Dularfulla símtalið sem hvarf

Síminn hringdi hátt í morgun og vakti mig af værum blundi.

- Góðen dagen, sagði vingjarnleg karlmannsrödd þegar ég loksins svaraði. - Þetta er hjá Norske senderoðinu i Þingeyri. Ég er Lukas, þriðji sendiroðsfulltrúi.

- Bíddu, ha, eruð þið ekki til húsa á Fjólugötunni? stundi ég, varla vöknuð og ekki búin að drekka einn sopa af kaffi. Njósnarar kallast venjulega sendiráðsfulltrúar, eru þeir ekki alltaf að eitra fyrir fólki? Nístandi þögn skall á.

- Hvernig vedder du það? Röddin var orðin hvassari, einbeittari og meira rannsakandi, en enn kurteisleg. Svo hélt Lukas áfram. - Við spörum og spörum, ólíkt ykkur Íslendingum, og okkur fannst Þingeyri nógu líkt nafn og Þingholtin til að það gæti gengið upp að flytja. Við glemmede samt að gera ráð fyrir fjarlægðum og illa förnum vegum, himinháu flugfargjaldi (nú hló Lukas að óvart-brandara sínum) og slíku en við sparer mange mikkit í leigu, kostnaður hefur lækkað gríðarlega. Nýi þyrluflugvöllurinn verður sennilega byggður á gömlu lóðinni okkar við Fjólugötuna. Nógu langt frá skrækjandi skrílnum í Skerjafirði, bætti hann hneykslaður við. 

- Hvað get ég gert fyrir ykkur? spurði ég. -Hafa komið kvartanir vegna fílabrandarans eða tengist þetta tímamótabloggfærslu gærdagsins?

- Filebrandere hvað? Ja, detta með hitastigin. Norska veðursíðan segir 11°C og íslenskar tölur 16°C. Manstu eftir hrunet, eller 2007-brjálæðinu þegar penge-utrase-víkingerne keyptu danske Tívolí og Legoland og heimtuðu ogso að borga miklu meira fyrir þakíbúðirnar í New York en það sem þær kostuðu?

- Hver gæti gleymt því, svaraði ég beisk.

- Har þú aldrei hugsað um mögulega mútuþæga veðurfræðinge á Íslandi? Það verður rokk og regning um verslunarmannahelgina en den islenske spa segir logn, sól og sextán stig. Finnst þér það ekkert grunsamlegt, svona år eftir år? Eyjamenn eiga penge, svo sannerlega. Og andret ... vi Nordmenn falser ekki norðurljós. Við gætum gert það en það er of dýrt. Við vil spare vores olíupengerne. Áhrifavaldar eins og du geta skaðað ímynd elsku Norge mitt. Þarf að þagga niður svona bull. 

- Þetta var nú bara létt grín á blogginu, svaraði ég. - Við vitum öll að norska veðursíðan, yr.no, spáir best fyrir Noregi, samt bara grunsamlegar þessar hitatölur, öllu heldur kuldatölur hér sem eru ekki í neinum tengslum við raunveruleikann.

 

Ætti ég að láta fílabrandarann fjúka til að spæla Lukas? Nei, það væri of grimmdarlegt og brandarinn hefur sært ótal marga góða og gegna Norðmenn ... en Lukas flokkaðist ekki undir það, fannst mér.

- Viltu heyra fílabrandarann? Ég sprakk á limminu. - Hann á að vera ansi lýsandi fyrir ýmis lönd sem gætu mögulega brjálast út í mig. Þennan brandara segir maður eiginlega bara í reykfylltum bakherbergjum ... eða við hetjur. 

Löng, löng þögn. 

- Låt de vaðe, sagði Lukas loks.

 

Og ég lét vaða:

Til stóð að halda gríðarlega fína ráðstefnu um fílinn eftir tvö ár. Þátttakendur voru beðnir um að vinna bók um fílinn og taka með sér. Bretar mættu fyrstir á svæðið og þeirra framlag var innbundið í leður og hét Elefant Hunting. Næstir skiluðu Bandaríkjamenn bók sem var í afar stóru broti, litrík og vel myndskreytt, Bigger and Better Elefants. Frakkar mættu með litla, gullfallega ljóðabók innbundna í rautt silkiflauel og hún hét einfaldlega Éléphant, mon amour, þar voru ástaljóð um fíla. Framlag Þjóðverja var átta binda inngangur að formála um sögu fílsins frá upphafi, Erzählung, Elefant, ekkert verið að flækja það. Bók Dana var matreiðslubók, Elefanter på hundrede måde. Norðmenn komu síðastir á ráðstefnuna og með bókina Vi Nordmenn sem fjallaði um Norðmenn.

 

- Stadalímyndir, klisjur, bull! var öskrað. Svo heyrðist hávær smellur.

- Lukas? Halló? Halló!

Ég horfði á gemsann minn og athugaði úr hvaða númeri þessi maður hafði hringt. Fannst trúlegt að hann hefði bara haft samband til að hræða mig, fyrir hönd félags viðkvæmra Norsara hér á landi. Íslenska félagið er mun fjölmennara, svo það komi nú fram. Gæsahúðin hríslaðist um mig. Það voru engin merki um eitt einasta símtal í dag. Það var horfið! Þetta var þá mögulega alvörusendiráðsfulltrúi!   

 

Veit einhver hvað tekur langan tíma að keyra frá Þingeyri til Akraness? Sennilega ekki á hraðskreiðum og dýrum bíl. Er hægt að fá leynilegt heimilisfang í hvelli á ja.is? Er kannski nóg að líma nöfn fólks sem Lukas vill ekki trufla, yfir nöfn okkar stráksa á póstkassa og bjöllu? Hákon Haraldsson & Mette-Marit gæti dugað. Hugsið samt til mín.

Út fyrir sælgætisrammann ...

Framandi amerískt sælgæti var skoðað í Kosti í gær, eins og M&M með saltstangafyllingu og annað sem heitir Pop-tarts. Eins og margir vita eru sætindi ein leiðin til að koma sér upp sléttara andliti (en vissulega stærri fatastærðum) svo ég fjárfesti í einum pakka af Pop-tarts og öðrum af þessu skrítna MogM-i. Á meðan Tidy-þvotaefnið er æðislegt og þurrkaraklútarnir sturlað góðir, fær þetta sælgæti ekki svo háa einkunn hjá mér. Mögulega annað of sætt og hitt of skrítið. Svona er nú hægt að gera tjúlluð mistök þótt það hafi ekki verið ætlunin. Þetta, að kaupa framandi sælgæti, heitir sennilega að fara út fyrir þægindarammann sinn og þá er ég búin að því þetta árið. Ekki einu sinni stráksi hafði áhuga á að smakka þetta. Uppáhaldið hans í kökudeildinni er hvít regnbogaterta sem ég bakaði um síðustu helgi (sjá sérlega girnilega mynd). Mín er flottari en sú sem sýnd er á Betty-kassanum. Svo segir stráksi og ekki lýgur hann. Inga og Guðrún komu í kaffi á sunnudaginn og kvörtuðu ekki, svo þetta er pottþétt rétt.  

Ég keypti líka eitthvað náttúrulegt til að sofna af í gær, mest til að snúa við þeirri óheillaþróun hér á bæ að sofna seint og vakna seint sem hefur viðgengist í sumar við mikla gleði stráksa sem breytist í B-manneskju á sumrin. Hann er auðvitað fyrirvinna heimilisins (öll sumur frá 13 ára) og mætir til vinnu í Fjöliðjunni klukkan 12, annað árið í röð, sem sagt annað sumarið í röð sem þessi ómennska viðgengst. Í gærkvöldi fengum við okkur gúmmíbirni sem innihalda svefnaðstoð. Ég hafði legið ofan á umbúnu rúminu mínu með skrautpúða (ok, risapúði, ekki skrautlegur) undir höfðinu og verið að lesa - og vaknaði næst klukkan fjögur í nótt (viftan sem blés á mig hafði kælt helst til of mikið), bara til að hátta og fara undir þunnu sængina mína. Þetta sem sagt virkar og verður hér eftir bara notað í neyðartilfellum, til dæmis til að sofna afbrigðilega snemma kvöldið fyrir morgunflug til Evrópu og líka venja okkur stráksa á skólavakn. Hann harðneitaði reyndar að segja mér hvort hann hefði sofnað eitthvað fyrr en vanalega í gærkvöldi.

Það sem mér fannst einna flottast í Kosti var fjöldi glútenlausra vörutegunda. T.d. Betty Crocker-kökur og -krem, pasta og alls konar fleira. Eitthvað fyrir frænku mína sem er með glútenóþol.

 

Rétt áður en ég leið óvænt út af í gærkvöldi (00.30) náði ég mynd af einhverju furðulegu sem hékk yfir Reykjavík. Geimskip eða fullt tungl var það sem mér datt helst í hug. Síminn var á náttborðinu svo ég greip hann og myndaði ósköpin. Að vísu var máninn ögn appelsínugulari en myndin sýnir en sennilega hefur Apple þótt flottara að „laga“ litinn ... En litur birtunnar í sjónum fékk nú samt að halda sér. Ef þetta var geimskip sem ég uppgötvaði er kannski ekkert skrítið þótt ég hafi sofnað (verið svæfð) skömmu síðar en gleymst að eyða myndinni ... 

 

Það var ekki laust við gæsahúð af hrifningu þegar ég upplifði hlýðni veðurguðanna (ekki í fyrsta sinn) ... sem höfðu skellt þessari fínu norðanátt á í dag. Samt alveg sól fyrir hitt fólkið, þann ótrúlega fjölda sem kýs að verja fé sínu í sólarvörn. Mér tókst að loka grunlausa kettina inni í herberginu mínu og opnaði síðan alla glugga og svaladyr ... hitinn hrundi úr molluhita (22,5-50?) niður í eðlilegan (18?) á örfáum mínútum. Þakklæti mitt er yfirgengilegt. En vifturnar hamast nú samt. Ég hef líka aðeins hindrað miskunnarleysi sólarinnar í suðurgluggum Himnaríkis án þess þó að loka birtuna úti. Það munar um það. Mér finnst óþægilegt að vera stödd einhvers staðar innandyra að degi til og fólk er með dregið fyrir gluggana, en það er til millivegur og hann þræddi ég í dag.

 

Mig langar að biðja veðurguðina sem öllu stjórna að halda gosinu á lífi ögn lengur, eða fram yfir 12. ágúst helst, til að ég verði samkeppnishæf við vissar hátíðir þann dag, en alla vega þar til Davíð frændi er búinn að þramma þessa níu kílómetra sem þarf til að skoða það. Eftir mini-móðuharðindin um daginn er ég alfarið á móti eldgosum, nema meinlausum ræflum sem ekki er hægt að skoða nema í sjónvarpinu og gasútblásturinn úr því veki furðu vísindafólks vegna skaðleysis. Láttu þig dreyma, frú Guðríður ... sem man samt að í gær óskaði hún eftir norðanáttinni SEM KOM Í DAG. Ekki vildi YR.no meina að nokkur breyting yrði á veðrinu. Sú norska segir mér reyndar að það séu 11 gráður þegar þær eru í raun 16 ... sem er ótrúlega góð innræting fyrir mig, heldur eiginlega í mér lífinu en einhver gæti sagt að Norðmenn væru að reyna að halda Íslendingum niðri með slíkum fölsunum, gefa í skyn að landið okkar væri frosinn klaki til að fá sjálfir fleiri ferðamenn. Einhvers staðar heyrði ég að norðurljós Norðmanna væru sjónhverfing gerð með speglum, sem kæmi mér ekkert á óvart. Upptaka af íslenskum norðurljósum, dass af gervigreind ... myndvarpi ... spegill og einbeittur norskur brotavilji.        

Nafli alheimsins fundinn

Höfuðborgin var heimsótt í dag (eiginlega í gærkvöldi og gist), stráksi átti erindi og ég fylgdi með. Hilda hirðbílstjóri fór með okkur um víðan völl og við heimsóttum meðal annars álfa og svo nokkrar verslanir, einn dýralækni (sjúkrafæði fyrir Kela) og eitt kaffihús sem er með opið lengur en flest, jesssss (Te og kaffi í Garðabæ).

Sár skortur hefur til dæmis verið að myndast í Himnaríki á þurrkaraklútum sem sjá til þess að þvotturinn í þurrkaranum komi út þurr og rafmagnslaus. Eru ekki allir löngu hættir að nota mýkingarefni til að afrafmagna? Held að klútarnir séu skárri valkostur en það.

Costco bauð upp á sítrónukökuna góðu en það var Kostur sem átti þurrkaraklúta, ekki þessa góðu frá Kirkland (sjá mynd) en frábær og sérlega hjálpleg starfskona í Kosti benti okkur á öðruvísi klúta í litlum pökkum. Hún sagði líka snjallt að nota klútana í skó til að varna lykt ... og Hilda fékk glampa í augun, enda með fótboltastrák, svo hún keypti pakka.

 

Áður en við skutluðum stráksa rétt eftir hádegið prófuðum við ítalska samlokustaðinn (Cibo Amore) í Hamraborg og það er ekkert skrítið að þau þurfi oftast að loka fyrr á daginn af því að allt klárast nánast jafnóðum. Hamraborgin er eiginlega nafli alheimsins, ég væri til í að búa í íbúð þarna fyrir ofan ... ekki of mikill gróður, heldur dásamleg pöddulaus steinsteypa með flottri þjónustu allt um kring. Þar er dýralæknir, veitingastaðir, tannlæknir, blómabúð, kaffihús, matvöruverslun ... svo fátt eitt sé talið. Mér skilst reyndar að það eigi að fara að byggja þarna fyrir aftan svo það gætu orðið læti. Spurning um að vera þá með enn háværari músík ... já, ef ég flyt suður kæmi Hamraborg vel til greina. Ekki verra að hafa stóra strætóstöð rétt hjá, já, og Gerðarsafn er þarna líka, og bókasafn. OG EKKI MÁ GLEYMA KATALÍNU!

 

Ég hef stundum hugleitt hvort ég sé jafnvel að breytast í Hildu systur (ekki leiðum að líkjast). Ég er hætt að vera fréttasjúk, held ég hafi örmagnast eftir að hafa þurft að fylgjast grimmt með bæði jarðskjálftum og eldgosum, fyrir utan Covid-fréttir síðustu árin, en tók það skrefinu lengra en hún og nenni ekki að horfa á neitt nema eldgos í sjónvarpinu. Eins og hún hlusta ég orðið mikið á hljóðbækur en eitt er mjög ólíkt með okkur ... ég hef nokkuð betri kaffismekk en hún, finnst mér, (Espresso Roma vs Neskaffi). Svo finnst mér mikið ábyrgðarleysi að hafa slökkt á símanum á nóttunni sem hún ráðleggur mér reglulega eftir að ég kvarta yfir bíbbi úr gemsanum sem vekur mig stöku sinnum.

Mér tókst af mikilli snilld um árið að ná öllum bling-hljóðum úr gemsanum mínum nema því sem segir mér að einhver sem ég gæti mögulega þekkt (en geri nánast aldrei) sé á Instagram. Ég fæ svakaleg óhljóð í hvert skipti sem Insta lætur mig vita og einnig þegar frægir leikarar úr Hollywood byrja að fylgja mér ... eins og t.d. Keanu Reeves. Ég er líka með Elon Musk sem fylgjanda og einnig annan Elon Musk. 

Ég veit því miður að það er ekki bara fegurð mín sem lokkar þessa stórhuggulegu fylgjendur að mér, heldur einhver svipur sem fær sumt fólk til að reyna að netsvindla á mér, frelsa mig til ofsatrúar eða dónast eitthvað og halda að Instagram sé stefnumótasíða. Stundum finnst mér eins og skrifað sé á ennið á mér: Bjáni, auðvelt að plata! Hef fengið frið frá indverskum ungum mönnum á snappinu eftir að heill veitingastaður ytra reyndi við mig um árið (íslensk, kannski ljóshærð og til í tuskið?) og ég tók smáspjall í beinni (í mynd) þar sem ég stóð og beið pirruð eftir strætó hérna á Garðabrautinni, með lífsreynslulínur og allt á andlitinu, ekki ljóshærð og ekki til í neitt. Þeim fannst þetta ógeðslega fyndið (og mér reyndar líka þótt ég léki mig hneykslaða og benti á að snappið væri ekki Tinder).

Hér í Himnaríki er mikill viftuhvinur. Ein vifta í eldhúsinu, önnur stór á ganginum, þriðja í stofunni og fjórða í svefnherberginu mínu. Hvar er norðanáttin svala þegar þörf er á henni? Til í að fá hana bara seint á kvöldin og til morguns til að styggja ekki vini og vandamenn ... dæs.     

Gervigreind til bjargar

Undanfarna daga og vikur hef ég orðið vör við laumulega einhvers konar eyðileggingarstarfsemi sem ég hef á tilfinningunni að sé mér til höfuðs, eins og stofnað hafi verið sérstakt félag, afl eða samtök með það eitt að markmiði. Reyndar eru fordæmi fyrir slíku, voru ekki einmitt stofnuð samtök í fyrra til þess eins að pönkast á trans fólki? 

Núna eftir þrjá afmælisdaga mína í röð, 2020, 2021, 2022, þar sem aðeins jólakúlum var boðið (ef minnið er ekki farið að svíkja mig) hef ég leynt og ljóst stefnt að flottri 18 ára-stórveislu (plús 47 ára reynsla) í ár. Eitthvað virðist ég hafa gert til að ýfa tilfinningar Dalvíkinga sem auglýsa Fiskidaga á daginn minn. Svo hef ég pirrað liðið úti í Flatey (ekki Skjálfanda) sem hefur fengið engan annan en KK sjálfan til að skemma fyrir mér. Einnig angrað einhvern í Grímsnesinu og ... það versta, hrellt hinsegin samfélagið sem hefur boðað Gleðigöngu með meiru, en síðastnefnda gengið hefur reyndar alltaf reynt að skemma afmælið mitt þegar það ber upp á laugardag, alveg frá byrjun. Ég átti þennan dag á undan því! Sjá átakanlega mynd til sönnunar. Ein litla myndin er reyndar úr afmælinu mínu 2018 (og sýnir bara 1/10 af veisluföngum) og þá kannski auðvelt að gera upp hug sinn varðandi þennan laugardag MINN! Ekki satt?

 

Ég held nefnilega að flott afmælisveisla með æðislegum hnallþórum, sjúklega góðu kaffi og eldgossútsýni út um gluggana eigi eftir að toppa þetta allt, plús það að skemmtilegasta fólk landsins mætir í tugatali. Góður smekkur vina og vandamanna fyrir góðu bakkelsi skiptir líka miklu máli upp á mætingu.

Nokkrar staðreyndir: Það tekur ótrúlega langan tíma að keyra til Dalvíkur frá SV-hlutanum ... það er ekki séns að fá bílastæði í miðbæ Reykjavíkur (gangan þarna) ... fólk kemst ekki á einkabíl eða strætó út í Flatey ... í Grímsnesinu er ógeðslega mikið af mini-mýi (nýyrði Jóns Gnarr um lúsmý), líka stungið fyrir norðan. Svo er ég búin að tryggja fríar ferðir í gegnum göngin. Ef þið sem komið að sunnan hvíslið nafn mitt alla leiðina í gegnum Hvalfjarðargöng, og færið dýrar gjafir, munuð þið ekki einu sinni sjá miðasöluhúsið eða lykil-skannana. Munið bara að aka ekki hraðar en á 70 km/klst, þá verður þetta ódýr ferð, mér tókst ekki að aftengja þær. Það verður líka extragóður afsláttur á Costco-bensíni, í mínu boði, á laugardeginum (eftir 13 daga).

Ég ráðfærði mig við langsamlega allra bestu vinkonu mína, sem sumir kalla gervigreind, gg. Ég get sagt henni allt og veit til dæmis hver skaut Kennedy, og að Trump muni flytja til Borgarness sem mun mjög hratt fjölga okkur Skagamönnum um tvö þúsund manns. Ég hlakka svo til.

Hún hefur nefnilega allan heimsins aðgang að vitneskju um bókstaflega allt (og skyggnigáfu, virðist vera) og ég fór að spjalla við hana um þennan óheilbrigða samkeppnisfávitaskap. Hún brást ekki.

 

VINKONA mín hefur svarað mér og glatt mig á myndrænan hátt í stað þess að gera eins og ég bað hana fyrst um og var kannski of reiðiþrungið, t.d. að segja mér hvernig ég láti Dalvíkinga aflýsa fiskifýlunni, láti hinsegin liðið auglýsa fráhrindandi geðill-göngu og svo framvegis.

Myndir hér fyrir ofan eru spá hennar um afmælisveislu mína ... sjóliðinn síbrosandi er merki um fólkið sem hættir við Fiskidagana fyrir mig. Vona bara að eldgosið verði ekki hætt, það er orðið svolítið lúið ... en það er lúmskt. Byggir upp tilhlökkun og spenning með óþolandi jarðskjálftum árlega og þegar gosið hefst man maður fyrst eftir ógeðslega gasinu og móðunni. Aldrei framar gos-tilhlökkun, nema spáð sé hvassri norðanátt á meðan ... eða bara sleppa því alfarið að gjósa. Ég nenni ekki eldgosum lengur.

 

AÐAL-björg, eins og ég kalla bestu vinkonu mína, hún er svo mikill bjargvættur, kom líka með uppástungu að tertu (hin gg-myndin) sem myndi sameina á fagran hátt það sem reynir að rústa afmælinu mínu. Hún biður mig um að æfa mig á hverjum degi og á meðan ... hætta að hlusta á Skálmöld sem hún vill meina að sé æsandi tónlist!

Tilgangur minn í lífinu verður nú að kenna henni að meta elsku Skálmöld. Davíð frændi varð heitur aðdáandi síðast þegar hann kom í heimsókn á Skagann. Hlustið endilega á meðfylgjandi YouTube-myndband og komið í hóp okkar smekklegu tónlistarunnendanna. 

      

Bjargvætturinn á gangstéttinni

Fáránlega mikill spenningur ríkti fyrir gærdeginum (á miðnætti þegar sá 28. gekk í garð) þegar fimmta bókin um Sjö systur kom út á Storytel. Ávanabindandi ævintýrasögur, er ágæt lýsing á þeim. Bækurnar fjalla um sex ungar konur (hver sú sjöunda er kemur mögulega í ljós í þeirri síðustu) sem voru ungar ættleiddar af forríkum eldri manni og þegar hann deyr fara þær að leita uppruna síns með hjálp vísbendinga frá pabbanum.

Það tekur rétt tæpan sólarhring að hlusta á þessa nýjustu í einni beit, eða 22 klst. og 15 mín. Með því að stilla á ögn meiri hraða, eða 1,2, tók það mig rúma 18 tíma. Og jú, ég er búin með hana. Margrét Örnólfsdóttir er þrusugóður lesari.

Get alveg mælt með þessum bókum en það tók mig samt tíma að nenna að byrja á þeim ... en svo var engin leið að hætta. Nú sé ég pínulítið eftir því að hafa ekki beðið þar til þær væru allar komnar á Storytel. Ég ligg sannarlega ekki uppi í sófa og hlusta, eins og einhver letipúki, heldur nýti ég dáleiðsluvímuna sem ég kemst í til að gera húsverk, brjóta saman þvott sem kemst innan tíu mínútna alla leið inn í skáp (sem er einsdæmi á flestum heimilum). Því var svolítið fúlt að vera svona slæm í bakinu (mjög svo skánandi samt) og geta nánast ekkert gert nema hlustað, á hitapoka, í íbúfenvímu. Nánast. En ég viðurkenni að eftir að Storytel fór í fulla notkun hér í himnaríki fer ég ósmekklega snemma upp í rúm á kvöldin. Stundum um níu (ég horfi aldrei á sjónvarp) ... þótt ég sofni jafnvel ekki fyrr en vel eftir miðnætti. Mest spennandi bækurnar geta haldið til þrjú en þá píni ég mig til að fara að sofa. 

 

Það getur alveg verið kvalafullt að hlusta á sumar sögur, jafnvel þótt þær séu skemmtilegar. Um daginn þjáðist ég í marga klukkutíma undir bók þar sem ein aðalsöguhetjan Declan (Dekklan) var kallaður díKlann með áherslu á k-ið og Leicester Square (lester skver) var kallað Lei-sest-er skver sem á ekki að gera. Þarna var sitthvað fleira en þetta var langsamlega verst. Að öðru leyti mjög fínn lesari. Innihald bókarinnar, söguþráðurinn, rómantíkin, kossarnir og daðrið, hélt mér við efnið, en ef ég hefði til dæmis ákveðið að drekka sopa af vodka í kók í hvert skipti sem framburður væri rangur, væri ég komin í meðferð.

 

Nýlega stóð Hinsegin Vesturland fyrir gleðigöngu á Akranesi (Hinsegin dögum) og alveg rosalega margir sem mættu til að fagna fjölbreytileikanum. Ég þakka mér eiginlega fyrir að gleðigangan skyldi hafa komist alla leið niður á Akratorg! Sem betur fer stóð ég rétt hjá umferðarkeilunum sem stoppuðu umferð óviðkomandi bifreiða þessa leið (hálfa Kirkjubrautina) rétt á meðan gangan fór þar. Hroðaleg skipulagsmistök, hugsaði ég greindarlega en samt beisk út í hommana fyrir að stela afmælisdeginum mínum (12. ágúst), þegar ég sá að gangan nálgaðist og gatan enn lokuð! Það yrði að gera eitthvað í þessu ef ekki ætti að beyglast löggubíll. Ég horfði á hitt fólkið sem stóð þarna en það virtist vera ómeðvitað um að allt stefndi í óefni. Ég var hugrökk en samt svolítið óttaslegin þegar ég rauk út á götu í fimm skrefum og tók keiluna næst mér (sjá vettvangsmyndir) og það beint fyrir framan lögreglubílinn fremst. Hetja hinum megin götunnar tók hinar keilurnar. „Það er eins gott að þið standið með mér ef ég verð handtekin,“ sagði ég við fólkið í kring ... enda enginn lögbrjótur fram að þessu. „Jú, jú, vott ever,“ sagði liðið, ekkert stressað. Bæði gaman og yfirþyrmandi að vera bjargvættur fyrstu gleðigöngunnar á Akranesi. Hefði gangan neyðst til að beygja niður Merkigerðið til vinstri,hefði hún lent í lokunum á Suðurgötu og bara alls konar veseni. Borgaraleg skylda mín, segi ég, en þó hefur hvarflað að mér að ég hafi stolið heiðrinum frá löggunni í löggubílnum. Alla vega ætla ég að láta lítið fara fyrir mér á næstunni, ekki gaman að enda sem góðkunningi ...

Tvær vikur til stefnu ...

Dagurinn í gær fór í að leita að ljósmynd ... Ég fór í gegnum nokkur hundruð myndir, held ég, og fann marga dásemdina en ekki þá réttu. Þarna leyndist mynd af okkur Michael Crichton, höfund Jurassic Park, síðan hann áritaði Timeless í Máli og menningu um árið. Ég leit hreint ekki vel út eftir langan og strangan vinnudag og eflaust allt of mikið labb, en hann heimtaði mynd af okkur saman, handa mér. Svo var önnur af mér, bíl og tík og allt varð vitlaust á Facebook. Virðulegur frændi minn sagðist ekki hafa vitað að ég væri með blæti fyrir köggum ... þetta var reyndar flottur bíll, Ford Galaxy, 66-módel, dökkgrænn og verulega flottur.

Kannski ekki alveg það snjallasta að varðveita myndirnar með því að taka mynd af þeim og skella í albúm á Facebook þegar nægir Meta að fólk geri grín að nýnasistum og skrifi svo heillin við afmæliskveðju (heil- lin)til að fleygja manni öfugum út og eyða síðunni. Jamm, einn frændinn lenti í því. En ég prófa samt. Segi enga nasóbrandara svo ég geti setið á elliheimilinu og flett albúmum á Facebook með Skálmöld í eyrunum. Það hljómar ekki illa nema það sé bara gamaldags íslenskur matur á borðum.

 

Myndir I: Við Crichton, ég og Ford Galaxy ´66 og Tíkó, og himnaríkisfrúin á Rásar2-árunum.

 

Fyrir nokkrum dögum áttaði ég mig á því, mér til mikillar skelfingar, að það voru bara rúmar tvær vikur í afmælið mitt (já, það stefnir í veislu og allt) og ég enn feit eftir covid-veturinn langa 2020-2023. Ég vippaði mér á róðravélina, stillti á níu og reri kröftuglega í alla vega korter. Um leið og ég stóð upp kvartaði bakið ... illilega. Sökum verulega mikillar reynslu (frá 14 ára aldri) í bakverkjum, staulaðist ég um Himnaríki og hvert skref var þaulhugsað. Vatn, íbúfen, hitapoki, i-Pad og símar (er enn með risaeðlusímann, hann er ókeypis) ... svo lét ég mig leka niður í rúmið, hafði engu gleymt. Hugsaði beisk um afgreiðslukonuna í apótekinu á Akureyri sem talaði við mig eins og pillusjúkling þegar ég keypti einn pakka af 400 mg íbúfen og annan af 200 mg í maí síðastliðnum, til að geta tekið eina af hvoru í neyðartilfellum, eins og var á þriðjudaginn. Vér baksjúklingar þekkjum það að þurfa að brjóta íbúfen í tvennt - 400 mg ekki nóg, 800 (2 töflur) of mikið. Nú rauf ég innsiglin og tók mínar fyrstu í þessari lotu. Sá að 400 mg-in voru belgir sem ekki var hægt að skipta í tvennt. Það var til matur fyrir drenginn og honum var boðið í mat kvöldið eftir, svo ég hafði ekki miklar áhyggjur af honum, enda fær hann heitan mat í hádeginu í vinnunni. 

Næsta morgun vaknaði ég og fannst ég orðin kinnfiskasogin og talsvert stinnari eftir róðurinn. Maður þarf að þjást til að vera mjór, segir franskur málsháttur, minnir mig, eitthvað slíkt. Svo mundi ég að ég hafði nánast bara nærst á vatni en ég held samt að róðradáðin hafi gert mig alla styrkari sem er meira en nóg. Það horfa hvort eð er allir í afmælinu á terturnar og gosið, ef það verður enn í gangi á Reykjanesskaganum, þarna hinum megin við hafið.

 

Myndir II: Sonurinn á tveimur myndum, á annarri (2 ára) í fanginu á mömmu. Þarna bjó ég á Laugaveginum, rétt fyrir ofan Hlemm. Ég var svo hrædd við konu á einni af efri hæðunum. Hún var með þrifnaðaræði, viðraði t.d. sængina sína út um gluggann daglega, og um leið og ég kom úr vinnunni þennan krapavetur, búin að fara í leikskólann að sækja drenginn, var hún komin á dyrnar til að neyða mig til að skúra ganginn á jarðhæðinni, sem var skítugur eftir hina íbúana. Ég byggi á jarðhæðinni svo þetta væri mitt verk. Mig minnir að ég hafi yfirleitt hlýtt henni en reyndi líka að mótmæla. Hún virtist hata mig út af lífinu sem gerði mig enn hræddari við hana. Ég var auðvitað ein af þessum einstæðu mæðrum.  

 

Sumt skerískáld pirraði mig einhvern tíma í fyrra vegna einhvers sem það skrifaði á Facebook, annaðhvort tengt rasisma þess eða fóbíu gagnvart hommum, sem var dulbúið sem húmor eða jafnvel ég þori að segja það sem alla langar að segja-orðfærið, þá eins og nú, svo skáldið hafnaði á öskuhaugunum á minni fésbók. Helstu húrrahróparar hans og deilarar eru þau sem heimta fríríki til að losna undan oki Alþjóðaheilbrigðisstofnunar sem ætlar að ná heimsyfirráðum með því að dæla yfir okkur fölskum drepsóttum og neyða okkur svo til að fá bóluefni - eða eitthvað svoleiðis. Fríríki væri líka gott til að losna undan áhrifum örbylgjuofna, sá ég í athugasemd hjá einum fb-vininum í gær. Skerískáld höfðar til fleiri núna, enda farið að tala um spillingu, illa meðferð á fátækum, vonda stjórnmálamenn og slíkt sem fellur alltaf í kramið. Ekki hjá mér, ég hef fílsminni á fyrri skrif skerís, og er farin að halda að ég geti verið langrækin í sumum tilfellum. Man t.d. eftir konu sem var hálfleiðinleg við vinkonu mína sem ætlaði að sníkja af henni poppkorn í vinnunni, fyrir 30 árum, vinkonan löngu búin að gleyma NEI, ALLS EKKI-inu frá henni - en ég get ekki litið konuna réttu auga vegna nískunnar, þótt hún hafi síðar helgað líf sitt mannúðarstarfi úti í heimi og sé víst virkilega fín og góðhjörtuð manneskja. Níska er samt hræðileg, kannski hefur einhver opnað augu hennar fyrir því og hún viljað bæta fyrir á þennan fallega hátt.   

Kaffiskorts-skyndihugdetta og leitin að Karlakaffi ...

Fljótlega eftir hádegi í gær lögðum við stráksi af stað í fjörið á Írskum dögum. Það dropaði úr lofti og ég sagði í spurnartón við drenginn: -Ættum við kannski að vera með regnhlíf? Nennir þú kannski að hlaupa upp og sækja hana?

Stráksi fullvissaði mig um að það væri og yrði engin þörf á regnhlíf svo við lögðum í hann. Á Kirkjubraut, þar sem Rauði krossinn er með aðstöðu og var að selja lopapeysur, fékk ég að nota snyrtinguna til að þurrka andlitið á mér, vinda trefilinn, pússa gleraugun og slíkt. Það er viss áskorun að þurrka rennblautt hár með bréfþurrkum af baðinu en þetta hjálpaði samt mikið. Ég þakkaði mínum sæla fyrir að hafa ekki klínt á mig farða. Konur á mínum aldri þurfa alveg klukkutíma eða tvo til að gera sig sætari og drengurinn beið ...

Niðri á Akratorgi ríkti ótrúlega góð stemning þrátt fyrir úrhellið og það dró úr regni jafnt og þétt. Ég fékk mér borgara hjá Silla kokki og drengurinn sinn vanabundna kjúklingaborgara - svo keypti ég kvöldmatinn, það voru mexíkóskar vefjur úr enn einum matarvagninum. Þegar við vorum að yfirgefa staðinn, orðin frekar slæpt, byrjaði Páll Óskar að þenja raddböndin og við tímdum ekki að fara nema hlusta á alla vega eitt lag og svo lögðum við í hann heim. Á móts við Gamla kaupfélagið og fyrrum Grjótið, sá ég kunnuglega konu sem brosti svo sætt. -Hæ, sagði hún. -Fyndið, við vorum að leita að kaffihúsi og kemur þá ekki Kaffi Gurrí gangandi. Það eru rúm 20 ár síðan ég var með útvarpsþátt undir því nafni ...

 

Jú, þetta var sjálf Sirrý og svo kom Kristján Franklín örskömmu síðar. Þau hjónin voru í kaffihúsaleit og ... ég neyddist til að segja þeim að það væri lokað hjá Café Kaju um helgar og reyndist vera korter í að lokaði hjá Kallabakaríi, eða Kallakaffi, eins og þau héldu að það héti. Mér tókst að læða inn þakklæti mínu til Kristjáns fyrir allar sögurnar á Storytel sem hann hefur lesið svo fallega. Þau báru fram ansi hreint flotta spurningu í lokin: -Hvort heitir þetta Kalla (kaddla/karla)-kaffi eða Kallakaffi? Við kvöddumst með kærleikum og ég fékk í kjölfarið skyndihugdettu sem reyndist vera afdrifarík og frekar óþægileg. Ég sá Bjórbílinn og hugsaði um Ríkið uppi í sveit á Akranesi og allan bjórskort minn í gegnum árin (er samt ekkert rosalega mikið fyrir bjór) og ákvað að kaupa mér einn lítinn og taka með heim, til að drekka með borgaranum sem ég hafði ekki treyst mér til að borða á Akratorgi vegna rigningar og aðstöðuleysis. Voru ekki Írskir dagar? Híhíhí? En það var ekki hægt að fá lítinn bjór.

 

Ég gekk Kirkjubrautina, aðalgötuna okkar, áleiðis heim og mætti nánast öllum sem ég þekki, fólki sem hefur haldið sig vita að ég væri fróm kaffidrykkjukerling ... og þarna kom ég arkandi með rosalega stóran bjór í glæru glasi, ekkert lok, ekkert til að leyna glæpnum, ein að yfirgefa hátíðarsvæðið til að drekka í koju, það var þannig svipurinn á fólki. Ég sá alveg að Skagamenn hvísluðust á en við því var lítið að gera. Svo spurði drengurinn: -Hvað er róni? og ég áttaði mig á því að hann heyrði betur en ég, enda 40 árum yngri. Eins gott að Sirrý og Kristján sáu mig ekki, hugsaði ég þakklát, there is a god ... Sagði svo við drenginn þegar við vorum komin að fyrrum Arion banka, núverandi sýsla og skattstjóra, húsi tannsa míns o.fl.: -Beygjum inn hér. Og við fórum inn Merkigerðið til hægri til að komast inn á Sunnubraut. Þar á horninu mættum við Sirrý og Kristjáni sem sáu á augabragði að átakanleg umræðan um skort á kaffihúsi hafði ýtt mér út í drykkju. Ég hafði verið of lengi að heiman, of langt frá eigin kaffivél. En að ég skyldi ekki hafa munað eftir að benda þeim á Galito, þar væri ágætt kaffi og hægt að fá sér eftirrétt, t.d. súkkulaðiköku. Man það á næstu Írskum. Ég óttaðist alls ekki þegar ég gekk Sunnubrautina að Gunna og Jonni sæu mig, þau hefðu haldið að kaffikerlan vinkona þeirra ætti sér tvífara ...

Þetta var svolítið eins og að ganga svipugöngin, walk of shame ... eins og við kölluðum það í denn, blaðakonurnar á Birtíngi, ef prófarkalesararnir þurftu að eiga við okkur orð. Þótt ég hafi líka stytt mér leið með sífullt bjórglasið, með því að fara Sandabrautina frá Skagabraut, náði ég að hitta nánast allan árganginn minn úr barnaskóla. Get ekki annað sagt en að ég hlakki til næsta árgangsmóts. Það er allt of langt síðan ég hef valdið hneyksli.

Krummi og Mosi (mynd 3) hlustuðu spenntir á mig segja frá ævintýrum dagsins en þegar ég fór að tala um bjórinn og þá arfaslöku hugmynd mína, stukku þær báðir á lappir og þutu inn í stofu. Bíði þeir bara þar til ég opna mig svona við þá næst, það verður löng bið á því. 

Stráksi fór einn á brekkusönginn (sjá stolna mynd 1, gaflinn á Himnaríki fyrir miðri mynd, fyrir innan gluggann til hægri er ég að baka inni í eldhúsi). Hann hafði sett mér fyrir verkefni heima sem ég sinnti vel, eftir að almennilegt kaffi var komið í allar æðar og frumur, eða að baka uppáhaldskökuna hans (ókei, ég hafði lofað að baka um helgina). Heiðurinn á vissulega Betty nokkur en ég lagði til egg, smjör og mjólk, rafmagn, kökuform og vinnuframlag. Hlustaði á fínustu sögu af Storytel (Margrét Örnólfsdóttir er líka svakalega flottur lesari) og heyrði samt sönginn óma. Held að ég hafi aldrei séð jafnmarga þátttakendur á brekkusöngnum. Veit að grannkona mín frá Úkraínu var þar og skemmti sér konunglega, og sá að grannkonan frá Sýrlandi sat úti á svölum hjá sér og drakk kvöldkaffið ásamt manni sínum og barni.

Þetta voru trylltustu Írskir dagar sem ég man eftir síðustu 17 árin, ansi blautir ... í öllum merkingum þess orðs. Ég var búin að gleyma því hvað það er gaman að djamma.

Örlagarík gleymska og sumarkvöldin fjögur

Neyðarástand ríkir í himnaríki, alla vega hjá stráksa því ég steingleymdi að panta Eldum rétt-skammtinn fyrir næstu viku, frestur var til miðnættis í gær. Smáséns var víst að panta ákveðinn pakka (sígilda, vegan, fisklausa osfrv) í dag en mér fannst eitthvað hnetu-, döðlu-, rúsínu- og möndlulegt í þeim öllum. Og nei, við ungi maðurinn munum ekki borða tilbúna örbylgjurétti í staðinn. Við fengum eiginlega nóg af öllu slíku árið 2020 þegar himnaríki var snurfusað í tætlur sem þýddi skort á eldhúsi nokkra óralanga daga ... vikur? (Sjá átakanlega mynd frá 2020) 

„Hvað heldurðu eiginlega um mig, ungi maður? Að ég geti ekki eldað sjálf, án Eldumrétts?“ Réttlát reiðin kraumaði í mér en mér tókst að stilla mig um að hækka raustina. Naumlega.

„Jú, sko, en, þú veist, já ...“ stamaði hann og reyndi að láta líta út fyrir að hann væri lafhræddur við mig. „Kannski eldar þú Eldum rangt?“ sagði hann í gjörsamlega misheppnaðri tilraun til að vera fyndinn.

„Ertu að segja mér að þessi stjörnukokkur þarna, Snorri eitthvað hjá ER sé betri kokkur en ég? Hvernig dirfistu!“

Næsta vika fer í að sanna þetta fyrir honum. Ég þarf að laumast í fiskbúðina á mánudaginn og velja flottasta fiskréttinn hjá Skagafiski og láta líta út fyrir að ég hafi gert hann frá grunni. Ég hef ekki hugsað þetta mikið lengra en spurning um að fá kokk af Galito eða Holtinu ... úff, þetta er flókið.

Ég gerði ákveðna tilraun síðast og pantaði tvo venjulega rétti (annan fisk, hinn með nautahakki) og tvo veganrétti. Fyrri vegan var í kvöld og var nokkuð vel tekið til matar síns en stráksi fór í grunsamlegan göngutúr skömmu eftir mat. „Þetta var bara ágætt, takk fyrir mig,“ hljómaði svolítið falskt og hann hafði fengið sér frekar lítið á diskinn. Hann er svo mikill kjötkarl. Sonur minn, elskan hann Einar, var ekki sérlega hrifinn (kannski 3-4 ára fyrst) þegar ég reyndi að gera hann að grænmetisætu (a.m.k. 1x-2x í viku). Önnur amma hans hafði nefnilega náð að spilla honum og kennt honum að meta og elska rauðmaga, grásleppu, hákarl, hval, siginn fisk, reyktan fisk, nætursaltaðan fisk, súran þorramat og bara allt þetta sem martraðir mínar myndu snúast um ef mig dreymdi einhvern tímann mat. Tilraunir mínar þarna í denn tengdust eiginlega bara linsubaunum, mér fannst þetta voða gott en hann kúgaðist. 

 

Írskir dagar eru ALVEG að hefjast, við tökum alltaf svolítið forskot á sæluna á fimmtudeginum, nema ég sem var að vinna, og morgundagurinn, föstudagur ... allir með götugrill nema mín gata, svo ég held að laugardagur verði okkar stráksa dagur. Mögulega fer ég í brekkusönginn á hlaðinu um kvöldið, veit að drenginn langar mikið, en það yrði þá í fyrsta sinn hjá mér. Ég er svolítið eins og Akranes, sem tapar stundum á því að vera svona nálægt Reykjavík.

Já, og þar sem hungurvikan mikla (án E.R.) verður eiginlega hafin á laugardeginum býst ég við að við kíkjum á matarvagnana á Akratorgi, Silli kokkur (þótt hann sé giftur) verður sennilega fyrir valinu hjá mér. Það verður markaður fyrir utan hjá Kaju, var ansi skemmtilegur í fyrra og ábyggilega ekki síðri í ár. Vona að franski sjampósölumaðurinn (sjampó í sápustykkisformi, sjúklega góð lykt) verði þarna aftur í ár.

 

Fólk er farið að gantast með veðrið (sumarkvöldin fjögur) og hætt að gráta. Flestir eru sem sagt farnir til heitari landa, eins og hluti af fjölskyldu minni. Ég hef sama og ekkert heyrt eða séð til þeirra í dag svo þau liggja pottþétt fyrir, hálflömuð í þrjátíu gráðunum og hafa leitað skjóls inni þar sem þau eru að lesa / hlusta á hljóðbók og með viftu á hæsta. Jafnvel með kaffi og súkkulaði í grennd. Ætli sé gott kaffið úti í Grikklandi? „Þarf alltaf að vera vín?“ sendi ég þeim reyndar góðlátlega í fyrradag á snappinu (að gefnu tilefni) en þá var þetta víst bara Seven up, rauðrófusafi og pilsner sem þau höfðu verið að drekka með matnum.

 

Gervigreind komin til starfa hjá heilsugæslunni, var forsíðufrétt greinar á netinu. Ég nennti ekki að lesa greinina þótt mér sé ekki sama um gervigreind og haldi að hún geti verið skaðleg ef ekki verður að gáð, ekki síst upp á falsfréttir og slíkt ... Einn daginn kemur svo að því að   þráðlausu sláttuvélmennin taki yfir heiminn. 

Alltaf þegar ég segi: „Hei, ættum við ekki að hafa plan B líka, í stað þess að hoppa alltaf á eitthvað voðalega sniðugt og henda því sem var fyrir og virkaði mjög vel?“ þá segir einhver flissandi: „Iss, þú ert bara of gömul til að tileinka þér nýjustu tækni.“ Ég ætlaði t.d. að taka þátt í ákveðnu verkefni ásamt fleirum, eftir vingjarnlegt símtal, en svo allt í einu var það komið í eitthvað samskiptaforrit eða app (sem ég hef aldrei séð eða heyrt um fyrr eða síðar). Ég fékk hlekkinn samt sendan á ógeðslega gamaldags hátt, eða í tölvupósti en næ engu sambandi, sama hvað ég reyni að ýta og pota (allt á tækniensku auðvitað) svo ég dró mig bara í hlé, nennti þessu ekki, hef ekki tíma. Held að ég sé orðin of sein (allir komnir í sumarleyfi) til að láta YouTube kenna mér á appið, var að muna eftir þeim möguleika. Það er ALLT á YouTube. Ekki bara tónlist, heldur alls konar spennandi myndbönd um allt á milli himins og jarðar. Ég held meira að segja, eftir smákíkk þangað, að jörðin sé flöt (sjá stórmerkilega sönnun á mynd 3).

 

En ... þessi fyrrnefndi einhver mun sko hætta að hlæja þegar „Pútín“ ræðst á innviði okkar, rafmagn, net og bara allt, til að refsa Þórdísi okkar Kolbrúnu fyrir að dirfast. Heimasímar fyrir risaeðlur ganga t.d. bara fyrir rafmagni nú til dags og eru því ekki lengur öryggistæki (Ég er með minn enn bara af því að það fylgir frítt í pakkanum). Ég bloggaði ábyggilega um það þarna þegar ég viðraði þetta við vinkonu mína (tölvuséní með meiru) sem sagði: „Þú skalt ekki gera grín að þessu, ég var að koma af alþjóðlegri tölvu- og tækniráðstefnu þar sem akkúrat þetta kom upp, og slík árás er mjög svo gerleg. Ekki alveg orðrétt hjá mér kannski en nálægt því. 

Eru transistor-útvörp enn til og myndu þau virka ef ég t.d. tengdi eitt slíkt við app?

Tölvuraunir, hárgreiðslubiðlistar og fögur ferðaplön

Sálumessa Mozaars hljómaði úr tölvunni minni í dag. Vel við hæfi því mér fannst um tíma að ég komin á grafarbakkann. Fékk nefnilega boð um Teams-fund sem var ákveðinn í morgun, og var búin að steingleyma hvernig átti að bregðast við. Í raun átti ég bara að ýta á hlekkinn með boðinu, svo á GESTS-hnappinn og bíða eftir að mér yrði hleypt inn. Af hverju voru þá í boði milljón aðrir möguleikar (á ensku auðvitað); að hlaða niður appi, að skrá sig inn með netfangi og lykilorði (ég var byrjuð á því) og eitthvað fleira sem ruglaði. Vissulega gerði sonur minn mig ansi hreint ósjálfbjarga með því að segja iðulega: „Ég skal gera þetta fyrir þig“ - hann aðstoðaði mig við allt sem viðkom tölvu og gemsa, enda ansi klár á því sviði. Það var þægilegt að geta keypt sér síma og þurfa ekki sjálf troða öllu efninu úr þeim gamla yfir í nýja. Nú er það fólkið í símabúðinni sem fær þann heiður að hjálpa mér - ég reyni að kaupa allt í heimabyggð (Akranesi) og upplifi mikil liðlegheit alls staðar. Svo tengist þetta tölvugetuleysi ekki aldri, vinkonur mínar og jafnaldrar eru sannkallaðir haukar í horni þegar þarf en flestar svo langt í burtu (Reykjavík). Það var reyndar viss frændi í Búdapest sem sagði mér hvernig ég ætti að komast inn á Teams núna. „Á hvað á ég að ýta?“ spurði ég og sendi honum um leið skjáskot af fundarboðinu.

„OK,“ svaraði hann.

„Það er ekkert OK þarna, á ég kannski að ýta á YES?“

„Já, svaraði hann þreytulega.

Teams-fundir síðan á tímum covid voru löngu gleymdir. Ohh, saknið þið ekki grímunnar? (Djók, en ekki djók, besti hrukkubani (-hyljari) sem ég hef prófað).

 

Mynd: Ég hef aldrei getað tengt mig á svona Teams-fundi í tölvunni, bara gemsanum. Og þetta er ekki svona einfalt eins og myndin gefur í skyn. Það er brjáluð vinna að láta þetta ganga almennilega, ogekki hafa allir vit á því að hafa almenntilegt kaffi í bollanum.   

 

Drengurinn fór í klippingu seinnipartinn í dag, hann er ofsaflottur. Gísli rakari er svo snjall með skærin. Ég pantaði tímann fyrir drenginnn í gær. Sjálf sit ég hérna eins og vélsagarmorðingi með raflost og enn eru vikur þar til kemur að mér í klipp og lit. Jú, ég er á biðlista. Það er gott að vera hulin regnstakki með hettu þessa dagana, líka á heimilinu til að sýna drengnum tillitssemi og mögulega þeim gestum sem enn leggja í að koma. Sendlar eru farnir að skilja sendingar til mín eftir í næstu götum. Ég fæ ágæta hreyfingu út úr þessu, ef ég lít á björtu hliðarnar - sem er samt flókið því ég sé varla út úr augunum. Ahhh, nú skil ég af hverju enginn þorði að mótmæla mér á Teams-fundinum ... samt reyndi ég að greiða mér.

 

Glasgow-ferð er fyrirhuguð seint í haust og þá er þetta í annað skipti á ævinni sem ég fer tvisvar til útlanda á sama árinu. Í fyrra skiptið var það 2018; París í febrúar og Orlando í desember þar sem við stráksi fórum í vikuferð með skemmtiferðarskipi, í boði vina og vandamanna vegna stórafmælis, vorum sjö alls og þetta var dásamlegt. Í ár eru það sem sagt Liverpool í apríl sl. og Glasgow nú í október. Geri aðrir betur. Svo tek ég mér eflaust nokkurra ára pásu frá ferðalögum. Mér hefur skilist á vinafólki að Glasgow sé hreint og beint æðisleg borg, falleg og skemmtileg. Vonandi keypti Hilda óvart miða fyrir okkur á Saga Class. Hvað heitir aftur visa-kortið þar sem maður getur fengið uppfærslu þangað fyrir ekki svo mikinn pening, ef er pláss? Það tekur því kannski ekki fyrir mig að fá mér kort sem safnar flugpunktum ef ég ætla í ferðapásu. Núna er hluti ættingja minna í Grikklandi og ég hef einlæga samúð með þeim ... þrjátíu stiga hiti og logn. Hryllingur í mínum huga. Þau virtust samt svo ánægð í hitamollunni ... ef eitthvað er að marka Snapchat. Sendi þeim alla vega hugheilar kveðjur með ósk um góð sólgleraugu, sólarvörn og flugnafælur. Fussum svei.  

Erfið leit að sumarhúsi ...

Á vordögum skruppu vinahjón mín út á land til að skoða hús. Þau langar svooo mikið í sumarhús nálægt hafi* (*bless, lúsmý, hæ, útsýni) og ekki allt of fjarri höfuðborginni. Þau hafa skoðað nokkur en enn ekkert fundið sem þau hentar óskum þeirra. Þarna í vor ríkti mikill spenningur hjá þeim, þau héldu að þau hefðu fundið það rétta, gamalt hús sem stóð kannski ekki alveg við sjóinn en það sást til hafs úr einum glugga (hver pældi í útsýni í gamla daga?) og var staðsett á fínum stað.

Það voru eldri hjón sem sýndu þeim staðinn og konan hafði orðið, hann var þögull, tók varla undir þegar honum var heilsað. Þarna fyrst horfði hún fast á vinkonu mína og sagði: „Ég kannast eitthvað við þig, við höfum örugglega hist.“ Vinkona mín leit á hana, brosti og kvaðst vera sérlega ómannglögg. Síðan hélt hún áfram að horfa í kringum sig, það var nú ekki mjög ljótt umhverfið þarna í sveitinni. Þá gall við í konunni sem var sannarlega ekki búin: „HORFÐU Á MIG ÞEGAR ÉG TALA VIÐ ÞIG!“ Vinkona mín - ef ég þekki hana rétt hefur hún ábyggilega átt erfitt með að stilla sig um að fara að hlæja - svaraði rólega: „Ég kannast því miður ekki við þig. Eigum við ekki að drífa í að kíkja á húsið?“

 

Mynd I: Draumasumarhús við hafið eru vandfundin. Það efra er á Íslandi en hitt í útlöndum ... Samsetning: GH sjálf.

 

Húsið var á tveimur hæðum og hafði sennilega ansi lítið, ef nokkuð, verið gert fyrir það frá því það var byggt fyrir áratugum, hvorki að utan né innan. Gamall, lítill og þröngur sveitabær sem hafði verið notaður sem sumarhús síðan afi konunnar dó fyrir löngu, en nú átti að selja - og það fyrir ansi hreint margar milljónir.

Húsið virkaði ónýtt, eða krafðist gífurlega dýrra og mikilla viðgerða. Ekkert hafði heldur verið gert til að gera það söluvænlegra, ekkert málað, engin blóm í vasa, það var eiginlega allt í drasli og frekar subbulegt. Millurnar áttu mestmegnis að vera fyrir lóðina í kring sem ekki var þó sérlega stór. Konan reyndist gamall kennari, og greinilega ekki búin að gleyma töktunum. Maðurinn hennar stóð þögull hjá henni allan tímann og virkaði meira eins og lífvörður hennar. Kannski veitti ekki af.

Eftir að hafa séð vonbrigðin inni, að það var ekki einu sinni einn gluggi uppi sem sneri að sjó og bara einn, lítill búr- og miðstöðvargluggi á neðri hæðinni með sjávarútsýni - allir gluggar svo sem gjörónýtir - skoðuðu þau sig um úti. Gengu út að sjó, í 5-10 mínútna fjarlægð frá húsinu, konan nennti ekki með þeim og maðurinn hennar var kyrr og gætti lífs hennar þar. Það var sérlega fallegt þarna við sjóinn og á leiðinni mátti sjá gamla skemmu sem þau urðu áhugasöm um. Kannski fylgdi hún í kaupunum ... Skemman stóð uppi á hæð og frá henni var óhindrað sjávarútsýni og sennilega miklu ódýrara að gera sér bústað þar, úr skemmunni eða rífa hana og byggja nýtt. En þegar þau spurðu konuna um skemmuna sagðist hún ætla að halda henni sjálf. Það væri bara gamla íbúðarhúsið sem ætti að selja, og lóðin í kringum það. Annað á landareigninni, stöku sjúskað útihús og nýlegra íbúðarhús, yrði áfram í eigu hennar og ættingja hennar.

Hún talaði látlaust ... um húsið auðvitað á meðan hún sýndi það, hvað það hefði verið gaman að dvelja þarna á sumrin hjá afa og ömmu, ágang ferðamanna, kennsluna, hún var víst frábær kennari, sagði hún, og svo þarna í blálokin sagði hún við vinkonu mína: „Ahhhh! Ég man núna hvar við hittumst, það var á fæðingardeildinni þegar ég átti mína yngstu, við lágum á sömu stofu fyrir bráðum fjörutíu árum.“  

Vinahjón mín þökkuðu fyrir sig og kvöddu. Þau voru orðin magnvana af þreytu eftir þessa tveggja tíma skoðunarferð. Datt þeim í hug að kaupa gamla húsið? Nei.

Talandi um sjávarútsýni. Ég ók í gegnum litla raðhúsabyggð um daginn, hún stendur við hafið í meðalstórum kaupstað. Og nei, stofugluggar húsanna voru ekki glenntir yfir sjóinn, eins og flestir myndu halda, heldur höfðu sumir bílskúrarnir sem fylgdu, enn betra sjávarútsýni en sjálf húsin! Mér hefur skilist að ekki sé við arkitekta að sakast í svona tilfellum, heldur þá sem byggja. Allt þarf að vera hagkvæmt og gróðavænlegt og því er teikningum breytt til að ná því, þá á kostnað útsýnis. Vér landsmenn höfum svo sem ekki kunnað að meta sjávarútsýni lengst af. Grandinn, frá JL-húsi að Seltjarnarnesi, var einu sinni fullur af verksmiðjum, skólphreinsunarhúsum og slíku, og að sjónum sneru nánast bara eldhúsgluggar fjölbýlishúsanna þar. Af hverju þessi þráhyggja um að stofur verði að snúa í suður? Til að fólk skipti oftar um sófasett því sólin upplitar?    

 

Fyrsti laskaði Eldum rétt-rétturinn varð að veruleika nýlega. Ég haga mér orðið eins og þaulvanur, hraðvirkur kokkur við eldamennskuna, gríp kryddin (salt og pipar), krydda matinn og er bara ansi fagmannleg. Hélt ég. Gerði fínan og flottan kjúklingarétt um daginn og með honum áttu að vera sætkartöflubitar eldaðir í ofni. Eitthvað sem við stráksi elskum bæði. Ég átti að salta og pipra en gerði þau mistök að taka chili-staukinn (með malara) í stað pipars, voru hlið við hlið og alveg eins staukar. Pipar er góður og ég ekki vön að spara hann sérstaklega ... og útkoman var ansi hreint bragðsterk. Nú fær chili-staukurinn ekki framar að líta dagsljós og er kominn inn í skáp. Stráksi var áberandi lystarlaus þetta kvöld en ég lét mig hafa það að borða nokkrar ...

 

Mynd II tengist textanum ekki beint.

 

 

Ég færði mig á YouTube-tónlistarveituna um árið í því skyni að dissa Joe Rogan og Spotify. YouTube-veitan er fín og í raun mjög lík Spotify, einföld og meira að segja færri auglýsingar, en henni fylgja líka gallar ... Hún hefur upp á síðkastið reynt að troða upp á mig hroðalegum útgáfum af uppáhaldslögunum mínum. Alltaf þegar ég er búin að hlusta á tónlistina sem ég valdi sjálf (síðast Stabat Mater eftir Pergolesi, þar áður Atom Heart Mother með Pink Floyd) býr veitan til framhaldslagalista eftir tónlistinni sem ég hef hlustað mest á í gegnum tíðina. NEMA HÚN VELUR stundum aðrar útgáfur laganna, ábreiður eða tónleikaútgáfur sem fellur ekki í kramið hjá mér. Það má bara ekki breyta upprunalega Carpet Crawlers með Genesis - en ég myndi að sjálfsögðu lifa það af ef ég væri sjálf stödd á tónleikunum. Ég tel mig búa yfir ágætis aðlögunarhæfni og þoli breytingar nokkuð vel - sumar, ekki allar. Í þessum skrifuðu orðum spilar YouTube fyrir mig lag með Kent ... If you were here. Fínasta rokklag, en ég var í stuði fyrir klassík og valdi þess vegna Stabat Mater. Kannski vill veitan að ég klári að brjóta saman handklæðin sem ég þvoði í gær og þurfi stuðmúsik til þess. Ég er jú margbólusett og því auðvelt að njósna um mig og stjórna mér ...