Hálfar aldar móðgun ...

Ég held að RÚV verði að splæsa í þyrluferð með viðgerðamenn á gosstöðvarnar til að fólk taki almennt gleði sína aftur. Hafa opnast nýir gígar, er mikið gas, margir „fávitar“ sem veifa og standa fyrir vélinni? Sólin skín greinilega ekki nógu mikið á sólarrafhlöðuvélina við  Fagradalsfjall, annað en hér við Langasand, á suðurgluggana mína. Svo þar til ég kemst í stóra rúllugardínumálið hef ég hangandi þunnan jakka á herðatré á gardínustönginni mér til varnar en til mikillar óprýði og ama fyrir alla þá sem eiga ferð um hlaðið hjá mér. Ég veit núna að maður verður sólbrúnn í gegnum gluggarúðu, það hefur oft verið flissað að litamismun á hægra og vinstra handarbaki mínu en skrifborðið mitt er á hlið við suðurglugga). Hægri sem sagt fallega brún á meðan sú vinstri er undanrennublá eins og restin. Það eru ekki allir sem dýrka sólina. Þótt ekki sé liðið langt á sumarið (einn dagur) er samt kominn örlítill munur. Seríoslí.

Fólk hrósar seðlabankastjóra mikið núna fyrir að þora að skamma Samherja en svo sagði einhver (á Facebook) að þetta væri allt í plati, það væri verið að þyrla ryki í augu okkar svo hægt verði að halda áfram að falsa gengið - sem kemur sér svo vel fyrir Samherja ... dæs, er engu að treysta í þessum heimi? Svo skammar Sólveig Anna á forsetann okkar (?!?) fyrir leiguokur. Forsetinn gefur hluta launa sinna í hverjum mánuði til góðgerðamála, alla hækkuna þarna um árið, og honum ber engin skylda til að leigja út íbúðina á lægra verði en aðrir bara af því að hann er forseti. Og það segir manneskjan (ég) sem var á hræðilegum okurleigumarkaði í mörg ár á níunda áratug síðustu aldar!

- - - - - - - - - 

Ég stefndi mjög langt til vinstri á unglingsárunum. Fór meira að segja á Varið land-fundinn fræga og mótmælti, móður minni og stjúpföður til mikils ama og gekk í Fylkinguna til að gera þau endanlega alveg snar. Ég þurfti að finna mína fjöl eftir að hafa verið rifin upp með rótum frá Akranesi.

Ég gekk í leshring hjá Fylkingunni til að læra allt um fræðin hjá ungum skeggjuðum manni í köflóttri vinnuskyrtu. „Hvað er díalektík?“ spurði ég, 13 eða 14 ára barnið sem þekkti ekki í sundur Lenín og Stalín en vildi fá útskýringu á þessu orði sem hafði verið sagt nokkrum sinnum. Ungi, skeggjaði maðurinn í köflóttu vinnuskyrtunni starði hneykslaður á mig, horfði síðan yfir litla unglingahópinn sem horfði spyrjandi á hann en í stað þess að svara mér startaði hann hlátri, aðhlátri, hópurinn lærði þarna hlæjandi vandræðalega og feginn að hafa ekki verið sá/sú sem spurði, að svona átti ekki að spyrja, við áttum að vita! Og heimurinn fór á mis við frábæran kommúnista því ég mætti bara í þetta eina skipti. Ég hef ekki neitt á móti neinu sem tengist díalektík samt, greiði glöð hluta skatta minna til DíaMat, félags um díalektíska efnishyggju, sem skiptir svo peningunum á milli fernra frábærra góðgerðasamtaka. Svona fer lífið stundum í skemmtilega hringi. Flott líka að fyrirgefa þótt það hafi alveg tekið hálfa öld. En samt, hvað er díalektík?