Kveðjustund á Galito og planaðar annir

Himnaríki var gert upp árið 2020, eins og stundum hefur komið fram hér og í leiðinni grisjaði ég svo brjálæðislega að Feng Shui-fræðingar leika á als oddi, ekki kannski mínimalistar en það var þó skemmtilega tómlegt þar sem áður hafði verið dót og drasl. Gaf stóran hluta af bókunum sem nú hafa fjölgað sér allt of hratt, ég vissi að ég hefði ekki átt að litaraða í hillurnar.

MYND: Samansett mynd af tveimur af sömu hillusamstæðu en miðjuna vantar, þar sem mávastellið er (ókei, ég á tvo bolla úr mávastellinu). Þarna sést að ég hef mikið lagt á mig við að grisja en alltaf bætist við ... 

 

Ég gerði ráðstafanir - á erfitt með að losa mig við hluti sem bíllaus eymingi, ekki endalaust hægt að níðast á Ingu eða Davíð frænda, svo á morgun kemur ung dásemdarkona (á bíl) sem ætlar að ráðast í skápatiltekt með mér. Ég viðurkenni að þarna 2020 var ég orðin hundleið á grisjun, það gat gengið hægt að losa sig við gefins-kassana og -pokana (sjá söguna Raunverulegar raunir strætófarþega, Sérstæð sakamál, 10. tbl. 2020), vildi fara að gera fínt hjá mér - inn í skápa fór því sitt af hverju sem hefði mátt fara annað, eða  að heiman. Það er til dæmis algjör óþarfi að eiga 25 handklæði ... Verst með dýra hluti eins og þyngingarsæng stráksa sem hann svaf með hálfa nótt, ef það náði þá svo löngum tíma, vildi ekki sjá hana þótt hún ætti að vera svo dásamleg fyrir einhverfa ... Það vill sennilega enginn notaða sæng þótt ekkert notuð sé - sem er frekar fúlt. Heitar konur á borð við mig sofa með örþunna silkisæng ofan á sér svo ekki get ég nýtt mér hana. Rauði krossinn mun hluta hana í sundur og hún fer sem einangrun í hús einhvers staðar í fátækum útlöndum.

Á meðan ég púla og þræla á morgun fer stráksi með Möttu sinni í bæinn og í nammideild Hagkaup af því að það verður laugardagur. Í dag fóru þau á uppáhaldsmatsölustaðinn hans, KFC, og síðan á spennandi mynd í bíó. Misskipt er manna láni.

 

Sómahjónin Gerry og Kamilla voru kvödd með virktum í hádeginu í dag á Galito. Þau flytja senn til Danmerkur og þar með missum við landsmenn þennan fína fæðingarlækni (Kamillu) sem hefur unnið víða um land í um eitt og hálft ár, og listamanninn (Gerry) sem hefur svo góðan tónlistarsmekk.

 

Þau færðu kveðjugjafir, stráksi fékk óskastein úr álfaskógi, Inga hálsmen og ég danskt jólaskraut sem minnir mig héðan í frá alltaf á þau. Annars voru lögð drög að stuttri Kaupmannahafnarferð kannski á næsta ári, þau búa ekki svo langt frá og myndu koma með okkur í Tívolí. Ég er víst eina manneskjan yfir fimmtugt á Íslandi sem hefur aldrei komið þangað.

Þjónninn okkar á Galito var svo innilega skemmtilegur að kveðjustundin varð ekki eins harmþrungin og stefndi í.

 

Mynd: Við Kamilla fengum okkur þorsk, ég sleppti döðluchutney-inu, Gerry rifjasteik (réttur dagsins), Inga burrito-ost (forréttur) og stráksi dásamlega góða pítsu sem hann kláraði! Tólf tommur, takk! En nú verður enginn sem platar mig í Ölver á blústónleika eða á Útgerðina í pöbbkviss ... það verður bara Tívolí næst.  

Hneykslanlegur munur á veðurspám

Brjósklos herjaði á mig á þessum tíma fyrir nákvæmlega 11 árum, vill fésbókin meina. Ég hafði prófað að sofa í stól og var því bara eina og hálfa mínútu á fætur, ekki einn og hálfan tíma. Sagði fjanda frá þessu og hann kallaði mig brjósk-umkennanlega.

 

Friðrik Ómar flytur til Borgarness. Frétt dagsins hjá Skessuhorni. Er ég, sem Skagakona, móðguð yfir því að hann flytji ekki frekar hingað? Já, og líka því að einir jólatónleikar hans í ár verða haldnir í Borgarnesi. Við Skagamenn fáum sem sagt bara Bubba, Ásgeir Trausta, Ara Eldjárn, Jóla Hólm, Pink Floyd og Skálmöld, engan Friðrik Ómar! Það hefði nú verið gaman að rekast á hann (sem Akurnesing) í Einarsbúð og ná að skamma hann góðlátlega fyrir að halda Fiskidaginn mikla á afmælisdaginn minn í ár. Svo er það líka honum að kenna að Gleðigangan var haldin þann sama dag, svona óbeint. Ég skellti afmælinu mínu á mánudag á næsta ári sem, undarlegt en satt, þýðir miklu fleiri gesti og hefur alltaf gert. Á óbærilegum mánudegi er annar kosturinn sá að sitja heima í fýlu eftir vinnu og hinn að skreppa í stórkostlegt afmæli þar sem er ekki bara skemmtilegt fólk, heldur líka bestu kökur og besta kaffi sem unnt er að fá. Afmælið bara haldið einu sinni ári sem gerir það hæfilega sjaldgæft. Skyldi allt verða breytt og ég flutt í bæinn á næsta ári? Það er eitthvað sem togar og togar í mig þangað og annað sem heldur fast. Ég horfi kannski út á sjóinn minn og hugsa: Hvaða bull er þetta, frú Guðríður!?! Og horfi líka yfir fallega Himnaríkið mitt, þar sem hvert einasta snitti var gert upp árið 2020 og það svo vel. Nei, héðan fer ég ALDREI! Svo auglýsir Tvíhöfði jólaskemmtun í Salnum í Kópavogi, bókaforlögin útgáfuboð bóka sinna og ég bara: Hvað er svona borgardrós eins og ég að gera úti á landi? Og þá verður mér litið út um gluggann og hugsa líka um vinina hér og Einarsbúð ...

Myndin - gömul fréttamynd, eða síðan Friðrik Ómar og Margrét Friðriks (dóttir hans?) stofnuðu hárgreiðslustofu (ef ég man rétt) sem flytur þá væntanlega til Borgarness.  

 

Þvílíkur munur á veðurspám ... eiginlega hneykslanlegur, er ekki hægt að vernda okkur gegn Norsku veðurstofunni sem er greinilega í ruglinu? Hún spáir trylltu roki og villtri úrkomu á meðan við Hilda ökum út á flugvöll á Kvennaverkfallsdaginn (enn eitt sem ýtir undir að þetta sé verst valdi dagur ársins til ferðalags). Úrkoman nánast of mikil til að hægt sé að keyra, eða 30.8 mm sem er um þrír metrar ef gamla skólastærðfræðin bregst mér ekki. Og það fyrir ofan sjávarmál.

Mér var skapi næst að hætta við ferðina ... en þá hugkvæmdist mér að kíkja á eins og eitt stykki íslenska veðurspá. Rólyndislegar hugleiðingar veðurfræðings breyttu öllu: „Austlæg átt og stöku skúrir sunnantil ...“ sem er allt annað en rok og rigning - nema þetta sé samsæri og veðurfræðingurinn íslenski vilji okkur úr landi, einhverra hluta vegna. Sú norska spáir líka sannkölluðu hitavíti í Glasgow. Á komudegi fáum við 17°C og daginn eftir fer hitinn upp í 21°C. Hilda systir verður svo ánægð EF ég segi henni þetta. En samt leitt að þurfa svo að hryggja hana. Ef yr.no spáir svona votu hvassviðri á Íslandi og þurrum vítishita í Glasgow hlýtur að verða rigning ytra og mun svalara. Mér var kennt í æsku að ýkja ekki, hef reynt að standa við það, en sumir veðurfræðingar ættu kannski að passa sig og þá er ég eingöngu að tala um norska. Fyrrum elskhugi minn, veðurfræðingur en samt ágætur, sagði alltaf hæglætislega þegar ég öskraði upp yfir mig af gleði vegna glæsilegrar veðurspár frá þeim norsku. „Nei, nei, Gurrí mín, Norðmenn spá ágætlega fyrir Noreg, mun síður fyrir Ísland, þú færð engan sv-storm á Skagann um helgina til að geta skemmt þér yfir briminu.“ Kannski hefði ég ekki átt að segja honum upp. Það var mjög þægilegt að fá svona „inside information“ um komandi trampólínflugveður, fá jafnvel miklu lengri fyrirvara á stórum jarðskjálftum til að geta bjargað styttunum og vera ekki í sturtu akkúrat þá, vera komin á gosstöðvar áður en nokkur annar fékk að vita nokkuð, þá voru myndir úr vefmyndavélum settar í svona lúppu sem sýndu sífellt óbyrjað eldgos svo við fengjum að njóta í friði fyrir fólki sem vill endalaust hoppa á nýrunnu hrauninu.

 

Ég skrapp í stutta ferð í bæinn á mánudaginn. Muna: aldrei taka ferðina kl. 15.54 frá Akranesi, muna! Jamm, ég tók troðfullan strætó sem var að koma með fólk að norðan, frá Akureyri og öðrum norðlenskum plássum. Því miður er aldrei hægt að treysta því í þessum ferðum að hitta almennilegt fólk, t.d. úr Vestur-Húnavatnssýslu (Hvammstanga og grennd) sem hefði gert þetta svo miklu bærilegra. Við hliðina á mér, hinum megin við ganginn sátu tvær sakleysislegar eldri konur og spjölluðu saman. Ég heyrði eitt og eitt orð þótt ég væri að reyna að lesa og þær voru að tala um einhver hjón sem væru komin út í fjárkúgun! Þær sögðu þetta eins og ekkert væri eðlilegra. Ég klagaði beint í Hildu systur sem sagði að þær hefðu örugglega sagt fjárbúskap. Ég heyrði samt það sem ég heyrði. Þær geta tæplega verið úr Skagafirði, enda ekkert nema vandað fólk þaðan, sérstaklega úr Hegranesinu, og eftir veru mína í sveitinni í denn, Hólshúsum í Eyjafirði, tel ég afar ólíklegt að svona konur komi þaðan. Er þá ekki bara Austur-Húnavatnssýsla eftir, nei, Birgitta er þaðan! Eða kannski helst Borgarfjörðurinn? Sennilegast voru þetta sunnankonur sem höfðu skroppið norður yfir langa helgi - með eitthvað glæpsamlegt í huga. Sorrí, sumar konur, það þýðir ekki að prjóna og spjalla glaðlega saman, það er alltaf eitthvað sem kemur upp um ykkur.

 

Myndin: Vetrarfrí var hjá stráksa, mánudag og þriðjudag, þess vegna fórum við í bæinn. Hilda upphugsar alltaf einhver skemmtiatriði handa okkur og í gærmorgun beið okkar dekkað brönsborð við vakn og miklar uppáhaldsfrænkur sem við hittum allt of sjaldan, mættu í boðið. Myndinni af vettvangi var nappað úr leynimyndavél hússins. Því miður sést ekkert í kræsingarnar.

Samviskubit eftir símtal ...

Risaeðlusíminn minn hoppaði reiðilega á skrifborðinu í morgun sem vissi ekki á gott. Ein af systrum mínum var í símanum, átti brýnt erindi við mig og virtist örg. 

„Meiri apakötturinn sem þú getur verið!“ hreytti hún út úr sér án þess að heilsa. Ég starði á símann, jú, þetta var kurteisa systir mín, sú sem biður rykið afsökunar um leið og hún þurrkar af. Ef ég var apaköttur í hennar huga hlaut ég að hafa gert eitthvað ófyrirgefanlegt. Áður en ég gat stunið upp: Spegill, hélt hún áfram:

„Þessi maður sem þú ákvaðst af heimsku þinni í gær að væri netbófi af því að hann spurði þig kurteislega hvernig þú hefðir það, ertu með öllum mjalla? Hver gerir eiginlega slíkt?“

Loks komst ég að: „Já, en hann var ókunnugur og ekkert endilega íslenskur þótt hann bæri íslenskt nafn, svindlarar vinna svona - ef hann er meinlaus þá er þetta ekki rétta aðfer-“

„Ef þú ætlar einhvern tímann að ganga út þarftu virkilega að hugsa þig um hvernig þú ferð með karlmenn, sama hvaða aðferðum þeir beita við að næla í þig, svindli eða svínaríi. Svaraðu þessum manni og segðu honum að þú hafir það fínt, spurðu hann svo hvernig hann hafi það! Svoleiðis gerir almennilegt fólk.“ Systir mín var farin að öskra.

„Ef hann biður um símanúmerið mitt?“ (Þekkt svindl)

„Þá gefur þú honum það, hann vill bara heyra í þér ömurleg óhljóðin, það gefur auga leið,“ gargaði hún.

„En ef hann er bófi og svindlari?“

 

Örstutt þögn. „Þá tekur þú því bara af kvenmennsku. Þú hefur ekki marga kosti í ástamálum, komin á þennan aldur. Ég myndi segja að þú þurfir að vera ánægð með allt karlkyns úr þessu, ef hann andar er það nógu gott fyrir þig.Þú ert ekki í aðstöðu til að gera kröfur. Býrð á landsbyggðinni, átt fullt af köttum og hatar það sem allt eðlilegt fólk elskar.“

„Hata ... bíddu, hvað?“

„Gönguferðir, sundferðir og pottferðir, fara á fyllirí í sumarbústað, fara á fyllirí, horfa á sjónvarp, borða gamaldags íslenskan mat. Nefndu það! Og svo hlustar þú á SKÁLMÖLD!!! Við systur þínar sex eða sjö höfum rætt inngrip, koma og taka þig í gegn ... ef það væri ekki svona langt upp á Skaga. Við höfum allar kynnst mönnum okkar á þorrablótum, í sundi, í heitum pottum, sumarbústaðaferðum, svo fátt eitt sé nefnt. Svo kemur huggulegur maður sem hafði fyrir því að sækja um fb-vináttu við þig og spyr þig á nútímalegan máta hvernig þú hafir það og þú nánast bítur af honum hausinn, risaeðlan þín!“ 

„Þetta er skelfilegt,“ veinaði ég. „Ég lofa að gjörbreyta mér. Hvenær verður næsta þorrablót? Halló, halló?“

 

Símtalið varð ekki lengra því þarna vaknaði ég og var með logandi samviskubit. Þarna var undirmeðvitundin greinilega að reyna að koma fyrir mig vitinu, skynsöm að vanda. Ég er eflaust búin að missa af þessum manni en ég er byrjuð að breyta mér, bjó til hræring í hádegismat, (úr gömlum hafragraut og súru skyri, við stráksi maulum lundabagga með kaffinu og það verður þverskorin kæst ýsa með súrsaðri hamsatólg í kvöldmatinn, eftir að ég kem heim úr sundi og heitum potti. Súrtunna er komin út á svalir og til að sýna hversu tilbúin ég er til að breytast mun ég auglýsa eftir leifum af súrmat frá þarsíðasta hausti til að slafra í mig í vetur. Góðir tímar í nánd, miklar breytingar. 

Ósvífið netsvindl og enn eitt samsæri stjórnvalda

Heilmikil vandræði hafa hlotist af því að finna ekki nógu skemmtilega bók til að hlusta á og því hefur Himnaríki fyllst af drasli. Vissulega stórlega ýkt en nokkurt þvottafjall af hreinum og ósamanbrotnum fötum hafði safnast upp, í tveimur körfum ... leiðinlegasta húsverkið, eins og það er gaman að þvo.

Ég hef lesið hverja einustu bók sem hefur komið út á íslensku um Jack Reacher (eftir Lee Child) og í örvæntingu minni setti ég á söguna Ekki snúa aftur - sem voru reyndar ekki skilaboð til þvottarins sem snýr eilíflega aftur, aftur og aftur. Vel lesin (Hinrik), vel þýdd (Jón) ... nema eitt sem ég geri athugasemd við, sennilega sem merkúr í meyju (sem Fúsi frændi segir að sé það eina sem bjargi mér). Það vita ekkert allir að stærðin á Jack,  6,4 fet í bókunum sé í raun 1,95 m. Það kemur reyndar fram víða að maðurinn sé ansi hávaxinn, en er hann 2,11 m, 1,85 m eða eitthvað annað? Það á að íslenska svona stór smáatriði, finnst mér. Tæpir tveir metrar myndi líka virka. Stærðareiningar eru svolítið flóknar, ef koma fram lýsingar á stærð landsvæðis, ferkílómetrar eitthvað, segir það mér ekki neitt. Eða hektarar ... en það sem ég hef þurft að nota í lífinu, millilítrar, sentimetrar og desílítrar, það kann ég. Líka algebruna úr landsprófi.

„Þegar 20 fet voru eftir ...“ (úr bókinni) segir mér ekkert, Google kveður það vera sex metra sem auðveldar mér að sjá umhverfið fyrir mér og hvernig Reacher bregst við, er þetta of þröngt fyrir mann sem er 1,95 á hæð? Mörg er lesandans raunin. Mögulega hefur Lee Child sagt: „Þið megið þýða allt í bókinni yfir á íslensku nema nöfn fólks og staðarheitin, og já, stærðareiningar vil ég líka hafa upp á amerísku, sorrí.“

 

Með því að hlusta á frábæra sögu af flotta hörkutólinu í símanum mínum sem fylgir mér eftir þörfum um Himnaríki, hef ég gert eldhúsið fínt, tekið úr uppþvottavél, sett það sem var í vaskinum í hana, tekið tvær kommóðuskúffur í gegn og sett fatnað poka til að gefa Rauða krossinum ... Já, og fyrsta þvottavélin af þremur mallar inni á baði. Það varð nefnilega einhver framlenging á magapestinni sem ALLIR bloggvinir mínir VISSU að væri uppgerð til að sleppa við gönguferð á álfaslóðum í fyrradag. Pestin angraði mig allan gærdaginn og það þurfti ekki nema einn og hálfan dag til að allt færi nánast í rúst. Vaknaði síðan alveg eldspræk klukkan tíu í morgun - en ekki samt dirfast að bjóða mér í gönguferð. Þvílík mildi og heppni að hafa átt frosna kjötsúpu sem hægt var að hita í gær, aðallega fyrir stráksa, kjötsúpu sem ég hef minnst á áður að tengdasonur nokkur hafi eldað í óhóflegu magni og tengdamóðirin bjargað - og fyrir mildi örlaganna endaði góður skammtur hjá mér og helmingurinn í frysti. Annar í kjötsúpu var í hádeginu í dag. Allir segja að upphituð sé hún best. Því oftar, því betra. Sennilega of þjóðlegur matur til að ég sé ofboðslega sólgin í hann. Enn brennd eftir hroðalega bernsku í matarmálum. Kjötsúpa er nú samt ágæt, aldrei þó eins góð og í gær með svangan strák sem nennti alls ekki út til að kaupa sér eitthvað gott. Það var að verða svolítið Oliver Twist-legt ástandið þar til ég gáði í frystinn. Næsta hefði verið að hringja í Galito og panta sem ég held að draumar stráksa hafi snúist svolítið um. „Ekki núna,“ sagði ég miskunnarlaus.

 

Nýjasta gabbið hjá netglæpafólki er að þykjast vera island.is og biðja fólk um að staðfesta einkenni sitt með rafrænum skilríkjum. Ég er ekki nógu klár í glæpum til að vita hvernig nákvæmlega hægt er að nýta sér það, en það auðveldar ábyggilega rán á peningum. Í gamla daga þurftu ræningjar að rota fólk og stela af því veskinu. Miklu meira vesen fyrir þá og rosaleg hætta á að aðrir kæmu til hjálpar - svo gat enginn vitað hvort sá eða sú rotaða væri með peninga á sér.

Þá var nú betra að ræna bankana ... sem er hætt í dag, held ég. Þessi með fjaðrandi göngulagið og útstæðu herðablöðin (Útvegsbanki í Breiðholti, munið) er ábyggilega sestur í helgan stein. Ég held að bankarnir hafi lengi haldið uppi tölvuvísindafólki til að finna upp tækni til að ræningjar myndu frekar ráðast á viðskiptavini bankanna svo að sjálfir bankarnir slyppu við grímuklædd ófétin sem engu eirðu. Þeir sem síðan féllu fyrir vel eða illa gerðu gabbi sætu eftir með sárt ennið og bankarnir (með belti, snæri, súrefni og axlabönd) segðu bara: Við höfum varað ykkur við tölvusvikum, þið verðið bara að passa ykkur sjálf, bera ábyrgð.

 

Stutt er í að við kíkjum á krúttlegt kettlingamyndband í sakleysi okkar og hviss, bang, bankainnstæðan horfin. Einhver nógu snjall eða snjöll finnur upp á því fyrr en síðar. Bara hér í himnaríki er ég ekki óhult. Fyrr í dag hafði nýjasti fb-vinur minn (síðan í gær) samband á spjallinu og spurði hvað ég segði gott, hvort ég væri ekki hress. Hann hlýtur að vita að Facebook er ekki Tinder svo hann er netsvindlari. Mér finnst reyndar ekki sérlega gaman að spjalla á messenger, sérstaklega ekki í gemsanum, nema eitthvað sérstakt sé, erindi eða long time no seen-samtal og þá á eðlilegum tíma þegar ég er ekki við það að fara í háttinn og lesa spennandi bók í friði fram á nótt.

Þegar þannig stendur á verð ég eins og bankarnir og opinberar stofnanir; nenni ekki fólki. Er mögulega hægt að nota gervigreind til að svara aðdáendum sem gætu verið netglæpónar?

 

Ég veit varla hverju ég á að svara karlinum, ef ég svara. Segi ég „Allt gott“? Eða „Allt vont“? Sníki ég af honum fé? Set ég nýlega hrukkumynd af mér á Facebook? Ef þetta er nú bara einhver dásamlegur karl sem langar bara að spjalla við svona líka sæta konu? En hversu margir nýlegir öreigar hafa mögulega haldið slíkt um svikarana sína?

 

Það er vandlifað. Eða kannski ekki. Drengurinn kláraði alla kjötsúpuna í hádeginu, ég var orðin svöng, ætlaði að fara að fá mér skyrdós þegar dásamlega nágrannakonan mín hafði samband, sú sem eignaðist barnið (Alexander) nú í september, og hún er á leiðinni með mat handa mér. Sýrlenskan, sjúklega góðan (sjá mynd) sem maðurinn hennar eldaði ... en hann er góður kokkur, afar hrifinn af chili svo uppsafnaður bjúgur himnaríkis, ekki svo mikill núna en samt, gufar upp. Skrambi gott líka að geta nöldrað í stráksa með stæl, „Manstu, fernur eiga að fara í pappa-bréfpokann!“ og síðan gæti ég blásið eldi út um munninn til að leggja sérstaka áherslu á orð mín.

Annars heyrði ég nýlega að viss hópur fólks ætli ekki að flokka ruslið sitt því flokkun væri bara enn ein leið yfirvalda til að ná fullkomnum yfirráðum yfir okkur.

Ég sé fyrir mér leynilegar skýrslur stjórnvalda: „Handtökin af haugunum og heim.“ „Ríkjum með ruslflokkun.“ „Stjórnum í gegnum sorpið ...“ Ég er reyndar sjálf orðin hundleið á þessum eilífu boðum og bönnum. Það má ekki stela úr búðum, það er bannað að fara yfir á rauðu ljósi, má ekki heita Nutella, ekki pissa úti, ekki girnast náunga þinn ...

Versta sælgætið, draugaráðherra og væntanlegt gos

Bláfáninn við Langasand hefur verið fjarlægður, og það í skjóli morguns þegar allt fólk með hreina samvisku sefur. Það mætti halda að ströndin væri ekki lengur bláfánaströnd en hún er það víst enn. Ég hélt að þegar við misstum strompinn (sjá myndina til vinstri) myndi bæjarstjórnin koma á móts við okkur svo við þyrftum ekki í sífellu að reka fingur út um glugga eða kíkja á vedur.is eða yr.no - og koma með annað jafngott og stompinn, eða fána. Og akkúrat þegar þörfin er mest fyrir alvöruvindáttarstaðfestingu, sem sagt yfir vetrartímann, erum við svipt þessu góða tæki. Á ég virkilega að þurfa að kjósa Miðflokkinn til að fá fána? Djók, ég var ekki að meina íslenska fánann, eða annað þjóðlegt ... kippa af harðfiski væri samt skárra en ekkert.

 

Á samsettu myndinni efst virðist vera norðvestanátt sem er frekar sjaldgæf hér, yfirleitt er það suðaustanátt og ég held að hún sé ríkjandi hér. Allt vestlægt býr til flottan sjó svo ég aðhyllist hana, fyrst ég þarf ekki á Akraborginni að halda, suðvestan var langverst upp á sjóveiki sjóveikra, held ég alveg örugglega. Annars sakna ég Akraborgarinnar gömlu, ekki þeirrar sem sigldi á milli eitt sumarið fyrir nokkrum árum því hún lagði að bryggju næstum úti á Granda, ekki nálægt miðborginni eins og áður. En maður fær ekki allt sem maður vill. Nú, til dæmis, vil ég ekki að það fari að gjósa 24. október, á kvennaverkfallsdaginn. Þá verður mögulega vesen að komast til Glasgow og nánast ómögulegt að manna kvenna Veðurstofuna með eldgosafræðingum. Ég gleymi ekki blámóðunni sem allt var að drepa fyrr á þessu ári en stöðug norðanátt ætti að bjarga okkur frá því. Hver er í góðu sambandi við veðurguðina?

 

Ýmsar athyglisverðar umræður komu upp á Facebook bæði í gær og dag. -Hvaða nammi er versta nammi sem þið vitið um? hljóðaði ein spurningin. Ýmsir smekklegir lýstu yfir hryllingi á hlaupi og svo fengu bleiku og rauðu molarnir í Makkintossi atkvæði, ein kvað þá þó vera í uppáhaldi. Mér finnst eiginlega allt makkintoss vont, nema kannski karamellurnar, svo ég kaupi það aldrei fyrir jólin eins og tíðkaðist á bernskuheimili mínu. Einna ömurlegast þótti mér að lesa, og það á opinni færslu sem viðkvæmt fólk getur séð, um að sumum fyndust rommkúlur vondar!

Nú loksins veit ég af hverju orðið smekkleysa var fundið upp. Ekki verður öllum heilsað næst þegar ég fer í Einarsbúð! Mér finnst vínkonfekt vera vont, nema fyrrnefndar rommkúlur sem eru æðislegar, einnig flaskan í Nóakonfektinu. Þess vegna held ég að fordómar geti mögulega verið ástæðan fyrir smekkleysinu, en það er svo sem ágætt að þurfa ekki að berjast blóðugum bardaga og beita mútum til að fá sínar rommkúlur fyrir jólin.

 

Myndin af nýja matvælaráðherranum tengist umræðunni um vont sælgæti aðeins óbeint. Mér finnst bara flott að fá Kristján í þetta embætti. Hann hefur hvort eð er stjórnað þessum málum meira eða minna, segir fólk ...  

 

Í jarðskjálfta- og eldgosahópnum mínum eru umræður um það merkasta sem er í gangi á landinu, að það verði mögulega stutt í næsta eldgos á Reykjanesskaga. Gos draga að ferðamenn, eins og við vitum. Það er náttúrlega gott að fylla hótelin yfir vetrartímann, en svo þarf líka að muna eftir því hversu erfitt er að smala túristum í vondum veðrum. 

Ég nenni eiginlega ekki fleiri eldgosum, hvað þá jarðskjálftum, ég hristist alveg nóg í eigin nýja rúmi þegar kettirnir stökkva upp í það og mig dreymir um skjálfta, eins og hefur komið fram. Hugsa samt að þetta venjist með tímanum. Hengirúm væri svo sem sniðug hugmynd á meðan skelfur ört. 

 

Myndin er rúmlega tveggja ára og það er virkt eldgos fyrir ofan öxlina á stráksa sem virðist þó vera sallarólegur. Hann fann varla jarðskjálftana í undanfara gossins eða var alveg sama. Glugginn er lokaður sem bendir til mengunar því hann er nánast alltaf lokaður nema þegar spáð er láréttri rigningu á hraðferð. Ég vona bara að yfirvöld verði tilbúin með vörslu á næstu gosstöðvum - í stað þess að níðast endalaust á sjálfboðaliðum björgunarsveitanna.

 

Mér finnst skortur á byrjandi jólaskapi hjá fólki. Jólaboðinn mikli, snjórinn, veldur fólki bara ama og einn skrifaði í snjóinn á afturrúðu á bíl og sýnt var á fb: Mig langar til Bali. Oj, veit fólk ekki að þar er hryllilegur hiti allt árið? Núna er t.d. 32°C hiti á daginn og fellur niður í ekki síður óbærilegar 22°C á nóttunni. Hvílíkur skortur á stemningu hlýtur að ríkja þar ... Ekki dettur mér í hug að kvarta yfir mínum 3°C á Akranesi, nú þegar þetta hvíta, þunna sem féll í nótt er alveg horfið. Fullt af fólki í göngutúr við Langasand í dag og enginn þarf að óttast að fótbrotna í hálku. Hljólandi fólk geislar af gleði, já, það er gott að búa á Akranesi. 

 

 

Misskiljið mig samt ekki varðandi jólaskap í október, ég hlusta ekki á jólalög fyrr en í desember nema aðstæður krefjist þess, ég er viss um þau hljóma um alla Glasgow til að auka kaupgleði okkar systra eftir rúma viku. Sterkar hefðir í tengslum við jól höfða alls ekki til mín, nema ég býð Hildu og co í hangikjöt á jóladag, það er bara komið upp í vana og ég er búin að tryggja mér besta eftirrétt í heimi, rúllutertu a la Daiva ...

 

Hilda hefur aldrei það sama í matinn á aðfangadagskvöld, bara eitthvað gómsætt, það er kannski hefð í sjálfu sér en mjög fín hefð. Annar í jólum er yfirleitt í lausu lofti (oft lestur á náttfötunum, maulandi laufabrauð og drekka malt og appelsín, kannski rommkúlur líka).

Ég gerði þau mistök í fyrra að kaupa mér hvítt jólatré (sjá mynd) og gefa það græna sem var nokkurra ára gamlat. Hvítt passaði síðan ekki eins vel við stofuna mína og heldur ekki flottu jólakúlurnar frá Tinnu Royal, þær eru miklu flottari á grænu tré, finnst mér, en þetta er auðvitað smekksatriði. Nú er bara að athuga hvort sú sem fékk það græna vilji skipta og fá hvítt?

Biðst afsökunar á þessu undarlega og ótímabæra jólastuði ... veit ekki hvað kom yfir mig, kannski fyrsti snjórinn á Skaganum, þessi sem hvarf?    

Álfar, magi með miðilshæfileika og Tommahúmor

Yndislegu vinir okkar, Kamilla og Gerry, fóru með stráksa í bíltúr og stefnan var tekin á Álfholtsskóg þar sem Kamilla sagði að væru álfar. Álfar eru aðaláhugamál stráksa og á vordögum lofaði hún að bjóða honum með sér þangað, held að þessi staður sé við Akrafjallið norðaustanvert. Ég var komin í fjólubláan síðerma rúllukragabol og þykka sokka í stíl, þegar hálftími var í brottför, átti bara eftir, þegar nær drægi, að fara í þykka svarta peysu, þykku michelinman-úlpuna og margvefja síðan heimaheklaða marglita treflinum utan um hálsinn - þegar ég fékk illt í magann. Áhyggjusvipur stráksa jókst með hverri mínútunni, eða þar til ég sendi K+G skilaboð um magaverkina og að drengurinn væri á leið niður stigann, enda hann svo sem aðalboðsgesturinn.

 

Mynd: Gerry hjálpar stráksa yfir beljandi stórfljót í ævintýra-álfagöngunni. Þau komu heim með hann áður en ég gat klárað bloggið og þess vegna eru hér myndir úr ferðinni. Þáðu te og kaffi og sögðu ferðasöguna. Engir álfar sáust en það fannst fyrir þeim. Stráksi sagði hrikalega gott að ég kom ekki með, ég væri mjög heppin, þetta var víst algjör svaðilför, þau þurftu að klifra og allt. Ég hefði sennilega frosið inn að beini ef ég hefði beðið í bílnum og mögulega slasast ef ég hefði farið í gönguferðina. Honum fannst svo sem ekki leiðinlegt að fara einn með þeim. Gerry hefur haldið tvær málverkasýningar í ár og hún tekið á móti börnum á Akranesi, Ísafirði, Austfjörðum og í Reykjavík þennan tíma (ár?) sem þau hafa verið hér. Þau hafa búið og starfað víða um heim og eru nú á heimleið til Danmerkur. Ó, hvað ég mun sakna þeirra. Þau eru búin að sjá meira af Íslandi á þessum stutta tíma en ég alla mína ævi. 

 

Ég ætlaði svo sannarlega með í þessa álfagöngu, þetta var í alvöru ekki uppgerð gönguferðahatara, upphaflega ætlunin hafði verið að ég biði í bílnum á meðan þau afplánuðu gönguna, ætlaði að taka með mér bók ... eða kannski tölta með þeim, færi eftir umhverfinu og hitastiginu, þegar maginn tók óvænt af mér völdin. Kannski vissi hann fyrir fram ... eða kannski voru þetta mótmæli hans af því að ég brá út af vananum og var ekki með Eldum rétt þessa viku, og borðaði eflaust meira snarl en vanalega. Stráksi fær virkilega hollan og góðan mat í skólanum og fannst næstum því í lagi að snarla (hann vill helst þrjár heitar máltíðir á dag) ... en maginn í mér þoldi þetta kæruleysi ekki eftir dásamlegt atlæti í bráðum tvö ár með reglulegum, hollum máltíðum.

 

Fimm mínútum eftir að stráksi settist ofsaglaður upp í bílinn sem þaut með hann í burtu, fann ég verkina hverfa. Þetta þýddi svo sem að ég gat hringt í Einarsbúð og pantað nokkrar afar nauðsynlegar vörur, eins og engjaþykkni með nóakroppi (fyrir stráksa, ég held mig við einn slíkan í viku, þegar vikuna ber upp á snjóþungan mánudag eða tungl er hálffullt og merkúr er í stjörnuhrapi).

Nú bíð ég bara spennt eftir sögum af álfum. Ég hef aldrei séð nokkuð yfirnáttúrulegt en þekki fimm konur sem hafa séð álfa. Ein þeirra var tíu ára en hinar fullorðnar þegar það gerðist. Tónlistarkennari, læknir, trillueigandi, skrifstofukona og spámiðill. Þverskurður af þjóðfélaginu. Stærrí heili, næmleiki eða bara ofsjónir, jafnvel drykkjuskapur? (Djók) Ég sagði stráksa að ef ég sæi nokkurn tíma álf myndi ég skrækja af skelfingu. Það fannst honum fyndið, hann myndi halda ró sinni, sagði hann.

Ég er að reyna að stjórna því að hann sjái ekki Exorcist II sem er víst algjör hryllingur - vissulega hryllingsmynd en hefur fengið verulega slæma dóma. Ef ég bið hann um að sjá hana ekki, langar hann á  hana - og ef ég bið hann um að fara ekki á til dæmis Oppenheimer og hann fer, mun hann aldrei fyrirgefa mér. Öfug sálfræði getur sprungið framan í mann. Vonandi er eitthvað annað bitastætt í bíó. Hann fékk vissulega engar martraðir eftir að hafa séð IT sem ég frestaði ansi lengi að leyfa honum. „Þú veist að þetta er bara tómatsósa,“ segi ég alltaf í aðvörunarskyni. „Þú meinar gerviblóð, jú, ég veit það,“ svarar hann. Sennilega er ofverndun í gangi af því að ég get ekki hryllingsmyndir (lengur) og reyni að stýra honum að hollu, uppbyggjandi, fræðandi og þroskandi efni ... Merlin og öðru spennandi og skemmtilegu.  

 

Það varð mikið uppnám hér á hlaðinu fyrr í dag þegar bílstjóri lítils bíls ákvað að leggja FYRIR stíginn sem liggur m.a. að þyrlupallinum mínum, meðfram Langasandi. Sem betur fer kom stór bíll sem mótmælti harðlega með flautunni, sá litli færði sig því bílstjórinn var enn við bílinn svo sá stóri komst leiðar sinnar. Litla var lagt fjær (sjá mynd) og þrír einstaklingar úr honum fóru í Guðlaugu. Ég er enn með hjartslátt. Myndin var tekin ögn seinna, eða þegar annað farartæki fór þessa leið sem verður að vera opin fyrir t.d. löggubíla á fótboltaleikjum.

 

Mikill samhugur ríkir varðandi kvennaverkfallið þann 24. okt. Byrjar dagurinn nokkuð fyrr en eftir að ég er flogin af stað til Glasgow nánast um miðja nótt? Er þetta verst valda dagsetning allra tíma, þar sem ég missi líka af Vökudögum og alls konar skemmtilegu sem verður í gangi hér á Akranesi á meðan ég mæli skosk stræti og leita uppi Filippus Angantý? Svona getur farið þegar maður pantar og borgar með rosalega löngum fyrirvara ... til að fá hagstæðasta verðið.

 

Fréttir af Facebook: 

Fésbókin rifjaði upp níu ára gamla minningu af minni eigin síðu, sögu af elsku Tomma mínum, bílstjóra og góðum vini sem dó óvænt langt fyrir aldur fram: 

 

Aðstoðaði Tomma bílstjóra við farþegatalningu í gær.

Tommi: „Eru karlar í meirihluta?“

Gurrí: „Held ekki, átti ég að flokka eftir kynjum?“

Tommi: „Nei, alls ekki, það var bara svo mikil þögn í vagninum.“

 

Vonandi ekki berdreymin ...

Hannyrðaklúbburinn minn hugumstóri, Hekls Angels, hélt sinn fyrsta fund í dag eftir langa mæðu, eða síðan fyrir covid ... og það var svo gaman. Lítið heklað, mikið talað og sérlega góðar vöfflur með heimagerðri, geggjaðri jarðarberjasultu snæddar með bestu lyst. Myndin tengist móttökunum sem við Bára fengum í dag en óbeint þó.

Það var ansi hamingjusöm kerla sem kom við í Einarsbúð á leiðinni heim til að kaupa engjaþykkni með nóakroppi ... fyrir stráksa sko ... og fleiri nauðsynjar, nógu léttar til að geta borið þær upp á Kirkjubraut, á strætóstoppistöðina rétt hjá spítalanum. Í strætó áttum við stráksi nefnilega stefnumót, vel tímasett, hann að koma úr matarboði og ég þurfti sárlega aðstoð hans við að bera vörurnar upp stigana. Hlaupameiðsl mín síðan á laugardag voru ekki jafnmikil og ég hafði óttast. Til öryggis gekk ég löturhægt heim til Gunnu skömmu fyrir klukkan þrjú, það er ögn lengra en í Einarsbúð, til að hlífa áverkunum eftir mögulegt næstum hásinarslit eftir óþörf hlaup laugardagsins. Ég verð orðin sallafín eftir örfáa daga.

 

Svo er vitlausu veðri spáð á morgun, fimmtudag, og mér finnst jaðra við happdrættisvinning að þurfa ekki að fara út fyrir hússins dyr, fer bara að brjóta saman þvott og sinna alls konar húsverkjum, vei! Eftir örfáar vikur, eða um mánaðamótin, breytist þó allt og ég fer að vakna um miðjar nætur (upp úr sjö), hætta mér út í kannski hálku og stórhríð og það í boði Símenntunar Vesturlands. Algjört HÚRRA fyrir því! Afskaplega skemmtilegt og gefandi að kenna útlendingum íslensku. Ég kem úthvíld og hress í þetta strax eftir Glasgow-ferðina.

 

Vonandi er ég ekki berdreymin ... eina nóttina fyrir skömmu fannst mér koma ótrúlega stór jarðskjálfti þar sem ég var stödd heima hjá mér í Himnaríki. Húsið lék á reiðiskjálfi en það brotnaði ekki ein rúða og ekkert skemmdist þrátt fyrir mikið rugg. „Það var nú gott að ekkert brotnaði,“ sagði draumspakur ættingi minn en ég veit hreinlega ekki hvað hann (reyndar hún) myndi segja við næsta draumi, fyrir örfáum dögum, en þá datt Himnaríki alveg á hliðina í risaskjálfta en engan sakaði, það var fólk hjá mér og allir rólegir yfir þessu, rúður brotnuðu ábyggilega en allir stóðu á fótunum, ég þar með talin, á meðan húsið liðaðist í sundur og fór á hliðina. (Draumspakir vilja meina að húsið manns í draumi sé maður sjálfur, líkami okkar, og þá er ég að hruni komin núna! Undirmeðvitundin að reyna að láta mig vita að ég sé í klessu án þess að átta mig á því?)

 

Það sem ég held er að ég sé enn að venjast nýja RB-rúminu og áhrifum þess á daglegt (nætur)líf mitt. Nokkrum sinnum hef ég fundið hristing sem er síðan ekki jarðskjálfti, heldur köttur að hreyfa sig, sennilega stökkva upp í til mín. Eina nóttina vaknaði ég við jarðskjálfta, mjög stóran (ég finn bara þá sem eru yfir 4 að stærð, frá Reykjanesskaga) og fór beint í símann, kíkti á vedur.is, valdi jarðhræringar og beið eftir uppfærslu Veðurstofu Íslands - sem kom svo aldrei. Þetta var bara köttur ...

NEMA Veðurstofan sé farin að slaka á kröfum til starfsfólksins? Sem er ótrúlegt. En ég trúi svo sem ýmsu eftir að Broddi Broddason hætti hjá RÚV, til dæmis því að jarðskjálftar séu þaggaðir niður af því að Broddi hætti og enginn finnist sem getur róað þjóðina eins og hann ... Það skyldi þó ekki vera? Og kettirnir mínir þá sárasaklausir. 

Möguleg Gnarr-styrjöld og nauðungarhlaup yfir hálfan Skagann ...

Bæjarferðin sem var farin á laugardag var dásamleg á ýmsan hátt en nokkuð óvænt líka þarna strax í byrjun. Þegar maður heldur að maður þekki einhvern ... Hilda systir sótti okkur í Mjódd og við héldum beinustu leið í Kaffitár á Höfða. Létum dásemdar-kaffið kólna ögn í bílnum á meðan við skutumst inn í Húsgagnahöll þar sem litlasystir hafði áður keypt sófa og borð, glimrandi flott og fínt. Nú átti að bæta við glimrandi fínu hliðarborði í stíl.

 

Á leiðinni upp rúllustigann heyrðist kallað: „HÆ, GURRÍ!“

Stráksi hnippti í mig þar sem ég litaðist um, til að benda mér á hvar kallandi maðurinn væri. Ég kallaði fagnandi HÆ á móti og sendi meira að segja fingurkoss, eins og maður gerir. Þessi samskipti tóku um þrjá sekúndur. 

„Hvaða maður var þetta?“ spurði stráksi.

„Við unnum saman á Aðalstöðinni í gamla daga,“ svaraði ég en bætti svo við: „Heyrðu, þú og hinir krakkarnir á starfsbraut hafið verið að horfa á Vaktirnar (Næturvaktin, Dagvaktin, Fangavaktin ...), þetta er maðurinn sem lék Georg Bjarnfreðarson,“

Drengurinn stökk næstum hæð sína í fullum herklæðum. „VAR ÞETTA Jón Gnarr? En hann var svo glaður ... og alveg venjulegur!“ Eftir smáræðu um vissa leiksigra, muninn á því að vera í vinnunni og ekki í vinnunni, héldum við áfram að aðstoða Hildu við að festa kaup á hliðarborðinu sem kemur til landsins vel fyrir jól og var á góðu verði, eins og hitt, á tilboði, með kynþokkaafslætti og alls konar. Hittum Petu og Grímar (mömmur.is-foreldrarnir) en mig grunar að helgarnar þeirra fari margar í að fagna sigrum með efnilegu körfubolta-barnabörnum sínum.

 

Sögunni var alls ekki lokið. Halldór fjandi hringdi í mig þegar við vorum nýkomin út í Hildubíl og sátum enn fyrir framan Húsgagnahöllina. Þetta var myndsímtal og rannsakandi augnaráð frænda míns olli mér engum óþægindum til að byrja með. „Þú virðist hress?“ sagði hann í spurnartón og ég kvað svo vera, enda með gott kaffi í annarri og að smella á mig bílbeltinu með hinni. 

„Varstu í Húsgagnahöllinni?“ spurði hann sakleysislega en ég sá í gegnum hann í hvelli og fannst þetta grunsamlegt, hann er búsettur lengst úti í Evrópu, frekar svalt á morgun, 13°C, en fer upp í 19°C á miðvikudag og 22°C á fimmtudag (ég er með veðurapp í gemsanum). Eftir talsvert þref og þras komst ég að því að fyrrum samstarfsmaður minn sendi frænda mínum ekki bara fréttir af ferðum mínum, heldur FALSFRÉTTIR! 

 

Skilaboð Jóns til fjanda voru svohljóðandi:

„sá Gurrí áðan veltast um í stiganum í Húsgagnahöllinni. ég skal ekki sverja fyrir það en mér sýndist hún drukkin. sem er auðvitað skrítið rétt uppúr hádegi. hún var amk illa áttuð. ég kallaði á hana en hún virtist annaðhvort ekki heyra það eða skilja. þá hnippti einn drykkjufélagi hennar í hana og  hristi hana til. þá var eins og hún rankaði aðeins við sér og brosti sínu breiðasta og vinkaði til mín. ég veit samt ekki hvort hún þekkti mig eða vissi hvar hún væri.“

 

Meintur drykkjufélagi minn var stráksi!

Fjandi var hliðhollur mér í u.þ.b. fjórar mínútur (ættarböndin) sem var tíminn til að ná skilaboðunum út úr honum, en svo tók karlameðvirknin, strákasamsærið, Ken-hollustan yfir og hann sagði Gnarr að hann óttaðist að ég ætlaði að nota textann gegn honum, mögulega níða af honum skóinn.

„Drykkjufólk þróar alltaf með sér gremju,“ svaraði Gnarr!!! Mögulega og vonandi bara var hann að stytta orðið kaffi-drykkjufólk ... ég hef vissulega þróað með mér gremju yfir ódrekkandi kaffi sem boðið er upp á allt of víða. 

 

Lögmenn mínir hafa samt þaullesið textann í þeirri von að finna refsiverðar móðganir. Nákvæmlega svona verða sögurnar til! 

 

Ég held reyndar að ég sé að detta í sundur (líkaminn) en slagaði samt alls EKKI eins og drukkin í rúllustiganum í Húsgagnahöllinni. Eins gott að ég pantaði tíma hjá nýjum kírópraktor hér á Skaga í lok október.

 

Nokkrum klukkutímum fyrir þessa atburði stóð ég virðuleg og beið eftir strætó 57 á leið í bæinn þegar grannkona mín, sem einnig ætlaði í bæinn, sýndi mér skilaboð frá Vegagerðinni um að Garðabraut væri lokuð og strætó færi aðra leið. Ég sá ekkert sem gæti mögulega orsakað lokun en treysti skilaboðum Vegagerðarinnar - í síðasta sinn.

Þegar ég sit sem oftar í biðskýlinu mínu við Garðabraut, sé ég í fjarlægð stoppistöðina á undan minni, Bæjarskrifstofur, heitir hún, er við Stillholt, rétt hjá Galito. Í raun eina von okkar til að ná strætó á laugardaginn var að spretta úr spori. Ég sem hef varla hlaupið að nokkru ráði í mörg ár tók til fótanna. Bílstjórinn beið sallarólegur, virtist eiginlega njóta þess að sjá virðulegar frúr á besta aldri, þjóta þessa óbærilega löngu leið, þetta var alveg hálf Garðabrautin, yfir hringtorgið stóra (það var lítil umferð), fram hjá bensínstöðinni á vinstri hönd og Landsbankanum, Flamingo og Dýrabæ á hægri hönd. Ég gekk virðulega síðustu metrana til að æla ekki blóði og sá mér til gleði að þessi örlitla strætóseinkun vegna hlaupa okkar, hafði orðið til þess að vinir okkar stráksa, Keli og Gaur, náðu strætó. Gaur er svartur labrador og með þeim allra, allra fallegustu. Við Keli spjölluðum saman alla leiðina og þar sem Gaur var ekki í vinnunni á meðan við vorum í strætó, fékk ég að klappa honum að vild. Ég þakka það reykleysi mínu til bráðum fjögurra ára að ég gat yfirhöfuð talað, ég var svo ótrúlega fljót að ná andanum. Ég hefði ábyggilega orðið vör við ef ég hefði rifið hásin - en verkirnir benda þó til einhverra áverka.

 

Mynd, samsett úr fjórum - til að útskýra hlaupin:

1. uppi t.v.: Tekin frá enda Garðabrautar, þegar ég var komin langleiðina, það sést í strætó á stoppistöðinni við Stillholt. Ég þaut yfir umferðareyjuna.

2. uppi t.h. Eldgömul hálkumynd sem sýnir leiðina að stoppistöðinni við Garðabraut, ég er farin að ganga með salt á mér. Græna blokkin stendur sem sagt við Garðabraut en skýlið mitt er vinstra megin og sést ekki fyrir bílskúrunum fjær. 

3. niðri t.v.: Biðskýlið, gat ekki setið því vindurinn kom svo kaldur í bakið, ekki svona vel þrifið, heldur brotið.

4. niðri t.h.: Kort af leiðinni sem ég neyddist til að hlaupa, leiðin merkt með bláu, teiknuðu myndirnar af strætó sýna stoppistöðina mína, Garðabraut, lengst til hægri og sú við Stillholt er lengst til vinstri.

 

Það hræðilegasta var að bílstjórinn (frá Litháen) sem beið sallarólegur í Stillholtinu, flissaði góðlátlega og sagði að akkúrat þennan dag færi hann Garðabrautina eins og venjulega svo við hefðum ekki þurft að hlaupa. Ætti ég að fara í sjúkranudd og -þjálfun og senda Vegagerðinni reikninginn? Eða jafnar þetta sig ef ég ligg í rúminu í viku? Fundur hjá Hekls Angels á miðvikudag svo það gengur ekki. Eða á ég að láta lögmenn mína sjá um stóra hlaupamálið líka?

 

Dónabókin kláraðist á laugardagskvöld og var bara orðin mjög kjút í lokin. Það gerðist visulega fátt bitastætt fyrstu ellefu klukkutímana (hljóðbók) en svo varð allt vitlaust og ég þurfti að laumast til að hlusta undir sæng um tíma, munið.

 

Fór reyndar í bókabúð í gær og keypti nýju bókina hennar Nönnu Rögnvaldardóttur. Hafði frétt frá mjög áreiðanlegum heimildum að þetta væri harðkjarna torfbæjaklám. Mér fannst ég þurfa að tékka á því, er samt alls ekki orðin vitlaus í djarfar bækur. Byrjaði samt að lesa krimma sem ég keypti í leiðinni, hann fór vel í veski á meðan ég erindaðist í dag og ég gat lesið aðeins á biðstofu meðal annars. Valskan verður nú samt lesin fljótlega. Hef heyrt svo gott um hana.

Algjör umbreyting ... og mál málanna

Skjótt skipast veður í lofti - nú er ég að tala um fremur langdregna ástarsögu (vægast sagt) sem ég var við það að gefast upp á eftir 11 klukkutíma hlustun. Fyrsti kossinn kom klukkustund síðar (sbr. blogg gærdagsins) og upp úr því fór að hitna í kolunum. Ég hélt að ímyndunarafl lesandans fengi að ráða restinni þegar kom: Og þá leystist veröld hennar upp - eins og það væri ekki nóg. Nei, aldeilis ekki, þetta var rétt að byrja. Bókin breyttist mjög skyndilega í harðkjarna erótík, sem er mjög vægt orðalag. Þau hvíldu sig varla, borðuðu ekki, fóru varla í sturtu, gáfu sér rétt tíma til að fara í flugvél og fljúga heim og héldu þá áfram ... Eiginlega frekar lærdómsríkt samt en aðallega vandræðalegt þar sem ég var ekki ein heima. Ég lá um hríð náföl undir sæng með símann og hlustaði. Var ég þá svona spennt? Nei, auðvitað ekki, vildi bara heyra hvernig færi.

 

Myndin lýsir ástandi gærdagsins alls ekki. Ég er bara ekki sérlega góð í að gúgla myndir sem eiga við.

 

Þegar klukkan var langt gengin í sjö í gær og garnirnar farnar að gaula í steríó í Himnaríki, neyddi ég mig til að slökkva á Storytel og staulaðist svo fram í eldhús, heit og rjóð eftir sængina yfir mér um hábjartan dag. Ég stakk upp á því við stráksa að hann færi í langa gönguferð fyrir matinn, það væri svo gott veður, og svo gaman og hollt ... Hann var meira en til í það og þegar ég sá út um baðgluggann að hann var kominn út á Höfðabraut hélt ég áfram að hlusta. Það reyndist mjög flókið að elda. Halda einbeitingu við Eldum rétt-uppskriftina, hlusta á verulega djarfar lýsingar og fylgjast með því hvort stráksi væri að koma heim. Ekki auðveldaði að ég var að elda turn, tortilla-turn, ekki gott fyrir hugrenningatengslin. Eftir að stráksi kom heim og við borðuðum ansi hreint ljúffengan tortilla-turninn hef ég ekki getað hlustað á bókina. Mér finnst hann sitja um mig og birtast óvænt á fimm mínútna fresti, og alltaf þegar ég er við það að ýta á play. 

Tryggði þetta ástarsögurugl rómantíska drauma síðastliðna nótt? Nei, aldeilis ekki. Mig dreymdi bara hesta, heilu stóðin.

 

Við stráksi ætlum í bæinn á eftir og kettirnir undirbúa sig undir ástarorð á úkraínsku. Þeir dá og dýrka Svitlönu og Rostyk sem eru óspör á klapp, knús, leik og nammi. Eins og allir vita er ég mikið fyrir að hafa plan B í öllu.

Allir dallar fullir af kattamat, dugir eflaust í nokkra daga, þeir búnir að fá blautmat í dag, Keli lyfin sín.

Vatnsbrunnurinn ekki bara fullur af hreinu vatni, heldur eru líka tvær fullar skálar í vaskinum í eldhúsinu, svona ef rafmagnið færi af og brunnurinn stoppaði. Og allt þrátt fyrir svona góða og mikla pössun.

 

Nú, ef eitthvað ... þá gætu þeir bjargað sér í nokkra daga. Þá er ég að tala um ef ég þyrfti til dæmis að komast gangandi upp á Akranes, það þarf að gera ráð fyrir öllu! Lífstíðarbann í strætó er ólíklegt en hvað veit ég ...

 

AÐ MÁLI MÁLANNA:

 

Vitið þið hvern er best að tala við til að skipuleggja tónleika með Skálmöld hér á Akranesi? Miðað við fyrirspurn mína á feisbúkk eru þeir til í að koma, elsku yndin. Íþróttahúsið á Jaðarsbökkum væri tilvalið (fyrir bíllausa kerlu). Orðið frekar langt síðan ég sá Jethro Tull hér og löngu seinna Dúndurfréttir, eða skömmu fyrir covid.

 

Myndafundur, fyrsti kossinn og snjólétta Akranes

Gránaði í fjöll í gær, eins og stundum áður á þessum árstíma? Já, ekki mikið en það finnst vel fyrir kuldanum og spurning um að leggja sumar-alltofhlýja-jakkanum og taka fram dúnúlpuna. Esjan var þó miklu grárri því snjór virðist forðast Akranes (sjúkk). Þekki ungan mann sem bjó á Akranesi og fékk ógurlega flottan sleða í jólagjöf þegar hann var kannski níu eða tíu ára. Það festi ekki snjó á Skaganum næstu árin og þegar það loks gerðist langaði hann ekki í sleðaferð, enda orðinn unglingur og hafði miklu meiri áhuga á stelpum en sleðum, vill móðir hans meina. Ég hef reyndar einu sinni á mínum 17 árum hér, frá 2006, upplifað meiri snjó á Skaganum en í höfuðborginni. Einu sinni. Kannski var bara meira mokað í Reykjavík en ég held samt ekki. Myndina tók ég út um eldhúsglugga Himnaríkis og yfir Nýju blokkina, eða næstelstu blokkina á Skaganum. Þar bjó ég um tíma með foreldrum mínum og þar fékk ég alla heimsins barnasjúkdóma áður en bólusetningar voru fundnar upp við þeim. Rauða hunda, skarlatssótt, mislinga, og allt hvert á eftir öðru fyrir, um og eftir jólin. Þarna kynntist ég Boggu vinkonu minni og vináttan hefur haldist óslitin síðan, eða alveg í rúm 30 ár ...

 

Hræðilega bókin sem ég skrifaði um í síðasta bloggi og eiginlega lofaði Steingerði að hætta að lesa, lífið of stutt, sagði hún, fyrir leiðinlegar bækur (ég segi, fyrir vont kaffi) tekur tæpa 15 klukkutíma í lestri (á eðlilegum hraða) og það var ekki fyrr en eftir tæpa tólf tíma sem þau kysstust í fyrsta sinn. Stráksi kom heim um eittleytið í dag, ég að setja í uppþvottavél og hlusta, og þá skall á koss sem fékk hann til að flissa í dyrunum. „Almáttugur,“ argaði ég og slökkti á sögunni. Það fannst honum mjög fyndið. Kannski er hann til í að hlusta á sögur núna, fyrst það eru kossar þar. Hann hefur aðgang að Hljóðbókasafninu og ætti auðvitað að hlusta á skemmtilegar bækur þar. Ég las inn bækurnar um Lúlla mjólkurpóst, orðljótan og strangan karl sem alla strákana í bænum langaði samt að vinna fyrir með skólanum. Svo hrikalega fyndnar að ég skellti nokkrum sinnum upp úr, tæknimanninum til lítillar gleði. Ég fékk fyrir nokkrum árum að hlusta á örlítinn part af upplestri mínum (síðan á síðustu öld, mögulega níunda áratugnum) og ég hljóma eins og tilgerðarleg fegurðardrottning að tala um frið á jörðu. Með fullri virðingu fyrir öllum dásamlegum fegurðardrottningum. Að sjálfsögðu er ég að tala um útlenskar, annað hvort væri það nú. Bendi stráksa á Lúlla mjókurpóst. Og fyrst ég á bara þrjá tíma eftir ætla ég að klára kvikindið - hún getur ekki versnað úr þessu. Bækur sem svona gott er að sofna við eru vandfundnar. 

 

Í látunum í kringum fegrun skópalls Himnaríkis þurfti ég að finna nýjan stað fyrir albúmin og að sjálfsögðu datt ég ofan í þau, alltaf gaman að skoða gamlar myndir. Ég var frekar dugleg að taka myndir á Kodak Instamatik, eða hvað sem það hét ... með flasskubbi og allt. Árið 1978 var leikritið Hlaupvídd sex sett á svið á Akranesi og hér er mynd af fögrum leikkonunum sem tóku þátt, allar spariklæddar nema ég lengst til vinstri, enda þær í ástandinu ... Ég var Áslaug, á móti hernum og sönn talskona þjóðlegra gilda. Ótrúlega gaman að taka þátt í þessu, og í Línu Langsokk næsta ár á eftir þar sem Helga Braga steig sín fyrstu spor á leiklistarbrautinni, sem Lína. Kannski gerði Guðfinna það líka, þarna í Hlaupvídd sex árinu áður, en hún er við hliðina á mér á myndinni og leikur m.a. í nýlegri og bráðskemmtilegri Icelandair-auglýsingu.

 

Ég fann myndirnar úr skólaferðalagi hagnýtrar fjölmiðlunar 1998-1999 til New York og Washington DC og rifjaði upp góðar stundir þar. Ævintýrin ... þegar spákonan í Brooklyn reyndi að kúga mig til að senda sér andvirði um 200 þúsund króna fyrir kristalla sem ég átti að hugleiða yfir og senda henni til baka, og hún síðan að láta nornir syngja yfir svo líf mitt yrði gott. Það sem hefur verið reynt að frelsa mig yfir í alls konar, það gerir aulasvipurinn og svo stendur auðvitað AUÐBLEKKT á enninu á mér, ranglega. Ég er nú samt alveg rosalega tortryggin og jarðbundin.

 

Jú, bekkurinn úr hagnýtri heimsótti Jón Baldvin og Bryndísi í sendiherrabústaðinn í Washington. Við fengum fínar móttökur, snittur og hvítvín, en þrátt fyrir að þetta hafi verið gaman, skilaði það voðalega litlu nema góðglöðum skvísum og nokkrum ljósmyndum í albúm á Akranesi. Myndi ég nenna að vera sendiherra og þurfa í sífellu að standa í svona tilgangslausum móttökum? Nei, nema jú, kannski í Englandi, en hætta fljótlega eftir heimsóknina í Buckinghamhöll. Já, svona getur maður verið tækifærissinnaður.

 

Mynd: Þarna sitjum við saman eftir móttöku JB og Bryndísar og komnar á einhvern voða fínan veitingastað þar sem ég borðaði ostrur í fyrsta sinn og hvítvín, jæks, hvað það var ... ekkert sérstakt. Skelfiskur, nema humar og rækjur, finnst mér ekki góður og ég er meiri rauðvíns- en hvítvínskona, eiginlega bara helst kaffikona. Minnir að kaffið westra hafi ekki verið sérlega gott, aðeins örfá ár síðan Starbucks kom til New York sem var 22. apríl 1994 og ekki enn á hverju götuhorni, og ári áður, eða í mars 1993, til Washington DC. Þetta DC ... Það var ekki fyrr en ég heimsótti Elfu vinkonu fyrst að ég skildi hvers vegna allir sögðu DC (District of Columbia) fyrir aftan heiti borgarinnar. Jú, af því að borgin Washington (DC) er svo sannarlega ekki í ríkinu Washington, þar er Seattle og þar er Conway þar sem Elfa býr, og höfuðborgin tilheyrir engu ríki.

Á myndunum má þekkja tvær RÚV-konur úr mínum bekk, en önnur þeirra bjó nokkuð fyrr í sama húsi og ég (á Hringbraut) um hríð (í þrjá mánuði) og opnaði fyrir syni mínum þegar hann lokaði sig úti, lét hann lofa sér í leiðinni að hætta að spila Cyprus Hill á hæsta, og kenndi mér að búa til bestu grænmetissúpu í heimi! Inniheldur m.a. chili (með fræjunum) og hálfan lítra af rjóma sem gerir  hana sterkmjúka, mjúksterka? Frábær þessi bekkur og þessar Siggur - þetta ár í hagnýtri var eitt það skemmtilegasta í lífi mínu. Eftir það sogaðist ég inn í tímaritabransann; annríki, álag, vikulegt deddlæn, frábært samstarfsfólk, skemmtilegir viðmælendur ... og hviss, bang, árin liðu hratt og nú er bráðum aldarfjórðungur liðinn frá því þessar myndir voru teknar! Svo er ég farin að skrifa oggulítið fyrir Lifðu núna, vefrit fyrir fimmtíu plús. Fjölbreytt og skemmtilegt.