Örferð til skjálfandi höfuðborgar

Mig langar að ítreka eitt, að gefnu tilefni, þegar ég segi rækt, á ég við líkamsrækt. Einhverjir voru gripnir nýlega í Borgarfjarðarsýslum við „ræktun“ og fjöldi fólks dró af því rangar ályktanir. Hrmpf ...

 

Hér á myndinni eru þrír ólíkir mælar og ókomið eldgos. Lampinn sér til þess að ég upplifi ekki ímyndunarskjálfta (nokkrum sinnum á dag) og hitt dæmið, hangandi engill í trékörfu er bara tilraun, heimatilbúinn skjálftamælir. Kötturinn, sá þriðji, en hann þýtur í burtu þegar skelfur mikið, þá veit ég að stærðin er 4,5 plús. Afsakið litasamsetninguna. 

 

Ég skrapp í örferð til Reykjavíkur í gær, til að kaupa rauðan sófa handa mömmu sem er að koma sér vel fyrir á Eir. Í Mjódd beið ég smástund eftir Hildu systur og hitti þar eldgamlan karl sem reyndist vera bekkjarbróðir minn úr æsku, sprækur, unglegur og sætur. Þar sem við stóðum og spjölluðum reið yfir jarðskjálfti og ég sagði greindarlega: „Ahh, þessi var 3,5.“

 

Þessi nýi samkvæmisleikur, að giska á stærð jarðskjálfta, er það sem gerir tilveruna léttbærari á þessum óvissutímum - en af því að viðmiðið hefur verið á Akranesi þar sem finnst vart fyrir skjálftum nema þeir séu um 4 að stærð, skjátlaðist mér hroðalega, eða skjálftaðist, hahaha. Hann reyndist vera mun stærri, eða 3,8, sannir jarðskjálftaáhuganördar vita að það er mikill munur á 3,8 og 3,5 þegar kemur að skjálftum.

 

Við Hilda héldum í þessa kvíðvænlegu ferð að finna sófa - en allir vita að konur hata í raun búðaráp, það eru bara hinir snjöllu karlar sem hafa talið okkur trú um hið gagnstæða til að þeir sleppi sjálfir. Við byrjuðum í Smáratorgi og beint fyrir framan okkur var Dorma. „Eigum við að byrja hér?“ spurði ég. Systir mín var til í það en hafði haldið að þar fengjust bara rúm. Ég vissi betur, eftir að ég keypti rúmið mitt og Simba-dýnuna þar og varla fengið bakverk síðan. Og þar leyndist sá rauði sem mamma fær sendan til sín í dag. Ekki bara fallegur, heldur líka þægilegt að sitja í honum. Alltaf gaman að spara sér nokkurra klukkutíma búðavesen.

 

Hilda laumaði að mér fimmtíu krónum, sem voru mútur til að ég kæmi með henni í Costco. Hún hefði ekki þurft að gera það, en alltaf gaman að græða. Ég keypti þar fimm hluti að þessu sinni, þar af tvær erlendar kiljur. Pennanum var nær að hætta með erlendar bækur í sölu hér á Skaganum. Við keyptum ógurlega fallegan gulan kexdunk í Costco, fullan af sítrónukexi ... héldum við, páskalegt og fínt handa mömmu en þegar við opnuðum hann og ætluðum að bjóða henni kex, reyndist þetta vera risastór sítrónukaka (namm) en henni var skipt á milli heimilisfólks á deildinni í kvöldkaffinu. Fínustu mistök bara.

 

Það voru ekki fín mistök, vonandi mistök þó, að þegar við gengum inn á Eir þurftum við nánast að skáskjóta okkur fram hjá bifreið frá útfararstofu sem stóð með opinn afturhlutann að dyrunum. Maðurinn á líkbílnum var rétt fyrir framan okkur og rúllaði vagni á hjólum á undan sér, greinilega að sækja látinn íbúa. Að nota aðaldyrnar og gera þetta í heimsóknartímanum?  Ótrúlegt tillitsleysi við bæði heimilisfólk og aðstandendur.

Computer says no ...

Fyrsti í rækt (eftir covid-truflanir) gekk vel í dag. Ég hætti ekki fyrr en ég hafði komið nokkrum lyftingamönnum til að gráta þegar ég sveiflaði níðþungum lóðunum eins og fjöðrum í kringum mig. Hafði engu gleymt. „Vöðvaminnið,“ sagði einkaþjálfarinn. 

 

Það var einmitt ræktin mín sem kom mér í sóttkví í september í fyrra. Einn örlagaríkan þriðjudag fór ég í ræktina kl. 11. Á miðvikudegi tók ég strætó í bæinn, gisti hjá vinkonu og á fimmtudeginum hitti ég fjölda manns (ja, allavega nokkra) á fundi - við reyndum auðvitað að halda tveggja metra fjarlægð. Ég gisti á hóteli á landsbyggðinni aðfaranótt föstudags (ekkert karlastand) og ætlaði svo að vera eina nótt hjá Hildu systur. Fóstursonurinn var hjá vinum og kettirnir vel passaðir.

Ég var nýkomin til Hildu þegar ég fékk hræðileg skilaboð um að einhver sem fór í ræktina þennan sama þriðjudag hefði líklega greinst með covid ... Ég hætti við að gista og dreif mig með strætó heim. Nánast fullur vagn en af því að ég upplifði mig eitraða þótt ég teldi MJÖG ólíklegt að ÉG gæti smitast, var ég bæði með grímu og hanska og settist aftast þótt það geri mig bílveika.

Hálftíma eftir heimkomu fékk ég SMS, í sóttkví með þig! Fljótlega eftir það fór ég að finna fyrir bæði hálsbólgu og höfuðverk. 

Ég lét ýmsa sem ég hafði hitt vita, og veit að fólkið sleppti því að heimsækja afa og ömmu næstu dagana og fór extra varlega.

Mér var gert að fara til Reykjavíkur í skimun og líka hinum rúmlega 200 Skagamönnunum sem höfðu kannski smitast ... Ég mátti ekki taka strætó og vinkona/vinur mátti ekki skutla mér. Hvað var nú til ráða?  

Covid-yfirvöld höfðu ekki samband við fína spítalann okkar hér á Akranesi vegna þessa, þetta var ákveðið af einhverjum sem ég vona að hafi fengið skammir frá m.a. umhverfisráðherra því minnst 100 bílar sem hefðu ella ekki keyrt Akranes-Reykjavík-Akranes þennan dag urðu að fara á milli af því að annað var ekki í boði! „Computer says no ...“  Og með þetta fína sjúkrahús á staðnum. Eins og í svo mörgu var gert ráð fyrir því að allir ættu bíl. 

Gömul vinkona úr Mosfellsbæ bjargaði mér, unglingsdóttir hennar var með ýmis covid-einkenni og átti tíma í skimun þennan sama dag. Elskan hún Ólöf ók því upp á Skaga og sótti mig um morguninn, beið á meðan ég stóð í ógnarlangri biðröð (sjá mynd) og keyrði mig svo aftur heim. Við vorum með grímu á okkur báðar leiðir. Við pöntuðum Galito-humarpítsu (uppáhaldið hennar) sem hún sótti, ég var enn eitruð. Síðan dreif hún sig í bæinn og ók dótturinni í skimun. 

Svo hófst biðin - og síðdegis bárust góðar fréttir, ég var neikvæð - en ég gat þó ekki glaðst fyrr en dóttir Ólafar hafði fengið neikvætt líka sem barst nokkru síðar.

-   -   -   -   -   -   -   -   -

Ég þekki konu sem var send í sóttkví fyrir einhverjum vikum og fær ekki að vita hver með covid átti í hlut, hún man ekki eftir neinum sem hefði getað smitað hana og fannst þetta afar óþægilegt. Hún hafði hitt tvær vinkonur þennan dag sem um ræðir og fór líka út í búð, með grímu, hanska og alles og hitti þar engan sem hún þekkti. Vinkonur hennar tvær sluppu alveg. Mjög skrítið.

Þannig að, ef ég greinist einhvern tíma með covid get ég kannski talið upp alls konar fólk sem mig langar að senda í sóttkví upp á grín; óvini mína, óvini vina minna og annað leiðinlegt fólk ... og það fær aldrei að vita neitt!!! Múahahahaha ...

Já, aldurinn ...

Ég er komin í frí ... það uppgötvaðist fyrir skömmu að ég hefði tekið allt of fáa daga sl. sumar, nú skyldi bætt úr því fyrir maí svo fríið rynni ekki út. Það er passað upp á mann á allan hátt í elsku vinnunni (Birtíngi).

 

 

Þegar þjóðin sat heima í samkomubanni var ákveðið að gleðja okkur gengið óvænt einn daginn og tvær sem vinna með mér óku alla leið á Skagann með dásamlega gjöf sem gladdi. Það var ekki látið bitna á mér að hafa keypt útsýni á sínum tíma hérna í svartholinu austan Grensásvegar.

 

 

EFRI MYND: Ég bað frænda minn að útbúa þessa mynd fyrir einhverjum árum. Það þyrfti kannski að breyta henni aðeins, láta síðustu myndina vera af 50plús-konu í ræktinni, eða næstsíðustu myndina, en ég á svo margar eldgamlarkjéddlínga-vinkonur, alveg eldri en fimmtugar, sem eru alltaf uppi á fjöllum.

 

 

Oft fara fríin hjá fólki í ferðalög eða slökun en hvorugt heillaði mig núna. Ég ræsti einkaþjálfarann og sjálfa mig úr covid-letidái og stefni að því að fara reglulega í ræktina næstu vikur (og auðvitað mánuði/ár). Það skortir hreyfingu hér á bæ. Gott samt að hafa stigana, himnaríki er á 3,5. hæð.

 

 

Nú er ég búin að uppgötva að mér leiðast gönguferðir hrottalega mikið, hélt (var sagt) frá unglingsárum að það væri leti, en nei, oft fæ ég í bakið við að ganga út í búð en eftir ræktardugnað gæti það breyst. Þá verður þetta með leiðindin endurskoðað.

 

Fyrir mörgum árum reyndi ég að fara í skokkhóp hér við Langasandinn. Ég var svo innilega langlélegust að það var ekki fyndið (það var fyndið). Veit samt ekki hvernig hefði farið ef ég hefði ekki lent í hálfgerðu íþróttaslysi í fyrsta eða öðrum tímanum. Ég kunni sem sagt ekki að teygja, gerði það of hratt og harkalega, svo þegar þær sem stjórnuðu sögðu rólega: „Og ... skipta um fót,“ var ég búin með tíu sinnum hægri, tíu sinnum vinstri og aftur tíu sinnum hægri ... nánast sleit hásin og fann fyrir þessu í nokkur ár. Ég var í skvassi um hríð og blés ekki úr nös í 45 mín. samfleytt og hefði auðvitað átt að halda þar áfram eftir lungnabólguna miklu 1991. Þá hefði ég ekki verið langlélegust í skokkhópnum.

 

NEÐRI MYND, tekin rétt áðan: Út um eldhúsgluggann sést í Akrafjallið og ræktina mína sem er aftan við rauða íþróttabraggann og samföst honum og öllu þarna, líka sundlauginni. Ég dustaði rykið af heklunálinni og heklaði kappa fyrir gluggann, stuttan því maður leyfir engu að skyggja á hvorki Akrafjallið né Esjuna sem grillir aðeins í hægra megin. Já, Skagamenn eiga líka í Esjunni og Skarðsheiði.

 

 

Ein vinkona mín hefur ráðlagt mér að fá mér íbúð á jarðhæð ... vegna meints aldurs míns ... en önnur vinkona (sjúkraþjálfari en samt ágæt) myndi aldrei samþykkja það því stigahlaupin eru ómetanleg fyrir heilsuna og forða mér frá því að leggjast í kör. Ég er ekki móðguð út í hina vinkonu mína fyrir að gefa í skyn að síðasti söludagur á mér nálgist - hvernig væri það hægt eftir að hafa nýlega fengið spurninguna: „Gurrí, var Akrafjallið til þegar þú varst lítil?“