Smartríður og betlarinn í Mjódd

Endurbæturnar á Himnaríki fyrir tveimur árum breyttu mér heilmikið til hins betra þegar kemur að smartheitum á heimili. Mér fór að þykja mjög áríðandi að hafa sæmilega fallegt í kringum mig. Það þarf ekkert að kosta mikið, stundum bara nóg að fækka hlutum en stundum leyfir maður sér að kaupa eitthvert fínirí. Eins og körfuna undir dagblöðin, ég var búin að horfa á hana í margar vikur áður en ég lét loksins vaða og keypti hana dýrum dómum, þannig séð. Vanari prísunum í Rúmfatalager og IKEA. Þessi dásemdarkarfa hefur verið sverð og skjöldur fatahengisins þar sem eru líka skápar og annað af tveimur náðhúsum kattanna, kirfilega falið undir punti og að hluta til á bak við körfuna fínu. Svo sá ég á Skreytum hús-grúppunni á Instagram svipaða körfu, frá Rúmfó og örugglega talsvert ódýrari, og komst að því mér til mikillar skelfingar að þetta er karfa undir klósettpappír (sjá myndina til vinstri hér að ofan, sú hægra megin er mín) Vesalings Smartríður af Himnaríki er á bömmer núna en þó þakklát fyrir að hafa ekki haldið stórafmæli síðan árið 2020. Ég á reyndar svo dásamlega vini og vandamenn að þeir hefðu án efa hugsað: Mikið er hún Gurrí alltaf smart og sniðug og snjöll, sko hvað hún finnur frumleg not fyrir þessa annars fínu klósettkörfu.

 

Því miður er ekki pláss á mínu annars stóra baðherbergi fyrir körfuna (sjá Eftir-Fyrir og Á meðan-mynd) en kannski hjá Hildu á fína baðinu hennar. Hvernig átti ég að vita að „handfangið“ sniðuga væri fyrir klósettrúllur? Ég sem hélt að mér væri batnað af ósmartheitum mínum sem orsökuðu lengi vel þekkingarleysi á fínum iittala-skálum og -stjökum, já, og geggjuðum designer-handklæðum sem hingað komu sem afmælisgjafir í gegnum áratugina. Fannst þetta allt virkilega flott en vissi lengi vel ekki HVERSU FLOTT ... Hef nefnilega skánað helling í þessu og er ekki jafnmikill plebbi og lengst af ... hreifst hvort eð er nánast bara af antík en hef blandað meira síðustu árin eftir að mér fór að líða eins og langalangömmu, vantaði bara ruggustólinn. Mig langar nú samt í ruggustól en það er önnur saga.

 

Kaffitár við Nýbýlaveg var kvatt með tárum í hádeginu í dag í örsnöggri ferð til borgarinnar. Ristað súrdeigsbrauð með avókadó og sterkri sósu yfir, og latte með, himneskt. Skilst að þessi staður, eins og pottþétt fleiri, hafi aldrei náð sér almennilega á strik eftir covid sem þó grasserar enn þótt við látum eins og það sé búið.

 

Ég skrapp eitt augnablik inn í Nettó á meðan Hilda var á leiðinni í Mjóddina, nýbúin í lagningu, til að sækja okkur, og nýkomin út þaðan rakst ég á betlara frá Rúmeníu. Ég átti því miður ekkert smærra en þúsundkall til að gefa honum en trúði samt samt einhvern veginn ekki á bágindi hans. Hann var með handskrifaðan miða þar sem var skrifað með snyrtilegri rithönd að hann væri húsnæðislaus með þrjú börn á framfæri og svo sífraði hann vesældarlega. Ég færði mig síðan ögn fjær honum í biðinni eftir Godot-systu, en hann kom og bað um meira svo hann ætti fyrir gistingu yfir nóttina. Hmmm. Ég átti ekki meira og þótt ég hefði átt ... og sagði ákveðið: „Því miður, þú færð ekki meira.“ Fannst ég ekki einu sinni vond. Hann færði sig fjær og systir mín kom akandi í þann mund. Ég settist upp í bílinn hjá henni og við keyrðum fram hjá þeim rúmenska sem stóð við hlið konu sem var að setja eitthvað inn í jeppa, og rétti henni eitthvað ... mögulega afrakstur morgunsins, þau virtust þekkjast. Svo klukkutíma seinna, þegar við stráksi biðum eftir að taka 13.30-strætó heim, var þessi elska á leið inn í einhvern af vögnunum í Mjódd, nákvæmlega ekkert mæddur á svip. 

En áður en einhverjir fara að fjasa um hælisleitendur, Rúmenía er í EES svo maðurinn átti greiða leið inn í landið ... og vinnur fyrir sér á þennan hátt.

Ég lærði af þessu ... ekki síst það að taka mark á eigin tilfinningu. Fann einhvern veginn að hann átti ekkert bágt, allt bara leikur. Hann hefði átt að bæta smávegis stolti við og þá hefði hann blekkt mig, sem hann gerði nú samt fyrst hann hafði af mér þúsundkall. Ég er miklu grimmari í þessu í útlöndum, enda er vel vitað að fólk er sérstaklega gert út til að betla, en þetta er frekar nýtt fyrir mér hér á landi, hef líka verið saklaus landsbyggðartútta síðustu 17 árin.

 

Það hefði verið ótrúlega gaman að stoppa lengur í borginni en stráksi þurfti að vera kominn á Skagann kl. 16. Herkúles, sæti hundurinn hennar Hildu, var að fara í nudd og neglur svo það hentaði best að fara þetta snemma. Ég gat eiginlega ekki valið verri dag til að mæta í heimsókn en svangir kettir sem mega bara fá sérfæði sem fæst bara hjá dýralæknum, og hviður á Kjalarnesi passa illa saman. En nú er til matur handa Kela, Krumma og Mosa næstu mánuðina, svo janúar getur bara hoppað upp í lægðirnar á sér.

 

Þriðja og síðasta myndin, skjáskot frá Instagram-vinkonu: Það bókstaflega logar allt á samfélagsmiðlum út af veðurfræðingahneykslinu.