Nýr vinahópur kannski ...

Nýlega bloggvældi ég yfir hópum sem Facebook reynir að troða mér í og henta flestum öðrum en mér, held ég, eins og Konur sem hlaupa með úlfunum og Tjaldstæði - umræðuhópur. Oft kemur fésbókin líka með tillögur að áhugaverðu fólki, splunkunýjum vinum sem væri kannski sniðugt, að hennar mati, að bæta í hóp elskulega fólksins sem ég er með hjá mér á feisinu.

MYND: Dæmi um tvær manneskjur sem Facebook otar að mér þessa dagana, og vill að ég sæki um fb-vinskap við. Ætti ég? Get ég verið viss um að þau samþykki vinarbeiðni mína? Munu þau auðga líf mitt, ef þau samþykkja? Þoli ég höfnunina ef þau gera það ekki?  

 

Fyrir nokkrum dögum sá ég nokkur ný andlit sem fésið hafði stungið upp á og því fannst að ég ætti að vingast við. Ég kíkti nánar á nokkra af þessum einstaklingum (með opna síðu) og einn þeirra víkkaði í hvelli út sjóndeildarhring minn og bara það að skoða örlítinn part af skrifum hans og deilingar orsakaði að ég fór að hugsa sjálfstætt ... í fyrsta sinn í rúm þrjú ár. Vissuð þið t.d. að skógareldarnir á Hawaii voru eiturefnaárás og að flóðin í Noregi voru sett á svið? Ekki ég heldur.

 

Önnur manneskja sem fésið vildi að ég vingaðist við ætlar að stofna einhvers konar fangabúðir fyrir sumt fólk, fólk sem er ekki alveg nógu rétt á litinn og þótt það vilji vinna, leigja íbúð, kaupa bíl og borga skatta hér er það samt ekki velkomið.

En það er því miður ekki það sem er að sprengja ríkisstjórnina, heldur er það víst hvalveiðibannið, ef slúðrið er rétt. 

 

Er það fjöldi sameiginlegra fb-vina sem veldur þessum uppástungum um nýja og ofsaspennandi Facebook-vini? Facebook er ólíkindatól. Ég spjalla nú ekki oft við fólk á messenger en samt gott að skella t.d. spurningu á Hildu: Vissir þú að það er bara eðlilegt að þriðja dóttirin (eins og þú) í fjölskyldu er með nánast undantekningalaust með blæti fyrir rauðhærðum iðnaðarmönnum? En feisbúkk fílaði ekki að maður talaði bara við vini og vandamenn. Fyrir mörgum mánuðum, árum, átti að reyna að fá mann til að tala við ókunnuga fb-vini, jú, þeir eru algengir. Afar óvirkir Facebook-vinir (látnir jafnvel) voru hafðir efst, til að við færum kannski að spjalla. Það var því meira vesen að finna sitt fólk og þurfti að fara í leitarglugga því þeir sáust aldrei efst á listanum. Fb virðist vera að draga í land með þetta, sem betur fer.   

 

Fitun mávanna fyrir suðurflug haustsins heldur áfram og með leifum kvöldmatarins (bleikja, eða roðið) í kvöld og hálfri tertusneið frá afmælinu sem fannst í felum í einni hillunni í dag, fínasta súrdeigsbrauði (smábrauði fyrir tvo) sem ég sleppti með hádegismatnum í dag, bleyttu í aldraðri ólífuolíu, má segja að uppistaðan í súpueldhúsi okkar stráksa í dag hafi verið full af orkugefandi vítamínum. Vona að krummarnir verði jafnduglegir að halda lífrænu ruslatunnunni (sem er enn ókomin á Skagann) tómri, eins og Jónatan og co hafa verið. 

 

Þremur dögum EFTIR afmælið mitt (auðvitað) sá ég auglýsingu sem hefði getað gjörbreytt öllu á laugardaginn (afmælinu) hjá mér. Ekki næstum allir gestirnir hefðu vitað hvað þetta væri, en samt fundist það töff EF ég hefði kannski sagt að þetta væri tæki til að lesa hugsanir ... eða sérstakt heilabylgjusöfnunartæki sem aðstoðaði mig við að safna upplýsingum um gestina svo ég geti boðið upp á vegan fyrir suma og sykur- og glútenlaust fyrir aðra í næsta afmæli.

 

 

Þetta heitir Hálsvifta. Hál svifta? Gæti svo innilega verið njósnabúnaður og enn meira töff en hafa sólgleraugun sín uppi á höfðinu. Þessi verður vonandi komin í Himnaríki fyrir næsta sumar. Geri ráð fyrir að þjáningarnar séu að baki að sinni og eðlilegt hitastig ríki héðan í frá og sem allra lengst. Það er alla vega líft í Himnaríki núna. Eitthvað sem venjulegu fólki finnst notalega hlýtt finnst mér nánast óbærilegt, svo hér er sennilega svalt peysuhitastig. Alveg eins og það á að vera. Sem minnir mig á að við í Hekls Angels erum að hugsa um að hekla peysu á okkur nú í vetur. Ekki laust við talsverða tilhlökkun. 

Upplyfting, heldur betur

Plötuspilari, jesss, æðislegt, hugsaði ég, svo innilega ánægð með nýju plötuna mína með Upplyftingu (og að geta spilað King Crimson-plöturnar mínar líka). Ég hafði vart náð að setja inn nýjustu bloggfærsluna á fésbókina (annars les enginn) í gær þegar ég fékk komment um að víst væri Kveðjustund inni á YouTube, því til sönnunar fékk ég hlekk á alla plötuna. Ég hafði leitað reglulega að laginu í áratugi (alla vega frá 14. febrúar 2005 þegar YouTube var fundið upp) en platan kom út 1980, og fannst furðulegt að finna það hvorki á Spotify né YouTube. Svo fór afar tónlistarlega vinveittur mér maður að norðan á stúfana og fann það í fyrstu tilraun. Ég var í sjokki, eiginlega gráti næst, þar til skynsemin tók yfir og ég athugaði hvenær þessi plata, þetta lag, var sett inn. Sjúkk, fyrir aðeins tveimur mánuðum. Sennilega tuttugu mínútum eftir að ég leitaði síðast. Ég er ekki alveg kolklikkuð svo ég leita ekki daglega ... en geri það nokkrum sinnum á ári. Ég er nánast ekkert á Spotify, heldur á tónlistarveitu YouTube og get fengið myndböndin með lögunum sem ég vel, ef ég vil, og er búin að bæta Kveðjustund við. Nú er ég með 93 lög á listanum Ýmis lög. Set alltaf á shuffle (stokka lögin eins og spil) og það kemur mér alltaf jafnskemmtilega á óvart hvað ég hef góðan tónlistarsmekk. Gömul lög, nýleg lög, klassík, væmni, þungarokk, rapp. YouTube á samt svolítið erfitt með að búa til lista handa mér, velur svo oft B-hliðar-lög sem oft eru hundleiðinleg ... fordómar hjá YouTube-veitunni. Auðvitað kíkti ég á Spotify líka og haldið að lagið sé ekki komið inn þar líka? Það er einhver í Upplyftingu sem elskar mig. (Einhver meðvirkur mér talaði við vin sinn hjá Upplyftingu fyrir nokkrum árum og án árangurs, hélt ég, það var alla vega eitthvað vesen sem nú er búið að leysa ... takk, elskan)

 

Ég var að ljúka við ansi skemmtilega og drepfyndna bók á Storytel. Gamla uppáhalds þótt ég hafi verið aðeins meira en unglingur þegar ég las hana. Baneitrað samband á Njálsgötunni, auðvitað eftir Auði Haralds.

Þegar maður fær hláturskast hljómar maður stundum eins og verið sé að pynta mann, vein og læti. Ég fékk kast í gær og stráksa brá og eiginlega skammaði mig fyrir að hlæja (emja) svona mikið.

Ég þurfti að slökkva í miðri setningu frábæra lesarans og stökkva út eldhúsinu og inn á salerni til að pissa ekki í buxurnar.

 

Þegar ég sagði að það hefði hlýnað í Víti í gær, í stíl við Himnaríki, var víst átt við að Askja búi sig undir eldgos - og svo er ekkert svo ólíklegt að við fáum neðanjarðargos á Reykjaneshrygg á svipuðum tíma. Það mætti halda að þetta land væri ekki fullskapað ... dæs. 

 

Hér fyrir neðan er svo LAGIÐ. Hefur elst prýðilega og ég er búin að hlusta á það fjórum sinnum í dag, öskursyngja með viðlaginu (aumingja nágrannarnir) í hvert sinn og er bara voða sátt. En ég ætla samt að kaupa plötuspilara. Það slökknar ekki svo auðveldlega neistinn af tilhlökkun sem ég fann til á laugardaginn við tilhugsunina um hann. Ég er meira að segja komin með stað fyrir hann inni í stofu. Hann Óli hennar Önnu er með svakalega flottan plötumarkað á Háaleitisbraut og síðast þegar hann birti mynd af plötum á góðu verði eða ókeypis, sá ég glitta í þessa plötu ... ef elsku Kristbjörg hefði ekki gefið mér hana, hefði ég fengið hana hjá Óla, þessari plötu var ætlað að komast til mín ... þótt það tæki óratíma. 

 

  

Af afmæli, útliti og aldri ...

Hamfarahlýindi er eina orðið sem ég finn yfir ástandið heima hjá mér í gær. Ef einhver viðstaddur hefur ekki trúað á hlýnun jarðar, gerir hann það núna. Hugsa sér, það við Atlantshafið á ÍS-landi. Ekki bara funheitt í Himnaríki, heldur hafði ég fregnir af því að hiti hafi einnig hækkað til muna í Víti. Einhver sagði mér að svona gott veður á afmælisdegi táknaði að ég hefði verið góð stúlka í heilt ár. Hmmm, hugs, hugs.

Það hreyfði varla vind, ástandið var reyndar oggulítið skárra úti á svölum en góður gestgjafi þarf líka að vera inni til að hella upp á könnuna og fylla á. Ég myndi segja að paratabsið (sem elsku Hilda mín kom með - ÁSAMT FLEIRU, elsku krúttið) ofan í íbúfenið hafi gert nánast kraftaverk en ég sat þó meira en oft áður á meðan stráksi sá um dyravörslu. 

Gærdagurinn hófst á því að fínasta skip (sjá mynd) pósaði fyrir framan glugga Himnaríkis. Einhver hefur ekki nennt að keyra göngin á leið í afmælið, hugsaði ég.

 

Einar, gamli strætóvinur minn og jafnaldri okkar Madonnu, mætti klukkan þrjú. Hafði tekið strætó frá Mjódd, setið í sólinni á Langasandi, eða farið í sjósund og mundi ekki mætingartímann. Ég var á nærbuxunum með klósettburstann í annarri og ryksuguna í hinni ... nei, djók, en ég var nú samt að setja nýsamanbrotin föt ofan í skúffu og var berhandleggjuð. Einar hefur marga fjöruna sopið, svo hann kveinkaði sér ekki yfir því. En hljóp samt út og kvaðst ætla að sóla sig utandyra til fjögur.

 

Um fjögurleytið mátti sjá múg og margmenni streyma að - þrátt fyrir algjörlega misheppnað afmælis-fésbókarboðskort ... en ég rak samt augun í nokkra sem fengu ekki boð en mættu samt, sem var æðislegt. Það var brjálæðislega fjölmennt í afmælinu 2018 og þá sendi ég ekkert boð. Einhverjir létu gabba sig á Fiskidaginn í gær, aðrir fóru á Hvanneyri (en komu samt á heimleiðinni), enn aðrir festust í Gleðigöngunni ... svo ég er alsæl með mætinguna, miðað við diskafjöldann komu hátt í fimmtíu. Ég er orðin svo þroskuð að ég er hætt að telja, fann heldur ekki gestabókina. 

Núorðið vita allir af antíkskúrnum hér á Akranesi, fyrir aftan spítalann. Kristbjörg sendi mér mynd af hljómplötu í gær og textann: „Er það þessi?“ Hjartað fór á fullt, gat það verið? Jú, þetta var Upplyfting og lagið Kveðjustund sem fyrirfinnst ekki á neinum veitum eða YouTube því annar söngvari, vel syngjandi kona vissulega, hafði verið fengin til að syngja það í CD-útgáfunni. Ég hafði sungið þetta fyrir Kristbjörgu fyrir hálfum mánuði í skúrnum: Ég hef aldrei áður elskað nokkurn eins og þig, ég hef aldrei áður upplifað, svona mikla sælu, svona mikla ást! lag sem svo margir elskuðu (elska) en voru búnir að gleyma eftir innrás geisladiskanna. 

 

Þetta lag var í uppáhaldi á níunda áratugnum og þrjóskan í mér magnaðist bara með árunum, ég skyldi finna það. Ég fékk það einu sinni spilað á Rás 2 en þá var Hulda Geirsdóttir með yndislegan þátt frá miðnætti til eitt ... og ég hlustaði oft þótt ég þyrfti að vakna um sexleytið (til að ná strætó nógu snemma til að vera komin í vinnuna í Garðabæ klukkan átta), eða eftir fimm tíma. Akkúrat kvöldið þegar hún spilaði það hafði ég sofnað snemma ... búin á því. Hún hafði nennt að skottast á tónlistardeildina og sækja hljómplötuna sjálfa með upprunalega laginu, og skella því inn í kerfið hjá RÚV. En ég fékk aldrei að heyra það aftur. Þorði ekki að biðja gæana sem unnu áður með mér á X-inu (og ég á Aðalstöðinni á neðri hæðinni), nú á Rás 2, um að spila það því þeir héldu að væri kúl og hlustaði bara á Wu Tang Clan, efast um að þeir viti hvað upplyfting er nema í tengslum við tækjasal eða djamm. Það er hægt að vera kúl og hlusta á WTC OG Upplyftingu, er það ekki? Jú, ég fékk þessa plötu í afmælisgjöf í gær og þá uppgötvaði ég að enginn plötuspilari er til á heimilinu, ég gaf þann gamla fyrir ansi mörgum árum (og nánast allar plöturnar mínar, geymdi King Crimson og slíkt) því ég þyrfti aldrei framar á plötuspilara að halda. Mér skilst að ódýrir og góðir slíkir fáist núorðið.

 

Mynd: Hinn úkraínski Igor, eins árs í gær, mætti auðvitað. 

 

Jú, gestum var vissulega bannað að færa gjafir og ég atyrti einn gestinn sem ætlaði þá að taka gjöfina til baka en ég hélt svo fast að mér tókst að halda henni. Ég fékk plötuna, ég fékk æðislega vatnslitamynd, smávegis beilís og freyðivín (í smáflöskum), handáburð, ólífuolíu, súkkulaði, ost, kex, klúta, púða og ýmsar æðislegar dásemdir sem við stráksi orguðum yfir, snekkjan sem vinir mínir höfðu safnað fyrir handa mér, var líka æði en það verður dýrt að borga hafnargjöldin, hugsa ég.

Ég kláraði eldhúsið (enn í íbúfenvímu) og fór svo í gjafaupptakelsi með drengnum um leið og ég nýtti mér tæknina og skellti hinsegin dagskrá RÚV á endursýningu. Þar sáum við Hörð okkar syngja og fleira skemmtilegt. Gat samt ekki klárað að horfa sökum þreytu. Til að gera langa sögu stutta vaknaði ég í morgun þegar klukkan var níu eitthvað (9.57) sem var tveimur tímum á undan áætlun. 

Aldurinn ... já. Ég viðurkenni að besta ráðið til að vera eilíflega ungleg er að leyfa ekki neinum að taka myndir af mér (ekkert að þakka fyrir ráðið).

 

Madonna (16. ágúst) sleppur ekki eins vel frá ljósmyndurum og finnst hún sennilega þurfa að taka til sinna ráða til að virðast yngri ... til að verða ekki útskrifuð úr lífinu eins og margar okkar. Frægum konum leyfist síður að eldast en öðrum. Ég sá fólk missa sig á fésbók yfir hinni dásamlegu Goldie Hawn, eða útliti hennar, hún er að verða 78 ára, eins og það sé skylda hennar að líta út eins og hún gerði í Private Benjamin, þeirri frábæru bíómynd sem væri gaman að sjá aftur, áratugum seinna. Skyldi hún hafa elst vel? Sumar gamlar bækur sem ég byrja á hlusta á á Storytel get ég ekki hlustað á lengi, gefst ég upp á þeim, þoli ekki t.d. hugsunarganginn og misréttið sem ríkti og þótti eðlilegt. Get það ekki ... 

 

Þessi mynd gæti svo sem verið einstaklega slæm af Madonnu, það hlýtur að koma fyrir hana eins og aðra að myndast illa.

En aldur skiptir auðvitað ekki máli nema maður sé ostur og útlit ekki máli nema maður sé hestur, reyni ég að sannfæra mig um.

 

Gallinn við að nota hina aðferðina mína til að vera ungleg, eða gegn hrukkum, er stærra fatanúmer. Svo þegar maður reynir að gera eitthvað í þessu (annað en að ganga, ég hata göngur) mótmælir bakið. Ég þarf samt eitthvað að gera. Þeim fjölgar bara sjokkunum. Nýlega sótti ég um inngöngu í fésbókarhópinn Rúllum yfir heiminn (rule the world, hélt ég) því mig langar til að breyta heiminum í betri stað. Svo var þetta bara styrkjandi og eflandi huggunarhópur fyrir frekar kringlótt fólk OG ÉG FÉKK INNGÖNGU í hvelli, það án nokkurs vesens. Oft þarf maður að sverja eitthvað til að komast inn, lofa að auglýsa ekkert, ekki setja haturspósta og slíkt en ekki þarna. Ég var móðgandi velkomin.  

 

Jæja, ég ætti sennilega að fara að hringja í vini og vandamenn, það þarf að klára rækjubrauðtertuna, jarðarberjamarenstertuna og eitthvað smávegis annað en sennilega fer svo afgangurinn í fiðraða og fleyga vini mína á morgun eða hinn. Einhver lagði frá sér brauðtertusneið á pappadiski, á svalahandriðið í gær. Jónatan IX var ekki lengi að ræna henni, kom eins og orrustuflugvél og greip hana í gogginn. Mávarnir svifu spenntir (og svangir) yfir okkur og aðrir fuglar fylgdust með af hliðarlínunni.

Það þarf að fita mávana áður en þeir fljúga suður á bóginn. Varla gaman að fljúga til Tene á fastandi maga. En ef þessi hryllings-Vítis-hiti heldur áfram finna þeir kannski ekki fyrir neinni þörf til að yfirgefa landið. 

Flókin nöfn á jarðeldum og furðusaga af fésbók

Ferðamenn og kannski sérstaklega jarðvísindamenn frá útlöndum hljóta að verða smám saman stressaðari þegar þeir heimsækja Ísland, grunar mig, því það er ekkert eðlilegt sem þetta fólk þarf að læra að segja til að vera fólk með fólki. Eyjafjallajökull er náttúrlega snilld til að pína fólk, ekki minna frábært er Fagradalsfjallseldar og nú það nýjasta, ef spár jarðvísindafólks ganga eftir: Núpshlíðarhálseldar. Prófið að segja það hratt nokkrum sinnum. Það kom frétt í gær um að næsta gos gæti orðið þar (þau færast víst í austur með tímanum) en ég kom ekki til Þingvalla fyrr en á þrítugsafmælinu mínu og vissi varla hvar þeir voru ... og hef aldrei heyrt nafnið Núpshlíðarháls, þar sem gýs næst, kannski. Ég ætla sannarlega ekki að skammast í stressuðu, illa launuðu, ofhlöðnu verkefnum fjölmiðlafólki en svona landafræðifávitar eins og ég þurfa alltaf KORT við fréttina. Vissulega hægt að gúgla en kommon, ég er enn beisk síðan bloggið mitt var eini netmiðillinn sem birti mynd af eldgamalli tertusneið úr brúðkaupi Karls og Díönu (1981) þegar kom frétt um að brúðkaupsgestur hefði ekki borðað sína, heldur ákveðið að geyma hana og selja löngu síðar. Fréttin birtist en engin mynd af tertusneiðinni sem var þó mjög svo finnanleg fyrir þá sem nenntu að leita. Sjá nöldur yfir þessu í þónokkrum bloggfærslum.

 

Annað slagið kenni ég útlendingum íslensku á námskeiðum og ég hika ekki við að pína frábæru nemendur mína til að bera fram viðbjóðslega erfið orð. Enginn þeirra þorir að segja að íslenskan sé erfið, því þá býðst ég til að kenna þeim að telja upp í hundrað á dönsku (tala dönskuna með mjög ýktum hreim, kartöfluíkoki) ... eða segi eitthvað á borð við: Minä rakastan sinua (ég elska þig) á finnsku og ber það fram svo harkalega að nemendur mínir verða óttalegnir og halda að finnska sé flóknari en hún er. Íslenska sem sagt bara pís of keik og þeir heppnir að fá að læra hana. Alltaf að taka fólk á sálfræðinni. 

Merkilegt hvað þau geta, áhugasöm og þrá ekkert heitar en að fá vinnu og skapa sér betra líf. Og okkur vantar svooo fólk. Það fluttu 17 þúsund útlendingar hingað í fyrra (vissulega frá réttum löndum og með réttan húðlit) til að vinna, mest við túrisma, skilst mér. Svo hef ég orðið vör við að Rúmenum er að fjölga. Strætóbílstjórinn minn á miðvikudagsmorgun er Rúmeni og líka maðurinn sem kom með Eldum rétt-kassann á mánudaginn, svo hef ég kynnst aðeins rúmenskri konu sem býr hér. Ég er næstum farin að efast um að fólkið sem streymir þaðan hafi allt saman tengsl við blóðsugur - en ... Drakúlakastalinn er nú samt í Rúmeníu og það segir sína sögu!  

 

Ég fæ nokkra nágranna í afmælið mitt á morgun, fleiri en oft áður. Einn úr minni blokk, held ég. Alla vega tvær konur úr Nýju blokkinni við hliðina; hundahvíslarann og svo aðra sem ég kynntist bara á röltinu og í strætó, frá Sýrlandi. Þriðji granninn er í blokk í sjónfæri frá Himnaríki, hún er frá Úkraínu og var svo ótrúlega eitthvað við hæfi með því að eignast barn 12. ágúst fyrir ári og mun taka drenginn með sér, sá á eftir að ræna athyglinni frá hinu afmælisbarninu ... Sú frá Sýrlandi á þrjú ótrúlega kurteis og indæl börn sem mæta vonandi líka. Hún er orðin ansi fær í íslensku eftir að hafa búið hér og unnið í tæpt ár en börn hennar enn betri. Hún sagði um daginn að veðrið (hitamolluógeðsveðurfyrirbrigðið) sem hefur ríkt undanfarið væri eins og ljúft vor í heimalandi hennar. Ég er að kafna í þessu d.a.h. (íslenskt blót) "vori", það voru 19 gráður á Akranesi í dag og LOGN!!! Sem betur fer fékk ég dásamlega frænku til að aðstoða mig við ryksugun og slíkt, annars hefði ég hlaupið út í búð og keypt viftu til að hafa um hálsinn. Frænkukrúttið var ansi smámunasöm sem er gífurlegur kostur í þrifum, hún sá fjögur kattahár á efsta teppinu (værðarvoð) í teppakörfunni og ég náði mynd af henni við að fjarlægja þau, Mosi (t.v.) starði á hana í forundran, eins og ég. Sjá mynd.

Jæja, Himnaríki er að verða ansi fínt (tandurhreint), nánast ekkert eftir að gera. Ég stalst í nokkrar rommkúlur áðan svo ég er ekki alveg allsgáð, er því að hugsa um að skella mér upp í rúm og lesa og slaka á fyrir læti morgundagsins. Maður verður ekki rúmlega fimmtugur á hverjum degi! Örlítill frágangur og að brjóta saman þvott bíður bara til morguns. Svona getur nú dálítið romm gert mann kærulausan.

- - - - - - - - - 

P.s. Ég mun seint vorkenna "vesalings" útgerðarmanninum með eldspýturnar sem var ekki til í að "tapa" 57 milljónum með því að gera það eina rétta og hætta við að kaupa heilt hús á þrjár milljónir. Megi draugagangur halda fyrir honum vöku allar nætur, myndi ég segja ef ég tryði á drauga. Ég er ekki lögmaður en ég trúi því varla að þetta hafi verið löglegt.

Þessi saga sem tengist útgerðarmanninum með eldspýturnar beint, gengur á feisbúkk ... svona fer kannski útburður fram þegar um fatlaðan, auðblekktan einstakling er að ræða til að Fréttamynd ársins verði ekki til. 

„Hann (pólski, fatlaði maðurinn í Keflavík) var ekki borinn út 3. ágúst eins og sagt var í fréttum. Í gærmorgun (9. ág) kom lögreglan og handtók föðurinn á heimilinu og fór með hann. Síðan kom lögreglan aftur og bauð unga fatlaða manninum út í bíl, hann hélt að hann væri að fara í bíltúr með lögreglunni, en þegar hann kom heim til sín aftur var búið að skipta um skrár í húsinu og hann á götunni. Þetta hefur ekki komið í fréttum og þarna eru greinilega brögð í tafli.“    

Bara eins og í bíómynd ...

Bæjarferðin gekk bærilega í gær, þótt hún tæki marga, marga klukkutíma (6 og hálfan). Lögðum af stað fyrir allar aldir frá Akranesi, 9.57, og skriðum aftur heim undir hálffimm, og það fyrir um klukkutíma langt erindi. Það er að verða vikulegur baggi á ferðalöngum að bíða í biðröð beggja megin við Hvalfjarðargöng vegna bilaðra bíla. Sem segir mér að við ökum um á bíldruslum, frekar en að það þurfi fleiri fokdýr göng. Ég ók í gegn nánast daglega í tíu ár og jú, vissulega um verslunarmannahelgina var bíll við bíl á Kjalarnesi þegar ég var á leið heim með strætó og allt gekk voða hægt. Stundum grunar mig að endalausir "bilaðir bílar" séu leið einhverra verktaka (eða ónefnds ráðherra) til að fara að drífa í göngum nr. 2 sem við þurfum svo rosalega á að halda, fremur en t.d. Vestfirðingar og V-Húnvetningar á almennilegum vegum.

Mynd: Við lentum í svona í gær með strætó, biðum í alla vega 20 mínútur. Pirrað fólk á Kjalarnesi skammaðist svo í bílstjóranum. „Þú gætir kannski reynt að vera á réttum tíma!“ sagði einn. Góð upplýsingagjöf myndi bæta mikið, hvort sem væri frá Strætó bs eða kannski frekar Vegagerðinni, jafnvel löggunni?  

 

Við borðuðum dásamlegan hádegisverð á arabíska staðnum Söru, Sara-kebab, í Mjódd, náðum að fá eftirmat í bakaríinu en tíminn eftir erindið fór svolítið í að sitja úti og bíða ... eftir strætó heim. Hvar ertu, Akraborg, þegar ég þarfnast þín?

 

Ég náði að skila verkefninu (sem lá meira á en ég hélt) undir átta í gærkvöldi en mér hafði tekist að nota næstum hálfan þann tíma sem við stráksi vörðum í bænum í gær í yfirlestur. Aðallega þó í strætó. Mjög hress kona pikkaði í mig á heimleiðinni, hún sat skáhallt fyrir aftan mig, eða hinum megin við ganginn, og vildi endilega vita hvað ég væri að gera með blöð og rauðan penna. „Lesa yfir handrit,“ svaraði ég kurteislega og reyndi af alefli að líta út fyrir að vera ekki í kjaftastuði, enda að vinna. Henni fannst þetta greinilega spennandi og spurði nánar út í þetta og ég svaraði greiðlega. „Vá, þetta er bara eins og í bíómynd,“ sagði hún hrifin og svo fór hún út fljótlega, allt of snemma, eða löngu áður en mér hugkvæmdist að spyrja hana í hvaða mynd eða myndum hún hefði séð prófarkalesara ... mögulega í aðalhlutverki ... kannski í spennumynd. Ef blogglesendur vita, endilega segið mér, mig langar að sjá svoleiðis bíómynd.  Proofreader saves the world ... The very clever proofreader ... kannski get ég gúglað.   

 

Afmælisundirbúningur gengur svona sæmilega, er t.d. að blogga núna ... Ég renni frekar blint í sjóinn varðandi mætingu og verð án efa með allt of mikið af bakkelsi, eins og oftast. Mávarnir og fleiri fuglar í grennd þekkja sína konu og ég hef séð votta fyrir fiðringi hjá þeim, eins og þeir finni á sér hvað nálgast. Þeir hlakka til að fá afganga en fá samt ekki fyrr en ég hef reynt að troða í eins marga og hægt er, þar til svona sirka á mánudaginn kemur, það sem ég get ekki fryst. Þessi fb-síða sem ég stofnaði er ágæt í sjálfu sér, margir búnir að melda sig þar, en næstum jafnmargir ekki búnir að sjá boð mitt, held ég. Vona að þessar elskur lesi bloggið.

Veðrið í dag, engin sól, ogguvindur, ekki of mikill hiti, er draumaafmælisveðrið. En annars ... ég á fjórar viftur. Sú ódýrasta er sko ekki sú versta, gæti verið sú háværasta þó. Ein dásemdarkona sem ég þekki ætlaði að baka smávegis og einnig aðstoða á morgun við að gera Himnaríki gjörsamlega fullkomið liggur nú veik í rúminu. Ég er alla vega búin að taka 600 mg af íbúfeni og spenna á mig bakbeltið, til í allt eftir bloggelsi. Það myndast einhvern veginn aldrei rúst hérna eftir að ég losaði mig við helming búslóðar svo ég hef í raun engar áhyggjur. Kannski aðeins of mikið af bókum ... en það hefur alltaf verið vandamál, dýrlegt og velkomið vandamál. 

 

Hversu vel heldur Facebook að hún þekki mig? Ekki bara fésbókin. Ég fæ lítinn frið fyrir megrunar- og hormónapillutillögum á Instagram, eins og og Facebook. Svo allar fösturnar ... og allt það fólk sem segir að föstur og pillur virki ekki, það sé eitthvað allt annað sem næsti efast um og veit betur en allt hitt fólkið. En í gær otaði Facebook að mér hópum sem ég hefði sennilega áhuga á, þeir tveir fyrstu komu mér á óvart. Annar heitir Tjaldsvæði - umræðuvettvangur ... þar eru 20 þúsund meðlimir.

 

Ég fór í mitt eina tjaldferðalag þegar ég var 18 ára og það var skelfilegt. Eina daginn sem ekki hellirigndi kom frekar stór, alla vega mjög ógnvekjandi, kónguló inn í tjaldið. Það tók mig rosalega mörg ár að venja mig af kóngulóarhræðslu eftir að hafa alist upp hjá móður sem var tryllt af skelfingu við kóngulær eftir að hafa séð þrívíddarbíómynd árið 1944, jú, hún var tíu ára, minnir mig. Glerhörð vinkona kom eitt sinn og færði píanóið heima eftir að pínuoggulítil en hraðskreið kónguló hafði ært mömmu úr hræðslu og okkur grislingana hennar í leiðinni. Þarna 18 ára var ég ögn nær því að læknast, eftir ársbúsetu í London, en ekki nærri nóg. 

Svo svaf ég eina nótt, kannski 15 árum síðar, í tjaldi - svaf er líklega ofmælt, því þetta var hræðileg reynsla, glerhart undirlag (ég sem vil sofa á harðri dýnu), þúfur alls staðar og viðbjóðslega kalt. Verður ekki endurtekið. Þetta gæti mögulega verið umræðuhópur fólks sem á ekki bara tjald, heldur þeirra sem eiga tjaldvagna eða húsbíla. Ég á hvorugt. Hef ekki einu sinni sett orðið tjald eða tjaldsvæði inn á alheimsnetið, svo ég muni eftir, ekki frekar en hormóna-eitthvað en ég hef dirfst að horfa á eitthvað um föstur og netið grípur allt.

Mig langar að segja eitthvað orð, eins og fluguhnýtingar, eða barnavagn ... hátt og snjallt nálægt símanum mínum. Gaman að vita hvort slíkar auglýsingar fari þá að birtast í mínum miðlum. Hef heyrt að það gerist. En þessir hópar sem ég fékk boð um eru ekki neinu samræmi við nokkuð í mínu lífi - nema spádómsgáfa tengist þessu. Þá kýs ég frekar húsbíl eða tjaldvagn, bara alls ekki tjald. 

Hinn hópurinn var eiginlega enn fjarri allri skynsemi miðað við tilveruna í Himnaríki. Hann heitir Women who run with the wolves. Konur sem hlaupa með úlfunum. Sjá mynd hér ofar. Þar eru meðlimir 76 þúsund talsins! Úlfar eru æði ... en að hlaupa! Ég hata að ganga, hvað þá hlaupa! Það er skiljanlegra að bjóða mér að fara í tjaldsvæðahópinn ... ég átti ábatasöm viðskipti eitt sumarið við pensilín-díler á tjaldstæðinu í Stykkishólmi. En þetta úlfadæmi gæti auðvitað tengst einhverju allt öðru en hlaupum með úlfum.   

Að opinbera sum leyndarmál óvart

Þrumuveður reið yfir í dag en fengu Skagamenn að njóta þess? Heldur betur ekki. Kannski heyrðist ekki í þrumum fyrir viftunum sem snúast í flestum herbergjum hér, það gæti auðvitað verið.

Það verður smám saman ægifínt í Himnaríki, ekki eins heimilislegt og var eftir bakveikikastið þegar ég reri úr mér bakheilsuna með látum. Nú þarf rafvirkinn að fara að koma og sækja kassann með krimmmunum, lesefni næsta vetrar. Ég hef ekki sömu þörf og áður til að eiga bækur, alltaf hægt að finna eitthvað á Storytel ef mann vantar og vera þá ekki lengur með troðfullt heimili af bókum sem á kannski að lesa aftur seinna. Svo eru náttúrlega líka til bókasöfn.

 

MYND I: Minning frá því þegar Keli og Krummi fóru í fýlu, yfir kosningaúrslitum, minnir mig. Í dag er alþjóðlegur dagur katta ... og ég gleymdi að kaupa rjóma og rækjur, því er við hæfi að birta þessa sirka tíu ára gömlu mynd.

 

Við stráksi förum til Reykjavíkur í vikunni, mæting á staðinn er klukkan eitt og við erum búin kannski hálfþrjú. Strætó fer héðan kl. 9.57, komutími í Mjódd 50 mín. síðar, næsti fer ekki fyrr en eftir hádegi. Heimferð: Fyrsti vagn sem hentar okkur til baka fer kl. 15.29 (gæti verið verra) og við komin heim um 16.20. Næstum sex og hálfur tími ... og verkefni sem ég hélt að ég hefði nægan tíma til að klára en hef ekki, komst að því í dag, verður tekið með í strætó og lesið yfir þar og víðar, ef ég verð ekki búin með það áður. Sem betur fer þurfum við ekki að fara út fyrir Mjóddina og ef þið sjáið manneskju með blaðabunka í annarri og rauðan penna í hinni, gangandi þar um - er það ég. Stundum væri gott að eiga bíl til að spara tíma, en oftast alls ekki.

 

Ég viðurkenni að það óx mér í augum að panta afmælistertu með áletrun nú í ár eins og síðustu 35 árin eða svo, bakaríið hér sendir ekki heim. Þannig að núna mun enginn vita hvað ég verð gömul. Það er ekki jafnauðvelt og margur heldur að komast til að sækja á svona risastórum degi þar sem allt verður að ganga upp. Allavega mikið aukastress og þegar ég gerði það síðast (afmæli stráksa) voru komnir snemm-gestir sem biðu brjálaðir á bílastæðinu. 

 

Hörður, vinur minn, hringdi í gær. Hann ætlar af öllum kröftum og mætti að reyna að koma í afmælið. Stráksi komst inn í símtalið og ákvað að segja eitthvað eitursterkt til að gulltryggja að Hörður kæmi. 

„Gurrí er búin að panta svaka góðar tertur,“ sagði hann, símtalið var í hátalara. 

„Usss, drengur,“ urraði ég, „bannað að segja frá ómyndarskap mínum, þetta heitir að opinbera leyndarmál heimilisins, viltu kannski svið í kvöldmat?

Stráksi hljóp öskrandi í burtu (leikræn þjáning, hann vissi að ég var að grínast með sviðin) og mér tókst að sannfæra Hörð um að honum hefði misheyrst illilega, auðvitað myndi ég baka hverja einustu ögn frá grunni. Majónesið í brauðtertunum yrði líka gert frá grunni, úr majónestrénu sem ég hef ræktað á svölunum í allt sumar og allt annað eftir því. 

 

Sennilega sendi ég um 150 manns boð í þennan afmælishóp minn á feisbúkk, eins og oftast áður, og oft koma í kringum 50. Ég sé að aðeins um 100 hafa áttað sig og gengið í hópinn (já, ég veit að ég hefði frekar átt að stofna viðburð). Ég mun sennilega móðga um það bil 50 manns heiftarlega, með þeim sem hafa feisbúkkið sitt stillt þannig að það er ekki hægt að bjóða þeim í hóp. Eins og önnur sýrlenska grannkonan, Hanna mín, Ásta í bókasafninu og MIKLU FLEIRI, svo sést mér örugglega yfir nöfn - svo ég bið ykkur bara innilega afsökunar sem ... farið ekki nógu oft inn á feisbúkkið ykkar eða eruð með lokað fyrir hópaboð ... Ég reyndi. 

 

MYND 2: Á laugardaginn verður alþjóðlegur dagur unga fólksins sem skýrir af hverju mér finnst ég stundum ekki árinu eldri en 25 ára. Það var ógeðslega fúlt að bakarinn skyldi ekki heyra betur en þetta þegar ég pantaði tertuna í fimmtugsafmælið mitt.

Umræðuhefð og kannski misskilið grín

Drengurinn kominn heim úr helgargistingu og búinn að finna gleraugun mín. Það tók þrjár sekúndur, hann tafðist í tvær við að kíkja undir rúmið, þar sem þau voru ekki, heldur nánast beint fyrir framan hann. Hann hló, eins og mig grunaði. Hann fær svið í matinn í kvöld en það er eitthvað sem okkur finnst báðum frekar ókræsilegur matur. Ég borða bara eitthvað sjúklega gott á meðan. Á þessu heimili hlær maður ekki að óförum þess sem eldar matinn ... múahaha. Eldum rétt kom áðan svo við fáum reyndar ansi hreint girnilegan fisk í kvöld, þar slapp hann fyrir horn. 

 

Umræðan á netinu (sjá mynd) getur verið svo fáránleg, oft hatursfull. Yfirleitt reyni ég að skipta mér sem minnst af og treysti mér meira að segja ekki til að lesa allt sem fólk skrifar ... Gat þó ekki orða bundist í gær yfir einhverju bulli um múslima, svo ég svaraði út frá minni reynslu ... Undarlegt svar kom frá manneskju sem hefur í stað myndar af sjálfum sér, prófílmynd af Mo Salah, fótboltasnillingi hjá Liverpool, á Facebook-síðu sinni ... það vill svo til að Mo Salah er múslimi (frá Egyptalandi. Kannski átti þetta að vera grín, einhver setti hláturkall á svar hans.

 

 

Eitt sinn skrifaði „freki karlinn“ (á Sigló) grein fuglum til varnar og eitthvað ljótt um ketti, og ég skrifaði blogg til að reyna að leiðrétta rangfærslur hans, notaði háð sem mér finnst sterkara en reiði. Einhver hélt samt að ég hefði setið froðufellandi af reiði út í hann og úthúðað honum, svo grínið mitt var sennilega ansi mislukkað eða misskilið.

 

Það þarf alltaf að skella öllum í hópa. Fólk sem á ketti getur varla elskað hunda ... jú, ég dýrka hunda ... fólk sem á ketti hlýtur að hata fugla, alla vega halda með köttum gegn fuglum ... neibbs, nágrannafuglarnir eru vinir mínir og þekkja mig í sjón (ég kem oft út með mat handa þeim), ég er með inniketti og er því mjög fylgjandi að kettir séu lokaðir inni á meðan ungar komast á legg - en ég þoli ekki freka karlinn (kerlinguna) sem hikar ekki við að beita rangfærslum til að sanna mál sitt. Ég veit að það er ekki hægt að breyta skoðunum annarra með því að svara þeim á Facebook, jafnvel þótt maður hafi sannanir fyrir máli sínu.

 

Hmmm, ég sit hérna við tölvuna og nöldra þegar ég á að vera gera fínt í Himnaríki. Hvað myndi Freud segja við því? Helgin átti að fara í það og nú er bara hálfur dagur eftir. Komin með vinnumanninn heim og við erum bara að tjilla eins og unglingar. Það væri kannski snjallt að skella góðri tónlist á og drífa sig í stuð, taka íbúfen, skella á sig bakbeltinu, þvo tvær vélar, ganga frá hlutum á rétta staði, ryksuga (vinnumaðurinn), reyna að leggja saman róðravélina og ýta henni í kósíhornið. Gæti þó þurft að fá Guðna í Einarsbúð til að koma með vörurnar sem ég þarf bráðum að panta, hann kann á hana, gerði eitt handtak við hana og lagaði þegar hún var nýkomin til mín og virkaði ekki, svo ég treysti varla nokkrum öðrum. Jú, hann var að koma með vörur. Get ekki lofað þessa kaupmannsfjölskyldu nógsamlega.

 

Raunir mínar á tölvusviðinu eru enn í sprúðlandi stuði ... en ég gerði tilraun í gær til að stofna viðburð á Facebook til að bjóða í afmælið mitt. Leitaði til nokkurra til að vita hvernig ætti að gera það og fékk fín svör. Sé að bara hluti hefur séð boðið, fólk þarf nefnilega að ganga í hópinn sem ég stofnaði til að sjá dýrðina. Mér fannst skrítið að finna ekki tímasetningar til að skella inn og heldur hvergi möguleika fólks á að segja hvort það komi, sé áhugasamt eða nenni alls ekki. Það er eitthvað annað dæmi á feisbúkk sem er betra. Og af því að síðustu ár hafa verið svo spes, bjó ég ekki til viðburði eða hópa vegna afmælis, það var fljótlegt að hringja í litlu jólakúluna sem vissi svo sem öll fyrir hvenær borgaði sig að fara upp á Skaga í tertur og eðalkaffi. Og þau sem færa blóm, vita hvaða skelfilegu örlög bíða þeirra, er það ekki? Neðsta myndin var tekin í ágúst eitt árið.     

Gleraugnablæti og sérvaldar myndir sem auka andúð

Kattakrúttin á þessu heimili eru ekki alltaf krútt og voru það allra síst í gærkvöldi/nótt, eða Keli. Ég heyrði gleraugun mín detta af náttborðinu niður á mjúkt-eitthvað, sennilega mottuna, og fannst lamandi syfjan of dýrmæt til að sóa henni í að vakna of vel til að finna þau, ég myndi hvort eð er gera það næsta morgun. Aldrei skyldi maður ganga að nokkru vísu þar sem kettir búa, ekki einu sinni gamlir og endalaust sofandi á milli þess sem þeir úða í sig rándýrum kattamat og stöku kattanammi.

Tryggustu og bestu bloggvinirnir muna eftir falli mínu í ógæfumölinni við íþróttahúsið (2007-2008?) sem var áður en strætó fór að stoppa við Garðabraut, nær Himnaríki sem sagt. Þá þurfti stundum að feta sig varlega heim í öllum veðrum (helv. hálku) og myrkri, og einu sinni tókst það bara ekki. Kostaði saumaskap og vesen á spítalanum og spá læknis um að það gæti tekið tíma fyrir hnén að jafna sig aftur, sársaukalega séð.

 

 

Þegar beygjurnar og teygjurnar í morgun báru engan árangur í leitinni að gleraugunum þóttist ég viss um að þau hefðu jafnvel skotist undir rúm ... -Best að prófa hnén aftur, gá hvort ég geti kropið án þess að bresta í grát, sagði ég bjartsýn við sjálfa mig, kraup niður á púða ... en á skalanum einn til tíu þar sem tíu er óbærilegt, var sársaukinn á milli átta og níu. Enn, eftir öll þessi ár. Sennilega verð ég bara að sætta mig við að geta aldrei orðið kaþólsk, aldrei prestur, aldrei gift mig kirkjulega (þarf ekki að krjúpa?) og aldrei stundað jóga.

 

 

Myndin efst: Einhverjir myndu kannski halda að ég hefði viljandi valið frekar vonda mynd af Kela en það er innræting til að þið skiljið hvað hann getur verið óskammfeilinn ... Þegar eitthvað ljótt er skrifað á netinu um t.d. Katrínu Jakobs og Dag B. Eggerts fylgja alltaf skelfilegar myndir af þeim til að ýta undir andúð. Keli er reyndar dásamlegur, nema ... sjá neðar:

 

Gleraugun eru enn ófundin og ég með þessi gömlu á nefinu til að þurfa ekki að reka mig á veggi eða detta út um gluggana. Ég verð að bíða eftir því að stráksi finni þau fyrir mig (flissandi), eins og oft áður, en hann kemur ekki heim fyrr en í kvöld.

 

En hvað kemur þetta köttunum við? Jú, einn þeirra, Keli, sá elsti, alfa-kötturinn sem öllu ræður, sjálfur pokakötturinn úr Kattholti, virðist vera með gleraugnablæti. Eitt sinn átti ég ótrúlega flott gleraugu frá Reykjavík Eyes sem voru bara eitt gramm að þyngd, laus við samskeyti, skrúfur og slíkt, og bara voða töff. Það fannst okkur Kela báðum. Hann gerði sér að leik að ræna þeim og ganga stoltur með þau í kjaftinum um gólf en það gat verið þrautin þyngri að finna þau suma morgna, ekki síst eftir slysið í ógæfumölinni sem hafði þessi átakanlegu áhrif á hnén á mér. Held að læknirinn hefði frekar átt að kyssa á bágtið, eins og ég bað um, en að sauma öll þessi spor, þá sæi ég betur við að blogga núna. Orsök, afleiðing ... Þótt gleraugu nútímans séu þyngri, leikur hann sér stundum að því að henda þeim niður á gólf (mottu). En að láta sér detta í hug að leika sér svona með dýrmætar eigur matmóður sinnar. Kannski sé ég ekki kattamatinn næst, ég meina kattanammið, þegar hann reynir að væla eitthvað extra gott út úr mér. Á miðmyndinni virkar hann svo sem nógu sakleysislegur og sætur ... en undir niðri kraumar blætið.

 

Yfirleitt vakna ég ágætlega kát en eitthvað súrnaði gleðin í morgun þegar kom í ljós að rafmagnið var farið af Himnaríki, það ofan á gleraugnahvarfið. Kaffivélin hlýddi ekki og á þeirri sekúndu áttaði ég mig á því að ekkert heyrðist í vatnsbrunni kattanna. Ég myndi sem sagt neyðast til að ganga niður allar 50 hæðirnar kaffilaus, ýta vissum takka upp þarna í kjallaranum, og dragnast svo upp í Himnaríki aftur.

 

Við Inga ætlum að skreppa á kaffihús í dag, Lighthouse café, þar sem Grjótið var áður og enn áður Skrúðgarðurinn. Ekki beint kaffihús reyndar en það er ágætt Lavazza-kaffi þar á boðstólum, áherslan samt lögð á mat. Inga borðaði með mér þennan ljómandi fína tortilla-turn (Eldum rétt) í gærkvöldi. Hún er sko vinkonan sem skreppur til Íraks í páskafríinu sínu (norðurhlutans, Kúrdístan) svo ég monti mig nú aðeins af henni. Því óvenjulegri sem staðirnir eru, þeim mun líklegra er að hitta hana þar. Þegar Inga segist hafa sofið hjá mörgum konum, þýðir það bara sofið og það í sama rúmi og kvenkynsferðafélagi. Ekkert djúsí og spennandi. - Stundum er bara ein sæng, sagði hún eitt sinn mér til hryllings. Ég man enn eftir uppnáminu þegar ég heimtaði aukasæng á hóteli úti í Florida í desember 2018. Var ekki nóg að við Hilda þyrftum að deila rúmi? Þyrftum við að vera með sömu sængina líka? - She is my sister, not my lover, sagði ég stórhneyksluð í lobbíinu. Og fékk aðra sæng. Stundum getur borgað sig að vera hneykslaður. Aldrei sýna reiði eða frekju, miklu frekar að hæfilega hneykslan, það er mín reynsla.

 

Þriðja myndin sýnir í verki blómablæti ALLRA kattanna. Þarna sést svoooo vel hvað ég þarf að búa við! Ég fékk blómvönd í vor frá einhverjum aðdáandanum sem ég svo neitaði að giftast, minnir mig, og vöndurinn hafði aðeins staðið við eldhúsgluggann í eina og hálfa mínútu þegar Keli, Krummi og Mosi áttuðu sig á því og bókstaflega þutu á vettvang. Mosi og Keli (fjær) komnir upp á borð en Krummi að stökkva upp, hann ætlaði ekki að missa af þessari veislu. Þið sem haldið að ég hati blóm ... Afmælisgestir um komandi helgi ... ef þið færið blóm, þá gæti farið mjög, mjög, mjög illa fyrir þeim. Kattagras væri betur þegið, það hefur ekki fengist lengi í dýrabúðum nema eitthvað dæmi þar sem leiðbeiningar eru á of erfiðu tungumáli fyrir mig, það þarf víst bara að vökva einu sinni sem getur bara ekki passað. Óskiljanlegt. Ég viðurkenni að ég tek góðar og skýrar leiðbeiningar (á íslensku helst) fram yfir flest í lífinu, meira að segja súkkulaði!   

Óvænt innihátíð í sveit og vanmetin sagnalist

Stundum fara hlutirnir ekki alveg eins og planað var. Hér átti að vinna í gær, ásamt því að gera afmælistiltekt en svo breyttist allt. Vinkona mín, dönsk en samtalveg stórfín, hafði samband. Hún var að klára vinnulotu í Reykjavík og á leið í bústaðinn með karlinum sínum hollenska þegar henni datt í hug að fá mig og stráksa með, og standa við gamalt loforð um að sýna honum álfabyggð nálægt Grunnafirði. Stráksi að heiman til sunnudags, eins og lesendur bloggsins vissu, en hva, vildi ég ekki kíkja með og kannski gista og fá svo skutl heim á morgun, laugardag? 

Ekkert Ein með engu, hugsaði ég glöð, heldur Þrjú hress á palli, jess, jess, og ákvað að slá til, fara út fyrir þægindarammann í annað sinn á einni viku sem hefur aldrei gerst áður. Ég sá alveg fyrir mér að þurfa að sitja úti á pallinum umvafin grimmum geðillum geitungum og risastórum kóngulóm, en það er ekki að spyrja að hetjulundinni. Þetta fór þó ekki þannig. Þau sögðu mér frá lúsmýi þarna í sveitasælunni, sem væri ansi gráðugt í að bíta fólk, þau eru nú farin að kalla það mini-mý, að minni áeggjan. Því var ekki hægt að tala um okkur á pallinum, því við vorum inni allan tímann og allir gluggar harðlokaðir, þeir höfðu víst verið lokaðir í heilan mánuð eftir að vinkona mín var bitin af gríðarlegri ákefð af miklum fjölda lúsmýa (maðurinn hennar hefur ekkert verið bitinn en mítlarnir í Danmörku eru víst óðir í hann).

 

Við borðuðum þetta fína sveppapasta í kvöldmat og sátum nokkuð lengi yfir matnum, margt að spjalla, orðið svo langt síðan við fórum saman á Ölver á tónleika, í sama sal og brúðkaupsveislan mín var haldin þegar ég giftist einum af mínum fyrstu eiginmönnum. Vinkonan stakk upp á því að við myndum spila borðspil en hætti við þegar hún mundi að það þyrfti að skrifa einhver svör í spilinu á dönsku og ég væri varla talandi á því annars ágæta tungumáli.

 

 

Við settumst inn í stofu eftir uppvask og nutum þess að horfa á útsýnið yfir trén og vatnið fyrir neðan (sjá efri mynd). Mjög fallegt. Ég var í miðri mjög áhugaverðri sögu sem ég var að segja þeim um drauma mína síðustu vikurnar og hvernig þeir fyrir tilviljun tengdust því hvernig eigi að búa til vegan-kindakæfu og varna geimverum aðgang að raftækjaverslunum þegar ég tók eftir því að þau voru bæði steinsofnuð (sjá neðri mynd sem gefur í skyn hvernig þetta var). Ég hafði reyndar stungið upp á því að fara snemma að sofa, því ég vissi að þau hefðu bæði verið á fullu síðan fyrir klukkan sjö um morguninn en þeim fannst það ekki hægt, kommon, það væri föstudagskvöld! Ég kláraði nú samt söguna mína og klukkutíma seinna, eða um hálfellefu, ræskti ég mig hátt, og við ákváðum að það væri líklega sniðugast að fara bara að sofa - þótt það væri föstudagskvöld.

 

 

Kaffið eftir matinn hélt mér vakandi í nokkra klukkutíma í viðbót sem þýddi að ég gat lesið lengi, lengi sem var dásemd. Kyrrðin umlukti allt, engir gargandi djammarar í grennd. Bíllaust fólk eins og ég elskar að fara í bíltúra svo ég fékk heilmikið út úr því að ferðast um fallega sveit í góðum félagsskap þótt vegalengdirnar væru nú ekki miklar og samveran helst til stutt. Svo þegar við fórum heim á Skagann, fljótlega eftir hádegi í dag, ókum við í gegnum Svínadal sem ég held að ég hafi aldrei séð áður. En kannski er auðvelt að rugla saman trjám, klettum, fjöllum og háspennumöstrum ef líður langur tími á milli ... Ég fékk óvænt og ljúft ferðalag, fínustu innihátíð að mínu skapi, þakka líka ógeðs-lúsmýinu fyrir að hafa ekki verið dregin í gönguferð úti í guðsgrænni eða út á pallinn, og gat að auki í fyrsta sinn klárað að segja löngu og fróðlegu söguna mína um kæfu og furðudrauma. Hilda systir þykist alltaf sofna og slefa þegar ég reyni, eða segist þurfa að skreppa áríðandi eitthvað - sumir kunna bara ekki að meta góða frásagnarlist.

 

Eldgosið var sprellfjörugt í gærkvöldi / nótt en það er ekki mikið líf í því núna. Ég sem ætlaði að setja í afmælisboðskortið: Kökur, kaffi og eldgos en þarf sennilega að breyta í Kökur, kaffi og gos. Það eru engin svik því ég kaupi pottþétt kók og appelsín en vonandi halda einhverjir að þeir geti gengið að eldgosi vísu út um glugga Himnaríkis.

 

Það hefur ekki einn einasti sprækur karl (55-65 ára) sótt um hjá mér (sjá síðustu færslu) en ég held í þá von að einhverjir eigi mæður sem þrái almennilega tengdadóttur og grípi því til sinna ráða. Ein vinkona mín sagði mig vera allt of kröfuharða, konum á okkar aldri nægði að gaurinn andaði. Æ, ég veit það ekki. Veit einhver hvort James Hetfield (úr Metaliccu) sé á lausu? Hann virkar sprækur og hefur fínan tónlistarsmekk. Held að Skálmaldargaurarnir séu of ungir.    

Innihátíð, vinnuófriður og ... sprækir taki eftir

- Tötrughypja verður þú seint, sæta mín, sagði ég við spegilmyndina í morgun. Fallegi græni bolurinn frá Systrum og mökum, flottu buxurnar úr Nínu og doppóttu sokkarnir frá Liverpool. Fullkomið.

Í Himnaríki gengur senn í garð innihátíðin Ein með engu, eins og svo oft áður um verslunarmannahelgina. Tiltekt (spes vönduð) fyrir afmælið eftir viku, sem léttir á jólaþrifum með grisjun á bókum og öðru. Jei, gaman. Stráksi verður fjarri "óðu gamni" fram á sunnudag svo ég reyni að tína til það sem þarf að fara í ruslið fyrir brottför hans. Eldgosið virðist ætla að lognast út af fyrir afmælið mitt en sem betur fer komst Davíð frændi þangað í fyrradag á meðan það var enn í hálffullu fjöri, ég bað svo sem ekki mikið meira en það þegar ég ákallaði veðurguðina síðast.

Mynd: Gamla Landsbankahúsið.

 

Hluti af húsinu sem m.a. bæjarskrifstofurnar á Akranesi voru í virðast hafa orðið myglu að bráð, eða einhverju álíka, og miklar umræður eru nú í gangi um framtíðarstað skrifstofanna. Marga langar til að sjá þær í gamla Landsbankahúsinu á Akratorgi (sjá mynd) og það væri virkilega gaman, kostar minna að gera upp en byggja nýtt, en auðvitað þarf starfsemin líka að passa inn. Vonandi kemur eitthvað gott þarna í húsið til að lífga upp á miðbæinn. Ég hef komið inn í núverandi bæjarskrifstofur á stað sem er til bráðabirgða og vona að senn finnist góð lausn. Viðkvæm starfsemi nánast í opnu rými.

 

Í sama stigagangi og bæjarskrifstofurnar voru áður voru Landmælingar líka, sem nú hafa flutt í nýtt framtíðarhúsnæði. Það nýja er rúmlega helmingi minna og hönnunin byggist á hugmyndum um verkefnamiðaða vinnuaðstöðu, skv. fréttatilkynningu! Er það ekki svipað og kennarar hafa verið að mótmæla í HÍ? Hljómar hræðilega, ef satt er, enginn með fasta aðstöðu og allt saman opið, sem sagt enginn vinnufriður. Vonandi er starfsfólkið ánægt þótt ég sé með hroll, og þetta vonandi unnið í samráði við það. Held að einhver þar hafi gert þetta skemmtilega landakort sem hér sést. 

Ég tel nokkuð víst að svona opin rými hafi haft ansi neikvæð áhrif á líf mitt frá árinu 2000 - því ég gat illa einbeitt mér á opnu svæði í annars frábæru vinnunni minni sem flutti þrisvar og skrifaði því ansi mörg viðtöl og greinar heima. Sem gæti meðal annars hafa orsakað núverandi hjúskaparstöðu mína. Hver hefur tíma til að hlaupa uppi sæta karla þegar þarf að skrifa flest kvöld og helgar líka? Ég er ekki fljót að skrifa, sem gæti auðvitað skýrt eitthvað en fann að einkalíf og vinnustaður uxu hratt saman. 

Ég hefði í staðinn getað verið í fjallgöngum, bókabúðum að skoða háfleygar bækur, í grænmetisdeildinni í Hagkaup og fleiri vænlegum veiðistöðum ... en það tók alveg 20 ár að átta sig. Fegurðin náði ekki alveg öll að hverfa á þeim tíma, sjúkk, en nú nenni ég ekki í fjallgöngur, vel mér lesefni í gemsanum heima og panta grænmeti í Einarsbúð. Allar leiðir lokaðar. Svo eru karlmenn orðnir svo varkárir, koma alltaf tveir saman frá Einarsbúð, vottum Jehóva, að rukka fyrir Moggann og það allt sem ég þreytist ekki á að kvarta yfir. Langar mig svona svakalega mikið í karl? Nei, eiginlega ekki, nema hann sé ansi sprækur og svakalega skotinn í mér, sætur, greindur, húshreinn, góður kokkur, stórmunasamur, með góðan húmor, dýravinur og ekki of mikill áhugamaður um útivist. Áhugasamir geta sótt um í athugasemdakerfinu. Meðmæli minnst tveggja fyrrverandi eiginkvenna verða að fylgja.