Óvænt jólavæmni ogkærkomin grímuskylda

Drengurinn er enn og aftur í helgargistingu - tíminn líður ótrúlega hratt - vikurnar fljúga. Dagskrá helgarinnar hjá mér, fyrir utan brennivín og karlmenn? (djók) Að klára að brjóta saman þvott, lesa og vinna svolítið, milljónirnir fara ekki af sjálfu sér á reikningana í Sviss. Ég er samt að fyllast af einhverri væmni, jólavæmni, sæt jólaauglýsing hjá Icelandair, líka frá BYKO ... nú horfi ég t.d. á voða kjút jólamynd á Stöð 2, (hjartnæm, segir auglýsingin) til að hlusta á meðan ég blogga. Snemmsofelsi í kortunum og strax í fyrramálið gerist eitthvað spennandi. Ekki allir vita nefnilega að dyrabjallan er komin í lag. Nú vita það allir. Hjartans elsku rafvirkinn kom í gær.

 

 

Það eru að minnsta kosti tvær bækur í þessari jólavertíð sem banna manni að vera aumingi (væminn), og ég hlusta alltaf á skipanir bóka en það er samt erfitt núna. Byrjunaratriðið í myndinni pirraði mig, sýnir þegar kona opnar dyr að kæli og hurðin opnast að veggnum, ætti að opnast frá hægri til vinstri, eins og á ísskápnum mínum, eftir að hirðsmiðir höfðu svissað. Þetta eru stóru málin í mínu lífi. Hvernig hurðir snúa. Það skiptir öllu máli.

 

Síminn hringdi fyrr í dag, Guðrún af Kópavogi boðaði sig í heimsókn á Skagann um hálffimmm. Við ákváðum að djammma ærlega og fórum í Einarsbúð sem er sennilega jafnflott búð og Kaupfélag V-Hún. og þá er mikið sagt.

 

Myndin er af Ernu í Einarsbúð, Ellý og Halldóru - tekin fljótlega eftir að ég flutti á Skagann.

 

En hálkan úti ... hún er hræðileg, við lögðum lævíslega eins nálægt Einarsbúð og við gátum og löbbuðum mjög asnalega hvar sem hálkublett var ekki hægt að forðast. Að þessu leytinu til er sturlað gott að grímuskylda skuli vera í gildi. Ég var búin að segja Guðrúnu að sætustu karlarnir á Skaganum kæmu í Einarsbúð ... það þyrfti ekki annað en að hinkra aðeins við mjólkurkælinn. Við héngum þar í góðan hálftíma en það var fátt um fína drætti, þannig að hún heldur ábyggilega að ég hafi ekki verið að segja satt. Föstudagar fyrir jól, sennilega allir almennilegir karlar að baka og þrífa. Við fengum okkur bara tilfinningaríkan og góðan mat hjá Flamingo sem lét okkur gleyma öllum sorgum.    

 

Jólamyndin er um afar rosalega góða unga konu - nánast hver stund dagsins fer í góðgerðastörf, allir elska hana, hún tekur meira að sér starf við pakkaúthlutun til fátækra barna þótt hún hafi ekki tíma. Hún hjálpar til í súpueldhúsi daglega og er ráðgjafi hjá hernum, eina launaða starfið, og hjálpar uppgjafahermönnum við aðlögun og takast á við líf eftir her. Hún reynir að fá jólafrí fyrir her-hjón sem eiga litla dóttur, skjólstæðing góðu konunnar. Þrjóski hermaðurinn sem hún átti að aðstoða til að aðlagast er allur að koma til. Þiggur að fara með henni á kaffihús að fá heitt súkkulaði og mamma hennar sem á staðinn sér stjörnur og meira að segja litla stelpan með foreldrana í hernum, reynir að koma góðu konunni og hermanninum erfiða saman ... Eru ekki alþingisumræður einhvers staðar, var búið að ræða fjárlögin í þaula? Djók, hún er fullkomin! Held að sú góða ætli að reyna að fá herinn til að senda sjeffertíkina til hermannsins, hann saknar hennar, sem ég skil svo vel og myndin orðin helmingi betri fyrir bragðið.

Vondar jólamyndir og afleiðingar örvunar

Jólamyndir eru svolítið það sem getur mögulega togað mig að sjónvarpinu á þessum árstíma og nýlega rakst ég á lista yfir verstu jólamyndir allra tíma - þar eru tvær sem ég hélt að væru frekar kjút en nú veit ég betur. Listar eru eitthvað sem ég hef mjög gaman af því að skoða ...

 

1. Santa with Muscles. Bara nafnið ... en hún fjallar um grimman og vondan milljarðamæring sem missir minnið og heldur að hann sé jólasveinninn.

2. Star Wars Holiday Special. Meira að segja George Lucas þolir hana ekki. 

3. Home Alone 3. Verið að kreista allra síðustu peningadropana úr hugmyndinni en þó má sjá Scarlet Johannson á yngri árum þarna. 

4. A Christmas Story 2

5. Jingle All the Way 2

6. The Christmas Candle.

7. A Christmas Carol, Disney-grafíkin 

8. Deck the Halls. Gaurinn sem Danny Devito leikur og stefnir að því að jólaljósin hans sjáist úr geimnum-myndin. 

9. A Madea Christmas (Tyler Perry). Væmin vella.

10. Christmas with the Kranks.

11. The Santa Clause 3. Fyrri myndir fínar, ekki þessi

12. The Family Stone. Gerist vissulega um jólin en skortir allan jólahlýleika, stórleikararnir breyta engu.

13. Jack Frost.

14. Four Christmas. Skortir alla jólagleði, sjálfhvert par sem lýgur því hver það ver jólunum, skortir líka alla ást á milli aðalleikaranna

15. Fred Claus.

 

Þetta er ekki listinn minn, heldur eitthvað sem ég fann á alnetinu mikla. Ég er yfirleitt þakklát fyrir jólamyndir og þá í svo miklu jólaskapi að það þarf eitthvað verulega slæmt til að ég standi upp og fari að þrífa ísskápinn eða eitthvað. Svo hef ég ekki séð nema hluta af þessum.

 

Mig verkjaði ögn í handlegginn í morgun eftir bólusetninguna í gær og tók verkjatöflu áðan. Að öðru leyti eiturhress (fliss). Reif mig á fætur eldsnemma (8.30) og tók smávegis törn í Himnaríki. Nú malla handklæði og tuskur í þvottavélinni, hér eru fullar körfur af hreinum þvotti sem þarf að brjóta saman - enn einu sinni ... hvenær hættir þetta? og ég bíð bara eftir rafvirkjanum sem sagðist hafa gleymt mér á vinnutíma. Svo grunar mig að hann hafi engst sundur og saman af samviskubiti heima hjá sér á kvöldin og það hefur án efa haft slæm áhrif á heimilislíf hans og skemmt alla aðventustemningu. Ég hugsa það. Þetta dyrabjölluleysi hefur líka haft verulega slæm áhrif á líf mitt, mögulega haft í för með sér óafturkræfar breytingar.

1. Óvæntir gestir hætta alfarið að koma (sem er ekki slæmt, ég gæti verið í sturtu, með elskhuga hjá mér (sjúr), verið að drasla til/taka til, verið með þursabit og svo framvegis)

2. Gjafir sem mögulega hafa byrjað að berast mér sem áhrifavaldi voru endursendar sem eru sterk skilaboð til gjafmildra fyrirtækja.

 

3. Og, eins og mamma segir, dyrabjöllubilunin getur stöðvað hinn fræknasta riddara á bláu Toyotunni ...

 

 

Æ, Toyota er ættarbíllinn og ég held að tilvonandi aðdáandi minn gæti átt erfitt uppdráttar ef hann ekur um á annarri tegund. Benz sleppur, að sjálfsögðu. Umræður við jólaborðið gætu orðið þvingaðar.

„Já, svo þú ert á xxx. Hmmm, er ekki knastásinn eitthvað skakkur og skældur í þeim?“

„Heyrist ekki svo mikið í viftureiminni í þessum?“

„Bíddu, er ekki hiti og nudd í bakið?“

Hilda myndi alla vega gera honum lífið leitt. Stundum í veislum minnir bílaplanið fyrir framan hús hennar á planið fyrir framan Toyota-umboðið. Svo er gert grín að mér fyrir að vera spennt fyrir svokölluðu vondu veðri, jarðskjálftum, eldgosum, tölum  og sumum svokölluðum vondum jólamyndum.      

Vel sprautað, ögrandi áskorun og textarugl í lögum

Örvunarsprauta kl. 11 í morgun og sérlega mjúkhent kona hélt um sprautuna. Stráksi var líka heppinn með sína sprautukonu og nú vonum við að litlar sem engar aukaverkanir geri vart við sig. Sprautari sprautu nr. 2 (í sumar) hitti á taug, grunar mig, því ég fann svo mikið til á meðan og var að auki lengi illt í stungustað, tilkynnti verkinn ekki sem aukaverkun því þetta var bara illa sprautað. Nú bað ég elskulegu konuna um að sprauta ögn austar í handlegginn og það gerði sennilega gæfumuninn.

 

Myndin sýnir heppni mína með sprautustað á Skaganum (rauða íþróttahúsið handan við ógæfumölina). Í hálkunni sem nú er víða hefði verið erfitt að skakklappast annað, og ég hefði sennilega ákveðið að þetta væri allt ein stór tilraun og risastórt samsæri, til að þurfa ekki að fara. Hálka eða leti hefði ekki mætt sama skilningi. Það var þó áskorun að komast yfir göngustíginn neðst á myndinni, næst Himnaríki. Þarna sést í Akrafjall, Esjuna, Nýju blokkina og meint kristalsljósakróna í eldhúsinu speglast fagurlega á glugganum, þetta er ekki guð, sjá hana/hann neðar í blogginu.

 

Ég var rétt nýkomin heim og drengurinn farinn í skólann næstsíðasta daginn fyrir jólafrí, þegar mamma hringdi. Henni gengur vel að tileinka sér bloggtækni, betur en mér, og hafði fundið sérlegan vinsældalista bloggsins. Ég nötra af spenningi.

 

Mamma: Draumur þinn er að komast á topp fimm á blogginu, er það ekki? Þú hefur sagt það sjálf!

Ég: Jú, það væri svo geggjað. Ég er orðin það gömul að ég á ekki marga drauma eftir sem ekki hafa ræst.

Mamma: Hættu að tala um aldur, þetta er ég!

Ég: Æ, afsakaðu.

Mamma: Ég hef tekið eftir því að þú hefur aldrei náð svo ofarlega, ert allaf í kringum tíunda sæti sem ég er mjög ósátt við. Ég skoðaði þetta fólk fyrir ofan þig. Þetta eru auðvitað Páll þarna og Ómar Ragnarsson. Já, Trausti veðurfræðingur líka. Ekki reyna að keppa við þá ... það yrði bara svekkelsi, held ég, ég er meira að hugsa um hitt fólkið, nóboddíana þarna ófrægu, hvort þú eigir að prófa að breyta áherslum þínum svolítið til að líkjast þeim og gefa þeim langt nef þegar þú sest í fjórða eða fimmta. 

Ég: Vá, mamma, það hljómar æðislega vel. Um hvað blogga þau?

Mamma: Rannsóknir og tilraunabólusetningar, samsæri líka og eitthvað. Verður fólk ekki að heyra hina hliðina? Geturðu ekki bara búið eitthvað til? Þú ert nú svo klár, hefur þessa skemmtilegu greind úr móðurættinni. 

Ég: Æ, mamma, það myndi enginn trúa mér. Það er gaman að eðlufólkinu og Elvis enn á lífi-sögum, hvað með þá sem sakna þess að lesa um daglegt líf  mitt, yndisþokka og ævintýri, já, rafvirkinn kemur loks á morgun, og bold-

Mamma (kuldalegri): Þú ert nú sem betur fer nánast hætt að bolda. Hvernig fólkið þar hélt fram hjá hvert öðru og jafnvel sjálfu sér líka, og fór að deita börn sín þegar það uppgötvaðist að þau væru ekki blóðskyld þeim ... oj bara.

Ég: Mamma þó. Ekki segja deita. En ég skal hugsa málið.

 

Alltaf hressandi að heyra í mömmmu sem er svo hvetjandi, hún hætti t.d. að tala við fjölda fólks þegar ég tapaði naumlega í 12 ára bekk fyrir Rósu sem fékk íslenskubikarinn, munaði 1/50 á okkur, sagði Rögnvaldur kennari ... það var samt að hluta til mér að kenna en mamma hlustar ekki á það. Það var ekki hægt að fá tíu í lestri, bara 9,9, og svo var ég ekki nógu dugleg að læra ljóð utanbókar sem kostaði að ég fékk ekki þennan bikar sem Mía systir fékk þremur árum áður og enn áður Kalli Sighvats og Jonni Sighvats. Mamma var með systkinablæti varðandi þennan bikar.

 

Þessi bitri ósigur vegna leti við ljóðalærdóm varð til þess að ég hlusta aldrei á texta, kann enga texta, vil ekki kunna texta - og hef jafnvel haldið í ógáti upp á hræðilega dónaleg rapplög: motherfxxx, bixxx, fxxxx, nixxxxx, og alls konar hrylling. Þegar fólk er beðið um að segja frá því hvað það hefur misskilið í t.d. dægurlagatextum man ég bara eftir: „titrandi tær“ úr þjóðsöngnum, sem mamma heyrði stelpu syngja nítján hundruð fjörutíu og eitthvað. Okkur var nær að velja sálm sem spannar að auki svo margar áttundir að aðeins kór með bassa, tenór, alt og sópran getur sungið það, ekki einu sinni saman! Ég hef reyndar staðið á ýmsum pöllum, m.a. í Finnlandi, Austurríki, Ítalíu og Þýskalandi, og sungið (með 80 öðrum, Áttatíu á palli) þjóðsönginn, alveg að springa úr þjóðarstolti og ættjarðarást - en þetta er samt sálmur og það er samt erfitt að syngja hann. Reyndar söng ég alltaf í Bjarnastaðabeljunum: „... kemur um miðasta spil“ (miðaftansbil) og ég held að við höfum öll systkinin gert það. Gleymdi alveg að spyrja mömmu hvort hún hefði kannski flissað í laumi eða misskilið líka.

 

En hér fyrir neðan er fínasta músik, ég fann þessa dýrð á YouTube og hef hlustað á í allan dag. Mamma söng með Kór Akraneskirkju og kórinn (undir stjórn Hauks Guðlaugssonar) tók þetta verk þegar ég var sennilega átta ára og elti mömmu á kóræfingar. Guðrún Tómasdóttir sópran og Sigurveig Hjaltested alt voru einsöngvarar. Kórinn söng nokkra kafla, sennilega þessa sem þær syngja saman hér. Áttundi kaflinn var og er enn í uppáhaldi hjá mér (23.43) ... Ég á nákvæmlega þennan flutning á geisladiski. Magnaðar söngkonur, Mirella Freni og Teresa Berganza. Í bíómyndinni Amadeus heyrðist eðlilega bara tónlist eftir Mozart - NEMA síðasti kaflinn úr þessu verki, amen-ið, og ... sungið af kór. Segið svo að það sé ekki fróðlegt að lesa þetta blogg.   

  

Bleikt og bannað og draumur um Hótel Hollt

Stráksi smitaðist af magapest um helgina, veiktist í gær og er heima í dag, orðinn ágætlega frískur en mér pínku flökurt. Þetta átti að verða stór og mikill dagur hjá mér á morgun, örvun og tannsi, en ég frestaði bara tannlækninum og stramma mig af. Þegar ég tók hættu-að-reykja-lyfin, var mér stanslaust flökurt, mig dreymdi hroðalega drauma og var orkulaus þær sjö vikur sem ég tók lyfin - svo ég kvíði ekki aukaverkunum af örvunarskammtinum.

 

Fór í gegnum AZ-bóló án vesens fyrr á árinu en fæ núna Fæser. Finnst að fyrirsagnir hér væru réttari svona: „Tugþúsundir finna ekki fyrir neinu eftir bólusetningu“ ... en áður en við stráksi fórum í Karíbahafið 2018 vorum við bólusett við mörgum smitsjúkdómum í einu. Ég fann ekki fyrir neinu, hann varð hálflasinn daginn eftir en við sluppum við öll Karíbasmit. Myndin hér að ofan tengist textanum ekki beint, mér fannst hún bara fyndin.

 

Það sem hefur bjargað okkur drengnum er bleika kvikindið, Pepto Bismol, saklaus magamixtúra sem má ekki kaupa hér á landi, af því bara. Hún bjargaði líka þeim sem var veikur í Reykjavík um helgina. Ég gaf nefnilega nokkrum einstaklingum bleika flösku í bland í poka-jólagjöf fyrir tveimur árum, reyndar fengu einhverjir alveg óvart sérstaka niðurgangsútgáfu af því en það virkar samt alveg á ógleði og uppköst.

Er verið að hugsa um sérhagsmuni einhverra sem græða minna ef þetta verður leyft? Þetta er selt í öllum matvörubúðum í USA og þykir jafnsjálfsagt að eiga og íbúfen í íslenskum baðskápum. Hefði haldið að það fengist í Costco en þung hönd forsjárhyggjunnar leyfir ekki einu sinni gott tannhvíttunartannkrem. Til hvers að hafa sjálfstæðisflokk við völd hér í áratugi, flokk sem segist standa fyrir frelsi einstaklingsins en samt er okkur ekki treyst til að kaupa magamixtúru sem slær víst meira að segja á ofát sem gæti verið ríkafólkssjálfstæðiskvilli sko (ég var að lesa á flöskuna). Erum við almenningur kannski bara einhver skilgreindur hópur, múgur, öreigar, hinir sem þarf að hafa vit fyrir - og frelsi einstaklingsins felist þá í að bjóða upp á aðrar lausnir en PB í apótekinu sínu? Bara á meðan ég skrifa þetta dettur mér eitt hræðilegt í hug, að þetta sé bara grímulaust kvenhatur eftir allt saman. Bleikur litur ... þetta nánast segir sig sjálft.

 

Mér hefur alla tíð verið frekar illa við breytingar og hef til dæmis unnið mín störf (ég er Íslendingur, ég vinn nokkur störf) í nokkur friðsæl og góð ár hér við tölvuna heima. Nú á að fara að skipta um kerfi í einni vinnunni minni og það skelfir mig meira en orð fá lýst. Ég íhugaði að sjálfsögðu að segja upp en svo mundi ég eftir hetjudáðum mínum í fyrra, þegar hirðsmiðirnir gjörbreyttu Himnaríki - hafði það einhvern hrylling í för með sér? Nei. Upplifðir þú ömurlegheit, frú Guðríður, þegar hægri umferð komst á í maí 1968, það voru stórbreytingar? Vissulega ekki, en ég var bara barn þá. Upplifðir þú skelfingu og viðbjóð þegar skipt var um grís í merkinu hjá Bónus? Nei, ég sá engan mun. Hættu þá þessu væli, breytingar geta verið alveg ágætar, sumar, stundum. 

 

En í gær uppfærði borðtölvan sig án míns samþykkis og nú er nánast allt svart sem áður var hvítt (hræðilega ömurlegt) og ég íhugaði alveg að hætta bara alfarið í tölvunni, þetta er algjör viðbjóður svona og Davíð frændi svarar ekki örvæntingarfullu SMS-inu frá mér, meira að segja myndskreyttu. Kannski er hann bara enn að hlæja. Ég myndi örugglega lifa ágætu tölvulausu lífi, gæti horft út um gluggann á síbreytilegt hafið og dundað mér við að telja ljósin á höfuðborgarsvæðinu og skrásetja það á pappír. Drekka kaffi og lesa. Það gæti vantað fólk við að taka til á Langasandi, raka yfir sandinn með hrífu eftir Mótokross-mótin.

 

Skaganesti hætti sem sjoppa á meðan ég bjó í Reykjavík. Lengi var þar eitthvað sem heitir Kvikk og fínasta þjónusta þar ef eitthvað vantaði, nú er það hætt og eitthvað sem heitir Sbarro kemur í staðinn. Ég gúglaði það og líst ljómandi vel á. „Af hverju fáum við ekki KFC?“ spurði drengurinn. Í gær hringdi vinkona sem er búin að bjóða okkur út að borða skömmu fyrir jól. „Leyfðu drengnum að velja staðinn,“ sagði hún, „væri það ekki sniðugt?“ „Nú, nú langar þig á KFC?“ spurði ég ofsaspennt (djók). 

 

Draumastaðurinn minn er staður sem gæti heitið Hótel Hollt. Með flottri þjónustu og geggjuðum HOLLum mat án þess að allt sé „mengað“ með hnetum eða döðlum, rúsínum eða möndlum, hvað þá kúrennum. Það má örugglega láta staðinn heita þetta þótt það minni óneitanlega á lúxusstaðinn dýrlega, Hótel Holt í Þingholtunum. Ég veit það því ég fór nefnilega með Hildu systur á einkaleyfastofu fyrir mörgum árum:

 

Hilda: Góðan dag. Ég ætla að fá einkaleyfi á nafnið Ævintýraland, takk, það er starfsemi fyrir börn.

Einkaleyfastofa: Já, það kostar marga peninga.

Hilda borgar marga peninga. 

Einkaleyfastofa: Nú ertu komin með einkaleyfi.

Nokkru síðar, síminn hringir á stofnun í Reykjavík:

Einkaleyfastofa: Einkaleyfastofan, góðan dag.

Hilda: Það var verið að opna stað í Kringlunni með sama nafni og sumarbúðirnar, starfsemi fyrir börn, ég hélt ég hefði borgað fyrir einkaleyfi.

Einkaleyfastofa: Þetta er ekki alveg algjörlega sama starfsemin svo Kringlan má þetta alveg.

 

Hilda fékk ekki endurgreitt þannig að ef Hótel Hollt sérhæfir sig í hollustu, verður jafnvel með gistipláss á efri hæðum og til öryggis heilhveitigardínur fyrir gluggum, er það bara alls ekki sama starfsemin. LAUGAvegur, LAUGARvegur ...

 

Í allan dag hef ég verið með sjónvarpið á, horft með öðru á arineld (meira kannski vitað af honum) og hlustað á jólalög, meira að segja afplánað eitt með Mariuh Carey. Ég veit ekki alveg hvað mér finnst. Mig langar mun meira að horfa á eldgos á Reykjanesskaga í sjónvarpinu mínu (upptökur þess vegna) en vil hafa Rás 2 í rauntíma, ekki alþingis-varpið - er Alþingi ekki annars með sérrás í sjónvarpinu? Af hverju er hún þá líka nr. 11 í sjónvarpinu mínu? Ég mun þó horfa af athygli á þingmenn þegar farið verður að fjalla um skaðsemi forsjárhyggju í garð lýðsins og fagna þegar bæði Pepto Bismol og flensulyf verða leyfð hér á landi!

Ljótustu jólapakkar landsins og allt um blóðflokka

Þegar við Hilda vorum í Costco á dögunum benti hún á þykkan bunka af brúnum höldupokum (þeir eru mjög umhverfisvænir á litinn og úr bréfi vitanlega) og nánast skipaði mér að kaupa þá ... fyrir jólagjafirnar. Held að hún sé komin með ógeð á því að opna dagblaðsinnpakkaðar gjafirnar frá mér, verða svört á fingrum og jafnvel festast í einhverri spennandi frétt í hálftíma og tefja þar með aðfangadagskvöld fyrir hinum. Auðvitað treysti ég litlu systur og í gær pakkaði ég inn nokkrum gjöfum. Í brúna höldupoka.

 

 

Það var ekki mikil gleði í því, ekki hægt að velja fréttir eða auglýsingar fyrir pakka hvers og eins, og svo þurfti tvo poka utan um of stóru gjafirnar. Fyrst fór gjöfin hennar Míu systur í einn poka, svo kom annar poki sem ég steypti yfir svo ekkert sæist í sjálfa flottu gjöfina, svo ætlaði ég að líma en límbandið var búið. Eina límandi dæmið sem var inni í skáp frammi var teipið sem ég notaði til að líma aftur svalahurðina í fárviðrum áður en Diddi hirðsmiður Himnaríkis gerði við hana. Ég átti þó pakkabönd og setti utan um í staðinn og náði að festa merkimiða ... og tveir ljótustu jólapakkar sem ég hef á ævinni séð urðu til. Hinir tveir mun skárri, enda gjafirnar minni um sig. Þetta verða samt jól hinna vistvænu en mjög svo ljótu pakka frá mér. Ekki það að ég haldi að fólk hafi hrifist af stórfenglegri innpökkun minni í dagblöð ... en þetta var svo fljótlegt, búið að „klippa pappírinn“ fyrir mig ... en klippidæmið hefur alltaf vaxið mér svo í augum, dagblöðin björguðu öllu og mér fór að finnast gaman að pakka inn.  

 

Á myndinni hér fyrir neðan reynir Krummi árangurslaust að bjarga málum. 

 

Ég hef reynt að ítreka við ástvini mína ... ekkert blautt í jólagjöf, takk, eins og gjafabréf í Skæla-gún. Einkasundlaug á svalirnar frekar. Mamma gaf mér eitt sinn gjafakort í Kringluna þegar ég átti enn eitt stórafmælið í ágúst 2008. Húrra, ég kaupi mér myndavél, hugsaði ég, enga rándýra, bara svona til heimanota. Mér fannst ansi tómlegt í Kringlunni þarna í sept. þegar ég kom askvaðandi með kortið, margar búðir hættar og sú eina í Kringlunni sem seldi myndavélar reyndist vera Hagkaup á efri hæðinni. Ég fékk síðustu ódýru vélina og sú var bleik og reyndist ljómandi vel þar til gemsinn minn fór að taka betri og skýrari myndir með enn minna veseni. Þetta var á sama tíma og afbrýðisamir Danir reyndu að tala niður fjármálasnillingana okkar sem keyptu kannski Harrods annan daginn og Walmart hinn. Og ég var svo hreykin af þeim.

Ég skammaðist mín seinna fyrir að hafa keypt mér flatskjá þegar gamla tækið klikkaði. Sem ég staðgreiddi fyrir mismuninn á verði íbúðar sem ég seldi og Himnaríkis, ég fór í stærra en fékk borgað á milli. Þarna erum við aftur komin að tölum, að númerum, hvað þau skipta miklu máli. Póstnúmer til dæmis. Úr 107 í 300. Ég hefði sennilega fengið íbúðina mína metna hærra ef hún hefði verið í 101 en lengjan Hringbrautarmegin var í 107, afgangurinn af húsinu mínu (gamla verkó) var í 101. Ef ég framdi afbrot fyrir framan húsið mitt í 107 nægði að ég hlypi inn, niður í kjallara og út í garðinn, í 101, og þá var ekki hægt að sækja mig til saka.

 

 

Tölur eru allt. Ég spurði eitt sinn talnaspeking sem kom í útvarpsviðtal til mín hvað þýddi t.d. að búa í 107. 1 plús 7 eru 8 og átta er mikil peningatala, veit ég. Og er ekki forríkt lið þarna í Högum og Melum? „Þú segir nokkuð,“ sagði talnaspekingurinn sallarólegur. Ég hef grun um að þessir spekingar hafi aldrei pælt í þessu. En ... ég sá í erlendu blaði að heimilið manns geti verið í sérstöku stjörnumerki. Af því að ég flutti hingað í Himnaríki þann 10. febrúar (2006) þýðir það að heimilið er í vatnsberamerkinu. En talnaspeki húsnúmera fann ég og mitt númer er 5 (4+1) sem þýðir hugmyndir, rómantík, listir og menning. Góð tala fyrir rithöfunda, kennara, ferðalanga, íþróttafólk ... Smellpassar, fyrir utan helvítis rómantíkina. Skal leita að þessu og birta hér innan tíðar. Myndin fyrir ofan er úr Himnaríki, þegar ég kláraði að undirbúa jólin með aðstoð þjónustufólksins.

 

Í nokkur ár sá ég reglulega bresk blöð sem voru full af alls konar „speki“. Eins og um blóðflokkana ... þetta tengist alls ekki kenningum um að borða eftir blóðflokknum sínum, þetta er bara samkvæmisleikur, ekkert sem á að taka trúanlegt, bara skemmta sér! (Ég er A og þetta passar ótrúlega vel við mig ...)

 

O-blóðflokkur: Þessar týpur eru mannblendnar, félagslyndar, áhyggjulausar, örlátar og sjálfstæðar. Sveigjanlegt fólk, getur verið léttúðugt, einnig klaufskt. Oft upphafsfólk að einhverju en lýkur ekki alltaf við það sem það byrjar á. O-fólk er forvitið, skapandi og vinsælt, vill vera miðpunktur athyglinnar og er fullt sjálfstrausts. Fæddur leiðtogi og getur stundum verið hrokafullt og þrjóskt. O á best við fólk í O og AB. (Mamma er O, pabbi var AB)

 

A-blóðflokkur: Yfirvegað rólegheitafólk, alvörugefnir fullkomnunarsinnar sem ekki alltaf er auðvelt að gera til hæfis. Listfengt fólk, getur verið feimið, er samviskusamt en einnig viðkvæmt. Traust fólk, stundum hrokafullt áhuggjufullt, bælir niður tilfinningar, er fullkomnunarsinnar, greint, þolinmótt og þrjóskt. Á best við fólk í A og AB. 

 

B-blóðflokkur: Verður að setja sér markmið, ákveðnir persónuleikar. Þegar viðkomandi hefst handa við eitthvað hættir hann ekki fyrr en verkinu er lokið og það á fullkominn hátt. Einstaklingsmiðað fólk sem finnur sér eigin leið í lífinu. B-fólk er forvitið og glaðlynt, á það til að vera sérviturt, yfirborðskennt, óáreiðanlegt og eigingjarnt. Vill komast auðveldlega í gegnum lífið og tekur skynsemina fram yfir tilfinningar. B á best við fólk í B og AB.

 

AB-blóðflokkur: Klofnustu persónuleikarnir. Ýmist opið eða feimið fólk, eða öruggt og óframfærið. En svo ábyrgðarfullt að það getur valdið því sjálfu vandræðum. Óhætt að treysta þessu hjálpsama fólki sem einnig er hugulsamt, varkárt, duglegt, kröfuhart, tilfinninganæmt, listrænt, dularfullt, óútreiknanlegt og oftast í góðu jafnværi. Passar við fólk í öllum blóðflokkum.

 

P.s. Minni á að Blóðbankann vantar alltaf blóð - bæði úr bólusettum og óbólusettum.

Dagur hinna tíu handklæða

Veðrið hefur verið ósköp skítsæmilegt hér við sjóinn, þannig séð, gluggar orðnir tandurhreinir fyrir jólin, eins og þetta hafi verið sérstaklega pantað, en við höfum svo sem ekki prófað að fara út, þetta er bara samkvæmt sérlegri gluggarannsókn. Aðalfjörið hefur víst verið undir Hafnarfjalli og svo var líka hvasst á Kjalarnesi, flott hjá strætó að fara ekki. Að vísu er austurhlið Himnaríkis viðkvæmari í svona blautu veðri og ég þarf einhvern veginn að loka betur eldhúsglugga og litlusvalahurð til að lárétt regnið (8 mm) frussist ekki inn. Nætur hinna þúsund handklæða eru löngu liðnar hér, hélt ég, en þetta er svo sem ekkert venjulegt veður. Eiginlega svolítið dagur hinna tíu handklæða, eldhúspappírs og dagblaða.

 

Þegar myndin var tekin, lék allt í lyndi í eldhúsglugganum, enda veður í rólegri kantinum, nú snemma í haust. Þarna sannast mál mitt að karlar kjósi alltaf að koma tveir og tveir saman í Himnaríki; löggur, vottar, sendlar, smiðir, rafvirkjar, organistar, garðyrkjumenn o.fl. Ég endurnýti þessa mynd því ég á erfitt með að setja inn nýjar myndir, kannski er Moggablogg að refsa mér - eða ég hef farið yfir mörk í notkun mynda? 

 

Það að ég skuli voða lítinn mun sjá á svíninu sem er í vörumerki Bónus, gæti þýtt að ég eigi lítið erindi í rannsóknarlögregluna sem mér finnst virðast spennandi starf en krefst án efa góðrar eftirtektar. Sumir eru að missa sig, nötra og skjálfa af hryllingi þegar þeir sjá nýja svínið, ég sé engan mun, þetta er bara teiknað svín, bara vörumerki ... sem ekki grafískur hönnuður æsi ég mig ekkert yfir einu eða neinu svona, frekar yfir skiltum sem grafískir hönnuðir hafa sett upp og ekki hirt um að láta lesa yfir ... þannig að hástafir eru kannski í hverju orði. Það er ekki flott, það er rangt. Það pirrar mig en ekki alveg alla.

 

Ef ég verð einhvern tímann uppgötvuð sem Snapchat-áhrifavaldur, og aðdáendur mínir verði fleiri en 30 (þarf bara að muna að snappa oftar og ekki bara af kisunum) ætla ég ekki að breyta mér ... heldur halda áfram að vera svona æðisleg eins og ég verð ef ég breyti snappinu mínu aðeins. Hef séð nokkra uppgötvast í gegnum t.d. Íslendingar í útlöndum, fólk fer að fylgja þeim - eftir þessa þrjá leyfilegu daga á þeim miðli - og fer að krefjast þess að fólkið tali meira og sjáist oftar - og þar með er skaðinn skeður. Allt í einu fer hressa fólkið að sitja fyrir framan símann sinn og tala í óratíma um ekkert, segja skoðun sína á öllu, bara til að geðjast aðdáendum sínum og sjást meira - og skemmtilegheitin hverfa. Fyrir kisuaðdáendur er ég gurrih - en ég get ekki sagt að ég sé mjög virk eða sérlega skemmtileg en kettirnir bæta það upp.

 

Ég ætla að gera eitt sem ég geri aldrei, ætla að leggja mig, þetta veður sem mér finnst ekkert athugavert við, gerir mig svo syfjaða. Samt svaf ég næstum til hádegis. Ég þrái að leggjast ofan á rúmteppið og loka augunum í klukkutíma áður en ég fer að elda ofan í okkur stráksa. Nú skil ég betur þegar fólk talar um kósíheit undir teppi í vissu veðri ...

Sushi-svik, seleb í Costco og Mozart á miðnætti

Sérlega hentugt að hafa komist í bæinn í morgun og í Costco áður en óveðrið skellur á í fyrramálið. Meira að segja búið að aflýsa strætóferðum milli Reykjavíkur og Akraness. Það var hægt að kaupa alls konar vistir; rafhlöður, álpoka, áttavita, stuttbuxur, trasistor-útvarp, regnhlíf og landakort en ég geri nú samt ráð fyrir að Himnaríki standi af sér veðrið. Veðurfræðingur í gær talaði um „leiðindaveður“, það eru fordómar. Þetta er spennandi veður. Þegar maður er inni og gluggar lokaðir.

Myndin hefði getað verið tekið í Costco í dag, nema þetta eru karlmenn. Ég var ekki leðurklædd og sú sem ég dáist að og fylgi á Instagram ekki í stuttbuxum. Að öðru leyti allt rétt.

 

Það er alltaf gaman að fara í Costco. Þar voru nokkrir sem ég þekkti, eins og Guðrún E. í leit að ákveðnu þvottaefni og fann ekki, ekki ég heldur þegar ég skannaði búðina. Hún þarf að koma á Skagann og við fara í Einarsbúð. Svo mætti ég nokkrum sinnum pari sem mér fannst kunnuglegt - en við Jón Gnarr eigum það sameiginlegt að vera ekki alveg nógu góð að þekkja ef nef- og munnsvip vantar. Í þriðja eða fjórða gangi hittumst við í þriðja eða fjórða sinn og þá vatt konan sér að mér og spurði: „Fyrirgefðu, hvað heitir þú?“ 

„Gurrí ... en þú?“

Hún kynnti sig, dró niður grímuna og ég missti mig af spenningi, þetta var eitt af aðalseleb-unum mínum (áhrifavöldum, fræga fólkinu) á Instagram og snappinu ... sem ég hef fylgst með í nokkur ár í gegnum súrt og sætt, frá búsetu þeirra á Spáni til Kópavogs í dag og komin með tvö ofsasæt börn ... enn með tvo hunda og hún þekkti MIG?!?

Bíddu, hún er svo ung, getur varla hafa verið fædd þegar ég var útvarpsstjarna barnanna 1986, hugsaði ég með sjálfri mér, hún á kannski eldra systkini sem tók alla þættina upp á teip og ... en gleðin og ofsamontið stóð stutt:

„Við erum Facebook-vinkonur,“ sagði hún glaðlega og ég varð að hrósa henni virkilega fyrir að hafa þekkt mig af nokkurra ára gamalli mynd af mér farðaðri - og með grímu þarna, og þar fyrir utan bætir MichelinMan-úlpan mín á mig 20-30 kílóum.

 

Ég lenti líka í svipuðu með Evu Ruzu fyrir þremur árum eða svo, hún er mjög fyndin og skemmtileg á Instagram sem ég vissi ekki þá. Hún var að skemmta einhvers staðar þar sem ég var og kvaðst kannast svo voðalega við mig. Frægð mín stóð þó ekki lengi. Þegar við Hjörtur Howser vorum saman með morgunþátt á Aðalstöðinni á síðustu öld fengum við okkur stundum hádegismat saman og matsölustaður ættar hennar, Svarta kaffið, varð oft fyrir valinu, flott súpa og stundum chili con carne í brauði - og hún var að vinna þarna stundum. Ég áttaði mig á því þegar ég fór að fylgja henni á Instagram. Já, við áhrifavaldar ... 

 

Mér líður samt svolítið eins og ég sé eltihrellir. Hitti báðar Systur og maka-systurnar á einum og sama deginum nýlega, Kristu reyndar viljandi (með hennar samþykki, að sjálfsögðu), Kötlu óvænt, og nú þetta! Kannski standa áhrifavaldar svona svakalega saman og ég farin að öðlast viðurkenningu án þess að hafa áttað mig á því. Sem veit á rándýrar gjafir sem fara að berast mér. Sem er samt hræðilegt því dyrabjallan er enn biluð. Ekki bara ástamálin sem fara í rúst, sumir rafvirkjar hafa helst til of mikið á samviskunni.

 

Einhver sem hefur lesið sálfræði gæti ímyndað sér að kaup mín á sítrónusandkökunni í Costco hafi stafað af vonbrigðum mínum þegar ég komst loksins í Krónuna í gær til að kaupa geggjað sushi sem verður hér eftir alla föstudaga í boði, rétt upp úr hádegi, og þegar ég mætti um fimm, hálfsex, var allt búið. Ákaflega sárt að þurfa að horfa upp á óvænta græðgi Skagamanna sem hafa hingað til ekki sýnt þá hlið á sér. Ég hafði boðið Ingu í mat, í sushi og þurfti að redda þessu einhvern veginn. Ég fann krukku með Chili con Carne, einhverju voða hollu og góðu (frá Happi?) sauð hrísgrjón og bar þetta á borð. Inga starði á mig. Er ég orðin eitthvað rugluð? spurði hún. Í stað þess að gaslýsa hana og segja að ég hefði aldrei minnst á sushi, sagði ég henni að ég væri léleg í því að bera fram heiti á erlendum matvælum. Ég bæri iðulega fram orðið pasta sem lax og jú, það hefði oft valdið sárum misskilningi og vonbrigðum, sérstaklega þegar kæmi að matarboðum. Inga gleypti þetta og líka dásamlega chili con carne-ið sem dugði okkur þremur og rúmlega það. Virkilega þægilegur og fljótlegur matur sem ég sagðist hafa eldað frá grunni. Í ástum, matseld og stríði er víst allt leyfilegt.  

 

Jæja, Mozart á miðnætti á RÚV - ætla ekki að missa af því. Fregnir af veðri koma strax á morgun, kannski eldgosi líka, það er allt í gangi núna.

Rafvirkinn sem hvarf og möguleg hrekkja-húsráð

Enn og aftur skörum við Skagamenn fram úr. Eitt sinn voru það kartöflur, knattspyrnumenn og fagrar konur, og enn á þetta allt við, enn setjum við met vegna fríðleika Skagakvenna, það breytist ekkert þótt ég segi sjálf frá, stöku frávik eins og Húsavíkurafbrigðið 1986, frænka mín ættuð frá Flatey á Skjálfanda sem lagði heiminn að fótum sér. Nú er það ómíkrómskóvítið.

 

 

Myndin er frá keppni en ég fann enga af konum, sennilega þessir femínismar þarna sem hafa tekið þær af Internetinu.

 

Ég hafði hugsað mér að skreppa í dagsferð í bæinn á morgun en var tvístígandi með það, ef ég hef fengið kvikindið í mig er ein manneskja í bænum sérlega viðkvæm og má alls ekki við covid fremur en öðru. Og um leið og ég heyrði fréttirnar í gær fór ég að finna til eymsla í hálsi og svo aftur í morgun þegar ég mundi eftir þessu. Svipað og þegar ég sat saklaus í sóttkví í fimm daga fyrir rúmu ári. Það sem ímyndunaraflið getur gert. En ég held að þótt ég hafi engar tölur séð í dag að þetta sé frekar afmarkað, svo ég dríf mig bara með strætó. Það þarf að nota farmiðana áður en þeir verða ónýtir í mars. Strætó alltaf sama dúllan - ef það væru ekki svona dásamlegir bílstjórar ...

 

Ég lærði aðferð til að gera fínu nýju vetrarskóna mína þægilegri eða laga þá að fótunum á mér. Það er að ganga þá til með því að vera í rökum og sæmilega þykkum sokkum og hafa sjampó í vatninu sem þeir eru bleyttir með. Sjampó víkkar. Vinkona mín frá Litháen er mjög fróð þegar kemur að húsráðum þótt bjúgráðið með hvítkál utan um fætur yfir nótt hafi ekki virkað. Til að minnka skóna aftur, sleppa sjampóinu en nota spíra út í vatnið. „Vodka?“ spurði ég eins og ég ætti helling af því. „Já, alveg eins,“ svaraði hún. Spíri þrengir.

 

 

Ég er núna í rökum, sjampóvættum sokkum ofan í skónum og ætla að nota hið séríslenska (held ég) ráð einnig, að troða samankrumpuðum dagblöðum ofan í þá á meðan þeir eru enn heitir og leyfa þeim að vera þannig nokkuð lengi. Gerði það eitt sinn við mikla uppáhaldsskó sem hétu Sckala-skór, eitthvað slíkt, og voru einstaklega flottir, danskir og dýrir. Sólinn hentaði íslenskum vetri engan veginn svo ég fór með þá til skósmiðs í Garðastræti til að fá vetrardekkin. Ég átti þá árum saman og þegar mál var komið að skipta voru Danir hættir að framleiða þá. Thank you very many!

 

 

Svo er litháíska vinkonan kannski með sérkennilegan húmor, hefur komið fyrir földum myndavélum á heimili mínu og hlær tryllingslega að mér þegar ég fer eftir ráðum hennar. Mögulega með YouTube-rásina: Paerzinti drauga ... a-ið aftast með hlykk niður úr sér, eða Að hrekkja vinkonu. Milljónir fylgjenda sáu kannski þegar ég vafði hvítkáli um bjúgþykku fætur mína og fór í sokka utan yfir. Sáu og hlógu þegar ég vaknaði berfætt, furðulostin, og þurfti að tína kál úr rúmfötunum og undan rúmi, þvo rúmfötin og setja hrein. Enn með bjúg.

 

Dyrabjalla Himnaríkis er enn biluð og það er farið að bitna illilega á ástalífi mínu, hef ég á tilfinningunni. Mamma hefur alltaf lagt hart að mér að hafa vissa hluti í lagi og einn þeirra er dyrabjallan. Áriðandi eftir að lyftukranarnir hættu að vera hér fyrir neðan allar nætur.

Útskrifast nógu margir rafvirkjar ár hvert úr fjölbrautaskólanum til að það dugi Skagamönnum? Er rangt af mér að hafa skipað aðeins einn, reyndar mjög skemmtilegan, hirðrafvirkja í Himnaríki?

Misskilinn talnanörd og bull um Blóðbankann

Gærdagurinn markaði tímamót í lífi mínu en þá áttaði ég mig á því í eitt skipti fyrir öll að ég er talnanörd. Að sjálfsögðu ætti ég að vera stærðfræðingur að mennt en þegar ég hefði átt að vera í HÍ, Harvard eða Oxford lá ég í öskustónni, eða í hverri leiguíbúðinni af annarri þar til ég gat keypt mína eigin, og með fjörugt dásemdarbarn í farteskinu. Oftast í tveimur störfum, þó með í eyrunum það sem skólasálfræðingurinn sagði svo uppörvandi: „Hann þyrfti heimavinnandi mömmu sem biði eftir honum með vöfflur og kakó eftir skóla.“ Það var svoooo freistandi að nota milljónirnar sem ég átti ekki til að gera eins og hún sagði, eða giftast fyrsta milljónamæringnum sem yrði á vegi mínum ... en ég stóðst þær freistingar.

 

Já, þetta með talnanördismann ... Í gær sá ég á Stykkishólmssíðu (ég átti heima þar fyrstu ár ævinnar) á Facebook færslu frá manni sem var fúll yfir því að fá ekki að vita hvort væru smit eða einhverjir í sóttkví í bænum hans fagra. Hann sagðist sakna upplýsinganna frá Lögreglunni á Vesturlandi.

 

Þá kíkti ég í fyrsta sinn á þetta nýja dæmi frá RÚV, Íslenska kóvidkortið, og gef því háa einkunn fyrir flottheitin en ekki svo háa fyrir tímasparandi þætti. (Svona eins og sá eða sú sem hannaði ja.is klikkaði á einfaldleikanum, það eru alltaf tvö skref að símanúmerinu sem var ekki áður).

Til að fá tölur yfir nýgengi smita (sem segir mér reyndar ekki neitt af því að lífið synjaði mér um þann sjálfsagða rétt til að verða stærðfræðingur) ýtir maður á það, þysjar svo inn á landsvæðið, bæinn sinn, til að sjá það. Svo langar mann kannski í beinharðar tölur, ýtir á Ný tilfelli og endurtekur leikinn - að síðustu er hægt að ýta á Fjöldi í einangrun - og þysja ... Tölunum um fólk í sóttkví er haldið leyndum ... Þetta nýja dæmi tekur mínútur á meðan sekúndur fóru í hitt. Veit þetta fólk ekki að við lifum á hraðri gervihnattaöld?

 

Ég lét manninn vita að enginn væri smitaður í Hólminum skv. þessum upplýsingum, og fór síðan á eigin síðu og kvartaði yfir þessu - þar sem ég mætti sannarlega engum skilningi hjá Facebook-vinum mínum, heldur þvert á móti. „Að velta sér upp úr tölunum eykur bara á streitu og ótta,“ sagði einn umhyggjusamur sem greinilega þekkir mig lítið. Aðrir sem þekkja mig betur tóku næstum í sama streng - og ég var orðin frekar hissa. Hvernig datt fólki í hug að ég vildi aðgang að þessum tölum vegna ótta eða þarfar á því að viðhalda ótta? 

Svo bara allt í einu opnaðist fyrir mér sá sannleikur að tölur hefðu alltaf leikið stórt hlutverk og átt þátt í lífi mínu. Ef jörð skylfi yrði ég að vita hvort skjálftinn hefði verið t.d. 3,7 eða 3,8, ég yrði líka að fylgjast með í miklu hvassviðri hversu hátt hviðutölurnar færu, líka þegar ég væri ekki á ferðinni sjálf á Kjalarnesi. Tölur bara gefa mér eitthvað. Að kunna flest póstnúmer utan að segir eitthvað, mamma hringdi iðulega í mig á meðan hún skrifaði jólakortin, og þegar ég ætla virkilega að slá um mig tala ég um 550 í staðinn fyrir Krókinn, 620 í stað Dalvíkur og svo framvegis. Aðdáunaraugnaráðið sem ég uppsker gerir þetta allt þess virði.

 

Ég veit samt eiginlega ekki hvort ég nenni að fylgjast með tölum á þessari Kóvidsíðu vegna uppsetningarinnar, en finnst þó fínt að hún sé til staðar, enda á ekki að leyna fólk upplýsingum sem eru hvort eð er teknar saman og stefna ekki þjóðaröryggi í hættu. Það á aldrei að hafa vit fyrir fólki. Blóðið í mér fer að sjóða þegar ég hugsa um unglingsárin og hvað stjórnmálamenn þess tíma höfðu mikið af okkur með forsjárhyggju að vopni. Sjá má átakanlegar færslur mínar um einmitt það, hér á blogginu, ef einhver nennir að skrolla. Þarf ekki að þysja ...

Hversu erfitt samt hefði verið að gera skástrik, t.d. 15 / 27, sem væri smitaðir / í sóttkví? En auðvitað á ekki að breyta heiminum til að talnasjúkur talnanörd verði hamingusamari. Ég geri mér grein fyrir því. 

Enginn segir að ég sé jarðskjálftahrædd eða veðurhrædd þótt ég fylgist nánast daglega með tölum á vedur.is. Það má alveg kalla mig nörd. Það er nákvæmlega ekkert að því að vera nörd. En plís, ekki halda að ég vilji aðgang að kóvídtölum til að næra einhvern ótta. 

 

Nýleg saga segir að Blóðbankinn taki ekki við blóði frá bólusettu fólki. Ég kíkti á síðuna, netið, eins og ég geri oft þegar ég sé eitthvað sem ég á erfitt með að trúa eða trúi alls ekki og sá auðvitað ekki neitt um þetta. Ég var pínkupirruð (þessi tími mánaðarins, frá 1. til 31.) og hringdi svo bara í Blóðbankann. Talaði þar við elskulega konu sem varð nánast örvæntingarfull vegna erindis míns. „Okkur vantar alltaf blóð,“ sagði hún, „stærstur hluti landsmanna er bólusettur, við yrðum í hræðilegum vandræðum ef bólusett fólk mætti ekki gefa blóð, þetta er algjört bull!“ Við kvöddumst með kærleikum og loforði mínu um að gefa blóð næst þegar Blóðbíllinn kæmist á Skagann.

 

Eitt sinn sá ég vísað í Daily Mail vegna fréttar um „yfirgengilega frekju“ fólks sem er ætíð flokkað eftir trú sinni, sem hefði heimtað að nokkrir Subway-staðir í London yrðu svínakjötslausir. Mér fannst þetta ótrúlegt svo ég gúglaði. Í ljós kom að einhver hjá Subway hafði fengið þessa fínu viðskiptahugmynd að opna nýja og svínakjötslausa staði í hverfum þar sem múslimar væru í meirihluta. Það virkaði mjög vel. Ég borða ekki svínakjöt, aðallega vegna illrar meðferðar á svínum, ég veit samt að það er ekki allsstaðar. En svona fréttaflutningur fer ósegjanlega í taugarnar á mér, rangar, mistúlkaðar og stundum falsaðar fréttir til að etja fólki saman. Slíkar fréttir eru ekki síst notaðar þegar kemur að „hættum“ bólusetninga.

 

Konan hjá Blóðbankanum sagði að það gengi sú saga að blóðið í fólki skipti um lit við bólusetningu ... við hlógum báðar en verðum svo kannski brenndar á báli eða hýddar opinberlega sem villutrúarkonur þegar kemur í ljós að kóvitarnir höfðu rétt fyrir sér allan tímann ...Ef sagan er sönn vil ég blátt blóð, annað kemur ekki til greina! 

Sjö spaðar ...

Ekki bara fullveldisdagurinn, heldur líka afmælisdagurinn hans pabba, sem hefði orðið níutíu og eins árs í dag. Mikið sem hann var skemmtilegur pabbi og sem árum saman bauð alltaf í kaffi í Perlunni á þessum degi. Kakóið þar var ljómandi gott og líka meðlætið en kaffið hefði mátt vera betra. Eiginlega miklu betra ... nú er það gott, held ég, eða var síðast þegar ég fór í Perluna.

 

Mér dettur svo margt í hug að skrifa, sumt sem pabba hefði þótt mjög fyndið en kannski fæstum öðrum. Við systkinin létum nægja að láta prestinn segja tvær gamansögur af honum í útförinni, ekki svo voðalega óviðeigandi, svo allt hristist af hlátri. Ég er búin að endurskoða þessa færslu og taka út smávegis sem föður mínum hefði þótt fyndið en ENGUM öðrum.

 

Ef það er líf eftir þetta líf, eins og Bubbi orðar það, er kannski nóg að gera hjá pabba við hörpuslátt og söng. Og þó, hann var ekki mikið fyrir tónlist en elskaði bridds og hafði líka mikla skemmtun af því að lesa Andrésblöð, syni mínum til mikillar ánægju sem lánaði afa oft lestrarefni þegar hann kíkti í kaffi.

Hann var virkilega klár, gat kennt tornæmustu nemendum stærðfræði en um tíma eftir menntaskóla vann hann við kennslu. Lengst af starfaði hann sem lögfræðingur. Systur minni var kornungri bolað úr starfi vegna menntunar hans, þegar uppgötvaðist fyrir tilviljun að „rík lögfræðingsdóttir“ væri þarna, henni skyldi ekki líðast að taka starf af öðru fólki sem þyrfti sárt á því að halda. Þetta var mörgum árum eftir að foreldrar okkar skildu og pabbi hélt okkur aldrei uppi. Hann bjó úti á landi og var harðgiftur þar.

 

Við krakkarnir unnum okkur sjálf fyrir vasapeningum með skólanum, til að geta keypt plötur, tískufatnað og annað. Svo reyktu nánast allir á þessum árum, en nú aðeins 17% landsmanna. Hvað gerir Bjarni Ben nú? Í innkaupum kostar sígarettupakki í kringum 100 kall en er seldur á kannski 1.500 kr. Hver á nú að halda landinu uppi þegar nánast allir eru hættir að reykja?

Ég hefði sennilega getað keypt mér snekkju fyrir andvirði þess sem ég reykti, ef bankarnir borguðu bara almennilega vexti af innlánum ... Það sem virkaði ekki á mig (til að hætta) var hvað ég væri viðbjóðsleg, vond lykt af mér og lungnakrabbahættan, heldur ekki það sem Herbert Guðmundsson sagði eitt sinn þar sem ég hékk og reykti fyrir utan vinnuna, að hann hefði safnað milljón með því að hætta að reykja, ég vissi að það væri ekki satt og stillti mig um að segja að ég ætti milljón inni á banka af því að ég æki ekki um á bíl eins og hann. Það sem dugði loks á mig var læknirinn sem sagði blíðlega í sjónvarpinu í fyrra: „Það er aldrei of seint að hætta að reykja.“

 

Mynd: Pabbi, Einar og Gummi bróðir. Jólin 1985. Ég átti ekki sósuskál. Nú á ég tvær.

 

Loks í morgun kom SMS-ið um bólusetningarörvun eftir viku. Ég var farin að halda að ég yrði að hlaupa á eftir bólusetningarbílnum því Þórólfur er löngu búinn að fá en við áður bólusett sömu daga. Annað hvort okkar komst í fréttir vegna þess, þess vegna man ég það. Nú förum við stráksi á sama degi, fínt að sameina það, ég ætla að fá að lauma mér hálftíma fyrr í mína sprautu til að geta verið með honum. Auðvitað fer ég í þriðju, þetta er barátta okkar allra. Bólusetningar hafa verið lykilatriði í sóttvörnum síðustu áratugi.

 

Gott að pabbi slapp við þetta COVID-kvikindi, en ég hugsaði nú samt árum saman um hvað það hefði verið svekkjandi fyrir hann, fréttafíkilinn sjálfan, að deyja tveimur mánuðum ÁÐUR en árásirnar voru gerðar á Tvíburaturnana og Pentagon. Hvaðan ætli ég hafi fréttaáhugann? En nú, þegar það er loks aðgengi að öllum COVID-tölum dagsins, hef ég ekki kíkt á þær, nóg að vita, eins og með veðurfréttir að ég geti kíkt þegar mig langar. Alltaf þegar stórfréttir skella á hugsa ég til pabba og að hann hafi misst af þeim. Kannski er honum alveg sama (ef það er líf eftir þetta líf), segir sjö spaða og nýtur þess að spila, eða bara slaka á með kaffi í annarri og dagblað í hinni, hvað veit maður?