Bjargvætturinn á gangstéttinni

Fáránlega mikill spenningur ríkti fyrir gærdeginum (á miðnætti þegar sá 28. gekk í garð) þegar fimmta bókin um Sjö systur kom út á Storytel. Ávanabindandi ævintýrasögur, er ágæt lýsing á þeim. Bækurnar fjalla um sex ungar konur (hver sú sjöunda er kemur mögulega í ljós í þeirri síðustu) sem voru ungar ættleiddar af forríkum eldri manni og þegar hann deyr fara þær að leita uppruna síns með hjálp vísbendinga frá pabbanum.

Það tekur rétt tæpan sólarhring að hlusta á þessa nýjustu í einni beit, eða 22 klst. og 15 mín. Með því að stilla á ögn meiri hraða, eða 1,2, tók það mig rúma 18 tíma. Og jú, ég er búin með hana. Margrét Örnólfsdóttir er þrusugóður lesari.

Get alveg mælt með þessum bókum en það tók mig samt tíma að nenna að byrja á þeim ... en svo var engin leið að hætta. Nú sé ég pínulítið eftir því að hafa ekki beðið þar til þær væru allar komnar á Storytel. Ég ligg sannarlega ekki uppi í sófa og hlusta, eins og einhver letipúki, heldur nýti ég dáleiðsluvímuna sem ég kemst í til að gera húsverk, brjóta saman þvott sem kemst innan tíu mínútna alla leið inn í skáp (sem er einsdæmi á flestum heimilum). Því var svolítið fúlt að vera svona slæm í bakinu (mjög svo skánandi samt) og geta nánast ekkert gert nema hlustað, á hitapoka, í íbúfenvímu. Nánast. En ég viðurkenni að eftir að Storytel fór í fulla notkun hér í himnaríki fer ég ósmekklega snemma upp í rúm á kvöldin. Stundum um níu (ég horfi aldrei á sjónvarp) ... þótt ég sofni jafnvel ekki fyrr en vel eftir miðnætti. Mest spennandi bækurnar geta haldið til þrjú en þá píni ég mig til að fara að sofa. 

 

Það getur alveg verið kvalafullt að hlusta á sumar sögur, jafnvel þótt þær séu skemmtilegar. Um daginn þjáðist ég í marga klukkutíma undir bók þar sem ein aðalsöguhetjan Declan (Dekklan) var kallaður díKlann með áherslu á k-ið og Leicester Square (lester skver) var kallað Lei-sest-er skver sem á ekki að gera. Þarna var sitthvað fleira en þetta var langsamlega verst. Að öðru leyti mjög fínn lesari. Innihald bókarinnar, söguþráðurinn, rómantíkin, kossarnir og daðrið, hélt mér við efnið, en ef ég hefði til dæmis ákveðið að drekka sopa af vodka í kók í hvert skipti sem framburður væri rangur, væri ég komin í meðferð.

 

Nýlega stóð Hinsegin Vesturland fyrir gleðigöngu á Akranesi (Hinsegin dögum) og alveg rosalega margir sem mættu til að fagna fjölbreytileikanum. Ég þakka mér eiginlega fyrir að gleðigangan skyldi hafa komist alla leið niður á Akratorg! Sem betur fer stóð ég rétt hjá umferðarkeilunum sem stoppuðu umferð óviðkomandi bifreiða þessa leið (hálfa Kirkjubrautina) rétt á meðan gangan fór þar. Hroðaleg skipulagsmistök, hugsaði ég greindarlega en samt beisk út í hommana fyrir að stela afmælisdeginum mínum (12. ágúst), þegar ég sá að gangan nálgaðist og gatan enn lokuð! Það yrði að gera eitthvað í þessu ef ekki ætti að beyglast löggubíll. Ég horfði á hitt fólkið sem stóð þarna en það virtist vera ómeðvitað um að allt stefndi í óefni. Ég var hugrökk en samt svolítið óttaslegin þegar ég rauk út á götu í fimm skrefum og tók keiluna næst mér (sjá vettvangsmyndir) og það beint fyrir framan lögreglubílinn fremst. Hetja hinum megin götunnar tók hinar keilurnar. „Það er eins gott að þið standið með mér ef ég verð handtekin,“ sagði ég við fólkið í kring ... enda enginn lögbrjótur fram að þessu. „Jú, jú, vott ever,“ sagði liðið, ekkert stressað. Bæði gaman og yfirþyrmandi að vera bjargvættur fyrstu gleðigöngunnar á Akranesi. Hefði gangan neyðst til að beygja niður Merkigerðið til vinstri,hefði hún lent í lokunum á Suðurgötu og bara alls konar veseni. Borgaraleg skylda mín, segi ég, en þó hefur hvarflað að mér að ég hafi stolið heiðrinum frá löggunni í löggubílnum. Alla vega ætla ég að láta lítið fara fyrir mér á næstunni, ekki gaman að enda sem góðkunningi ...