Misskilinn húmor

Sumir segja að Facebook sé ansi ávanabindandi og sama má auðvitað segja um Snapchat og Instagram sem ég er á líka, ekki endilega mjög virk en velkomin samt (gurrih). Þegar ég eitt sinn sagðist ekki vera með Pinterest var sagt góðlátlega við öldunginn mig að ég gæti alveg fengið kennslu í því en ég átti ekki við að ég kynni ekki á kvikindið, heldur að tíminn væri ekki endalaust mikill. Það þyrfti til dæmis að lesa, elda, fara í ræktina, leika við kettina, daðra, svo fátt sé talið. Twitter gat ég ekki heldur, það þarf að velja og hafna í þessum heimi. Agalegt samt að missa af Trump ... Læt mér nægja að lesa vikulega samantekt  af skemmtilegustu innlendu Twitter-færslunum.

Facebook heldur mér ekki upptekinni tímunum saman, alls ekki, en ég kann vel við ýmislegt þar eins og að rifja upp „þennan dag fyrir x mörgum árum“ eða eigin fb-minningar sem koma upp daglega. Í dag var t.d. eftirfarandi að finna, en ég hafði rekist á gamla grein eftir mig í Vikunni, grein um húmor þar sem ég hafði rætt við hina og þessa um húmor. Einhver kona sem ég man ekki hver er sagði mér þessa sögu:

Símastúlka: Hjartavernd, góðan dag.

Kona: Góðan dag, ég þarf að panta tíma í afkomendarannsókn hjá ykkur. Ég fékk nýlega bréf frá ykkur varðandi það.

Símastúlka: Einmitt, er mikið um hjartasjúklinga í ættinni þinni?

Kona: Nei, ég get nú ekki sagt það. Kannski einn eða tveir, hinir eru allir dánir.

Símastúlkunni fannst sér gróflega misboðið með þessu og sagði að maður gerði ekki grín að svonalöguðu. Konan var að hugsa um að biðjast afsökunar og segjast ekki hafa vitað að þetta væri henni svona mikið „hjartans mál“ en fannst nóg komið. Hún taldi sig vera að svara út í hött en ekki gera grín að hjartasjúklingum.

- - - - - - - - - - - - - -

Mér fannst þetta hrikalega fyndið og hvergi vegið að hjartasjúklingum. Hann faðir minn hefði skemmt sér konunglega yfir þessu. Hann átti til eitthvað svipað, eins og þegar hann var fluttur stórslasaður á sjúkrahús eftir árekstur. Á þeim tíma fékk enginn aðhlynningu nema hafa svarað spurningum fyrst. Nafn, kenntitala og slíkt varð að koma fram.

Hjúkkan spurði: „Ertu giftur?“ 

„Nei,“ svaraði pabbi, „ég slasaðist svona í umferðarslysi.“ Ekki fyndið, fannst hjúkkunni, maður grínaðist ekki með slys.

Þessi saga af pabba (sem ég hef nú sagt áður, oft, sorrí) skemmti kirkjugestum í jarðarförinni hans 2001. Og kaffið sem sló svo rækilega í gegn í erfidrykkjunni hans, frænkurnar vildu margar fá að vita nafnið á því (Krakatá frá Kaffitári). Íslendingar orðnir langþreyttir á því að fá kannski guðdómlegar veitingar í öllum stórveislum í sal en nánast alltaf vont kaffi með - það virðist vera óbreytanlegt. Og þegar ég reyni að gefa fólki sem heldur stórveislu gott kaffi, hafa starfsmenn salarins eyðilagt kaffið með því að hafa það allt of þunnt ...

En aðalmálið samt varðandi kaffi. Ég fékk sent með pósti Brasilíukaffi frá Kaffibrugghúsinu í gær, sennilega er þetta dýrðin sem Rjúkandi (áður Vegamót) á Snæfellsnesi notar í latte hjá sér og alveg þess virði að gera sér ferð þangað bara fyrir kaffið. Er svo spennt að smakka.

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 19.5.2021 kl. 10:28]

Amma mín á Baldursgötunni fór stundum með þessa vísu:

"Kaffisopinn indæll er,
eykur fjör og skapið bætir,
en langbest alltaf líkar mér,
Lúðvíks Davíðs kaffibætir."

14.2.2017:

Lengi má kaffið bæta

[Þorsteinn Briem, 19.5.2021 kl. 11:11]

Í minni sveit voru kaffibaunir brenndar heima og malaðar í handsnúinni kaffikvörn og betri kaffiilm hefur undirritaður aldrei fundið.

19.2.2021:

Metanristað kaffi og metanþurrkað malbik

Kaffiklúbbur Kaffitárs

Hvenær hófst kaffidrykkja í heiminum og hvernig breiddist hún út? - Vísindavefurinn

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 19.5.2021 kl. 12:13]

Föðurbróðir minn fékk eitt sinn vel brennt kaffi hjá mér, sennilega Krakatá, og sagði að bragðið minnti á kaffið hjá ömmu í Flatey (Skjálfanda) sem einmitt brenndi sitt kaffi sjálf.