Mögnuð sending ...

Ég fékk dásamlega sendingu í dag frá gömlum samstarfsmanni mínum á Aðalstöðinni. Hann tók upp myndbrot af okkur sem unnum þar og við Einar, sonur minn, sluppum ekki - en Einar var tæknimaður hjá mér frá 15 til 19 ára. Ég kann ekki að setja inn myndbönd hér, alveg stórfurðulegt að ég geti yfirhöfuð bloggað ... en mér tókst nú samt í annarri tilraun að skella myndbandinu inn á Facebook-síðuna mína, eftir að Kári sendi það aftur, í tölvupósti.

Þetta er eina myndbandið sem ég veit um af honum, ég á myndband í símanum sem ég tók yfir úfið hafið þar sem  sjónvarpsfréttir hljóma og hann í símanum, rödd hans heyrist í fjarlægð, það er allt og sumt. Ég er afar þakklát Kára fyrir að hafa sent mér þennan demant. Kári þarf ekki að lesa lengra.

- - - - - 

Eitt sinn fórum við nokkur af Aðalstöðinni saman út að borða í hádeginu, sennilega á Sólon, ekki viss samt. Þar sagði ég fólkinu að rammskyggn föðursystir mín hefði sagt mér í erfidrykkju ömmu Guðríðar (þangað sem ég mætti með manninn sem átti eftir að giftast, eignast barn með og skilja við) að tilvonandi maðurinn minn yrði ljóshærður og bæri ættarnafn. Þessi sem sat hinum megin við mig var rauðhærður og með -son í eftirnafninu svo þetta var svolítið ruglingslegt og hefur litað líf mitt alla tíð. Sama frænka hafði skrifað mömmu bréf 1971 þegar við vorum nýflutt til Reykjavíkur, og sagði henni að hún myndi kynnast manni sem hefði S sem fyrsta staf í nafni sínu. Bíllinn hans einnig ... Siggi, seinni maður mömmu, var alla tíð mikill Saab-maður. En aftur að samtalinu á Sólon:

Kári (svarthærður): Hei, ég er með ættarnafn, tölum saman þegar ég verð orðinn gráhærður ef allt bregst.

Gurrí: Hahaha, ókei. Góð hugmynd.

Miðað við þetta loforð/bónorð Kára og að ég játaðist honum finnst mér eftirfarandi svolítið grunsamlegt:

a) Kári hefur ekki birt mynd af sér á Facebook í mörg ár.

b) Kári er fluttur úr landi.

Þegar ég var 11 ára elti ég Mínervu ömmu sem þá var nýdáin, inn í einlyft hús á Akranesi. Ég týndi henni fljótlega en hóf að ganga upp stigana (þetta var draumur) þar til ég komst alla leið til himnaríkis og fór að spjalla við húsráðanda. Ég fékk að bera upp þrjár spurningar: 

1. Hvað verð ég gömul þegar ég dey? „38 ára,“ var svarið, mér létti, ég yrði búin að lifa mitt fegursta, hugsaði ég.

2. Hvað heitir maðurinn sem ég giftist? „Filippus Angantýr.“

3. Eignast ég tvíbura? „Já.“ 

- - - - - - - 

Það er enginn Filippus Angantýr í þjóðskrá. Ég gáði árið 1985 þegar ég hafði vinnuaðgang að mörgum bókum sem innihéldu alla þjóðina í „starwars-röð“. Spurning um Philip MacIntyre?

Besta lausnin og sennilega sú eina er að Kári bæti við sig tveimur nöfnum og sætti sig við ómegð í ellinni þegar við hlöðum niður tvíburunum.

Í bullandi mótþróa en eldgosi bjargað

Sá dagur nálgast að ég fái mitt Janssen - í hægri öxl, mæli svo um og legg á. Ég held alla vega rígfast í þá von og verð bara að muna hægri öxl þegar ég kem á staðinn - ég sef  á vinstri hlið og í þau skipti sem ég hef verið bólusett er ég oft aum í nokkra daga. Jú, jú, ég veit, ég veit, en ef ég hefði t.d. óttast það sem fylgdi hættu-að-reykja lyfinu væri ég enn púandi. Mér fannst alveg nóg að dreyma mikið á nóttunni og vera sífellt flökurt sem er víst algengast.

MYND: Þegar ég heimsótti mömmu á laugardaginn voru engin slagsmál um hvaða tónlist ætti að setja á fóninn (enda er hún meira af 48-, 58-kynslóðinni), heldur var verið að horfa á íþróttir. Ég laumaði montin að einni konunni sem virtist sérlega áhugasöm að þær væru systur mamma og amma Dagnýjar Brynjarsdóttur fótboltakonu. Ekki bara systur, heldur tvíburar! „Já, og er hún ekki í West Ham?“ spurði hún spennt og greinilega komin með sína konu til að halda með. Við stoppuðum ekki í setustofunni, það er bannað, heldur vorum að fara með mömmu þangað, á leið út. Ég er bara svona snögg að monta mig.

Nágrannalönd okkar hafa sum hætt að nota Astra-Zeniga en það á samt að koma því í okkur 60 plús-gamlingjana (djók) með öllum ráðum hér á landi. Og ef einhver dirfist að afþakka það fer hann bara aftast í röðina, eins og ég upplifði sem hótun í fréttum um daginn. Jú, það verði opnir dagar með önnur bóluefni í boði en ekkert byrjað að skipuleggja það. Þarna fór að bulla í mér mótþrói, eins og ég er annars ánægð með sóttvarnayfirvöld - muna, Gurrí, hugsa um það jákvæða ... ávinningur meiri, pillan miklu hættulegri (og reykingalyfið mitt.)

Svona hótanir virka öfugt/illa á marga (eins og mig). Ég set allt traust mitt á Janssen - það er samt svipað AZ þegar kemur að aukaverkunum, en ein sprauta af því nægir! En ef mér býðst bara AZ ætla ég auðvitað að þiggja það, svo það komi fram. Ekki af ótta eða heilalausri hlýðni, heldur langar mig ekki til að fá covid. Of margir hafa farið illa út úr því. En samt, krakkar mínir, hverjum ætti kona á mínum aldri að hóta að sofa hjá til að fá Janssen? 

Eldgosið er alltaf jafnspennandi og aðeins fréttir sem draga mig nú frá því að hafa það mallandi í tækinu, ég hef ekki tíma til að horfa stöðugt á það.

Mosi, yngsti eðalkötturinn á heimlinu, er afbrýðisamur út í eldgosið og fyrir skömmu stóð ég hann að verki við að reyna að slökkva í því. Á myndinni sést að hann var nýbúinn að slátra gígnum lengst til hægri, reykurinn frá honum sést greinilega, en ég sýndi hetjudáð þegar ég bjargaði restinni af eldgosinu og setti Mosa niður á gólf. Ég verð bara að klappa honum enn meira og oftar. 

Ég fann EKKI fyrir jarðskjálftanum í gærkvöldi og er afskaplega fegin því. Held að langflestir hafi fengið miklu meira en nóg af hristingi í aðdraganda gossins.