Styrkur gegn sumum freistingum

Samkvæmislífið tók óvæntan kipp í dag þegar síminn hringdi. Jú, Guðrún of Kópavogur á leið á Skagann. Ég viðurkenndi þörf mína fyrir smávegis tilbreytingu frá verkefni sem ég stefni að því að klára um helgina, leynilegt og mjög spennandi, þori ekki að segja meira til að vera hreinlega ekki myrt. Svo við vinkonurnar skruppum í antíkskúrinn og um tíma var ég vörður þar, tengist samt ekki leyniverkefninu, en ég átti að passa að ekki væru fleiri en tíu innandyra. Við vorum tíu inni svo þetta var vægast sagt virkilega taugastrekkjandi. Þegar við þrjú fórum svo út komu aðvífandi þrjár manneskjur, svo ekki mátti miklu muna. Ég er enn með hjartslátt. Svo var það Frystihúsið dásamlega, eða ísbúðin á Akratorgi. Ég held mig við sykurlítið líferni þessi misserin og það er auðvelt þar því sykurlausi ísinn er afar góður.

 

Ég keypti lítinn, léttan og sætan skemil í antíkskúrnum (sjá mynd). Hann kostaði alveg heilan 3.500 kall, sem er bara grínverð, og spurning hvort hann verði notaður við stólinn góða í stofunni eða bara til þægindaauka annars staðar. Hef nánast ofnæmi fyrir öllu þunglamalegu eftir 2020, endurbæturnar og grisjunina. Ég væri örugglega búin að losa mig við miklu meira ef ég ætti auðveldara með að koma því á nytjamarkaði. Ekki hægt að misnota góðsemi sumra endalaust og svo hefur pestin heldur betur sett strik í reikninginn, víða búið að skella í lás.

 

Guðrún ólst upp suður með sjó og segir skrítið að keyra um Akranes, þar séu húsin rétt en á röngum stöðum ... alveg eins og mér líður þegar ég fer til Keflavíkur. Fáir arkitektar, sömu teikningar nýttar víða um land, mjög heimilislegt.

 

Skrítið að hafa eldað eitthvað svakalega hversdagslegt í gær í stað fínheitanna frá Eldum rétt. Þetta voru þrír dagar af jólum, ekki hægt að segja annað. Það var meira að segja hvítvín í kjötbollusósunni og ég þrælfann á  mér þegar ég smakkaði sósuna til áður en áfengið gufaði upp. Hænuhaus ... En ég er auðvitað að gantast, þetta var mjög lítið magn og bara hugsað til að bragðbæta sósuna.

 

Myndin tengist óbeint því sem ég skrifaði um nýlega, að stundum komi eitthvað hrikalega spælandi í veg fyrir bestu áætlanir ... að ætla að hreyfa sig meira og við fyrsta hreyf gerist eitthvað ... skokknámskeiðið í denn, hjólaslysið í árdaga og þetta síðasta; skokka hressilega niður stigann á inniskónum og uppskera helti í viku. Ég var ekkert að ofgera mér en „kókoshnetan“ skall bara á kálfanum á mér.

 

Eitt sinn skrifaði ég um, að því er virðist, aukinn yndisþokka minn eftir að grímuskylda var tekin upp. Ástríðuþrungið augnaráðið frá körlunum við mjólkurkælinn, svo heitt að ég get varla verið í úlpu í búðum. Ég hélt satt að segja að móða á gleraugum léti mig sjá ofsjónir en nýlega las ég merkilega útkomu rannsóknar sem segir að grímur láti fólk virðast meira aðlaðandi. Allt daður mun sem sagt hætta/minnka um leið og grímuskylda fellur niður. Hversu kvíðvænlegt. 

 

Íþróttameiðslin eru öll að lagast, ég sleit vissulega ekki heilan vöðva í látunum við að hlaupa niður með plast og pappír vikunnar í fanginu á leið í endurvinnslutunnuna. En samt gerðist eitthvað. Ég hef í staðinn dinglað léttu lóðunum úr Rúmfatalagernum til að fá einhverja hreyfingu og hræði drenginn á því að ég verði vöðvatröll á örfáum vikum. Hann skrapp aðeins út í gönguferð, þarf mikið að hreyfa sig ... en ég þekki minn mann.

 

„Ef þú ferð í sjoppu og kaupir sælgæti, viltu passa að ég sjái það ekki, og alls ekki bjóða mér neitt!“ píndi ég mig til að segja við hann í kveðjuskyni.

„Ertu viss?“ Hann var hlessa yfir því að einhver vildi ekki sælgæti en lofaði. Ég er ekki þroskaðri en þetta, ég myndi sennilega þiggja af honum ef hann byði mér, svo þetta voru mjög áríðandi forvarnaraðgerðir. Ekki veiklyndi, heldur gífurlegur styrkur að koma svona í veg fyrir að freistingar verði til ... Covid-keppurinn skal ekki sigra! En ég þarf einhvern veginn að finna styrk minn þegar ég fer í antíkskúrinn samt!