Raunir hægfara fólks í hálku og vanmetin viðskiptahugmynd

Ég hét mér því í dag að taka aldrei framar mark á langtímaspá yr.no, sem er norska veðurstofan, eftir að hafa þurft að fara gangandi til tannlæknis í snjó og hálku. Og nýju vetrarskórnir ekki fullgengnir til. HFF-veðurspáin gerði ekki ráð fyrir lífshættulegum aðstæðum þegar ég pantaði tímann fyrir tíu dögum. Kvenbroddarnir sem passa samt bara á strigaskó týndust í endurbótunum í fyrra og enduðu mögulega óvart á nytjamarkaði í bænum.

 

Í hjarta Akraness, einu þeirra, er Faxatorg og svo harðlokað vegna lagnaskipta að ég þurfti að fara Sandabrautina til að komast út á Skagabraut. Ég man ekki hvort ég bjó í hornhúsinu suðaustanmegin eða því við hliðina, húsinu sem bíllinn ók á og braut glugga á jarðhæð svo glerið fór yfir rúmið hennar Hildu systur, 2 ára, sem í eina óþekktarkasti lífs síns vildi ekki sofa í rúminu, bara inni í stofu hjá foreldrum okkar, og bjargaðist þannig frá glerbrotum, eins og ég hef áður sagt frá hér.

 

Beiskjublandin hugsun kom upp þar sem ég skreið eftir glerhálli Sandabrautinni. Hvar var ég, þá þriggja ára, þegar þetta gerðist? Vaknaði ég við lætin eða skipti næstelsta, afskipta olnbogabarnið hreint engu máli? (Lesið ykkur endilega til um hlutskipti miðjubarna) Enn eitt áfallið sem ég get sett í sarpinn - með atvikum eins og að hafa aldrei fengið skutl í skóla (ekki einu sinni háskóla), gengið heim í frosti eftir leikfimi og sund með blautt hárið (hart og brothætt af frosti), bara mátt taka tvær bækur á dag í bókasafninu, ekki fengið að varalita mig 11 ára, fengið rauðu hundana, skarlatssótt og mislinga YFIR JÓLIN (við systkinin). Það kom sér að vísu vel að mamma var hjúkka. Bara það að ekki var farið að bólusetja fyrir þessu á þessum tíma þýddi að heil jól voru höfð af manni. Og ég man meira að segja örlítið eftir þessu, lækninum sem kom heim og að vera of lasin til að geta sagt honum hvernig mér leið ...

 

Þetta yrði ritröð upp á tugi bóka þegar ég loks treysti mér til að rifja þetta allt upp og skrásetja með Arnaldi eða Yrsu, þetta eru þannig minningar, yrðu þannig bækur. Átjánda bókin í flokknum gæti heitið Jólin sem aldrei komu - og mynd af sorgmæddu, fárveiku barni á kápunni, blörrað jólatré í baksýn með rauðu X-i yfir ... kannski líka flissandi foreldra sem fengu sín fyrstu friðarjól í mörg ár.

 

Ég reyndi að slaka á alla leiðina til tannsa, í því skyni að æfa mig fyrir tannlækninn sem vill hafa mann slakan. Í mestu slökuninni varð ég nú bara máttlaus, rann alltaf til, því það hafði snjóað í morgun EFTIR að gangstéttir voru mokaðar. Það var við frostmark og þetta í raun algjör hryllingur.

Gott að ég gaf mér þrjá tíma til öryggis, ekki veitti af. Að sumri til tekur þetta í mesta lagi korter. Ég þrammaði í þeirri viðleitni að setja þyngdarpunktinn á miðjan fót sem gerir nákvæmlega ekkert fyrir yndisþokkann. Enda stoppaði enginn og bauð mér far. Ég fer sennilega ekkert meira út í vetur.

 

Tannlæknirinn tók mér ofboðslega vel, hrósaði mér fyrir vel hirtar og fagrar tennur, engin skemmd, og sagðist þurfa að laga örlítið jaxl sem hafði brotnað upp úr, þyrfti ekki einu sinni deyfingu ... þá byrjaði ég að stífna pínku en geymi það til áttunda des. Ég gekk út svo miklu borubrattari (fliss) og beint í fiskbúðina og svo Einarsbúð því innanbæjarstrætó ók ósvífinn fram hjá mér á leið út á stoppistöð.

 

Til að halda upp á að þessari kvíðvænlegu heimsókn væri lokið keypti ég lax sem drengurinn hafði pantað að fá einhvern tíma í matinn. Ég þarf að fara að beina honum blíðlega að núðlum ...

 

Ég fékk engin verðlaun hjá tannlækninum þótt ég biði vandræðalega lengi eftir að ég hafði borgað, svo ég rændi bara einni bók, DIY í tannlækningum, hélt ég, til að spara mér frekari heimsóknir á Kirkjubrautina. Sjá mynd.

 

Svo var þetta bara almenn skemmtilesning með fínustu fróðleiksmolum fyrir tannlækna, m.a. var einn kaflinn bara um það hversu marga kúnna þyrfti að rótfylla til að geta keypt sér snekkju, miðað við þegar búið væri að borga námslánin, stofnkostnað stofunnar og slíkt. Snekkjur eru á ýmsu verðbili svo meðaltalið var tekið, 2 milljarðar sem er ekkert svo mikið ef maður er tannlæknir, skilst mér. Kannski ég geti nýtt mér eitthvað úr bókinni áður en ég skila henni.

 

Í fiskbúðinni fékk ég fínar móttökur í fyrstu heimsókn minni þangað í margar, margar vikur, keypti girnilega laxabita (ókei, með roði sem ég hef þó lært að lifa með), röstíkartöflur og grænmetisrétt, ásamt besta rúgbrauði þessa heims sem fæst þarna og grillir aðeins í efst á myndinni.

 

 

Loðhúfan mín var of hlý svo hún fór upp á haus og niður í hönd til skiptis, það var samt skítkalt úti, og þegar hún datt óvart í tandurhreint gólfið á fiskbúðinni áttaði ég mig á því að ég hafði ekki bara misst húfuna, ég hafði misst það ... maðurinn tók hana ekki upp og rétti mér ... ég hefði þakkað honum undirleit og rjóð og við farið að tala saman og svo hefði hann boðið mér á Galito ... en hann sá húfuna sennilega ekki. Kannski hefði samt vasaklútur gefið aðra útkomu. Tímarnir hafa breyst mikið síðan ég dreifði lekkerum blúnduvasaklútum um öll gólf í Klúbbnum í gamla daga og uppskar alltaf vel.

 

Ég reyndi að gefa fiskkaupmanninum mergjaða bisnesshugmynd ... heimsendingu eftir lokun. „Ég myndi borða fisk þrisvar í viku,“ lofaði ég og upp í ermarnar á öðrum Skagamönnum. Hann rétti mér bara laxinn og sagði: „Gjörðu svo vel.“ Það var þá sem ég mundi að allir Skagamenn eru á bíl nema ég, það yrði bara svona ölmusuheimsending og mögulega rándýr. Ég held bara áfram að borða nautasteikur. 

Safaríkar samsæriskenningar og ein heimatilbúin

Safaríkar samsæriskenningar hafa grasserað áratugum, jafnvel öldum saman. Og margar nokkuð skemmtilegar. Nýlega las ég grein um að uppáhaldssnakk Karlottu prinsessu, dóttur Vilhjálms og Katrínar, langömmubarns Elísabetar ... væri ólífur. Eftir að hafa lesið ögn um samsæri og spillingu fannst mér líklegt að fyrirtæki sem selur ólífur hafi greitt ungu hjónunum fúlgur fjár fyrir að koma þessari sögu af stað, hvað selur betur en lítil og sæt prinsessa sem elskar ólífur. Nú verða börn um allan heim brjáluð um ólífur og allir græða. Ég var komin yfir fertugt þegar ég fékkst til að smakka ólífur. Sko! En þetta er tilbúningur minn þótt hver  maður sjái að þetta er rosalega líklegt.

 

Hér koma svo nokkrar almenningar kenningar:

- Lyndon B. Johnson, þá varaforseti Bandaríkjanna, skipulagði morðið á John F. Kennedy árið 1963. Hann reyndi síðar að kenna Kúbverjum um.

 

- CIA skipulagði hryðjuverkin þann 11. sept. 2001 - ég man ekki alveg hvernig en veit svo sem af eigin reynslu að hægt er að falsa ansi hreint margt með speglum.

 

- Jón Gunnarsson fékk sitt ráðuneyti til að tryggja honum hærri eftirlaun. Einmitt, sjúr ... ég trúi því miklu frekar að honum hafi verið falið að passa upp á að landið okkar hreina og fagra fyllist ekki af fólki sem minnir á Jósep og Maríu. Samúðarfullur trésmiður hefði t.d. ekki ráðið við verkið. Jón er nagli, bæði málmiðnaðarmaður og viðskiptafræðingur.

 

- Tilgangurinn með forsetatíð Donalds Trump var að frelsa mannkynið úr viðjum spilltra embættismanna og eina ástæðan fyrir því að hann var ekki endurkjörinn var víðtækt kosningasvindl. Um 17% Bandaríkjamanna trúa því að heiminum sé stýrt af djöfladýrkandi barnaníðingum úr Demókrataflokknum.

 

- Jörðin er flöt. Maður sem vildi ekki koma fram undir nafni (hjá BBC) sagði að það væri áberandi hvað tæknirisar og samfélagsmiðlar leggi mikla áherslu á að fela þessar upplýsingar. „Við erum bara þrælar og við lifum á mjög dimmum tímum“ segir hann meðal annars. „Þú vilt halda þrælnum þínum eins heimskum og hægt er ... sniðugt að ljúga að honum svona grundvallaratriði eins og að hann búi á einhverri kúlu þar sem ef hann reyndi að fara í burtu, þá komi hann bara aftur á sama stað. Þannig er okkur haldið í fangelsi og sagt að það sé engin útgönguleið.“ Veit ekki með ykkur en þetta er sannfærandi.

 

- Bandaríkjamenn sendu ekki geimfar (Appollo 11.) til tunglsins árið 1969, þetta var fölsun og myndirnar af meintri geimgöngu voru teknar á Íslandi. Einnig möguleg blekking til að láta fólk halda að tunglið sé líka hnöttótt. Þetta er svo áberandi þegar maður veit þetta.

 

- Kínverjar bjuggu til kórónuveiruna og slepptu henni lausri til að klekkja á Bandaríkjamönnum. Og 5G-kerfið njósnar um okkur. Því seinna verð ég að mótmæla, ég er viss um að áætlanir Bill Gates um að lauma njósnatæki inn í heila okkar með bólusetningum í handlegg, nægi alveg til njósna, svo 5G er í lagi. En hvað veit ég svo sem?

 

Sálfræðingar vilja meina að samsæriskenningar þrífist sérstaklega á erfiðum tímum og séu framkallaðar af ótta og kvíða. En hvað vita sálfræðingar svo sem? 

 

P.s. VARÚÐ, BOLD: Ég hef ekki séð boldið í marga mánuði en sá hluta af því áðan. Sýnist á öllu að Ridge sé að undirbúa enn einn skilnaðinn við Brooke! Tengist Tómasi syni hans sem gæti hafa sýnt Hope (dóttur Brooke) of mikinn áhuga. Hugsa að ég nenni ekki fara aftur fyrr en Hope uppgötvar að hún sé líffræðileg móðir barnsins sem Steffí Ridgedóttir elur nú upp sem ættleitt barn sitt en Hope var talin trú um að barnið hefði dáið. Hversu lengi er hægt að teygja lopann?

Vinafækkun og slökunarskortur hjá tannlækni

Ekki get ég sagt að stuðningsyfirlýsingum hafi rignt yfir mig síðan í gær vegna eins besta Eurovision-lags allra tíma en tvær dásamlegar konur, önnur af Álftanesi og hin úr Vestur-Húnavatnssýslu, ef mér skjátlast ekki, hafa lýst yfir hrifningu á laginu. Sú fyrrnefnda ætlaði að bæta því á feel good-listann sinn á Spotify og hin segist halda mikið upp á það, að það sé stórkostlegt. Þetta gladdi mig. Enn til skynsemi í þessum heimi.

 

Dagurinn hefur verið afskaplega viðburðasnauður. Vonbrigði yfir ráðherravali gátu ekki einu sinni hresst mig við. En Rokklandi tókst það næstum. Ég vildi að ég gæti kennt bilaðri dyrabjöllu um rólegheitin ... en vinum mínum fækkar alltaf til muna þegar ég blasta skoðunum mínum á umdeildum málum á blogginu, ekki síst þegar kemur að Eurovision. Kommon, þetta er söngvakeppni, ekki bolludagur! Og vitið þið hvað það er mikið vesen að finna nýja vini, nánast vikulega? (Skagadrottningin á mömmur.is á heiðurinn af bollumyndinni)

 

Svo er það tannlæknir á þriðjudaginn. Ég kvíði eiginlega meira fyrir hálkunni sem mig grunar að verði þá, en sjálfum tannsa. Samt ... síðast þegar ég fór til hans skeytti hann saman fjórum tönnum og skar svo neðan af tveimur þeirra ... og sagði mér allan tímann að ég yrði að slaka betur á. Mín einu varnarviðbrögð almennt eru að gera mig stífa. Ég geri það líka í strætó til að þyngja vagninn þegar eru miklar hviður á Kjalarnesi. Ég veit að ég geri mér engan greiða með því, auðvitað ætti ég að slaka vel á, lygna aftur augunum og hugsa um eitthvað fallegt, eitthvað allt annað en ísbjörn. En nú í mörg ár hafa engar skemmdir fundist í tönnum mínum, þetta var bara eitthvað gómskjaftæði ... og ég er viss um að það var að undirlagi tannlæknis míns og kannski fleiri að Íslensk hollusta hætti að framleiða Fasta - því þegar ég fór að drekka vænan sopa af þeim gæðadrykk fóru neglur mínar að vaxa og tennurnar styrktust. Orkan jókst líka. Þekki ég engan nógu valdamikinn til að að skipa ÍH að hefja á ný framleiðslu á Fasta. Og þá selja hann víðar - hann fékk eiginlega bara í Fjarðarkaupum en samt sá systir mín hann aldrei þegar hún fór stundum þangað. Svo Kaja hér á Akranesi pantaði hann fyrir mig. Ó, hversu mikið ég sakna þín, elsku Fasti minn. 

Algjört Eurovision-sjokk í útvarpi og óvart bomsumóðgun

Bókmenntaþátturinn Þarf alltaf að vera Ásta? gekk svona líka glimrandi vel í dag, og gestirnir; Ásta í bókabúðinni, Ásta í bókasafninu og Ásta í galleríinu, voru frábærar. Skemmtilegar, víðlesnar og fagrar sem foldin. Það sem við gátum talað, eins og um það sem við lásum í æsku og fram á þennan dag. Óli sjálfur var tæknimaðurinn en Óli, gamli nágranni minn, sá um tæknistjórn þáttarins á undan, það urðu miklir fagnaðarfundir af því að hann er fluttur í bæinn. Óli stóð sig óaðfinnanlega í mínum þætti fram að síðasta lagi ... Sundfélag ÍA sér um þetta árlega helgarútvarp sem má segja að „hringi“ inn aðventuna. 

 

Við áttum eitt sameiginlegt, kellurnar, og það var að engin okkar hafði áður lesið jafnlítið af jólabókum en núna fyrir þessi jól en þeim mun meira var um kynningu á bókum sem okkur langaði í og þráðum að lesa og höfðum heyrt um ...

 

Nokkrir Skagamenn eru í jólabókaflóðinu. Einn með ljóðabók, annar þýðandi þykkustu bókar þessarar vertíðar, hún heitir Vítislogar (bókstaflega allt um seinni heimstyrjöldina), vel yfir 800 bls. og svo (ásamt öðrum) þýddi Gulli sem var í mínum bekk allan barnaskólann, stjarneðlisprófessor eða eitthvað álíka, afskaplega safaríka bók sem heitir Framtíð mannkyns, örlög okkar í alheiminum, eftir Kaku. Og auðvitað fjölluðum við líka um glæpasögur, ástarsögur, kökubók og fleira.

 

Ég gleðst yfir því hversu margar bækur eru komnar sem rafbók á Storytel (nenni bara að hlusta þegar ég brýt saman þvott), finn að ég er komin með valkvíða og væri löngu hætt í áskrift ef ekki væri fyrir þetta aukna úrval. Mér finnst ekkert mál að lesa heilu bókaflokkana í gemsanum mínum, bara þægilegt og alveg sérlega næs í strætó. Þetta er eflaust framtíðin svo að á 100 ára afmælinu mínu (eftir áratugi, nb) hlaðast kannski bestu afmælisgjafirnar beint inn á gemsann minn og ég get lesið meðan ég hlusta á hressilega nikkutónlist í bakgrunni og bryð svið.

 

Mynd - efst: Óli, Ásta og Ásta. Ásta var ókomin þegar myndin var tekin.

 

Þessi dagur gat ekki orðið betri, hélt ég, en svo bað ég Óla um að setja annað lokalag á fóninn en ég hafði valið þegar ég skrifaði handritið. Framlag Rússlands í Eurovision árið 2010, eitt af þeim betri í þessari keppni. Ég hélt að allir vissu það. Rokkballaða ... Lost and Forgotten, lag sem var eiginlega sent í keppnina sem hálfgert grínframlag, minnir mig, ástarbull eitthvað en lenti samt frekar ofarlega, ef ég man rétt, og ég fílaði það ekki fyrr en EFTIR keppnina. Vissulega dramalag og þótt ég hafi ógeð á dramatík býr sú tík samt í mér þegar kemur að tilfinningaríkum og tárvotum Rússum sem hafa ætlað að gera at í Eurovision en áttað sig á að þetta var bara samt skrambi gaman. Hefðu mátt vera ögn meiri rólegheit þegar kom að vindvélinni í lokin, það er það eina.

 

Ásta er mikill sérfræðingur í Eurovision, virkilega fróð og ég hafði haldið að hún byggi yfir visku um hvaða lög væru góð og hvaða lög ekki. Óli hélt ég líka að hefði vit á músik en eftir að þau tvö nánast hraunuðu yfir þetta lag, eiginlega gubbuðu og það nánast upp í opið geðið á mér, grunar mig að sumt fólk hafi fengið vinnuna sína vegna útlitsins. Hmmmmm.

 

Læt þetta flotta lag fylgja með og bið ykkur að hækka vel og hlusta á það þangað til ykkur finnst það gott! Ég hafði heyrt Street Spirit (með Radiohead) svona 38 sinnum á MTV áður en ég allt í einu uppgötvaði hversu mikil snilld það væri, sama má segja um Eartquake (Lón, Valdimar) sem ég heyrði oft á Rás 2. 

 

Við heimkomu var ég enn í sjokki þrátt fyrir flott skreytta bollaköku (úr Kallabakaríi) sem elsku Sundfélagið gaf mér í kveðjuskyni, en vel hressandi kaffibolli fékk mig til að fyllast æðruleysi, góður tónlistarsmekkur er auðvitað ekki sjálfgefinn ... Og þeir sem hlusta aftur og aftur og aftur á þetta lag eiga eftir að skilja mig fullkomlega þótt það verði kannski ekki alveg strax, ég get alveg beðið í nokkur ár. Þetta er alla vega eina Eurovision-lagið sem komst á Spotify-listann minn yfir ýmis lög. Og það eru meðmæli! Ég þekki engan sem heldur upp á þetta lag en ég hef heldur ekki spurt alla!

 

Klukkutíma eftir heimkomu fékk ég ansi hreint skemmtilega heimsókn frá gamalli vinkonu. Hún mætti með mat með sér, hollan fiskrétt sem hún hafði búið til fyrr í dag og ég þurfti bara að skella í ofn í 20 mín. um sexleytið. Hann bragðaðist ofboðslega vel. Það var chili í sósunni, slurp. Megi aðrir taka Sillu sér til fyrirmyndar í heimsóknum sínum í Himnaríki ... myndi ég segja ef ég væri ekki frekar hógvær.

 

Ég sagði Sillu frá raunum mínum og sjokki fyrr í dag og fékk heilmikla samúð, hún fékk líka áfall þegar ég sagði henni frá konunni í skóbúðinni sem leiddi mig að bomsum þegar ég leitaði að flottum vetrarskóm. „Svona bomsum kannski?“ spurði hún, miklu, miklu yngri en ég, og benti á eigin bomsur sem stóðu við dyrnar. Ég þurfti að segja mjög langa sögu um eitthvað algjörlega ótengt skóm til að hún gleymdi þessu bomsubulli. Risaeðlur, herðatré og Hótel Holt komu við sögu.

 

MYND: Sætar-saman-sjálfa með Sillu. Beethoven í baksýn.

 

Dyrabjallan tók upp á því að bila í dag, skömmu eftir að Silla kom í heimsókn. Það átti að afhenda mér vöru (kerti með jólailmi) sem ég var búin að borga, ferðasjóðssöfnun fyrir skólabarn í næsta húsi, Nýju blokkinni. Það þurfti þrjár tilraunir til að afhenda kertið og tókst fyrir rest með aðstoð Messenger. Mæli með að fólk komi í heimsókn til mín eftir kl. 17 á mánudaginn nema það sé með góðan fiskrétt á sér. Ef heimsóknin er mjög áríðandi og aðkallandi hleyp ég auðvitað stigana ... þetta eru svo sem ekki nema nokkrar hæðir.

 

Nú er að lauma eins og 50 krónum að hirðrafvirkja Himnaríkis. Það gerðist eitthvað þegar bjöllunni (í fyrstu tilraun kertaafhendingar) var hringt (óvart, eða bjölluat) sjónvarpið fraus í smástund og við misstum af öllu um mögulega ráðherra í nýja ríkisstjórn - svo Vignir rafvirki fær skemmtilega ráðgátu til að fást við. Nú heyrist ekkert þegar hringt er. Líf mitt er helst til of æsandi stundum.

Músikforrit sem les hugsanir og snjóhvítur fössari

Allt í einu var tónlistarveita YouTube komin í tölvuna mína og vildi fá mig í leik við sig. Ég átti að velja fimm uppáhalds-eitthvað sem var frekar erfitt. Ég ýtti á Wu Tang Clan, Pink Floyd, Led Zeppelin, Jónsa úr SigurRós og Mozart, ég fann ekki Radiohead og marga fleiri, nennti kannski ekki að skrolla mikið lengur en sá svo fullt af íslensku tónlistarfólki ögn neðar. Svo ýtti ég á Done, og sjá: YouTube hafði gert alls konar lagalista fyrir mig og þar voru elsku Radiohead. Þannig að kvikindið les hugsanir ... Davíð frændi var búinn að segja mér frá því og hann yfirgaf Spotify-veituna einmitt vegna þess að forritið les mann svolítið. Það var sem sagt ekki bara G5-njósn í bóluefninu, heldur líka í „gjöfinni“ frá ríkisstjórninni skv. Persónuvernd. Af hverju mega góð fyrirtæki ekki fá aðgang að myndavél okkar og fleira? Á meðan tæknin læsir mig ekki inni og elskar mig ofurheitt og reynir að tölva (barna) mig, eins og í skelfilega vondri bók eftir Dean Koontz (Bad Seed) er ég sátt. Já, það var gerð kvikmynd og allt, sennilega er hún jafnslæm.

 

Kúl, þetta auðveldar lífið á svo margan hátt, músiklega og kannski meira. Nú er Beethoven í gangi, beint á eftir Mozart. Sinfóníur reyndar ... Samt ættu öll vönduð njósnaforrit að vita að ég er brjáluð í hákirkjulega kórtónlist, en auðvitað ef fylgst er  með ferðum mínum sést að leitun er að ókirkjuræknari manneskju ... Millivegurinn er samt ekki alltaf bestur, eins og í einu mötuneyti lífs míns þegar reynt var að gera öllum til geðs (örfáu körlunum sem hötuðu krydd) og allir grétu í hádeginu yfir bragðlausum mat. Og svo var það hitt mötuneytið þar verkstæðiskarlarnir rúlluðu út á barmi hjartaáfalls eftir ofsaltaðan matinn - ég hef áður grátið hér yfir nætursaltaða fiskinum sem var nú bara ferskur fiskur á matseðli og þau aldrei verið með nætursaltað ...

 

Það sló þögn á partí gærdagsins þegar kom í ljós að seinni tölur í NV-kjördæmi yrðu látnar standa. Ég veit ekki betur en að dóttir heimsfrægra hjóna heiti einmitt North West - sem segir mér að þetta hafi alltaf átt að gerast. Væri skrifað í skýin. Gæsahúð samt.

 

Annars tóku Keli og Krummi þessu sérlega illa (sjá mynd) en segja má að þeir hafi speglað svipinn á öllum í boðinu. Þetta er kosningasvipurinn á þeim - þegar hlutirnir fara ekki eins og þeir ættu að fara. En hvenær tökum við svo sem mark á köttum?

 

Hér í Himnaríki verður eigi stokkið á Svartan föstudag. Ekki að ég eigi nóg af peningum og þiggi ekki afslátt, heldur nenni ég því ekki. Elfa vinkona horfði svolítið smeyk á mig eitt árið, daginn eftir Þakkargjörðarmáltíð þar sem Tom hafði gert einstaklega góða sætkartöflumús með sykurpúðum! og spurði hvort mig langaði kannski í búð í dag? „Á svörtum föstudegi?“ spurði ég hlessa. „Uuuu, nei, takk, ég skal koma með þér ef þú vilt fara.“ Feginssvipurinn sem kom yfir hana var ógleymanlegur og nú veit ég að hún er ekki vinkona mín fyrir tilviljun.

 

 

Hætturnar af búðarápi eru svo sem alltaf fyrir hendi. Ég fékk hrikalega góða þjónustu í Steinari Waage-skóbúðinni í Kringlunni fyrir tveimur vikum, og hvað gerðist? Ég keypti mér vetrarskó og hafði nánast verið á leiðinni út þegar ég var gripin, lífsviljinn farinn og fullvissa um að örugglega væri ekkert til á mig ... ég myndi nota gömlu skóna lengur, en ekki í hálku og snjó, og í karlafatabúðinni rétt hjá, jólaföt handa stráksa. Ég vara virkilega við góðri þjónustu í búðum, það getur verið svo dýrt.

 

Nú hefst bókaþáttarundirbúningsdagurinn stóri. Fyrst samt morgun- og hádegisverðurinn; kalkúnn með öllu ... fyrsti hluti.   

Flott veisla en léleg byrjun á kjaftó

Kalkúnaveislan gekk ljómandi vel í kvöld. Kalkúnninn afar góður og meðlætið alveg geggjað. Mér fannst allt of sjoppulegt að rétta stelpunum og fóstursyninum take away-bakka og segja gjörsovel, svo ég raðaði á fínt fat og fyllti nokkrar skálar af góðgætinu.

 

Önnur, sú sem bjó á Bretlandseyjum mætti með rauðvínsflösku sem var ákaflega notalegt en við erum samt greinilega allar frekar lítið í drykkju en ég hafði keypt malt&sappelsín-blöndu sem passaði líka vel við. Hvað býr maður til úr rúmlega hálfri rauðvínsflösku? Er hægt að jólaföndra eitthvað úr rauðvíni? Eða kannski bara bjóða stelpunum aftur? Ég gæti það því ég fékk fjóra takameð-bakka í Grjótinu og við fjögur borðuðum okkur pakksödd af þremur - mér yfirsást fjórði pakkinn einhvern veginn því allt var orðið svo troðfullt í skálum og á fatinu eftir þrjá - hann stóð í allt kvöld neðstur með þá tómu ofan á sér en er örugglega í lagi. Í lok kvölds fór ég og tók til, eins og maður gerir þegar maður tekur reglulega D-vítamín. Þá hverfur það sem sumir halda að sé leti. Hér í gamla daga hefði ég bara slökkt ljósin, lokað eldhúsinu og ráðist svo á ósköpin eftir vinnu daginn eftir, þá var maður nú ungur og hress og gat tekið trylling  með uppþvottabursta í hönd, enga uppþvottavél. En þá hefði líka eyðilagst matarbakkinn sem bíður nú í ísskápnum eftir að gleðja bragðlaukana á morgun.

 

Ég á sem sagt handa mér í matinn fram á laugardag, stráksi verður að heiman um helgina, það var meira að segja líka talsverður afgangur af þessum þremur skömmtum ... mjög vel útilátið.

 

Slúðurhefðarklúbburinn var kannski ekki svo góð hugmynd með kalkúna ... ég lét sprengjuna falla eftir að hafa undirbúið jarðveginn og gefið í skyn að þetta væri eflaust vitleysa en ... heimildarmaður minn (karlkyns) væri nú ekki vanur að fara með fleipur. Þá fékk ég alvörusprengju í andlitið:

 

„Já, ég hef einmitt heyrt þetta, við vorum að ræða það í vinnunni í dag, hvort þetta gæti verið,“ sagði önnur en hin hafði ekkert heyrt en vinnur þó á enn stærri vinnustað. „Þessi aukaviðbót þín, Gurrí mín, gerir söguna vissulega miklu meira krassandi,“ hélt hún áfram, „en jafnframt ótrúlegri ... Ertu viss um að það hafi ekki bara blandast saman tvær sögur?“

 

Ég er ógeðslega léleg í þessu, viðurkenni það alveg, gleymi líka oft sögum, alveg sérstaklega ef ég er beðin fyrir þær, og umræður okkar fóru bara um víðan völl eftir litlu hvellhettuna mína sem sprakk ekki einu sinni - t.d. um hvernig var í sveitinni þegar við vorum litlar (við urðum allar fyrirvinnur heimilisins á barnsaldri, nánast). Hvorug þeirra lenti þó í þeim hryllingi að þurfa að borða leikfélaga sinn eins og ég ... (áður en þið hringið í lögguna ... þetta var kálfur). Önnur vinkonan slapp alfarið við uppvask í sinni sveit (hjá frændfólki) og fékk að vera í útiverkum með bóndanum, heppin. Ég var oft næstum drukknuð í uppþvottavatninu.

 

Ég fékk sem sagt ekki EINA kjaftasögu í kvöld! Léleg byrjun nema þetta verði bara kalkúna- og sveitasöguklúbburinn DIG (upphafsstafir okkar þriggja) Samt er DIG (að grafa) tilvalið nafn á kjaftaklúbb, sögur sem þarf að grafa upp! Til að dulbúa svo nafnið ... Klúbburinn Grafa? Allir myndu halda að við værum gröfukarlar og við gætum óáreitt/ar grafist fyrir um allan skrambann og kumrað svo yfir skonsum og gúrkusamlokum einu sinni á ári. Ríkisstjórnir eiga eftir að segja af sér!!! 

 

Ég fékk svohljóðandi inntökubeiðni í snobbhefðar-skonsukjaftaklúbbinn á miðvikudag: „Var þessi klúbbur ekki örugglega stofnaður utan um mig? Hópur ólyginna hefðarkatta?“ spurði umsækjandinn. Fyrir þetta held ég að ég verði bara að stofna klúbb þrátt fyrir slæma byrjun - og bjóða þá kannski eingöngu upp á „skonsur“ með hleyptum rjóma og sultu. Eða svona High Tea-dæmi? Er ekki Apótek með slíkt? Það væri líka hægt að skreppa þangað árlega. Og Gröfu-fólk þá búið að safna SÖNNUM sögum í sarpinn í 364 daga. Brilljant!

 

 

Talandi um enskar skonsur - English Muffins: Mér finnst að Costco á Íslandi ætti að flytja þær inn.

Fékk oft þessar sjúklega góðu skonsur hjá Elfu úti í Ammríku - þær (eða fyrirtækið) heita meira að segja Thomas, eins og maðurinn hennar Elfu.

 

Ég verð í fríi á morgun, þarf að undirbúa þáttinn á laugardaginn; Þarf alltaf að vera Ásta? Svo ég geri fátt nema lesa, hugsa, borða kalkún, lesa, lesa og drekka kaffi, pakka jú niður fyrir helgardvöl drengsins - og kannski athuga hvort einhver geti prentað út handritið að þættinum fyrir mig ... eða hlaða iPadinn? Ég hlýt að geta nýtt tæknina eitthvað. Ætli ég þurfi að taka geisladiska með eða er öll tónlist til hjá þeim? Er ljótt að stríða hlustendum með því að hafa alla viðmælendur með sama nafni? Nei ... 

Vá, hvað ég hlakka til.

Safaríkur kalkúni og safaríkt kannski ekki-hneyksli

Veitingastaðurinn Grjótið, sá nýjasti hér á Akranesi, býður upp á sérdeilis skemmtilega nýjung nú um helgina. Eða Þakkargjörðarmáltíð fim., fös. og lau. - til að borða á staðnum eða taka heim. Mína fyrstu slíka máltíð fékk ég árið 1991 í Árbæ fyrir klíkuskap (heppilegur kærasti) og síðan aftur 2016 í Conway, WA, USA, og hef allar götur síðan þráð að lenda í félagsskap fólks sem hefur áhuga á slíkum boðum og heldur þau ... en engan fundið. Sumir vilja bara þorrablót, bolludag og slíkt sem er líka ágætt. LÍKA.

 

Eftir seinna hraðprófið á dögunum, þegar Skaginn var undirlagður af covid (bataknús til Grunarfjarðar sem glímir við þennan fjanda núna), hélt ég lítið kökupartí í frábærum félagsskap. Sú sem skutlaði mér og sú sem við hittum á leið í hraðpróf mættu og snæddu tertur og brauðmeti með okkur stráksa. Nú verður leikurinn endurtekinn, með enn meiri fínheitum, safaríkum kalkúna, vonandi, og meðlæti, meira að segja verður graskersbaka í eftirrétt. Ég spurði, eins og hver annar hnetuhatari, hvort væru hnetur einhverju (t.d. fyllingunni) en fékk að vita að svo væri ekki, það fylgdu hnetur með Waldorf-salatinu, fólk gæti sett þær út í, ef það vildi. 

 

Í morgunsturtunni hugleiddi ég þetta svolítið. Væri ekki snjallt að stofna klúbb, bara við þrjár? Svo fór ég að hugsa um Hekls Angels og Dúlluklúbbinn (heklklúbbar) sem ég hef vanrækt hroðalega vegna tímaskorts ... Önnur vinkonan var búsett í einu af Norðurlöndunum í nokkur ár, hin bjó á Bretlandseyjum og þetta gæti gert umræðurnar ansi hreint áhugaverðar. Heimaalinn kálfur og það allt. Ég er sæmilega sigld, eftir siglinguna um Karíbahaf jólin 2018, ég var búsett í London í 51 viku árið sem Freddy Mercury gerði allt vitlaust með Bohemian Rapsody, og rest svo sem bara heimsóknir til Elfu í Ameríkunni.

 

Hvað um svona „yfirstéttalegan“ snobbklúbb (ég bý í 170 Akranes) með fínu nafni? Við gætum borðað enskar skonsur með hleyptum rjóma og sultu, drukkið dýrindiskaffi með og sagt svo spennandi leyndarmál að það munaði minnstu að við þyrftum að drepa hver aðra til að ekkert spyrðist út. Setningar á borð við: „Algjör óþekktarangi, þessi ráðherra ...“ eða „Sagði Guðni þetta virkilega?“ Kumra svo svolítið, alls ekki hlæja.

 

Í fyrsta sinn á ævinni sit ég á safaríkri kjaftasögu og ég verð eiginlega að hafa heilan klúbb í kringum hana en ég nenni ekki að baka enskar skonsur. Annað ... engin okkar er sérlega mikið fyrir kjaftasögur sem er galli og slær eiginlega snobbklúbbinn af áður en hægt er að stofna hann. Kannski verður þetta bara árlegur viðburður, þakkargjörðarmatur um þetta leyti og við höldum áfram að tala um alþjóðastjórnmál, endurvinnslu og verndun svæðislýsinga smárása í hálfleiðurum (ég kem því alltaf að).

 

 

Ef einhver kýs (dirfist) að spyrja mig út í þetta safaríka hneyksli (eða ekki-hneyksli) verða spurningar undir öllum kringumstæðum að hefjast á: „Er þetta kannski sagan um xxxx sem gerði xxx með xxx og svo xxx?“ Það heitir að spyrja upplýsandi spurninga og ég mun hafa fleira að segja í boðinu nema allir hitti á það rétta. Tillögur að öðrum umræðuefnum eru líka vel þegnar. Og að nafni á snobbklúbbinn.

Bæklingur illskunnar og reglur fyrir karla

Prýðilegt hefur verið að eldast, alls ekki sjálfgefið að bæta nánast endalaust við árum og vera við fína heilsu, ef frá er talið sársaukafullt hælsæri sem kom eins og skrattinn úr sauðarleggnum nýlega (bólusetning nr. 2 í júlí?). Það hefur verið dásamlegt að öðlast kjark til að rífa kjaft þegar þarf, segja nei, takk án samviskubits við sölumennina með eldspýturnar, og breytast smám saman í grömpí kerlingu. Ég er samt ekki alveg komin þangað en stefni að því að vera laus við meðvirkni cirka sjötug. Ég er meira að segja búin að lofa að íhuga bónorð um það leyti.

 

Strax um fertugt var orðið hættulegt að veikjast því flest, meira að segja fótbrot, var flokkað sem breytingaskeið þótt um tíu ár væru í það hjá langflestum fertugum ... Ég sá í bók (eftir ungan erlendan rithöfund) að maður sem hitti tæplega fimmtuga mömmu sína eftir nokkurra ára aðskilnað ... að á handarbökum hennar hafi mátt sjá nokkra ellibletti, lifrarbletti ... Sú er bráðþroska, hugsaði ég. Krabbameinsfélagið kallaði mig konu á mínum aldri ... hárgreiðslukonan leitaði að gráum hárum hjá mér til að geta talað um háan aldur okkar. Vinkona mín skrapp reglulega til London til að baða sig í aðdáun karlmanna, eins og ég hef áður sagt frá, hún varð ósýnileg um fertugt hér á landi. Ég var nú samt komin vel yfir fimmtugt þegar bæklingurinn kom í umslagi merktu mér.

 

Ég sýknaði Halldór fjanda nánast strax af þessari sendingu, enginn getur haft slík sambönd eða býr yfir annarri eins illsku. Þarna mátti sjá auglýstar sérstakar þvaglekavarnir, nætur-táhlífar (svo tærnar snertist ekki á nóttunni!), sérstök pillubox, salernisstuðning, rafhlöðuknúið pillubox sem lætur vita. Þarna var meðalaglasaopnari, grindarbotnsvöðvaþjálfari, göngustafur með ljósi, ísbroddur fyrir göngustafi, sokkaífæra, farsími með stórum tölum, spil með stórum tölum, sethringur, hnépúði, lakastrekkjari, fótahitari, ælupoki (sem kostaði um 2.000 kr.), derhúfa með stækkunargleri, fylgihlutir fyrir göngugrindur og margt fleira. Ég viðurkenni alveg að sokkaífæra hefði komið sér vel þegar ég fékk þursabit um daginn.

 

Ég fékk nokkur einkaskilaboð eftir að ég setti þetta á Facebook, beiðnir um að taka mynd af eins og t.d. pilluboxinu með áminningu og hvernig væri hægt að panta sumt, en ekki fyrir Facebook-vinina sjálfa heldur háaldraða foreldra þeirra eða afa og ömmur. Þannig að þetta gagnaðist einhverjum sem var æði. Þarna var samt ekkert sem ég hefði getað boðið mömmu upp á, nema ég vildi eiga á hættu að öðlast eilífa óvináttu hennar. Hún var vissulega hætt að vinna, naut þess að vera heima og ráða krossgátur, horfa á glæpaþætti, glæpamyndir eða lesa um blóðug morð í glæpabókum. Svona eru víst hjúkrunarfræðingar á eftirlaunum þegar þær fá ekki lengur að sprauta.

 

Svo sá ég á fb-síðu nýlega reglur fyrir alvörukarla. Ansi hreint strangar. Líf þeirra er nú enginn dans á rósum, eins og hefur verið bent á undanfarið. Hér eru nokkur dæmi, eða 3 greinar af 31, um hvað þessar elskur mega þola til að geta kallast alvörukarlmenn:

 

1. gr. Undir engum kringumstæðum mega tveir karlmenn deila sömu regnhlíf.

 

14. gr. Þú leyfir vini þínum ekki að klæðast Speedo-sundskýlu. Aldrei. Málið er dautt.

 

27. gr. Stelpa sem svarar spurningunni „Hvað langar þig að fá í jólagjöf?“ með „Ef þú elskar mig, veistu hvað ég vil,“ fær Playstation-tölvu, það er bara þannig.

 

Mér fannst ég hafa, þarna alveg fyrst, öðlast ögn meiri skilning á körlum eftir að hafa lesið þetta. Hinar 28 greinarnar voru ekki birtingarhæfar hér en þessar þrjár fyrir ofan gefa góða mynd. Ég er í raun engu nær og verð örugglega aldrei um þessar dularfullu, dásamlegu verur sem karlar eru.

Þarf alltaf að vera Ásta ...

Þá er dagskráin hjá Útvarpi Akranes, 95.0, komin út, ótrúlega þétt og skemmtileg ... minn þáttur (um bækur) verður kl. 13.30 á laugardaginn. Ég fæ þrjár frábærar konur í spjall um bækur. Þátturinn heitir Þarf alltaf að vera Ásta? Og svarið er já. Ástur eru afar mikilvægar í bókaheiminum á Akranesi, eins og mun koma í ljós í þættinum, alveg jafnmikilvægar og Evur eru í bókaútgáfu hér og Ólar eru sem tæknimenn ÚA. Ásta hin fyrsta í bókasafninu leiddi mig ljúflega yfir í ástarsögurnar þegar ég var búin með barnadeildina í æsku. Hún var svo frábær, fann alltaf eitthvað gott að lesa fyrir okkur lestrarsjúku krakkana.

 

Það var frekar algengt að sjá í svokölluðum minningabókum hjá Skagastelpum, 10 til 11 ára, að uppáhaldsbækur þeirra (okkar) bæru ástríðuþrungna titla, Ást og örlög, Ástir og meinleg örlög eða jafnvel Hjónaband í hættu - ég móðgaðist virkilega mikið út í mömmu þegar hún flissaði yfir minningabókinni minni. Ég var svo stutt frá því að verða fullorðin þarna, eignaðist minn fyrsta varalit 11 ára, ljósfjólubláan sem lét tennurnar virka gular, og mátti svo ekki nota hann.

 

Vissulega ábyrgðarhluti að setja ekki viðvaranir á sumar bækur. Fyrstu eiginmenn mínir ollu ekki beint vonbrigðum en þeir komu ekki fram við mig eins og prinsarnir og lávarðarnir í bókum Barböru Cartland komu fram við fagrar og eftirsóttar konur. Sá fyrsti var vörubílstjóri sem var nú í fínu lagi, byrjaði ekki Elvis einmitt sem vörubílstjóri? En minn reyndist ekki sérlega músikalskur svo þá var það bara næsti.

Fyrstu vinnustaðir mínir á fullorðinsárum voru verulega óspennandi eftir að hafa lesið bæði Beverly Gray-bækurnar og allt sem til var á íslensku eftir Agöthu Christie. Að fara í sveit var ekkert líkt Ráðskonunni á Grund, bara púl og vissulega stöku dansleikir (án aðalsmanna þó). Og svo framvegis.

 

Svo er sagt að það sé erfitt að alast upp nú til dags. Ég hlæ með ekka og mótmæli, bendi á sem dæmi sérlega erfiða bernsku mína og unglingsár þar sem sumar bækur, málshættir og orðatiltæki blekktu mann til að sætta sig við hvað sem var. Til dæmis sársaukafull blankheit, eða að fá mjög litla vasapeninga, ég fékk lengi 10 kr. á viku þegar ís með dýfu kostaði 12 kr. Hugsið ykkur grimmdina. Samt þrælaði ég alveg heima stundum, ryksugaði, þurrkaði nýuppvaskað leirtau og hellti upp á Kaaber-kaffi fyrir mömmu.

 

Nú til dags má segja að samfélagsmiðlar hafi mótandi áhrif á fólk en á mínum ungdómsárum voru það helst málshættirnir. Hilda systir heldur því enn fram að morgunstund gefi gull í mund, samt er hún ágæt, eiginlega bara mjög fín. Nú þegar reynsla mín til áratuga hefur sýnt hversu gott er að sofa út. Dýrmætt að fá nægan svefn, það lengir lífið að sofa sína 8-10 tíma, það er sannað! 

 

Engin er eik án kvista hélt mér t.d. í heljargreipum allt of lengi. Hvað þýddi þetta? Að ég yrði að giftast manni þótt hann hefði ótal „kvisti“, jafnvel BÆÐI sötraði og smjattaði, af því að hinn fullkomni maður væri ekki til? Vá, hvað ég sætti mig við marga kvisti í fyrstu hjónaböndum mínum. Svo bara komst ég að því með árunum að til eru virkilega margir nánast fullkomnir menn.

 

Við höfum oft hlegið að þessu, ég og minn fyrsti sem var nú ágætlega fullkominn, valinn eftir útliti vissulega en reyndist fínn að innan að auki. Hann tekur undir þetta sem ég segi en hann var ögn fyrri til að finna hina alfullkomnu konu en ég hef ekki enn fundið minn alfullkomna gaur. Mín leit er ekkert brjálæðislega áköf núorðið. Ég verð róleg til sjötugs.

 

Tvennt er kyn að manni hverjum, er t.d. málsháttur sem ruglaði mig lengi og hefði sennilega fengið mig fyrir rest til að efast um kynhneigð mína ef ég væri ekki svona vitlaus í karlmenn. (Mamma, þetta er djók).

 

Næstneðsta myndin sýnir vandræðin sem geta komið upp í annars sæmilega hamingjuríkum hjónaböndum. Þegar lagið Space Man kom út rétt fyrir aldamót varð ég svo hrifin af söngvaranum að ég hætti með þáverandi kærasta löngu áður en kom í ljós að sæti söngvarinn (sem geimvera í bláu pilsi, ekki sem viðskiptafræðingurinn) var eiginlega ekkert fyrir konur. Neðsta myndin er af honum (í viðlaginu, sem geimvera). Kíkið endilega á þetta löngu gleymda næntís-lag á YouTube, hljómsveitin heitir Babylon Zoo og lagið var svokallað one hit wonder, eða eina lag BZ sem sló í gegn. 

Nýtt fólk til að móðga ...

Við stráksi vöknuðum fyrir allar aldir og tókum 10.15-vagninn í bæinn. Rétt orðið bjart en ég las ljúfa ástarsögu alla leið í bæinn. Nú eru þrjár í takinu: Spennubókin Þú sérð mig ekki, Arnaldur Indriðason deyr (ótrúlega fyndin og hræðileg) og Jól á eyjahótelinu. Þeirri síðastnefndu byrjaði ég á í morgun því hún fer best í tösku, hinar eru á náttborðinu og bíða spenntar eftir að ég hunskist snemma til bóls. Allar ljómandi fínar, gjörólíkar. Bara fimm dagar eftir til að lesa - svo er það þátturinn fyrir Útvarp Akranes. Ég hitti Erlu Hlyns í dag en hún var að senda frá sér 11.000 volt, bók sem hefur verið í sköpun í nokkur ár, þroskasaga Guðmundar Felix frá unga aldri og þar til nú í haust. Vá, hvað mér líst vel á hana.

 

Vér systur hófum samveruna með því að skreppa til Hafnarfjarðar, kíkja á stórkostlegheitin hjá Kristu ketó, eins og hún er oft kölluð, en hún tók efri hæðina ofan af húsi sínu í haust og er að verða búin að byggja nýja og glæsilega útsýnishæð í staðinn, mjög gaman að fylgjast með þeim hjónum á Instagram. Katla systir hennar rekur Systur og maka, flotta búð í Síðumúla eða Ármúla og er líka skrambi skemmtileg á Insta. Sá sem hefur kannski komið mest á óvart á Instagram er Friðrik Ómar söngvari. Hélt að þetta væri hress ungur maður sem syngi vel ... onei, hann er það en líka virkilega fyndinn og skemmtilegur. Þekki hann því miður ekki neitt. Þarf að koma mér upp nýjum vinum eftir að hafa „móðgað“ alla sem ég þekki í Fréttablaðinu í fyrradag - og alveg spurning. Það er til fullt af góðu og skemmtilegu nýju fólki til að móðga, hugsa ég.

 

Svo fórum við í Pallett-kaffihús, aftur og nýbúnar. Aftur gott kaffi, aftur enskar skonsur nema nú var stráksi með í för og át frá mér helminginn OG sitt kruðerí líka (súkkulaðiköku). Hann er að stækka, ekki ég (ekki lengur, vona ég). Mér fannst ég ekki geta rifið kjaft við eigandann, þennan ljúfling, fyrir að loka kl. 16 (opið þri-sun) af því að ég bý ekki í Hafnarfirði, en benti honum á þann ólifnað sem skapast þegar fólk getur ekki lengur hist á kaffihúsi eftir vinnu, neyðist til að fara á bar.

 

Þá var það apótek í Smáranum, C-vítamín fyrir okkur stráksa, kvef og flensur víða í kringum okkur, og hælsærisplástur fyrir mig. Ég hef gengið allt of mikið upp á síðkastið, strigaskórnir frá des. 2018, eru farnir að meiða mig og engu um að kenna nema auknu labbi.

Ég veit að ef Hilda hefði verið með í för, í stað þess að hanga í símanum úti í bíl, hefði ég hvíslað kurteislega og spurt eftir „lyfinu þarna sem byrjar á I ... svo gott við ormum og covid, ef ég laumaði nú að þér 50 krónum ...“ Ég verð nánast frávita af bræði þegar ég hugsa til þess hvað Hilda æsir mig upp í mér vitleysuna, eitthvað sem ég myndi annars aldrei segja eða gera.

Aðalerindið í bæinn var samt ekki kæruleysi á borð við kaffihúsaferð og apótekshangs. Jólaskyldan kallaði:

 

Við pökkuðum inn jólagjöfum til afkomenda mömmu ... frá mömmu, fyrir mömmu. „Af hverju skrifar þú Til: Gurríar UDM?“ spurði Hilda, ávallt athugul. „Ertu búin að bæta við millinafni?“

 

„Nei, mig langaði bara að sjá sumt svart á hvítu,“ svaraði ég og reyndi að breyta um umræðuefni. Maður leikur samt ekki á Hildu eða sleppur við að svara henni. 

„Hvað þýðir UDM?“ sagði hún ákveðin. „Áminnt um sannsögli!“

„Myndir þú trúa mér ef ég segði að það þýddi undirborðsleg, dulúðug og meinlaus?“

„Nei, alls ekki, þú ert ekki vön að hrósa sjálfri þér á svona hógværan hátt.“ Svo emjaði hún úr hlátri, hæðnishlátri. Ég var neydd til að segja sannleikann: 

„Ókei, ókei!!! Til Gurríar, uppáhaldsdóttur minnar,“ svaraði ég ögn pirruð. Ég þoli ekki þegar hún gerir mér þetta.

 

„Hrmpf,“ sagði Hilda, og með sinni ofvöxnu réttlætiskennd bætti hún við UDM á fleiri merkimiða; hjá sjálfri sér og fleiri börnum móður okkar, sennilega USM hjá einhverjum karlkynsbörnum hennar. Rosalega þroskað.

 

Á aðfangadagskvöld - áður en ég opna pakkann minn frá mömmu og rek upp gleði- og undrunaröskur, ætla ég að bæta við fyrir aftan UDM: ÍÖH (í öllum heiminum)! Hvað gera sumir þá?