið sjúskuð sú gamla eftir látlausa stóreldamennsku allt árið núna þegar eldað hefur verið frekar rétt. Ég gerði þau mistök að velja stærri góðu pönnuna - reif eitthvað bréf af henni við heimkomu og skellti henni á eldavélina til að máta - allt, allt of stór, sú minni hefði verið passleg. Spurning um að lauma fimmtíu krónum að afgreiðslumanninum og fá að skipta yfir í minni gerðina? Eða skipta um helluborð? Getur verið að svona panna sé fyrir gaseldavél? Eða veitingahús? Getur maður kannski notað stóra pönnu á mun minni hellu (sem er samt stærsta hellan)?

 

Ég hef uppgötvað nýjan rithöfund sem hefur skrifað rosalega margar glæpasögur, sem er einhver sú dásamlegasta uppgötvun sem ég hef gert lengi. Sú nýjasta (á ensku) er komin á Storytel (er víst svakalega skemmtileg) en því miður bara sem hljóðbók. Af hverju vinn ég ekki í kókosbolluverksmiðju og get hlustað á hljóðbækur allan daginn? Nei, ég vinn við texta og þarf að einbeita mér og allt færi í rugl ef ég hlustaði á texta á meðan ég ynni við annan texta. Fann þó gamla bók eftir þennan höfund á Storytel sem rafbók og er byrjuð á henni. Þessi höfundur heitir Sara Paretsky - ég get ekki beðið eftir sumarfríinu, hugsa að ég kaupi einhverjar í gegnum Kyndilinn minn  heittelskaða (erfitt að skrifa Kindill). 

 

Svo er draumur minn að fá glærar hliðar á svalir Himnaríkis. Ég er með nokkuð stóran glugga við svalirnar og held að glerhliðar myndu gera allt betra. Ég tala um þetta á hverjum aðalfundi hjá húsfélaginu: að ég vinni í víkingalottóinu og borgi svona svalaendurbætur fyrir allt húsið en ég er því miður ekki með dulræna hæfileika. Sumir fussa og sveia, segja að betra sé að sóla sig í friði frá forvitnum augum. Málið er að það horfir enginn í áttina að Himnaríki, það horfa allir á sjóinn og stefna á Guðlaugu, svo þetta er ekki afsökun. Birti hér rammstolna mynd af netinu til að sýna hvað ég meina. Þetta myndi alla vega auka til muna lífshamingju mína þegar ég geng inn í stofu - að sjá vel út á sjó út um BÁÐA gluggana þar. Ýmsir tjá mér að mínar svalir myndu skera sig of mikið úr ef ég væri sú eina. Hvað þá með yfirbyggðar svalir sem eru hjá sumum en ekki öllum í sama húsinu kannski, það hef ég oft séð. Það er enn meiri breyting og hún virðist vera leyfileg. Ég myndi lofa að striplast aldrei á svölunum, komin á þann aldur, ef það breytti einhverju upp á leyfi að gera. Vera ætíð kappklædd ef það er talið betra. Ég er víst ekki lengur fertug skutla.

 

Kona á mínum aldri sem pólitíkus: „Jæja, ef þið liðkið ekki fyrir þessum pólitísku samningaviðræðum í hvelli og látið undan því sem ég bið um, sef ég hjá ykkur!“ Og það yrði samstundis frítt í strætó. friður á jörðu og sett í lög að einungis glersvalir yrðu leyfðar þar sem nýtur útsýnis. Neðri myndin gæti næstum verið tekin á svölunum mínum, ef væri gler í þeim. Það vantar bara Reykjanesskagann, nema myndin hafi verið tekin fram í tímann og skaginn klofið sig frá meginlandinu, maður veit aldrei. Tæknin sko. Nú eru það rafræn skilríki sem opna allar dyr, kannski tekst þeim rafrænu einhvern daginn að gera eitthvað enn stærra ...

Afmælisveisluæfing og kökubjargvætturinn

Mér líður eins og ég hafi átt afmæli í dag og fengið fjölda fólks í heimsókn. Veitingar og fínirí. Þetta gerðist allt í dag nema ég átti ekki afmæli. Vinkona mín hélt utan um ferð Oddfellow-kvenna upp á Skaga og ég gerðist einhvers konar leiðsögukona á Skaganum, sagði þeim allt um fegurð kvenna hér, kartöflur og knattspyrnumenn. OG EKKI SÍST frá spennandi helgum einhleypra Skagamanna sem hefjast í Einarsbúð á föstudögum kl. 18 við bananastandinn. Það fer allt eftir því hvað við setjum í körfuna (ananas, agúrku, perur osfrv.) hvað gerist og hversu bilað fjörug helgin verður ... Ég held að þær hafi trúað mér því nokkrar urðu eftir við bæjarskrifstofurnar til að sækja um lögheimili á Akranesi strax í fyrramálið.

 

Við fórum í Krósk, búð á Kirkjubraut, þar sem Skagaver var í eldgamla daga, og Harðarbakarí. Þar gerðu einhverjar góð kaup á vönduðum hönnunarfatnaði. Síðan var það antíkskúrinn og eitthvað keypt þar af mæðraplöttum og kristal, sýndist mér. Svo var ferðinni heitið beinustu leið í Himnaríki. Vön kona að halda upp á stórafmæli ár hvert (nema 2020 og 2021) fékk þessar dásamlegu konur sem voru með veisluföng í farteskinu. Fínasta brauð og girnilegt kökudæmi fyrir dömur. OG ÞÆR SKILDU HELLING EFTIR og gáfu mér að auki stóran og guðdómlega fallegan blómvönd - og kampavínsflösku.

Ég hafði bent þeim (fyrr í ferðinni) á einlyfta húsið þar sem mig dreymdi að ég hefði farið inn í og gengið upp alla stigana og endað á að hitta sjálfan gvuð sem sagði mér að ég myndi deyja í hárri elli 38 ára, eignast tvíbura og að maðurinn sem ég eignaðist héti Filippus Angantýr ... og að það nafn fyndist ekki í þjóðskrá! Ég þarf eiginlega að finna þennan Filippus Angantý samt áður en ég opna flöskuna ... ég verð mjög lauslát af kampavíni.

 

Mikið voru þetta skemmtilegar konur og ég fann aðra gamla vinkonu en frú Sigríði í hópnum, elsku Heiðu mína sem ég þekkti ekki í rútunni þótt hún kallaði hátt: „Nei, er þetta ekki Guðríður almáttugur af Himnaríki?“ Ég hélt bara að ég væri orðin svona frægur bloggari. En svo var ekki, því miður. Þegar stigið var út úr rútunni hittumst við og þá þekkti ég hana auðvitað. Hún hafði ekki séð breytingarnar á Himnaríki og var voða ánægð með þær. Ísland er svo lítið að náfrænka hönnuðarins (Pálmadóttir) var í kvennahópnum. 

 

Nágrannakonan úkraínska hefur komið sér ágætlega fyrir í íbúðinni sinni, hún vildi endilega sýna mér hana og svo kíktu þau stráksi hennar upp í Himnaríki í heimsókn á eftir. Kettirnir elska þau. Furðulegt, við sáumst fyrst fyrir rúmum sólarhring en samt er eins og við höfum alltaf þekkst. Rosalega afslappað, gaman og mikið spjallað. Hún var svo yndisleg að BJARGA mér og taka eitthvað af kökudæminu, „auðvitað bjarga ég þér,“ sagði hún (með húmorinn beint úr Þingeyjarsýslu og Skagafirði) en stráksi minn (fóstursonurinn) er hrifnari af brauðmeti og ég hef því miður ekki gott af þessu sæta svo við stórgræddum báðar. Hún missti af jarðskjálftum dagsins í dag en ég fann vel þann seinni. Rétt áður en ég varð skelkuð og gargaði eins og einu sinni í fyrra, hætti þessi bara, hann var snarpur en dásamlega stuttur sem var nærgætið. Mér finnst jarðskjálftar spennandi en líka ógnvekjandi. Vona bara að kvikan finni sér útgöngu á góðum stað eins og síðast. (Myndin sýnir útsýni mitt eitt kvöldið á síðasta ári.)

 

Mér er skapi næst að senda Evrópubúum (nema Portúgal og Úkraínu) vel kæstan þorrabakka - og peysur prjónaðar úr illgirni og djöfull, eins og viss frændi (fjandi) myndi orða það. Ég er auðvitað að tala um Eurovision og þjóðir sem kunna ekki gott að meta.

Ánægð samt með vinningslagið og gengi enska lagsins. Eistneska var skemmtilegt þótt ég sé ekki hrifin af kántrí almennt, líka Holland eða Belgía (er strax farin að gleyma) og bara gaman að sitja með Ingu sinni, borða lax og njóta keppninnar.

Hef oft verið áhugasamari yfir kosningum en í gær ... á meðan Rússar (tölvuárásir) gera Trump ekki að bæjarstjóra einhvers staðar á Íslandi er ég sátt. Er ekki bara best að hafa kjörseðla hér upp á gamla mátann og handtelja svo kvikindin. Þá getur ekkert klikkað ...

Komin í hundana og Slava Ukraine

Þetta hefur verið ansi hreint spennandi dagur og viðburðaríkur. Eins og besta partí - samt missti ég af jarðskjálftanum, var of mikið á ferðinni. Stundum er það hreinlega slæmt ... 

 

Allt hófst með fyrstu kynnum okkar Parísar sem er nokkurra mánaða gamall labradorhvolpur í Nýju blokkinni, hún fæddist á æskuheimili mínu, bak við Einarsbúð, svo hún er af verulega fínum ættum. Okkur kom ógurlega vel saman, svo vel að ég ætlaði ekki að hafa mig á kjörstað sem er kominn á hlaðið hjá mér, til að vera, held ég. Enda svo sem mjög miðsvæðis - en Skagafólk sér um talninguna, eins og alltaf í bæjarstjórnarkosningum. Svo er Eurovision og við Inga ætlum að fá okkur lax og meððí í kvöldmat, erum reyndar allt of saddar eftir koss-ningakaffið. Mikið er gaman að lífið sé farið aftur í gang en ég sakna enn grímunnar (tengist hrukkum). Svo hittum við elsku Ástu í bókasafninu og ég komst í fyrsta sinn í klappfjarlægð við flotta hundinn hennar, hann Storm. 

 

Yndisleg kona frá Úkraínu flutti í húsið mitt í dag og kíkti í stutta heimsókn í Himnaríki eftir að við rákumst saman fyrir utan. Ég sagði auðvitað Slava Ukraine sem er nokkurs konar slagorð með ósk um velgengni landsins. Ungur sonur hennar er orðinn besti vinur kattanna. Hann mun koma í heimsókn á hverjum degi, segir móðir hans sem talar fínustu ensku. Hún er yfir sig hrifin af Íslandi og Akranesi og hlakkar mikið til að horfa á Eurovision í kvöld með löndum úr næsta húsi.

 

Við systur ákváðum að skreppa til Vestmannaeyja í tveggja daga sumarfrísskemmtiferð í ágúst, alltaf gaman að fara til Eyja. Ég er alveg búin að éta ofan í mig Akureyrarbannið, enda margt breyst til batnaðar í stóru málunum þar (kattahatrið). Nú þyrfti Húsavík að taka sig á, svo ég geti farið að heimsækja ættingjana. En það er gaman að breyta til og langt síðan ég hef migið í saltan sjó (Herjólfur), eða ekkert farið á skip síðan jólin 2018 þegar Norwegian Epic rúntaði um með okkur sjö saman.

 

Tekst Rússum að gera það sem þeir hafa hótað og eru víst svo góðir í, að skemma talningu í Eurovision svo Úkraína sigri ekki? Þeir hafa montað sig af kosningum í USA 2016 (Trump) og Brexit - til að skemma lýðræðið. Ég yrði voða ánægð með Úkraínu, líka England. Svo lenti ég á séns (sjá mynd nr. 2) bara við að giska á að Ísland lenti í 8. sæti. Þetta lag okkar er svo dásamlegt að ég trúi ekki að lendi neðar. Ég er ekki búin að svara þessum bráðhuggulega aðdáanda mínum sem er svo góður í íslensku - sé til eftir Eurovision. Segið svo að Eurovision sé ekki best í heimi!

Bæjarferð, Íslykilsbull og tæknisauðsháttur

Skemmtilegur dagur í bænum í dag og alveg þess virði að vakna klukkan níu, taka strætó 10.15 og vera komin í Mjódd kl. 11.09 - næsti komutími þangað ekki fyrr en kl. 15.09 sem er ansi seint ef á að heimsækja mömmu sína klukkan 14. Við fjölsystrum í afmælisheimsókn til mömmu (f. 5. maí) sem var mjög gaman. Færðum henni blóm, cappuccino og fínasta kruðerí úr Bernhöfts. Enginn Siggi bakari á staðnum til að svara fyrir allt horror-möndluskrautið á kökum og skort á rjómabollum. En nóg var nú til samt af fínheitum ... og það var voða gaman að hitta þar óvænt Einar Thorlacius, gamlan strætóvin og lögfræðing (samt ágætur) sem oft hefur mætt í afmælið mitt, hann kemur í ár en ég vonast til að geta loks haldið stærra partí en 12 manna jólakúluafmæli eins og í fyrra og hitteðfyrra. 

Við Hilda fórum líka í Fiskikónginn á Sogavegi og keyptum lax, tilbúinn í ofninn og þvílíkur dásemdarmatur ... og rúgbrauðið! Það er mjög góð fiskbúð hér á Akranesi en engin spenna ríkir þar fyrir heimsendingum - Eldum rétt greip það tækifæri og færir mér fisk vikulega - með meiru og Einarsbúð sér um rest.

 

Morgunninn í bænum hófst á kaffihúsi í Kópavogi með vinkonu sem ég hef sárt saknað. Hún tók myndina hér fyrir ofan af mér og stráksa. Ég lít miklu betur út en þetta í baðspeglinum heima. Myndir bæta alltaf á mig um 20 kílóum og hrukkum og alles. Við höfðum bara klukkutíma sem við nýttum alveg ágætlega samt. Það var eldgos síðast þegar við áttum saman góða stund - gosið sást vel úr rauða sófanum mínum sem hún sat í. Það kom einn nokkuð stór jarðskjálfti í morgun en það var svo gaman hjá okkur að við fundum ekki fyrir honum.    

 

Kannski er ég algjör risaeðla ... mér líður stundum eins og tæknin sé farin að éta börnin sín, hlutir gerðir flóknari í stað þess að einfalda þá.  Stráksi fer í sumarbúðir í júní, en ekki er lengur hægt að greiða fyrir dvöl hans í gegnum heimabanka og ekki er hægt að hafa samskipti með tölvupósti eða í síma, allt fer í gegnum nýtt tölvukerfi sem mér finnst alls ekki einfalda hlutina fyrir okkur sem notum það bara einu sinni á ári. Því að breyta því sem var einfalt, fljótlegt og virkaði vel?

 

Mynd: Þessi VW-Bjalla kom á markaðinn þegar ég var eins árs. Sextán árum síðar (þegar  ég fékk bílpróf) hafði hún breyst og ekki til hins betra. Hvar er tæknin núna 2022, eða rúmum fimmtán, tuttugu, þrjátíu árum seinna? Fer orkan kannski í að búa til flókið bull til að rugla í fólki í stað þess að sjá almenningi fyrir góðu kaffi í bílferðum þess um landið?

 

En áfram með diss á tæknina: Nýlega fór ég með ónefndum ungum manni á Vinnumálastofnun á Akranesi, var með vegabréfið hans og ætlaði að aðstoða hann við að sækja um starf á vissum vinnustað. Við fengum dásamlegar móttökur en því miður var ekki hægt að sækja um starfið upp á gamla mátann. „Nei, hann er ekki með snjallsíma,“ sagði ég. Þær (ekkert nema lausnir og elskulegheit) komu með þá hugmynd að sækja um Íslykil fyrir hann, í raun var það eini möguleikinn, og svo sat ég ein við tölvuna og sótti um fyrir hann eftir að Íslykill kom í hús. Mér finnst þetta voðalega falskt öryggi fyrir fólk, það hefði verið hægt að stela umslaginu með Íslyklinum og mögulega gera einhverjar gloríur. Gleymdist að gera ráð fyrir fötluðum í öllum látunum við að rafvæða landið? Hæ, Persónuvernd!

Annað: Ég veikist sárasjaldan (einn-sautján-tuttugu) og vissi lengi vel ekki af Heilsuveru, eiginlega ekki fyrr en covid-bólusetningar hófust. Og af því að ég hafði aldrei þurft að nota þetta dæmi var ég eins og sauður fyrst. En svona sauðsháttur heitir víst ekki heilsuhreysti, heldur aldurinn! er mér tjáð.

Norræna ósýnileg, stórfengleg umbreyting og afmælisbörn

Umbreytingin í gær varð gríðarleg, ég þekkti mig ekki í speglinum eftir klipp og lit, og var hleypt inn að framan í innanbæjarstrætó. Hélt að það tengdist minnkandi covid-smitum en gaurinn sem kom inn við Vallholt þurfti að gjöra svo vel að fara inn um afturdyrnar.

Ég orgaði í gleðiblandinni sigurvímuþögn og sendi Önnu Júlíu hugræna fimmu á meðan ég vafði betur treflinum yfir undirhökuna og dýpkandi drættina í kringum munninn, ægifögur alveg. Var á hraðferð svo frumsýning á klippinunni við mjólkurkælinn í Einarsbúð verður að bíða ögn.

 

FYRIR-myndina hefði ég kannski átt að blörra til að koma aðdáendum mínum ekki í uppnám. Undirliggjandi fegurð leynir sér samt ekki, finnst mér. Eftir-mynd má sjá hér neðar. 

 

Í dag á mamma enn eitt stórafmælið, orðin 88 ára. Það er langlífi í ættinni, hún er yngst systkina sinna og ein eftir, meira að segja yngri tvíburinn en Hadda tvíburasystir hennar lést fyrir nokkrum árum. Systkinin fæddust öll á 20 árum og ólust upp í fínu timburhúsi við Laugaveg 91 þar sem síðar reis stórhýsið Domus, er ekki tískuverslunin Sautján þar núna? Greinilega allt of langt síðan ég gekk frá Hlemmi niður Laugaveginn. Þetta var beint á móti Stjörnubíói. Mamma sagði okkur miklar sögur um bíóferðir systranna ásamt Sissu vinkonu þeirra af Grettisgötu. Þær voru kallaðar þríburarnir og fóru stundum í bíó þrisvar á einum degi, enda stutt líka í Nýja bíó, Gamla bíó og Austurbæjarbíó.

Svo hefði Tommi bílstjóri orðið 63 ára í dag, hefði hann ekki dáið fyrir nokkrum vikum, elsku karlinn. Ég sakna hans mikið.

 

Vinkona mín fór með Norrænu frá Seyðisfirði í gær. Ég ætlaði að gera eins og í denn, fylgja henni úr hlaði með aðstoð vefmyndavélarinnar en, eins og síðast og eins og þar áður, var sá möguleiki ekki lengur til staðar, nema tæknikunnáttu minni hafi farið svona stórlega aftur. Ekki heldur hægt að komast beint frá norsku veðursíðunni, yr.no, sem er hneyksli. Nú legg ég til að ferjuferðir Norrænu verði framvegis frá Akranesi. Þótt það lengi siglinguna eitthvað smávegis er bara svo gaman að vera í skipi og Skagamenn munu ekki spara við sig þegar kemur að vefmyndavélum. Nýverið voru settar upp þrjár hér á Skaganum, reyndar öryggisvélar, en hva ... Ég væri búin að fara nokkrum sinnum með Norrænu ef yxi mér ekki svona í augum að fara alla leið til Seyðis ... Vefmyndavélin þar við höfnina hefur verið nokkur sárabót því eins og við nördarnir vitum er fátt betra en vefmyndavélar í staðinn fyrir að fara sjálf á staðinn. Einu sinni bilaði vélin sem sýndi út fjörðinn, ég sendi fyrirspurn í tölvupósti til bæjarins og fékk svar frá sjálfum BÆJARSTJÓRANUM sem lofaði að kippa í spotta sem hann og gerði. Vonandi verður hann eða hans líki kosinn inn eftir nokkra daga og hefur það sitt fyrsta verk að koma vefmyndavélunum í lag. Ég vil endilega fá Norrænu í beinni.

 

EFTIR-myndin tekin á vettvangi í gær, eða í innanbæjarstrætó. Engar falsanir með speglum, þetta er bara svona flott.

 

Vegagerðin sem sér nú um strætósamgöngur á landsbyggðinni þurfti að grípa til sinna ráða þegar farþegum fækkaði í covid. Nýlega var samgöngukortið hækkað um 92% í verði sem hvetur án efa Skagamenn í stöflum að nýta sér að komast á milli á sama verði og hluti Norðlendinga. Sennilega ætlunin allan tímann að víkka út atvinnusvæði höfuðborgarinnar alla leið norður að Staðarskála. Við Skagamenn erum barmafull af þakklæti, fáum loks að sjá ný andlit en fólkið fyrir norðan hefur aldrei verið talið neitt sérlega ófrítt. Möguleikar mínir hafa því aukist, verð að muna að segja mömmu nýjar fréttir af vendingum í tengdasonamálum hennar, núna á laugardaginn þegar ég kíki á hana í afmælisheimsókn.

Ég minnni samt Vegagerðina á að þegar tilraunaaksturinn var í gangi 2004 kostaði jafnmikið í strætó og innanbæjar í Reykjavík og aðsóknin svo mikil að ferðirnar skiluðu gróða, þrátt fyrir aukavagna og að á þeim tíma kostaði enn í göngin. En hvað er ég að bulla, ég á ekki bíl og hef því ekki hugmynd um hvernig á að reka strætó ...

Heimsókn eftir hálfa öld

Ég fékk stórmerkilegt heimboð nýlega og þáði það um ellefuleytið í morgun. Þess virði að vakna snemma í fríinu sínu ... Í fyrsta sinn í rétt rúm 50 ár sá ég æskuheimili mitt. Strax á leið upp tröppurnar fór ég að söngla Those were the days, my friend ... en Mary Hopkin (72 ára afmæli í dag) sem söng það í Eurovision sem var þó aldrei sýnt í beinni á Íslandi í þá daga, athugull krakki eins og ég náði iðulega að sjá í Mogganum nafn sigurvegarans, aldrei viðvörun, Reuters-skeytið bara þýtt og birt og ekkert hugsað um okkur sem áttum eftir að sjá keppnina sem kom ekki fyrr en með haustskipinu, minnir mig.

 

Ekki var lengur bónaður brúnn dúkur í stiganum upp á efri hæð (nú einbýlishús, áður tvíbýli) en tvöfaldar svaladyr og gamla elliheimilið, núverandi heimili listakonu, var kunnugleg sjón út um gluggann. Allt var enn á sama stað en samt svo breytt. Geggjað flott bað til hægri og löngu búið að fjarlægja gerektið þar sem ég hafði skorið út með litlum skærum; Mamma asni (ég var bara að reyna að kenna henni að refsa mér ekki fyrir óþekkt og loka mig inni á baði, henni var nær að leyfa mér að ganga í skóla þar sem ég lærði að lesa og skrifa). Allt orðið minna en í minningunni, eins og ég bjóst við, en samt er húsið rúmgott og fínt. Ljómandi gott kaffi í bolla og tilhlökkun í gangi, nefnilega full neðri hæð af labradorum, þrír hvolpar og þrjár gullfallegar tíkur.

Húsráðandi lofaði mér því að mæta í heimsókn með eitthvað af stóðinu, kettir Himnaríkis elska hina kurteisu labradora (hef fengið þrjá slíka í heimsókn í gegnum árin) og líka maltísana, frændur mína, Golíat og Herkúles. Ég vona að það verði alvara úr því að ég fái gömlu tíkina stundum í nokkurra daga húsmæðraorlof (hvíldarinnlögn) til mín þar sem hún verður dekruð upp úr skónum - og dregur mig í gönguferðir sem ég nenni í ef ég er með eitthvað í taumi; hund, mann eða stein.

 

Þar sem við stóðum við svaladyrnar, beint á móti dyrunum inn í íbúðina uppi (ekkert breytt sem sagt) rifjaðist upp sagan af fulla manninum, aðdáanda mömmu, sem hafði prílað upp á grindverk, skriðið upp á bílskúrinn, farið yfir metralangt bilið yfir á svalirnar þar sem dyrnar voru, aldrei þessu vant, ekki læstar, og inn á stigaganginn og bankaði. Með fullan innkaupapoka af sælgæti til að færa börnum konunnar sem hann var svo skotinn í. (Gamall bekkjarbróðir pabba úr háskóla). Mamma hringdi í lögregluna sem dreif sig á milljón upp á Skaga, hafði verið í kartöfluflutningum við Akrafjall eða eitthvað á svörtu maríunni (aðrir tímar). Mamma ætlaði að opna dyrnar í hvelli og Mía systir þjóta niður stigann, karlinn í nokkurra sentimetra fjarlægð samt ... slæm áætlun en kláru stórusystur datt í hug að fleygja bara lyklunum út um gluggann til löggunnar sem beið við dyrnar. Og aðdáandinn var handtekinn. Hann gleymdi sælgætinu sem ekki var gert upptækt sem sönnunargagn svo ekki þurfti að fara í Hallasjoppu, Siggasjoppu, Skaganesti eða á Fólksbílastöðina næstu laugardaga. Svo forhert var þessi einstæða móðir og börn hennar fjögur að við átum allt sælgætið með bestu lyst.

Mynd 2: Ferming stóru systur, 1969, einmitt á gamla æskuheimilinu. Þar sem vantaði málverk en naglar voru í veggjum settum við bara upp útlensk púðaver. Bo bedre hvad? 

Auðvitað fór ég í Einarsbúð á eftir og hitti tvær skemmtilegar konur. Covid er sannarlega að verða búið, samkvæmislífið er komið í fullan gang. Ég sagði þeim (önnur er mamma vinkonu minnar) að ég hefði skoðað gamla æskuheimilið, nærri 51 ári eftir flutningana í bæinn, þá rifjaði hún upp að hún hafi nú búið á neðri hæðinni með fjölskyldu sinni í nokkur ár (fyrir mína tíð) og vissi heilmargt um fyrri íbúa, einn þeirra (kona) flutti víst aldrei út, er þarna svífandi enn um húsið ...

„Fyrirgefðu, væri þér sama, það er verið að funda hérna,“ sagði ég ákveðin við mann sem ætlaði að troðast að mjólkurkælinum. Hann fór þá hægra megin við bananadæmið og virtist ekki sáttur. Hefði hann verið á réttum aldri, hefði ég fært mig þegjandi og eggjandi en ég lít hræðilega út þessa dagana, það tók því ekki að reyna neitt. Mikið sem ég sakna grímunnar, þótt hún geri kannski lítið fyrir úr sér vaxið hárið með gráu „strípunum“ en maður þekkist alla vega síður.

Ég á vissulega tíma í klipp og lit í fyrramálið (ég verð sótt af minni ástkæru hárgreiðslukonu í bítið) svo auðvitað hefði ég átt að fresta för í Einarsbúð þar til á morgun eða hinn.

 

Við húsráðandi fórum út í garð í lokin (sjá mynd nr. 3 hér ofar, 2 hundar og umhverfið svo dásamlega gamaldags, lítið breyst). Ég benti á stað milli bílskúrs og þvottahússdyra: „Þarna var kartöflugarðurinn.“ Og hún alveg: „Játs, það var lítill veggur þarna sem ég skildi aldrei tilganginn með, hann hefur verið til að stúka af kartöflugarðinn.“ Þarna tel ég mig hafa bjargað sálarheill hennar, það hefði verið ömurlegt ef hún hefði aldrei vita hvað þessi veggur gerði. Fólk spanderaði líka ekki ljósmyndum nema rétt um hájólin (dýrir flasskubbar og vesen að fara með í framköllun) og á sumrin í ljótar landslagsmyndir sem sýndu yfirleitt ekkert. Hefði vissulega verið gaman að eiga fleiri myndir úr íbúðinni. Fleiri myndir úr æsku.

 

Mynd 4: Við Hilda með Gerðu vinkonu okkar úr næsta húsi. Myndin auðvitað tekin í garðinum sem hefur breyst mikið. Háa tréð sem sést til vinstri á mynd nr. 3 af hundunum, er ansi hreint mikið lægra þarna fyrir aftan okkur.