Meiri grunsamlegheit og ný spennumynd

Það er ekki bara fjör í bloggheimum, heldur líka stöku sinnum hérna í daglega lífinu ... sem þó verður alltaf leiðinlegra við samanburðinn. Mér finnst orðið óþægilegt þegar fólk brosir til mín á venjulegan hátt, svo vön er ég orðin broskörlunum í blogginu.

Síminn er reyndar frekar heitur í dag af notkun eftir nokkur einstaklega góð símtöl, svona miðað við að yfirleitt nenni ég ekki að hanga lengi í síma.  Já, og til að taka af allan vafa þá vaknaði ég klukkan 11 í morgun, hef bara varið tímanum í að horfa á það nýjasta nýja fyrir neðan himnaríki. Nú standa þar rauðir bílar. Mig grunar að það skipti máli. Guli liturinn (gula grafan, remember) táknar venjulega að það sé biðstaða en sá rauði að aðgerðin sé stopp í bili. Þegar kemur að því að grænn bíll leggur við sandinn veit ég að allt fer á fullt og þá ætla ég að loka mig inni í þvottahúsi með kisunum, dósamat og batterísútvarpi, jafnvel síma. Svo er fullt af saklausi fólki á labbinu þarna allt í kring. Gott dulargervi eða samsekt fólk.

Lífið sjálft er stöku sinnum meira "spennandi" en sápuóperurnar.
Ég man t.d. eftir fráskildum manni að norðan sem yngdi verulega upp og eignaðist barn með nýju konunni. Sonur mannsins af fyrra hjónabandi gerði sér lítið fyrir og stal eiginkonunni, stjúpu sinni, og er nú stjúpfaðir hálfbróður síns. Þetta er samt ekkert miðað við það sem ég er að ganga í gegnum með gröfur og önnur grunsamlegheit!

 

http://www.grapheine.com/bombaytv/index.php?module=see&lang=uk&code=bc336494a082937701494d38451bd505

 

The Birds í beinni og fleira dularfullt

Undarlegt hvað það kemur alltaf dásamlega á óvart hvað það getur verið bjart um miðnætti. Eins og það hafi aldrei gerst áður. Finnst reyndar leitt hvað það var dimmt yfir í gærkvöldi og fyrrakvöld en þá fór fram æfing fyrir myndina Birds 2 beint fyrir neðan himnaríki. Hundruðir skrækjandi fugla héldu sig á brekkunni við hlið bílastæðisins og tóku svo nokkrar ferðir til að reyna að drita á gluggana mína, tókst austanmegin, enda vindáttin þeim hagstæð. Nú þegar ég gæti myndað filmstjörnurnar vegna betri birtu eru greinilega tökur hafnar og það annars staðar.

Alltaf sitja Kubbur og Tommi úti í glugga og fylgjast spennt með. Ég hef líka gaman af því að sjá fugl í nokkurra sentimetra fjarlægð frá rúðunni þótt hann meini ekki vel. Það er bara einn fugl sjáanlegur núna, vindátt óhagstæð og allt dritast beint niður. Hef þó ekki séð eina slettu á nýju svölunum mínum. Stillti líka upp ógnandi mynd af mér (fyrir klippingu) þar.

Dularfulla grafan er nú horfin. Síðast sást til hennar í gær eða fyrradag, dagana sem ég þurfti að bregða mér í bæinn. Spúkí!

Þessi heimildamynd hægra megin sýnir gröfukarlinn þar sem hann var kominn niður á sand, óvitandi um að vitni sæu til hans. Maðurinn fór a.m.k. einu sinni í Smáralindarstellinguna og tók eitthvað upp úr sandinum.  Alltaf spenna við Langasandinn.

Bólgin og bandbrjáluð

Skipti hafa orðið á hlutverkum í leikritinu Bridget sár og Nick með samviskubit. Bridget margbiður Nick fyrirgefningar á því að hafa skrökvað upp fóstureyðingunni og því að hafa efast um tryggð hans. Það sem Bridget veit ekki er að Nick og Brooke, mamma hennar, hétu hvort öðru ævarandi tryggð í millitíðinni. Ástæða sárinda Bridget er gleymd ... sterkur grunur um ást Nicks til móður hennar.  

Jackie, mamma Nicks, kemur askvaðandi á snekkjuna og óskar Nick til hamingju með að velja Brooke en hann sussar á hana og sjúkkittt, Bridget heyrði ekkert.

Tómas, litli sonur Ridge og Taylors, þessi sem þroskaðist á ljóshraða úr litlum hnokka í gjafvaxta strák, vinnur sem hönnuður hjá Sally Spectra og nú er fyrsta sýningin hans. Afinn, Eric, vildi hann ekki í vinnu í Forrester-tískuhúsinu en nú er drengurinn við það að slá í gegn. Allir sturlast úr hrifningu, alla vega klappa. Tómas heldur í þá von að sýningin sameini foreldra hans.

„Nick, þú verður að segja Bridget að þú sért ástfanginn af móður hennar,“ segir Jackie.

„Ég vil koma aftur heim, duck,“ segir Ridge við Taylor á tískusýningunni og rýkur svo á dyr. (Held að ég hafi misst af einhverju) (já, gælunafnið er Duck, heyrist mér, vel við hæfi)

Tómas og tvíburarnir eru eyðilögð.

Hálfgert letilíf og heilmiklar tölvuspælingar

Voða letilíf er þetta í sumarfríinu. Sumir í mínum sporum væru búnir að mála baðið, taka skápana, helluleggja garðinn, ganga upp á Akrafjall, bera á sig brúnkukrem, koma upp kryddjurtagarði, læra að elda nýstárlegan mat, skrifa eina smásögu og kynna sér nýjustu strauma í tísku og tónlist.

Sat reyndar við tölvuna í gær fram á nótt og skrifaði langt viðtal ... sumarfríið lengist bara í hina áttina í staðinn. Mjög djúsí, eiginlega stórmerkilegt viðtal við algjöra hetju sem lenti í skelfilegum hlutum í æsku. Kemur í Vikunni á fimmtudaginn í næstu viku.  
Annars er mjög spennandi viðtal í nýjustu Vikunni við Ungfrú Ísland um það sem gerðist á bak við tjöldin í keppninni. Ekki var það allt fallegt.

Veit einhver tölvuvitur bloggvinur hvað er í gangi þegar tölvan fer í hægagang, næstum frýs og allar aðgerðir taka fáránlega langan tíma? Ég hef hingað til getað endurræst hana og þá verður hún hraðari. Ætli sé vírus í gangi? Kann ágætlega á word, tölvupóstinn og bloggið og það hefur nægt mér. Dánlóda aldrei neinu nema þá myndum úr google til að myndskreyta færslur, kann ekki einu sinni að stela músik og myndum ef ég hefði áhuga á því.

Sætaferðir á Skagann

Vá, hvað þetta var annasöm borgarferð, ég er enn sveitt, móð og másandi í huganum.
Sat fund niðri í miðbæ rétt fyrir hádegi. Stefnan var sú að ná strætó heim kl. 12.45. Hilda var að verða bensínlaus, ég þurfti að koma augnablik við í vinnunni og hún í banka á Hlemmi þar sem hún lenti á sumarstarfsmanni, arggg. Hún tók bensín, ég þaut augnablik inn á vinnustaðinn minn og á fljúgandi ferð, samt eiginlega á löglegum hraða, brunuðum við af stað upp í Mosó þegar sjö mínútur voru í brottför og næsti vagn eftir heila þrjá klukkutíma. Bílstjórarnir okkar þurfa alltaf siesta, sko!

Nú sé ég ekki eftir að hafa hlaðið símann minn vel og vandlega í gær því að ég var með stjórnstöð Strætó bs á línunni hálfa leiðina.
„Ert þú konan á svarta subaru-bílnum?“ spurði konan á skiptiborðinu.
„Nei, ég er á rauðri ... uuuu, Hilda, hvað heitir þessi bíll? ... Toyotu!“
„Heyrðu, hér er önnur kona að biðja leið 27 að bíða, hún er alveg að verða komin!“

Ég skrökvaði því náttúrlega að ég ætti bara stutt eftir en þá vorum við nýkomnar framhjá Húsasmiðjunni. Þetta ER stutt miðað við t.d. leiðina til Akureyrar.

Þegar ég hljóp upp í strætó var konan á svarta Subarunum nýkomin. Hinir farþegarnir voru sallarólegir. Skemmtilega konan frá Kjalarnesinu sat í vagninum og fór að grínast með okkur seinu kellurnar ... það myndaðist svona sætaferðastemmning á leiðinni. Hef sjaldan verið fljótari upp á Skaga, enda mikið spjallað og hlegið á leiðinni. 

Á útleið sagði ég bílstjóranum að ég yrði honum ævarandi þakklát og vissi ekki hvernig ég gæti launað honum þessar fjórar mínútur. Ekki gat ég sofið hjá honum á staðnum, það tengist samt alls ekki náttúruleysi, miklu frekar siðsemi á almannafæri. Ég hef líka margoft sagt að maður bindi ekki trúss sitt við strætóbílstjóra, þeir eiga kærustur á hverri stoppistöð.

Skyldan og önnur bæjarferð

Bæjarferð kl. 9.41. Mikil tilhlökkun en nýja hárið er allt úti um allt. Nú var öskrað þegar litið var í spegilinn. Ætti að vera að laga mig til en önnur skylda kallar.

Er að horfa á boldið núna með morgunkaffinu. Eric, tengdapabbi og fyrrum eiginmaður Brooke, er að segja Jackie, mömmu Nicks og fyrrum stjúpmóður Ridge, frá ást Nicks og Brooke. Nick er annars staðar að reyna að segja Bridget frá því að hann ætli því miður að vera með mömmu hennar þótt hann verði þá bæði faðir og stjúpafi barnsins sem hún ber undir belti. Sjáum hvað „Þú myndir aldrei svíkja mig svona, mamma!“ gerir! Nú fer Bridget upp og leggur sig. Hvað gerir hið ástfangna par nú? Nick er harðákveðinn í að segja Bridget frá þessu en Brooke hikar og vill að Nick verði með dóttur sinni, gleðst yfir óléttunni. „Jafnvel þótt við tvö elskum hvort annað?“ spyr Nick. „Já, þú getur það!“ segir Brooke fórnfús.

Gervihjónaband Tómasar litla og Gabyar er enn gervi þótt þau séu ástfangin hvort af öðru og þau þyrftu eiginlega að sýna ást sína til að Gaby verði ekki vísað úr landi. Taylor, mamma Tómasar og geðþekkur geðlæknir, harðbannar allt ástarkjaftæði, unga parinu til mikils ama.  

Fínasta bæjarferð

Klippingin gekk vonum framar. Ég varð svolítið óttaslegin þegar hárgrisslukonan setti djúpan disk á kollinn á mér og mundaði garðklippurnar en ekkert var að óttast, hún kunni sitt fag.

Við eigum litunarstefnumót næsta mánudag. Ef ég er ómótstæðilega núna þá veit ég ekki hvað gerist eftir mánudaginn ... það leið yfir nokkra menn í Reykjavík í dag!

Strætó kom stundvíslega og við brunuðum í Mosó. Biðin eftir leið 15 var ekki mjög löng en samferðakona mín tjáði mér í biðskýlinu að Skagastrætó hefði lagt af stað á nýja tímanum, 15.45, í gær með hálftóman vagn. Svo kom leið 15 úr bænum með helling af fólki en greip í tómt. Skagabílstjórinn gerði sér lítið fyrir og sneri við, enda ekki kominn langt. Þetta á allt eftir að venjast.

Ég veit núna að nýja tímaáætlunin var búin til utan mig og virðuleika minn. Nú er manndrápsbrekkan úr sögunni, enda engin leið 18 í Stórhöfða sem ég þarf að hlaupa til að ná. Ég get gengið settlega út úr vagninum við Ártún, tölt niður milljóntröppurnar, undir brúna og enn hægar upp lúmsku brekkuna. Dásamleg tilfinning.

Leið 18 kom nokkrum mínútum síðar og óvissuferð hófst þegar vagninn beygði til hægri áleiðis að Árbæ í stað þess að fara niður Höfðabakkann eins og hann hefur hingað til gert. Ég hélt ró minni, enda ekki á hraðferð. Með í för var hópur krúttlegra yngri borgara sem lagði undir sig aftari helming vagnsins. Strætó beygði svo niður í Hálsana og sjúkkitt, ég komst í vinnuna. Átti ekki merkilegt erindi þangað en ákvað að fá mér lærisneiðar að borða í mötuneytinu, hef ekki smakkað þær í mörg ár. Smá vonbrigði, soldið seigar.

Aðalerindið til Reykjavíkur var að heimsækja konu í Grafarholtinu og konan sú á hreint dásamlegan hund sem heitir Rúfus. Við Rúfus hétum hvort öðru ævarandi ást. Konan skutlaði mér svo í Mosó þar sem alltumfaðmandi strætóbílstjórinn sá um að koma mér heim.

Nú þarf ég að hringja í Einarsbúð, kattamaturinn er búinn og kettirnir fáránlega fleðulegir við mig. Svangir.

Ástir, örlög og strætóskerðing ...

Taylor, geðþekki geðlæknirinn, sagði Ridge að pakka niður og fara af heimilinu þar sem hann væri enn skuldbundinn Brooke í hjarta sínu. Hahhahaha, ef Ridge bara vissi að nú er Brooke akkúrat að kela við Nick, tilvonandi tengdason sinn. Bridget, kærasta Nicks og dóttir Brooke, truflar keliríið með því að hringja og er á leiðinni til að segja Nick frá því að hún sé enn ólétt. Nick og Brooke tjá hvort öðru ást sína og eilífa tryggð. Svo mætir Bridget á svæðið og játar fyrir Nick sínum að hún sé enn ófrísk. Hann sem ætlaði að fara að segja henni frá ást sinni til mömmu hennar. Hvað gera bændur nú?

Fór aftur á www.bus.is og sá nú að ferðum strætó 27 hefur fækkað nokkuð. Ég skil alveg að það þurfi að spara en þetta verður eins og vítahringur; þegar þjónustan skerðist fækkar farþegum.

 
„Ertu að halda þér til fyrir einhvern?“ spurði Magga vinkona þegar hún komst að því að klipping væri í nánd. Það skyldi þó ekki vera að undirmeðvitundin væri með einhvern í sigtinu? Er þetta kannski bara skylduklippingina á sex mánaða fresti? Er einhver Nonni villingur til? Hvað fá bloggvinirnir ekki að vita? Svarið kemur hryllilega á óvart. Ekki missa af færslum næstu árin.

Grútspældir strætófarþegar í morgun

Ásta kíkti í kaffi áðan og sagði farir sínar ekki sléttar. Hún missti af strætó í bæinn í morgun. Hún hafði ekki hugmynd um að áætlunin hafði breyst og vagninn færi sex mínútum fyrr en áður. Hún fór því á silfurlitu drossíunni. Maður á að hlusta á hugboð ... mér datt í hug í gærkvöldi að senda henni sms og vara hana við þessu, enda búin að lesa vandlega nýju sumaráætlunina. Klukkan var bara orðin svo margt og ég vildi ekki vekja hana.
Fleiri en Ásta misstu af vagninum í morgun og voru grútspældir. Það hefði nú alveg mátt auglýsa þetta eitthvað á Skaganum, t.d. í uppáhaldstímaritinu okkar, Póstinum. Við lifðum í þeirri blekkingu að engin breyting yrði hjá okkur, þar sem hvorki átti að fækka né fjölga ferðum. Gat þó upplýst Ástu um að strætó fer fimm mínútum fyrr frá Mosó, hún hafði ekki hugmynd um það heldur.

Annars var Ásta bara hress, fyrir utan það að ekkert sætt fannst í himnaríki nema ég. Eftir kvartanir hennar fann ég frosnar vöfflur í frystinum og ristaði handa henni. Sulta ofan á og hviss, bang, sykurþörfinni fullnægt. Vona að gullfiskaminnið mitt verði þess ekki valdandi að ég missi af strætó í fyrramálið, strax eftir klippinguna.
 

Mikið væri gaman að vita hvað gula grafan er að bardúsa hér við sandinn. Vona að það rísi ekki háhýsi fyrir framan himnaríki. Kannski er verið að bæta aðstöðu þeirra fjölmörgu sem koma á Langasandinn á sumrin. Bíð spennt.

Hugleiðingar um hárgreiðslufólk og annað gott fólk

Nú hefst vika hins mikla dekurs. Það er margt hægt að gera en ég er frekar andlaus, finnst ég dekra við mig á hverjum degi. Ef þið hafið einhverjar vænar hugmyndir sem innihalda ekki vélsleðaferð á jökli, gönguferðir í fárviðri eða sundferð og heitan pott þá væri vel þegið að fá eitthvað í kommentahornið.

Þetta hefst svo sem ekki nógu vel. Eini lausi tíminn í klippingu strax er klukkan níu í fyrramálið, arggg. Ég ætla að láta mig hafa það í von um smá höfuðnudd ... ummmm. Sumir kalla klippingu dekur, ég lít reyndar meira á það sem skyldu. Fór síðast hjá elskunni honum Skildi Eyfjörð núna fyrir síðustu jól en þá var hárið komið á það stig að vera bara flott ef ég hafði sofnað með það blautt ...

Einu sinni var ég með indæla hárgreiðslukonu ... nema hún talaði mikið um að ég ætti að gera meira fyrir sjálfa mig, elska mig meira og slíkt. Ég skildi aldrei almennilega hvað hún átti við, við þekktumst sama og ekkert. Kannski hefur henni þótt þetta bera vott um umhyggju fyrir kúnnunum ... en svakalega var þetta þreytandi. „Mundu svo að fara vel með þig, þú átt það skilið!“ voru iðulega kveðjuorð hennar. Fallega sagt en samt fannst mér þetta óvirðing og á endanum skipti ég um klippara. Svona misskilningur á hamingjustigi kúnnans er samt bara fyndinn. Kannski hefur þessi elska lesið yfir sig af sjálfsræktarbókum. Mér finnst líka óþægilegt þegar hálfókunnugt fólk gerir sér dælt við mig á þennan hátt, eins og það viti allt um líf mitt og reyni sitt til að stjórna því. Ef hún hefði bara vitað um allar trylltu hamingjustundirnar sem ég átti yfir nýjum spennubókum, ilmandi kaffi og í þægilegum sófa. Um samverustundir með góðu vinunum og margt fleira.

Ég er yfirleitt alltaf í góðu skapi en það er eins og sumir eigi erfitt með að trúa því. Einu sinni hitti ég gamlan vin á djamminu og hann spurði hvernig mér liði. „Bara ljómandi vel,“ svaraði ég. Þá fór hann að skamma mig fyrir að vera svo yfirborðskennd, ég segði alltaf bara allt gott. Ég var voða sár því að mér datt ekki í hug að fara að barma mér við hann yfir blankheitum, ástarsorg eða einhverju slíku sem ég var eflaust þjáð af, ekki svona á djamminu og ekki við hann, við vorum engir trúnaðarvinir. Nógu margir glíma við alvörusorgir og áhyggjur og því finnst mér engin ástæða til að væla yfir smámunum við kunningja.

Anna, guðdómleg vinkona til rúmlega 20 ára, á afmæli í dag.

Til hamingju, elsku krútt. Einnig Árni Magnússon, fv. félagsmálaráðherra, en við unnum saman á Stjörnunni í gamla daga og var hann hinn vænsti maður þótt hann hataði lagið To know him is to love him!

Þið frábæru manneskjur, til hamingju með afmælið!