Sólarlagsárin í endurskoðun og hreyfingarsamsærið mikla

Dagur 2 í kennslu búinn ... ég fékk far heim og veitti ekki af. Fékk fasteignasala í heimsókn og þurfti að fínisera allt, er þó alls ekki ákveðin í því að selja og flytja. Borgin togar samt svo ótrúlega fast, ættingjar og vinir, óreglan, djammið, Katalína, hætturnar, sérsveitin, dýralæknar ... Starfið sem leiðbeinandi heldur fast í mig á móti, fólkið hérna, Inga, mömmur.is og fleira dásemdarfólk, Einarsbúð og ÚTSÝNIÐ ... en sjáum til, sjáum til. Það þarf að koma hárrétt íbúð í bænum, ódýr en samt fullkomin á besta stað, og rétt verð á himnaríki. Hver borgar svo sem ekki vel fyrir óheft útsýni næstum til Ameríku og flotta íbúð í fullkomnu standi. 

 

Mynd: Fólk dansar úti á götu, kannski í S-Kóreu? Afskaplega vinsælt og mörg myndbönd af litlum krökkum sem dansa ótrúlega vel með þeim fullorðnu. Í Svíþjóð of oll pleisis er mjög vinsælt að syngja saman! Það eru víst heilu sjónvarpsþættirnir í gangi þar og forsöngvarar í sjónvarpinu fá fólkið heima í stofu til að syngja. Á sumrin samsöngur í stórum görðum. Ég trúi þessu samt ekki fullkomlega. Svo læddist að minning um þættina Tökum lagið ... Tók ég ekki þátt í þeim sem meðlimur í Kór Langholtskirkju? Jú, einmitt. Getur verið að þetta sé sterkt þjóðareinkenni Svía, eða bara eitt af þeim? Hafa hin Norðurlöndin og þá sérstaklega við Íslendingar eitthvað í svipuðum dúr? Tökum lagið var sýnt fyrir löngu en sennilega gætu spurningaþættir komist næst því, bæði Útsvar og Spurningakeppni framhaldsskólanna fengu metáhorf og ýmsir þættir af svipuðum toga enn í gangi.

 

Skólakrakkarnir mínir eru algjört æði eins og venjulega og nú veit ég að Pólverjar eru hrifnari af diskói en rokki (GMG) ... en þegar kemur að þessu síðarnefnda koma Úkraínumenn sterkir inn. Þeir földu sig alla vega ekki undir borði þegar ég spilaði fyrstu hálfu mínútuna af Hel með Skálmöld, flottasta lagi í heimi. Á morgun fá þau meiri músík, sennilega Kaleo, Bríeti eða GDRN, Palla eða Helgu Möller, það þarf einhver að ala upp í þeim íslenskan músíksmekk um leið og íslenskunni er lævíslega laumað inn. Er mjög opin fyrir tillögum að góðri músík, elskurnar. Það er skemmtilegast að hafa skóladagana (morgnana) fjölbreytta, ekki bara íslenskustagl ... ég fer í raun ekki fram á meira en að þau geti sagt Eyjafjallajökull skammlaust, já, og kunni að panta sér ís. En mikið rosalega finnst mér þetta skemmtileg vinna; áhugasamt og skemmtilegt fólk sem kennir mér líka svo mikið. Þjóðernin eru bara fimm að þessu sinni, ekki níu eins og síðast. Karlar í meirihluta núna sem ég kvarta ekki yfir. Konurnar algjört æði líka, auðvitað. Eiginmaður einnar þeirra, fyrrum nemandi, gerði sér lítið fyrir og hirti mig upp þar sem ég reikaði máttvana um í hálkunni og sköflunum áleiðis að Bónushúsinu til að ná strætó þar. Það dásamlega skutl gaf mér aukahálftíma til að flokka í fatahenginu. Ég á of mikið, nú verður hellingur settur í poka og gefinn á góðan stað. 

 

Eitt verð ég að viðurkenna. Eftir hopp og skopp í tvo tíma var ég búin á því í gær og bakið að drepa mig í dag líka. Á ekki að vera svo hollt að hreyfa sig? Hef ég kannski uppgötvað stærsta samsæri í heimi? Að hreyfing sé bara bull, eingöngu hvatt til hennar til að skurðlæknar græði stórfé á því að setja gerviliði í síðmiðaldra fólk sem hefur farið aðeins of oft upp og niður Esjuna? Kæmi mér ekki á óvart.

Ég lá á hitapoka nánast allan daginn í gær, tók svo íbúfen og gat klárað verkefni í tölvunni fyrir svefninn. Þetta getur ekki verið aldurinn (sjá Madonnu, systur mínar og vinkonur) en líkaminn gæti verið í sjokki núna eftir öll rólegheitin síðan síðast (okt-nóv). Getur kannski verið að regluleg hreyfing Á HVERJUM DEGI haldi manni liðugum? Njeeee, varla, allt of einföld skýring. Hallast að samsærinu. 

Á meðan ég er ekki búin að læra nöfnin á skólakrökkunum mínum, verð ég að fara nær borðunum þeirra til að sjá heimaföndruð nafnspjöldin á hverju borði og það heldur mér skoppandi um skólastofuna, ég gæti auðvitað tekið kíki með mér. Finnst hálfhallærislegt að rúlla mér um allt á skrifboðsstólnum. Hlaupahjól kæmi líka til greina en guðsheygafflarnir (fæturnir) verða sennilega að duga. Og íbúfen. 

 

MYND: DALLAS! Hér sjáum við Dallas-gengið. Frá vinstri: Sue Ellen, Bobby, Pamela, Lucy og ekki-JR (JR lést árið 2012, ég gúglaði), man ekki eftir fleiri persónum, enda gafst ég upp eftir aðeins hundrað þætti. Pamela er gift lýtalækni og því svona ungleg. Myndin tengist textanum fyrir ofan aðeins óbeint.  

 

 

Annars þarf ég að hekla mér lítið símaveski og bera á mér gemsann á þessu skólaskoppi mínu til að skrefin telji. Í dag slefa ég rétt yfir tvöþúsund skref - enda lítið talið þegar síminn liggur kyrr á kennaraborðinu. Samt fjórföldun á meðaldegi, slúðrar síminn minn. En ekki er allt sem sýnist. Ég var virkilega á fullu í tvo tíma áðan, sko heima, ganga frá hlutum, flokka og hlaupa á milli herbergja. Á meðan stóð síminn, hátt stilltur, miðsvæðis í Himnaríki og ég hlustaði á Utangarðsbörn eftir Kristinu Ohlsson, fyrstu bókina í flokknum (löngu búin að lesa hana og fleiri eftir sama höfund en gaman að hlusta, rifja upp) Næsta kemur 15. apríl, jesssss.

 

 

Fyrsta bókin um Erlend (eftir Arnald Indriða) er líka á leiðinni og ég ætla sko að hlusta, ég á þær flestar og langt síðan ég endurlas þær upp á gamla mátann. Það er lyginni líkast hvað maður dettur inn í undanlegan dáleiðslugír þegar lesið er fyrir mann (ef lesarinn er góður og ofleikur ekki), held að Himnaríki væri reglulega í rúst ef ég hefði ekki þessa húsverkaaðstoð sem Storytel veitir. Svo á ég lesbretti líka sem er gott í strætó og ferðalögum, létt og þægilegt, en ég er líka að komast upp á lagið með að nota lítil heyrnartól (ekki þráðlaus) á gemsann og hlusta á sögur í strætó og þegar ég geng (sjaldan). Henning Mankell er kominn í röðina, sé að sjöunda bókin um Kurt Wallander kemur út um miðjan maí og hlakka til að hlusta, búin að steingleyma öllum þessum bókum sem ég gleypti í mig hér áður fyrr. Það er kosturinn við að lesa hratt. 

 

Lagðist á hitapoka seinnipartinn til að geta svo eldað, það kom sér líka vel bakbelti úr Eirbergi, fokdýrt helvíti ... en það náði að halda skrokknum saman við eldamennskuna. Hafði ekki tekið verkjalyf síðan 28. desember (daginn fyrir svæðanuddið) fyrr en í gær og svo aftur eftir kvöldmat í dag. Er samt alltaf þakklát fyrir að ekkert sé að mér nema bakvesen og það venst alveg, hef staðið í því frá unglingsárum og fengið í bakið bæði tággrönn og tágfeit en líst ekkert á að vera nánast komin í kör ef ég dirfist að skoppa um þegar lífið krefst þess. Skyldi ég komast á Hekls Angels-fundinn á morgun?

 

Eftir allar þessar morð- og löggusögur undanfarið hef ég snarlega endurskoðað drauminn um sólarlagsárin mín (80 plús). Hafði ætlað mér að næla í sæta löggu á eftirlaunum ... og saman gætum við leyst flókin mál sem lögreglan gat ekki. Við gætum fengið gáfuðustu vini okkar til að koma, t.d. á sunnudögum, hann gæti eldað (lögga OG kokkur) og við myndum spjalla um krufningar yfir forréttinum, morðaðferðir yfir aðalrétti og mismunandi blóðmynstur eftir gerð hnífstungna, þegar desertinn kæmi á borðið. Yfir kvöldkaffinu myndum við síðan í sameiningu ramba greindarlega á rétta lausn og lauma henni svo til lögreglunnar gegn því að mæta aldrei og biðja okkur um að lækka tónlistina ef grannarnir kvörtuðu. Hann myndi elska Skálmöld, Dimmu, Metallicu og Bach ... Ég myndi ekki tíma að deyja næstu áratugina, það væri svo gaman hjá okkur. EN ... löggurnar í bókunum sem ég hef verið að lesa síðustu mánuðina eru meira og minna snarruglaðar ... og „glíma við sína djöfla“ (dóp, drykkja og framhjáhald er ekki það versta). Sænska lögreglan (í bók) var t.d. næstum búin að drepa grunaðan mann, lækni og allt, (skotið hitti aðra manneskju) eftir að félagi þeirra var myrtur af allt annarri persónu sem náðist skömmu síðar. Ósofnar löggur að drepast úr þynnku og móral eru líklegri til að skjóta fyrst og spyrja svo.

 

MYND: Eldum rétt var æðislegt í kvöld. Ég hafði tekið mér tveggja vikna pásu frá eldamennsku og keypti Eldabuskuna, tilbúna rétti, þurfti bara að hita. Fínir kjúklingaréttirnar en lasagne-ið í síðustu viku var of salt ... ég er frekar viðkvæm fyrir salti svo eflaust hafa flestir verið í skýjunum. Myndin sýnir ER-dásemd kvöldsins sem var auðvelt og fljótlegt að búa til ... en bakið hefði nú samt þegið tilbúinn mat. Seinnihluti bloggins er skrifaður í íbúfenvímu svo ekki fara í mál við mig ef ég hef sagt eitthvað óviðeigandi eða birt mynd sem passar ekki við textann.