Rafvirkinn sem hvarf og möguleg hrekkja-húsráð

Enn og aftur skörum við Skagamenn fram úr. Eitt sinn voru það kartöflur, knattspyrnumenn og fagrar konur, og enn á þetta allt við, enn setjum við met vegna fríðleika Skagakvenna, það breytist ekkert þótt ég segi sjálf frá, stöku frávik eins og Húsavíkurafbrigðið 1986, frænka mín ættuð frá Flatey á Skjálfanda sem lagði heiminn að fótum sér. Nú er það ómíkrómskóvítið.

 

 

Myndin er frá keppni en ég fann enga af konum, sennilega þessir femínismar þarna sem hafa tekið þær af Internetinu.

 

Ég hafði hugsað mér að skreppa í dagsferð í bæinn á morgun en var tvístígandi með það, ef ég hef fengið kvikindið í mig er ein manneskja í bænum sérlega viðkvæm og má alls ekki við covid fremur en öðru. Og um leið og ég heyrði fréttirnar í gær fór ég að finna til eymsla í hálsi og svo aftur í morgun þegar ég mundi eftir þessu. Svipað og þegar ég sat saklaus í sóttkví í fimm daga fyrir rúmu ári. Það sem ímyndunaraflið getur gert. En ég held að þótt ég hafi engar tölur séð í dag að þetta sé frekar afmarkað, svo ég dríf mig bara með strætó. Það þarf að nota farmiðana áður en þeir verða ónýtir í mars. Strætó alltaf sama dúllan - ef það væru ekki svona dásamlegir bílstjórar ...

 

Ég lærði aðferð til að gera fínu nýju vetrarskóna mína þægilegri eða laga þá að fótunum á mér. Það er að ganga þá til með því að vera í rökum og sæmilega þykkum sokkum og hafa sjampó í vatninu sem þeir eru bleyttir með. Sjampó víkkar. Vinkona mín frá Litháen er mjög fróð þegar kemur að húsráðum þótt bjúgráðið með hvítkál utan um fætur yfir nótt hafi ekki virkað. Til að minnka skóna aftur, sleppa sjampóinu en nota spíra út í vatnið. „Vodka?“ spurði ég eins og ég ætti helling af því. „Já, alveg eins,“ svaraði hún. Spíri þrengir.

 

 

Ég er núna í rökum, sjampóvættum sokkum ofan í skónum og ætla að nota hið séríslenska (held ég) ráð einnig, að troða samankrumpuðum dagblöðum ofan í þá á meðan þeir eru enn heitir og leyfa þeim að vera þannig nokkuð lengi. Gerði það eitt sinn við mikla uppáhaldsskó sem hétu Sckala-skór, eitthvað slíkt, og voru einstaklega flottir, danskir og dýrir. Sólinn hentaði íslenskum vetri engan veginn svo ég fór með þá til skósmiðs í Garðastræti til að fá vetrardekkin. Ég átti þá árum saman og þegar mál var komið að skipta voru Danir hættir að framleiða þá. Thank you very many!

 

 

Svo er litháíska vinkonan kannski með sérkennilegan húmor, hefur komið fyrir földum myndavélum á heimili mínu og hlær tryllingslega að mér þegar ég fer eftir ráðum hennar. Mögulega með YouTube-rásina: Paerzinti drauga ... a-ið aftast með hlykk niður úr sér, eða Að hrekkja vinkonu. Milljónir fylgjenda sáu kannski þegar ég vafði hvítkáli um bjúgþykku fætur mína og fór í sokka utan yfir. Sáu og hlógu þegar ég vaknaði berfætt, furðulostin, og þurfti að tína kál úr rúmfötunum og undan rúmi, þvo rúmfötin og setja hrein. Enn með bjúg.

 

Dyrabjalla Himnaríkis er enn biluð og það er farið að bitna illilega á ástalífi mínu, hef ég á tilfinningunni. Mamma hefur alltaf lagt hart að mér að hafa vissa hluti í lagi og einn þeirra er dyrabjallan. Áriðandi eftir að lyftukranarnir hættu að vera hér fyrir neðan allar nætur.

Útskrifast nógu margir rafvirkjar ár hvert úr fjölbrautaskólanum til að það dugi Skagamönnum? Er rangt af mér að hafa skipað aðeins einn, reyndar mjög skemmtilegan, hirðrafvirkja í Himnaríki?

Misskilinn talnanörd og bull um Blóðbankann

Gærdagurinn markaði tímamót í lífi mínu en þá áttaði ég mig á því í eitt skipti fyrir öll að ég er talnanörd. Að sjálfsögðu ætti ég að vera stærðfræðingur að mennt en þegar ég hefði átt að vera í HÍ, Harvard eða Oxford lá ég í öskustónni, eða í hverri leiguíbúðinni af annarri þar til ég gat keypt mína eigin, og með fjörugt dásemdarbarn í farteskinu. Oftast í tveimur störfum, þó með í eyrunum það sem skólasálfræðingurinn sagði svo uppörvandi: „Hann þyrfti heimavinnandi mömmu sem biði eftir honum með vöfflur og kakó eftir skóla.“ Það var svoooo freistandi að nota milljónirnar sem ég átti ekki til að gera eins og hún sagði, eða giftast fyrsta milljónamæringnum sem yrði á vegi mínum ... en ég stóðst þær freistingar.

 

Já, þetta með talnanördismann ... Í gær sá ég á Stykkishólmssíðu (ég átti heima þar fyrstu ár ævinnar) á Facebook færslu frá manni sem var fúll yfir því að fá ekki að vita hvort væru smit eða einhverjir í sóttkví í bænum hans fagra. Hann sagðist sakna upplýsinganna frá Lögreglunni á Vesturlandi.

 

Þá kíkti ég í fyrsta sinn á þetta nýja dæmi frá RÚV, Íslenska kóvidkortið, og gef því háa einkunn fyrir flottheitin en ekki svo háa fyrir tímasparandi þætti. (Svona eins og sá eða sú sem hannaði ja.is klikkaði á einfaldleikanum, það eru alltaf tvö skref að símanúmerinu sem var ekki áður).

Til að fá tölur yfir nýgengi smita (sem segir mér reyndar ekki neitt af því að lífið synjaði mér um þann sjálfsagða rétt til að verða stærðfræðingur) ýtir maður á það, þysjar svo inn á landsvæðið, bæinn sinn, til að sjá það. Svo langar mann kannski í beinharðar tölur, ýtir á Ný tilfelli og endurtekur leikinn - að síðustu er hægt að ýta á Fjöldi í einangrun - og þysja ... Tölunum um fólk í sóttkví er haldið leyndum ... Þetta nýja dæmi tekur mínútur á meðan sekúndur fóru í hitt. Veit þetta fólk ekki að við lifum á hraðri gervihnattaöld?

 

Ég lét manninn vita að enginn væri smitaður í Hólminum skv. þessum upplýsingum, og fór síðan á eigin síðu og kvartaði yfir þessu - þar sem ég mætti sannarlega engum skilningi hjá Facebook-vinum mínum, heldur þvert á móti. „Að velta sér upp úr tölunum eykur bara á streitu og ótta,“ sagði einn umhyggjusamur sem greinilega þekkir mig lítið. Aðrir sem þekkja mig betur tóku næstum í sama streng - og ég var orðin frekar hissa. Hvernig datt fólki í hug að ég vildi aðgang að þessum tölum vegna ótta eða þarfar á því að viðhalda ótta? 

Svo bara allt í einu opnaðist fyrir mér sá sannleikur að tölur hefðu alltaf leikið stórt hlutverk og átt þátt í lífi mínu. Ef jörð skylfi yrði ég að vita hvort skjálftinn hefði verið t.d. 3,7 eða 3,8, ég yrði líka að fylgjast með í miklu hvassviðri hversu hátt hviðutölurnar færu, líka þegar ég væri ekki á ferðinni sjálf á Kjalarnesi. Tölur bara gefa mér eitthvað. Að kunna flest póstnúmer utan að segir eitthvað, mamma hringdi iðulega í mig á meðan hún skrifaði jólakortin, og þegar ég ætla virkilega að slá um mig tala ég um 550 í staðinn fyrir Krókinn, 620 í stað Dalvíkur og svo framvegis. Aðdáunaraugnaráðið sem ég uppsker gerir þetta allt þess virði.

 

Ég veit samt eiginlega ekki hvort ég nenni að fylgjast með tölum á þessari Kóvidsíðu vegna uppsetningarinnar, en finnst þó fínt að hún sé til staðar, enda á ekki að leyna fólk upplýsingum sem eru hvort eð er teknar saman og stefna ekki þjóðaröryggi í hættu. Það á aldrei að hafa vit fyrir fólki. Blóðið í mér fer að sjóða þegar ég hugsa um unglingsárin og hvað stjórnmálamenn þess tíma höfðu mikið af okkur með forsjárhyggju að vopni. Sjá má átakanlegar færslur mínar um einmitt það, hér á blogginu, ef einhver nennir að skrolla. Þarf ekki að þysja ...

Hversu erfitt samt hefði verið að gera skástrik, t.d. 15 / 27, sem væri smitaðir / í sóttkví? En auðvitað á ekki að breyta heiminum til að talnasjúkur talnanörd verði hamingusamari. Ég geri mér grein fyrir því. 

Enginn segir að ég sé jarðskjálftahrædd eða veðurhrædd þótt ég fylgist nánast daglega með tölum á vedur.is. Það má alveg kalla mig nörd. Það er nákvæmlega ekkert að því að vera nörd. En plís, ekki halda að ég vilji aðgang að kóvídtölum til að næra einhvern ótta. 

 

Nýleg saga segir að Blóðbankinn taki ekki við blóði frá bólusettu fólki. Ég kíkti á síðuna, netið, eins og ég geri oft þegar ég sé eitthvað sem ég á erfitt með að trúa eða trúi alls ekki og sá auðvitað ekki neitt um þetta. Ég var pínkupirruð (þessi tími mánaðarins, frá 1. til 31.) og hringdi svo bara í Blóðbankann. Talaði þar við elskulega konu sem varð nánast örvæntingarfull vegna erindis míns. „Okkur vantar alltaf blóð,“ sagði hún, „stærstur hluti landsmanna er bólusettur, við yrðum í hræðilegum vandræðum ef bólusett fólk mætti ekki gefa blóð, þetta er algjört bull!“ Við kvöddumst með kærleikum og loforði mínu um að gefa blóð næst þegar Blóðbíllinn kæmist á Skagann.

 

Eitt sinn sá ég vísað í Daily Mail vegna fréttar um „yfirgengilega frekju“ fólks sem er ætíð flokkað eftir trú sinni, sem hefði heimtað að nokkrir Subway-staðir í London yrðu svínakjötslausir. Mér fannst þetta ótrúlegt svo ég gúglaði. Í ljós kom að einhver hjá Subway hafði fengið þessa fínu viðskiptahugmynd að opna nýja og svínakjötslausa staði í hverfum þar sem múslimar væru í meirihluta. Það virkaði mjög vel. Ég borða ekki svínakjöt, aðallega vegna illrar meðferðar á svínum, ég veit samt að það er ekki allsstaðar. En svona fréttaflutningur fer ósegjanlega í taugarnar á mér, rangar, mistúlkaðar og stundum falsaðar fréttir til að etja fólki saman. Slíkar fréttir eru ekki síst notaðar þegar kemur að „hættum“ bólusetninga.

 

Konan hjá Blóðbankanum sagði að það gengi sú saga að blóðið í fólki skipti um lit við bólusetningu ... við hlógum báðar en verðum svo kannski brenndar á báli eða hýddar opinberlega sem villutrúarkonur þegar kemur í ljós að kóvitarnir höfðu rétt fyrir sér allan tímann ...Ef sagan er sönn vil ég blátt blóð, annað kemur ekki til greina! 

Sjö spaðar ...

Ekki bara fullveldisdagurinn, heldur líka afmælisdagurinn hans pabba, sem hefði orðið níutíu og eins árs í dag. Mikið sem hann var skemmtilegur pabbi og sem árum saman bauð alltaf í kaffi í Perlunni á þessum degi. Kakóið þar var ljómandi gott og líka meðlætið en kaffið hefði mátt vera betra. Eiginlega miklu betra ... nú er það gott, held ég, eða var síðast þegar ég fór í Perluna.

 

Mér dettur svo margt í hug að skrifa, sumt sem pabba hefði þótt mjög fyndið en kannski fæstum öðrum. Við systkinin létum nægja að láta prestinn segja tvær gamansögur af honum í útförinni, ekki svo voðalega óviðeigandi, svo allt hristist af hlátri. Ég er búin að endurskoða þessa færslu og taka út smávegis sem föður mínum hefði þótt fyndið en ENGUM öðrum.

 

Ef það er líf eftir þetta líf, eins og Bubbi orðar það, er kannski nóg að gera hjá pabba við hörpuslátt og söng. Og þó, hann var ekki mikið fyrir tónlist en elskaði bridds og hafði líka mikla skemmtun af því að lesa Andrésblöð, syni mínum til mikillar ánægju sem lánaði afa oft lestrarefni þegar hann kíkti í kaffi.

Hann var virkilega klár, gat kennt tornæmustu nemendum stærðfræði en um tíma eftir menntaskóla vann hann við kennslu. Lengst af starfaði hann sem lögfræðingur. Systur minni var kornungri bolað úr starfi vegna menntunar hans, þegar uppgötvaðist fyrir tilviljun að „rík lögfræðingsdóttir“ væri þarna, henni skyldi ekki líðast að taka starf af öðru fólki sem þyrfti sárt á því að halda. Þetta var mörgum árum eftir að foreldrar okkar skildu og pabbi hélt okkur aldrei uppi. Hann bjó úti á landi og var harðgiftur þar.

 

Við krakkarnir unnum okkur sjálf fyrir vasapeningum með skólanum, til að geta keypt plötur, tískufatnað og annað. Svo reyktu nánast allir á þessum árum, en nú aðeins 17% landsmanna. Hvað gerir Bjarni Ben nú? Í innkaupum kostar sígarettupakki í kringum 100 kall en er seldur á kannski 1.500 kr. Hver á nú að halda landinu uppi þegar nánast allir eru hættir að reykja?

Ég hefði sennilega getað keypt mér snekkju fyrir andvirði þess sem ég reykti, ef bankarnir borguðu bara almennilega vexti af innlánum ... Það sem virkaði ekki á mig (til að hætta) var hvað ég væri viðbjóðsleg, vond lykt af mér og lungnakrabbahættan, heldur ekki það sem Herbert Guðmundsson sagði eitt sinn þar sem ég hékk og reykti fyrir utan vinnuna, að hann hefði safnað milljón með því að hætta að reykja, ég vissi að það væri ekki satt og stillti mig um að segja að ég ætti milljón inni á banka af því að ég æki ekki um á bíl eins og hann. Það sem dugði loks á mig var læknirinn sem sagði blíðlega í sjónvarpinu í fyrra: „Það er aldrei of seint að hætta að reykja.“

 

Mynd: Pabbi, Einar og Gummi bróðir. Jólin 1985. Ég átti ekki sósuskál. Nú á ég tvær.

 

Loks í morgun kom SMS-ið um bólusetningarörvun eftir viku. Ég var farin að halda að ég yrði að hlaupa á eftir bólusetningarbílnum því Þórólfur er löngu búinn að fá en við áður bólusett sömu daga. Annað hvort okkar komst í fréttir vegna þess, þess vegna man ég það. Nú förum við stráksi á sama degi, fínt að sameina það, ég ætla að fá að lauma mér hálftíma fyrr í mína sprautu til að geta verið með honum. Auðvitað fer ég í þriðju, þetta er barátta okkar allra. Bólusetningar hafa verið lykilatriði í sóttvörnum síðustu áratugi.

 

Gott að pabbi slapp við þetta COVID-kvikindi, en ég hugsaði nú samt árum saman um hvað það hefði verið svekkjandi fyrir hann, fréttafíkilinn sjálfan, að deyja tveimur mánuðum ÁÐUR en árásirnar voru gerðar á Tvíburaturnana og Pentagon. Hvaðan ætli ég hafi fréttaáhugann? En nú, þegar það er loks aðgengi að öllum COVID-tölum dagsins, hef ég ekki kíkt á þær, nóg að vita, eins og með veðurfréttir að ég geti kíkt þegar mig langar. Alltaf þegar stórfréttir skella á hugsa ég til pabba og að hann hafi misst af þeim. Kannski er honum alveg sama (ef það er líf eftir þetta líf), segir sjö spaða og nýtur þess að spila, eða bara slaka á með kaffi í annarri og dagblað í hinni, hvað veit maður?