Músikforrit sem les hugsanir og snjóhvítur fössari

Allt í einu var tónlistarveita YouTube komin í tölvuna mína og vildi fá mig í leik við sig. Ég átti að velja fimm uppáhalds-eitthvað sem var frekar erfitt. Ég ýtti á Wu Tang Clan, Pink Floyd, Led Zeppelin, Jónsa úr SigurRós og Mozart, ég fann ekki Radiohead og marga fleiri, nennti kannski ekki að skrolla mikið lengur en sá svo fullt af íslensku tónlistarfólki ögn neðar. Svo ýtti ég á Done, og sjá: YouTube hafði gert alls konar lagalista fyrir mig og þar voru elsku Radiohead. Þannig að kvikindið les hugsanir ... Davíð frændi var búinn að segja mér frá því og hann yfirgaf Spotify-veituna einmitt vegna þess að forritið les mann svolítið. Það var sem sagt ekki bara G5-njósn í bóluefninu, heldur líka í „gjöfinni“ frá ríkisstjórninni skv. Persónuvernd. Af hverju mega góð fyrirtæki ekki fá aðgang að myndavél okkar og fleira? Á meðan tæknin læsir mig ekki inni og elskar mig ofurheitt og reynir að tölva (barna) mig, eins og í skelfilega vondri bók eftir Dean Koontz (Bad Seed) er ég sátt. Já, það var gerð kvikmynd og allt, sennilega er hún jafnslæm.

 

Kúl, þetta auðveldar lífið á svo margan hátt, músiklega og kannski meira. Nú er Beethoven í gangi, beint á eftir Mozart. Sinfóníur reyndar ... Samt ættu öll vönduð njósnaforrit að vita að ég er brjáluð í hákirkjulega kórtónlist, en auðvitað ef fylgst er  með ferðum mínum sést að leitun er að ókirkjuræknari manneskju ... Millivegurinn er samt ekki alltaf bestur, eins og í einu mötuneyti lífs míns þegar reynt var að gera öllum til geðs (örfáu körlunum sem hötuðu krydd) og allir grétu í hádeginu yfir bragðlausum mat. Og svo var það hitt mötuneytið þar verkstæðiskarlarnir rúlluðu út á barmi hjartaáfalls eftir ofsaltaðan matinn - ég hef áður grátið hér yfir nætursaltaða fiskinum sem var nú bara ferskur fiskur á matseðli og þau aldrei verið með nætursaltað ...

 

Það sló þögn á partí gærdagsins þegar kom í ljós að seinni tölur í NV-kjördæmi yrðu látnar standa. Ég veit ekki betur en að dóttir heimsfrægra hjóna heiti einmitt North West - sem segir mér að þetta hafi alltaf átt að gerast. Væri skrifað í skýin. Gæsahúð samt.

 

Annars tóku Keli og Krummi þessu sérlega illa (sjá mynd) en segja má að þeir hafi speglað svipinn á öllum í boðinu. Þetta er kosningasvipurinn á þeim - þegar hlutirnir fara ekki eins og þeir ættu að fara. En hvenær tökum við svo sem mark á köttum?

 

Hér í Himnaríki verður eigi stokkið á Svartan föstudag. Ekki að ég eigi nóg af peningum og þiggi ekki afslátt, heldur nenni ég því ekki. Elfa vinkona horfði svolítið smeyk á mig eitt árið, daginn eftir Þakkargjörðarmáltíð þar sem Tom hafði gert einstaklega góða sætkartöflumús með sykurpúðum! og spurði hvort mig langaði kannski í búð í dag? „Á svörtum föstudegi?“ spurði ég hlessa. „Uuuu, nei, takk, ég skal koma með þér ef þú vilt fara.“ Feginssvipurinn sem kom yfir hana var ógleymanlegur og nú veit ég að hún er ekki vinkona mín fyrir tilviljun.

 

 

Hætturnar af búðarápi eru svo sem alltaf fyrir hendi. Ég fékk hrikalega góða þjónustu í Steinari Waage-skóbúðinni í Kringlunni fyrir tveimur vikum, og hvað gerðist? Ég keypti mér vetrarskó og hafði nánast verið á leiðinni út þegar ég var gripin, lífsviljinn farinn og fullvissa um að örugglega væri ekkert til á mig ... ég myndi nota gömlu skóna lengur, en ekki í hálku og snjó, og í karlafatabúðinni rétt hjá, jólaföt handa stráksa. Ég vara virkilega við góðri þjónustu í búðum, það getur verið svo dýrt.

 

Nú hefst bókaþáttarundirbúningsdagurinn stóri. Fyrst samt morgun- og hádegisverðurinn; kalkúnn með öllu ... fyrsti hluti.   

Athugasemdir

[Julius Valsson (IP-tala skráð) 27.11.2021 kl. 12:17]

Maður þarf einungis að segja reglulega upphátt "I love China!". Það er yndislegt að einhver hafi áhuga á og nennu til að fylgjast með okkur.  

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 27.11.2021 kl. 23:54]

Jáhá, yndislegt alveg ...