Bjargvætturinn í rútunni

Löngum hef ég hrósað strætóbílstjórum, sagt  með réttu að þeir séu upp til hópa með allra besta fólki sem fyrirfinnst. Ég bæti hér með rútubílstjórum í þann hóp eftir ævintýri helgarinnar.

 

Vér systur, ásamt unglingunum okkar, ákváðum á laugardaginn að leggja land undir fót, fara í skemmtiferð með endastöð í Reynisfjöru. Þangað kom ég fyrir nokkrum árum í fyrsta eða annað sinn - að vetri til. Mér hreinlega brá þegar ég sá fjöldann af bílum á bílastæðinu en okkur tókst þó að fá stæði nokkuð langt frá ströndinni á milli tveggja vígalegra bíla og alls ekki úti á enda.

 

Þeir Herkúles og Golíat, uppáhaldsfrændur mínir og -voffar, voru með í för og slógu gjörsamlega í gegn hvar sem við stoppuðum. Þeir réðust með mestum kærleika á ensk hjón í fjörunni og ég heyrði ekki betur en Golíat gelti: Hvar hafið þið verið allt mitt líf, dásamlegu hjón? Sennilega eru Englendingar besta fólkið, ef frá eru taldir strætó- og rútubílstjórar og Litháar, hundarnir hrifust einnig mjög af hópi frá Litháen, fólki búsettu hér á landi og við hittum hjá Dyrhólaey. Þau þekkja Daivu, vinkonu mína frá Litháen.

Eftir um það bil klukkutímalangt fjörustopp eða lengra, var ég komin með vott af súrefniseitrun ofan í bakverkinn og fékk bíllyklana hjá Hildu, var með Storytel-lesbrettið svo ég gat lesið morðgátu tengda bakaríi í friði í heilar átta mínútur, eða þar til hópurinn kom. Hilda setti í gang og ætlaði að bakka en bíllinn var á öðru máli, virtist þrá að vera lengur svo hann sökkti sér niður í sandinn og hélt sér fast með framdekkjunum. Hilda vildi ekki spóla og sökkva enn dýpra svo við horfðum ráðþrota hvor á aðra. Kínverskur maður á bíl við hliðina, nýgiftur miðað við klæðnað hans og konu hans, sagðist því miður ekki hafa skóflu eða nokkuð til að hjálpa okkur en vildi meina að rútubílstjórar væru frekar snjallir, með ráð undir rifi hverju og við ættum að prófa að finna einn slíkan. Fyrsta rútan sem við komum að hafði skilti með framandi samsettum bókstöfum ... eitthvað sem virtist enn flóknara en hollenska og þá er nú mikið sagt. Ég spurði góðlegan bílstjórann og ferðafrömuðinn hvað tvær kerlingar með pikkfastan bíl gætu gert. Mér datt helst í hug að fá einhvern í Vík á dráttarbíl til að draga okkur upp úr holunni en þarna var ansi þröngt og endalaus umferð á stæðinu sem flækti allt. Hilda mundi ekki einu sinni (í sjokkinu) af hvaða Toyota-tegund bíll hennar væri sem manninum fannst greinilega svo sætt (eða fyndið) að hann þeyttist upp úr sæti sínu, kvaddi dýrmætan hvíldartímann meðan túristarnir hans gengu heillaðir í fjörunni, og hætti ekki fyrr en hann var búinn að losa Hildubíl. Það þurfti tjakk, hendur til að moka sandinum aftur ofan í dýpri holuna, aðra kínverska fjölskyldu (fjögurra manna) og tvo huggulega menn sem ýttu með Hildu og unglingunum okkar ... Ég stóð í þeim stórræðum að hvetja, „plís, ýt the car faster, faster ...“ Þetta eru einu skiptin sem ég græði á því að vera bakveik. Við systur þökkuðum Sigurði, rútubílstjóra, hetju, golfara og ferðakarli, kærlega fyrir. Hilda er hófstilltari en ég, hún tók í höndina á honum, svo ég hermdi bara eftir henni, mest langaði mig að faðma bjargvættinn. En það hefði mögulega bara verið refsing.

 

Við höfðum lofað drengjunum að þeir fengju næst að sjá og fara á bak við Seljalandsfoss en á leiðinni þaðan beygðum við aðeins of fljótt til hægri inn á veg sem ekki var þjóðvegurinn en grunsamlega líkur honum til að byrja með.

Okkur fannst samt bílaumferðin of lítil og snerum við eftir tíu mínútur sem þýddi nú samt það miklar tafir að við myndum aldrei ná tímanlega í Eldstó á Hvolsvelli (besta lasagne í heimi) en drengjunum til trylltrar gleði var ekkert annað í stöðunni en snæða kvöldverð á KFC á Selfossi og við náðum þangað fyrir tíu - lokun.

 

Að festa sig og villast hafði sem sagt svaðalegar matartengdar afleiðingar - en ég kvarta þó ekkert yfir sallafínum kjúklingaborgara sem ég fékk, held að KFC ætti bara að drífa sig á Skagann, og Rúmfatalagerinn líka. Við stækkum og stækkum og hér er byggt á fullu.

Mikið var þetta skemmtileg ferð.

 

Drengirnir hoppuðu svo og skoppuðu í tvo tíma í Rush á sunnudeginum og draumur stráksa rættist skömmu eftir hoppið þegar hann fékk að smakka Metro-borgara - einhver hafði sagt honum að sá kæmist nokkuð nálægt McDonalds sem er víst besti matur sem hann hefur smakkað. Hann langar mjög til Bandaríkjanna aftur, McDonalds er aðalástæðan fyrir því, grunar mig.