Heppni við Höfðatorg, dýrmætar myndir og fleiri pakkar

Systrastríðið ríkir enn og magnast bara ... Hún kom í næstum óvænta heimsókn í dag og sníkti kaffi, trúði því aldrei að ég hefði náð að flytja svona hratt á milli póstnúmera, eins og ég reyndi að telja henni trú um. Hún hvatti mig til meiri og meiri drykkju þetta auma korter sem hún stoppaði, þangað til ég var komin í spreng, og svo þegar ég var búin að pissa lá henni allt í einu svo hrikalega á að komast heim, og ræna mér með sem var ætlunin. Ekki grunaði mig að hún hefði á þessari mínútu sem athöfnin tók, og sem hún hafði þá í friði, falið þrjá rúsínupakka til viðbótar við þá þrjá ófundnu síðan í afmæli stráksa. Reyndar, við heimkomu í kvöld setti ég í þvottavél og hvað fann ég ekki ofan í þvottakörfunni? Jú, rauðan pakka sem hefði svo auðveldlega getað farið óvart í þvottavélina og eyðilagt öll fötin mín. Ég hefði hent þeim, að sjálfsögðu. Nú þarf ég á sérsveit að halda til að leita og finna, síðan rúsínuverja íbúðina með öllum ráðum. Er búin að snúa öllu við í stofunni og eldhúsinu án árangurs ... það eru fimm pakkar eftir og ég mun hvorki sofa né nærast fyrr en ég finn þá ... hrmpf! Ef ég væri viðskiptasinnuð myndi ég selja aðgang að heimili mínu, kannski kæmu fjórir í einu, fimm þúsund kall á mann, og leyfa þeim að leita að rúsínupökkum. Ég yrði forrík á skömmum tíma.

 

Myndin: Eldhúsborðið mitt. Rúsínupakkarnir passa reyndar vel við D-vítamínspreyið til vinstri.

 

Á föstudaginn um fjögurleytið, þar sem ég stóð, full yndisþokka, á stoppistöðinni við Höfðatorg, nýbúin að missa af leið 15 (Grensásvegur) því ég var að reyna að gúgla fyrir franska ferðamenn hvar tveggja hæða útsýnisstrætó, þessi rauði, stoppaði eiginlega í Borgartúninu. Þau vissu ekki að þau höfðu hitt á hræðilegasta gúglara landsins sem fann þetta auðvitað ekki, en ég sagði nokkrum sinnum Sjú Tem á frönsku sem róaði þau algjörlega. Gott að tala svona mörg tungumál ... Þau þökkuðu fyrir sig (fyrir ekkert), fóru og ég steig framar, eða nær götunni, til að athuga hvort fimman væri kannski vagninn á leiðinni á stoppistöðina ... en þá kom allt í einu þessi rosalega flotti leigubíll og bílstjórinn heimtaði að ég settist upp í hann. Þarna var elskan hún Ragga á ferð, sem ég kynntist í eldgamla daga á fyrri bloggaraárum mínum hér. Og við höfum í raun aldrei misst sambandið, takk, Facebook. Það var sjúklega spennandi að renna ljúflega upp Laugaveginn og aka svo Suðurlandsbraut og inn í Skeifuna, eins og prinsessa. Ég horfði með hrokafullu hæðnisaugnaráði á strætólúserana sem fylltu stoppistöðvarnar á leiðinni. Eins og sést á myndinni prjónar Ragga í pásum. Ferðin hefði gjarnan mátt vera lengri, svo gaman að hitta hana.

 

Um síðustu helgi hitti ég elsku Emmu frænku, föðursystur mína og þá einu eftirlifandi af systkinunum sjö úr Uppibæ í Flatey á Skjálfanda. Hún átti níræðisafmæli, þessi elska, og alveg frábært að hitta hana og fleiri ættingja sem samfögnuðu afmælisbarninu. Við fengum að skoða gamlar myndir úr eigu Emmu og þær sem tengdust okkur fengum við að taka með heim.

 

 

Hér er sýnishorn: Efri myndin til vinstri: bræðurnir Hjalti, pabbi og Guðmundur. Myndin til hægri er af pabba þeirra, honum Jónasi afa, mynd sem ég hafði aldrei séð. Hann og amma voru með skólann í Flatey.

 

Neðri myndirnar eru úr brúðkaupi pabba og mömmu. Algjör fjársjóður að fá þessar myndir. Ég sé að mamma hefur gift sig í svörtu ... ekkert verið að hugsa um hjátrú. Hjónabandið stóð líka bara í áratug, þar um það bil, en skilaði nokkrum æðislegum börnum ... Brúðkaupsmyndin vinstra megin efri röð: Mínerva móðuramma mín (barnabarn Jónasar frá Hróarsdal í Skagafirði), Ella, elsta systir mömmu, Edda dóttir hennar og Hadda tvíburasystir mömmu. Neðri röð: pabbi (Haraldur) og mamma (Bryndís). Þau voru bæði Jónasbörn en báðir afar mínir hétu Jónas Jónasson ... Móðurættin mín er nánast öll með svart hár og brún augu (franskt blóð) en ég erfði hina ljósu fegurð úr föðurættinni. Alla vega blágrá augu sem verða græn þegar ég er í veiðihug.

 

Ég bið alla ættfræðihatara í bloggvinahópnum margfaldlega afsökunar á þessu aftur-til-fortíðar-flippi. En ... það var allt svo miklu betra í gamla daga, var það ekki? Mig minnir að pabbi hafi sagt mér að hann hafi verið farinn að vinna eins og fullorðinn um tíu ára aldur og byrjaði í leiðinni að reykja.

Margar heyrði ég sögurnar um lífsbaráttuna hörðu í Flatey, eins og þegar amma þurfti að hrekja ísbjörn á brott úr húsinu ... en svo var þetta bara saga sem ég las í skólanum og ruglaði saman við ískalt líf pabba og hans fólks þarna úti á hjara veraldar. Eyjan fór í eyði á sjöunda áratug síðustu aldar, þegar hver einasti íbúi flutti í burtu. Mér lánaðist að koma þangað einu sinni, þá bara fimm ára, en mjög sennilega var engin filma í myndavélinni, því það náðist ekki á filmu. Mér fannst hrollvekjandi að þegar amma opnaði dyr í eldhúsinu kom í ljós haus á lifandi kú og litla borgarstúlkan af Akranesi, hljóðaði upp yfir sig þegar Búkollan baulaði. Ég fór í kaupfélagið í Flatey með pabba og man að þar fengust bæði dúkkukerra sem ég ágirntist mjög og brjóstsykur (ég fékk einn poka).

 

Myndin sýnir okkur Emmu frænku.

 

Amma og afi fluttu á Laugaveg 138, jarðhæð, í Reykjavík. Svo undarlega vildi til að fyrrum tengdadóttir þeirra, mín háæruverðuga móðir, festi kaup á þessari sömu íbúð löngu seinna og bjó þar í mörg ár, eða þar til hún flutti upp í Asparfell í fínu útsýnisíbúðina, þá síðustu sem hún átti.

 

Við systur skruppum í Bónus í dag og þar keypti ég páskaegg handa stráksa. Hann sagði mér í síðasta símtali að honum fyndist betra ef ég splæsti páskaeggi á hann en að hann splæsti á mig eða sjálfan sig. Ég samþykkti það og nú er páskaeggið komið upp í skáp og bíður hans. Sjálf fékk ég páskaegg nýlega, eða í síðbúna innflutningsgjöf. Góðu gestirnir mínir frá Bandaríkjunum höfðu frétt að það væri miklu ódýrara að kaupa íslenskt sælgæti í matvörubúðum en í fríhöfninni. Það fannst þeim ógurlega skrítið. Mér þótti leitt að þau náðu hvorki að sjá norðurljós í þessari vikulöngu Íslandsferð, eða eldgosi sem hefði verið upplifun. Þau yfirgáfu landið í dag. Eru sannarlega ekki hrifin af nýja forsetanum og hugleiddu að fá að flytja hingað í fjögur ár. En ætla að reyna að þrauka. Í fjölskyldu þeirra er trans maður sem þarf heldur betur að hafa fyrir lífinu og tilverunni þessi ár. Eða lengur, ef Musk lætur græða í hann eitthvað tæknilegt sem lætur hann lifa um ókomna tíð.

 

Ég er eiginlega hætt við að leita mér að meiri vinnu. Ég stóðst níðþungt lesara-próf hjá Hljóðbókasafninu og fæ vonandi eitthvað að lesa þar innan tíðar ... og almáttugur, hvað ég mun ekki leiklesa með látum. Hlustaði á ágæta bók nú um helgina og lesarinn bæði söng og gargaði (lék mæðgur að rífast á háa c-inu, sem var mjög kvalafullt) ... ég var eiginlega í losti á meðan ég vaskaði upp í dag og hlustaði, taugarnar eins og gaddavírsstrengir, ótrúlegt að ég hafi ekkert náð að brjóta. Svo get ég alltaf fengið meira að gera í skólanum þar sem ég kenni þrjú kvöld í viku, annað slagið koma yfirlestrarverkefni ... og þetta er bara alveg nóg. Ég þarf líka tíma til að sinna köttunum, Mosi hefur hlaupið í spik og lítur ekki við megrunarmatnum sem ég keypti í dag í dýrabúðinni við hliðina á Bónus og Costco ... Hann hefur ekki eirð í sér til að elta leiserpunkt nema í tíu sekúndur á dag og ef ég reyni að fara í eltingaleik við hann, verður hann skelfingu lostinn, ég á bara að klappa honum, ekki hlaupa og hræða hann ...          

Gestakoma að westan, nýtt stefnumót og vinnuleit

Einhver muna eflaust eftir því þegar Mosi varð heimsfrægur, eða mynd af honum þar sem hann sat við tölvuna og prófarkalas á meðan hafið lét öllum illum látum hinum megin við gluggarúðuna.

Ég hafði verið að vinna en skroppið fram í eldhús til að sækja mér kaffi, var með símann á mér og náði að taka nokkrar myndir af honum ... Setti eina á síðuna View from YOUR window ... og frægð Mosa lét ekki á sér standa.

Það komu 118 þúsund læk og um 1.500 athugasemdir. Meðal annars frá bandarískri konu sem var á leið til landsins ekki svo löngu síðar. Hún heimsótti mig á Skagann, ásamt vinkonu sinni, og Inga var þarna líka, að sjálfsögðu. Næsta heimsókn var í gær þegar hún kom ásamt eiginmanni, syni og tengdadóttur.

 

 

Ég keypti vanilluskyr frá Ísey, eina dollu á mann, smurði flatkökur með hangikjöti, nýbakað fransbrauð (formbrauð) úr Bakarameistaranum hinum megin við götuna með silungi (landeldi), sósu og dilli. Svo átti ég fimm rjómapönnsur í frysti, síðan í afmæli stráksa, skar þær í tvennt og það passaði, þær voru þiðnaðar þegar kom að eftirrétti sem var líka í formi pínkuponsupáskaeggja, eitt á mann, með málshætti ... og mig grunar að farangur þeirra verði ansi þungur því þau eru vitlaus í íslenskt sælgæti, súkkulaði.

Og jú, Anne kom með flensupillur handa mér svo ég er verulega vel sett núna. Þegar Elfa kemur í haust verður hún eflaust með fullt fangið af þeim líka. Ég fæ svo sem ekki lengur þessar leikskólapestir eins og sl. haust, en deili pillunum hiklaust með þeim sem vilja láta sér líða ögn betur í leiðindakvefi.

 

Mynd: Hér eru elsku gestirnir, Inga lengst til hægri, sjúkraþjálfari og hroðalega hamingjusöm yfir þessari miklu og splunkunýju hreyfiþörf vinkonunnar ...

 

Síðustu mánuði hefur Skeifan verið sannkölluð miðja alheimsins í lífi mínu og ég sæki nánast alla mína þjónustu þangað. Matvörukaup (allar búðir nema Nettó þar), apóteksviðskipti, nudd (mjög nýlega fann ég mína konu), gleraugnaþjónustu og sitt af hverju fleira. Tímaskortur olli því að ég varð að arka af stað undir hádegi í gær í Holtagarða, handan götunnar. Ég vissi að Bónus auglýsti að sjóeldislax væri ekki seldur hjá þeim ... og hafði næstum keypt ferskan lax þegar mig vantaði reyktan. Það var í raun bara silungur sem ég sá, fékk aðstoð frá konu af Seltjarnarnesi sem er svo hrifin af búðinni í Holtagörðum að hún kýs að versla þar. Úrvalið, starfsfólkið, aðgengið, bara allt, sagði hún um leið og hún bjargaði mér frá ferska laxinum sem var sannarlega úr landeldi, skv. merkingum. Á neðri hillunni var reyktan lax að finna en með því að lesa einnig smáa letrið kom í ljós að hann hafði verið pyntaður í sjóeldi einhverra Norðmanna sem höfðu verið gerðir brottrækir úr eigin fjörðum og fengu auðvitað aðgengi að íslenskum fjörðum. Ég er sammála þessari konu af Seltjarnarnesi, Bónusbúðin í Holtagörðum er alveg frábær og starfsfólkið verulega gott.

 

Mynd: Og jú, ég keypti líka ferskt dill (hvað á ég að gera við afganginn?). Gestirnir elskuðu laxabrauðið!

 

Svo átti ég stefnumót í Bakarameistaranum ... hitti þar mann sem vinnur í Holtagörðum og við höfum ætlað að hittast lengi. Það kom án efa glampi í augu Ingu þegar ég sagði henni frá fyrirhuguðu stefnumóti, símleiðis sem sagt. „Nei, ekki gera þér neinar hugmyndir,“ sagði ég, „hann er rúmlega 20 árum yngri en ég.“ Áður en Inga gæti réttlætt það með hegðun Madonnu í ástamálum (hún er 66 ára, kærastinn 28 ára) mundi ég sem betur fer eftir því að sá sem ég var að fara að hitta væri samkynhneigður, svo rómantískar væntingar Ingu fyrir mína hönd urðu að engu. Ég gleymdi samt ekki að segja henni frá nýjustu viðreynslunni ... samþykkti "vin" á fb því hann átti svo marga sameiginlega vini með mér, fólk sem ég treysti til að samþykkja ekki hvern sem er. Skömmu eftir samþykki mitt hóf hann spjall og ég varð ógurlega þreytt um leið, hef ekki gaman af slíku, hvað þá við ókunnuga. Eftir fyrstu kveðjur, sagði hann: Ég nenni ekki að pikka í símann minn, ertu ekki bara til í að hringja í mig? Dæs, nei ... Daginn eftir benti ég honum á að fúsa spjallfélaga væri auðveldara að finna á stefnumótaforritum en á feisbúkk. Strákar mínir, þetta er ekki leiðin að hjarta mínu. Heldur ekki að senda mér rósir og konfekt. Ég hef dregið mjög úr sykuráti og kettirnir njóta þess að éta blóm, velta um vösum ... svo ég hef orðið að afþakka allt blómakyns um langa hríð. Veit svei mér ekki hvaða aðferð er best, en bara alls ekki spjall á fb. 

 

Ég hef lokið strangri og bráðskemmtilegri þjálfun minni í vinnunni (fékk laun á meðan) og hef það sjúklega gott núna - lifi letilífi nánast alla daga því ég kenni bara þrjá seinniparta frá kl. 17) í viku. Algjört frí mánudaga og fimmtudaga ...

 

 

Þolir vinnualkinn þetta? Nei, strax í byrjun fór að bera á svínslegu líferni, lengri svefni, almennri leti (það er helst til of fljótlegt að taka til hérna) ... nema ég hef nánast undantekningalaust gengið upp stigana þegar ég kem heim. Húrra!

Ég fór að HUGSA ... bara hugsaði það, kannski ætti ég að leita mér að vinnu á morgnana, eða kl. 10-14, jafnvel 9-16, eitthvað slíkt. Það eina sem ég gerði var svo sem að hlaða niður forritinu Alfreð í símann minn og hef rúllað aðeins í gegnum laus störf þar. Sennilega nægði það til að allt færi af stað ... nú sé ég nánast engar auglýsingar á samfélagsmiðlum nema þær sem tengjast lausum störfum. Margt spennandi í boði.

 

 

Langar mig að verða dagskrárstjóri (sjónvarps) hjá RÚV? Já, já, frábær vinnustaður (vann þar 1986), en ég hef ekki reynslu eða menntun í það, takk samt. Horfi líka of lítið á sjónvarp til að teljast hæf. Svo fór ég að sjá aftur og aftur auglýsingu frá Útfararstofu kirkjugarðanna, skrifstofustarf sem ég gæti svo sannarlega hugsað mér að gegna ... en ég held að umhverfið yrði mér um megn, allt sorgmædda fólkið sem ég myndi hreinlega skæla með í stað þess að vinna starf mitt ... Eimskip auglýsir eftir fólki um allt land í ýmis störf, ég horfi núna yfir athafnasvæði fyrirtækisins, gæti orðið njósnari þess, heiman frá mér, og fylgst með hvort kranastjórar sýni glannaskap ... hvort gámum sé ekki örugglega raðað í litaröð og í stafrófsröð innan hvers litar, á trukkana. Svo vantar hópstjóra í hraðþjónustu hjá Toyota en ég er á strætó, yrði samt mögulega gjaldgeng því rosalega margir í kringum mig eiga Toyotu. Svo vantar traustan sérfræðing í stjórnstöð hjá RARIK  ... en mig skortir því miður þekkingu á rekstri dreifikerfa ... Margt annað sem ég get nú samt. 

 

Þetta hefur breyst, störf hafa nánast komið upp í hendurnar á mér á síðustu árum en ekki núna. Ég er ekki bara skapgóð og þolinmóð, heldur kann ég langflest póstnúmer landsins utanbókar, er talnaglögg, komin úr barneign og tek svo mikið af vítamínum að mér verður varla misdægurt, veit ýmislegt sem aðrir pæla ekkert í, eins og að barbídúkkan varð til árið 1959, Þengill illi af Ísfólkinu á afmæli 1. desember, eins og pabbi (1930) og fullveldi Íslands (1918). Ég kann að segja takk á t.d. úkraínsku, spænsku og arabísku, er að leggja á minnið takk á víetnömsku og grísku ... við sem erum ættuð úr Þingeyjarsýslu myndum með sanni segja að ég talaði fjöldamörg tungumál ...

 

Af Facebook

 

Chuck Norris getur séð hvort mjólk er útrunnin með því einu að horfa á kúna.

 

Chuck Norris getur hlustað á hlaðvörp í örbylgjuofninum sínum.

 

Jólasveinninn var til í alvörunni þar til hann gleymdi að gefa Chuck Norris í skóinn.       

Berdreymi, auðvelt skopp og litlu, rauðu kassarnir

Mögulega er ég fórnarlamb dáleiðslu, hugskeyta eða innrætingar af versta tagi því mér er farið að finnast gaman að skokka (ganga) upp á sjöttu hæð (með smástoppi á fjórðu til að ná andanum, ég reykti allt of lengi). Í gær þegar ég kom upp á mína hæð horfði ég hissa á tölustafinn sem mætti mér, ha, er ég virkilega komin alla leið og ekkert mál? Eftir að ég losnaði við hætti-að-reykja-kílóin (flest, held ég) varð bara hvert einasta skopp svo miklu auðveldara.

Það er greinilega ansi auðvelt að þyngjast þar til maður hættir að standa almennilega undir sér og allt verður erfiðara.

Það eru bráðum fimm ár síðan ég hætti að reykja (apríl 2020) og ég hélt að letin við að hreyfa mig tengdist bara aldrinum. Hnuss, en sú vitleysa, ég var bara orðin of þung. Svo hleð ég í mig vítamínum sem eykur svo sannarlega nennu mína til að hreyfa mig.

 

 

Vona innilega að það snjói ekki meira í bráð því hálkan er versti óvinur þeirra bíllausu. Ekkert skrítið að ég sé nánast heiðursfélagi í fb-hópnum Fólk sem labbar hallærislega í hálku. Það munaði minnstu í gær að ég gengi heim úr da Skeif, en var með innkaupapoka, ekki svo þungan samt ... nota tækifærið áður en geitungarnir fara á stjá og stinga fyrst, spyrja svo ... en þá gæti ég verið orðin svo spræk að ég gæti hlaupið þá af mér. Ég gerði það alltaf í London um árið þegar ég var au pair.

Fyrst Júlí Heiðar, söngvari með meiru, óttast geitunga, skammast ég mín ekkert fyrir það. En ég er ekki lengur jafnrosalega smeyk og ég var á síðustu öld, það var raunverulegur ótti sem þá hrjáði mig. VIð erum víst eina landið í heiminum þar sem moskítóflugur lifa ekki - en lúsmýið er nú ágæt sárabót, er það ekki? Fram til ársins 1985 gátu Íslendingar státað sig af býflugna- og geitungalausu landi. Ég tel ekki randaflugurnar með ... Þá voru næstum tíu ár síðan ég kom frá London, aldeilis búin að monta mig af stinguflugnaskorti okkar hér ... en sama fólk og ég talaði við hélt reyndar sumt að við hefðum ísbirni sem gæludýr. Hvernig datt mér í hug að flytja í Laugardalinn? Reyndar alveg í útjaðar hans en ég þarf að ganga nánast í gegnum hann á leið til vinnu. Grímuskylda myndi auðvelda allt, held ég, og einhvers konar net sem þægilegt væri að sveipa um sig áður en haldið er út í gönguferð á vorin og haustin. Það gæti orðið skemmtileg tíska, alls konar litrík net, jafnvel með blikkljósum þegar fer að dimma í ágúst ... alla vega yfir höfuðið.

 

Myndin er skjáskot af Facebook-minningu sem sannar að ég er nálægt því að vera berdreymin (og þá móttækileg fyrir hugskeytum, innrætingum og dáleiðslu) ... skrambi nálægt því. En ég skrökvaði því svo sem að mér skjátlaðist aldrei þegar kæmi að því að ráða drauma. Og þó ... Við vitum auðvitað ekkert hvort George Clooney hefur haft lögheimili sitt hér á landi til lengri eða skemmri tíma.

 

 

Nú er víst búið að breyta ... þótt ég vinni til sjötugs fæ ég ekkert hærri lífeyri frá ríkinu sem var alltaf visst agn til að fá fólk til að vinna lengur en til 67 ára. Þetta á þó bara við þau sem byrjuðu fyrr að taka lífeyri frá lífseyrissjóðunum sínum, sem hægt er að gera frá 65 ára aldri. Þá getur fólk minnkað við sig vinnu án þess að finna fyrir því, mjög sniðugt. Þetta hljómar svolítið eins og skerðing, er það ekki? Myndin af fólkinu hér við hliðina er úr afmælisveislu stráksa en tengist þessu umræðuefni ekki beint. Stráksi stendur, hinir sitja. 

 

 

Já, afmælisveislan hans stráksa, Reykjavíkurdeildin, gekk sérdeilis vel og hann var afar ánægður með daginn, flottu kökurnar og verulega gjafmildu gestina. Ég fékk meira að segja pakka, síðbúna innflutningsgjöf; þrjá ilmandi pakka af góðu kaffi ... og frekar stórt páskaegg, haldið ykkur!

 

Hilda bakaði stóra marenstertu fyrir afmælið, Mía kom með litlar pönnsur, Eva frænka með ost og vínber og Dagbjört frænka með venjulegar pönnsur, annað keypti ég hjá Myllunni, verulega gott; m.a. litla kleinuhringi, súkkulaðitertu og túnfiskssalat, allt á fínu verði. Ég steingleymdi að taka alvörumynd af veitingunum, þetta fór bara á snappið og hvarf eftir 24 tíma. Nánast eins og leifarnar ... systir mín er með stórt heimili og ég heimtaði að hún og heimilisfólkið kláraði þetta fyrir mig. Gæsirnar og krummi fengu samt eitthvað smávegis, leifar af diskum og svona. Svo skolaði ég herlegheitin og gaf mér ekki tíma til að vaska allt upp fyrr en á mánudeginum. Svo innilega glöð yfir því að uppvask hleypur aldrei frá manni. Og nei, ég er ekki með uppþvottavél. Og já, ég hef bara gaman að því að vaska upp, hlusta á eitthvað skemmtilegt á meðan.

 

 

Þvílík hamingja og gleði hjá okkur stráksa báðum. Svo fékk hamingjusamur drengurinn far með Ingu heim á Akranes og með í farteskinu (afmælisgjafir) næstum heila súkkulaðitertu með karamellukremi sem hann gat leyft sambýlingum sínum að njóta með sér í kvöldkaffinu eða daginn eftir, sem sunnudagskaffi. Grunar að það hafi fallið vel í kramið. Það komust ekki allir í afmælið, ég var svolítið sein að bjóða sumum og gleymdi öðrum ... það hafa verið miklar annir sko. 

 

Auðvitað notaði viss systir mín tækifærið og kom fyrir mörgum, mörgum rúsínupökkum ... t.d. í glerkrukku með eyrnapinnunum, og bak við sturtusápu inni í sturtuklefa og ofan í tannburstaglasinu. Mér skilst að hún hafi verið ansi dugleg við kvikindisskapinn í afmælinu en ég ekki búin að finna nema þrjá pakka, alla inni á baði. Hef leitað víða í stofunni en hvergi séð grilla í litla, rauða kassa. Þarf að fara að játa mig sigraða, held ég. Borða gæsir rúsínur? En hrafnar? Ég er svo þakklát henni fyrir hjálpina við afmælið að mig langar bara að láta hana sigra. Svo gætu þessi skrif mín verið lúmsk blekking mín til að hún hætti að vera á verði. Kemur allt í ljós.

Björgun á Hlemmi

Höfuðborgin hefur upp á margt að bjóða, eins og Akranes svo sem, og eftir flutningana hingað hef ég verið að leita að margvíslegri þjónustu sem er ögn flóknara að finna en ég hélt. Nuddið er komið inn í líf mitt aftur ... jesssss, svo eignaðist ég dásamlegan klippara (elsku Hassan) sem kemur þó alla leið frá Akranesi til að klippa ykkar háæruverðuga og er afar vandvirkur og góður. Í stað þess að hringja í hann gerðist eitthvað á mánudaginn, það small eitthvað í höfðinu á mér og ég gafst upp á hárlubbanum. Vildi klippingu strax, í hvelli, á stundinni! Ætlaði að bíða þar til eftir Ramadan en fannst öskrin í mér fyrir framan spegilinn um morguninn eiginlega óbærileg, ekki síst fyrir nágrannana.

Undir hádegi stökk ég upp í strætóinn minn og hringdi bjöllunni þegar Herdís sagði í hátalaranum: „Næsta stopp er gamla Rúgbrauðsgerðin!“ Þaðan fetaði ég mig sífellt nær Hlemmi þar til ég fann hárstofu (Hárhornið) sem býður upp á að mæta án þess að panta tíma og fá klippingu. Syfjulegur hundur tók á móti mér, dillaði skottinu og leyfði mér að klappa sér. Síðan heilsaði ég upp á starfsmann sem skömmu síðar bjó sig undir að klippa mig. „Þynna og stytta,“ sagði ég þreytulega eftir allt argið heima, þakklát fyrir að starfsfólkið öskraði ekki af hryllingi, eins og allir í strætó á leiðinni. Ég var reyndar með heyrnartól í eyrunum, að hlusta á sögu en heyrði einhvern hávaða samt.

Ég fékk fína klippingu og ekkert nema klippingu (ekkert hárlakk, engin hárþurrkun) og borgaði ekki nema rétt rúmlega 6.000 kall fyrir. Aldeilis gott verð í þessari dýrtíð.

Ekki var hægt að sleppa því að heimsækja Hlemm mathöll (í fyrsta sinn). Ég fékk mér pastarétt sem var ekki "betri" en svo að ég leifði honum næstum öllum. Ég var þreytt við heimkomu, lagði mig í smástund, vaknaði svo til að hátta mig og næsta morgun um áttaleytið var ég sprellfjörug, ekki skrítið eftir sautján klukkutíma svefn. Hmmm. Kettirnir alsælir yfir því að ég væri farin að nálgast þá svona rosalega þegar kemur að svefnþörf. Ég tjáði þeim að ég hefði sennilega verið eitthvað lasin og náð að sofa það úr mér. Þeir fnæstu bara. Mun prófa mathöllina aftur, ekki spurning, en þá fullfrísk. 

 

Fyrir-myndin hér fyrir ofan var tekin fyrir skömmu en sýnir alls ekki allan hryllinginn sem ríkti í hármálum heimilisins en samt ögn af því sem vesalings baðspegillinn mátti þola. Á þeirri seinni, eftir-myndinni, finnst mér ég líta ótrúlega virðulega út í sólinni á stoppistöðinni í gær. Veit ekki alveg hvað henni Önnu Júlíu (Classic hárstofa, Akranesi) finnst um það.

 

Svo þarf að finna snyrtistofu! Keypti mér brúnan augabrúnalit og maskara í Hagkaup um daginn og öðlaðist hálfgert andlit við notkun á því dæmi en Anna Júlía sá alltaf um þau mál um leið og hún litaði á mér hárið. Nuddarinn sagði mér frá snyrtistofu í bláu húsunum við Skeifuna og svo er víst önnur í Glæsibæ líka. Þessir staðir þurfa að vera í göngufæri við vinnuna (í Skeifunni) eða vel staðsettir þegar kemur að strætó.

 

Afmælisbarnið (stráksi) er komið til höfuðborgarinnar og nýtur lífsins með Hildu frænku þegar þetta er skrifað. Vitað var af þeim á kaffihúsi í Hamraborg í Kópavogi, ef marka má skýrslur sérsveitar sem berast mér reglulega eftir að ég lét vita af rúsínustyrjöldinni rosalegu. Jú, jú, eftir síðustu heimsókn mína í Kópavoginn fór ég vandlega í gegnum veskið mitt eftir að heim var komið og fann einn pakka sem hafði verið ansi vel falinn. Lymskan og grimmdin sem endurspeglaðist þarna varð til þess að sérsveitin tók málið að sér. Ég fæ sérstaka vernd á meðan Reykjavíkur-afmælisveislan stendur yfir á morgun og síðan verður gerð markviss leit að rúsínupökkum því andstæðingur minn neytir allra bragða til að finna ótrúlegustu og kvikindislegustu felustaðina. Ekki að furða þótt ég þurfi stundum sautján tíma svefn samfleytt ...

Rómantík á stoppistöð og spár um gos

Spennandi stefnumót kl. 14 í gær ... en vissulega ekki rómantískt. Ég kann afar vel við konur en kýs allt ástarkjaftæði frekra með sætum körlum, eins og bloggvinirnir ættu að vita. Þetta var nú bara viðtal, spjall við blaðakonu og við höfðum það gott á kaffihúsi í miðborginni, sötruðum ágætis kaffi.

Tólfan mín (strætó) sem stoppar hér á hlaðinu (hinum megin við Sæbraut) fer alla leið niður í bæ, þessi elska, og ég á svo mikið eftir að nýta mér það! Borgarskvísan sem ég er að verða ... aftur. Spjallið var skemmtilegt og gekk vel en svo kom spurningin: „Má ég spyrja þig um son þinn sem dó í bílslysi?“ Þetta var óvænt og kom mér alveg í opna skjöldu - en hefði auðvitað ekki átt að gera það. Og hvernig brást klakadrottningin af Töffaravegi í Dramahaturshreppi við þessari spurningu? Jú, hún fór að skæla sem kom henni sjálfri virkilega á óvart. Blaðakonan var dásemd og ég jafnaði mig fljótt. Sjúkk að kaffihúsið var nánast autt, einn gestur (áhugalaus um allt nema tölvuna sína) úti í horni.

Hélt að sár sem hefði haft sjö ár til að gróa (mynda skán) gæti ekki rifnað svona upp ... Ég hafði nú samt gott af þessu og þetta fékk mig líka til að hugsa. Það bregst auðvitað enginn eins við ástvinamissi og það er nánast ekkert sem hægt er að kalla rangt eða rétt í sorgarferli, skilst mér. Ég bjó í vel vernduðu umhverfi á Skaganum þar til í október sl. og allir sem ég umgekkst vissu hvað hafði gerst og ég fékk engar erfiðar eða óvæntar spurningar. (Reyndar í Costco, fyrir um sex árum, frá gamalli samstarfskonu: „Og hvað er svo að frétta af stráknum þínum?“ Henni brá illa við svar mitt, og þetta eyðilagði sennilega daginn fyrir okkur báðum).

Ég hef aldrei haft þörf fyrir að tala mikið um Einar og missinn, einhverra hluta vegna, sem er kannski rangt ... eða ekki. Svo fékk ég spurningu í vinnunni í gær inni á kaffistofu: „Átt þú börn?“ Ég var ekki búin að jafna mig eftir hitt en með pókerandlit minntist ég á stráksa, fóstursoninn til sjö ára, og kettina sem börnin mín ... enda finnst mér eldhress og fjörugur vinnustaður ekki rétti staðurinn til að tala um svona hluti. 

Samt er þetta eitthvað sem ég þarf að búa mig undir fyrst ég er ekki lengur í vernduðu umhverfi. Og hefðu árin sjö ekki átt að búa til aðeins sterkari skjöld en þetta? Best að spyrja einhvern af sálfræðingunum í ættinni. Kannski beit ég of fast á jaxlinn of fljótt ... og drekkti mér í vinnu að auki ... Ég hef samt fundið mikinn mun til hins betra, með hverju árinu.

 

Í dag var ekki vinna, ég kenni á þri., mið. og fös. þessa vikuna, en mögulega alla virka daga frá og með næstu viku. Kommer i ljus.

Fór nú samt á vinnuslóðir um miðjan dag því nuddarinn minn (síðan fyrir um 25 árum) er með aðstöðu þar núna. Hún var alveg jafnstórkostleg og mig minnti, kvaddi mig með: „Mundu svo eftir að drekka nóg og hvíla þig.“ Það tekur á að fara í fyrsta nuddtímann, skilst mér. Svo hrósaði hún mér ógurlega fyrir að vera svona vel á mig komin (lítið notuð), engir nýir liðir eða líffæri, bara eldspræk þrátt fyrir lélegt bak frá unglingsaldri. Hún fékk heilar 50 krónur í þjórfé frá mér fyrir falleg orð í minn garð.

 

Rómantík dagsins:

Þar sem ég beið eftir fimmunni rétt hjá Glæsibæ fór maður á mínum aldri að spjalla við mig ... á ensku. Það var eins og heil ferð hefði dottið út (leið 5) því ég stóð þarna í korter þótt skýlið segði að vagninn kæmi eftir eina mínútu. Ég tjáði honum eftir smáspjall að ég ætti, starfs míns vegna, að reyna frekar að kenna honum íslensku en þá kom í ljós að hann er íslenskur, hefur bara verið búsettur í Bandaríkjunum síðustu áratugi og finnst íslenska þjóðin aðeins mælandi á enska tungu. Hann bjó í Seattle, New York, L.A. ... bara um allt.

 

 

Hann var staddur á Íslandi vegna andláts föður síns. Hann sagðist heyra enskuna út um allt, ekki síst í Ölveri þar sem hann heldur sig mikið (ég sleppti því að segja honum að brúðkaupsveislan mín, þegar ég giftist langfyrsta eiginmanni mínum, hafi verið haldin þar) ... já, honum líst ekkert á Ísland, finnst stjórnmálin ömurleg, ekkert nema sjálftökuflokkar, ekkert hugsað um almenning, hann yrði þeirri stundu fegnastur þegar hann kæmist aftur út.

Skilst að Trump sé viðkvæmt umræðuefni hjá sumum svo ég kunni ekki við að spyrja hvort hann væri ekki að fara úr öskunni í eldinn, en maðuirinn kvaðst þó elska Ísland, eins og við gerum nú flest. Svo settist hann fyrir framan mig í strætó, og þegar ég fór út í Höfðatorgi, óskaði ég honum alls hins besta. Þetta er það næsta sem ég hef komist rómantík um langa hríð. Langtíma einsemd kennir manni að slaka á kröfum. Ölver hringdi ansi mörgum bjöllum ... en það var nú samt engin vínlykt af honum. Svo gæti hann alveg verið vélsagarmorðingi þarna westra, flytur kannski á milli fylkja þegar FBI er komið á slóð hans? Stoppistöðin á Suðurlandsbraut við Glæsibæ leynir aldeilis á sér.

 

Skemmtilegi harðlokaði og fá- en góðmenni fb-hópurinn minn; áhugafólk um jarðskjálfta (ekki aðdáendur þeirra samt), eldgos, jarðfræði og annað slíkt, vildi (eða einn í hópnum) að við spáðum fyrir um komandi gos, hvenær það kæmi. Nú hafa sérfræðingar (alla vega einn) sagt að það gjósi innan þriggja daga. Ég spái því að það byrji að gjósa klukkan 18.37 á laugardaginn, ein í hópnum nefnir sunnudag eða mánudag og einn segir það komi í fyrramálið og jafnvel á tánni (sem er þá væntanlega staðsetningin) og það jók heldur betur spennuna. Hvenær á maður að ná að sofa?     

Minn eigin bekkur, afmælishugs og sjávarflóðin

Aldeilis annirnar hérna megin síðustu vikurnar. Þreföld vinna á við það sem hafði verið, hvorki meira né „vinna“, en um hálfþrjú í dag, eftir yfirlestur og álitsgerð (pro bono) datt allt í dúnalogn. Nema þvottavélin malar á baðinu, kettirnar mala uppi í skáp og það er tiltölulega fínt hér í skýjahöllinni svo húsverkir eru ekki aðkallandi.

 

Eins og flestir aðdáendur mínir (bloggvinir) ættu að vita jókst öll hreyfing mín til mikilla muna eftir að ég fór að vinna, eða úr um 740 skrefum á dag upp í um og yfir 4.000 sem er margföldun, ef algebran mín úr landsprófi klikkar ekki. Og það stórsér á mér að auki! Ég tek vissulega mikið magn af vítamíni hvern morgun sem hvetur líka til hopps og skopps. Annars bara vá, hvað ég hef verið vítamínsnauð allt mitt líf ... ég finn gríðarlega mikinn mun á mér upp á orku og gleði og letiskort ... Hef reynt að passa upp á hollustu í mat en eftir að elsku stráksi flutti frá mér fyrir tæpu ári hef ég sennilega ekki verið eins holl og áður fyrst ég finn svona mikinn mun á mér núna. Rúmfötin sem ég sef með núna voru straujuð af mér ... þvílíkur er krafturinn. Hver straujar nú til dags?  

 

Já, vinnan gleypti mig algjörlega og síðustu viku vaknaði ég fyrir allar aldir, stökk út í strætó um hálfníu og byrjaði að kenna klukkan tíu. Þá pása, síðan aðstoðarkennsla frá eitt til þrjú. Á þriðjudegi og miðvikudegi bættist svo við minn eigin bekkur ... minn fyrsti hér í borginni, kvöldkennslan hefst 17.30 og stendur til 19.45. Hversu spennandi! Hef fengið frábæra þjálfun og eins og mér þykir nú gaman að tala, hef ég lært að segja bara orðin sem nemendur mínir skilja - og bæta svo hægt og rólega við nýjum. Öllum mætt þar sem þeir eru staddir og það virkar ótrúlega vel.

Ég er ekki góð í að muna nöfn og hef aldrei verið svo ég greip til þess ráðs að láta mitt fólk skrifa nafn sitt á blað og hafa á borðinu fyrir framan sig, þannig fer ég að því að muna nöfnin. Samstarfsmaður minn opnaði dyrnar eitt augnablik og kíkti inn í stofuna hjá mér á þriðjudaginn og sagði svo að þetta hefði verið eins og á fundi hjá Sameinuðu þjóðununum. Ekki slæmt.

 

Strætóreynsla síðustu vikna hefur eflt mig, þroskað og víkkað sjóndeildarhringinn til mikilla muna. Ég hef prófað að taka leið 16 líka héðan í Höfðatorg og uppskorið meira sjávarútsýni og komist mun nær athafnasvæðinu í Sundaborg en ég gæti með litla kíkinum mínum. Um daginn bilaði bjöllukerfið í leið 15 (Höfðatorg-Grensásvegur), farþegar þurftu að hrópa: Viltu stoppa næst! og glaður bílstjórinn hrópaði: Skal gert! Einmitt í þeirri ferð hitti ég sellebrittí í strætó, sjálfa Kolbrúnu Bergþórsdóttur, á leið til vinnu, en allir sem þetta blogg lesa vita að hún hóf feril sinn hjá undirritaðri, sem gagnrífandi í bókmenntaþætti á Aðalstöðunni í upphafi tíunda áratugar síðustu aldar. Svo rændi Dagsljós á Rúv henni frá mér, jafnvel Pressan og Helgarpósturinn líka og svo koll af kolli þar til Mogginn og Kiljan náðu að sitja ein að henni. Ég man hvað ég var hrifin þegar hún hafði flutt sinn fyrsta pistil. Mig minnir að í honum hafi hún fjallað um nýútkomnu bókina Meðan nóttin líður eftir Fríðu Á. Sigurðardóttur.

 

Afmælisundirbúningur stendur sem hæst en Reykjavíkurveisla stráksa verður haldin um næstu helgi, hann er orðinn 21 árs ... Í hús er komið Ritzkex og gos, í boði systur minnar. Hún hjálpaði mér, þessi elska, að raða bókhaldinu fyrir endurskoðandann í gær og ég var svo þakklát að ég játaði fyrir henni að hafa fyrr um daginn falið ansi vandlega í búrskáp hennar lítinn rúsínupakka ... ég setti hann ofan í tóman hálstöflupoka ... nú á ég hálsbrjóstsykur í talsverðu magni á botninum á töskunni minni (hvern mola vissulega innpakkaðan) ... Hún keypti karton um daginn (af litlum rúsínupökkum) svo ég verð að fara ansi vel í gegnum allt hjá mér eftir afmælisveislu stráksa, því þá gefst henni fyrsta tækifærið til að pynta mig. Veit ekki hvort hún trúði því að ég hafi flutt héðan úr skýjahöll og væri með leynilegt heimilisfang en hún komst svo sem ekkert í heimsókn lengi, lengi vegna anna okkar beggja í vinnu. En þessari styrjöld er hvergi nærri lokið.

 

Myndin sýnir átakanleikann (það er orð) við að finna pakka í töskunni sinni, pakka sem var svo vel falinn að hann hafði, miðað við útlit hans, hossast með mér mánuðum saman. Einnig sést glitta í bláa hálsbrjóstsykurspokann sem var nýttur til nýjustu hefnda. Peningaveskið er gamalt og merkt Búnaðarbankanum. Leðurvettlingana (Tösku- og hanskabúðin) fékk ég í jólagjöf snemma á þessari öld, eða fyrir rúmlega tuttugu árum (lúffur að utanverðu, hlýir fingravettlingar að innan).

 

Ég hélt með Áslaugu Örnu ... af súpergóðri ástæðu. Eftir að fóstursonur minn, stráksi, lýsti því yfir að honum fyndist hún gullfalleg fór allt að rúlla. Það náði hámarki þegar við stráksi ásamt Ingu fórum saman í útgáfuhóf bókar sem Ragnar Jónasson og Katrín Jakobsdóttir skrifuðu saman - og þar var Áslaug ásamt fleirum úr ríkisstjórninni. Hlédrægni mín varð til þess að ég gerði ekkert ... nema væla í Höllu frænku um hvað það væri nú gaman að fá mynd af þeim saman ... en Halla hvatti mig eindregið til að svífa á Áslaugu Örnu. Ég gerði það og hún tók beiðni minni um mynd afar vel ... þótt það hafi kannski ekki beint gert hana að tengdadóttur minni hlýnaði mér virkilega um hjartarætur vegna ljúfra viðbragða hennar. Myndin af þeim saman hangir uppi á vegg heima hjá stráksa, ásamt myndum af honum og fleira frægu fólki ... Páli Óskari, Herra Hnetusmjöri, Gunnari Helgasyni, Katrínu Jakobsdóttur (við sama tækifæri), Lalla töframanni ... ég gleymi eflaust einhverjum. Keppinautur Áslaugar á landsfundi sýndi 11 ára fötluðum samlanda stráksa míns enga miskunn á sínum tíma, úr landi skyldi hann fara ... svo valið á Áslaugu Örnu var ekki erfitt - ekki að ég hafi verið með kosningarétt þar. Litlu hlutirnir ... eru svo kannski ekki svo litlir. MYNDIN sýnir nýlega mynd af stráksa, með enn einu sellebrittíinu, henni elsku Evu frænku. „Sæt saman,“ hefði Séð og heyrt orðað það en stráksi heldur mikið upp á Evu frænku sína. 

 

Ég ólst upp á Akranesi, bjó þar frá 2 ára til 12, að verða 13 ára. Síðan flutti ég aftur á Skagann og bjó þar árin 1978-1982 með langfyrsta eiginmanni mínum, lengst af í húsi við hafið, á Vesturgötunni (sjá mynd). Einar sonur minn fæddist 1980 á Sjúkrahúsi Akraness þegar við bjuggum þarna. Við fluttum þaðan haustið 1982 en einu og hálfu ári seinna kom ansi hreint brjálað veður sem orsakaði sjávarflóð - Presthúsabrautin fór á kaf og mér skilst að nýir eigendur hússins míns á Skaganum hafi lent í flóði ... kjallarinn fylltist víst af sjó og verr hefði farið ef þau hefðu ekki verið búin að setja nýja glugga því öldurnar gengu þarna yfir. Ég var fegin því að hafa ekki búið þarna á þeim tíma en auðvitað hefði verið upplifun að verða vitni að látunum. Það er hægt að dást að náttúruöflunum þótt þau séu stundum grimm. Svo flutti ég í þriðja sinn á elsku Skagann minn árið 2006, eins og bloggvinirnir vita, og átján árum seinna aftur í bæinn. Það var nánast eins og við manninn mælt, það kom aftur svona brjálað veður, að þessu sinni nokkrum mánuðum síðar, með tilheyrandi látum í sjónum, allt á floti, skemmdir og leiðindi.

Ég hef séð ótal myndir af skemmdunum en ekki eitt einasta vídeó á feisbúkk frá látunum sjálfum á meðan þetta stóð yfir, er með ótalmarga fb-vini en enginn sem bjó við svona læti í hafinu sá ástæðu til að mynda, eða birta - sem er furðulegt.

Sá bara magnað myndband frá Reynisfjöru þar sem sjórinn gekk alla leið að bílastæðinu þar, og fólk átti fótum sínum og bílum fjör að launa. Ef ég væri ögn tæknivæddari myndi ég birta þetta myndband hér ... en ég gat bara deilt því á feisbúkk. 

MYND: Vona að Óli Palli fyrirgefi mér ránið á myndinni, en hann gekk um Skagann norðanverðan eftir lætin og myndaði skemmdirnar - tók þessa mynd af gamla húsinu mínu. Hann hefur staðið á göngustígnum og snúið baki í hafið. Vinstra megin á húsinu er eins og sólstofa en var áður gluggalaus bílskúr sem ég notaði til að hengja upp þvott í, fékk útiloftið en þvotturinn var varinn fyrir regni og snjó. Veit ekki hvort kjallarinn fylltist af sjó nú í ár, eins og þarna 1984, en það er alveg spurning. Geggjað hús en þegar það var flutt á þennan stað var stofan að sjálfsögðu látin snúa í suður ... svo aðeins eldhúsið og gangurinn upp stigann voru með sjávarútsýni ... Mögulega búið að breyta húsinu mikið, það er miklu fallegra núna en það var á níunda áratugnum.   

 

Sitt lítið af hverju:

Neil Armstrong was the first person to land on the moon.

Neil Armstrong backwards is „Gnorts, Mr. Alien“! Sjá mynd ...

 

Nick Mason, trommarinn hjá Pink Floyd, er víst 81 árs í dag, ef marka má eina aðdáendasíðu PF. Veit ekki hversu mikið er að marka. Hversu oft hef ég ekki séð: Nú á Ian Anderson í Jethro Tull afmæli í dag ... á hinum ýmsu tímum. Ég veit nefnilega að hann fæddist þann 10. ágúst, daginn sem ég átti að fæðast, en kom 12. í staðinn til að Guðríður amma og Ian Anderson fengju að hafa sinn dag í friði.

 

 

Verst samt hversu fáir heimsfrægir eiga sama afmælisdag og ég. Hilda systir á sama dag og Keith Richards, Mía systir sama dag og Þorgeir Ástvaldsson, Anna vinkona sama dag og Angelina Jolie, Borghildur sama dag og Herdís Hallvarðsdóttir í Grýlunum og Michael Jackson og svo framvegis. Ég ætti svo sem auðvitað að vera kát og sætta mig við afmælissystkini mín; forsetaframbjóðandann Ásdísi Rán, lögmanninn Svein Andra og leikkonuna Halldóru Geirharðsdóttur, trúfélagið Krossinn og stöðumæla í Reykjavík.

 

 

Ian Fleming, höfundur James Bond-bókanna, lést á sex ára afmælisdaginn minn, og nákvæmlega þann sama dag lagði ungur leikari af stað frá Írlandi og stefndi á frægð og frama ... sjálfur Pierce Brosnan, ef marka má fyrrum kennara minn í HÍ. Jú, svo verður almyrkvi á sólu á afmælinu mínu 2026 og ég verð að fara að sanka að mér sólmyrkvagleraugum og styrkja svalirnar hérna - ef afmælisgestir mínir kunna að meta það skemmtiatriði sem ég hafði mikið fyrir að útvega, sólmyrkva er erfitt að redda en ég hef unnið að þessu í þrjú ár!

 

Ég gúglaði til öryggis, Nick Mason átti 81 árs afmæli 27. jan. sl. en ekki í dag. Í myndbandinu hér fyrir neðan má sjá hann fara á kostum ... og hinar elskurnar. Ég græt enn reiðitárum yfir því að hafa þurft að bíða í áratugi eftir því að sjá þá (takk, YouTube) en smávegis sárabót að Anna vinkona hafi séð Pink Floyd í Hyde Park um árið að flytja, að mig minnir, Atom Heart Mother ... Þetta þótti mikil sýrutónlist á sínum tíma (spyrjið bara Bjarna Dag), en það þarf engin hugbreytandi efni til að dá þá og elska, eins og ég gerði frá fyrstu hlustun.

       

Tískuslys, miðja alheimsins og tónleikar 2025

Tískuslys ársins átti sér stað í gær ... og ég sem passa svo vel upp á að skapa frekar tísku (trendsetter) en misþyrma henni. Ég held ógurlega upp á gulu og svörtu Wu Tang Clan-sokkana mína sem ég fékk í jólagjöf og fór í þá þótt ég væri í skærblárri peysu og með sérdeilis bláan trefil. Þetta skiptir ekki nokkru máli þegar snjór og hálka hrella borgarbúa en í gær var veður fyrir strigaskó. Og þegar ég tölti létt í spori úr á stoppistöðina mína tók ég skyndilega eftir þessum hroðalega skorti á smartheitum því sokkarnir voru nánast sjálflýsandi við túrkísbláa trefilinn og ég hafði ekki tíma til að snúa við að fara í svarta sokka sem hefði verið hið eina rétta!!!

 

Vetrarskórnir hylja ætíð sokkabúnað minn og þegar komið er til vinnu fer ég í gervi-Crocksinniskóna úr Jysk og verð þá hvort eð er alveg hræðileg, svo litasétteringar skipta í raun engu. Heldur ekki heima, kettirnir eru sem betur fer litblindir, eða hafa ekki nokkra tískuvitund. Ætla samt að muna að kaupa einhvern tímann gulan bol eða gula peysu til að sokkarnir njóti sín stundum, get síðan verið með appelsínugula trefilinn við. Hann er alveg eins og sá blái, nema gulur og appelsínugulur, mjög flottur. 

 

Skeifan verður sífellt meiri miðja alheimsins í mínu lífi, fyrirgefið, Holtagarðar, en ykkur er nær að vera hinum megin við eina mestu umferðargötu landsins! Mjóddin var það um margra ára skeið (Akranes-Rvík-Akranes, leið 57) en missti aðdráttaraflið þegar Íslensk hollusta hætti að framleiða Fasta, frábæra safann sem var svo hollur og góður að ég tvíefldist að kröftum og hætti að naga neglurnar eftir þann ávana til áratuga. Hann seldist ekki af því að hann var eiginlega hvergi til sölu. Ég fór sérferð í bæinn, í Mjóddina, á föstudögum til að kaupa hann en svo varð sífellt erfiðara að finna hann. En hva ...

 

In da Skeif er fínasta gleraugnabúð, matvöruverslanir, Jysk, apótek, Elko og ... vá, vá, vá. Ég prófaði að gúgla gamla góða sjúkranuddarann minn sem hélt mér lengi sprækri eins og léttfættri hind þrátt fyrir bakvesen frá unglingsaldri. Hún var síðast með aðsetur á Suðurlandsbraut, c.a. tveimur strætóstoppistöðvum frá minni við Skeifuna, eða þarna hjá Glæsibæ - en hvar ætli hún sé núna? hugsaði ég, kannski á sama stað? Ja, ótrúlegt en satt, hún er rétt við gleraugnabúðina í Bláu húsunum, í svona tveggja mínútna göngufjarlægð frá vinnunni minni. Nú þarf ég greinilega að gúgla gamla kærasta og fleira gott, ég hef á tilfinningunni að besta lið mitt síðan í denn leynist þarna. Það er stutt í að ég þurfi að fara í "framköllun" eða lit á augabrúnir og augnhár og ég er eiginlega milljón prósent viss um að snyrtistofur leynast þarna allt í kring. Reyndar, þegar ég þeysti úr vinnunni, kl. 15.05 og stefndi á að ná strætó kl. 15.10 og missti af honum (hleyp ekki til að hlífa vissri hásin sem er samt að verða súpergóð (takk, B1-vítamín og viss dásemdarkona sem færði mér það) en tek ekki sénsinn á að "rífa" nokkuð upp því það kemur alltaf annar strætó eftir korter. Þetta aukakorter gaf mér líka tíma til að skoða umhverfið, Glæsibæ, enn betur ... Einhverjir gætu haldið að ég hafi farið í Ölver til að drekkja miss-af-strætó sorgunum, en ég var stoppuð af, ekki af Iceland-búðinni sem ég kom fyrst að, heldur Tokyo Sushi-veitingastaðnum og keypti þar girnilegan japanskan kvöldverð. Ég sá svo grilla í girnilega snyrtistofu ögn fjær - svo ég er ekki bara með alla Skeifuna, heldur líka Glæsibæ. Svo er örstutt að fara upp á Háaleitisbraut frá Skeifunni, yfir Grensásveg, ganga í þrjár mínútur, og þá er t.d. geggjuð hárstofa - mig langar að halda mig við mína konu á Skaganum en válynd veður vetrarins hrekja mig á aðrar lendur þegar gular, jafnvel rauðar viðvaranir eru ríkjandi.    

 

Fimman kom svo á réttum tíma (15.25) og ók mér á Höfðatorg, síðan kom tólfan og mér til mikillar gleði kom inn í þann vagn kona með lítinn hund í fanginu og tók sér stöðu við hliðina á mér. Ég fékk ekki sæti en það var í fínu lagi, ekki langt að fara. Þvílík gleði að hitta hund. Voffi var nú samt svo ofboðslega hræddur að hann þorði ekki einu sinni að horfa í kringum sig, grúfði sig bara upp að eigandanum. Ég fékk nú samt að klappa og vona að það hafi róað svarta krúttið eitthvað. 

Margt að breytast hér á landi í svo mörgu - og til góðs. Mér finnst mannlífið orðið miklu skemmtilegra og fjölbreytilegra en var þegar ég var mun yngri ... á þeim tíma þegar ríktu boð og bönn, höft og leiðindi (Makkintoss og Smartís bannað!), stranglega bannað t.d. að vera með nokkurt líf á Lækjartorgi, og í þau örfáu skipti sem eitthvað slíkt var leyft, tóku sig upp gömul bros og sólin fór að skína þótt væri skýjað. Núna er orðið svo mikið líf sem fylgir ferðafólki og þeim sem kjósa að flytja hingað á ísakalda klakann. Mér finnst alltaf gaman í strætó, fínasti ferðamáti, og í dag heilsaði einn bílstjórinn mér, sá er frá Sýrlandi. Ég er ekki mannglögg (minn eini galli) en hann bjó á Skaganum og þekkir nokkra vini mína þar. Afskaplega brosmildur og ljúfur bílstjóri sem farþegarnir virðast kunna að meta - hann fékk marga til að brosa á móti og bjóða góðan dag - og hann kann að keyra líka sem er auðvitað stór kostur ... keyrir sem sagt vel, engir rykkir og bremsulæti ... en það er reyndar ansi langt síðan ég hef lent á slíkum bílstjóra ... ár og aldir.

 

Út þennan mánuð verð ég starfsmaður á plani í skólanum, eða til aðstoðar, en í mars verður mér hrint út í djúpu ... og ég er farin að hlakka til. Allir svo hjálpsamir að kenna mér og gefa góð ráð. Ég hlakka til að fara í vinnuna á hverjum degi og slíkt er ekki sjálfgefið. Eftir febrúar ætla ég að vera búin að læra að bjóða góðan dag á úkraínsku ... 

 

Annað sem jók á sístækkandi hamingju mína var spjall á messenger í gærkvöldi: Ætlar þú á Smashing Pumpkins-tónleikana í ágúst? Ég lýsti yfir miklum áhuga (ég viðurkenni að ég staðnaði svolítið músíklega einmitt á tíunda áratugnum æðislega) og ef vinkona mín og maður hennar ákveða að fara, fæ ég að vera samfó. Held að ég sé aðeins of háöldruð fyrir stæði (var síðast í stæði í Laugardalshöll á Travis-tónleikunum um árið, eða var það Sting? Var með fínt sæti á Rammstein-tónleikunum (2001) þótt stuðið hafi verið talsvert meira á gólfinu). Það varð uppselt á Rammstein á nokkrum mínútum, minnir mig, á tvenna tónleika sko, og ég komst ekki á þá fyrri þar sem Ham hitaði upp. Það var frekar fúlt en Rammstein bættu það svo sem upp.

 

Hér fyrir neðan er uppáhaldslagið mitt með SP - sonur minn gaf mér einmitt plötuna (geisladiskinn), þar sem þetta lag er, í afmælisgjöf eitt árið undir aldamót. Þekkti móður sína - en smekkur okkur mæðgina fór svolítið sitt í hvora áttina með tímanum. Hann var nánast ekkert fyrir þungarokk eins og ég, hlustaði þó mikið sem unglingur á Guns og Roses sem ég var ekki eins hrifin af, en ég þakka honum þó alfarið fyrir að ég staðnaði ekki og festist í Led Zeppelin, Jethro Tull, Pink Floyd, King Crimson og allri þeirri dýrð sem ég elska enn, en heimilið fékk sér MTV árið 1995 að hans ósk, og það breytti tónlistarlífi mínu algjörlega. Þvílíkur fjölbreytileiki og dásamlegheit sem bættust við.

     

Sigur í orrustu, móðgandi umbúðir og gagnleg hjátrú

Taugaveiklunarhlátur, efasemdir, ótti, tortryggni og margt fleira í þeim dúr lýsir svolítið þessari helgi ... sem hófst á fínasta bröns hjá ónefndri systur. Ég náði nefnilega, held ég, að vinna mikilvæga orrustu í rúsínustríði okkar systra. Sennilega þá fyrstu með glæsibrag sem gæti endað í sögubókum. SKÝRING: Systir mín hefur  keypt litla, rauða rúsínupakka og komið þeim laumulega fyrir heima hjá mér eða ofan í töskunni minni. Henni finnst það sennilega fyndið af því að ég hata rúsínur. Hún er sem sagt hætt að setja þá laumulega í innkaupakörfuna hjá mér, ef við förum saman í búð, eftir visst vesen og læti í Netto ... sem hefur neytt mig til að versla bara í Hagkaup, alla vega á næstunni. Löng saga.

 

 

Hún heldur án efa að ég hafi ekki fundið pakkann sem var ofan á ísskápnum (1,80 m á hæð), bara þennan sem var ofan í handtöskunni minni og ég gerði viljandi lítið úr ... eins og mér þætti þetta bara fyndið og svolítið krúttlegt. Glætan.

Alla vega, á föstudaginn, á meðan hún kvaddi bröns-frænkurnar, ég stoppaði ögn lengur og var búin að kveðja þær, leitaði ég örvæntingarfullt að góðum felustað, ekki samt OF góðum, fyrir annan rúsínupakkann ... og fann hann í eldhúsinu. Setti hann á hlið til að hann yrði minna áberandi ... hinn pakkinn fór, án nokkurrar miskunnar, á ljósan en dimman stað. Ekki ólíklegt að báðir séu fundnir og hefnd sé í grennd. Síðast þegar ég sagði sigri hrósandi: Hah, ég faldi rúsínupakkann í veskinu þínu - sagði systirin: Ég fann hann áður en ég fór frá himnaríki og faldi hann ... og það svo vel að ég fann hann í október, þegar ég var að klára að pakka niður, mánuðum seinna.

 

 

Ég veit ekki hvernig ég fór að því að vera eðlileg í fasi, ég var svo stressuð, rak í sífellu upp lágværan og bældan tryllingshlátur þegar viss systir var úr heyrnarfæri en setti upp alvörusvip inn á milli. Ég var vissulega í Skagaleikflokknum seint á áttunda áratug síðustu aldar. Leikræn þjáning upp á tíu.

Þessi hlátur og taugaveiklun hélt áfram eftir að heim var komið og ég þorði ekki einu sinni að kveikja ljósin í íbúðinni. Til að gera langa sögu stutta ... Ég flutti í gær. Komin með háleynilegt heimilisfang og hef líka breytt aðeins um útlit til öryggis. Er svo hrædd við hefndina. Því hún verður, ég slepp ekki nema vera snjallari ... sem ég tel mig vera núna. Ég myndi ekki lifa af að hafa rúsínupakka, jafnvel fleiri en tvo, á hinum ýmsu leynilegu stöðum heima hjá mér.

Myndin af mér uppi í rúmi með köttum er alveg sönn ... og gangi henni vel að finna mig þar sem ekkert sést í Hallgrímskirkjuturn sem blasir annars við út um gluggann þarna vinstra megin ... úps.

Það var ekkert mál að flytja. Mér fannst nefnilega eitt svolítið óþægilegt við að búa á "gamla" staðnum, á Kleppsvegi, að ef ég gúglaði eitthvað og setti inn póstnúmerið 104 kom iðulega upp orðið SUND. Í gamla daga hét leið fjögur Hagar-Sund ... ég var bara búin að gleyma því. Eins og fb-vinir mínir vita þá hata ég sund og heita potta og allt svona blautt, nema sturtuna mína heima. 

 

Á síðasta ári fékk ég þessa fínu sturtusápu í jólagjöf. Ég hef notað hana næstum daglega síðan og hún hefur glatt mig mikið, enda virkilega fín og góð. Það tók mig alveg heila 47 daga að átta mig á því að þetta er í raun afar spælandi jólagjöf, eins og sést á myndinni. Fór sem sagt í sturtu áðan og rak þá augun í þetta. Hef ekki orðið svona móðguð síðan ég móðgaði sjálfa mig óvart með því að taka með mér bókina Vatn fyrir fíla til að lesa í baði (þetta var þegar enn var baðkar í himnaríki).

 

Hvernig dettur Elizabeth Arden í hug að koma svona fram við viðskiptavini sína? Kaupendur vara hennar sem eflaust verða allir fyrrverandi kaupendur um leið og þessi bloggfærsla fer í loftið! Að hugsa stórt passar frekar á námskeiði hjá lífsstílsráðgjafa en á sturtusápu!

 

Munið þið líka eftir kvenfatabúðinni sem seldi föt í stærri stærðum (og ég hef bloggað um) og merkti innkaupapoka sína með: Fegurðin kemur innan frá ... því ekki var nokkur séns að "stóru" kúnnarnir gætu verið sætir að utan ... Vel meint en hrottalega móðgandi. Ég er sannarlega ekki eina manneskjan sem læt umbúðir og annað slíkt koma mér úr jafnvægi. Man eftir því þegar vinkona mín fór eitt árið í sjúkraþjálfun í Kvennalistabol þar sem bakhliðin á bolnum sýndi með tölum skelfilegan launamun kynjanna. Karlkynssjúkraþjálfarinn hennar reifst allan tímann við bolinn.

 

Ég fæ oft skemmtileg og fjölbreytt verkefni sem verða þess valdandi að ég þarf að setja mig inn í ýmislegt sem ég hef frekar lítið vit á. Nýlega las ég yfir texta þar sem fjallað var m.a. um vatnslitun en ég bý svo vel að eiga vinkonu sem er listakona og gat svarað öllum mínum spurningum um hvort textinn "meikaði sens" (afsakið). Nýlega fékk ég texta þar sem féll dómur yfir einni söguhetjunni - og haldið að ég hafi ekki getað haft samband við lögmann í ættinni ... Fyrir síðustu jól gat ég spurt sálfræðing (allt morandi af þeim í fjölskyldunni) um visst mál. Gott að þekkja marga með mismunandi þekkingu, reynslu og menntun ... meira að segja var eini (held ég) stjarneðlisfræðingur landsins með mér í bekk frá c.a. sjö til tólf ára, þótt ég efist um að fá endilega slíkan texta ... En þetta víkkar sjóndeildarhringinn og gaman að geta slegið um sig með yfirborðsþekkingu ... Múahahaha. Það halda svo ótrúlega margir að ég sé súperklár af því að ég kann flest póstnúmer landsins en ég er nú bara dugleg að koma því að í samtölum og bloggfærslum.

 

Mig hefur alltaf langað að vita miklu meira um veður, eldgos og jarðskjálfta og naut þess sérlega vel að búa í himnaríki og verða svona mikið vör við þetta allt saman, eins og veðurofsann sem gat ríkt við opið Atlantshafið, eldgos þarna hinum megin ... og ég sakna þess svo mikið, nema jarðskjálftanna. Ég hef þó lært ýmislegt sniðugt, eins og að skilja eftir hrífu með tindana upp ef ég fæ algjört ógeð á snjó og hálku. Myndi aldrei gera slíkt í sveitinni að sumri til. Núna er snjórinn að fara, þökk sé mér, það er rok og rigning í augnablikinu og 6 stiga hiti, en mér tókst einhvern veginn, ef marka má tímavélina yr.no, að koma í veg fyrir úrkomu í svona tvo daga áður en fer að frysta aftur. Það gulltryggir hálkuleysi. Held að ég geti þakkað gamalli íslenskri hjátrú þetta. Ég reyni samt að ofgaldra ekki, en setti samt nýja bleika vatnsbrúsann þarna líka og það gerði útslagið líklega með magn rigningarinnar sem hraðaði bráðnun íss á gangstéttum.          

Drama hjá köttum, gefandi Skeifa og beljandi brimsöknuður

Hefðarköttum skýjahallar, Krumma og Mosa, hefur enn ekki tekist að koma sér saman um hvor þeirra ætti að vera alfakötturinn sem öllu ræður. Nú hef ég sterkt á tilfinningunni að ég hafi verið kosin í það hlutverk. Þeir taka mjálmandi á móti mér þegar ég kem heim úr vinnu og látbragðið segir: "Okkur leiðist, hvað eigum við að gera núna?" Hnén á mér eru nánast ónýt eftir óhappið um árið á ógæfumölinni rétt við íþróttahúsið á Jaðarsbökkum á Akranesi (annað laskað, hitt saumað), svo ekki get ég skorað á þá í eltingarleik. Leiser dugir skammt ... en Mosi hleypur samt þessa dagana ... í spik.

Keli stjórnaði þeim harðri loppu og var langsamlega sprækastur þótt elstur væri, slóst við þá (gamnislagur) og þeir voru iðulega í eltingarleik sem er ekki raunin hjá Krumma og Mosa, og þegar Keli var orðinn veikur undir það síðasta, og dó svo í ágúst 2024, 14 ára, misstu Krummi (bráðum 14)) og Mosi (bráðum 11) nánast fótfestuna í lífinu. Í desember sl., eftir að Mosi þaut/slapp fram á stigaganginn og gerði tilraun til að finna himnaríki upp á áttundu hæð hér, án árangurs, hætti hann að reyna að komast fram á gang, sjúkk. Ef ég reyni að hlaupa um íbúðina til að æsa þá upp í leik, verða þeir skelfingu lostnir og stara á mig. Letin (aldurinn) sér til þess að leiserleikur við Mosa (Krummi nennir ekki) stendur yfir í eina mínútu, í mesta lagi tvær. Þigg öll góð ráð, nema að fá þriðja köttinn inn á heimilið, sprækan og hressan. Sandmálin færu þá í flækju og ekkert pláss er fyrir viðbótarsandkassa. Þeir sofa þó mikið sem er bót í máli. Vilja varla kattanammi og eru farnir að fúlsa við blautmat, fínasta lúxusmat sem þeir vildu áður. Keli var alltaf svo brjálaður í allt slíkt (enda á sjúkrafæði og fékk sjaldan nammi) og þeir eiginlega bara hermdu eftir honum. Þeir drekka vel og vilja bara þurrmat, þeir verða bara að ráða því. Villikettir í Rvík græddu fullt af blautmat núna í nóvember þegar ég gafst endanlega upp á því að reyna að gefa þeim slíkt.

 

Mynd hér ofar: Keli (fjær) og Mosi, ásamt stökkvandi Krumma, staðnir að verki við blómaát. Ástæðan fyrir því að ég er farin að afþakka blóm eftir bestu getu, sést nákvæmlega á þessari mynd. Ég veit að það er plebbalegt að vera bara með gerviblóm en það þarf að fórna kúlheitum fyrir kettina sína.

 

Alveg hreint stórfín gleraugu mín duttu í tvennt nýlega, eða önnur spöngin fór af. Sennilega álag á þau vegna þess að ég set þau svo oft upp á haus, því ég á erfitt með að lesa með þau, skoða símann minn og annað slíkt. Sem er víst ástæðan fyrir algjörum skorti á ellifjarsýni (mikill lestur án gleraugna). Nota þau nú samt við lestur á efni í tölvunni en les allt annað gleraugnalaust. Nú voru góð ráð dýr ... hvergi ein einasta gleraugnabúð í nýja nærumhverfi mínu (bara Partíbúðin (Partíland?), Dorma, Bónus og Bakarameistarinn, já, og fín dýrabúð) og eiginlega fáránlegt að taka strætó upp á Skaga þar sem gleraugnabúð mín til síðustu ára er til húsa. Gúglið kom mér til aðstoðar og í aðeins tveggja mínútna göngufæri við vinnustað minn í Skeifunni (sem gefur og gefur), í einu af bláu húsunum, reyndist vera gleraugnaverslunin Gleraugað. Þar fékk ég glimrandi þjónustu í fyrradag, nýja vinstri spöng og kaffi. Einnig róandi spjall ... forsaga: þegar ég fór og leysti út jólagjöf um árið, augnmyndatöku á Skólavörðustíg, spurði ég hvort gulu blettirnir í mynduðu auga mínu táknuðu að ég væri af ætt Ísfólksins. „Nei, alls ekki,“ svaraði stúlkan, mér til vonbrigða, „þetta eru fæðingarblettir.“ Jæks! Ég spurði sem sagt sjóntækjafræðinginn hvort þetta þýddi eitthvað hræðilegt og hann hélt nú ekki. Hann mælti með að ég færi til augnlæknis, ekki út af þessu samt, það væri alltaf sniðugt að láta kíkja á augun, sérstaklega ef ég hefði ekki farið lengi. Sjónin hefur versnað með árunum, ég nota vinstra augað meira, loka því hægra þá á meðan sem hefur valdið hvimleiðum misskilningi þegar sumir karlar halda að ég sé að daðra með því að blikka þá. Ég sé eiginlega of illa til að geta fjardaðrað af nokkru viti svo ég sleppi því.

 

Hinn gallinn við mig er heyrnin, þessi "valkvæða" sem ég hef samt ekkert val um. Ég heyri mjög vel alla jafna. En ... ef það er t.d. hávær tónlist í bakgrunni er ekki nokkur leið fyrir mig að heyra það sem fólkið í kringum mig segir. Öll þessi "HA, HVAÐ VARSTU AÐ SEGJA?" á Borginni í gamla daga, urðu til þess að karlamálin voru oft upp á sitt versta og uppskeran dræm. Hvernig átti ég að vita hvort þeir væru að bjóða mér upp í dans, tjá mér ást sína eða hrósa fegurð minni og yndisþokka. Þeir hefðu alveg eins getað verið að tala um t.d. landhelgismálið sem var mál málanna á áttunda áratug síðustu aldar, eða tíu árum áður.

Já, þetta er opinskátt blogg, allt fær að fjúka, gallar, kostir og allt þar á milli.

 

Stráksi sendi mér SMS áðan og sagði að hann hefði ekki farið í vinnuna í morgun vegna rauðrar viðvörunar. Ég var mjög fegin, en þótt húsið sem hann býr í sé í skjólsælu hverfi, er vinnustaðurinn það ekki, heldur alveg í útjaðri Akraness, skammt frá Bónushúsinu, og svakalegur vindur þar stundum.

 

Ég fylltist nánast öfund út í nýju íbúana í himnaríki í gær, sem hafa útsýni yfir brjálað brimið sem iðulega kemur í suðvestanátt, hvað þá þegar vindurinn er upp á 23 m/sek ... Ég upplifði aldrei svona sunnanveður árin mín þarna, það var frekar að það kæmi suðaustanstormur, án svona brims.

Fólkið í fyrrum húsinu mínu er ekki nógu duglegt að taka myndir og myndbönd og dreifa á samfélagsmiðlum, nema elsku húsfélagsformaðurinn sjálfur, sem setti lifandi brimmynd á snappið hjá sér í gær, við taumlausan fögnuð minn. Einnig hefur Hilmar vitavörður verið duglegur við að sýna brimið í kringum Akranesvita í gær og í dag og ég bind vonir við Kristjönu ...

 

Fyrra forsetatímabil Trumps einkenndist af frekar fyndnum hlutum, eins og t.d. þegar hann hélt því fram að klórblanda gæti virkað sem lækning við kórónuveirunni. Ég gleymi aldrei svipnum á landlækni USA sem var á staðnum þegar hann sagði þetta.

Ég er orðin virkilega efins um að hægt verði að brosa út í annað næstu fjögur árin. Þau verða lengi að líða og enginn veit hvað þau bera með sér. Fasískar skoðanir virðast eiga upp á pallborðið westra og víðar, og samsæriskenningum er gert hátt undir höfði. Hver hefði trúað þessu?

 

FACEBOOK:

Þegar appelsínugular viðvaranir voru ríkjandi vegna veðursins sem síðan breyttust í rauðar, skrifaði einn Facebook-vinur minn, undir einmitt mynd af appelsínugulu Íslandi:

„Undirlægjuhátturinn gagnvart Bandaríkjaforseta á sér greinilega engin takmörk.“ 

Þetta verða vonandi ekki áhrínsorð ...

 

Nú í mars kemur bandarísk vinkona okkar Ingu í fimm daga heimsókn til Íslands. Ég er mjög spennt að heyra hvað henni finnst um þetta allt saman sem er í gangi í heimalandi hennar. Þetta er vinkonan sem kommentaði við mynd af Mosa þar sem hann var að prófarkalesa við tölvuna mína og flott brim var í baksýn ... vantaði bara eldgos á Reykjanesskaganum til að fullkomna myndina sem fékk 118 þúsund læk á síðunni View from YOUR window og gerði Mosa heimsfrægan.

 

 

Sjá myndina frægu af Mosa!

 

Í kjölfarið kom konan, ásamt vinkonu sinni, í heimsókn í himnaríki og fékk flatkökur með hangikjöti, malt og appelsín-blöndu með (eða mjög svo ritskoðaðan þorramat) og svo fórum við á flotta byggðasafnið á Akranesi, stúdíóið hans Bjarna Þórs og í antíkskúrinn.

 

Nú fæ ég hana (og vonandi Ingu líka) í heimsókn hingað á Kleppsveginn og finnst ansi hreint líklegt að hún taki einn pakka af flensulyfjum með sér til að færa mér. Fæ sjaldan kvef (nema í aðdraganda flutninga milli landshluta) en það er svo mikið öryggisatriði að eiga svona pillur, þær lækna kannski ekkert en manni líður bara betur og er vinnufær í stað þess að snýta sér heima í eymd og volæði. Að vísu passa ég mig núorðið á því að eiga íslenska munnúðalyfið ColdZyme, og úða því ofan í hálsinn á mér ef ég finn fyrir kvefi á byrjunarstigi - það fæst í öllum apótekum, held ég, er frekar dýrt en það svínvirkar. 

Kvenraunir í slabbi, útskrift og ... bláar myndir

Heilmiklar kvenraunir bara að komast til vinnu í dag og heim aftur. Samt er ég svo hrifin af íslensku veðurfari, svöl sumur, hlýir vetur (þannig). Strætó passar ætíð upp á sína og ég hef alltaf náð fimmunni í Höfðatorgi á leið í vinnuna og tólfunni þar líka á leið heim skömmu eftir að ég kem þangað. Sérmeðferð, myndi ég kalla það ef ég héldi ekki að það væri nákvæmlega útreiknað.

Hásinarnar á mér þola ekki óvænt stökk, hopp og hlaup á eftir strætó - en B1-vítamínið er sannarlega farið að virka á það, finnst mér. Það er nánast alltaf fullt í strætó og útlendingar í meirihluta. Held að fyrirtækið myndi hrynja ef þeir væru ekki ...

Já, og nemendur í stofu þrjú lærðu nýtt orð í dag ... SKÍTAVEÐUR.

 

Komin upp í rúmlega 4.000 skref á dag (úr 643 í fyrra lífi) fjóra daga vikunnar, og oft eru þau talsvert fleiri, ef ég skrepp til dæmis í búð fer skrefafjöldinn auðveldlega upp í og yfir 5.000 sem er ágætt hjá kyrrsetukvendi eins og mér. Fór stuttan hring í Bónus í dag og keypti meðal annars nokkra ólíka heilsusafa saman í pakka, og sá við heimkomu að þetta er safakúr fyrir einn dag. Ég öskraði af gleði því þá þarf ég ekki að elda neitt á morgun heldur bara drekka mismunandi safa. Svona getur maður nú grætt á því að lesa illa á umbúðir. Prófaði eitt sinn safakúr frá Kaju (af Akranesi) og fannst það æðislegt, borðaði fræ (í stað hnetublöndu) inn á milli safa og átti eiginlega fullt í fangi með að ná að drekka sex safaskammta á dag í fimm daga. Fann hvernig hollustan og vítamínin komu sér vel fyrir í líkamanum. Þá bjó stráksi hjá mér svo ég slapp nú ekkert við að elda.

Talandi um mat ...

 

Útskriftardagur var í dag (dagskóli í fjórar vikur) og rosalega mikið fjör. Það var allt fullt af góðum mat sem nemendur komu með (frá þeirra heimalandi).

Mér til gífurlegrar gleði var ansi hreint lítið um hnetur og rúsínur sem flestir vita að kemur beinustu leið úr iðrum vítis. Mikið sem þetta er skemmtilegur og góður vinnustaður.

Frábært starfsfólk og dásamlegir nemendur. Ég varð ansi fljótt algjör snillingur í að lesa texta á hvolfi um leið og ég hlustaði á fólk lesa (sjá mynd sem sýnir sjónarhorn mitt).

 

Ég bætti líka ögn við arabísku- og spænskukunnáttu mína þessa vikuna ... veit núna að Hasta Manjana (skrifað eftir framburði) þýðir sjáumst á morgun.

Og hæ á arabísku er Salem Alekum ... maður snýr þessu við þegar maður svarar kveðjunni og segir þá: Alekum Salem.

Já, og talandi um að snúa einhverju við ...

 

Í mjög mörgum strætisvögnum Reykjavíkurborgar eru öfugsnúin sæti sem "njóta" mikilla óvinsælda, enda hver vill ferðast aftur á bak, aftur í tímann? Mér verður alltaf flökurt ef ég neyðist ... svo ég sit frekar á hlið í þessum sætum, sem er sannarlega ekki hollt fyrir viðkvæmt bak til áratuga.

Þið, strætisvagnahönnuðir sem lesið bloggið mitt, endilega hugsið þetta betur.

Þótt ég sé alls ekki gömul kéddlíng held ég nú samt að ég hafi verið elst í leið 12 frá Höfðatorgi undir kl. 16 í dag. Ég hlammaði mér þess vegna í gamlafólkssæti (sem snýr rétt) en beið eftir því að einhver eldri kæmi og myndi þá vitanlega standa upp fyrir viðkomandi. Mér fannst ég þó fá ónotalegt og reiðiþrungið augnaráð frá sumum farþegum, eins og ég væri að stelast, þykjast vera gamall maður með staf (merkið fyrir ofan sætið). Ég reyndi að dýpka hrukkurnar á enninu, fara að kveða rímur og róa fram og til baka en án harmonikku er ekki séns að leika sig eitthvað eldri. Hefði sennilega þurft að japla á súrmat eða sviðakjamma til að gera þetta trúverðugt. Er ansi hrædd um að næmt fólk sem gjarnan tekur strætó hafi áttað sig á því að endajaxlar mínir eru ekki enn komnir fram í dagsljósið og heldur ekki ellifjarsýnin sem flestir jafnaldrar mínir eru löngu komnir með, og hafi þar af leiðandi haldið mig mun yngri. Það er hreinasta helvíti stundum að vera svona ungleg. Það þýðir ekkert fyrir mig að veifa skilríkjum. Bæði er vegabréfið mitt útrunnið og bleika ökuskírteinið með mynd sem var tekin á síðustu öld, jafnvel þarsíðustu ...

 

Ég átti smávægileg samskipti við Lífeyrissjóð verslunarmanna í gær og í morgun. Klaufaskapur í mér að tala ekki við þau og láta vita af því að ég var tekjulaus um hríð eftir flutningana til Reykjavíkur. Ég var góðfúslega minnt á í bréfi, skrifuðu nú í janúar, að ég skuldaði lífeyrissjóðsgreiðslur aftur í tímann (verktakar eiga að sjá um allt svona sjálfir) og skrifaði þeim til baka, sagði hið sanna, að ég væri flutt og hefði vissulega fengið "fullt af störfum" í bænum en enga vinnu sem ég gæti byrjað í fyrr en í fyrsta lagi eftir áramót! Eins og bloggvinir mínir ættu að muna ... ég var svo innilega að tryllast yfir því að geta ekki unnið. Lifði bara á elskhugum mínum (borðaði þá auðvitað ekki) og yljaði mér við gamlar minningar ... eða þannig. Það voru ekkert nema elskulegheit sem mættu mér hjá sjóðnum og öllu var kippt í lag í hvelli. Gott að vita ef svona tímabil kemur aftur hjá mér, að láta þau vita strax.  Það er svo oft kvartað yfir samskiptum við ýmsar skrifstofur og stofnanir ... sannarlega ekki málið hjá þessum elskum. Ég hef reyndar alltaf verið ánægð með þennan lífeyrissjóð svo ég kaus að vera áfram þar þegar ég fór að vinna alfarið sem verktaki - og sé ekki eftir því. Held að skatturinn geri ekkert því þau hafa aðgang að öllu mínu og svo fæ ég bara hærri skatt eða líklega frekar endurgreitt, þegar allt er gert upp í gegnum skattaskýrsluna.

 

Mynd af málverkum: Það stóra og það efra (litla) eru eftir Önnu Ólafsdóttur Björnsson, það litla varð til þess að ég ákvað að láta bloggið heita Sögur úr skýjahöll, sjúklega flott vatnslitamynd. Stóra myndin hefur verið í minni eigu í áratugi og sýnir konu að reyna að komast upp á bleika skýið ... og ég er komin þangað! Neðri myndin er eftir hirðmálara Akraness, elskuna hann Bjarna Þór. Já, ég er hrifin af bláum myndum ... 

 

Er komin í helgarfrí, jibbí, vinn bara tvo tíma á dag, fjóra daga vikunnar, sem "nemi á plani", ekki nemandi, og dýrka þessar þriggja daga helgar ... þótt þær fari iðulega í húsverk ... er meira að segja að hugsa um að strauja fínu, hvítu rúmfötin mín. Minnir að ég hafi síðast straujað þegar OK Computer kom út (Radiohead, maí 1997) og hlustaði á hana aftur og aftur og aftur á meðan allt varð slétt og óaðfinnanlegt áður en ég raðaði því í lita-, efna- og stafrófsröð upp í skápana. Það skyldi þó ekki hafa verið tímabilið þegar ég prófaði green&beis-pillurnar frá Herbalife, og varð svo ógeðslega hress og orkumikil að ég man að ég straujaði meira að segja þvottapoka. Ohh, hvað ég væri til í slíkar pillur núna en þær voru víst bannaðar, eins og amerísku flensulyfin, Bismo Peptol-magadrykkurinn bleiki og fleira og fleira ...

 

Er búin að uppgötva að rafmagn er eitt af því sem erfiðast er að vera án ... það fór af hérna rétt fyrir kl. 18 á mánudagskvöldið og kom ekki fyrr en nokkrum klukkutímum seinna. Held að blokkin mín hafi verið síðasta húsið sem fékk straum aftur. Mér var ekki um sel þegar hleðslan á gemsanum mínum hrapað smátt og smátt niður ... lengi vel var hún 4 prósent og komin niður í 2 prósent þegar rafmagnið kom loksins.

Svo ekki gat ég hlustað á sögu eða hangið í símanum. Það var ekki hægt að elda. Ekki hægt að tengjast netinu í gegnum spjaldtölvuna (sem fannst í körfu inni í fataskáp!) sem var fullhlaðin en samt eins og dauð því ráderinn gengur fyrir rafmagni EINS OG ALLT! Meira að segja gamli heimilissíminn var tengdur rafmagni og hefði verið gagnslaus. Fór ekkert fram og veit ekki hvernig aðrir íbúar lifðu þetta af - í rosalegu myrkri og lyftuleysi ...

Held að síma-landlína sé enn í gangi en ekki svo mikið lengur, sagði einhver, svo ég hætti með heimasímann. Hef ekkert að gera við hann ef hann er ekki lengur öryggistæki. Þannig að óvinir Íslands þurfa ekkert að gera nema ræna okkur öllu rafmagni til að hernema okkur. Það lamast allt! Ef Trump langar að skreppa í golf í nýja landinu sem hann ætlar að eignast, kæmist hann frekar í það hér en á Grænlandi og þar liggur kannski hættan, ef hann kemst að því að hér á klakanum er talsvert hlýrra og sennilega fleiri golfvellir.

 

Stefni á að hreyfa mig ekki úr húsi alla helgina. Sýnist samt á spám að það verði enn hálka í næstu viku, hitinn mun rokka upp og niður, og líklega verð ég að festa kaup á almennilegum mannbroddum til að haldast óbrotin og vinnufær svo ég geti nú borgað í lífeyrissjóðinn minn. Sá mér til gleði og þæginda í dag að það var vel mokað fyrir framan húsalengjuna mína í Skeifunni (vinnan) þar sem er fjöldi fyrirtækja, Lyfja var þar fremst í flokki og langbest mokað hjá þeim! En það voru komin heilu stórfljótin á göturnar þarna allt í kring og ég er svooo fegin að þurfa ekki að vera á ferðinni þar á morgun.