Veðurrígur og sérlegt sólskinssalat

Stríð okkar systra hefur nú magnast og er komið í hæstu hæðir, ég segi hæstu af því að það tengist veðri og veður er mér jafnheilagt og tölur. Þegar hún kom í gær sem gestur til mín, sagði hún: „Það er nú bara vetrarríki á Akranesi. En nánast sumarveður í Kópavogi.“

 

Mér þótti þetta mjög skrítið af því að Akranesbær er sagður einn snjóléttasti bær landsins, og varð eiginlega ekki reið fyrr en í dag þegar ég skildi alvöru málsins. Maður djókar ekki með veður. Myndin hér (efsta, nr. 1), rammstolin frá vissu mjög huggulegu ljósmyndasafni en af mikilvægu tilefni, var tekin á níunda áratug síðustu aldar, fyrir bráðum 40 árum, þegar síðast snjóaði eitthvað að ráði hér í bæ. Sennilega tekin á Innnesvegi, flottu einbýlishús Grundahverfis til hægri en sjórinn og Höfði (hvenær kom Höfði?) til vinstri. Bærinn er óþekkjanlegur, var allt öðruvísi fyrir 40 árum og svo erum við óvön snjó hérna.

 

Snjóléttur - ekki af því að snjórinn fjúki allur á brott (bannað að rugla okkur saman við Kjalarnes í austanátt þar sem Esjan (fjall) magnar upp vind) heldur erum við það æðisleg að snjórinn vill frekar hanga á leiðinlegum stöðum eins og mögulega Kópavogi án þess að ég ætli nokkuð að dissa þann ágæta bæ þar sem ég þekki margt gott fólk. Ekki allt vissulega.

 

Myndin hreyfða (nr. 2) er tekin í dag upp á líf og dauða, og sýnir að það er allt á kafi í snjó á höfuðborgarsvæðinu, myndina tók Brynja, sérleg veður-heimildakona Himnaríkis, á hlaupum undan útsendurum vissrar manneskju.

 

Ég var vissulega svolítið miður mín yfir atlögu systur minnar í garð gamla heimabæjarins hennar en það rifjaðist upp fyrir mér hvað hún var mikill villingur hér. Árgangsmót jafnaldra hennar eru iðulega haldin á Raufarhöfn þar sem hún er í ævilöngu banni, 100 km nálgunarbanni sem er víst heimsmet. Þess má geta að svokallað vetrarríki sem henni var svo tíðrætt um var afskaplega lítilfjörlegt og hvarf fljótlega eftir að hún fór. En systir hennar gæti átt snappvinkonu sem snappaði frá ofboðslega miklum snjó á höfuðborgarsvæðinu í dag ... þegar minn snjór í gær var í kringum 3 mm og skaflarnir kannski einn sentimetri á hæð! Ég bara veit ekki hvað ég hef gert henni, nema borga ísinn ofan í hana í gær.

 

Sólskin ríkti hér á Akranesi í dag og af því tilefni bjó ég til sannkallað sólskinssalat - litríkt og rosalega gott. Kjúklingur í því og alls konar grænmeti, ég meira að segja hrærði í voða góða hvítlaukssósu með því. Lystargóði unglingurinn á heimilinu sagði ekkert en hann fékk sér ekki aftur á diskinn. Eins og honum fyndist þetta ekki matur - samt var kjúklingur þarna, egg, tómatar, ostbitar, paprikur, agúrkur, basil og alls konar krydd, og olía.

„Þú hefur ekkert ætlað að vera með nautakjöt í kvöld? Eða læri eða hrygg, eitthvað þannig?“ spurði hann.

„Nei,“ sagði ég, „það var nautakjöt á föstudaginn, frá Eldum rétt, nú borðum við sólskinssalat af því að það er ALLTAF svo gott veður á Akranesi! Ekki síst í dag.“

„En manstu, það kom hrí-“

„Uss, það var sól. Ætlar þú að fá vasapeningana þína á eftir eða bara bulla eitthvað meira?“

„Já, frú Guðríður, yðar hátign, eins og þér segið.“

 

 

Mynd 3 var tekin á Akranesi í dag - í svokallaðri gulri veðurviðvörun. I rest my case. Afsakið óhreina glugga.

 

Afgangurinn af sólskinssalatinu dugir handa mér í hádeginu á morgun og svo kemur eitthvað gott frá Eldum rétt um miðjan dag - sennilega lax með ferskum aspas annað kvöld, pantaði það af því að ég kann ekki að elda ferskan aspas og langar til að læra það - en mér hefur farið þvílíkt fram í helgareldamennskunni síðan þessi E.R.-hátíð hófst þrjá virka daga í viku.

 

 

Og ég er ekki frá því að eilíf sedda eftir kvöldmat hafi orðið til þess að ég sæki ekki í eitthvað sætt - og covid-keppurinn hefur minnkað þónokkuð. Ég MUN komast í kjólinn - fyrir bolludaginn!

 

Mynd 4 sýnir sjálft sólskinssalatið.

So long Spotify og ... systraslagur

Undur og stórmerki í Himnaríki í dag. Það var frekar hreint ansi mikið draslaralegt, vaskur fullur, endurvinnslupoki troðfullur, pappakassar í fatahenginu (kassar frá Einarsbúð, Eldum rétt) en hafði hugsað mér að fara að grisja eitthvað ... en svo bara vildi ég allt út. Meira að segja örbylgjuofninn sem ég nota nánast ekkert fær nýtt líf einhvers staðar. Verð að taka mynd af herlegheitunum þegar ég verð búin. Fullt af aukafatnaði leyndist í fatahenginu og nú er stór fatahrúga á gólfinu sem þarf að deila á herbergisskápa eftir þvott eða viðr. Uppþvottavélin mallaði, allt orðið svo miklu fínna - en eitthvað var skrítið. Loks áttaði ég mig, það var KAFFIÐ. Þetta var sennilega klukkutíma eftir vakn og ekkert koffín komið á tankinn. Það var þarna sem ég áttaði mig á að ég var ekki háð áhrifum kaffis, heldur bragðinu, athöfninni að búa til kaffi, dreypa svo á og njóta.

 

Sá að mikil uppáhaldssöngkona og gömul samstarfskona, kann að búa til sítrónufrómas. Ég hef verið djúpt hugsi síðan, löngu hætt að nenna að bíða eftir fullkomnum karli (55-65 ára) sem kann listina við það. Hún harðgift kona og ég harðgagnkynhneigð. Ferlega getur lífið stundum verið flókið. Hún bjó til hvíta rúllutertu sem hún raðaði í mót, fyllti það síðan með dýrðinni. (Efsta hæðin á fermingartertu Míu systur var einmitt svona fyllt rúlluterta). Ég rændi myndinni af fb-síðu hennar - en þrátt fyrir að vera virkilega mikið fyrir strákana, gæti ég alveg hugsað mér að giftast Þuríði Sigurðardóttur, söng- og myndlistarkonu, hún er svo brjálæðislega skemmtileg líka. Svei mér þá. Hún gæti mín vegna dinglast með karlinum sínum og hestunum og trönum plús penslum, og sungið að vild, en ég fengi alltaf frómas hjá henni og léti hana í friði þess á milli. Fullkomið, held ég. Myndin hér að ofan sýnir meiri rúllutertu, minni frómas en reyndin er samt önnur ef myndin hefur prentast vel.

 

Ég ætla að feta í fótspor Davíðs frænda og Neil Young og yfirgefa Spotify-tónlistarveituna. Davíð hefur mælt hástöfum með YouTube í staðinn. Ef Spotify telur sig græða meira á hættulegum öfga-hlaðvarpsmanni en Young, getur Spotify bara hoppað upp í kolröngu ákvörðunina á sér. Davíð vildi meina að YouTube læsi hugsanir, eða hefði nokkuð góða mynd af tónlistarsmekk manns svo þegar ég verð komin yfir fæ ég eflaust ýmsar spennandi tillögur og upprifjanir á því ég hef hlustað á í gegnum tíðina. Dríf í þessu þegar Davíð kemur næst, bið hann um að kenna mér á þetta. Annars fiktaði ég mig bara áfram með Spotify á sínum tíma, geri það kannski bara ...

 

 

Systir mín, nánast jafnaldra, mætti á Skagann í dag, bara til að tilkynna mér að hún hefði verið áskrifandi að Vikunni árið 2000 og hefði fengið 48. tbl., kökublaðið, og lesið bls. 46, og hefði fyrir það, löngu verið búin að átta sig á að NNGG-tertan væri bara venjuleg peruterta. Olli það henni áfalli? Nei. En ég trúi henni samt ekki. Það er svo auðvelt að bera sig vel og berja svo stofupúða í einrúmi. Púðar Hildu eru frekar velktir sem ýtir undir að þær vangaveltur mínar séu réttar. En harðjaxlinn Hilda, eins og hún vill eflaust láta kalla sig, var til í að koma í ísbíltúr í Frystihúsið eftir að hafa farið í gönguferð með Herkúles og Golíat (hans Davíðs) og þar var pantaður sérlega himneskur ís. Ég er enn með sykur á viðbjóðslista mínum (með hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum, ásamt sviðum) og þarna fæst besti sykurlausi ís landsins, tel ég afar líklegt. Svo kom babb í bátinn. „Ég borga auðvitað, væna mín,“ sagði ég mynduglega og klappaði henni vingjarnlega á kollinn. Ég er 1,70 m (á hæð)og hún bara 1.65 m og að auki er ég oggulítið eldri, ásamt því að vera mun í flottari blóðflokki (A+). „Hættu þessu yfirlæti og hroka,“ svaraði litlasystir með derring og það var eins og við manninn mælt, hún náði einhvern veginn að skutla greiðslukorti sínu á ljóshraða yfir afgreiðsluborðið, ég reyndi að mótmæla og bjóða þjórfé en stúlkan ljúfa heyrði ekki orð því ég var með hnéð á Hildu uppi í mér. Mér tókst með naumindum að losa mig, stökkva yfir borðið og rétt ná korti Hildu af stúlkunni og setja mitt í staðinn. Þetta kostaði okkur enn eitt lífstíðarbannið í Frystihúsinu. Sumir laugardagar ...

Örlagarík játning og vonbrigðin tækluð

Jæja, ekki náðist fimmta sætið þótt litlu hafi munað, er frekar svekkt en samt rosalega hreykin af elsku frábæru strákunum okkar. Aðalstuðningskona liðsins, hún mamma hringdi skömmu eftir leikinn, aftur og nýbúin, og nú með játningu sem var þó ekki alveg ný af nálinni.

 

Mamma: „Manstu, Gurrí, eftir tertunni góðu Nammi, nammi, gott, gott sem ég bakaði stundum þegar þið voruð lítil?“

Ég: „Já, heldur betur, bestu tertu í heimi, ljósið í myrkrinu.“

Mamma: „Sko, ég hringdi eiginlega út af því. Í dag náði síðasta barnið mitt þeim áfanga að verða almennilega fullorðið. Hann Guðmundur, bróðir þinn.“ (sjá mynd af okkur Guðmundi, hann er til hægri) 

Ég: „Einmitt, til hamingju með soninn.“

Mamma: „Takk, elskan. En nú, og bara núna treysti ég mér til að játa fyrir ykkur að þessi terta er bara venjuleg peruterta þótt ég hafi aldrei nennt að gera döðlusultuna sem átti að vera undir perunum og frúmasinum.“ 

Ég: „Aftur? Þú sagðir frá þessu í kökublaði Vikunnar, 45. tbl. árið 2000, þessi fína mynd af þér.“ 

Mamma: „Já, var ég búin að því? Þú varst að vinna hjá Vikunni þá, alveg rétt.“

Ég: „Ég tók viðtalið við þig og var í sjokki lengi á eftir. Viltu sem sagt í alvöru að ég segi systkinum mínum nærgætnislega frá þessu?“

Mamma: „Nei, nei, alls ekki nærgætni, þau eru orðin alveg nógu gömul til að heyra sannleikann og láta sennilega ekki eins og bestíur þótt þú skellir þessu á þau. Lífið er ekki dans á rósum, eins og ég hef alltaf sagt. (Smáhik) Þótt þú hafir til dæmis náð á topp fimm á Moggaglogginu í gær er ekkert garantí fyrir því að þú hrapir ekki hratt niður í það sjötta á morgun. Það þarf ekki annað en spennandi lægð eða kröftuga hríð eða lágan loftþrýsting, eða hvað þetta allt heitir, sem Trausti bloggar um, hann nartar í hælana á þér þótt hann bloggi ekki sérlega oft.“ 

 

Símtalið varð ekki mikið lengra en ég humma það sennilega fram af mér að blaðra þessu í systkini mín. Ef mamma treysti okkur ekki til að vita þetta fyrr en við urðum síðmiðaldra má það kannski bíða ögn lengur, eða bara miklu lengur. Þetta, að hafa vitað þetta, gerði mig reyndar sterkari og vitrari, ég þroskaðist mjög hratt sem gerði mér auðveldara fyrir að geta tæklað það þegar lífsins vonbrigði sviptust reglulega inn í líf mitt, ástarsorgir, blankheit, að heimili mitt til 18 ára við Hringbraut teldist vera í 107 Reykjavík allan tímann - og svo var ég ekki fyrr flutt á Skagann en húsið sett í 101 Reykjavík ... ekki bara það, heldur kom fínasta kaffihús á næsta horn (Kaffi Vest) sem vantaði öll árin mín þarna. Bara tvö dæmi af tvö þúsund milljónum sem ég hef hrist léttilega af mér eins og óværu - bara af því að játning mömmu hafði hert mig þarna í nóvember árið 2000.

 

Þetta yrði nánast jafnhræðilegt og að segja systkinum mínum að þau hefðu verið ættleidd. Sem væri sennilega auðveldara af því að mamma er í O-blóðflokki en við í A-plús, A-mínus og B-plús sem er strax mjög grunsamlegt. Ég er A plús!

 

Þetta voru hugleiðingar föstudagsins sem bara hálftími er eftir af, yfir og út, elskurnar.

  

Fimmmenningarnir flottu og fimmta sætið

Ég hef nákvæmlega ekkert á móti Dönum þegar kemur að íþróttum (nema óvináttulandsleikurinn í fótbolta 1967, 14-2), og held að einhver hjá Hagkaupum hafi notað tækifærið til að fremja gott grín þegar Dönskum dögum var frestað. Frekar ótrúlegt að stórlið tapi viljandi bara til að spæla okkur. Vissulega svekkt yfir úrslitunum en þetta er samt bara leikur ... og miðað við að hafa misst alla þessa leikmenn í smit og ná samt að spila um fimmta sætið er ekkert annað en stórkostlegt. Ekki skemma menningarverðmæti í þjóðrembukasti! (Mynd: Hjálmtýr Heiðdal) 

 

Sá að einhver hefur áhyggjur af því að við höfum tekið Trump á covidið, minna um sýnatökur - minna um covid. Geri mér enga grein fyrir því, hef aldrei, í þessi tvö ár, upplifað mig ófrjálsa eða hefta. Það segir kannski meira um lífsstíl minn og kröfur til lífsins en ég má líka tala, það er skrítið að sjá fólk segja að ALLIR séu að deyja úr þunglyndi yfir öllum þessum takmörkunum. Ekki ég. En einhverjir alveg örugglega.  

 

Nú eru gluggar Himnaríkis orðnir hvítir og fallegir - vantar bara smiðina til að stilla betur opnanlegu gluggana tvo sem leka, svo þeir lokist betur. Þá held ég að Himnaríki geti ekki orðið fullkomnara, og nei, ég vil ekki lyftu, það er fínt að fá þessa hreyfingu. Ég flyt þegar það verður erfitt. Lalli málari á mikinn aðdáanda í Krumma (svarti og hvíti, Keli fjær, Mosi nær) sem gladdist ákaflega að sjá hann og þegar við Lalli settumst yfir kaffibolla í 5 mínútur lenti hann í hálfgerðri ástreitni af völdum Krumma. Enn eru, ef ég man það rétt, bara Inga og Lalli, fyrir utan mig, sem Krummi hefur stokkið upp á axlir á, sem er sérstakt ástarmerki Krumma. Inga er sjúkraþjálfari og þegar hún klappar honum veitir hún honum kannski óafvitandi nudd sem hann kann að meta. Inga hefur aldrei klappað mér svo þetta er bara gisk.

 

Mesta gleðifréttin í gær (seinnipartinn) var að tíkin Píla frá Bolungarvík skyldi finnast á lífi. Hún fældist við flugeldaskot á þrettándanum. Sást á lífi uppi í fjalli og þrjár björgunarsveitir tóku saman höndum og björguðu henni í gær. Ég er orðin svo væmin með aldrinum að ég fékk mörg kusk í augun. Hundar eru svo dásamlegir, þótt ég treysti mér ekki til að vera með hund uppi á 3,5. hæð.

 

Svona í lokin ... mamma hringdi í mig í morgun, ofsaspennt og hreykin, til að tilkynna mér að ég hefði loks náð markmiði mínu að komast á topp 5 á blogginu. Ekki hálfdrættingur á við þessa fjóra fyrir ofan mig, bætti hún við, en ég mætti vera stolt þótt ég bullaði yfirleitt allt of mikið, fyrir hennar smekk. Bíði fjórmenningarnir bara ...    

Hneykslið 1987, basilið sem fannst og beinskeytt spurningaflóð

Þegar ég teygði mig inn í ísskáp eftir þriðjudagsskammti Eldum rétt í gær fylgdi búnt af basil-laufum með ... the lost basil úr rétti mánudagsins. Ég hafði leitað alls staðar annars staðar en í ísskápnum. Þótt ég efist um að Eldum rétt fylgist með bloggi mínu, sendi ég þeim samt rafrænan fingurkoss. Það hefur ekkert klikkað hjá þeim fram að þessu. Kjúklingarétturinn í gær sló öll met í bragðgæðum, án þess þó að uppskriftir gæfu almennilega upp hvað lægi að baki. Út í sætkartöflustöppuna fór smjörklípa og smávegis meðfylgjandi síróp, hún var mjög góð! Svo fór dularfullt gums út í hitaðan rjóma og úr varð ein besta sósa lífs míns.

 

Myndin, efri: Akranes á afmæli í dag, fékk kaupstaðarréttindi þennan dag árið 1942. Tuttugu árum og tveimur dögum seinna kom fallegur drengur í heiminn á Sjúkrahúsi Akraness, yngsta barn af fjórum og eini strákurinn. Hann lærði til leikara árum síðar og varð þekktur sem faðir Benjamíns dúfu í samnefndri kvikmynd. Í myndinni giftur Elvu Ósk leikkonu sem vann með mér á Stjörnunni, útvarpsstöð sem, ef ég er ekki að rugla, breyttist löngu seinna í Útvarp Sögu sem frænka mín frá Flatey á Skjálfanda rekur. Jiminn, hvað heimurinn er lítill. En myndin er af mér og pabba Benjamíns dúfu, Guðmundi Haraldssyni, sem vill svo skemmtilega til að er einnig skyldur Arnþrúði á Sögu. Myndin er úr myndasafninu Gurrí og fræga fólkið.  

 

Kannski er ég lukkudýr íslensks handbolta því liðið okkar sigraði með tíu marka mun í fyrsta leiknum sem ég þorði að horfa á. Segi nú svona í gríni, hef enga trú á því að það breyti nokkru hver horfir eða horfir ekki. Ætla samt að glápa harkalega á Danaleikinn. Sigur eða handritin öll heim, takk!

 

Alltaf af og til berast blogginu beinskeyttar spurningar sem mér er bæði ljúft og skylt að svara, það var eitt af því fyrsta sem ég lærði að ætti að gera í áhrifavaldaskólanum um árið:

Hvernig ferðu að því að vera svona æðisleg? Ja, ég hef lesið svolítið um jóga, svo er 42 hálfgerð happatala mín.

Fylgist þú með handboltanum? Já, auðvitað, ég er hvorki landráðakona né föðurlandssvikari! Ég horfði á sigurleik okkar í dag og svo ætla ég að horfa á Danaleikinn í kvöld, að sjálfsögðu.

Hvernig finnst þér Verbúðin? Sá bara síðasta þátt, of lítil verbúð, of mikið drama, svik og spilling sem er mun meira og allt öðruvísi en ég man eftir frá eigin verbúðarárum. Bjó í verbúð í Grindavík sumarið sem ég var 14 að verða 15. Einn eða tveir misstu fingur þetta sumar, eitthvað var um dóp, meira um drykkju og kona nokkur sem síðar kom örstutt inn í líf mitt aftur, þá sem virðulegur stjóri, sagði eitt sinn við okkur nokkrar sem voru að kjafta saman inni í herberginu hennar: „Jæja, drullið ykkur út úr herberginu, við X erum að fara að r-!“ Sumir töluðu vissulega tæpitungulaust en ég er enn hneyksluð og hef aldrei litið þessa konu, þá 17 ára, réttu augu. Var þó orðin ögn lífsreyndari næsta ár þegar ég fór á verbúð Ísfélagsins í Eyjum. Man ekki eftir slysum þar en miklu djammi og því auðvitað að Shady Owens vann þarna til að hún kæmist heim til London. Það var þá sem ég uppgötvaði að frægar poppstjörnur væru ekki endilega ríkar sem ég hafði haldið að fylgdi. Við pældum voða lítið í fólkinu sem átti frystihúsið, ráðherrum eða slíku.

Hvernig var líf þitt þegar þú varst lítil og falleg stúlka? Alveg hræðilegt. Ég held stundum að sögurnar um Oliver Twist og Öskubusku hafi verið byggðar á bernsku minni. Ósveigjanlegar reglur bókasafnsins um fjölda bóka sem þá mátti taka. Að fá ekki að eiga kött. Þverskorin ýsa daglega, hreinsa sjálf og skræla kartöflurnar. Að fá ekki að segja orð á meðan pabbi hlustaði á kvöldfréttirnar 22. nóvember 1963. Algjör skortur á skutli. Engin ferðalög eftir að pabbi flutti í bæinn 1965. Að haltra heim eftir leikfimi og sund með frosið hárið. Klippingin (drengjakollur). Barnaskólinn (allt í gráma og gleymsku, það skemmtilegasta og það eina sem rauf tilbreyingarleysið öll þessi ár var þegar Gídeon-menn komu í heimsókn, og kennarinn alltaf að líta á úrið á meðan). Þetta er stutta útgáfan.

Ertu bara alveg hætt að spá í stráka? Já. Fyrir lifandis löngu. Einu sinni skólastrákar, svo kennararnir ... núna bara afarnir.

Ertu með málverk uppi á lofti hjá þér? Hvað áttu við?

Svona Dorian Gray-málverk, þú lítur svo rosalega vel út. Ahh, nei, ekkert slíkt, bara skortur á sólböðum, hafa loks hætt að reykja og nota Fjólu-dagkrem daglega gerir gæfumuninn.

 

Neðri myndin: Tæki og tól fyrir spurt og svarað á blogginu;  tölva, google.is, alfræðiorðabók í þremur bindum.

 

Þakka ykkur kærlega fyrir góðar spurningar, elsku bloggvinir nær og fjær. Það komu auðvitað spurningar frá bíræfnum blogg-óvinum líka, eins og: 

Hvernig ferðu að því að vera svona ömurleg? eða Því heldur þú því leyndu að í þínu bjánalega kjördæmi varð hneyksli árið 1987 þegar nokkur atkvæði "týndust"? Svaraðu því, kosningasvindlarinn þinn!

 

 

Já, líf okkar áhrifavalda er sannarlega ekki alltaf eintómur dans á dekki.

Að dirfast að flauta ...

Kunnuglegt spartlhljóð (2020) berst frá baðinu í þessum skrifuðum orðum, og jú, elskan hann Lalli er að gera allt fínt eftir gluggaskiptin í fyrra. Hann kíkti líka á leku gluggana og vildi meina að þeir lokuðust ekki nógu vel sem væri eina vandamálið. Tékkaði á Didda og co (hirðsmiðir Himnaríkis) og hef góðar vonir um úrlausn minna glugga á næstunni. Gluggi drengsins er þurr eftir aðgerðir gærkvöldsins (plastpoki, eldhúsrúlla, handklæði, dagblöð) en sá í stofunni með blaut bréf en engan leka - svo ég get farið að taka þetta að mér fyrir aðra.

 

Hvað er þetta með Íslendinga og óþol þeirra fyrir bílflauti? Ein sem ég þekki sagði frá því á Instagram að hún lenti verulega illa í því nýlega. Hún beið eftir stæði í bílastæðahúsi - gaur á BMW hálfbakkaði út úr því og stoppaði svo. Eftir smástund ýttu hún á flautuna. (Gleymdir þú þér, elskan?). Gaurinn gekk út úr bílnum og stóð um stund við framdyrnar hennar megin og starði illilega á hana. Svo fór hann inn í eigin bíl og ók á brott. Korteri seinna kom hún til baka, búin að sinna erindum sínum, en komst ekki burt. Einhver hafði skorið á öll fjögur dekk bílsins hennar. Einstæð móðir sem má við litlu.

 

 

Ógleymanlegt þegar ég sat í Hildubíl við bensínstöð við Þórufell/Æsufell, fyrir aftan mann sem hafði verið að taka bensín. Ég var tiltölulega nýkomin frá New York í minni fyrstu, allt of stuttu heimsókn þangað. Þar flautuðu allir endalaust og enginn tók það alvarlega. Eins og hugsuðu, æ, takk, ég gleymdi mér í smástund. Svo ég teygði mig í flautuna hjá Hildu og ýtti laust sem þýddi ekkert annað en: Gleymdirðu þér, elsku sæti karl?

 

Myndin er af "manninum sem skar á dekkin" - í traustum höndum lögreglu sem verður vonandi bráðum. 

 

Maðurinn á bensínstöðinni sem hafði verið að fleygja rusli úr bílnum, búinn að taka bensín en færði hann ekki þótt við og fleiri biðum eftir dælunni, leit við og horfði svo miklum morðaugum á okkur að ég flýtti mér að benda á Davíð frænda, þá tveggja ára, sem stóð á milli okkar, ég var búin að losa hann úr stólnum því við ætluðum inn. Yfir andlit mannsins færðist þessi líka dásamlegi blíðusvipur. Fyrst barnið hafði flautað var þetta allt í lagi, enginn að reka á eftir honum. Ég skipaði Davíð að flauta til að gera þetta trúlegra og frændi hlýddi og uppskar vingjarnlegt vink frá karlinum. Ég hef aldrei þorað að flauta eftir þetta - ekki einu sinni treyst mér til að eiga bíl, af hræðslu við að rekast óvart í flautuna og einhver komi og drepi mig. Eða sparki í bílrúðuna, eins og gerðist nýlega á Braut óttans, eins og ég kalla hana núna. Ég er vissulega dauðfegin því að flaut-umferð viðgengst ekki á Íslandi - en samt ... að taka flauti eins og einhver sé að segja eitthvað ljótt með því þegar sennilega fæstir geri það þegar þeir ákveða að láta einhvern sofandi á umferðarljósum vita að komið sé grænt.

 

Unga konan fékk aðstoð, einhver kannski átt gömul en góð dekk, hún á marga vini og sjálf svo greiðvikin að hún hefur unnið sér inn karmastig, eins og sumir myndu orða það. Það er verið að rannsaka þetta atvik og einhverjar myndavélar svo hægt sé að staðfesta að þetta sé hann - ég var svo heppin að ná þessari framtíðarmynd af dekkjaskeraranum. En hann heitir ábyggilega ekki Mummi. Fyrirgefið, allir mínir Mummar.  

Engin venjuleg horn

Góðufréttahornið: Fínustu fréttir í gær - neikvætt sýni hjá manneskju sem kom nálægt manneskju sem kom ná- ... sjá bloggið í gær. Engin smitgát, ekkert stress ... það yrði líka frekar fúlt að smitast á síðustu metrunum, skömmu fyrir afléttingu og hjarðónæmi og finna kannski ekki bragð af kaffi vikum saman. Friðrik Ómar söngvari hefur ekki enn endurheimt sitt bragð- og lyktarskyn eftir annars mild (bólusettur) covid-veikindin í nóvember, hann sagði það á Instagram í gær svo ég er ekki að skúbba með neitt. Mikið er hann annars skemmtilegur á Instagram (fromarinn?), vara samt hláturmilda við, auðvelt er að kafna úr hlátri yfir honum. Ég minnist þess ekki að hafa nokkurn tíma farið á jólatónleika - en mig dauðlangar á slíka tónleika með honum fyrir næstu jól. Eða jú, ég fór einu sinni og hlustaði á Pál Óskar og Monicu í Háteigskirkju á dásamlegum tónleikum á meðan ég bjó enn í bænum, fyrir utan svo Jólasöngva kórsins míns gamla úr Langholtskirkju. En enga svona poppjólatónleika.

 

Köttur dagsins-hornið: Mosi kíkir reglulega á Facebook.

 

 

Kóvitahornið: Mér fannst málstaður vissra mótmælenda sem eru á móti vissum sprautum, hrapa enn neðar út af þessum bæklingi sem varað var við í fréttum í gær/fyrradag, þar sem auðvelt hefði verið að draga þá ályktun að hann kæmi frá opinberum aðilum sem styðjast við vísindi. Ég tók þetta próf sem auglýst var þar en svaraði öllu rangt sem þýðir að mér er ekki viðbjargandi, sem er akkúrat það sem ég vil, takk. 

 

Lax dagsins-hornið: Laxinn var ansi hreint góður en Eldum rétt steingleymdi að senda basil (ferskt) sem átti að fara í basilsósuna ... skerið basil, las ég, leitaði út um allt, meira að segja í ruslinu ... en eins furðulega og það hljómar, þá pantaði ég basil-krukku í Einarsbúð í síðustu viku. Ekki annað hægt þegar til voru bæði tómatar og ferskur mozzarella-ostur. Það sem ég átti til af basil var rétt botnfylli af útrunnu kryddinu og mér fannst sóun að panta ferskt því ég vissi að ég myndi ekki klára það. Pínku fúlt samt upp á þetta að gera en samt æðislegt að hafa pantað. Ef ég tryði á íhlutun æðri máttar í kryddeign Himnaríkis, myndi ég hikstalaust kenna því um en þetta var alla vega sérlega heppileg tilviljun. Og sósan svona líka ljómandi góð. Ég steingleymdi alveg loforði mínu við sjálfa mig um að vinna mig aldrei áfram í réttri röð eftir listanum yfir aðferðir, heldur skera niður allt sem hægt væri að skera niður og byrja að því loknu eldamennskuna. Ég sker ekki jafnhratt og vanir kokkar, enda sker ég mig ekki til blóðs nema á svona tuttugu ára fresti svo ég hef meiri trú á minni aðferð. Þetta þýddi að laxinn beið í fimm mínútur eftir eldun, hrísgrjónin voru löngu soðin og sósan vel tilbúin þegar ég var loks búin að gera salatið. Annars finnst mér ég vera þvílíkt komin upp á lag með þetta og nánast allt leirtau Himnaríkis enn hreint.

 

Íþróttahornið: Ósigurinn í dag var alls ekki mér að kenna. Ég slökkti á sjónvarpinu þegar staðan var 0-1, óvininum í hag og hélt því ró minni algjörlega. Kíkti þó einu sinni en þá var staðan ansi jöfn svo ég slökkti aftur. Sé til með næsta leik.

Meint ættjarðarhatur og sjálfa með Einsa klink

Það flokkast mögulega undir landráð, jafnvel ættjarðarhatur, að hafa ekki horft á handboltaleikinn í gær og séð vængbrotna liðið okkar sigra meistarana sjálfa, og ég er ekki einu sinni með háan blóðþrýsting sem gæti útskýrt, aldrei afsakað. Kannski af því að ég forðast stressandi aðstæður og er meira fyrir fótbolta sem er kannski vegna þess að handbolti er of stressandi?

 

 

Í tilefni dagsins ... aðeins myndir frá sumrinu góða 1974 úti í Eyjum. Rúmu ári eftir gos. Þarna rétt að verða 16 ára og í Álafossúlpunni minni sem var aðalsmerki wannabe hippa - en ég er því miður af 78-kynslóðinni þótt ég reyndi ákaft að teika 68-töffarana.

 

Ég er ekki hjátrúarfull en eitthvað innra með mér segir að ef ég horfi á handboltann á morgun muni allt klúðrast, slíkt hefur gerst. En, að öllu gamni slepptu, ætla ég að horfa á leikinn, síðustu fimm mínúturnar, EF við verðum nokkrum mörkum yfir þá. Og ég er örugglega jafnbrjálæðislega stolt og glöð yfir liðinu og árangrinum og þau sem horfðu, svo það sé nú á hreinu.

 

Drengurinn kom heim í morgun, sólarhring fyrr en áætlað var, bara öryggisráðstöfun vegna manneskju sem hafði umgengist manneskju sem hafði umgengist manneskju sem greindist með covid í dag. Það kallar samt ekki á neitt, skilst mér, því við erum öll þríbólusett, veit samt ekki með þann smitaða. Við verðum samt vel á verði.

 

Mynd: Í tilefni dagsins fyrir 49 árum. Lífið var ekki bara fiskur alla daga þetta sumar fyrir 48 árum, sumarið 74. Neðst til hægri er Emma.

 

Ég verð örugglega komin með nokkur einkenni seinna í dag þótt ekki sé fræðilegur möguleiki á því. Ég man vel hálsbólguna í sóttkvínni í september 2020 þar til ég fékk neikvætt eftir sýnatöku, og man líka þyngri andardráttinn, gott ef ekki höfuðverk líka, í smitgátinni sl. haust þar til stráksi fékk neikvætt. Hann fór nú samt í sturtu við heimkomu og skipti um föt og hlustar nú á tónlist, les, lyftir lóðum, kemur annað slagið fram til að spjalla og hlakkar til að borða bernes-borgara í kvöld frá Galito, ísskápurinn nánast tómur og engin nenna fyrir búðarápi í hvassviðri og éljagangi. Ég hafði ætlað að fá mér sjálf spælegg og steikt grænmeti (paprikur (á síðasta séns) og lauk) en strákurinn, enn að vaxa og hreyfir sig mikið, þarf eitthvað meira. Eldum rétt-gómsætið mætir svo á morgun.

 

Aldrei hefur nokkuð vakið mig jafnhratt og orð mömmu fyrir 49 árum: „Gurrí, vaknaðu, fljót, Vestmannaeyjar eru ónýtar!“

Svo var nú ekki, sem betur fer, og ég græddi meira að segja dásamlega nýja bekkjarsystur þaðan, Emmu Davíðs. Og rúmu ári seinna fór ég að vinna í Ísfélaginu sem var ótrúlega spennandi. Hraunið hafði stöðvast við horn frystihússins en þetta summer of 74, var hreinsunarstarfið í algleymingi og maður fylgdist með hrauninu hverfa smám saman af horninu - og auðvitað víðar. 

Margir útlendingar unnu þarna, ég hélt ekki dagbók, heldur átti ég gestabók þar sem fjölmargar minningar fyrirfinnast. Myndskreytingar dagsins eru beint upp úr gestabók minni, 1. bindi. Nú eru bindin tvö og það þriðja enn í notkun, fyllist seint því það er bara notað 12. ágúst - síðustu árin hafa bara verið örafmæli vegna covid og ekki tekið því að vera með manntal. Ókei, eða gleymst.

 

 

Ég man þó ekki hvað bandaríski strákurinn hét sem varð eftir í herberginu okkar (þriggja manna) þegar hópurinn fór út á djammið, heldur betur búið að hrauna yfir mig þegar ég setti Tubular Bells á fóninn. Sá ameríski sagði mér daginn eftir að hann hefði hlustað á hana alla og orðið stórhrifinn. Verst að hinir heyrðu ekki til, því lengi vel hélt fólk eflaust að ég væri stórskrítin og ég fékk ekki uppreisn æru í hugum þess fyrr en um haustið og veturinn þegar Tubular Bells naut almennra vinsælda og virðingar ... Ég viðurkenni samt alveg að Tubular Bells verður seint talin partíplata.

 

Neðsta myndin var tekin fyrir framan Úrval, hús sem var notað sem verbúð fyrir Ísfélagið. Ég sit á milli Debbie-ar og Alison frá Nýja-Sjálandi (minnir mig) og hjá okkur stendur sjálfur Einsi klink! Við spjölluðum stundum saman, hann var fínasti karl. Á þessum tíma hef ég greinilega enn nennt að fara í sólbað.

Fertugt hið nýja níræða og stórkostlegt snarræði

Drengurinn að heiman þessa helgi og ég gargaði af gleði þegar ég var orðin ein ... dinglaði ryksugunni, sveiflaði tuskum og fór í luftguitar með þveglinum. Villt vinnuhelgi fram undan og þá er gott að hafa allt fínt í kringum sig. Settist niður í stofusófa eftir mat í gærkvöldi og las smávegis (vinnutengt) og fussaði jafnframt yfir myrkrinu úti sem kom í veg fyrir að ég nyti þess að horfa á brjálað veður, hafið mitt í ham, í suðvestanátt en áttin sú býður oft upp á glæsileg sjávartengd skemmtiatriði. Mér fannst heyrast óvenjulega hátt í rigningunni, eins og hún væri inni í Himnaríki - og hún reyndist vera það. Lárétt rigning í afar miklu magni og vindi upp á 20 metra á sekúndu varð einum glugga stofunnar ofviða og einnig herbergisglugga drengsins - það lak við litlu opnanlegu gluggana. Fínustu gluggar og bara nokkurra ára gamlir, en þarf að láta þétta þessar elskur enn betur þótt svona veður séu sjaldgæf.

Mynd: Í sjokki á Snapchat á Skaganum.

 

Þegar ekkert er sunnanmegin nema sjór og svo Reykjanesskaginn sem stendur sig ömurlega sem skjólgarður, getur allt gerst. Esjan gerir oft góða hluti fyrir Reykvíkinga og nærsveitir en Keilir ekki nokkurn skapaðan hlut fyrir Skagamenn í sunnanátt, hvað þá Þorbjörn í suðvestan, hann sést ekki einu sinni héðan. Ég sem vann í fiski í Grindavík þegar ég var 15 ára og hjálpaði við að bjarga verðmætum. Ég bjó mig undir nótt hinna þúsund handklæða í gær en varðist samt fimlega með plastpoka, Costco-eldhúsrúllu, nokkur handklæði og dagblöð að vopni og fljótlega upp úr því hrósaði ég sigri því rigningin gafst upp og hætti.

Ekkert lak niður á gólf, þökk sé snarræði mínu, sjálfstjórn og hugrekki, en þetta læt ég laga sem allra fyrst. Þessi mánuður hefur verið harður í horn að taka þegar kemur að veðri sem ég nýt samt itil hins ýtrasta ÞEGAR gluggar halda og óveðrið sýnir sitt fegursta í DAGSbirtu.

 

Nú þarf ég að taka allt aftur sem ég hef sagt um aldursfordóma ónefnds krabbameinsfélags á sv-horninu, fertug kölluð kona á þínum aldri, munið, sem mér fannst betur eiga við konur um áttrætt. Nú hefur komið á daginn að þau hjá Krabbó höfðu rétt fyrir sér allan tímann. Í gær opnuðust loks augu mín. Ég hef samt fengið svo fjölmargar vísbendingar í lífinu, öll hintin sem ég náði ekki ... dreymdi t.d. 11-12 ára að guð hefði sagt mér að ég myndi deyja í hárri elli 38 ára, og rétt um fertugt þegar allt sem amaði að mér og jafnöldum mínum var kallað breytingaskeið (líka fótbrot) þegar meðalaldur þess skeiðs er í raun 51 árs en það var ekki verið að reyna að drepa okkur með því, heldur voru þetta bara sterkar vísbendingar. Ég mun alla tíð fyrirverða mig fyrir að hafa borið mig saman við manneskju sem var ekkert annað en gamalmenni, Madonnu sem hélt tónleika fram eftir öllu - pottþétt með ungum klónum af sjálfri sér sem líka fæddu fyrir hana börnin sem hún hlóð niður eftir að hún varð senior (40).  

 

Ég er ekki sérlega sigld sem útskýrir en afsakar ekki fávisku mína, ég mætti líka vera betri í útlensku og hef svo sem alltaf verið fyrir tilviljun í vernduðu umhverfi þegar ég fer utan (au pair í London - með Kór Langholtskirkju víða um Evrópu - hjá Elfu og Tom í Bandaríkjunum og Hildu og co í Karíbahafinu) þar sem aldur barst aldrei í tal. Nú held ég mig til hlés og geri viðeigandi ráðstafanir af auðmýkt. Ég ætla að taka þessu, vera þakklát fyrir þessa aukaáratugi sem eldri borgari.

Róðravélin sem mig langar svo að kaupa mér mun víkja fyrir göngugrind. Eldum rétt-maturinn fyrir sveskjugraut. Ég kaupi mér sokkaífæru og hætti þessu brölti við að finna góða hreyfingu heima (ég get stundað róleg húsverk og gengið í hægðum mínum upp og niður stigana) sem ég var að leita eftir þegar ég fór fyrir mistök inn í megrunarauglýsingu (bjakk) sem þó opnaði augu mín. Ég heiti Gurrí og er eldri borgari! Endilega ekki segja heldri borgari, nema þá helst að opnist fyrir að við almúgafólkið megum bera ættarnöfn. 

Sokkaþjáningar og gjörbreytta baðherbergið

Mínir allra tryggustu og elstu bloggvinir mínir muna eftir þeim æskudraumi mínum að þegar ég fullorðnaðist myndi ég fylla hansahillu-skrifborðsskúffu mína af sælgæti sem mér og flestum börnum var virkilega meinað um að fá í nægu magni í gamla daga. Að fá tíkall á laugardögum þegar ís með dýfu kostaði 12 krónur lýsti þeirri andlegu grimmd sem réði ríkjum á sjöunda áratug síðustu aldar. Þess vegna lofaði ég mér þessu skúffudæmi fram í tímann - en um það bil hálfri öld síðar kom í ljós að skúffublætið var enn til staðar og orðið raunverulegt nema nú var það stór kommóðuskúffa full af sokkum, mestmegnis svörtum. Þó er girnileg rönd í skúffunni af alls kyns litríkum og geggjuðum sokkum sem ég vel sífellt oftar.

 

Eitt sinn fékk ég ættingja í heimsókn, hún er sálfræðingur en samt ágæt, og fékk hamingjuhroll þegar ég sagði henni frá þessu eina vandamáli lífs míns þá stundina; fullt af svörtum sokkum sem þurfti að sameina RÉTT (svart er ekki sama og svart) og setja svo samanbrotnu pörin í skúffuna í lita- og stafrófsröð. Hún hjálpaði mér sem sagt. Nú vantar mig frænku AFTUR ... en hún gæti verið heima að púsla, já, hún púslar, en ætla samt að reyna áfram meðan dagsbirtu nýtur. Það þarf bara sálfræðing í sum verk ... þvottaþúfan er ekki svo stór en þurrkarinn var að baula svo það bætist við. Mér finnst svartir sokkar fínir en litríkir miklu flottari svo það er nýja planið. Hver leyfir framleiðendum svartra sokka að hafa þá svona ólíka? Ég mæli með svörtum ríkissokkum!

 

Í gær voru tvö ár upp á dag síðan framkvæmdirnar við Himnaríki hófust. Ég lagði talsverða vinnu í að velja smiði eftir útliti sem var ákaflega erfitt því klásusinn í smíðakennslu á Skaganum miðast einmitt við útlit. En Trésmiðja Akraness var valin fyrir rest eftir miklar spekúlasjónir og frábæru smiðirnir mínir mættu kl. 8 20012020 og skiluðu virkilega góðu verki. Ljúfmennskan og liðlegheitin fylgdu með, að sækja fyrir mig vörur, bæði innanbæjar og til Reykjavíkur, hvort eð er í leiðinni, stilla öllum kostnaði í hóf og gefa góð sparnaðarráð. Fara með allt rusl á haugana (ekki bara gömlu innréttingarnar, hjálpa mér að fara með skáp í Búkollu, eldhúsborð til Ellýjar. Bera allt upp á 3,5. hæð og barma sér ekki. Enda tóku þeir allir þátt í Herra Akranes-keppninni sem haldin var um haustið. Himnaríki var allt í lagi þegar ég keypti það en alveg þörf á endurbótum. Ég lét nægja að láta mála flest herbergi og sætti mig við rest; gamalt parket, ferns konar gólfefni, eldgamalt allt of lágt klósett og baðkar sem tók óratíma að láta renna í, eldavél sem virkaði ekki alveg og lélegan ofn. Peningarnir sem ég fékk á milli þegar ég seldi pínulitlu íbúðina í bænum og keypti þessa helmingi stærri og með sjávarútsýni, fór í að láta draumana rætast (ekki skúffu með sælgæti), láta yfirdekkja sófa, ramma inn málverk, kaupa kaffivél, ísskáp og flatskjá (sem orsakaði fall íslensku bankanna nokkrum árum síðar). Á fyrir-myndinni af baðinu, má sjá gulleita dúkinn sem var á gólfi og veggjum og hvað breyttist mikið til góðs að losna við baðkarið (ég bý við hliðina á sundlauginni ef mig langar í heitan pott), og breyta þvottahúsinu í opið rými með fatahengi og skápum.

 

Gæfa mín, eins og áður hefur komið fram, var að væla á Facebook (2019) yfir þörf minni og löngun til að gera eitthvað við Himnaríki. Heiðdís frænka á vinkonu (Pálmadóttir) sem hún mælti hástöfum með að fá til að aðstoða mig við það, teikna upp og slíkt. Guðný gerði gott betur, hún rúntaði með mig í leit að flísum, vöskum, sturtugleri, baðspegli með ljósi og þess háttar, fann alls staðar besta verðið, gat útvegað afslátt og eitthvað sem hefði tekið mig nokkur ár á strætó. Afsláttur sem hún reddaði dekkaði rúmlega launin hennar. Íbúðin varð miklu flottari en ef ég hefði af hagsýni og ábyrgð hannað sjálf ...

Dæmi:

Ég: Æ, er ekki nóg að hafa marmaraflísar bara í sturtunni?

Hún: Ég mæli svo innilega með því að þú hafir þær á tveimur veggjum (og gólfinu), það verður svo miklu fínna, við spörum bara í öðru. 

Ég: Ókei.

Þar með gleypti ég ofan í mig hagsýnina og leyfði Guðnýju að ráða rest. Sé ekki eftir því.

 

Myndin af nýja baðinu var tekin fyrr í dag. Það er ekki nýskúrað (afsakið, en ég er búin að taka til gólftannburstann), hefði átt að fjarlægja wc-burstann ... og svo var ég eitthvað að fikta við punt og dótarí í hillunum fyrir ofan þvottavél og þurrkara og allt getur verið orðið breytt á morgun. Mig langar mikið að kaupa körfur og annað fínirí í stíl undir þvottaefni, þurrkaraklúta og slíkt. Ætla að grannskoða Hús og híbýli síðustu mánaða á næstunni, þar er góðar hugmyndir að finna.