Meint ættjarðarhatur og sjálfa með Einsa klink

Það flokkast mögulega undir landráð, jafnvel ættjarðarhatur, að hafa ekki horft á handboltaleikinn í gær og séð vængbrotna liðið okkar sigra meistarana sjálfa, og ég er ekki einu sinni með háan blóðþrýsting sem gæti útskýrt, aldrei afsakað. Kannski af því að ég forðast stressandi aðstæður og er meira fyrir fótbolta sem er kannski vegna þess að handbolti er of stressandi?

 

 

Í tilefni dagsins ... aðeins myndir frá sumrinu góða 1974 úti í Eyjum. Rúmu ári eftir gos. Þarna rétt að verða 16 ára og í Álafossúlpunni minni sem var aðalsmerki wannabe hippa - en ég er því miður af 78-kynslóðinni þótt ég reyndi ákaft að teika 68-töffarana.

 

Ég er ekki hjátrúarfull en eitthvað innra með mér segir að ef ég horfi á handboltann á morgun muni allt klúðrast, slíkt hefur gerst. En, að öllu gamni slepptu, ætla ég að horfa á leikinn, síðustu fimm mínúturnar, EF við verðum nokkrum mörkum yfir þá. Og ég er örugglega jafnbrjálæðislega stolt og glöð yfir liðinu og árangrinum og þau sem horfðu, svo það sé nú á hreinu.

 

Drengurinn kom heim í morgun, sólarhring fyrr en áætlað var, bara öryggisráðstöfun vegna manneskju sem hafði umgengist manneskju sem hafði umgengist manneskju sem greindist með covid í dag. Það kallar samt ekki á neitt, skilst mér, því við erum öll þríbólusett, veit samt ekki með þann smitaða. Við verðum samt vel á verði.

 

Mynd: Í tilefni dagsins fyrir 49 árum. Lífið var ekki bara fiskur alla daga þetta sumar fyrir 48 árum, sumarið 74. Neðst til hægri er Emma.

 

Ég verð örugglega komin með nokkur einkenni seinna í dag þótt ekki sé fræðilegur möguleiki á því. Ég man vel hálsbólguna í sóttkvínni í september 2020 þar til ég fékk neikvætt eftir sýnatöku, og man líka þyngri andardráttinn, gott ef ekki höfuðverk líka, í smitgátinni sl. haust þar til stráksi fékk neikvætt. Hann fór nú samt í sturtu við heimkomu og skipti um föt og hlustar nú á tónlist, les, lyftir lóðum, kemur annað slagið fram til að spjalla og hlakkar til að borða bernes-borgara í kvöld frá Galito, ísskápurinn nánast tómur og engin nenna fyrir búðarápi í hvassviðri og éljagangi. Ég hafði ætlað að fá mér sjálf spælegg og steikt grænmeti (paprikur (á síðasta séns) og lauk) en strákurinn, enn að vaxa og hreyfir sig mikið, þarf eitthvað meira. Eldum rétt-gómsætið mætir svo á morgun.

 

Aldrei hefur nokkuð vakið mig jafnhratt og orð mömmu fyrir 49 árum: „Gurrí, vaknaðu, fljót, Vestmannaeyjar eru ónýtar!“

Svo var nú ekki, sem betur fer, og ég græddi meira að segja dásamlega nýja bekkjarsystur þaðan, Emmu Davíðs. Og rúmu ári seinna fór ég að vinna í Ísfélaginu sem var ótrúlega spennandi. Hraunið hafði stöðvast við horn frystihússins en þetta summer of 74, var hreinsunarstarfið í algleymingi og maður fylgdist með hrauninu hverfa smám saman af horninu - og auðvitað víðar. 

Margir útlendingar unnu þarna, ég hélt ekki dagbók, heldur átti ég gestabók þar sem fjölmargar minningar fyrirfinnast. Myndskreytingar dagsins eru beint upp úr gestabók minni, 1. bindi. Nú eru bindin tvö og það þriðja enn í notkun, fyllist seint því það er bara notað 12. ágúst - síðustu árin hafa bara verið örafmæli vegna covid og ekki tekið því að vera með manntal. Ókei, eða gleymst.

 

 

Ég man þó ekki hvað bandaríski strákurinn hét sem varð eftir í herberginu okkar (þriggja manna) þegar hópurinn fór út á djammið, heldur betur búið að hrauna yfir mig þegar ég setti Tubular Bells á fóninn. Sá ameríski sagði mér daginn eftir að hann hefði hlustað á hana alla og orðið stórhrifinn. Verst að hinir heyrðu ekki til, því lengi vel hélt fólk eflaust að ég væri stórskrítin og ég fékk ekki uppreisn æru í hugum þess fyrr en um haustið og veturinn þegar Tubular Bells naut almennra vinsælda og virðingar ... Ég viðurkenni samt alveg að Tubular Bells verður seint talin partíplata.

 

Neðsta myndin var tekin fyrir framan Úrval, hús sem var notað sem verbúð fyrir Ísfélagið. Ég sit á milli Debbie-ar og Alison frá Nýja-Sjálandi (minnir mig) og hjá okkur stendur sjálfur Einsi klink! Við spjölluðum stundum saman, hann var fínasti karl. Á þessum tíma hef ég greinilega enn nennt að fara í sólbað.