Janssen, já, takk

Það urðu smávegis læti í Bónushúsinu í morgun, (Apóteks Vesturlands-húsinu, Classic-hárstofu-húsinu o.s.frv.) eftir að Anna Júlía hafði haft hendur í hári mínu og litað augabrúnir og augnhár (eða framkallað mig). Hún brá á það ráð að lauma mér út bakdyramegin. Svo kom í ljós að lætin tengdust mér ekki á nokkurn hátt eða aðdáun Skagakarla, þetta var bara bónvélin frammi. En ég náði nú samt strætó niður á Akratorg með því að hlaupa.

---

MYNDIN hér til hliðar sem ég hafði mikið fyrir að nálgast, sannar mál mitt um að mikið fjör hafi ríkt á Akratorgi um síðustu helgi, að Herra Hnetusmjör hafi mætt á Skagann og ég hafi dansað við frábæra tónlist hans og að yndislega Akranes sé til. Og að sjálfsögðu fer þessi mynd beint inn í albúmið Gurrí og fræga fólkið sem er að finna á Facebook.

---

Fyrst fór ég með úrið mitt gamla og góða í viðgerð en Guðmundur úrsmiður hefur mjög gott lag á því. Frystihúsið (ísbúðin sem selur líka kaffi) er í sama húsi og ég var orðin kaffiþyrst. Ég hafði heyrt um sykurlausan ís þarna og fékk að smakka. Þetta var virkilega gott og verður svo sannarlega notað ef sykurpúkinn verður með vesen. Það var meira að segja til sykurlaus súkkulaðisósa. Ég stefni að því að feta mig aðeins í átt að sykurminni lífsstíl en sleppi þó ekki páskaeggi! Ég veit ekki hvernig ég á að taka því að mér var boðið í hóp á Facebook sem heitir Meðgöngufræðsla Ólafs G...

Á leiðinni heim mundi ég eftir því að mig vantaði strigaskó. Það er mjög góð þjónusta hjá Nínu (búðinni sem Dorrit elskar) svo maður lendir aldrei í því að missa lífsviljann þar inni eftir að hafa reikað um án þess að finna jafnvel það sem er fyrir framan nefið á manni. „Stigaskó, takk,“ sagði ég. Hviss, bang! Þetta tók sjö mínútur - með mátun. Mæli samt ekki endilega með því að kaupa sér skó þegar maður er að drepast úr harðsperrum.

Eins og þetta hafi ekki verið nóg ... ögn nær heimili mínu hrasaði ég um fiskbúðina, mundi að drengurinn er vitlaus í kornflexþorskbita svo ég keypti slíka í kvöldmatinn með besta rúgbrauði landsins og grænmetisblöndu. Bara inn í ofn og elda, ekkert vesen. Þá var það bókabúðin næst en þangað sótti ég mér Fyrsta málið og Dulmál Katharinu, minna mátti það ekki vera. Og plastumslög fyrir bókhaldið sem auðveldar elsku Hildu að bjarga mér árlega fyrir framtalsskil.

Íslandsbanki skipti síðan fyrir mig síðasta stóra seðlinum (ég tók út smávegis öryggis-covid-pening í fyrra, (nei, ég fór auðvitað ekki í Vougue, aldrei með seðla, aldrei). Arion er ekki lengur með útibú á Akranesi svo bankinn fer alveg að missa mig til annars banka sem er hér.

Síðasta stopp var Flamingo, sýrlenski skyndibitastaðurinn dásamlegi, og þótt ég sé ekki vön því að borða tvær heitar máltíðir á dag fékk ég mér kjúklingarétt. Þarna inni sat elskan hún Ástrós, þjálfarinn minn. Ég sagði henni farir mínar mjög sléttar þrátt fyrir hrottalegar harðsperrur sem hún hafði spáð - meðal annars fékk hún að vita allt um sykurlausa ísinn og sykurlausu íssósuna sem gladdi hana mjög.

---

Ég heyrði nafnið Margrét Rán í útvarpinu eftir að ég kom heim. Það vakti ákveðin hugrenningatengsl og ætti að gera hjá bókaormum á mínum aldri. Ekki satt?

 

Mikið vona ég að aldurinn vinni vel með mér - að Janssen-bóluefnið verði í notkun þegar loks kemur að mér í bólusetningu. Ég er nánast orðin sprautuhrædd eftir að hafa horft á sjónvarpsfréttir síðustu mánuði þar sem fólk er iðulega sprautað nokkrum sinnum í hverjum fréttatíma, samt loka ég alltaf augunum. Legg til að notaðar verði krúttlegar hvolpa- og kettlingamyndir í staðinn ... eða bara hvað sem er annað en bólusetning í aksjón.

Janssen-bóluefnið er ekki bara langódýrast, heldur þarf bara eina sprautu af því, og virknin mjög góð. Skilst að mikið magn af því komi til Íslands, svo maður má vona. Bólusetning fer fram í hinum enda bæjarins svo ég sendi bólu-yfirvöldum hugskeyti um að ég fái Janssen og að auki tíma eftir hádegi. Innanbæjarstrætó tekur nefnilega alltaf síestu á morgnana, hvíldarstund eftir að flestir eru komnir í skóla og vinnu en gleymir alveg að gera ráð fyrir bólusetningum bíllausra, klippingu og slíku ... svo lífi mínu á Akranesi sem ekki er í göngufæri, er stjórnað af tímatöflu strætós.  

Vannýtta auðlindin ég

Ég veit að það á ekki að monta sig en ... Eftir hrottalega erfiða (æðislega) æfingu í ræktinni gerði ég mér lítið fyrir og breytti herbergi fóstursonarins. Með hans leyfi færði ég rúmið sem var undir glugganum svo nú er auðveldara að opna út, hillurnar fóru við vegginn til hægri og nær glugga, voru við veggnum á móti. Bið smiðina að veggfesta hillurnar hans um leið og þær í stofunni, og set kennaratyggjó undir alla muni. Síðan myndin var tekin hef ég fært eitthvað af bókum neðar í hillurnar - og drengurinn neitaði að hafa blóm á skrifborðinu.

Ég hafði vit á því að borða um hálfsexleytið, stráksi ekki í mat, síðan lagðist ég ofan á rúmfötin í rúminu mínu og hreyfði mig ekki næstu fjóra klukkutímana - í íbúfenvímu. Bakið á mér er ekki gert fyrir svona vesen.

-----

Þegar ég flutti í bæinn 13 ára gömul lét ég vinkonuleysi fyrstu mánuðina ekki hefta mig frá því að gera eitthvað skemmtilegt. Ég kom mér í handbolta þótt ég hafi aldrei spilað hann, skammt frá Bollagötunni (Hlíðarenda), ég var að kanna hverfið þegar ég spurði hvort ég mætti kannski vera með.

Það reyndist erfitt að komast inn í hópinn, ekki einu sinni þótt ég hafi varið öll mörk í fyrri hálfleik í einni keppninni ... ég var líka feimin og hafði mig lítið í frammi. Hlíðaskólastelpurnar héldu þétt saman, ekki þó gegn mér, Austurbæjarskólastelpunni, og Valur missti þannig án efa af stórkostlegri markkonu.

Fyrstu páskana voru haldnir afar spennandi tónleikar í Tónabæ, Hallgrímur hvað? hétu þeir - og ég fór þangað ein (engin vinkona komst með) sem var mjög erfitt en mig langaði bara of mikið til að láta það fæla mig frá. Nokkrum dögum seinna þegar mamma opnaði Morgunblaðið blasti við henni mynd af dótturinni, eins gott að ég hafði sagt henni hvert ég var að fara ... Þarna var ég sennilega komin í Álafossúlpu, farin að safna hippahári og hlusta á tónlistina hennar Míu systur og koma mér jafnframt upp eigin hljómsveitum til að dýrka og dá.

Ég reyndi vissulega að eignast vinkonu, hafði samband við stelpu sem ég hafði kynnst í sveitinni um sumarið. Hún kenndi mér á strætó (hvað væri hallærislegt og hvað ekki) sem kom sér vel, eins og að hringja aldrei bjöllunni þegar maður ætlaði út t.d. á Hlemmi, því strætó stoppaði hvort eð er alltaf þar og þyrfti ekki að hringja. En ... þegar ég sagði við hana: „Hvar finn ég fornbókabúðir?“ starði hún á mig í forundran og svaraði: „Láttu ekki nokkra manneskju heyra þetta.“

Við vorum 13 ára skvísur og hippatískan í algleymingi, fötin  keypt í Karnabæ og Faco, líka hjá 1001 nótt á Hverfisgötu ásamt reykelsum. Mér fannst áhugi á gömlum bókum alveg passa þarna inn - en við áttum ansi fátt sameiginlegt, man ekki einu sinni hvað hún heitir. Ég fann fornbókabúðir og uppgötvaði líka Borgarbókasafnið við Þingholtsstræti og tók mínar 20 bækur þar vikulega. Það var hræðilega erfitt að ganga heim með pokann en líka langt að ganga í strætó (Lækjartorg leið 6 eða 1, eða ná nr. 1 á Njálsgötu, ég gat alveg eins gengið heim á Bollagötu. Oft átti ég ekki í strætó. En hvað leggur maður ekki á sig fyrir bækur? 

Ég þurfti að finna mér vinnu - hljómplötur þurfti að kaupa, og fór að passa fyrir The Auði Haralds. Ég er samt ekki ein af furðulegu barnapíunum hennar sem hún skrifaði um í Hvunndagshetjunni. Mér fannst hún æðisleg, góð mamma og skemmtileg, en minni eigin mömmu fannst pössunin taka of mikinn tíma frá skólanum svo ég hætti eftir örfáa mánuði.

Ætli ég hafi ekki verið 14 ára þegar ég fór að vinna í Gjafahúsinu eftir skóla og í jólafríinu. Mest var ég á Skólavörðustígnum en stöku sinnum í litlu kjallarabúðinni við Smiðjustíg (líka Gjafahúsið), rétt fyrir neðan Laugaveg.

Ég hef gott minni á tölur ... mundi fáránlegustu símanúmer því ég þurfti einu sinni að hringja í þau ... nafnnúmer mömmu og Hildu systur sem ég þuldi hjá þrumulostnum bankastjóranum þegar ég þurfti lán, á DV-árunum lærði ég öll póstnúmer. Og í Gjafahúsinu sem var ansi hreint fín gjafavöruverslun og flestir hlutir til í fleiri en einni stærð, eins og allar körfurnar, öll kertin, kunni ég utan að verðið á hverjum einasta hlut - það voru hátt í milljón hlutir til sölu þarna! Verðið límdist við heilann á mér. Og ég sem gat ekki rassgat í stærðfræði ... því var haldið að mér (og flestum konum) að karlmenn væru betri í að reikna, vér kvenfólk ættum frekar að leggja fyrir okkur tungumál ... og ég trúði þessu bulli. Náði nú samt alveg óvart einni tíu í algebru í landsprófi. 

Hvílík vannýtt auðlind sem ég var. Nýjasta tækni og vísindi kemur í veg fyrir að ég geti haldið þessu við og þau eru ansi hreint fá gemsanúmerin sem ég kann. En samt eitt og eitt.