Stórskemmtilegt Suðurland í miklum vindgangi

Fimmtudagurinn fór í að verða föstudagur því okkur stráksa var boðið í ferðalag þann dag, eða í ferð sem gæti orðið að sjóferð til Eyja daginn eftir. Við komum heim núna í kvöld eftir tvær nætur í bústað en samt er ekki mánudagur á morgun! Græddum sem sagt heilan dag með þessari lævísi. Stefnan hafði verið tekin á Vestmannaeyjar, í dagsferð í gær, föstudag, en vegna veðurs og vindáttar (suðvestan) fannst okkur réttara að fresta för, sem reyndist rétt, einhverjar ferðir féllu niður því ófært var í Landeyjahöfn, sennilega vegna ölduhæðar.

 

Sólheimar í Grímsnesi urðu fyrir valinu í gær, fínasta heimaræktað og -brennt kaffi þar, ég keypti ilmandi góða handsápu og nokkur póstkort. Við hittum Ólaf okkar og spjölluðum við hann, sáum að það var verið að rampa allt upp þarna og það var alveg þörf á því, sagði Ólafur okkur. Góður bíltúr þrátt fyrir rok og rigningu.

 

Á leiðinni til baka í bústaðinn stoppuðum við í Reykholti. Fórum inn í Bjarnabúð þar sem allt fæst. Íbúfen, Húsblanda frá Kaffitári, skóflur, mergjuð olía á stífa og verkjaða vöðva og svona þúsund aðrir nauðsynjahlutir. Á afgreiðsluborðinu lágu súrmjólkur- og mjólkurfernur með miðum á þar sem á stóð: Hverabakað brauð Ernu í fernu. Systir mín gat ekki stillt sig um að kaupa eitt svona rímað brauðstykki en í ísskápnum í bústaðnum átti hún til þetta fína smjör og kringlóttan Havarti-ost. Fyrirhugað var kósíkvöld þar sem átti að horfa saman á mynd um séfferhundinn Max.

Við heimkomu fengum við okkur rúgbrauð með smjöri og osti og nutum þess mjög, enda hvað er betra en hverabakað rúgbrauð með íslensku smjöri og klikkaðslega góðum útlenskum osti? Líklega voru það tvær sneiðar á mann og svo var lagst í leti í sveitasælunni, ég las frekar ofmetna ástarsögu sem ég keypti fyrir nokkrum vikum og kemst ekkert áfram með og hinir fundu sér eitthvað enn skemmtilegra að gera. 

Um áttaleytið fór rúgbrauðið að „gefa“ ... úr öllum áttum, eins og maður segir pent um vindgang. Ögn seinna skruppu allir nema ég, fjórir sem sagt, í heita pottinn og mig grunar staðfastlega að um tíma hafi hann breyst í kröftugan nuddpott ... if you know what I mean ... Ég fór inn í herbergið mitt, opnaði gluggann til öryggis, og lokaði dyrunum, en ég er bara of mikil dama til að ... þið vitið, eins og einhver óhemja, svo það voru óþarfar ráðstafanir.

Stráksi hefur alist upp á miklu tepruheimili síðan í mars 2017 svo ég veit hreinlega ekki hvað hann hefur haldið um þennan fret-sumarbústað gærkvöldsins en hann hefur samt verið ansi brosleitur síðan og margir stórgóðir prumpbrandarar bæst í safn Himnaríkis. Mæli ekki með miklu rúgbrauðsáti í sumarbústað, svona í alvöru talað. Vegna tækniörðugleika urðum við að horfa á The Italian Job sem við höfðum svo sem séð áður en hún var samt skemmtileg, Max bíður þar til í næstu Kópavogsferð.

 

Í dag ókum við um Suðurland, heimsóttum „Stokkseyrarbakka“ á leið okkar til Hveragerðis þar sem átti að snæða snemmbúinn kvöldverð. Mikið var gaman að heimsækja þessa fallegu bæi sem S og E eru og í sjoppunni á Stokkseyri fengum við okkur góðan ís. Þar sveif á mig stórhuggulegur maður. -Þekkirðu mig virkilega ekki? En ef ég segi þér að vinkona þín sé háöldruð stóra systir mín? Og þegar hann hafði loks sagt fullt nafn sitt bar ég kennsl á hann og var virkilega fegin því að hafa ekki spurt hvort við hefðum kannski verið saman í skóla ... Hann er áratugum yngri en ég en samt orðinn of gamall til að birta fæðingarár sitt á Facebook (ég gáði), og of ungur til að vera skítsama, eins og mér. Jamm, Alfreð, skemmtilegi bróðir hennar Elfu vinkonu sem er hreint ekkert háöldruð. Um leið og hann sagði nafn sitt, rann einhver slæða frá andliti hans og ég þekkti hann - auðvitað! Við höfum svo sem ekki hist neitt reglulega, aðallega sést í gegnum ljósmyndir, en samt, Gurrí þó!

Hundarnir og flest þeirra tvífættu fóru í hressandi gönguferð rétt hjá Hafinu bláa. Þar voru sjáanlegar leifar ölduróts gærdagsins í fjarska. Sjá mynd.  

Í Hveragerði borðuðum við strangheiðarlegan* mat. 

*Skýring: Allt í lagi-matur, frekar gamaldags, og á allt í lagi-verði, það er strangheiðarlegur matur, held ég. Svo héldum við áleiðis heim. Hilda skilaði okkur í Mjóddina og innan skamms birtist leið 57.

Undir stýri sat nýr bílstjóri, ég forvitnaðist um heimaland hans og hann tjáði mér að hann væri hreinræktuð vampíra. -Aha, frá Rúmeníu, sagði ég hrifin. -Þú veist sem sagt, sagði hann og hló blóðsugulegum hlátri á meðan ég fann augntennur mínar titra.

Ungur strákur kom í vagninn rétt fyrir brottför.

Til að bílstjórinn gæti rukkað hann um rétt gjald sagði hann: - Akranes!

- Are you sure? spurði bílstjórinn steinhissa.

- Hmmmmm, heyrðist í móðgaðri Skagakonu í annarri sætaröð til hægri (mér). Ég veit ekki hvort strákurinn skildi brandara bílstjórans, mér fannst hann harla góður - ég held að bílstjórinn hafi svo ekki skilið minn brandara (hummið mitt).  

 

Svo kl. 19.59 stillti bílstjórinn útvarpið hátt sem gladdi stráksa sérlega mikið (ég hefði frekar viljað Skálmöld) og ók sem leið lá til Akraness. Það var sturlað dásamlegt að koma heim til fagnandi kattanna. Nýja rúmið mitt var ekki draumur, eins og ég hafði óttast, heldur blákaldur (hrósyrði) og geggjaður veruleiki sem ég hlakka til að njóta næstu áratugina. Þegar ég vaknaði eftir þessa fyrstu og einu nótt sem ég hef sofið í því, (þó með næturgest) fannst mér næsta morgun eins og stoðkerfi mitt hefði styrkst og eldgömul meiðsl* væru þegar á undanhaldi (*skýring: að sofna í sófa sem var 1,60 m á lengd og ég 1.70 m, og reyna í svefni að rétta úr mér þar til eitthvað lét undan og það var ekki sófinn).

Kemur í ljós í fyrramálið eða einhvern næstu morgna hvort þetta er og verður svona mikil breyting ... ég tel að svo verði.  

Óvæntur næturgestur - ævintýrarúmið

Unaðslegt var að leggjast til svefns í gær, á nýja rúminu sem kom seinnipartinn í gær. Líklega hafði ég sofið í klukkutíma, aldrei þessu vant sofnaði ég fyrir miðnætti, þegar barn í nálægri blokk gerði sig tilbúið til að koma í heiminn. Foreldrarnir höfðu verið handvissir um barnið fæddist á meðan þriggja ára stóri bróðir væri í leikskólanum eða um helgi. Einmitt.

Allir bloggvinir mínir vita núorðið hversu mikilvægt ég tel að fólk sé með plan B, alltaf í öllu, en slíkt hefur farið mjög svo dvínandi í þjóðfélaginu með tilkomu tækni sem er dásamleg en getur klikkað. Þegar t.d. lyfjagáttin bilaði fyrir einhverjum mánuðum, skildi ég ekki uppnámið, væri ekki hægt að nota handskrifaða lyfseðla ... en það hefur ekki verið mögulegt mjög lengi, allt komið á netið. Svo ef Pútín (já, ég legg hann í einelti) ákveður að ráðast á innviði okkar erum við ótrúlega viðkvæm fyrir því og allt færi í kaldakol (svo segja tölvunarséníin sem ég þekki). Nú, þegar á að hætta víða með peningaseðla gegn svartri vinnu og þvætti, gagnast kortin lítið ef rafmagn og net fer. Ég gæti auðvitað borgað með kossi í Einarsbúð en efast um að það gengi alls staðar upp.

Hjónin samþykktu með vissri vantrú á nauðsyn þess, að ég yrði plan B, sem sagt ef barnið gerði sig líklegt til að koma á asnalegum tíma, eins og um nótt sem myndi bara alls ekki gerast. Faðirinn hafði samband, einmitt um eittleytið í nótt, ég vaknaði við lágvært bling! og hafði fimm mínútur til að búa mig undir komu tilvonandi stóra bróður. Ég kveið því mest að kettirnir gerðu drenginn ofurspenntan en hann var ósköp góður og alveg til í að lúlla í nýja, fína rúminu hennar Gurríar. Við sofnuðum þó ekki fyrr en eftir tvo tíma. Kettirnir voru bæði hneykslaðir og hissa á þessari innrás sem lyktaði samt alls ekkert illa, komu og þefuðu og lögðust svo til svefns inni í stofu. Ég vaknaði annað slagið með tærnar á drengnum uppi í munninum á mér, fingurna í eyrunum á mér, fætur hans í hryggnum á mér og annað slíkt en hann fór nú samt ekki að slá fyrir alvöru til mín fyrr en um sjöleytið í morgun, allt í svefni samt. Ég var furðanlega hress, og hann líka um hálfníu í morgun svo við vorum samferða stráksa út rétt fyrir níu, hann var að fara í skólann (fær að sofa út á fimmtudögum). Ég hafði hringt í leikskólann áður því vanalega er mæting klukkan átta en við vorum bæði frekar þreytt ... fullur skilningur ríkti á því. 

 

Ég rataði nokkurn veginn á Vallarsel, leikskólann hans, en kunni ekkert á hliðið þar svo við biðum bara róleg eftir næsta foreldri sem kom 14 sekúndum seinna. Það reyndist vera ungur og hress maður sem starði hissa á mig, var með barn en ekki kunnug flóknu opnunarathöfninni sem þurfti til að komast inn, en þegar ég sagði honum að barnið hefði orðið stóribróðir í nótt og ég væri nágranninn sem passaði, lyftist á honum brúnin og hann kenndi mér á galdralásinn sem var svo ekkert flókinn. 

 

Næsta verkefni var að finna deild barnsins ... stór leikskóli, en alls staðar var hjálpsamt fólk sem vissi hvert guttinn átti að fara. Það ríkti mikil ró inni á deildinni hans þrátt fyrir fjölda barna og almennt annríki, það segir rosalega mikið um gæði starfsins, heyrði ég eitt sinn sálfræðing tala um.

 

Já, þetta var ævintýraleg nótt og ekki grunaði mig að ég fengi félagsskap fyrstu nóttina í nýju rúmi. RB-rúmið fær tíu, ég svaf vel, þannig séð, og bakið hefur verið ótrúlega gott í dag. Ég gekk vissulega löturhægt með drenginn á leikskólann en frekar hratt heim og bakið kvartaði ekkert. Veit vonandi á gott. En eftir þessa nótt er ég orðin ansi fráhverf því að giftast enn einu sinni. Kostir þess að sofa ein í rúmi eru mér nú algjörlega ljósir.

Dyrabjöllufrelsun og misjafn húmor ...

Dyrabjallan hringdi um ellefuleytið. Gat verið að nýja rúmið væri að koma, fjórum klukkutímum of snemma? Var þetta kannski litli krúttmolinn í næsta húsi sem ætlaði að koma í heimsókn á meðan litli bróðir kæmi sér í heiminn? Var hann ekki í leikskólanum? Dyrasíminn er ekki sá allra besti en mér tókst að heyra hluta af því sem ljúfmælt kona sagði: „Sæl og ble- ... ég heit- ... mig langar að ... mjög mikilvæ- setningu úr Biblí-.“

Búsett í Himnaríki og allt sagði ég samt kurteislega: „Nei, því miður.“ Vona að henni hafi ekki heyrst ég segja: „Svei, fýkur fiður.“ Hún var kurteis og verðskuldaði kurteisi á móti, ekki síst fyrst hún kom ekki snemma í morgun. Þá hefði nú fokið fiður. Það mætti alveg fara að endurnýja dyrasímann, eða kannski frekar dyrabjöllukristniboð ... Hélt að netið væri aðalverkfærið, en það var kannski í covid. Kannski var þetta eina tækifæri mitt til að hafna ekki í neðra - og ég sem þoli ekki hita. Síðastliðinn ágústmánuður og reyndar júlí líka hafa þó vanið mig ögn við.

 

Samsetta myndin: Efra plötuumslagið er ófalsað, hitt ekki. Svona er nú gott að lesa bloggið mitt, afhjúpun lyga og falsana, sannleikurinn í hávegum.

 

Bókin krassandi úr síðasta bloggi, þessi sem fékk hræðilegu dómana ... ég fór að hlusta á hana fyrir alvöru í gærkvöldi, og aðeins við tiltekt í morgun, og hef skellt nokkrum sinnum upp úr. Þetta er ekki háðsádeila en ritstíllinn er virkilega skemmtilegur, svona ísmeygilegur, og jú, það er gert grín að ýmsu, fólki, kerfinu í Svíþjóð og bara svo mörgu á meðan morð á ungri lögreglukonu er rannsakað. Aðallögginn er svo mikil risaeðla að ég elska hann. Jú, hann hugsar mikið um hjásofelsi og er svo mikil karlremba að það er fyndið, ekki hræðilegt. Ég er ekki komin langt (rúmir 3 tímar) og er mjög hrifin. Eina sem ég get kvartað yfir er að ég get ekki hlustað mig í svefn, að þurfa að flissa og hlæja annað slagið vekur fremur en svæfir. Bókin heitir LINDA - eða Lindumorðið og er eftir Leif Gw Persson. Jakob S. Jónsson þýddi og gerði það vel. Konan á Storytel sem kvartaði yfir klukkutímanum hræðilega sem hún eyddi í bókina og fær aldrei aftur, ætti að gefa henni séns og fjölga stjörnunum. Reyndar gerði umsögn hennar mig enn spenntari en ... hún gæti samt fælt einhverja frá sem er algjör synd. Við höfum svo sem misjafnan smekk og kannski er konan ekki hrifin af þessum stíl. Grínið sem laumað er víða inn, eyðileggur ekki glæpasöguna sjálfa, ef ég get orðað það svo, heldur skemmtir manni bara.      

Af Kela, fórnum og krassandi bók ...

Í gær voru komin tólf ár og einn dagur síðan Keli, fullu nafni Áskell Einarsson, flutti frá Kattholti yfir til okkar í Himnaríki. (Krummi heitir Hrafnkell og Mosi Moskell, svona ef þarf að skamma þá sem er eiginlega aldrei). Keli og Sokki, hinn kettlingurinn sem lifði af veruna ofan í poka, ofan í gjótu, í Heiðmörk í desember, fengu fagmannlega áfallahjálp í Kattholti næstu átta mánuðina og voru svo ættleiddir með örfárra daga millibili í byrjun september. Ég hefði sennilega tekið þá báða hefði ég áttað mig en þeir hafa báðir blómstrað, hvor á sínu heimilinu. Ég hef bloggað um ýmsa dynti Kela, eins og að stela gleraugunum mínum af náttborðinu sem þýðir stundum að ég á erfitt með að búa ein - ef mig langar að sjá eitthvað. Oft sem stráksi hefur bjargað þessum málum í gegnum tíðina, og honum finnst það alltaf jafnfyndið. Vandræðin hófust með því að ég fékk mér gleraugu sem voru bara eitt gramm að þyngd.

Myndin var tekin af Kela í gær. Hann er hættur að vera hræddur, kominn með „attitjúd“, eins og sést.

 

Talsverð óvissa ríkir í ýmsum málum ... t.d. varðandi komu flóttafólks á Hótel Glym, ekki síst vegna vatnsskorts í sveitinni, og ... varðandi byggingu mögulegs hótels og baðlóns (enn eitt lónið!) hér við Langasand. Fólk talar sumt um að nú hefðum við átt að læra af reynslunni, af t.d. Sementsverksmiðunni, að gera ekki svona miklar breytingar á náttúruperlu eins og gerðar voru þá, vænn hluti af ströndinni fór undir verksmiðjuna, en þá voru auðvitað aðrir tímar og ansi fáir sem hugsuðu út í það.

 

Samsett mynd: Sú efri er síðan í eldgamla daga og sýnir hluta ósnortins Langasands í austurátt (sjáið háu bakkana, vá). Sú neðri var tekin löngu seinna, og í hina áttina, vestur. Þarna er allt „Sements“ enn uppistandandi. Vinsæl strönd þá og nú.

 

Persónulega fyndist mér ekkert slæmt að fá eins og eitt stykki flott hótel hér við hliðina, ég gæti nánast farið á morgunsloppnum þangað og keypt mér latte, eða fínt út að borða í mínútufjarlægð og haldið mínu góða útsýni þar líka, en ég get ekki bara hugsað um mig þótt ég hafi t.d. aldrei farið í Guðlaugu og hati gönguferðir. Þetta er mjög vinsælt svæði til útivistar, nákvæmlega eins og það er, ekki alveg ósnert þó, hér eru fínir göngustígar, hin fína Guðlaug, grjótvörn með fram öllum sjónum, en þetta sem á að gera yrði einhvern veginn svo óafturkræft, miðað við þær upplýsingar sem hafa lekið út, sumar mögulega ímyndun einhvers. Það má alveg hressa upp á svæðið en fyrirhugað hótel er orðið að hálfgerðu skrímsli í augum sumra og sennilega bara vegna óvissunnar og leyndarinnar. Sumir segja að þetta muni skipta sandinum í tvennt (ekki hægt að ganga ótruflað með fram sjónum), aðrir að það geri það ekki. Það þarf að færa fótboltavöllinn þannig að mörkin verða í norður og suður, eru nú í austur og vestur. Ég notaði orðið fórna um Langasand á fb-síðu þar sem fjallað var um þetta stóra mál, og í gær var ég á síðunni krafin skýringa á þeirri orðanotkun. Tærnar á mér krulluðust af pirringi en ég kæri mig ekki um að fara út í karp sem engu skilar við fólk á netinu, jafnvel þótt ég pirri það með skoðun minni. Þetta er alla vega ekki sú leið sem ég tel vera rétta til að rökræða skynsamlega um hlutina. 

Bíð róleg þar til óvissunni verður eytt og hið sanna kemur í ljós. Í einni fréttinni um þetta sagði fyrrum bæjarstjóri okkar orðrétt: „Mikil áhersla verður lögð á samráð og samtal við bæjarbúa og hagsmunaaðila.“ Mér fyndist að íbúakosning ætti að fara fram, þetta verður mikil breyting á ásýnd Langasands, nátttúruperlunnar sem hann er. Ef þetta reynast vera geggjað flottar breytingar og rökstuðningur með þeim góður, sigra þær í kosningunni. Óvissan er verst.

 

Kannski verður þetta gullfalleg bygging, Skaganum til sóma og laðar að langþráða ferðamenn, Skaginn missti svolítið flugið þegar Hvalfjarðargöngin komu og Akraborgin hætti að sigla á milli, og við þurfum sannarlega eitthvað meira til að trekkja að. Hér eru nú samt fleiri staðir til að byggja hótel á en bara við Langasandinn, ef viljinn væri fyrir hendi. Breiðin, smábátahöfnin (eins og á Sigló) og fleiri.

Vonandi hafa hótelhaldarar, hvar sem þetta hótel rís, vit á því að velja gott kaffi til að bjóða gestum sínum upp á. Ekki trúa mjúkmálu sölufólki um handtíndar baunir, gúglið frekar en bjóða upp á súrt kaffi (mikil sýrni, ekki mikil gæði) sem hefur tröllriðið öllu hér síðustu árin ... Ég er enn í sjokki eftir að hafa snætt hádegisverð á Hótel Holti vorið 1989 þar sem Kaffi Marino, í rauðu dósunum (fékkst m.a. í Bílanausti) var í boði eftir matinn. Ég vissi ekki þá að yfirþjónninn hafði stolist til að kaupa baunir frá Te og kaffi til að nota í vélina góðu sem gerði cappuccino og latte og það allt. Ég hafði ekki enn kynnst þeim kaffidrykkjum. Það var ekki fyrr en tveimur árum seinna, í New York, sem ég bragðaði á cappuccino og smakkaði í fyrsta sinn beyglu, og Dustin Hoffmann gekk fram hjá.

Mynd af Akranesi. Held að svæðið sirka innan pennastrikanna sé það sem verið er að hugsa um að byggja upp. Það væri helst Nýja blokkin (lengst til vinstri) sem missti óhindrað útsýni til Reykjavíkur (ef hótelið verður hátt, við fáum ekkert að vita), en Alma leigufélag á Nýju blokkina og eigendur finna pottþétt einhverja góða ástæðu til að hækka leiguna enn meira, t.d. vegna komu fíns hótels á hlaðið eða vegna minni sjávarseltu á gluggana ... eða bara enga ástæðu.

 

Ég hef verið að hlusta á Hús andanna (Isabel Allende) á Storytel síðustu daga og var yfir mig hrifin, hef lesið hana nokkrum sinnum en fannst mjög gaman að hlusta og rifja upp þessa stórkostlegu sögu eftir allt of langan tíma. Mig minnir að bíómyndin hafi líka verið góð ...

Nú var ég rétt að byrja á sögu sem ég hafði merkt mér á meðan hún var enn væntanleg og kom svo út í gær. Fékk svolítið áfall þegar ég sá umsögn um hana, þá einu sem komin er:

„Varð að gefa þessu rusli eina stjörnu til að geta skrifað umsögn. Lögga með sköndulinn á sér á heilanum (gubbkarl) ... og konur bara nothæfar til þess að riðlast á og þrífa undan honum skítinn. Sveianttan. Gaf þessu klukkustund sem ég fæ aldrei aftur.“

 

Það tekur 17 klst. og 49 mín. að hlusta á þessa bók í lestri Kristjáns Franklíns Magnússonar (sem er fantafínn lesari), en ég nota alltaf 1,2-hraðann og því mun ég verja (vonandi ekki eyða) 14 klst. og 43 mín. í hana - ef ég þoli svona typpalingasögu (sem ég geri auðvitað). Er búin með 9 mínútur af henni, byrjaði að hlusta á meðan ég snæddi hádegisverð (Wellington-kornflex og snobb-súrmjólk með glitrandi púðursykri a la Harrods) og gaurinn kominn á morðstað, alls ekkert dónalegt enn, því miður. Ég þarf að brjóta saman þvott í kvöld og ganga frá, verð lengi að því ef þetta er krassandi bók.

 

Rúmið mitt frá RB kemur á morgun. Sendibílstjóri og burðarmaður, mæta eftir hádegi, aðstoða mig við að koma rúminu á lappir, ef þarf, (þetta er kannski svo fínt rúm að það hefur fætur, afsakið) og taka umbúðir með sér og „gamla“ rúmið. Mikil synd að þurfa að losa sig við bara fimm ára rúm sem var ekki einu sinni ódýrt. En dýnan stóð ekki undir væntingum og loforðum (nema fyrstu 2-3 árin) og einn rúmfóturinn hefur frá upphafi verið til vandræða, það ískrar í honum þegar ég sný mér. Kettirnir hafa brýnt klærnar aðeins á hliðinni á rúmbotninum - svo ég kunni ekki við að auglýsa það gefins, dýnan samt eins og ný nema ekki eins stíf og hún á að vera, hef alltaf notað hlífðarlak og aldrei drukkið á því og hellt niður kókómjólk eða rauðvíni. Hilda systir hefur sofið í RB-rúmi árum saman og lætur mjög vel af því. Hlakka vandræðalega mikið til að sofa betur og vakna bakverkjalaus, eins og ég gerði fyrstu árin á þeirri gömlu. Gef skýrslu eftir fyrsta sofelsið.     

Plat og prettir og þetta "eina" sem karlar vilja

Allrahanda plat og prettir hafa viðgengist í gegnum tíðina og ýmsir glæpónar nýta sér Internetið til að svíkja óteljandi marga. Ég lenti nýlega í óteljandi-hópnum, þegar sakleysisleg eldri kona, Aðalbjörg að nafni, reyndi að gefa mér háa fjárhæð þar sem hún var sjálf við dauðans dyr. Við vitum flest að böggull fylgir ætíð skammrifi þegar svona skilaboð berast. Til að fá milljónirnar frá Aðalbjörgu hefði ég þurft að reiða fram einhverjar upphæðir sjálf til að liðka fyrir en sæi aldrei krónu af „gjöfinni“.

 

Ég nennti ekki að tilkynna hana, blokkaði frekar, Facebook er nefnilega ansi hreint eftirlát við ýmsa svindlara og orðljóta rasista eða transfóbíska. En ... ef þú vogar þér að segja heil-lin við fb-vinkonu þegar þú óskar henni til hamingju með afmælið, eftir að hafa fengið viðvörun fyrir að gera grín að nýnasistum, grín sem ekki skildist, þá er þér umsvifalaust fleygt út. En að láta sér detta í hug að einhver falli fyrir þessari frægu blekkingu, þegar látlaust er varað við svona svikahröppum. Íslenskan hefur vissulega skánað til muna í þessum póstum og nú hef ég alveg hætt að fá bréf frá lögmanni í útlöndum sem segir mér að gamall frændi minn, John Haraldsdóttir, sé látinn og hafi arfleitt mig að auðæfum sínum. Ég sakna þess ekki þótt það hafi stundum verið fyndið. 

 

Strax í barnæsku er byrjað á blekkingunum:

-Ef þú verður ekki þæg, verður þú send í Villingaholt. (Vissi í æsku að það gæti ekki verið til staður með þessu nafni) 

-Ef þú verður ekki þæg, gefur jólasveinninn þér ekkert í skóinn. Kartöflur voru ekki mikið notaðar til óttastjórnunar á mínu heimili. (Þetta virkaði einna best)

-Ef þú borðar of mikið poppkorn festist það inni í þér og það þarf að skera úr þér botnlangann. (Borða örsjaldan poppkorn) 

-Ef þú skrökvar verður tungan á þér svört. (Trúði þessu ekki lengi)

-Ef þú bendir upp í himininn á flugvél, mun hún hrapa. (Finnst enn hálfóþægilegt að sjá fólk gera þetta)

-Ef þú drepur járnsmið (skordýrið) hrapar flugvél. (Myndi aldrei drepa járnsmið, punktur)

-Ef þú hættir ekki að naga neglurnar muntu aldrei giftast. (Ég nagaði neglur frá 8 ára til 58 ára, fyrsta gifting mín var þegar ég var 22 ára og þeim átti bara eftir að fjölga)

 

Hvítar lygar sem fá börn til að fara snemma að sofa hálfan mánuð á ári eru algjörlega réttlætanlegar ... en sumt er óskiljanlegt. Af hverju má ekki benda á flugvél? Af hverju var það kallað að skemmta skrattanum ef maður söng við matarborðið?

 

„Karlmenn vilja bara eitt,“ sagði mamma stundum við mig þegar ég var unglingur, án þess að hirða um að útskýra það nánar. Eitthvert hræðsluáróðurslygabull, hugsaði ég. Loksins, eftir mörg hjónabönd, komst ég að því hvað hún meinti. Þetta EITT sem karlar vilja í raun er að fá að fara í búðir og versla óáreittir án þess að vera dæmdir fyrir það. Þeim hefur sumum verið innrætt að þeir eigi að láta konum það eftir ... fáránlegt. Þannig helst einhvers konar ógnarjafnvægi í hjónaböndum, eiginlega í lífinu á jörðinni.

Tek mig og Halldór fjanda sem dæmi um hið gagnstæða ... þegar við fórum saman í flotta og stóra vöruhúsið í Washington-ríki um árið. Ég missti lífsviljann eftir fimm mínútur á meðan fjandi fataði sig upp ofsaglaður. 

-Ha, tóm karfa? sagði hann felmtri slegin þegar við hittumst loks á landamærum karla- og kvennadeildar.

-Jamm, ég fann ekkert, eigum við ekki að drífa okkur!

Á næstu tveimur mínútum hraðvaldi hann, alveg fumlaust, á mig úlpu og kápu en sá hafði allan tímann verið tilgangur búðarferðarinnar. Úlpan reyndist vera nr. 22 og kápan 20. Tók ekkert eftir því þegar hann neyddi mig til að máta, og hann ekki heldur, vanalega nota ég nr. 16. Sú uppgötvun var gerð eftir heimkomu til Íslands.

 

Ég seldi kápuna og gaf drapplitu úlpuna eftir um það bil ár. Notaði kápuna ekkert, en úlpan kom sér afskaplega vel og ekki bara sem vörn gegn kulda. Þetta ár hafði ég getað farið með kettina innanklæða í vinnuna nokkrum sinnum og heim aftur án þess að nokkur tæki eftir búrunum, faldi líka stöku fjölskyldu þar, sem hafði ekki efni á fargjaldinu með strætó. Þvottavélin kom eitt sinn með, fór í viðgerð í bænum, heim aftur, líka undir úlpunni og enginn sá neitt athugavert.

Þessi úlpa var dýrgripur. Þótt ég liti sannarlega ekki vel út í henni og missti allan séns (með fölva í vöngum vegna litarins, ég "dey" í drapplitu, og minnti ég óneitanlega á Eric Cartman úr South Park, jafnvel Hulk, ljósbrúnn Hulk) en karlvanhylli mín stóð vissulega bara í þetta eina ár.

Þegar við sonur minn fórum í tískubúðina Nínu þar sem ég keypti árlega handa honum skyrtu í sumargjöf, settist ég fljótlega í "karlahornið" (kommon) og fletti tímaritum á meðan hann virtist skemmta sér vel við að leita að flottri skyrtu.

Ég held að þessi kenning mín sé rétt, þetta er alla vega reynsla mín og að auki sé ég karlmenn mjög oft í búðum og yfirleitt alltaf glaðlega og káta, og ef það sannar ekki mál mitt veit ég ekki hvað ætti að gera það ...

 

Það er alltaf verið að reyna að plata okkur á einn eða annan hátt! Mitt hlutverk í bloggheimum ætti auðvitað að vera að fletta ofan af blekkingum. Að minnsta kosti þegar ég finn nógu góðar afsannanir, eins og núna!  

"Komment" í eigin persónu og óvænt kjötsúpuheppni

Heimsfrægð Mosa hefur varla fram hjá bloggvinum mínum, eða þegar ég skellti ljósmynd af honum að prófarkalesa og með sjóinn minn í baksýn, inn á Fb-síðuna View from YOUR window. Myndin fékk ótrúlega mörg læk og yfir þúsund athugasemdir. Ein „athugasemdin“, eða bandaríska konan sem skrifaði hana, mætti svo í heimsókn til mín í dag ásamt vinkonu sinni. Þær voru á leið til Borgarness og gista þar í tvo daga. Báðar eru nú sjúkar í flatkökur með hangikjöti, sérstaklega Anne mín en Sue, vinkona hennar, virtist líka ansi hrifin. Anne ætlar að taka hangikjötsálegg með út til Maryland, og auðvitað flatkökur.

Ég bauð þeim upp á allt það íslenskasta sem ég fann; kleinur, flatkökur, hangikjötsálegg, grafinn lax, graflaxsósu, Myllu-fransbrauð til að rista, þrjár tegundir af osti, chili-sultu, malt og appelsín, bingókúlur og Hraun. Ég hefði bakað pönnukökur líka (eigin uppskrift) ef nýleg pönnsupannan mín væri ekki ómöguleg þar sem ég kann ekki að steikja hana til. Festist allt við alltaf, óþolandi.

 

Inga kom líka, að sjálfsögðu, og gerði allt enn skemmtilegra eins og vanalega. Ann og Sue fannst pínku fyndið að við værum vinkonur, alla vega vegna þess að önnur elskar til dæmis að ganga og sú gönguglaða fer í ferðalög til furðulegustu landa eins og Íraks (um páskana í fyrra), Víetnam, Madeira og annarra ógeðslega heitra pöddulanda. Ég ferðast vissulega líka, reyndar til ansi spennandi staða, eins og Seattle (Conway, Liverpool og bráðum Glasgow, sigldi um Karíbahafið 2018 (í svaðalegum hita reyndar). Finnland er sennilega einn mest ögrandi staður sem ég hef heimsótt ... út af reiðum geitungi sem- æ, skiptir ekki máli.

 

Inga viðraði okkur eftir gott spjall og mikinn hlátur, og við byrjuðum á að kíkja niður á vita. Eftir breytingarnar þar er ógeðslega langt að ganga þangað frá bílastæðinu (enn lengra í roki og rigningu) og þær nenntu ekki að vitanum (skiljanlega þótt ég segði þeim að Hilmar vitavörður væri æði). Næst kíktum við á brjálað brimið að norðanverðu, hjá skipasmíðastöðinni gömlu, svo í galleríið hans Bjarna Þórs þar sem Ásta hans tók vel á móti gestum, eins og vanalega á laugardögum. Okkar konum þótti frábært að fá að skoða sig þar um. Ekki var gleðin minni að fá að sjá antíkskúrinn þar sem Anne keypti bæði dúk (800 kr.) og litla mjög sæta diska (1.200). Ég keypti tvö föt (ekki fatnað) undir kartöflur og uppstúf um jólin, í stíl við matarstellið mitt fína sem ég fékk þar. Að síðustu skoðuðum við byggðasafnið okkar og vorum það seint á ferðinni að ljúfi maðurinn í afgreiðslunni sagðist ekki hafa brjóst í sér til að rukka okkur, tæpur hálftími í lokun. Við þutum frekar hratt í gegn, hlustuðum ekki á fræðslu og upplýsingar í tækinu sem hver og ein fékk, það bíður þar til næst þegar við mætum tímanlega. Það var samt ótrúlega gaman að hraðskoða allt. Þetta er mjög flott safn og góð sýning. Anne talaði um hvað henni fyndist gaman að fara á íslensk söfn (þetta er ekki fyrsta ferð hennar hingað) því þar væru svo góðar upplýsingar og skýringar á öllu, vandað mjög til verka, sagði hún, mér til mikils monts. Þær voru einstaklega ánægðar að hafa fengið leiðsögn um Akranes, þeim leið eins og við hefðum farið með þær á spennandi leynistaði. 

Mynd: Frá vinstri: Anne, Sue og Inga.  

 

Þær hafa orðið varar við andúð á erlendu ferðafólki í Reykjavík, að túristar fylli allar íbúðir svo Íslendingar hafi ekki húsaskjól en ég leiðrétti það snarlega:

Ferðamenn (1,5 milljón á ári) eru algjörlega saklausir, líka erlent fólk sem komið er til að vinna hér (17.000 í fyrra), einnig er Reykjavíkurborg saklaus þótt byggt sé of lítið, eins Kópavogur, Garðabær og Hafnarfjörður ... sökudólgarnir eru hælisleitendur (3.000) ...

 

Vinkona mín frá Litháen sagði mér nýlega frá góðum sið í heimalandi hennar. Skólarnir hófust í gær og hver einasti nemandi mætti með blóm (vönd eða eina rós eða sólblóm) og færði kennara sínum. Í október verður svo Dagur kennara og þá verður þetta endurtekið. Mjög til fyrirmyndar, kennarar eiga þetta skilið og miklu meira en það.

 

Ótrúlegt hvernig heppnin getur elt mann ... tengdasonur vinkonu minnar eldar stundum kjötsúpu ofan í fjölskylduna en getur ómögulega haldið stillingu svo súpan dugir ofan í tuttugu manns. Konan hans er ekki hrifin af kjötsúpu og krakkarnir nenna ekki að borða hana marga daga í röð - svo vinkona mín bjargaði súpurestinni í gær, kom áðan með vænan skammt handa mér svo ég þarf ekki að borða afganga af flatkökum með hangikjöti eða ristað brauð með graflaxi og graflaxsósu í kvöldmatinn. Eldi hann sem oftast og bjargi tengdamóðir hans restum sem oftast. Er mér of sjaldan boðið í mat? Játs. Er ég sjálf dugleg við að bjóða fólki í mat? Well, sko, uuu, neee, eiginlega ekki.

 

Mynd 3: Flott terta.   

Óvæntur matargestur og byrjað að hvessa ...

Óvæntur gestur mætti á svalahandriðið um kvöldmatarleytið í gær, klár gaur sem veit greinilega hvar uppruna súpueldhúss Himnaríkis er að finna. Hann fékk heila tertusneið að launum fyrir dirfskuna. Yfirleitt eru það bara smáfuglarnir sem þora að setjast á handriðið, síðan Jónatan I. var og hét, sá sem fékk mig til að sjá máva í nýju og betra ljósi, réttu ljósi. Sem skemmtilega og gáfaða ... sem geta ekkert að því gert þótt þeir séu stórir og sterkir fuglar sem garga í stað þess að syngja fagurlega. Lögfræðingur MAST sagði á Facebook-veggnum mínum í gær að mávar væru eiginlega lagðir í einelti, og ég trúi gamla strætóvini mínum.

Ein fb-vinkona mín varð eitt sinn vitni að því þegar gömul kona sem var að gefa fuglum veifaði viskustykki til að koma í veg fyrir að rangir fuglar fengju mat. Bara þeir fallegu máttu verða saddir. Ég vona innilega að hún hafi ekki átt ófrítt barnabarn sem fékk ekki pönnukökur hjá henni eins og hin barnabörnin. Ég hef sagt frá því áður þegar Jónatan fyrsti flaug á svalaglugga Himnaríkis og hálfrotaðist. Sonur minn fór út á svalir með vatn og brauð sem fuglinn vildi ekki, fylgdist svo með honum jafna sig. Vinir hans og ættingjar hvöttu hann óspart til dáða þar sem þeir flugu fyrir ofan hann og eftir um tvo tíma treysti hann sér til að yfirgefa svalirnar. Eftir það mætti hann alltaf á handriðið ef hann langaði í brauðsneið. Við hættum fljótlega að gefa honum svona nálægt húsinu ... og með árunum fjölgaði afkomendum hans sem biðu vongóðir á staurunum við sjóinn. Einar fór alltaf í kringum afmælisdag Madonnu (16/8) með leifar af kræsingum afmælisins og fann góðan stað við Langasand. Ég á mynd af honum með fjölmarga máva sem fylgdu honum eins og litlir hvolpar. Þeir þekktu sinn mann - og líka krummarnir.   

 

Það er byrjað að hvessa nokkuð og hetjur sjóþotanna hafa svifið um sæinn um og eftir hádegi en strax um tvöleytið var orðið of hvasst. Þeir pökkuðu saman, nenntu eflaust ekki að fjúka á bryggjuna, skil það vel. Hviður komnar vel yfir 20 m/sek.

Ég þarf sennilega að leggja mig í dag til að missa ekki af stuðinu í kvöld (eða athuga hvort komist nokkuð vatn inn um eina óþétta glugga Himnaríkis - sem snýr akkúrat á móti veðrum, vindum og regni í kvöld. Í austur.

Það rétt náði að koma september en sumum finnst ansi bjánalegt að tala um haustlægð þegar enn er ágúst.

 

Mynd: Því miður verður bláfáninn tekinn niður innan tíðar, þótt Langisandur sé ómenguð bláströnd allt árið, og þá verður ekki nokkur leið að vita vindáttina nema reka fingur út um glugga ... eða kíkja í símann sinn ... eða á vedur.is. Dæs.  

 

Mömmu- og pabbabrandarar á Facebook: 

„Það eru ótrúleg afföll af bílum. Fæst alltaf miklu minna fyrir bílinn heldur en maður vonaði. En að fjárfesta í steypu er talið vera mun betra. Ég hef því ákveðið að næsti bíll sem ég kaupi verði steypubíll.“

 

„Þetta er stóra trampólínhelgin. Hver dettur í lukkupottinn og fær frítt trampólín?“

 

„Veit einhver hvar maður skráir sig í Skaftárhlaupið?“

Helgarsukk í komandi stormi og ögrandi vinnuaðstaða

Dagurinn fyrir storm. Hlakka ég virkilega svona til? Ég veit það eiginlega ekki, rigningin skemmir þetta svolítið, eða útsýnið. Austan- og suðaustanhvassviðri eru algengari en önnur og ég þarf eiginlega helst að skipta um hurð að litlu svölunum sem snúa í austur og þétta betur eldhúsgluggann sem snýr í sömu átt. Alltaf hreinustu gluggarnir. 

Stráksi þurfti að erindast smávegis í bankanum um þrjúleytið og bað mig að koma með, held að hann hafi séð á mér að ég þurfti á viðrun að halda. Þótt ég hati gönguferðir veit ég að þær eru nauðsyn annað slagið. Ég gekk löturhægt, reyndar að drepast í maganum, en hádegisverður samanstóð af flatköku með osti og skyri. Mögulega einhvers konar óþol fyrir mjólkurvörum sem ég tek samt ekki í mál því ég get ekki drukkið kaffi mjólkurlaust. Með því að setjast niður smástund í bankanum minnkaði pínan. Kannski var þetta bara svekkelsi sem braust svona út vegna komandi "kval"veiða.  

 

Að sjálfsögðu kíktum við í bókabúðina bestu í leiðinni og keyptum þar afmælisgjöf handa ungri vinkonu, en stráksa er boðið í afmælisveisluna hennar um helgina. Svo óstjórnlega heppilega vildi svo til að elskan hún Peta var á ferðinni þarna í einni miðju alheimsins (Krónuplanið) og heimtaði hreinlega að fá að skutla okkur stráksa heim. Þar fór svo sem viðrunin fyrir lítið, en 50% er betra en ekkert (sjúklega vel sloppið fyrir gönguhatara).

Stráksi fer í helgargistingu fram á mánudag sem táknar auðvitað ekkert nema sukk og svall í himnaríki. Ég á enn eftir aðra pínulitlu freyðivínsflöskuna sem ég fékk í afmælisgjöf og ef ég man eftir því verður henni kálað en mig grunar að það verði bara kaffi. Svona getur nú vaninn komið í veg fyrir slark og svínarí. Það var fullt af girnilegum bókum í bókabúðinni en þar sem stórt verkefni er fram undan til að lesa yfir og sem helgin fer í þorði ég ekki að horfa (slefa) mikið. Mig langar rosalega í Holly, nýjustu bókina eftir Stephen King (fæst bara í Rvík, sjúkk) þar sem Holly var ein persónan í þríleiknum um Mr. Mercedes. Ég þarf að rifja upp kynnin við þær bækur en margir eru eflaust búnir að sjá þættina, minnir að þeir hafi verið ágætir. Voru þeir ekki á Stöð 2, og núna Viaplay? Þótt ég sé almennt hrifnari af bókunum en myndunum eftir þeim er það ekkert algilt. Það var gaman að bæði horfa á myndina og lesa bókina The Shining eftir King, en það þarf svo sem alltaf að minna sig á að hvort um sig er sjálfstætt verk sem ætti helst ekki að bera saman. Ég sá myndina á undan. Það var æðislegt að horfa á Harry Potter-myndirnar, Karlar sem hata konur-þríleikinn og Hringadróttinssögu ... OG lesa bækurnar en ég vona að í vetur detti ég ofan í stemninguna við að horfa á góðar mynd annað slagið, ég er hætt að nenna að horfa á fréttir, hvað þá þætti eða myndir, þótt ég sé með flest sem í boði er, nema kannski Viaplay, (Netflix, Sjónvarp Símans premium, Stöð 2 og S2-plús, Disney plús og Amazon). Þegar ég get farið að horfa aftur á ég heilu þáttaraðirnar og myndirnar óséðar og það er ekki fúlt.

Stráksi er frekar duglegur að horfa en kvartaði nýverið yfir því að við værum allt of löt við að horfa saman á myndir. En alltaf þegar við förum til Hildu og gistum eigum við kósíkvöld og horfum á mynd. Hún á klakavél og ég er nánast háð því að drekka heilu stóru glösin af vatni með klaka ... bestu nammikvöldin. Kannski er vatnið í Kópavogi svona gott. Ég vildi stundum að eldhúsið mitt væri stærra, þá ætti ég klakavél. Mér leiðast bekkir fullir af dóti á borð við: brauðrist, hrærivél, örbylgjuofni, kaffivél, hraðsuðukatli, matvinnsluvél ... er sjálf bara með kaffivél og örbylgjuofn uppi við - af tækjum sko.

Mér finnst vinnusvæðið vinstra megin við vaskinn best (sjá mynd) og það virðist vera ákveðin áskorun, hreinlega ögrandi að skera grænmeti og slíkt á nokkrum sentimetrum þar sem örbylgjuofninn tekur eiginlega allt plássið - en það er ekkert mál. Svæðið hægra megin er talsvert stærra, og það sem er vinstra megin við helluborðið fyrir aftan (sést ekki) er miklu stærra. Svona er nú vaninn sterkur. Og maturinn sjúklega góður þrátt fyrir að valin sé langminnsta vinnuaðstaðan á heimilinu.        

Myndin: Skrapp fram og tók mynd núna. Tók ekki til eða sjænaði, sorrí. Þarna sést örlitla vinnusvæðið mitt. Klukkan á örbylgjuofninum er ekki rétt, ég þarf bara að halda mér vakandi til kl. eitt einhverja nóttina (sem er lítið mál fyrir B-manneskju sem er hvort eð er sjaldnast sofnuð þá), taka hann úr sambandi og setja aftur í samband. Klukkan á ofninum hefst þá handa kl. 01.01 við að telja tímann og helst rétt þangað til næst. Færði nefnilega og faldi ofninn (og kaffivélina) frammi í fatahengi á afmælinu mínu og síðan eru engar klukkur réttar nema í gemsum og einu armbandsúri. Að við skulum fúnkera ... 

Otandi samfélagsmiðlar

Miðlarnir ota að okkur alls konar efni, oft kostuðum auglýsingum en líka annars konar og skemmtilegra efni. Facebook minnir mig stundum á Bold and the Beautiful þegar kemur að því að vera með eitthvað ákveðið málefni, þema. Í gamla daga, þegar ég treysti mér til að horfa á þættina (aðallega til að geta boldað um þá) man ég eftir því að t.d. málefni heimilislausra voru til umræðu, alla vega í heila viku, og Stefanía heitin lét sig þetta varða, hvort hún vann ekki í súpueldhúsi í hátt í 2 mínútur í einum þættinum ... Alnæmi var tekið fyrir, minnir mig, einnig fordómar í garð þeldökkra sem varð til þess að einn gaurinn (Rick?) var látinn giftast þeldökkri konu til að sýna hvað þau í þáttunum væru innilega fordómalaus ...

... já, en sem sagt, Facebook er með þemu og kannski í nokkra daga, upp í viku, birtast myndbönd af einhverju tilteknu. Núna eru það ótrúlega sætir hvolpar sem koma á ný heimili þar sem fyrir býr hundur og mjög krúttlegt að sjá þá fara að leika sér eftir fimm mínútur. Þetta er svolítið eins og Stubbarnir fyrir fullorðna, og eykur vonandi kærleikann í garð dýra. Eitt sinn lenti ég í hálfgerðu orðaskaki við mann sem sagði kattaeigendur vera mestu óvini fugla, nánast gerðu út gæludýr sín til að myrða unga. Ég nenni yfirleitt ekki að munnskrifhöggvast, en gerði það þarna. Kvaðst vera hinn mesti fuglavinur. Nefndi vini mína mávana því til sönnunar, en þá voru þeir ekki réttir fuglar til að eiga að vinum, heldur bannsett óféti ... sem ég er alls ekki sammála. Stórir, flottir og klárir fuglar, það þarf enginn (sem býr við sjóinn) að setja mikið í lífrænu tunnuna ... Svanir gæða sér líka á andarungum og enginn vill losna við þá, líklega út af ævintýrinu um Dimmalimm, samt eru sumir svanir mannýgir. Jú, mér finnst þeir mjög fallegir. Munið þið ekki þegar bæði dúfur og hrafnar voru flokkuð í ömurlega flokkinn? Dúfum var miskunnarlaust útrýmt í Reykjavík, með eitri á húsþökum, en hrafninn (uppáhalds hér) var sem betur fer friðaður.

 

Í gær var svo ekki þverfótað fyrir vissri aðferð til listsköpunar (sjá efri mynd t.h.) sem fólk sýndi í myndböndum. Þá hellti viðkomandi málningu yfir striga, í rétt rúmlega dropatali, ýmsum litum sem hver var settur yfir annan, og svo var striganum snúið á alla enda og kanta þar til málningin var í alls kyns mynstrum og náði yfir allan strigann. Þetta sýnir bæði og sannar að það er engin nauðsyn á því að vera með rándýran listaháskóla!

Svo var auglýsing í gær um galdurinn við að klæða sig sexí (sjá efri mynd t.v.) til að næla sér í réttan mann ... Ég hef aldrei kunnað að veiða menn með lengdum augnhárum og veðurbörðum barmi, finnst ég líka hreinlega of ung til að binda mig enn einu sinni, en hver veit hvað veturinn ber í skauti sínu. Aldrei að segja aldrei.

 

Í morgun var Mogginn áberandi á fésbókinni, eða viðtal á forsíðu við mann sem talar um að aukin vanskil landsmanna auki á gróða hans. Svona játningu sér maður ekki á hverjum degi, eða að opinbera ánægju yfir því að græða á erfiðleikum annarra. (Ég tók skjáskot af þessu hjá Fb-vini). En tímarnir hafa vissulega breyst. Reglulega birtist á fésbókinni minni kostuð auglýsing frá söfnuði sem ég hef löngum dáðst að fyrir að gera góðverk án þess að stæra sig af því. Nú les ég, ekki jafnánægð, minnst vikulega: Fylgstu með náungakærleikanum á samfélagsmiðlum XXX (xxx er nafn safnaðarins). Eitt sinn (undir aldamót) fékk ég meðlim þessa safnaðar í útvarpsviðtal til mín og m.a. hrósaði honum og þeim fyrir þeirra góða starf. Það var á viðorði flestra hversu mikið þau gerðu fyrir illa stadda, verkin auglýstu þau, ekki auglýsingar um góðmennsku þeirra. 

Það var svo sem innprentað í mig í æsku að maður hreykti sér ekki af góðverkum sínum - eða montaði sig almennt af sjálfum sér. Það þýddi auðvitað að frekar erfitt var fyrir mína kynslóð að sækja um vinnu og eiga að telja upp hæfileika okkar og getu eftir að búið var að segja svo oft við okkur, hvað heldurðu eiginlega að þú sért? Það er vissulega til millivegur og mjög fínt að krakkar í dag séu meðvitaðir um hæfileika sína og ánægðir með sig ... upp að vissu hámarki þó.

Jæja, nú ætla ég að hætta, setja handklæðin í þurrkarann, taka á móti sendingu úr Einarsbúð (áttavitar, álpokar, nesti, rafhlöður, allt til í Einarsbúð fyrir storminn) og gefa svo fátækum og svöngum fuglum eitthvað að borða, þið getið fylgst með fuglakærleika mínum á snappinu og fésbók ...   

Móðganir sem listgrein

Yfirleitt gleymi ég hratt og vel móðgunum í minn garð, þakka það sumum frænda (fjanda) sem er með doktorsgráðu í að herða viðkvæmar sálir. Vissulega sagði stráksi við mig fyrir nokkrum árum: Var Akrafjallið til þegar þú varst lítil? Honum finnst enn alveg furðulegt að það hafi verið til flott tónlist þegar ég var unglingur. Árið 2008 bloggaði ég um hinar fullkomnu móðganir og þar sem komin eru nánast 100 ár síðan finnst mér allt í lagi að rifja þær upp núna. Misjafnar að gæðum, sumar jafnvel nánast óviðeigandi ... á mörkunum kannski.

 

Elsku frábæri Hjörtur minn Howser sem lést langt fyrir aldur fram, fyrr á þessu ári, sagði mér oft skemmtilegar sögur úr tónlistarbransanum, fyrstu tvær sögurnar eru frá honum og þessar erlendu úr bók um móðganir sem ég fékk einu sinni í afmælisgjöf.

 

- Nú ert þú alltaf svo flottur í tauinu, alltaf með svo góðar græjur og kannt alla nýjustu frasana. En ert samt alltaf svo glataður. Björgvin Halldórsson við gítarleikara í fremstu röð.

 

- Carl Billich píanóleikari þótti með eindæmum kurteis maður. Eitt sinn var hann að spila á balli í Þjóðleikhúskjallaranum og drukkinn maður var þar sem frammíköll og læti. Loks missti Carl þolinmæðina, stóð upp frá píanóinu, gekk að manninum og sagði ákveðinn: Mig langar að biðja yður vinsamlegast um að halda munni og snæða óhreinindi.

 

- Og hvað með það? spurði Elvis Presley þegar honum var sagt að Bítlarnir væru komnir í heimsókn til hans á Graceland.

 

- Hvernig í ósköpunum gæti ég átt í kynferðislegu sambandi við fimmtugan steingerving? Ég á guðdómlegan kærasta sem er 28 ára gamall. Hvers vegna ætti ég að skipta honum út fyrir risaeðlu? Carla Bruni um Mick Jagger.

 

- Tónleikar hans standa yfir í fjóra og hálfan tíma. Það eru pyntingar. Hatar hann áheyrendur sína? John Lydon um Bruce Springsteen.

 

- Hvernig er mögulegt að hafa það að atvinnu sinni í 30 ár að spila á munnhörpu og sýna ekki minnstu merki um framfarir? David Sinclair, The Times, um Bob Dylan.

 

- Ef myndin mín gerir að minnsta kosti eina manneskju óhamingjusama hefur mér tekist ætlunarverk mitt. Woody Allen.

 

- Tilhugsunin um Karl prins að spjalla við grænmetið sem hann ræktar er ekki svo óhugsandi þegar maður man eftir því að hann hefur mmikla æfingu í að spjalla við ættingja sína. Jaci Stephens, The Sunday Times.

 

- Hún var svo loðin að þegar hún lyfti upp höndunum hélt ég að Tina Turner væri í armkrikunum á henni. Joan Rivers um Madonnu.

 

- Rússar elska Brooke Shields vegna þess að augabrúnirnar á henni minna þá á Leonid Brezhnev. Robin Williams. (SJÁ MYND)

 

- Ég vildi að ég hefði þekkt þig á meðan þú varst á lífi. Leonard Louis Levinson við leiðinlegan mann.

 

- Ég ætla að leggja nafn þitt á minnið og síðan fleygja höfðinu á mér. Oscar Levant.

 

- Ein hrukka í viðbót og allir halda að þú sért sveskja. Ókunnur höfundur.

 

- Þú ert svo lítill að þegar fer að rigna ertu þá sá síðasti sem fattar það. Ókunnur höfundur.

 

- Ég hef heyrt skemmtilegri samræður í stafasúpu. Ókunnur höfundur.

 

- Ólýsanlegur, hæfileikalaus og óheflaður ungur skemmtikraftur. Bing Crosby um Elvis Presley.

 

- Drengurinn inniheldur meira plast en plastpoki. Melody Maker um Michael Jackson.