Sjálfvirkur kýlingarbúnaður, sokkaífæruskortur og aldurspælingar

Plan B virkaði ágætlega á R-deginum og skrifborðsstóllinn minn var og er fínasta göngugrind. Skortur á almennilegum verkjalyfjum í Himnaríki hefur verið áskorun en síðast þegar ég fékk illa í bakið, verra en þetta, var ég látin taka 6 parkódín forte á dag, plús íbúfen. En það var brjósklos, þetta er bara þursabit svo ég nennti ekki að væla í lækni.

 

Þetta er samsæri. Þegar ég kleip mig í stækkandi covid-keppinn áttaði ég mig. Einhver vill ekki að ég komist í ræktina eða geti hreyft mig hér heima. Ég á að vera mjúk ... mýkri ... Hrædd um að ég verði að grípa til ýmissa ráða til að hreyfa mig þegar þessir kvillar hypja sig.

Tókst nú að setja í uppþvottavél með því að fjarstýra drengnum, einnig í þvottavél og svo er hann duglegur að skella hitapoka í örbylgjuofninn fyrir mig. Í fyrsta sinn í öllu mínu hálfrar aldar bakveikirugli er ekki gott að sitja, það var alltaf þannig, nú er best að liggja sem mér finnst ansi fúlt. 

En hver er það sem laumast inn og smitar mig af flensu, síðan þursabiti? Þetta skyldu þó ekki vera aukaverkanir af bólusetningunni?  

Það jákvæða er að ég er þó búin að lesa nokkrar bækur en hef drukkið ótrúlega lítið af kaffi (og úr baunavélinni sem ég var ekki búin að finna stað fyrir í einhverjum skáp) og horfa smávegis á sjónvarpið. Þetta síðastnefnda hefur gert það að verkum að ég hætt við að lögsækja reykingalyfsfyrirtækið. Ekkert um sjónvarpshatur sem aukaverkanir af lyfjunum. En rafbækur í Storytel gleðja mig ósegjanlega, því liggjandi í íbúfenvímu uppi í rúmi og einhver að segja mér sögu ... ég myndi bara sofna.

 

Mávur settist á handriðið á litlu svölunum og horfði þýðingarmiklu augnaráði inn. Stráksi var að borða við eldhúsgluggann og mávsi horfði á matinn, mig sem var inni í stofu, og svo matinn aftur þar til ég skildi.

Til var dagsgamalt brauð sem hefði verið fínt í „french toast“ en bakið hefði ekki leyft slíkar kúnstir svo brauðið fór beinustu leið til Jónatans fimmmtánda og ættbálks hans sem lét sjá sig skömmu seinna.

 

Horfði glöð á Ronaldo í MU spila fótbolta og fyndið að heyra hann nánast kallaðan gamalmenni aðeins 36 ára. En vissulega í fótbolta, boxi og fleiri íþróttum þarf snerpu æskunnar til að komast eitthvað áfram.

 

Hér á Íslandi eru mjög strangar skoðanir varðandi aldur og hann er notaður sem skammaryrði af djammsjúkum vinum þegar maður nennir ekki, 26 ára, fimmtu helgina í röð, á Borgina, kannski. „Djö ... ertu orðin gömul.“

 

Svo eru aðrir voða hræddir við að fólk haldi að þeir séu í afneitun varðandi aldur að þeir byrja að kalla sig gamla, ekki miðaldra, (vel innan við fertugt, kannski til að sleppa við að aðrir geri það). Í minni fjölskyldu verður maður löglega miðaldra um fimmtugt (plús, mínus fimm kannski) og svo er ekkert verið að pæla sérstaklega í þessu annars. Mamma er á dvalarheimili og lætur ágætlega af því að vera í samvistum við „gamla fólkið“, hóp sem hún hafði ekki sérstaklega samsamað sig við áður. Ég varð meira vör við aldursfordóma um fertugt en nú (kannski hef ég verið afskrifuð?!) og fann fyrir aldursfordómum þá úr ýmsum áttum. Ein vinkona mín skellti sér annað slagið til London til að upplifa sig skvísu. Strákarnir á Íslandi hættu að blístra á hana daginn eftir fertugsafmælið hennar en sannarlega ekki í London.

 

Ég fékk meira að segja, nýorðin fertug, senda auglýsingabæklinga um varning fyrir gamalt örvasa fólk. Sokkaífæra var eitt sem ég hló yfir, tæki til að aðstoða mann við að fara í sokka ... Ég hefði átt að hlæja minna, hefði svo virkilega þurft á slíku að halda núna með þursabitið.  Bakveikin mín sem hét vaxtaverkir á unglingsárunum heitir víst aldurinn núna ...

  

Ég harðneita samt að láta kalla mig gamla konu, það þarf ekki að kalla mig neitt ... bara Gurrí, ég er í fullu starfi og rúmlega það (og þó að ég væri það ekki), heilsuhraust (nema samsærið þarna með bak og flensu) en ég myndi seint kalla mig unga (þótt ég sé ekki enn komin með endajaxla eða ellifjarsýni). Þegar ég er sest í helgan stein, sennilega um sjötugt, vonandi samt fyrr, ætla ég að sleppa mér gjörsamlega í starfi eldri borgara (ef það inniheldur ekki harmonikkuspil) og þvílíkt tjútta og föndra, eða nei, ekki föndra.

 

Þetta eru bara tölustafir. Ég set oftast mína á afmælistertuna ár hvert, er glöð að fá að eldast. En þessi árátta að setja mann í kassa er víðar. Maður er skilgreindur eftir stjórnmálaskoðunum, stjörnumerki, kaffi eða te, Wham eða Duran Duran ... Ung eða gömul? Uuu, hvorugt.

 

Frétti mér til mikillar gleði að setja ætti sjálfvirkan kýlingarútbúnað á myndavélarnar á gosstöðvunum. Nú þegar maður bíður spenntur eftir fyrstu gusunum er mjög leiðinlegt að horfa á andlit eða fingur athyglissjúkra bjána sem halda að þetta sé sniðugt. (sjá neðstu mynd)