Leyndardómur og aukið óttaleysi

Sumir í klikkaðri tiltekt, t.d. fyrir barnaafmæli, henda ýmsu inn í bakaraofn eða uppþvottavél - sem á annars ekki að vera þar. Þegar síðustu afmælisgestirnir fóru í gær dreif ég í að gera allt fínt. Mér til mikillar furðu var uppþvottavélin þegar komin í gang. Ég á hjálplega vini og vandamenn, en held að þau hefðu sennilega flest sett leirtauið í vélína áður. 

 

Þetta verður bara einn af leyndardómum lífsins og ég er þakklát fyrir að hafa ekki falið páskaegg fóstursonarins og mitt í uppþvottavélinni ... enda engin klikkuð tiltekt, ekki lengur, ekki eftir að hver hlutur eignaðist sinn stað, svona næstum, ég er að verða komin þangað. Einhver hefur rekið rassinn í takkana - þarf ekki meira á sumum nútímalegum tækjum. Ég sakna handsnúnu uppþvottavélanna ...

 

Svo mætti halda að ég hafi farið í áfallameðferð því jarðskjálftarnir eru nánast hættir að skelfa og ég fljót að gleyma. Ég var t.d. á ganginum, á leið inn í eldhús um hálftólf í morgun og heyrði undarleg hljóð frá stofuskápnum með öllum kristalnum ... (mínus bollunum tveimur úr mávastellinu sem ég er búin að pakka niður) hurðirnar skelltust með heilmiklum hljóðum. Ahhh, aldeilis læti í veðrinu, hugsaði ég og greindin skein úr augum mínum, ég lokaði norðurglugga (það er sv-átt) og skellirnir hættu. Svo sá ég að það hafi komið skjálfti upp á rúmlega fjóra!

 

Neðri myndin er af bestu jarðskjálftamælum heimilisins; Mosa og lampanum (úr Pier, minnir mig). Annar hristist í glugganum, hinn hleypur strax undir rúm þegar fer að skjálfa.