Svikin um vonlausa ást

Skrambi er notalegt að vera í fríi svona yfir vetrartímann, ekki er mikið gert nema lesa, fínisera heimilið, elda mat, bíða eftir jarðskjálfta, bíða eftir eldgosi og stara á mögulegt gossvæði í gegnum vefmyndavél (takk, elsku Míla). Jú, ég flissa líka stundum yfir The Good Place á Netflix.

 

Ég ætlaði að fara að horfa á tíu-fréttir í gærkvöldi og færði fjarstýringarnar með þeim afleiðingum að TEXTAVARPIÐ sást í sjónvarpinu mínu (árgerð 2016). Ég horfði óttaslegin á skjáinn, þessa óhugnanlegu heimsókn frá síðustu öld og ýtti á flesta þá takka sem ég þorði til að þetta færi. Aðeins of lítilvægt, fannst mér, til að Davíð frændi keyrði alla leið frá Kópavogi og lagaði þetta fyrir mig (eða bjargaði í gegnum síma). Búin að slökkva og kveikja auðvitað og hafði næstum sæst á að hlusta bara á fréttirnar þegar mér varð litið á hina fjarstýringuna, þessa frá Símanum. Ég ýtti á líklegan takka og bang - lífið varð gott aftur. Talið samt endilega við mig ef þið þurfið að láta tengja vídeótæki.

Mikið nýt ég þess í fríinu að hlusta á tónlist af öllu tagi. Jóhanesarpassíuna eða Wu Tang Clan og allt þar á milli, í útvarpi jafnt sem Spotify eða YouTube. Ég gleymi ekki kvöldunum sem ég varði hér við tölvuna eftir að YouTube kom til sögunnar og sá í fyrsta skipti myndböndin með uppáhaldslögunum.

Á unglingsárum mínum vorum við vernduð einstaklega vel fyrir illum öflum; Kanasjónvarpinu, erlendu sælgæti og fleira en hið illa finnur sér auðvitað alltaf farveg. Söluturn á Leifsgötu (rétt hjá Austurbæjarskóla sem ég gekk í) seldi okkur harðbannað smartís og makkintoss og ég gat hlustað heilluð á Heart of Gold og Horse with no name í Kanaútvarpinu. Hahaha!

Í ríkisútvarpinu hljómaði yfirleitt tónlist leikin á hammond-orgel, þunglyndislegar sópranaríur eða harðkjarna-jazz. Að þurfa að hlusta á sjúklingaþátt eða sjómannaþátt til að heyra almennilega tónlist var fáránlegt, fannst unglingum þessa lands. Lög unga fólksins, klukkutímalangur þáttur á þriðjudagskvöldum, minnir mig, bjargaði líka miklu - og svo auðvitað plöturnar sem voru spilaðar endalaust og ég var farin að vinna 13 ára gömul til að geta keypt (Í Gjafahúsinu).

Þegar ég sá svo loks myndband með Rick Wakeman (úr Yes), fyrsta lagið á King Arthur-plötunni hans, hefði ég getað grenjað af gremju. Annar söngvari lagsins var svo sætur. Mér fannst ég einfaldlega hafa verið illa svikin um að geta verið vonlaust skotin í honum. Þetta hafa þáverandi (rasísk?) yfirvöld auðvitað vitað og ég neyddist til að vera vonlaust skotin í Pétri Ormslev í staðinn.

 

Svo lækaði ég Pink Floyd-aðdáendasíðu á Facebook og fæ daglega myndir af þessum dúllum, bæði nýjar og gamlar, og líður eins og ég sé næstum því vinkona þeirra. Ég vona bara að ef þeir koma til Íslands einhvern tímann að ég heilsi þeim ekki óvart, eins og ég gerði við töffarann Jónas R. Jónsson í kringum 1972 sem ég skammast mín enn fyrir. Mér fannst ég bara eiga að þekkja þennan mann ... og þegar hann endurgalt loks „heilsið“ 40 árum seinna, rétt hjá fiðluverkstæðinu, og veifaði mér, veifaði ég glaðlega til baka ... en svo var hann bara að veifa Halldóri fjanda sem var með mér í för. Finnst nokkrum skrítið að ég hafi flutt upp á Skaga?