Að missa stjórn í kannski áttunda ríkasta ...

Rétt áður en ég fór í bæinn á föstudaginn gerði ég himnaríki fínt, setti í uppþvottavélina og fleira, svona eins og maður gerir til að koma heim í fínt hús. Þótt ég hefði náð að fylla vélina fannst mér óábyrgt að setja hana í gang og ég að yfirgefa heimilið yfir nótt, en fannst fúlt að hafa ekki komið öllu í vélina. Eiginlega óskiljanlegt, ég er ekki vön að safna miklu í vaskinn ... en svo áttaði ég mig á því að í fyrsta sinn á ævinni hafði ég ekki tekið hreina leirtauið út fyrst ... Vélin fór í gang við heimkomu í gær og ég gekk frá öllu í dag í skápa og skúffur. Flest var alveg sérlega hreint ...

 

MYND: Dásamlega sýrlenska fjölskyldan í næsta húsi eldaði aðeins of mikið í hádeginu í dag ... og hvað gerir fólk þá? Jú, það færir Gurrí sinni og stráksa fullan disk af mat. Ég fæ vissulega megnið því að stráksi er eigi svo hrifinn af sterku en eiginmaðurinn sem eldar iðulega elskar chili, kannski aðeins of mikið, segir konan hans. Þetta smakkaðist frábærlega og restin verður etin í kvöld. 

 

Jæja, varúð, nú ætla ég aðeins að missa stjórn á mér ... Hvernig stendur á því að ung frænka mín greiddi núna síðast 351.000 í afborgun af húsnæðisláni sínu, þar af 31.000 kr. inn á lánið og 320.000, í vexti? Uuu, af einbýlishúsi í Garðabæ? Nei, bara íbúð í Kópavogi, sem er ekki einu sinni stór. Hver stjórnar landinu, og heldur vörð um velferð okkar borgaranna? Hvar er fólkið sem við kusum til þess? Ef fjármálaráðherra ber ekki ábyrgð á neinu, bara seðlabankinn, má þá ekki leggja starf hans niður? spyr frænka mín.

Mitt gamla og verðtryggða lán hefur ekki hækkað um nema 40 þúsund á mánuði, sjúkk. Frænka mín og maðurinn hennar völdu skynsamlegustu leiðina í lánamálum á þeim tíma. Held samt að skipti varla máli hvaða leiðir eru farnar, það er alltaf hægt að klína ábyrgðinni á almenning.

Hvað á það að þýða að bankar séu alltaf með belti og axlabönd til að tryggja sig ef eitthvað gerist? Það er sennilega kominn tími á aðra búsáhaldabyltingu. Fólki er meira en nóg boðið! Ekkert skrítið þótt sumir brottfluttir landsmenn kalli Ísland þrælaeyjuna. Myndin gefur fyllilega í skyn að við gætum gert svo miklu betur. Gert meira fyrir alla ... jafnt útigangsfólk sem húseigendur sem hælisleitendur sem öryrkja sem sjúklinga, svo dæmi séu tekin.

Jæja, þá hef ég náð sæmilegri sjálfstjórn aftur og mun halda áfram að vinna og nota tækifærið á meðan stráksi fór í sund. Bíddu, frú Gurrí, vinnur þú á sunnudegi? Játs, fyrst ég ætla til Glasgow í október þýðir ekkert hangs á borð við fullt helgarfrí. Svona er nú líf okkar venjulega fólksins, meira að segja með eitt axlarband (verðtryggt lán).

 

P.s. Ég sé ekki betur en ástsjúkir aðdáendur mínir (m.a. einn Elon Musk-inn) á Instagram læki ekki síður grettumyndina af Hildu systur, en þá með jólasveininum, þeir halda í alvöru að þetta sé ég, nema þeir séu að ýta mildilega á mig að fara í lýtaaðgerð svo ég líkist henni meira?  

Krassandi kaupgleði í kaupstaðarferð

Ég (RF) var varla búin að sleppa síðasta orðinu í gær í blogginu, þegar ég var stigin upp í strætó og komin í bæinn, hviss, bang. Einn uppáhaldsfrændinn (34) sótti okkur stráksa (19) í Mjódd og hvert lá leiðin? Jú, auðvitað í Hamraborg, nafla alheims míns eftir að dásamlegur dýralæknir (28+) opnaði stofu þar. Ég skilaði kærri kveðju til hans frá Kela (13) sem er farinn að borða eins og almennilegur köttur aftur og leika sér - svo stuttu eftir að hann virtist vera lagstur banaleguna. Gigtarverkir, hélt dýralæknirinn, og gaf mér verkjalyf fyrir hann sem virka svona líka vel. Fjórir dropar núna þriðja til fjórða hvern dag. Sumir kettir sem finna til hætta að borða - það gerði Keli. Gaman að sjá hvað hann er orðinn sprækur aftur.

 

MYND: Svona er þetta að verða, allt í nafni „bættrar þjónustu“. Eins og Fúsi frændi í Englandi segir: „Nú er þessi tilætlunarsemi komin víða. Krafan um að kaupandi þjónustunnar vinni vinnu seljandans. Því þetta er bara það!“

 

Við vöknuðum fyrir allar aldir í morgun, ég var búin í sturtu og komin á fyrsta kaffibolla dagsins um tíuleytið sem er magnþrungið afrek hjá B-manneskju. Upp úr hádegi var ekið suður í Hafnarfjörð (115) og þar festi ég kaup á fínasta rúmi sem verður sérsmíðað fyrir mig af RB-rúmum (80). Hátt, stíft og sturlað flott. Gömul séffertík (13), ættuð af Akranesi (81) lá þarna bak við búðarborðið og dormaði og vera hennar gerði búðarferðina einhvern veginn helmingi betri. Ég tímdi ekki að fara út fyrr en ég var búin að velja mér rúm, kaupa kodda, tvö lök, yfirdýnu ... Vika í að rúmið komi og þá vonandi rétt rúmlega vika í að ég fari að svífa um Akranes, laus við bakverkina. Góð dýna er gulli betri, held ég.

 

Auðvitað skruppum við í Kost í leiðinni og ég birgði mig upp af þvottaefni og þurrkaraklútum. Sjálfsafgreiðslan þar gekk þokkalega með aðstoð Hildu, ég horfði mjög hjálpsömum augum á hana sjá um þetta. Það voru bara fjórir pakkar eftir af klútunum og ég kláraði þá, afsakið innilega, þið sem síðar mættuð. Eftir ferð í gegnum Smáralind (22) þar sem Hilda (RF) þekkti alla (hún býr í Kópavogi (68)), ég þekkti bara Gurrí með ý-i (RF)) sem bjó í Miðausturlöndum í áratugi en er flutt heim. Stúlkan sem afgreiddi okkur hjá Te og kaffi (39) talaði ansi hreint góða íslensku, ég hélt fyrst að hún væri íslensk, eða þangað til hún bað mig um að endurtaka eitthvað ... hún er frá Sýrlandi, svo ég gat notað arabískukunnáttu mína: „Sjúkran, habibti“ (takk, elskan) henni til mikillar skemmtunar. Nú þarf ég bara að fara að læra fleiri orð. Stúlkan sem þurrkaði af borðum og tók okkar í leiðinni af því að Hilda (RF) hellti niður kaffi ... er frá Grikklandi og íslenskan hennar ansi hreint góð líka. Kann því miður ekki orð í grísku. Ég veit um svo marga útlendinga sem vilja frekar að maður tali íslensku við þá í stað ensku, svo ég geri það alltaf fyrst. Vinur minn frá Líbíu kunni enga ensku þegar hann flutti hingað til lands, en vann á svo enskumælandi stöðum (veitingahúsum) að enskan varð honum miklu tamari en íslenskan lengi vel.

 

Systir mín (sjá ljósmynd) skutlaði okkur stráksa heim á Skagann seinnipartinn, bíllinn fullur af dóti sem hefði aldrei komist í strætó; kattamat, þvottaefni og þurrkaraklútum, ásamt tveimur sokkapörum úr Hagkaup (64, eins og Barbie) og sængurgjöf (galla og smekk) til granna minna í næstu blokk. Örfáir dagar í barnið.

Auðvitað keypti ég líka gjöf handa stóra bróður (3), eða pínulítið (en hávært, held ég) rafmagnspíanó og áttaði mig ekki fyrr en á leiðinni heim að sennilega myndu foreldrar hans og hinn ófæddi litli bróðir, kála mér fyrir þetta ... svona gjöf er pottþétt verri en trommusett. Ég þarf eiginlega að lauma gjöfinni til hans og flytja svo í hvelli frá Akranesi - ef mig langar að verða eldri en rúmlega fimmtug. Samt líkar mér mjög vel við þetta fólk. Stóribróðir á eftir að verða ofsaglaður og það er fyrir öllu.

 

Við borðuðum á Galito í kvöld, gátum fengið borð um sexleytið en ögn seinna var ekkert laust. Ég tók fínustu mynd af henni systur minni (sjá ögn ofar) þar sem ég bað hana að gera sig sæta. Hún, með sinn eilífa mótþróa við stórusystur, gerði hið gagnstæða og ég fékk ljósmyndina sem ég vildi allan tímann. Hún fer beinustu leið á Instagram (13) hjá mér, og verður við hliðina á annarri mynd af henni (í fangi jólasveinsins (1.752)). Allir útlendingarnir mínir þar (flestir hjartaskurðlæknar og hershöfðingjar) sem vilja meira en vináttu en fá ekki, hafa reynt að mýkja stálhjarta mitt með því að læka MYNDINA AF HENNI í fangi jólasveins. Nú fá þeir loksins að sjá hvernig hún lítur út þegar hún gerir sig sæta. Það ætti að kenna þessum apaköttum sem halda að Instagram sé Tinder, að læka ekki myndir ... af öðrum konum!

 

P.s. Veit að sumir sakna Séðs og heyrts og vona að aldur nokkurra einstaklinga og staða og fyrirbæra í sviga fyrir aftan, sefi sárasta söknuðinn. Veit einhver hvað Hamraborg er gömul, eða Mjódd?

RF stendur auðvitað fyrir RÚMLEGA FIMMTUG.   

Helgarplön í uppnámi ...

Rigning á morgun setti helgarplönin í uppnám, vér systur og fylgifiskar (fólk og hundar) ætluðum að skella okkur á Snæfellsnes á morgun og gera okkur stórglaðan dag. Þess í stað býst ég við að skreppa sjálf í bæinn og jafnvel leita mér að nýju rúmi. Bakverkirnir eru ekkert grín. Þegar ég keypti þessa dýnu og rúm fyrir fimm árum eða svo, fékk ég loforð um að dýnan myndi haldast stíf ... og hún var svo ótrúlega góð fyrstu þrjú árin. Svo er hún bara ekki eins góð, svo mögulega verður kíkt í aðra búð, eftir að ég reyndi árangurslaust að leita réttar míns í búðinni þar sem ég keypti rúmið. Það rúm var það besta sem ég hafði sofið í ... en endingartíminn styttri en hann ætti að vera miðað við verðið. 

Í leiðinni ætlar stráksi að fá sér KFC, ég ætla að kaupa (hjá dýralækninum í Kópavogi) sjúkrafæðið fyrir Kela, hinn þvagsteinaviðkvæma, sem hinir tveir njóta góðs af, enda sérlega fagrir á feldinn. Kannski förum við aftur í Kost, þetta þvottaefni sem ég keypti síðast er algjörlega brilljant og líka þurrkaraklútarnir. Svona utanbæjartúttur þurfa að birgja sig upp. Og mögulega á kaffihús ... þess vegna þessi mynd hér að ofan. 

 

Vinkona mín var ekki ýkja hrifin þegar ég sagði henni frá draumi mínum að komast í hálfgerðan miðbæjarsoll og flytja í Hamraborgina í framtíðinni þar sem auðvelt er að komast í strætó, dýralækni, blómabúð og kaffihús (hvað þarf maður meira?). Hún sagði ekki sérlega gaman að búa þar sem eilífar sprengjur og loftpressur og hamarshögg dyndu á, enda verður mikið byggt þarna fyrir aftan á næstu árum. Þetta er auðvitað háð því hvort ég tími að fara úr Himnaríki og sé orðin ónæm fyrir hristingi eftir skjálftana á Reykjanesskaga. Sumir finna stigum allt til foráttu, ekki Inga vinkona (sjúkraþjálfari, samt ágæt) sem segir þá allra meina bót, flottur rass og lipur skrokkur ... Jamm, þetta þarf að hugsa vel.   

Kaja kvödd og hætturnar utandyra

Hádeginu var vel varið hjá Kaju sem er verslun og kaffihús og ... hætti rekstri í dag sem er sorglegt. Framleiðir áfram hollustu og dásemdir sem verða til sölu í góðum búðum. Ég væri mun hollari og mögulega orðin vegan ef væri ekki svona mikið af þess konar mat með hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum. Þetta síðasta, d og r, er mögulega matvendni en hitt tengist ofnæmi. Lífið er of stutt til að borða vondan mat svo ... jamm. Get reyndar borðað marsipan (úr möndlum) en alls ekki neitt með möndlumjöli, því miður, svo t.d. sykurlausu eftirréttirnir frá Kristu Ketó eru ekki borðanlegir af mér, botninn á ostakökunum. Þannig að ég held bara áfram að vera frekar holl með Eldum rétt.

Fór með Helgu Olivers sem ég kynntist hjá Rauða krossinum í matarklúbbnum góða, og hún þekkti bókstaflega alla á staðnum. Hún vildi sitja við borð úti. Ég er ótrúlega sveigjanleg og þrátt fyrir hroðalegan hita og fleira ógnvekjandi samþykkti ég það, vantar ekki alltaf D-vítamín í okkur landsmenn? Á 32. sekúndu byrjaði ég að svitna, enda skein sólin fast á mig án nokkurrar miskunnar og markísan hlífði ekkert. Helga sá aumur á mér og þegar inn var komið og við sestar þar, viðurkenndi ég varfærnislega fyrir henni að nú væru aldeilis uppgrip hjá geðillum geitungum, eða sá árstími. Vegna ofurhitans úti og mögulegrar árásar væri ég sérlega fegin því að vera inni. Hún hló og sagðist alltaf sitja úti sjálf og  hefði aldrei séð geitung. Hmmmm, einmitt.

Við fengum okkur ristað súrdeigsbrauð með avókadó og drukkum latte með, hálfan snúð hvor í eftirmat. Spjölluðum af kappi. Stóri gólfsíði glugginn við hlið okkar (reyndar dyr sem eru ekki í notkun) var galopinn og hinum megin við hann, sem sagt úti, sátu tvær ungar konur sem létu sólina ekki angra sig. Skyndilega upphófust skrækir og síðan kapphlaup upp á líf og dauða við ... haldið ykkur ... geitung í árásarhug. Hann hafði áhuga á vellyktandi veitingum þeirra en hefði pottþétt ekki hikað við að stinga þær í úrillsku sinni. Fyrir nokkrum árum hefði ég fært mig talsvert fjær, ég var hættulega nálægt, en nú horfði ég áhugasöm á flóttann sem heppnaðist farsællega og hugumstóra afgreiðslumanninn sem aðstoðaði við að bjarga veitingum ungu kvennanna inn. Sá grimmi varð eftir úti, hefur eflaust séð annað fórnarlamb í sólinni því hann reyndi ekki að elta konurnar. Mögulega sá hann Moggann þarna á einu borðinu og veit sennilega að upprúlluð dagblöð geta verið bráðdrepandi.

 

Stráksi kom og hitti okkur fljótlega eftir hádegi þegar skólinn var búinn og þá drifum við okkur í besta banka í heimi, Íslandsbanka á Akranesi. Eftir að hann varð 18 ára hefur kerfið komið fram við hann eins og alla aðra fullorðna einstaklinga þar sem ekki er svigrúm fyrir neitt á borð við fötlun ... svo rafræn skilríki, væni minn, eða þú færð ekki Heilsuveru eða aðgang að einu eða neinu, þú færð lögfræðihótanir vegna reikninga sem bárust þér ekki því þeir enduðu í rafrænu svartholi. Elsku frábæri bankinn hans bretti bara upp ermar og reddaði málum, breytti stöðu hans mjög til hins betra í tilverunni, hann er alsæll. Hvernig starfsfólkið þarna kemst í peysur á morgnana fyrir vængjum, skil ég ekki. Við fórum líka í Omnis (símar, raftæki og fleira) og drengurinn gaf sjálfum sér fínustu heyrnartól í afmælis- og jólagjöf. Hann gat ekki hugsað sér að bíða til jóla og fá mig til að gefa sér í jólagjöf. Í Omnis hefur tækniblómálfurinn ég fengið mikla aðstoð þegar ég þarf (Davíð frændi harðneitar að flytja á Skagann) við hluti sem ég þarf bara að kunna á nokkurra ára fresti (eins og að skipta um síma) og fullur skilningur ríkir á því. Það er rosalega gott að búa hér á Skaganum, þótt nú sé bara eitt kaffihús eftir, Kallabakarí, sem opnar snemma og lokar snemma, eins og víða í borginni, þar sem verið er að ýta manni út í óreglu (bara barir eru opnir). En sums staðar, eins og á Kaffibarnum, alla vega í gamla daga þegar við hittumst alltaf vinkonurnar eftir vinnu á föstudögum, var hægt að fá súpergott kaffi. Best að tékka á Útgerðinni (bar á Akranesi). Það er ágætt kaffi á Galito (veitingastað) og líka á Vitakaffi hinu nýja (íþróttabar og matsölustaður, á móti Gamla Kaupfélaginu).

Hjá Kaju hittum við Bjössa Lú, Bowie-veggsmálara með svo miklu meiru, og eðlilega barst talið að kaffi. Hann kaupir súpergóðar baunir (m.a. hjá Valeria í Grundarfirði) og brennir þær sjálfur ... app kemur við sögu! Við Helga voru heillaðar. Jenna, konan hans, hefur skrifað heilmikið, var áður viðskiptablaðamaður í London eða New York áður en hún flutti hingað, og skrifaði m.a. bókina sem er fremst á mynd nr. 2, æðisleg bók fyrir erlenda ferðamenn. Frá vinstri: Karen, eða Kaja sjálf, Jenna og Bjössi.         

Hin mistökin ...

Undirbúningur afmælisins þann tólfta var bæði langur og strangur og þótt ég hafi ekki minnst á það sem fór úrskeiðis, vita bloggvinir mínir svo sem um rafræna boðsbréfið á Facebook, hópinn góða sem var ekki svo góður, fólk er enn að boða sig eða afboða. 

 

Allt var að sjálfsögðu óaðfinnanlegt varðandi veitingarnar, fínasta súperkaffi, geggjað gos og tertur, en það er ekki nóg, ég vil hafa bókstaflega allt fullkomið, allt í umhverfinu líka. Vel þurrkað af, rétta lyktin, tískulitir, markverðar bækur í hillum og borðum, ögrandi listaverk og rétta útsýnið (í fyrra sáu gestir eldgos í grennd, í ár var það sjávarútsýni). Myndin hér að ofan var tekin á hvíta tímabilinu eitt árið, þá var líka sjávarútsýni.

Já, ég var bara með allt það besta sem peningar fá keypt og gúglþekking getur fundið, eins og til dæmis mjúkan og þægilegn klósettpappír! Eftir ýmsar rannsóknir, ég hætti mér meira að segja á YouTube í fimm mínútur, tókst mér að finna tíu bestu tegundir salernispappírs sem völ er á í heiminum og hér á landi, fullkominn pappír fyrir fínu tilvonandi bossana. Ég bað þekkta smekkkonu að velja fyrir mig á milli þessara tíu, sem varð til þess, átta mánuðum síðar, að ég pantaði Lambi-pappírinn í heimsendingu, og fleiri afmælisnauðsynjar í leiðinni. Þetta kom svo allt daginn fyrir afmælið frá vissri ónefndri uppáhaldsbúð, þar sem ég hef ætíð fengið fullkomna þjónustu ... Hér fara mál nú samt að æsast.

 

Að morgni afmælisdagsins, áður en hirðsystir mín og æðsti krúttmoli, kom akandi með stóran hluta veitinganna sem ég hafði látið gullhúða í höfuðborginni (allt það besta, munið), lagði ég lokahönd á Himnaríki. Mér sást reyndar bara yfir smávegis af hreinum þvotti sem ég hreinlega gleymdi þar til kl. 14.57 sem var í fínu lagi því afmælið byrjaði ekki fyrr en kl. 16. Ég var staðin að verki af gömlum strætóvini, lögfræðingi en samt ágætum, sem hélt svo ótrúlega ranglega að afmælið hæfist kl. 15 og kom að mér berhandleggjaðri að ganga frá fatnaði í skúffur, sjá afmælisbloggið. Vissulega áfall fyrir hann og hefði svo sem verið fyrir alla aðra sem álíta mig fullkomna en undantekningin sannaði regluna í þessu tilfelli. Gleymskugaldur var það eina sem dugði á hann, ásamt gífurlegum hita sem bræddi nýlegar minningar úr heila flestra gestanna. Næstheitasti dagur ársins. Næsta verk var síðan að setja splunkunýjan rúllu af hefðarsalernispappírnum á réttan stað.

Ég handlék pakkann af virðingu, það var mynd af undurfallegu lambi framan á sem kom mér í sannkallað afmælisskap. Ég dró fyrstu rúlluna úr pakkanaum og mér til skelfingar var hún þríbreið! HVERSU FEIT HALDA ÞAU EIGINLEGA AÐ ÉG SÉ? hugsaði ég bálreið.

Korteri seinna hafði ég róast og þegar ég las á pakkann sá ég að þetta var aldeilis ekki salernispappír fyrir breiðvaxna, heldur eldhúsrúllur, mjúkar og voða góðar, þetta höfðu bara verið mistök hjá búðinni svo ég fór með pakkann fram í eldhús. Ég var orðin hipp og kúl þegar ég hringdi í búðina og talaði yfir hausamótunum á öðrum kaupmannssyninum sem grét svo mikið að ég fyrirgaf þetta í hvelli. Kveinin í honum hljómuðu undarlega, eiginlega svipað því og þegar ég emjaði nýlega af hlátri yfir bók Auðar Haralds, Baneitruðu sambandi á Njálsgötunni, sem sjokkeraði stráksa, en ég vissi þó að þetta var ekki hlátur, hann hefði aldrei vogað sér.

Ég tók upp símann aftur og hviss, bang, Hilda mætti með klósettpappír, meira að segja frá Costco, og ekkert neyðarástand myndaðist. Nú þarf ég bara að láta laga oggulítið vesen á gúmmí-sílikon?kanti í sturtuklefanum og þá verður hægt að vera með sturtuferðir fyrir gestina. Ég þarf að bjóða svo miklu betur en keppinautar mínir (fiskidagar, gleðiganga, KK, dráttarvélar og fleira) þegar afmælið ber upp á laugardegi. Þigg allar góðar hugmyndir. 

Af afmælum og megrunarkúrum sem virka

Síminn hringdi fyrir allar aldir í morgun, klukkan var alla vega ekki orðin hálfellefu, og símtalið tengdist verkefni, framkvæmd þess og fleira. Maðurinn í símanum hafði komið í afmælið mitt í fyrra lífi, vel fyrir aldamót, og á Hringbraut sem þá var í 107 Reykjavík en breytt í 101 um leið og ég var flutt þaðan (mynd frá afmæli á Hringbraut). Við höfðum unnið saman í smátíma og það þarf yfirleitt ekki meira en það til að fá boð í afmæli á þessu heimili. Þá, eins og nú, færðu gestir dýrar gjafir og ég man enn, aldarfjórðungi síðar, hvað hann kom með ... Þetta er voða fín olía til að gera seigt kjöt meyrt, hafði hann sagt. „Ahhh, svona baðolía,“ sagði Borghildur vinkona hjálpleg. Margir hlógu, þeim var ekki boðið aftur. Ég rifjaði þessa minningu upp í símanum.

Löng þögn. Hann ræskti sig: „Ég kalla þig minnisgóða,“ sagði hann og röddin titraði svolítið. Sennilega af hrifningu. Það var líka eitthvað afsakandi í rómi hans, eitthvað sem ég lærði að greina á yfirheyrslunámskeiði í denn. (Það sem ég lærði þar kom sér óvænt sérlega vel í þriðja og áttunda hjónabandinu).

Ég svaraði sannleikanum samkvæmt: „Mér hefur liðið eins og seigu kjöti síðan.“ Ég reyndi að láta það ekki hljóma beiskjublandið. Vissulega hef ég meyrnað með árunum en ég þagði um það. Símtalið varð ekki mikið lengra, hann þurfti að flýta sér. Svona geta nú símtöl á fastandi maga hljómað. Jamm, ég borða ekki fyrr en í hádeginu og hætti strax eftir kvöldmat. Hefur engan árangur borið, enda svo sem ekki mikil breyting frá því sem áður var.

 

Vinkona mín sagðist hafa prófað þessa 16:8-föstu um nokkurt skeið. Að borða frá kl. 12 á hádegi og til kl. 20 á kvöldin, ekki þó samfleytt, bara eins og venjulega. Fasta svo í sextán tíma, eða frá 20-12. Hún sagðist hafa þyngst þótt hún hafi farið samviskusamlega eftir þessu, meira að segja fært vítamínin fram yfir hádegið. Hún er í fullri vinnu frá níu svo hún þjáist mun meira en ég sem get skriðið undir sæng þegar stráksi er farinn í skólann. Ég veit svo sem hvar ég klikka. Ég get ekki beðið til hádegis með að fá mér kaffi með kaffirjóma út í. Mér skilst að það heiti „dirty fasting“ sem hljómar svo spennandi að ég reyni ekki að þýða það. Báðar borðum við hollan mat og gerum okkar besta til að eiga ekki sælgæti í húsinu, það klárast annars hratt. Er ég þá búin með allt afmælissælgætið? Nei, reyndar ekki, enn eru til trufflur en það saxast á þær.

Ókei, ókei, ókei ... meiri hreyfing, meiri útivist? Það á að vera allra meina bót. Ég tók eitt sinn viðtal við konu sem fór á Atkins-kúrinn og grenntist hratt. Hún laug í viðtalinu að hún hefði jafnframt verið dugleg að hreyfa sig, til að vera góð fyrirmynd, en í reyndinni hafði hún verið mjög upptekin og gaf sér lítinn eða engan tíma til gönguferða ... en samt grenntist hún. Henni fannst ómögulegt að segja frá því opinberlega, eins og hún væri að mæra leti og ómennsku sem gönguferðahatur þykir vera.

Þegar ég var au pair í London hvarf allt hvolpaspikið af mér nokkuð hratt því ég þurfti að ganga í þrjá tíma á dag, virku dagana. Fara með börnin í skólann hinum megin við Gunnersbury Park: Á morgnana, bæði börnin, ganga til baka heim. Fara í hádeginu og sækja yngra barnið, ganga til baka. Fara með yngra barnið með mér um þrjúleytið og sækja eldra barnið, ganga til baka ... 30 mín. sinnum 6 ferðir, samasem 3 tímar. Það var engin undankomuleið; strætó, lest eða nokkuð annað sem hefði gert þetta bærilegra. Ég lærði reyndar nokkra ensku af mömmunum sem biðu við skólann eftir krökkunum, eins og að maður segir ekki orange kitten, en Mammakisa eignaðist einn slíkan kettling, maður segir ginger. Til að flýta fyrir grennslu borðaði ég lengi vel bara soðin egg og appelsínur í morgun- og hádegisverð og svo venjulegan kvöldmat.

Ég varð ansi hreint mjó á skömmum tíma. Myndi ég nenna þessu aftur? Well. Það er enginn hálftímagöngugarður hér á Akranesi með mikilvægt erindi hinum megin við hann þrisvar á dag, svo nei. Frændi minn, þekktur fyrir illgirnishúmor en samt ágætur, stundum, ráðleggur fólki að borða kjúklinga-sushi vilji það grennast hratt. Ég held að það sé langbest og ódýrast að ganga bara (ekki bókstaflega) með dökk sólgleraugu, líka inni, banna myndatökur og fleygja speglum. Eða byrja að vinna aftur í Reykjavík og fara gangandi, alla vega aðra leiðina, gæti hlaupið í gegnum Hvalfjarðargöng til að löggan taki mig ekki. Þá myndi ég aldeilis leggja af, eins og það hét þegar til siðs var að tyggja Ayds-karamellur til að grennast.         

Fölblá eins og undanrenna

Óvænt og góð heimsókn í dag, vinkona á leið að norðan kíkti í kaffi. Ég gat borið fram snobb-veitingarnar, fína, franska brie-ostinn, sulturnar og óvenjulega kexið. Það liggur ekki lengur undir skemmdum, til að gera langa sögu stutta. Umræðuefni okkar eru iðulega fjölbreytileg og í dag töluðum við meðal annars um skerta þjónustu og ótrúlega eyðslu sums staðar hjá hinu opinbera (eins og ný ráðuneyti fjórða hvert ár sem er ógeðslega dýrt).

Það eru heilu verslanirnar sem bjóða aðeins upp á sjálfsafgreiðslu, WH-Smith á flugvellinum í Manchester og Kostur í Garðabæ, svo ég nefni eitthvað sem ég hef reynslu af sjálf. Veit að á veitingastað í 105 Rvík eru engir matseðlar nema þeir sem maður skannar í símann sinn og pantar svo matinn í gegnum símann. Tækni er æðisleg en stundum finnst mér hún gagnast betur fyrirtækjum / stofnunum en viðskiptavinunum. Ég kenni covid-ástandinu um margt, ekki allt. Sum fyrirtæki eru enn að rétta úr sér síðan þá og vonandi sjá þau sér fært að bæta þjónustuna innan tíðar. 

 

Vinkonan fór með hópi fólks til Ástralíu eitt sinn og á heimleið, á flugvellinum ytra, var enga þjónustu að fá, þau áttu að skrá sig rafrænt en tölvan fann ekki nokkra leið til Íslands sem þó hefði átt að vera í kerfinu. Alls staðar er til gott fólk samt, ekki síst í Ástralíu, og það voru tvær manneskjur sem sáu til þess að hópurinn og farangurinn færu samferða þessa þrjá leggi til að komast heim. Það var tölvuséní í hópnum en það var samt ekki mögulegt að bóka þetta rafrænt. Það er líka sérdeilis illa farið með marga á Facebook því róbótar leita að glæpsamlegum færslum en eru mataðir frekar fáránlega svo t.d. maður sem reyndi að pósta gamalli æfingu af tónleikum sem hann stjórnaði fékk skammir fyrir það og myndbandið tekið út, því æfingin var of lík tónleikunum sjálfum sem hann hafði áður birt. Það vantar sárlega fólk þegar eitthvað svona kemur upp, ekki bara hafa gervigreind eða róbóta. Áhrifavaldi, vinsælli konu, var hent út af Instagram fyrir að þykjast vera hún sjálf. Þótt hún segði: Já, en þetta er ég, var öllu hennar efni eytt ... róbótar hata mannfólkið og reyna að ná völdum, held ég. Einu sinni las ég bók eftir Dean Koontz sem fjallaði um tölvu sem elskaði konu og náði að loka hana inni í húsi og einangra hana, og þráði að eignast með henni afkvæmi. Mögulega byggð á sannsögulegu.  

 

Einu sinni vann ég á Bifröst í nokkra mánuði, skömmu áður en ég fór sem au pair til London. Nú fer þar flóttafólk í gegn, mestmegnis frá Úkraínu, held ég. Hef aldrei unnið hjá Hótel Glym í Hvalfirði en nú hefur það verið tekið á leigu undir flóttafólk. Einhverjir virðast halda að það verði dekur og lúxus í gangi (líklegt ... not) og spyrja: Hvað um okkar fólk? Ég sá eitt sinn viðtal við einhvern hjá Reykjavíkurborg sem sagði að alla vega einn og hálfur milljarður (eða 1,8) færi í þann málaflokk, eða "okkar fólk", á hverju ári. Það er ýmislegt gert, bæði hið opinbera sem og góðgerðasamtök sem gera eitthvað. Vinkonu minni var nýlega ráðlagt að kaupa ekki íbúð á vissum stað í vissu (vinsælu) hverfi því fyrir aftan fjölbýlishúsið sem hún hafði augastað á væri lítið fjölbýli þar sem byggi ógæfufólk sem verið væri að hjálpa, vesenið væri þó ekki íbúarnir þar, heldur utanaðkomandi fólk sem vildi heimsækja íbúana og það ylli svo miklu ónæði og löggan reglulegur gestur fyrir utan. Fram að því hafði hún haldið að ekkert væri gert fyrir þetta fólk. Borgin ber ein kostnaðinn því "okkar fólk", sama hvaðan það kemur af landinu, vill vera í Reykjavík.

 

Munið þið ekki þegar var verið að bera saman lúxuslíf fanga og hroðalegt líf gamla fólksins, ótrúlegt því aðbúnaður aldraðra (sem er vissulega misjafn) tengist aðbúnaði fanga ekki neitt og hver vill í alvöru vera lokaður inni? Og munið þið þegar öryrkjar voru vondi karlinn sem upp til hópa svindlaði á kerfinu og þess vegna var ekkert hægt að gera fyrir fátæka og aldraða ... Mamma sagði mér frá því að þegar hjúkrunarfræðingar voru í kjarabaráttu voru kjör þeirra í sífellu borin saman við aðra hópa, t.d. sjúkraliða, og öfugt, því það er svo snjallt að etja hópum saman og það dreifir athyglinni frá aðalatriðunum. Þótt við myndum fleygja þessum 15-20 flóttamönnum úr landi (nýju útlendingalögin) eftir að hafa haldið þeim uppi ansi lengi því þau fengu ekki leyfi til að vinna, er ekki nokkur möguleiki á því að "okkar fólk" græði eitthvað á því. Ég skil ekki af hverju svona margir halda það, stjórnvöld hljóta að vera rosalega sátt því það dregur athyglina frá þeim og því sem þau eiga að gera.

 

Þegar ég var lasin fyrr í sumar kom ein sýrlenska nágrannakona mín með kvöldmat handa mér (stráksi í helgarfríi frá mér) sem maðurinn hennar hafði eldað. Ein úkraínska grannkonan passar kettina mína (fyrri kisupassarinn, elsku Hildur mín, dirfðist að flytja úr húsinu) ef ég gisti lengur en eina nótt í bænum og hún býður mér iðulega bílfar í búðir, hún fékk undanþágu, eins og landar hennar, og fær að vinna, og það breytir öllu.

 

Dásemdarvinkonan sem kom í dag hvetur mig af öllu hjarta til að flytja í Kópavog, þar sé gott að búa. Það er eins og ég hafi heyrt það áður ... Við hötum báðar að fara út að ganga en sammæltumst um að ef ég fyndi góða íbúð í Kópavogi, þegar/ef ég tími að yfirgefa Himnaríki, myndum við fara daglega saman í gönguferð. Fyrst í fimm mínútur á dag og jafnvel enda í sjö mínútum eftir fyrsta árið sem væri bara stórkostlegt. Það þaggar niður í heilsusamlegum vinum okkar og ættingjum, og við hættum kannski að vera á litinn eins og undanrenna.    

 

Séð á Facebook:

"Hafið þið heyrt um lesblinda galdramanninn vestur á Ströndum sem seldi Snata sál sína?"

Ef ég nenni ...

Letidagar eru algjör nauðsyn annað slagið, og hér fór einn slíkur fram í dag. Vifturnar fóru í gang aftur eftir næstum vikalanga hvíld, ég hélt að ég gæti farið að fagna hausti og svala en svo var nú aldeilis ekki ... Gætti þess bara að hreyfa mig ekki neitt.

Sendi auðvitað hamingjuóskir til allra þeirra sem nenntu að hreyfa sig í morgun í maraþoninu. Sá að Team Tinna sem ég styrkti í ár safnaði heilmiklu fé. Ég man eftir maraþoni þar sem hlaupið var fram hjá heimili mínu við Hringbraut (1988-2006) og ég varð ekki vör við neitt, aðeins einfalt gler á milli mín og þúsunda sem másuðu og blésu í örfárra metra fjarlægð. Segir kannski allt um mýktina á hlaupaskóm þess tíma eða hve bókin sem ég var líklega að lesa var skemmtileg.

 

Myndin er af ámátlegum Krumma sem getur ekki látið blómvendi í friði ... hann er verstur kattanna. Tveir vendir sluppu í gegn á afmælinu og ég hélt hreinlega að kettirnir hefðu ekki tekið eftir þeim, óskhyggja ... Veit ekki hvort þessar gulu freknur framan í Krumma verði þar til eilífðar. 

 

Alltaf eitthvað að gerast á samfélagsmiðlunum. Á hundasíðu á Fb skrifar manneskja um mann sem passar hunda og tekur þá með sér út í bílskúr á kvöldin og reykir þar gras. Fólk er ótrúlega rólegt yfir því og segir það allt í lagi, ekki skaðlegra hundum en skötufýla! Mjög margir eru staddir niðri í bæ og svolgra í sig menningu, einhverjir njóta þess að sitja heima, eins og ég. Miðað við skyggnið núna ætti að sjást mjög vel í flugeldasýninguna frá Akranesi kl. 23, ef ég nenni. Ein á Instagram býr í Þýskalandi og hlakkar ekki til hitans fram undan, eða yfir 30 gráður næstu daga. Svo er það vinurinn sem vil meina að Alþjóðaheilbrigðisstofnunin fái alræðisvald yfir líkama okkar og haldi áfram að fremja fjöldamorð á okkur, ríkisstjórn Íslands að lauma þessu í gegn. Það eru týndir kettir og fundnir kettir, prjóna- og heklfólk að sýna afurðir sínar, fólk að deila fréttum og segja álit sitt í leiðinni. Það eru myndir frá ýmsum fallegum stöðum í heiminum, fólki á ferðalögum, fólki að borða, ég setti t.d. mynd af kexi, osti og freyðivíni (afmælisgjafir) á Snapchat hjá mér. Hugsa að allir þar haldi að ég sé algjör lúxusgella að borða svona kvöldmat, og gruni síst að ég sé bara að klára þetta áður en þetta skemmist og nenni ekki að elda fyrr en á morgun, stráksi að heiman núna. 

Ótrúlega stutt síðan glugginn minn út í heim, fyrir utan bækurnar, var sjónvarpið sem ég nenni ekki kveikja á núorðið og hef varla gert í lengri tíma, kannski of mikið áreiti alls staðar. Er með Sjónvarp Símans Premium, Netflix, Amazon og Disney plús ... en stráksi hefur gaman af því að horfa stundum, annars væri ég hætt með þetta. Jú, ég myndi stökkva til og horfa ef kæmi önnur þáttaröð um Jack Reacher (Amazon), frábær leikarinn þar og greinilega um tveir metrar á hæð eins og sögupersónan á að vera (sjá mynd af honum), Tom Cruise er flottur í mörgum myndum en við sem höfum lesið bækur Lee Child eigum erfitt með að horfa á Tom sem Jack. Svo er systir mín búin að lofa að láta mig vita þegar allir þættirnir eru komnir af The Lincoln Lawyer, sá reyndar fyrri seríuna og vil geta horft á alla þættina þegar mig langar, ekki bíða. Maður er orðinn svo frekur eftir að dagskrárstjórar sjónvarpsstöðva hættu að stjórna lífi manns.

Þegar Lincoln L. kemur, eða allir þættirnir, verður sennilega poppað. Kannski mun ég sjá eftir því að hafa keypt svona lítinn örbylgjuofn (hætta á að pokinn brenni) en ég þoli ekki stærðarinnar tæki á bekkjum og borðum í eldhúsinu. Það sem ég nöldra oftast yfir við stráksa er þegar hann gleymir að ganga frá hraðsuðukatlinum inn í skáp. Drengurinn er með einhver bresk gen, held ég, er alltaf að fá sér te. Og hefur það sterkt, notar hverja einustu teögn úr tepokanum,. Jæks. Ég rétt bleyti tepokann í heita vatninu, blæs síðan á það í hálftíma til að geta mögulega drukkið það. Við erum te-plebbar hér í himnaríki, vissulega ólíkir te-plebbar en þegar ég bauð einu sinni enskumælandi konu í heimsókn sagðist ég eiga gott kaffi en vont te. Þegar hún kom sagðist hún gjarnan vilja kaffi.

Orð sem trufla, skólabyrjun og fjórði Elon Musk-inn

Stráksi byrjaði fjórða og síðasta árið í dásamlega Fjölbrautaskólanum sínum í morgun. Talsverð tímamót að hætta í vinnunni í gær og setjast svo á skólabekk í dag. Það var loks í gærmorgun sem stundaskráin kom inn á Innu eftir að við höfðum kíkt daglega um hríð án árangurs, en við stráksi þurfum alltaf svolítinn fyrirsjáanleika, mögulega meiri en flestir aðrir. Auðvitað hefði ég getað hringt og fengið að vita miklu fyrr klukkan hvað mæting var (Sigfús, ég er með Merkúr í Meyju, veit ekki með stráksa), en daginn áður nægir langsamlega flestum. Ég hringdi loks um tíuleytið í gærmorgun og þá sagði hressa konan í símanum að allt væri komið á Innu núna, og það fyrir klukkutíma. Úps, auðvitað hafði ég ekki tékkað áður en ég hringdi, skrambs. Skóladagatalið var löngu komið á síðu skólans og sérlega fínt að sjá haustfrí, vorfrí, jólafrí og ýmsa viðburði.  

„Hvernig var í skólanum?“ spurði ég svo um ellefuleytið í morgun.

„Það var rosa gaman. Ein konan sem kennir mér í vetur sagði: Loksins fæ ég að kenna þér!“ svaraði stráksi alsæll, búinn að gleyma því að í gær hafði hann svo miklu frekar viljað vinna áfram á besta vinnustað í heimi, Fjöliðjunni, en fara í skólann. Svona getur nú æðislegt fólk haft mikil áhrif og breytt málum til góðs. Svo á ég eftir að hringja auðmjúk í skólann og fá leyfi og biðjast afsökunar á því að hafa valið ranga daga (ekki bara haustfríið) til Glasgow-ferðar í október, sem þýðir að stráksi þarf smávegis aukafrí. Spurning um að senda drenginn reglulega með blóm og konfekt til að mýkja mannskapinn. Það var ekki við það komandi hjá honum að borða hádegismat heima, nei, hann fór aftur í skólann eftir hálftímalanga veru heima, bara til að borða þar og kom svo heim klukkan eitt, saddur og sæll. Það er ekki bara sjúklega góður maturinn í mötuneytinu þar, skilst mér, heldur vinna þar svo góðar og fallegar konur.

 

Spennandi laugardagur fram undan, sjálf menningarnótt á morgun. Talsvert margt sem mig langar að sjá og upplifa, útgáfupartí, opnun nýs veitinga- eða kaffihúss í Safnahúsinu við Hverfisgötu, Sigurveig snillingur og Kári sonur hennar sem flytur tónlist ... já, bara upplifa stemninguna alls staðar í miðborginni. Samt nenni ég ekki, held ég. En sjáum til. Veðrið verður "gott" - hvorki rok né rigning, jafnvel sól. Auðvitað er það betra á svona degi. Of heitt samt fyrir minn smekk, eða 15 gráður.

 

Ég sat skemmtilegt og fræðandi netnámskeið í hádeginu í dag hjá gamla dýralækninum hans Kela, henni Sif. Keli fylgdist vandlega með fyrirlestrinum til að byrja með (sjá mynd) og lagðist svo við hliðina á lyklaborðinu, eins og til að hlusta á rödd hennar og rifja upp gömul bólusetningarmóment. Eitt sinn fyrir mörgum árum fór Sif í brúðkaup á Vesturlandi og ég passaði fallegu og góðu silki-eitthvað-tíkina hennar, þá einu sinnar tegundar, á þeim tíma alla vega, það með góðri aðstoð Kela sem elskar hunda eins og ég.

 

Fyrr í sumar fékk ég beiðni frá Heimildinni um að skrifa um eitthvað sem ég hef lært af lífinu. Þetta er fastur liður í öftustu opnunni og er iðulega afar skemmtilegt aflestrar. Ég var mjög hugsi, lengi, lengi, en Erla sagði að ég gæti tekið mér allan þann tíma sem ég vildi og þyrfti. Þarna strax langaði mig til að skrifa um að við ættum ekki að trúa öllu eða hlýða skilyrðislaust og var með ágæt dæmi frá barnæsku, eins og t.d. hvað það gat verið hættulegt að skipa börnum að hlýða öllum fullorðnum - alltaf. Þess vegna var ég, átta eða níu ára, nánast komin upp í leigubíl með drukknum manni sem hafði séð mig ráfandi um eina á Reykjavíkurflugvelli (að koma frá Vestmannaeyjum) og sagði mér að koma með sér, hann ætlaði að redda mér heim). Rétt áður en við komum út gall við í hátalara að ég ætti að koma að afgreiðsluborðinu. Þá fyrst þorði ég, skíthrætt barnið, að rífa mig lausa og fékk að vita að mamma væri rétt ókomin að sækja mig. Ég skrifaði líka um innrætinguna, að strákar væru betri en stelpur, t.d. í stærðfræði og að keyra bíl. Ég fór að efast um þetta fyrrnefnda í landsprófi eftir að hafa fengið tíu í skyndiprófi í algebru, fékk samt svimatilfinningu af undrun því ég vissi að þetta hlyti að vera tilviljun, en fór samt að efast. Svo þegar systur mínar, frænkur og vinkonur höfðu afsannað fyrir mér þetta síðara, varðandi aksturinn, var það orðið of seint fyrir mig, og ég komin í ævilangt ástarsamband með strætó.

Svo var erfitt að halda áfram með skrifin, bæta við t.d. því sem ég fékk að heyra í kringum andlát sonar míns og í sama létta dúrnum ... svo ég söðlaði alveg um, henti út æskudæmunum og skrifaði fyrir rest bara um þrjár setningar sem dynja á mörgum syrgjendum og eru frekar ömurlegar. Það voru: Þetta á eftir að verða svo miklu verra hjá þér, Lífið heldur áfram og Þú ert í afneitun. Ég sagði frá því hvernig þetta hefði birst mér og hefði ekki gert mér neitt gott, nema síður væri. Við erum misjöfn og það sama á ekki við alla. Ég hikaði við að skrifa um þetta, því þetta er mér sannarlega ekki ofarlega í huga lengur, en frábært tækifæri að koma þessu að í Heimildinni - í þeirri von að það nýttist einhverjum, að það gerði kannski erfiðara að rugla í fólki eftir missi. Það meina örugglega allir vel en þetta hafði alls ekki góð áhrif á mig. Greinin birtist í Heimildinni (prentútgáfunni) í byrjun ágúst og í morgun deildi blaðið þessu á Facebook.

 

 

Eftir þessa lærdómsríku ævi mína (rúmlega fimmtíu ár, eins og það heitir núna og eftirleiðis, nema ég fari að vera aftur með aldurstengda, áletraða afmælistertu) finnst mér ég orðin ansi hreint gagnrýnin og ég trúi sko ekki hverju sem er. Í gær byrjaði til dæmis fjórði Elon Musk-inn að fylgja mér á Instragram ... Tveir eru í lagi, það er bara tilviljun, þrír örlítið grunsamlegri en þegar komnir eru fjórir fara að renna á mann tvær grímur.

Stuð við mjólkurkælinn ...

Afmæliskveðjurnar berast enn og sumar sá ég í dag í fyrsta sinn þótt þær hafi verið skrifaðar og sendar á laugardaginn. Facebook þó! Mikið sem kveðjurnar hlýja, gleðja, kæta, bæta og hressa. Ekki er síður hressandi að fá betra veður, eða meiri svala og vind. Rigning er alveg ágæt líka, svona í hófi. Það tók nógu langan tíma að fá stráksa til að leggja vetrarúlpunni og fara að nota jakkann, skömmu fyrir þessa ógeðsheitu daga í júlí og ágúst, en í dag greip hann úlpuna svo það fer að koma vetur, sorrí, krakkar mínir. Hann finnur þetta.

Mér skilst að veðurguðirnir ætli að hafa fínasta veður í Reykjavík á laugardaginn, þegar menningu verður almennilega fagnað. Ég nenni ekki í bæinn, stráksi fer í helgargistingu svo ég get sprangað frjálslega um Himnaríki, jafnvel berleggjuð. Kettirnir kippa sér svo sem ekki upp við smávegis nekt. Gæti orðið gaman að ráðast á ætu afmælisgjafirnar, flotta ostinn, kexið, súkkulaðið ... Líka stór spurning um að standa girnileg við mjólkurkælinn milli kl. 18 og 18.30 í Einarsbúð á morgun, það hefur gefist vel. Stundum hef ég gripið lambalæri eða -hrygg og haft í körfunni til að flýta ferlinu en ef sérlega illa veiðist (mæli ekki með júlí, ágúst og desember) get ég alltaf skilað því í kælinn og keypt mér pastaréttinn góða fyrir einn og hitað í örbylgjunni.

Hef góða tilfinningu fyrir helginni þrátt fyrir hækkandi aldur. Nú eru sumir farnir að tala um að ég líti ekkert síður út en Madonna en það gæti auðvitað verið enn ein pikkupplínan. Aldurinn hefur fært mér bæði visku og ... æ, ég man ekki hvað hitt var. 

 

Einn íbúinn hér í Himnaríki þurfti að skreppa í blóðprufu í dag og ég verð eiginlega að minnast á dásamlegu móttökurnar sem við fengum á spítalanum hér ... á elskulegheitin, fagmennskuna og svo auðvitað verðlaunin í lokin, eða spil sem virkar spennandi. Það verður sem sagt spilað lúdó hér í kvöld. Hugsa að stráksi mali mig, hann var vanur að gera það í Ólsen.

 

Við tókum strætó, fína nýja rafmagnsstrætó, því það var rigning, ég leyfði drengnum að ráða hvort við færum með honum eða fótgangandi, og hann vildi ekki ganga (getur hatur á gönguferðum erfst frá fósturmæðrum?). Við sátum hlið við hlið en létum ganginn vera á milli okkar, til öryggis ef ég færi að syngja og hann gæti látið sem hann þekkti mig ekki. Ég hef bara hótað því, aldrei staðið við það.

Stráksi er grannur en sætið rétt passaði undir hann samt! Sjá mynd. Ég þorði ekki að horfa á auða sætið við hliðina á mér, hvort ég fyllti kannski út í það líka eins og það sem ég sat á ...

 

Litla systir (Hilda) kom óvænt á Skagann í gær ásamt vinkonu, bauð mér út að borða, talaði smávegis um daginn og veginn yfir pítsu og kjúklingi, skutlaði mér svo heim og fór síðan til baka í Kópavog.

Skilst að hún hafi verið búin að lofa hundunum (Herkúlesi og Golíat) gönguferð á Langasandi en svo kom í ljós að það var rigning og svona fínir hundar neita að óhreinka sig, jafnvel ekki á flottustu baðströnd landsins. Þetta er alið svo snobbað upp. Ef ég fer í sturtu heima hjá Hildu er ekkert stórmál ef ég ruglast og nota óvart hundasjampó í hárið á mér, það er svo fínt merki en ég verð samt alltaf ögn ljóshærðari á eftir.

 

 

Ljósmynd af fögrum köttum: Ekki svona skökk, heldur bara illa tekin í flýtinum, litla myndin virðist skakkari en hún er.

 

Hilda hafði víst trúað því sem ég sagði henni árið 2006 þegar ég flutti hingað að hér rigndi aldrei. Ég hafði gleymt að leiðrétta það en hér rignir svo sjaldan að hún hefur aldrei upplifað það. Það er svo ofboðslega langt síðan hún var barn að hún man ekki eftir veðrinu á Akranesi í æsku, það var svo sem alltaf gott veður, minnir mig. En hún er brjáluð út í mig núna og hundarnir orðnir fyrrverandi vinir mínir. Eini sem er glaður í þessu ástandi er Krummi, sá sem liggur og malar á myndinni, og hlakkar yfir misheppnuðu gönguferð hundanna. Mosi og Keli fóru að slást af hryggð yfir að hitta ekki vini sína, sætu, hvítu voffana. Ég náði sögulegri mynd af þessu.

Heimsókn Hildu og kó gekk svo hratt fyrir sig að ég er farin að efast um að hún hafi komið, að ég hafi dottað í hádeginu í gær og vaknað pakksödd, eins og ég hafi farið út að borða í hádeginu. Ég held að Hilda hafi ekki áttað sig á rigningunni fyrr en eftir matinn, þegar átti að fara í göngutúr með hundana. Kannski var gönguferðin ekki ástæðan fyrir komu þeirra hingað, mögulega átti vinkona hennar erindi hingað en mér finnst það ekki trúlegt. Hér er fátt spennandi að gerast fyrir konur á okkar aldri á þessum árstíma, nema við mjólkurkælinn í Einarsbúð á föstudögum klukkan átján.