Sparifoldin og fleira jóló

Þegar maður man allt í einu eftir fundi sem verður um hádegisbil á morgun, þá nýkomin úr kvöldbaði og stefnan tekin á ból og bók næstu korterin, og uppáhaldsbuxurnar í óhreina tauinu, setur maður í vél og sest við blogg til að geta nú örugglega sett í þurrkarann og svooo farið í ból. Annars gætu syfja og leti spillt fyrir fagurlegri framsetningu minni á sjálfri mér.

 

Eftirmiðdagurinn sem átti að fara í eintóm leiðindi (tiltekt) fór í óvæntan, ögrandi prófarkalestur. „Þetta er voða lítill texti, því miður á pdf-i,“ sagði vinur minn. Eftir gríðarlega einbeitingu í fjóra tíma, hugsaði ég: Jæja, lítill texti, er það virkilega? þá búin á sál og líkama, enda ekki um að ræða spennandi glæpasögu, eins og stundum, heldur nokkuð sem tengist efnum og þrifum á vissum hlut sem ég hef aldrei eignast og langar ekkert í en samt er þetta mjög vinsælt dæmi. (Ath. Ekki getraun) Samt tel ég mig hafa sloppið vel frá deginum, Himnaríki er á hvolfi. Ég eldaði suddalega góðan mat ofan í okkur stráksa. Þorsk, hrísgrjón og salat. Frá Eldum rétt, auðvitað. 

 

Facebook rifjar annað slagið upp skemmtilegar minningar og sumar eru hreinlega sjokkerandi og með spádómsívafi. Hvern hefði grunað að fyrir tíu árum hefði ég sett orðið gamlárskvöld í stafavíxlvélina (sem er óvirk, snökt) og fékk orðin lágmarksdvöl, vargöld kláms OG ... varg-skálmöld!!! Að ég skyldi svo, tæpum tíu árum seinna, hlusta á sniðugt vídjó á YouTube í gegnum einhvern á Facebook, og fengi svo í framhaldinu nokkur lög með Skálmöld sem nánast samstundis varð uppáhaldshljómsveitin mín (fyrirgefðu, Radiohead, fyrirgefðu, Pink Floyd, fyrirgefðu, Wu Tang Clan og miklu fleiri).

 

Fyrir þrettán árum skemmti ég mér vel yfir bókinni Biðukollur út um allt (eftir Kleópötru ...?). Efni hennar: Dauðvona, hjartahrein aðalsöguhetja sækir mikla visku til sorphreinsunarmanns (í fimm mínútur alla miðvikudaga) sem kennir henni að berja fólk (með orðum). Hann er eini karlmaðurinn í bókinni sem ekki er „þroskaheftur“. Þetta skrifaði ég næstum orðrétt á fb-síðu mína þá.

 

MYND: Facebook bauð upp á leik í dag, finndu jólasveinanafnið þitt ... ég er Gluggastaur, stráksi er Yngisgámur, Hilda er með fyndnasta nafnið, Skyrskræfa. Ykkur er velkomið að leika ykkur. Ekkert að þakka.

 

Annars í dag, 12. des. má geta þess að þetta er u.þ.b. 33. tólftidesemberinn í röð sem ég fæ ekki í skóinn. Það er alltaf jafnerfitt en ... ég fæ þó iðulega pakka frá jólasveininum á aðfangadagskvöld (grunar vissa ættingja sem vilja halda mér í góðu skapi en er samt ekki viss). Stráksi er sérfræðingur í jólasveinum (og álfum) og eftir að ég sagði honum frá heilögum Nikulási sem bjó í Mýru (nú Tyrklandi) og dó 6. des., gerði ýmis kraftaverk, bjargaði meira að segja lífi ungra drengja sem búið var að skera í bita og salta í tunnu (ekki lesa um dýrlinga ef þið eruð viðkvæm), hann fleygði gullpeningum inn um glugga (þarna byrjaði það) hjá þremur fátækum systrum en þeirra beið ekkert nema gatan og þaðan af verra sem ég útskýrði þó ekkert nánar. Löngu, löngu seinna kom stráksi með spjaldtölvuna  til mín og benti á frétt sem hann hafði gúglað: „Fornleifafræðingar telja sig hafa fundið hina fornu Mýru.“ Þetta var frétt á ensku og ég hafði ekki hugmynd um að hann kynni orð í ensku. Ég er gríðarlega montin af þessu og hef mögulega bloggað um þetta áður. En miðað við allt og allt ætti hann ekki að hafa getað þetta. Litli snillingurinn! 

 

Fyrir ári sagði ein af fjölmörgum systrum mínum frá jólatónleikum sem hún hafði farið á og valdið henni miklum vonbrigðum. Frekar litlir og hógværir tónleikar en það kostaði nú samt helling inn á þá. Hún hafði góða reynslu af þessu tónlistarfólki en þarna í fyrra var hún ósátt við algjört skipulagsleysi, langar þagnir á meðan var verið að ákveða hvaða lag yrði næst, allt í þessum dúr sem hafði slæm áhrif á upplifun gestanna. Ég mundi eftir þessu þegar ein vinkona mín af Skaganum fór að tala um frábæra tónleika sem hún hefði farið á fyrir mörgum árum, og væru eiginlega bestir allra í minningunni, og það með sömu flytjendum og systir mín var svo svekkt út í. Ég hef látið mér nægja minninguna um Jólasöngva Kórs Langholtskirkju sem ég tók sjálf þátt í um hríð og fór svo nokkrum sinnum á eftir að ég hætti í kórnum. Sat eitt skiptið uppi, beint fyrir aftan þáverandi prestinn þar og sá að hann stóð upp, mjög pirraður, þegar gestir tónleikanna dirfðust að klappa í kirkjunni hans. Uss, við vorum allt of frjálslynd í þá daga ...

Uppáhalds-alltaf var og er Fögur er foldin, í sænskri útgáfu, við kölluðum það spari-foldina og það var gaman að syngja hana. Það var svo tengt jólunum í mínum huga en ég spurði samt fyrir útför sonar míns hvort það væri viðeigandi. Ójá, heldur betur. Og kórinn flotti, kammerkór Kórs Akraneskirkju (m.a. Steini í Dúmbó) tók spari-foldina. Rosalega góður átta manna kór. Þau tóku líka Ave Maria eftir Eyþór Stefánsson, reyndar bara konurnar, en ég heyrði það fyrst í flutningi Karmelsystra í Hafnarfirði. Eitthvað sem mætti svo innilega koma inn á YouTube.

En fyrst ég fann spari-foldina á YouTube gat ég ekki stillt mig um að leyfa ykkur að njóta: