Stríð fyrir athygli

Einn diskur súrmjólk með kornfleksi, einn banani og ein lítil skyrdós í dag - ég sem ætlaði að fremja miklar kúnstir í eldhúsinu á meðan stráksi væri í sumarbúðunum. Hann vill hafa hlutina svolítið í föstum skorðum ... ekkert tilraunaeldhús. Ég gleymi seint svipnum á honum þegar ég eldaði rabarbaragraut upp á gamla mátann. „Ég veit ekki hvort mér þyki þetta gott en má ég fá meira?“ Sem  minnir mig á, nú þarf ég að redda mér rabarbara í pínulitla frystinn fyrir veturinn.

Svo er ég í hálfgerðri sorg núna, döpur vegna áframhaldandi kattafjandskapar sumra hér á landi. Einhverjir fjölmiðlar njóta þess að skella inn stóryrtum fyrirsögnum kattahatara í þeirri von að kattavinir stökkvi á vagninn og allt verði vitlaust (klikk, klikk, klikk) en ég upplifi frekar dapurleika núna hjá kattavinum. Þetta er enn ein aðförin og sennilega ekki sú síðasta. Á eftir manni af Norðurlandi hafa fleiri tjáð sig (allavega einn) og fengið misgeðug komment frá þeim sem eru lítið/ekkert fyrir ketti, mest körlum. Þetta minnir mig á það þegar Trump komst til valda í USA og í kjölfarið skriðu alls konar ódámar úr holum sínum og fengu allt í einu mjög háværa rödd undir verndarvæng forsetans. Mér þykir vænt um fugla og gef þeim oft, sérstaklega yfir vetrartímann, en er samt ekki til í að banna bíla sem eru það sem drepur einna mest af fuglum, heyrði ég einhvers staðar, eða banna hús sem þeir fljúga á og drepast í stórum stíl ... og svo framvegis. Mér finnst eðlilegt að kattaeigendur haldi köttum sínum inni á þessum árstíma eða setji á þá bjöllur og trúðahálskraga, allt til að bjarga ungunum. Held að flestir kattavinir séu þessu sammála - svo ég skil ekki stríðið.

Þegar ég bjó í London 1976 var mikið um hunda og ketti í hverfinu mínu (Acton Town) og ég varð aldrei vör við nokkurn sem agnúaðist út í þessi dýr, frekar hið gagnstæða - á meðan hér á landi kunnum við ekki enn að búa í borgum og bæjum. Dýr eiga bara heima í sveit, fullyrða sumir enn í dag. Þegar ég flutti í bæinn 1971 var hundahald stranglega bannað og hundum hiklaust lógað ef fólk dirfðist að halda þá í felum. Að hugsa sér ...

Þegar ég reyndi að fá smáskilning hjá mömmu (sem er lítið fyrir ketti og hunda, samt ágæt) og klagaði mann að norðan fyrir henni sagði hún: „Iss, hann er bara skotinn í þér.“ Ég frussaði af hneykslan en nú er ég farin að efast. Var ekki heilt stríð háð vegna einhverrar Helenu í gamla daga? Og kannski var heilt stríð sett af stað til að ná athygli minni, ef mamma hefur rétt fyrir sér. Það skyldi þó ekki vera? Það yrði nú flott í ævisöguna. 

 

Ókei, ég er orðin máttlaus af hungri og nánast geðvond sem gerist nú ekki oft. Sennilega fæ ég mér skyr aftur og banana en matseðillinn á morgun verður eitthvað meira djúsí ... ef ég finn bókina góðu sem inniheldur gamla (ekki samt eldgamla) matseðla frá Bessastöðum meðal annars, úr veislum sem íslenska þjóðin bauð þjóðhöfðingjum annarra landa í. Vona að Einarsbúð eigi til gullflögur, fasanaegg, djúpsteikt lóuhreiður og annað spennandi sem hlýtur að finnast í uppskriftunum ... 

Engin samkeppni ...

Ég hef haft Storytel um hríð, örugglega í meira en ár en bara hlustað á eina og hálfa bók, þessa einu heilu með Hildu systur, í bílnum á leiðinni norður í fríið okkar í fyrra en hún er mikill aðdáandi Storytel. Eitt sinn gaf hún mér gott ráð, eiginlega brilljant húsráð. Eins og svo margir hata ég virkilega að ganga frá þvottinum. Ekkert mál að setja í þvottavél og þurrkara, jafnvel að brjóta saman en að klára dæmið, setja hreinan og ilmandi þvottinn í skápa og skúffur tekur stundum tímann sinn. 

Í morgun fór ég að ráðum hennar, og á meðan ég braut saman föt úr þremur körfum og gekk frá las Hinrik Ólafsson fyrir mig fyrstu kaflana úr Dauðahliðinu eftir Lee Child. Og á meðan Jack Reacher slóst við sjö mótorhjólagaura, flokkaði ég svörtu sokkana mína, mörg, mörg pör sem nú eru ofan í skúffu (bara þrír stakir). Og Reacher fór á puttanum, fyrst með hressri konu og síðan mjólkurbílstjóra yfir nótt sem hann þurfti að halda vakandi á keyrslu á meðan ég braut saman rúmfötin sem ég þvoði í gær. Nú eru allar körfur tómar, hálf handklæðavél óþvegin og fötin sem ég klæddist í gær eru það eina - stefni samt á að halda áfram að hlusta eftir vinnu í dag og rosalega er Hinrik góður lesari, engin leikræn þjáning sem skemmir víst svo mikið, segir hlustarinn hún systir mín.

- - - - - - 

Í gærkvöldi fékk ég óvænt símtal. Ekkert lát á ævintýrum í Himnaríki.

„Halló. Er þetta Guðríður? Sæl, ég er xxx veðurfræðingur.“ 

„Jú, sæll, það er hún, alltaf kölluð Gurrí samt.“ 

„Við erum hérna nokkrir veðurfræðingar afar ósáttir við eina bloggfærslu þína frá því fyrir helgi, við nebblega sofum hjá mun oftar en bara þegar það er lægð yfir Grænlandi! Ég er reyndar sjálfur ógiftur svo ...“ 

„Ókei,“ sagði ég greindarlega.

„Þessi skrif þín gerðu enga stormandi lukku hjá okkur,“ hélt hann áfram. Hann var orðinn svo kuldalegur að gemsinn minn hrímaði. „Getur verið að þessi ósanna kjaftasaga sé frá óvinum okkar, jarðskjálftafræðingum?“ 

„Ja, sko ...“

„Mér datt það í hug. Það kæmi okkur alls ekki á óvart, þeir nebblega eru einskis nýtir sjálfir í bólinu nema jörð skjálfi hressilega og eins og þú manst, Guðríður, hefur jörð skolfið í undanfara gossins á Reykjanesskaga, ekki rétt? Og hvað gerðist? Nú, annar hver jarðskjálftafræðingur, eða skjálfari, eins og við köllum þau, á von á barni sem sannar mál mitt, þeir dagar (fimmtudagar) þegar við veðurfræðingar hittum skjálfara á sameiginlegum fundum kallast bolludagar og ekki í gríni. Við grínumst ekki með svona hluti. Ég man síðast eftir þessu fólki (jarðskjálftafræðingum) með bauga niður á herðar, subbulegt glott á morgnana, óléttu eða tala um óléttu, um aldamótin síðustu, eftir miðjan júní, og svo aftur 2008,“ bætti hann við. Hann var orðinn talsvert hlýlegri eftir að hafa fengið góða útrás og eintóm samsinnandi og róandi „aha“ frá mér. Við kvöddumst með hlýju loforði um stefnumót fljótlega, fyrst þetta með vissar lægðir yfir vissu landi var leiðrétt, fannst mér asnalegt að neita. Hann var farinn að kalla mig Gurrí og allt. Ég veit alla vega núna af hverju veðrið hefur verið svona „slæmt“ síðan fyrir helgi en ég á von á því að það verði gott í kringum tíunda júní, þá verður stefnumótið okkar.

- - - - - - -

Það stendur sennilega „blaðamaður“ fyrir aftan nafn mitt í símaskránni, ja.is, ekki sérlega spennandi, en mig langar svo ofboðslega til að breyta því eftir að ég sá ákveðið starfsheiti í frétt í gær. Kristilegur megrunarráðgjafi! Fréttin var svo sem ekki gleðileg, en starfsheitið er það. Kannski gaman að skipta um starfsheiti til að skemmta sjálfri mér, vinum mínum og skrattanum? Eða væri sniðugt að söðla alveg um og skipta um starf? Nú hafa algjörlega nýir möguleikar opnast fyrir mér.

Held að samkeppnin á þessu sviði sé nákvæmlega engin á Íslandi (og fækkað eitthvað í USA). Ég myndi raka inn peningum. Það er minnsta mál að finna góð megrunarráð, jafnvel búa til einhver sjálf (t.d. sambland af sítrónu- og Landspítalakúrnum, sambland af ketó- og vegan?) og lesið svo meðfram ráðunum eitthvað djúsí og matartengt úr Biblíunni - en kristilegt mataræði þarf ekki að vera meinlætalegt, alls ekki ef fólk gengur nógu mikið eins og það gerði fyrir 2000 árum, ég myndi ráðleggja það þótt ég hati göngur sjálf. Ég gæti gefið út spennandi matreiðslubækur; Fæða frelsarans, Frelsarinn var engin feitabolla, Mergjuð og mjó eins og María, Fjörutíu dagar, fjörutíu nætur ... Fasta-pasta ... Ég gæti síðan haldið námskeið vítt og breitt um landið, jafnvel víða um heim ef ég æfi mig meira í enskunni. Veit einhver hvar maður sækir um breytingu á starfsheiti?

Að skemmta sér yfir litlu ...

Fyrir skömmu, eða innan við sólarhring, komst ég að því að ég er týpan sem hefur gaman af því að sjá málningu þorna eða hraunflæði fara af stað úr einum dal í annan - starði (á væntanlegt hrauðflæði) þar til svefninn yfirbugaði. Eins gott, þetta er ekki enn farið af stað. Þrátt fyrir öryggisbönd sýnist mér fólk fara þarna yfir án þess að blikka auga ... spurning um að taka 40 þúsund kall á mann fyrir björgunina ... eða nota tækifærið og ... æ, blóðþorstinn yfirbugar mig stundum.

Helgin var annasöm, eða bíltúr út í sveit í gær, heimsókn til konu sem býr í klukkutímafjarlægð frá Skaganum, þetta var mikil upplyfting, eins og að fara í sumarfrí. 

 

Þarna eru komnir tveir hlutir sem fólki finnst ekki endilega sjálfsagt að skemmta sér rosalega mikið yfir. Hraunrennsli sem fer hægt yfir, mjög hægt og ökuferð í roki og rigningu. Sennilega eru þetta Flateyjargenin (Skjálfanda) þar sem fátt gerðist nema kannski á 80 ára fresti þegar ísbjörn kíkti í heimsókn en ég hef reyndar ekki lesið sögu Flaeyjar. Þetta gefur manni ákveðna innri ró sem skemmist svo alveg á heimaleikjum ÍA sem fara fram hér á hlaðinu. Enda hef ég oft sagt að fótbolti hljóti að vera af hinu illa, eða syndsamlegur, hann er svo skemmtilegur ... og talandi um syndina ...

 

Presturinn á Siglufirði skrifar grein um ketti í Morgunblaðið í dag en Mannlíf birtir hluta úr henni. Af hverju datt manninum (hann segir það fara í manninn, ekki málefnið, að kalla hann prest) ekki í hug að biðla bara til kattaeigenda (eða hreinlega fara fram á við þá) um að halda dýrum sínum inni á þessum tíma, í stað þess að lýsa yfir stríði? Hann hefði frekar fengið fólk (bæjarbúa almennt) í lið með sér þannig, tel ég líklegt. Held að allir, a.m.k. flestir, vilji að ungar komist á legg - og ... saddir og sælir heimiliskettir hafa nákvæmlega ekkert erindi á varpslóðir fugla. Kattaeigendur skilja það líka. Það er þó fáránlegt að ganga jafnlangt og Húsvíkingar hafa gert. Þótt ég sé með inniketti myndi ég aldrei í lífinu vilja flytja í bæ þar sem slíkar reglur væru (kettir bannaðir úti), þrátt fyrir Jajadingdong-barinn og að vera skyld helmingi bæjarbúa.

 

Guli maturinn úr síðustu færslu var nýttur, eða afgangarnir, og búin til eggjakaka úr bernes-kartöflunum. Þrjú egg, mjólk, salt og pipar - við lágan hita, reynt að snúa við, tókst í sex bitum ... Dugði sem ágætur bröns á laugardegi með tómötum og agúrku, afgangurinn um kvöldið ásamt skyri - en ekki SAMAN. Ég kann að elda. Ég sýð t.d. spaghettí al dente þótt ég hafi alist upp við að það hafi verið soðið eins og kartöflur, í hálftíma. En ég fékk aldrei að smyrja fransbrauð með smjöri og strásykri eins og ein leiksystir mín gerði iðulega. Eða notaði púðursykur í stað salts þegar etið var soðið egg.

Það eru greinilega til ýmsar furðulegar matarsamsetningar. Og bara til dæmis hvað ófrískar konur verða brjálaðar í - væri efni í heila bók. Ég var brjáluð í kotasælu ... sem ekki var byrjað að framleiða á Íslandi á þeim tíma (1979-1980) en hafði kynnst og lært að meta 1976, þegar ég var au-pair í London. Namm, mér finnst hún enn mjög góð.

Afsakið veðrið ...

Annar í einveru ... djammi, sukki eða hvað hægt er að kalla svona gras-fósturmömmustand. Og nei, það var ekki farið í ríkið þótt góðhjörtuð Skagakona hefði boðist til að skutla mér. Ég masteraði bara seinni latte dagsins - og lét það nægja.

 

Ég ætlaði að hafa það náðugt í kvöld og hita eitthvað tilbúið og gott frá elsku Einarsbúð. Pantaði m.a. kaffirjóma, kattasand og kjúklingarétt (k-dagurinn) og nennti ekki að sjóða hrísgrjón með kjúklingaréttinum sem virtist framandi, gulur og girnilegur, karrí-eitthvað með ananas, indverskt kannski, ekki sterkt samt. Sá eitthvað annað gult inni í ísskáp hjá mér, frá Þykkvabæ, og hitaði með. Lærði rúmlega korteri seinna að þótt eitthvað passi vel saman útlitslega séð og sé sumarlegt og sætt á diski þýði ekki að það bragðist vel saman.

 

Ég er núna fyrst að jafna mig, tveimur tímum seinna. Fólk sem hefur smakkað saman t.d. sítrónufrómas og SS-sinnep skilur hvers konar martröð ég upplifði, sársvöng eftir í raun bara morgunverð í hádeginu. Berneskartöfluréttur er ekki góður með öllu, veit það núna. Líka að matur er ekki bara matur og ég hef verið sérlega heppin í lífinu að lenda aldrei í svona ... alla mína áratugi og þó oft stofnað tilraunaeldhús heima hjá mér. Pasta með chili (fræjum og allt), hrottalega sterkt var eins og ljúfur jólamatur við hliðina á þessu. Rétturinn var góður, kartöflurnar líka - bara ekki saman.

 

„Er þetta haustveður á þínum vegum?“ spurði Hilda systir fyrr í dag, svolítið pirruð. Hún heyrði greinilega gleðibros mitt yfir veðrinu alla leið í Kópavoginn en ég tek fulla ábyrgð á þessu. Ég lofaði vissulega að kaupa ekki sumarsæng en þegar ég skipti á rúminu í morgun setti ég sumarsængina sem ég keypti í FYRRA í staðinn fyrir umfaðmandi allt of þungu þyngingarsængina og það var eins og við manninn mælt, það fór að hvessa tveimur mínútum seinna. Sængin þunga átti að vera aukagjöf til drengsins um jólin en hann vildi hana alls ekki. Svo ég fórnaði mér og fann fljótlega ráð til að geta andað, lifað af, að mér yrði ekki allt of heitt ... sængin er sem sagt pínku stíf svo hægt er að láta hana standa svolítið eins og spilaborg - svo það kemst bæði súrefni og kalt loft undir hana og hægt að sofna. En í morgun var bara of heitt, hitinn greinilega kominn yfir tíu gráður úti.

 

Örþunn og lauflétt sumarsængin gæti þó verið of köld svona snemma sumars. Hitinn á Akrafjalli var 11 gráður á Celsíus sem segir mér voða lítið - ég hef ekki hugmynd um hversu heitt eða kalt er á Akranesi. Veðrið á Hvanneyri segir mér líka lítið um veðrið heima hjá mér. Vestmannaeyingar fá bara veðrið á Stórhöfða, kannski alltaf hangandi þar hvort eð er? Yr.no er frekar dramatísk veðursíða en þar finnst Akranes samt sem áður. Ég fæ stundum hjartslátt af spenningi yfir komandi stórviðri sem síðan ekkert verður úr, allar tölur hækka eða lækka þegar líður að stóra deginum. Veðrið skiptir mjög miklu máli í svo ótrúlega mörgu. Ég hef heyrt því fleygt að veðurfræðingar sofi bara hjá þegar það er lægð yfir Grænlandi (og það er eiginlega aldrei lægð yfir Grænlandi) en ég á samt erfitt með að trúa því, þeir virðast svo hressir í sjónvarpinu.

Tímabundin skerðing ... eða hvað

Enn stillti ég kaffikvörnina, nú á 9,8 sem er sennilega hin fullkomna mölun - hið fullkomna mal, eins og kettirnir myndu orða það, kannski. Bragðið nýtur sín og ótrúlega gaman að vera til á meðan svona gott kaffi er drukkið.

 

Við Inga skutluðust með drenginn í sumarbúðirnar gær og vá, vá, hvað Reykjadalur er æðislegur staður fyrir börn. Við vorum svo stutt frá Reykjavík að við ákváðum að fá okkur einn kaffibolla í Höfðabakkanum. Klukkan var að verða hálffimm. Þegar í ljós kom að kaffihúsinu hafði verið lokað klukkan fjögur háorguðum við. Akkúrat þegar mann vantar svo sárlega síðasta kaffibolla dagsins. „Allt út af COVID,“ vildi elskulega stúlkan meina. „Já, en ...“ var freistandi að segja. Aldrei samt sniðugt að ræða þetta við afgreiðslufólkið sem stjórnar þessu ekki, fær bara lægri laun vegna styttri vinnudags svo þetta er tap fyrir það líka. Við ókum í loftinu í Kaffitár á Nýbýlavegi og rétt náðum fyrir fimm en þá er skellt í lás ... snökt. Þar fæst uppáhaldsbrauðmetið mitt, eða Spari-krossant.

 

 

Sú sem bjó til kaffið (í götumáli, ekki tími til að setjast og njóta) kenndi mér ýmis góð trix varðandi mjólkina, að láta hana t.d. bíða í 10 sekúndur eftir að búið er að freyða hana, og skella síðan mjólkurkönnunni nokkrum sinnum niður á borðið (ekkert brjálæðislega fast samt). Ég gerði það og þar sem latte-inn minn var sjúklega góður tel ég að galdur hennar hafi virkað. Við kíktum til Hildu systur sem býr þarna mjög nálægt og fengum andlega næringu fyrir heimferðina. 

 

Ég hef heyrt því fleygt að sum kaffihús, sum bakarí og sumar verslanir ... ætli ekkert að breyta neinu til baka þótt COVID hætti að ógna öllu og öllum (sorrí, Trump), þetta sé komið til að vera. Ég man vel þá tíð sem þurfti að fara alla leið í Vegamót á Seltjarnarnesi til að geta keypt mjólk um helgar en í þá daga seldu bensínstöðvar bara bensín, tvist og slíkt. Ég vona að þetta venjist, við vorum orðin svo góðu vön, að komast í bakarí til sex og á kaffihús lengur. Veitir kannski ekkkert af því að fara rólega af stað eftir erfiða veirutíma - og svo er þetta auðvitað gott fyrir línurnar að komast ekki í bakarí eða kaffihús eftir vinnu. En ég veit að þetta pirrar marga. Þetta venst eflaust eins og að nota grímu og horfa hugsandi yfir hafið á ekkert svo merkilegt lengur-eldgos. Fyrir rúmu ári hefði ég ekki trúað því að slíkt væri komið upp í vana.

 

Það er svo margt gott og dásamlegt í gangi annað eftir klukkan fjögur á daginn og fimm, eins og ný tónlist frá Radiohead sem mér skilst að sé væntanleg á næstunni. Svo er annað spennandi sem Skagamenn eru að tjúllast yfir, það er Akraborgarinn - sem opnar í júní - og er sennilega hamborgarastaður, grunar mig.

 

Hlakka til að sjá sem flesta á Skaganum í sumar. Ég mun veifa öllum sem heimsækið Langasand. Því miður sé ég ekki Guðlaugu úr gluggum himnaríkis, en kvartaði yfir því við bæjarstjórann á sínum tíma og bíð bara eftir að hann láti færa kvikindið svo ég geti fylgst með baðgestum. Þá fyrst verður þetta almennilegt blogg þegar ég get farið að færa ykkur glóðvolgar fréttir úr Guðlaugu.

Annar í frönskum í dag

Drengurinn fer í sumarbúðir í dag svo talsverðar annir voru í gær við undirbúning. Grímulaus búðaferð og allt. Hann fór líka í Reykjadal í fyrra, en í Skagafirði sem þýddi tvö spennandi ferðalög í raun. Bílferð með Davíð frænda norður og svo tók ég strætó norður tveimur vikum seinna og „sótti“ drenginn. Hoppaði út í Staðarskála og beið róleg með sjokkerandi vondan kaffibolla í annarri og skemmtilega bók í hinni, þar til strætó að norðan kom og við fórum svo samferða á Skagann með þeim strætó. Þetta er í ágæt hugmynd að blindu stefnumóti norðan-snótar og sunnan-gæja, sem þið getið kannski ýtt ykkur en bílleysi þarf ekki að vera fyrirstaða. 

Í ár fer stráksi í Mosfellsdal og Inga skutlar okkur, Hilda eða Davíð sækja hann svo með mér eftir tvær vikur ... ef hann vill þá koma. Það var svo gaman í fyrra. Starfsfólkið er sérvalið - allir svo góðir, segir hann. Þetta er mögnuð starfsemi.

 

Og hvað gera svo barnlausar konur í tvær vikur? Er ekki brennivín og karlmenn alveg út úr korti? Mér dettur ekkert annað í hug en að lesa, vinna og drekka kaffi. Ríkið er flutt upp í sveit eins og pósthúsið svo ég er eiginlega komin út úr skápnum sem bindindismanneskja. „Ertu hætt að reykja OG DREKKA, Gurrí? Why, oh, why?“ Gurrí segir af sinni alkunnu hreinskilni en greindin skín úr fallegum augum hennar sem verða græn þegar hún er í veiðihug: „Æ, fokk, ég nenni sko bara ekki að labba alla leiðina í Skaga-ríkið, ég hata að ganga.“

 

Í grímulausu samfélaginu í gær skaut því niður í huga minn að sitt af hverju grunsamlegt hefði átt sér stað fyrr um daginn. Á mynd sem ég birti í bloggi gærdagsins mátti sjá einn smið inni á baði og annan smið úti á lyftubíl. Ég var að átta mig á því að útismiðurinn gerði ekkert, bara fylgdist spenntur með mér og innismiðnum. Það var eðlilegt að komast að þeirri niðurstöðu að hann væri bara að glápa á mig, ég hef oft lent í því. Ég sat þó lengst af við tölvuna og ekki í sjónmáli en gaf innismiðnum kaffi og sýndi honum íbúðina. Augun á útismiðnum stóðu á stilkum á meðan - en hann langaði samt ekki í kaffi. Svo var það ekki fyrr en í gærkvöldi sem ég uppgötvaði að í gær var fyrsti í sleik! (frönskum kossi) Þá mátti sem sagt fara í sleik við ókunnuga, sem hefur verið bannað lengi út af COVID, í heilt ár eða lengur. Og þess vegna komu sennilega tveir smiðir, annar smíðaði, hinn passaði hann. Þetta var algjör óþarfi í mínu tilfelli, ég áttaði mig ekki einu sinni á þessum möguleika fyrr en í gærkvöldi.

 

Við Inga skruppum í Ramma og myndir, með flottustu myndina í innrömmun, og þar ríkti gleðin ein að vanda. Þvílík heppni að hafa svona frábært fagfólk hér en ég veit til þess að fólk kemur víðsvegar að, m.a. úr bænum til að fá þau til að ramma inn fyrir sig. Við ræddum um útsýni - hvílík skammsýni það væri að loka fyrir útsýni fólks með svölum sem væru ekki úr gleri ... Á hverjum einasta aðalfundi húsfélagsi himnaríkis segist ég stefna að því að vinna stórar upphæðir í happdrættislottóum heimsins og fjármagna glersvalir fyrir alla. „Æ, enginn friður í sólbaði, allir að glápa,“ sögðu sumir vanþakklátir og mér leið eins og ég hefði næstum kastað perlum fyrir svín.

Ég kannast örlítið við suma í bæjarstjórn og slyppi kannski við fangelsisvist ef ég léti bara setja glærar svalir í skjóli nætur ... en að hafa „milljón dollara útsýni“ og nýta það ekki til hins ýtrasta ... En ég er svo sem ekki svalatýpan. Finnst alveg nóg að verða brún í gegnum glerið á aðalútsýnisglugganum mínum. Útsýnið er nefnilega langflottast á haustin, að mínu mati, þegar lægðirnar herja á landið, jess, hvað ég hlakka til en ég tek þó nokkuð jákvæð á móti sumri og sól, ef það tryggir að hinir séu í góðu skapi - og lofa líka að kaupa mér ekki sumarsæng sem eitt árið varð til þess að í hönd fór versta og kaldasta sumar í manna minnum. 

Langstærsta samsærið

Í dag var komið að því. Ég fékk símtalið. Um það bil tveimur klukkutímum áður en vekjaraklukkan (síminn) átti að hringja. Óvænt en samt ekki. Of snemma dags? Já. Of grimmilegt að fá símtal svo snemma? Já. Er ég aumingi? Nei.

„Góðan dag. Þetta er smiðurinn. Við munum skipta um gluggana þína að norðanverðu í dag.“ (Ekkert afsakið að ég vakti yðar náð ... bara vinnuorka af hörðustu gerð ... og hávaðinn eftir því.) Enginn tími gefinn til að fara í rólega morgunsturtu með kaffibolla í annarri ... bara rétt að pissa, bursta, klæða, hreingera, skipta um kattasand og færa þvottakörfu frá glugganum. Ég veit að seint-að-sofa fólk nötrar af samhug þegar það les þetta nývaknað klukkan mögulega rúmlega ellefu (eða seinna) með morgunkaffið í hönd og ég er þakklát fyrir það.

 

 

Hilda systir segir iðulega að morgunstund gefi gull í mund - svo ég bíð bara eftir gullinu á meðan ég sit hér við tölvuna, full af beiskju ... grín. Smiðirnir eru það huggulegir að ég er afskaplega sátt við að hafa verið vakin. Allt of langt ... æ, sleppum því.  

Efri myndin er sönnun þess að þetta hafi gerst, hún var meira að segja tekin á meðan klukkan var enn átta eitthvað. Sirkabát fjörutíu og þrjár mínútur yfir.

 

HVAR eru kostir þess að eldast? Eins og það að þurfa miklu minni svefn, fara að fíla harmonikkutónlist, hræring og súrt slátur, eða fá loks endajaxla og ellifjarsýni? Getur verið að þetta sé samsæri, að ég sé jafnvel miklu yngri en ég er - en ég höfð eldri til að styggja ekki Hildu systur (sem hefur verið sögð 16 mánuðum yngri en ég)? Ég velti þessu oft fyrir mér. Hilda talar líka stundum eins og gamla fólkið, t.d. þetta með morgunstund-kjaftæðið.

 

Það er nefnilega hægt að heilaþvo fólk á allan hátt og „fremja“ hinar ýmsu blekkingar með speglum. Ég gæti verið fórnarlamb þess. Samsærið gæti teygt sig víða, alls ekki ólíklegt að mér hafi verið byrlað hrukkuhraðandi kornflex út í súrmjólkina og fleira í þeim dúr. Og tölvu- og tækniótti minn er kannski bara ótti æskunnar (Ég á afmæli á degi unga fólksins, 12. ágúst, þótt misheyrn bakara hafi orðið til þess að á tertunni stóð: Dagur þunga fólksins - sem ruglaði suma vini mína).

 

Neðri myndin: Þetta versnar bara. Hvar er rokið, hvar er rigningin, hvar er hið íslenska sumar?

 

Ég hugsa að ég bíði bara þolinmóð eftir að reynsla aldurs og þroska tikki inn og fer þá að reyna að kaupa vörur á netinu. Ekkert liggur á. Ég mun steinhætta að miða mig við Madonnu (sem sögð var fjórum dögum yngri en ég). Veit einhver hvaða ár Britney Spears er fædd - eða Bríet?

Æsandi hljóð

Það er eitthvað við hljóðið sem ísbíllinn gefur frá sér sem æsir mig upp, skapar einhvern spenning, einhverja stemningu. Samt á ég engar góðar minningar varðandi ísbíl úr æsku, það var ekki einu sinni bókasafnsbíll, bara blómabíll sem keyrði á milli og seldi húsmæðrum á Akranesi pottablóm - kannski afskorin en ég efast þó um það, allt þótti svo mikið bruðl í gamla daga að ég fékk bara mandarínur og epli um jólin. Já, ég er fædd 1858.

 

Ég var í sturtu þegar ísbíllinn kom eins og skellibjalla inn planið norðan við himnaríki undir kl. 14 í dag. Í þetta sinn stillti ég mig um að hlaupa nakin út, það voru svo miklar hótanir og læti síðast (ísbílstjórar ættu að vera um sextugt, það myndi auðvelda margt). Ég var eldfljót að þurrka mér og klæðast en óþolinmæðin í þessu unga fólki varð til þess að bílstjórinn dreif sig sunnanmegin við himnaríki og gaf frá sér þessi spennandi hljóð sem vakti börn (og fleiri) til löngunar. En ... annaðhvort var bílstjórinn stríðinn eða með lélega athyglisgáfu því ég sá börn hlaupa í loftköstum að bílnum sem sneri hratt við og ók á brott án nokkurrar miskunnar. Náði mynd þessu til sönnunar. Það skrítna við æsing minn og trylling er að ég er ekkert sérstaklega mikið fyrir ís. Hugsa að hljóðið sé sálfræðilega hannað til að æsa fólk upp í eitthvað sem það langar kannski ekki endilega í. Það nær mér í hvert einasta skipti. Þótt það væri hnetu-rúsínubíll sem gæfi frá sér svona hljóð myndi ég samt fyllast gleði og spenningi og finnast ég verða að hlaupa út - hvernig sem stæði annars á.

 

Þegar gemsi einnar vinkonu minnar hringdi þegar hún var í heimsókn hjá mér síðla vetrar kom svona ísbílshljóð sem ég skemmti mér yfir. „Nei,“ sagði hún grafalvarleg. „Þetta er líkhringing, heyrirðu það ekki?“ Hjartað fór að slá hraðar og ég þorði ekki annað en að kinka kolli. „Jú, einmitt,“ sagði ég eftir skamma umhugsun. Það var svo ekki fyrr en eftir atvik dagsins í dag sem ég lagði saman tvo og tvo (hef þessa skemmtilegu greind úr föðurættinni, sagði pabbi alltaf). Mögulega eru ÍA og Akraneskirkja í samvinnu um að hvetja börn og unglinga til að hreyfa sig meira. Hljóðið gæti hafa verið mitt á milli ísbílshringingar og klukknasláttar ... svona eftir á að hyggja. Ég veit ekki alveg hvað mér finnst um þetta. En ég hefði án nokkurs vafa elt bókabíl, hefði hann verið til í æsku minni, landshornana á milli og fengið fína hreyfingu.

Allt mjög gott er að frétta af kaffimálum. Nú er kvörnin stillt á 9 komma 9 og ég er ekki frá því að það sé betra. Að minnsta kosti stundi Inga vinkona nautnalega í gær þegar hún saup á latte sem ég bauð henni upp á. En í gær skipti hún sér nánast hnífjafnt á milli mín og dótturinnar. Fyrst latte hjá mér seinnipartinn, síðan kvöldmatur og músik hjá dótturinni og síðast atkvæðagreiðslan hjá mér. Ég var nú bara nokkuð sannspá, sagði að Ísland lenti í 12. sætinu ... hef ekki tekið saman atkvæðafjölda áranna (frá 1986) og deilt með þátttökuskiptunum en næstum-sigurinn í gær kom meðaltalinu okkar eflaust nær því tólfta. Ég hélt með Finnlandi, heyrði það ítalska í fyrsta sinn í gærkvöldi og það heillaði mig ekki. Mætti ég frekar biðja um Dimmu, Skálmöld, Deep Purple, Led Zeppelin, Jethro Tull, King Crimson, Pink Floyd, Green Day, Nirvana ...

En nú eru það LIV-CRY í sjónvarpinu mínu, smápása frá eldgosi.

Óvænt viðbrögð

Í gær birti ég afar átakanlega mynd sem var samansett af tveimur, af handleggjum mínum til að sýna litamismuninn. Þar með sýndi ég þeim sem það rengja að sólbrúnka, eða sólbruni, geti orðið í gegnum gler á glugga. Ég gantaðist vissulega og gaf í skyn að ég væri vörubílstjóri (með handlegginn út um opinn gluggann) og þá auðvitað í Bretlandi þar sem umferðin er öfug við okkar, með smáatriðin á hreinu.

 

Viðbrögðin? Þau voru viðbjóður. Facebook logaði. „Það er ekki eins birta á handleggjunum,“ gargaði fólkið. Reyni það bara að taka mynd af báðum handleggjum sínum í einu! „Eru þetta lærin á þér?“ mátti ég líka þola ... (eins og ég sitji á stuttbuxum uppi á skrifborðinu við vinnu mína). Það var ekki fyrr en elsku Anna vinkona benti mér á að golfarar sýna stoltir mislitar hendur á sumrin, þar sem þeir nota bara einn hanska. Ég elska hér með golfara. Og tek algjörlega aftur það sem ég sagði eitt sinn að mín ímynd af „helvíti“ væri að horfa á golfrásina í sjónvarpinu. Myndin sem hér birtist af mislitum handleggjum er sönnunargagn 2, fóstursonurinn tók myndina og enginn munur var á birtu, þetta langt þurfti ég að ganga til að sanna mál mitt. Augljóslega er hægri handleggurinn sá neðri á myndinni.

 

Ég spáði Daða og Gagnamagninu 12. sæti á Tupperware-síðu vinkonu minnar, bara af því að öll hin sætin sem mér finnst trúlegra að þau lendi í, voru tekin. Hef ekki fengið morðhótun enn - en held að okkur eigi nú eftir að ganga mun betur en það. Tólf er flott tala, finnst mér, fædd sjálf tólfta ágúst, sonurinn fæddist tólfta apríl. En ég fæ verðlaun ef svo ólíklega vill til að við lendum þarna fyrir miðju.

 

Nú er ég orðin nokkuð leikin í að búa til latte og get farið að huga að algjörlega rétta bragðinu. Kvörnin er stillt á 10 og mig grunar að lægri tala tákni fínmalaðra ... ég er t.d. núna með Húsblöndu Kaffitárs og finn ekki alveg sama bragð og af latte á kaffihúsunum, gott samt, svo ég prófa mig áfram um einhverja millimetra í báðar áttir.

 

 

Já, og svo tilkynnti ég í bókasafninu í gær að ég ætlaði næst að skrá á mig bækurnar sjálf þótt það væri hroðalega tæknilegt, nú væri ég hætt þessum tækniótta (vegna of mikillar hjálpar of lengi). Næst? Sennilega að leigja rafmagnshlaupahjól og þeysa um Akranes! Vera með þunnan og langan trefil, sem stendur þá láréttur aftur af hjólinu ... vá. Svo ef ég gef í skyn að mig langi í rándýrt hlaupahjól er ekki ólíklegt að systkini mín og mamma slái saman og gefi mér eitt slíkt í sjötugsafmælisgjöf (reyndar mjög, mjög langt þangað til) eða eitthvað annað flott og sniðugt, ef ég þekki þau rétt. Ég fékk litla uppþvottavél frá þeim á þrítugsafmælinu svo ef þeim finnst ekki of unglingalegt að gefa mér hlaupahjól þá leyfi ég mér að vona, nema eitt sem væri enn betra, að hægt verði að fá göngugrind sem flýgur með mann. Tækninni hefur samt lítið fleygt fram í þessu síðan 1968 svo ég geri mér ekki miklar vonir.

Sumarboðinn besti

Nú er runninn upp sá tími árs sem ég þarf að ganga í síðerma. Skrifborðið er við gluggann, hægri handleggur snýr að sólinni og nú er hann að verða kaffibrúnn á meðan sá vinstri er eins og undanrenna að lit.

 

Enn einn sumarboðinn birtist í morgun þegar krúttleg smábörn fjölmenntu á hlaðinu sunnanmegin. Dagur Bláfánans svo loks sjá Skagamenn hvaðan vindurinn blæs, minnihluti okkar þó, eftir að strompurinn var felldur. Vonandi fær Bláfáninn að vera uppi í allan vetur líka. Ströndin er vottuð bláfánaströnd allt árið nefnilega (og mikil þörf fyrir að sjá hver vindáttin er yfir vetrartímann).

 

Fyrsti kaffibolli dagsins var alltílæ en þessi númer tvö miklu betri. Ég er óðum að læra. Eftir að ég flóa mjólkina þarf að ýta á takka og láta vatn renna úr freyðistútnum þar til ljós kviknar og ... Alls konar svona er að komast inn í vöðvaminnið. Verst að ég er með frekar dýrt og fínt kaffi í þessum tilraunum mínum. Nú bíð ég bara eftir Einarsbúð með fullt af vörum sem ég pantaði, m.a. nýmjólk (aldrei léttmjólk í kaffi, bara alls ekki) til að geta búið til þann þriðja og kannski besta.

 

Vinkona mín fullyrti í gær að allur kaffikorgur ætti að fara í vaskinn, ekki í ruslið, losa þannig um stíflur og fitu og annað í pípunum ... ég var ekki alveg sannfærð en steingleymdi að spyrja elsku píparann sem kom í tíu mínútur í morgun, alltaf eitthvað.

 

Málarinn kemur eftir gluggaskiptin sem standa nú yfir hjá húsfélaginu, og eftir það get ég loksins látið mæla fyrir og keypt rúllugardínu. Sólin er að drepa mig, Costco-viftan bjargar mér og afskaplega ósmekklegt „gluggaskraut“ sem inniheldur bókabunka, flík á herðatré og mynd sem færist vestar eftir því sem sólin hreyfir sig. Vona að gestir Guðlaugar og Langasands og áhorfendur á völlinn lyfti höfðinu aldrei nógu hátt upp til að þeir sjái.

 

Hvernig kemur maður af stað rigningu? Ég er búin að prófa að vökva gróðurinn hérna úti, skilja eftir liggjandi hrífu með tindana upp (sem getur alveg verið fyndið) og hengja út þvott ...  ekkert virkar