Röddin í ruglinu ...

Sundfélagið okkar hér á Akranesi hefur í nokkra áratugi boðið upp á Útvarp Akranes í byrjun aðventunnar. Hittist mjög oft á að kveikt er á jólatrénu á Akratorgi sama dag. Áður en ég flutti aftur upp á Skaga kom ég einu sinni eða tvisvar og sá um þátt í gamla ástkæra heimabænum mínum. Annað slagið eftir að ég flutti hingað hef ég séð um bókaþátt, ekki í ár því Lestrarklefinn sá um þáttinn í dag og ég skemmti mér vel við að hlusta. Óli Palli og Sigrún Ósk sáu um þátt eftir hádegi í dag og buðu mér að kom í viðtal um tvöleytið, aðallega um íslenskukennsluna hjá Símenntun, vettvangsferðirnar sem við fórum á fimmtudögum til að skoða Skagann, Love Island-Akranes-stikluna sem ég sýndi nemendum og hvað allir voru sammála því að Steindi hefði EKKI verið lúði (hann lék lúða í LA-Akranes).

Þetta gekk bara ágætlega en áðan heyrðist í hausnum í rödd sem getur verið ótrúlega miskunnarlaus og iðulega mjög grimm: 

Hausinn: „Af hverju varstu að name-droppa svona í þættinum?“

Gurrí: „Ha, hvað áttu við?“

Hausinn: „Þarna þegar Óli Palli talaði um lífverðina sem alvöru-Love Island-fólkið hafði þegar það kom til Íslands og þú fórst að segja hvað allt svonalagað væri ólíkt Íslandi og nefndir eins og algjör fáráðlingur þegar þú fórst á stefnumót um árið, vandlega förðuð af Haffa Haff og með góð ráð í farteskinu frá Tobbu Marinós (Ekki sofa hjá á fyrsta deiti, Gurrí!) sem þá sá um Djúpu laugina á SkjáEinum.“ 

Gurrí: „Já, en skilurðu ekki ...? Fólk af þessu kaliberi eins og þau, poppstjarna og sjónvarpsstjarna ... í útlöndum hefðu þau aldrei þurft að vinna fulla vinnu annars staðar fyrir salti í grautinn og hvað þá gera eitthvað svona fyrir óbreytta samstarfskonu (mig), þau hefðu pottþétt verið með lífverði.“

Hausinn: „Nei, ég skildi ekki, þetta kom bara út eins og veistu hverja ég þekki?-mont sem er svoooo hallærislegt.“ 

Gurrí: „Æ, hættu, þú veist hvað ég get verið léleg í að útskýra alla leið, það verður bara að hafa það, ég get engu breytt núna.“

Hausinn: „Svo varstu með bláa trefilinn uppi í andlitinu á þér nánast allan tímann, hvað var það?“

Gurrí: „Hmm, já, það var asnalegt, kannski tilraun til að fela fyrstu frunsuna í bráðum fimm ár ... sem enginn sá nema ég, en þetta var nú fallegur trefill og hættu þessu satans niðurrifi alltaf hreint.“

Hausinn: „Ókei, ókei ... þú ert svaka sæt og voða fín, frunsan töff og trefillinn flottur, en ferðu samt ekki bráðum í klippingu og litun? Það er ekki sjón að sj-“

 

Næsti lausi tími í klipp og lit er 20. desember og ég er skráð þá! Ég held í vonina að Anna Júlía hafi séð útvarpsþáttinn sem sést á heimasíðunni líka (iasund.is) og opni stofuna á morgun, þetta er algjört neyðartilfelli, myndi ég segja. Þrjú partí fram undan fyrir 20. desember.“

 

Ég lét ruglið í hausnum ekki eyðileggja fyrir mér annars fínan dag, skrapp með elskunni henni Ingu í antíkskúrinn og festi kaup á saumakassa, mamma átti svipaðan. Hann var fullur af alls konar dóti; mismunandi tölum, teygju og ... hárneti eins og gömlu konurnar notuðu í gamla daga. Kannski nýtist það mér en mér finnst samt svo óþægilegt að tikka ekki í miðaldraboxin, svo ég fer kannski beint í að verða gömul kerling. Sá á einum stað skilgreiningu á miðaldra: Að kjósa frekar gönguferð á sunnudagsmorgni en að sofa út ... NEI, sannarlega ekki. Að þekkja ekki tónlistina sem er spiluð í útvarpinu ... EKKI RÉTT. Og svo framvegis, og svo framvegis.

 

Mynd: Síðar sama dag á Akratorgi, ástríkur jólasveinn ... og ég missti af öllu saman.

   

Mig hefur alltaf langað í svona saumakassa til að hafa allt saumadót á einum stað ... og sleppa við: Æ, hvar finn ég nál og tvinna, var það ekki í þessari skúffu, nei, bíddu nú við, eða þessum skáp? Við Inga fórum líka í Kallabakarí og fengum okkur sætmeti þar og skoluðum niður með þessu líka fína Illy-kaffi. Klukkan varð fjögur og farið að dimma, sem gerist ansi hratt og mikið þessa dagana en innan við mánuður er þar til fer að birta aftur, svo þetta er ekkert mál. Hvar skyldi nú aðventukransinn minn vera? Æ, á ég ekki aðventukrans? Jú, það hlýtur að vera.  

Ævintýri á Álfhólsvegi og hávaðakeppni í húsinu

Nágrannaslagur í vændum? Þegar ég hjúfraði mig ofan í koddann rétt um áttaleytið í morgun með þann staðfasta ásetning að sofa rótt til 9.30 fór að heyrast hávært hljóð og miðað við lætin var verið að bora eftir olíu í grennd. Ó, hugsaði ég spyrjandi en hafði nú samt áttað mig, einhver sem hatar Skálmöld, hvernig sem það er nú hægt, og ákvað að hefna sín fyrir óumbeðna tónleika í húsinu? Ætti ég kannski að gefa þeim frí um hríð (klukkutíma, hálfan dag)?

Svo ég setti aðallagalistann minn á (youtube-veitan) og gaf í botn til að yfirgnæfa olíuborinn en ég veit svo sem ekki hversu betur lögin fara í þau sem bora. Jú, BG og Ingibjörg, Mánar (Þú horfin ert), Trúbrot, Bubbi og fleiri yndislegheit er að finna þar en líka meiri læti. Nú kemur bara í ljós hvort/hvert okkar verður sneggra til að setja á sölu, eða sættast heilum sáttum eftir að ég fæ heyrnartól eða hann/þeir eyrnatappa ...

 

Mynd af lagalista: Alls konar nýtt uppáhalds, gamalt uppáhalds og eldgamalt uppáhalds ... fjölbreytni góð við vinnuna. Ekki samt segja Davíð frænda frá efsta laginu ...

 

Við stráksi fórum í bæinn um helgina og lentum í ævintýri ... þar sem álfar og franskt kvikmyndatökulið kom við sögu ... Drengurinn hefur mikinn áhuga á álfum og sögum um þá og nýlega hittum við konu sem sagði honum að þeir væru svo sannarlega til, þá hafði einnig ein af systrum mínum viðurkennt fyrir honum að hafa hitt álf og við sama tækifæri sagt okkur veiðisögu af mömmu þar sem hún mokveiddi með aðstoð álfa ... Allavega langaði hann að kíkja á Álfhólsveg, rétt hjá skólanum, en þar er sögð vera álfabyggð. Við Hilda báðum hann að fara aðra leið til að trufla ekki sjónvarpsviðtal sem var í gangi þarna hjá álfasteinunum. Svo sátum vér systur í bílnum og ræddum heimsmálin. Viðtalinu lauk og parið sem verið var að spjalla við hvarf sjónum. Kom svo aftur og sagði eitthvað við sjónvarpsparið sem rauk á ofsahraða fyrir hornið.

„Nú eru þau farin til að mynda drenginn í álfaleit,“ sagði litla systir spámannslega en ég fussaði vantrúuð. Svo fór mig að lengja eftir honum og plataði Hildu til að keyra nær og viti menn, það var verið að mynda drenginn sem var eins og draumur hvers sjónvarpsmanns sem ætlar að gera mynd um skrítnu Íslendingana sem trúa á stokka og steina og borða úldinn mat, svo fátt eitt sé talið.

Myndatöku lauk og ég kallaði á drenginn. Sjónvarpsfólkið leit græðgislega á okkur til skiptis og spurði hvort við værum kannski til í stutt spjall. Ég hef kennt drengnum kurteisi svo hann sagði bara, „yes, of course,“ og fannst þetta hálfgerð upphefð. Þau vissu ekki hvað þau voru að biðja um. Ekki er nefnilega allt sem sýnist, eins og biblíusölumenn hafa komist að raun um þegar þeim tekst að brjótast inn í stigaganginn hér og halda að þeir geti selt mér eitthvað af því að það stendur HIMNARÍKI á hurðinni, það látúnsskilti var gjöf frá Önnu minni tenerísku. Og ég harðneita alltaf að kaupa af þeim, svo ég er sýnd veiði en ekki gefin, eins og hjúskaparmálum, og nú sem góð auglýsing fyrir Ísland.

Mynd: Ef vel er gáð má sjá mig lengst til vinstri á myndinni, ég klippti hana þannig til að álfarnir fengju að njóta sín. 

 

„Trúið þið á álfa?“ spurði fallega franska, granna konan á meðan sæti kvikmyndatökumaðurinn beindi vélinn þannig að mér að ég virtist grönn, eins og hann lofaði að gera. Ég fór beinustu leið í mótvægisaðgerðir og tjáði þeim að ég gerði það bara alls ekki, þetta væri eitthvað sem notað væri á túrista til að laða þá að. Svo hélt ég áfram á minni hræðilegu ensku (ég les samt Stephen King): „Og við borðum fæst þennan hræðilega þjóðlega mat (t.d. hræring og súrsaða selshreifa) sem ferðamönnum er talin trú um að við gerum í torfkofunum okkar (og deilum með ísbjörnunum sem við höfum sem gæludýr), við borðum til dæmis alveg pasta og crossant ...“ Þau flissuðu, enda reyndi ég að setja franskan framburð á seinna orðið.

En þarna, eins og ég áttaði mig á um kvöldið, þá komin í Himnaríki, tókst mér í tveimur setningum að eyðileggja íslenskan ferðamannaiðnað. Bjarnheiður á eftir að drepa mig! Það gæti bjargað mér að ég sagði söguna af veiðiferð mömmu þar sem álfur sagði henni í draumi að hún myndi veiða vel (sem rættist) og að ein systir mín hefði séð álf þegar hún var barn. Eftir að ég sagði þetta fannst þeim skrítið að ég tryði ekki á álfa. Þau hafa greinilega aldrei heyrt talað um mótvægisaðgerðir og björgun á mannorði heillar þjóðar.  

Ég veit ekkert hvaða franska sjónvarpsstöð þetta var, en þetta verður sýnt í Frakklandi í janúar. Mig grunar að ég verði klippt út því mér skildist á þeim að 66°N styrkti þáttinn, svo er líka hægt að klippa hann þannig til að ég komi út sem villtur álfatrúari (nýyrði). 

„Þú slærð í gegn um allan heim,“ sagði Hilda hughreystandi eins og litlu systur gera þegar stóru systur líta ekki nógu vel út.

„Já, er það? Einmitt! Ég leit út eins og vélsagarmorðingi. Fór síðast í klipp og lit í júlí og var ekki einu sinni með flotta trefilinn minn um hálsinn.“

„Þetta eykur alla vega möguleika þína á að ganga út, jarðarbúar eru átta milljarðar - það hreinlega hlýtur að vera einhver þarna úti sem fellur fyrir þér og heimsækir Ísland í leiðinni. Sumum mönnum finnst bara krúttlegt að deita konu sem getur ekki sofnað af því að hún man ekki póstnúmerið á Fagurhólsmýri.“

„Kommon, Hilda ... 785 Öræfum!“   

Óútskýranleg höfnun og símtal ársins

Síminn hringdi.

Thom: „Já, sæl, þetta er Thom.“

Gurrí: „Tom í Conway, Tom hennar Elfu?“

Thom: „Nei, ég heiti Thom Yorke. Mér bárust af því fregnir að þú hefðir fundið þér nýja uppáhaldshljómsveit, einhverja öskrara, Age of Terror-eitthvað, svona Thursaflokkurinn á sterum, ef heimilidir mínar eru réttar.“

Gurrí:„Ég held alveg mikið upp á ykkur en ég bara-“

Thom: „Er það út af því að við notuðum orðið fokk í Creep?“ greip hann fram í.

Gurrí: „Nei, alls ekki, „só fokking special“ passaði bara ágætlega,“ sagði ég og bætti ákveðin við: „Ekki gleyma því að ég skrifaði heilsíðugrein í eldgamla Mannlíf um Radiohead án þess að vita nokkuð meira en nafnið á þér og að þið væruð frá Oxford, ég mærði virkilega guðdómlega millikaflann í Paranoid Android ...“

Thom: „Viltu kannski að við förum að öskra meira og mögulega við undirleik Sinfó? Myndir þú þá mæta á tónl-“

Þarna vaknaði ég og með nístandi samviskubit, maður gleymir ekki gamla uppáhalds þótt nýtt fáist, ég skellti Street Spirit á fóninn og líðanin lagaðist. Hel er vissulega nýjasta uppáhaldslagið mitt í öllum heiminum og ég er að hlusta á það núna, ætla að hlusta á það aftur og aftur þangað til ég hætti að fara að skæla á einum hrærandi hápunktinum sem hefst á 5.01 og nær algjörum toppi á 5.24 og til enda. Bið hér með eigendur verslana að spila þetta lag alls ekki búðum sínum í aðdraganda jólanna, það yrði nú laglegur fjandi að bresta í grát í miðjum jólainnkaupum kannski stödd í fallegri gjafavöruverslun.

 

Síðustu árin hef ég þjáðst af óútskýranlegri hálfgerðri höfnunartilfinningu. Þetta er sennilega ekkert persónulegt þótt ég taki það til mín. En ég man svo greinilega eftir því hvað ég var alltaf velkomin í bankann minn í bænum, líka í útibúið hér á Akranesi eftir að ég flutti hingað. Einn daginn var bankinn bara farinn, hættur og fluttur, og mér sagt að stunda bara bankaviðskiptin heima í tölvunni minni, eða fara í útibúið í Mosó, sem strætókerlingin ég gerði nú aldrei en svo hætti það líka. Svo fór að kosta mig peninga að hringja til að spyrja um eitthvað sem ég fékk ekki einu sinni svar við svo ég hætti að hringja. Og ef ég fer í ókunnuga banka mætir mér sums staðar kuldalegt viðmót af því að ég er hjá óvinabanka, og þarf að borga háar fjárhæðir fyrir að fá að borga með óhreinu korti mínu, sennilega fyrir alþrif á tæknibúnaði bankans. Svo ég fer helst ekki í banka lengur. Banki 1, Gurrí 0. Já, og hvar eru borðdagatölin? Ef ég dirfist að láta sjá mig í bankanum þá ...  Þú hlýtur að geta sett þessi rafrænu skilríki sjálf í símann þinn-viðmótið og ... ertu ekki með aðeins of aldraða kennitölu til að vera með gemsa?-svipurinn.

Svo fór strætó að vera með stæla, ekki bílstjórarnir, þeir bjarga þessu fyrirtæki, nema viss pólskur c.a. 14 ára bílstjóri sem sér ekki muninn á 64 ára konu og 67 ára konu.

Ég hefði átt að sjá hættumerkin þegar biðstöðin við Ártún hætti að vera upphitað hús fyrir neðan veginn, og varð að fráhrindandi ísköldum biðskýlum sem hafði verið safnað saman víða að og sýna vissulega sögu biðskýla síðustu ára en það er vont fyrir smekklega konu eins og mig að standa þarna þar sem ekkert er í stíl. Og það við Vesturlandsveg þar sem allir sjá mann. Tapað-fundið er komið í höfuðstöðvarnar og einfaldast að komast þangað á leigubíl ... Svo átti að bjarga öllu með Klappinu ... sem ég halaði óvart niður af hvatvísi þegar ég reyndi að virkja út á land-greiðsluappið. Hef ekki enn náð að koma því í gang svo ég þarf að flytja í bæinn ef ég á að geta notið ferða strætisvagna. Ég má sem betur fer borga bílstjóranum mínum á leið 57 beint með debitkorti eða peningaseðlum / klinki en ef eigandi Pfaff fær einhverju ráðið verða peningar aflagðir (af því að allir sem borga með peningum vinna svart og stunda peningaþvætti) og ef Rússar eyðileggja innviði okkar, t.d. internetið, get ég ekki borgað með debitkorti og þá kæmu seðlar sér vel. Hugsa samt að við höfum fengið marga plúsa frá Pútín fyrir að henda rússneskju hjónunum úr landi í fyrradag, meira að segja þótt þau hefðu haft loforð um vinnu hér og ekkert vesen á þaim. Ótrúlega smart líka að útvega þeim lögmann sem sagan (fjölmiðlar) segir að hafi opinberað útlendingaandúð sína. Við erum flottust.

Matvörubúðirnar margar eru nú orðnar heldur betur fjandsamlegar í garð viðskiptavina sinna (nema Einarsbúð, sjá mynd af Ernu kaupmanni ásamt Ellý og Halldóru, ljósmyndari: ykkar einlæg) og Kjötborg) og nú eigum við að afgreiða okkur sjálf. Kaffihúsin tíma mörg ekki að hafa opið lengur en til fjögur (takk, covid, halló, vínbarir), sáu hvað sparaðist í launakostnaði og vilja halda því þannig, nema Bókasamlagið við Skipholt og Te og kaffi í Garðabæ (sturlað gott tíramísú þar) sem er með opið lengur og ég veit af. Ég hef ekki fylgst nógu vel með eftir að ég flutti á Skagann.

Svo langar mig að benda Bankasýslu ríkisins á að ráða prófarkalesara, einn sæmilegur slíkur hefði komið auga á kommu-punkta misræmið sem kostaði okkur rúman milljarð sem heilbrigðiskerfið hefði alveg getað notað. Skil ekkert í BB að verja þetta klúður en Þjóðhagsstofnun Ríkisendurskoðun er víst sökudólgurinn í þessu öllu saman. Ekki hefði mér dottið það í hug og ég er spennt að vita hvert Sigurður Ingi vill svo flytja stofnunina, þarf ekki að fjölga störfum á Laugarbakka (heimabæ Ásgeirs Trausta) eða færa hana kannski alla leið til Akureyrar eins og Fiskistofu? Eldgos koma því miður ekki eftir pöntun fyrir ráðafólk en það hefði nú samt ýmislegt mátt gera með speglum, grilláhöldum, gömlum upptökum og aðstoð Veðurstofu Íslands til að dreifa athygli lýðsins. Af hverju er ég ekki ráðgjafi hjá ríkisstjórninni?    

Spennandi uppgötvun ... átta árum of seint

Síðasti skóladagurinn var í dag en þá lauk fjögurra vikna námskeiði í Íslensku I þar sem ég var leiðbeinandi. Við vorum auðvitað með partí í frímínútunum, eða úkraínska eplaköku og bland (malt og appelsín sem þeim fannst mjög gott) og smávegis sælgæti líka, íslenskt og pólskt. Frábær hópur frá þremur þjóðlöndum.

Ég sýndi þeim Love Island-Akranes, fyndna sketsinn úr Stóra sviðinu á Stöð 2, og sama morgun gátu þær líka skemmt sér við að sjá leiðbeinandann sinn snúa í þær baki á meðan hún skrifaði á töfluna - með jakkalafið gyrt ofan í nærbuxurnar. Ein úr hópnum (nú uppáhaldsnemandinn) setti stúlknamet í spretthlaupi án atrennu þegar hún þaut til mín og bjargaði heiðri mínum, svo þetta tók ekki nema sekúndur og enginn hlátur náði að brjótast út. Ef þær hefðu hlegið hefði ég hefnt mín lymskulega með því t.d. að kenna þeim dönsku með, bara til að rugla þær í ríminu. „Sko, þið segið þrjátíu og fimm við konur en við karla femogtredive ...“ Það hefði samt komið í hausinn á mér því ég er eiginlega alveg búin að gleyma þessu sérstaka talnakerfi Dananna. Leiðbeinandinn gætti þess að fara aldrei framar að pissa í miðri kennslustund, salernið er pínulítið og bara oggulítill spegill sem sýnir ekkert nema fagurt andlitiðá manni. 

 

Við fórum í nokkrar skemmtilegar vettvangsferðir um Akranes þessar vetrarvikur í góða veðrinu, aðallega í búðir, ja, eiginlega eingöngu. Heimsóttum úra- og skartgripabúðina á Akratorgi, Ramma og myndir, Gallerí Bjarna Þórs og gleraugnabúðina, fórum svo ögn seinna í Nínu. Við kíktum í Einarsbúð og At Home-búðina í gamla Skagavers- og Harðarbakaríshúsinu. Í síðustu viku fórum við í verslanaklasann nálægt mér, heimsóttum bókasafnið, bókabúðina og Lindex. Móttökurnar í bókasafninu voru tryllingslega góðar að við stoppuðum lengur þar en við ætluðum, heimsóttum því færri. En reyndar er sá íslenski siður að opna allt klukkan ellefu eitthvað sem hefði þýtt ansi hraða yfirferð og talsverð hlaup því skóladeginum lýkur kl. 11.15. Hefði viljað fara líka með þær í Omnis, í Kaju, Dýraland, Hans og Grétu og Model - en það bíður bara næsta námskeiðs. Svo er alveg eftir klasinn þar sem t.d. apótekið, Bónus, Dótarí, Dominos og Classic hárstofa eru. Það ríkti ánægja með þessar ferðir því sumir nemendurnir uppgötvuðu þarna í fyrsta sinn hvað var að finna í búðunum. Held að búðirnar hafi frekar grætt en hitt á komu okkar. Rammar og myndir leystu þær út með ljósmyndabók og ein konan er í skýjunum eftir að hún uppgötvaði að hún gæti látið taka af sér passamynd þar. Hélt að hún þyrfti að fara til Reykjavíkur til þess. 

Ein úr hópnum spilaði á gítar í frímínútunum í dag og söng tregablandin úkraínsk lög svo bekkurinn táraðist. Nema ég, auðvitað, því eftir árin mín í leyniþjónustunni hef ég náð algjörri stjórn á tilfinningum mínum. En ég hágrét auðvitað innra með mér.

 

Myndin að ofan sýnir nokkra gesti sem ég fékk alla leið úr bænum á laugardaginn. Snæddur var hádegisverður á Galito og síðan haldið í gönguferð þar sem Golíat og Herkúles þeystu ofsaglaðir um sandinn. Hilda og allt hennar lið naut bara strandlífsins á meðan ég púlaði í tölvunni í Himnaríki. 

 

Ég var að hlusta/horfa á eitthvað algjörlega meinlaust áðan í tölvunni, man ekki einu sinni hvað það var - í gegnum YouTube - þegar næsta lag (að vali YouTube) hófst skyndilega og svo annað með sömu hljómsveit og enn annað og annað ... Nú er Skálmöld orðin nýjasta uppáhaldshljómsveitin mín - þó fyrr hefði verið. Þetta var spennandi uppgötvun  og ég hefði viljað vera á Skálmaldar/Sinfó-tónleikunum. Það er bara orðið svolítið erfitt fyrir konu á mínum aldri að fara á alvörutónleika, ég rétt slapp á Rammstein í Höllinni um árið, kannski af því að ég fór þangað með nokkuð yngri manni. Þegar við Anna fórum á Megadeth-tónleikana á NASA einhverju seinna vorum við spurðar kurteislega af síðhærðu flottu tattú-mótorhjólagaurunum (alltaf veik fyrir þeim) hvort við værum þarna með börnunum okkar. Onei, við héldum nú ekki, þau væru heima að hlusta á Celine Dion. Ég fékk risastórt samúðarfaðmlag fyrir þessa lygi. Hann sonur minn heitinn hefði seint hlustað á tónlist C.D. (maður gerir allt til að fá knús) ... og svo sem heldur ekki Megadeth, held ég. Frekar Guns´s n Roses sem ég náði aldrei almennilega tengslum við, en hann kenndi mér að meta bæði Pixies og Cypress Hill, svo fátt eitt sé talið. Skálmöld er ágæt hvíld frá H-moll messunni og fleira í þeim dúr sem ég hef hlustað á upp á síðkastið. Tónlist er svo dásamleg og alltaf gaman að detta inn á eitthvað sem er nýtt fyrir manni. Skammast mín ögn fyrir að viðurkenna að Skálmöld hafi ekki verið í græjunum hjá mér fram að þessu en sannleikurinn drífur þetta blogg áfram ... eins og fólk hefur vonandi áttað sig á. Ég eiginlega skældi af hrifingu. Svona getur maður nú tapað hrottalega á því að vera lokaður fyrir möguleikum á rokkbandi og sinfóníuhljómsveit saman - sem ég var. Harðlokuð. Þetta átti bara ekki saman, að mínu mati svo ég er átta árum of sein til að komast á þessa flottu tónleika. Ég myndi vaða eld og vatn, standa af mér verstu hviður á Kjalarnesi og hvaðeina sem þarf til að komast á svona tónleika.

Fjandsamlegur teflonheili og véfrétt tekin í sátt

„Virkilega?“ sagði þrítugsafmælisbarn helgarinnar hlessa þegar ég sagði honum að ég, ólíkt flestum ættingjum okkar, hefði ekki fengið COVID. „Ert þú sem sagt ein af þessum ... uuu ...“ hélt hann áfram hikandi.

„Velheppnuðu, teflonhúðuðu, magnþrungnu, meiriháttar, fallegu?“ spurði ég hjálpleg. 

„Nei, þarna ...“ aftur skorti frænda orð. 

„Ókei, ... komin af öpum-eitthvað, bíddu?“ Ég reyndi að hugsa, rifja upp. Davíð, frændi og hkhhh (hipp og kúl hjálparhella himnaríkis), hafði lesið sér til um að sumir ættu hreinlega erfitt með að næla sér í COVID vegna einhvers, ekki kannski beint tengt öpum, meira svona DNA-snilldarsamsetningu og tengist eitthvað Neanderthal-forföður mínum ... æ, þið vitið. Sem þýðir sennilega að við Davíð séum sérlega velheppnuð eintök.

 

Afmælisfrændinn samþykkti þetta. Stundum held ég að heilinn í mér sé úr fjandsamlegu tefloni að hluta, það sem ég vil að festist þar samþykkir hann ekki en ef mér t.d. verður hugsað til Grundarfjarðar poppar upp talan 350. Sendi út reikninga á níunda áratug síðustu aldar og póstnúmer sitja föst í kollinum. Tæp fjörutíu ár síðan ég hætti að senda jólakort svo þetta nýtist ekki neitt, nema í einhvers konar montskyni og þá innan mjög þröngs hóps sem einnig man númer. Hver þarf svo ekki nauðsynlega að vita að Gjaldheimtan í Reykjavík hafi verið með síma 17920 (ef ég man það rétt, gat ekki sannreynt með gúgli) ... ég þurfti kannski einu sinni eða tvisvar að hringja þangað á níunda áratugnum en númerið kom sér fyrir í „slímhúð“ heilans eins og DV 27022 ... en ég get alls ekki slegið um mig með gáfulegum rannsóknum um the vírus! Hnuss.

 

Bæjarferð helgarinnar var skrambi góð. Á föstudagskvöldinu ætluðum við systur að slaka á fyrir framan sjónvarpið en það varð ekki mikið úr þeirri slökun. Hilda var með stillt á skemmtiþátt (Stöð 2) sem heitir Stóra sviðið og ég vissi ekki af. Reykingalyfin árið 2020 ollu ekki bara sígarettuógeði heldur einnig hálfgerðum sjónvarpsviðbjóði. Þessi þáttur var svo fyndinn og ég hló svo hátt og mikið að ég var með hálfgerða þynnku daginn eftir, alla vega hausverk sem ég fæ nánast aldrei. Eina sem var öðruvísi þetta kvöld var öskurhlátur yfir þættinum (Hilda hefur svo sem smitandi hlátur), það var ekkert vín, bara kjötsúpa í kvöldmat og svo vatnsdrykkja. Horfi yfirleitt á Gísla Martein og Leitina að upprunanum. Gulli byggir er líka æði og allt svona gera upp íbúðir/hús-dæmi. Og auðvitað fréttir og veður.

Mig langar oft að fara í mál við reykingalyfsfyrirtækið fyrir að hafa tekið tvennt úr lífi mínu, ekki bara reykingar sem ég vildi auðvitað losna við, heldur líka sjónvarpsgleðistundir ... Þegar heyrist í sjónvarpinu t.d.: „Nú verður sýndur fyrsti þáttur af mest spennandi og skemmtilegustu þáttaröð sem nokkurn tímann hefur verið sýnd í heiminum. Leikarar: Bruce Willis, Jason Statham, Angelina Jolie og Ólafur Darri. Handritshöfundar: Jo Nesbö, Anna Ólafsdóttir Björnsson, Stephen King og Lilja Sigurðardóttir ...“  horfi ég tómlátlega á sjónvarpið og slekk. 

 

MYNDIR: Það styttist VERULEGA í að ég taki véfrétt Himnaríkis í sátt aftur. Ég tek aftur það sem ég sagði um hana nýlega eftir fjas hennar um megrunarpillur í skóinn. Hún er virkilega góð og sannspá.