Lestrar- og jarðskjálftahelgin mikla

„Þér ætlið þó ekki, kæra fósturmóðir, að láta mig þurfa að neyðast til að njóta matseldar yðar í kvöld,“ sagði drengurinn kurteislega skömmu eftir hádegi í dag, rétt áður en hann fór í sund. Ég get verið móðgunargjörn en af því að hann sagði njóta, tók ég þessu vel. Svo bætti hann við: „Eigum við máske að fá okkur þverskorna ýsu og volgan hræring í eftirmat, stórkostlega matmóðir mín? Mig hefur ætíð langað til að bragða slíkan afbragðsmat sem ég hef bara heyrt af, fóstra mín góð.“

 

Mynd: Beðið eftir gosi.

 

Ég pantaði borð á Galito klukkan sex sem varð næstum því til þess að við misstum af stóra skjálftanum (5,5). Drengurinn var kyrr og fann hann, ég var á hreyfingu, að undirbúa brottför mína af heimilinu, heyrði brak og þyt og sá svo bara „gimsteinana“ á lampanum í glugganum dingla ansi hreint kröftuglega og hugsaði hlýlega til Grindvíkinga.

 

Þetta átti ekki endilega að verða brjáluð lestrarhelgi, líka smávegis vinna, en mér tókst nú samt að komast yfir tvær skrambi fínar bækur á kostnað þess að baka súkkulaðiköku. Undir yfirborðinu var ansi grípandi og spennandi, vildi helst ekki að henni hefði verið líkt við vissa bók, það var hálfgerð Höskuldarviðvörun í því. Ekta sálfræðitryllir þar sem enginn var sá sem hann sýndist og ástæða fyrir öllu ...

 

Ég hef átt í hálfgerðu ástar- og haturssambandi við bækur Sophie Kinsella eftir að hafa lesið kaupalka-bækurnar því mér fannst hún gera lítið úr konum þar (átti að vera fyndið en mér var ekki skemmt) og ég átti ofboðslega erfitt með að samsama mig með söguhetjunni sem fór út í búð til að kaupa trefil en kom heim með þrjá af því að þriðji var ókeypis - þannig sparaði hún!?! Mér fannst eins og hún hefði fengið innblásturinn úr reykmettuðum bakherbergum karlaklúbbanna þar sem stóra samsærið var búið til, að innræta því í konur að þeim þætti svo gaman að fara í búðir, bara svo karlarnir slyppu. Ótrúlega margar konur féllu fyrir þessu en sífellt fleiri hafa þorað síðustu árin að opinbera að þeim leiddist að kaupa inn. Nýrri bækur Sophie eru betri, finnst mér, samt skín alltaf í það hjá henni að konur á framabraut verði ekki jafnhamingjusamar og hinar - það sé t.d. miklu betra að elda mat og þrífa klósett en vera sístressaður meðeigandi á lögfræðistofu. Mér fannst nýjasta bókin, Engin heimilisgyðja, samt skemmtileg. Þetta er bara nöldur í manneskju sem las alltaf margar bækur með boðskap og innrætingu þegar hún var krakki. 

Dæmi: Pollýanna (læra að gleðjast yfir hækjum í jólagjöf), Leyndarmál Winters gamla (gamall geðillskupúki endurheimti fjölskyldu sína og lífshamingju í gegnum trúuð börn sem frelsuðu hann), Blómakarfan (kona skyldi alltaf merkja körfur sem hún fléttar svo hægt sé að finna hana löngu síðar og biðjast fyrirgefningar á að hafa þjófkennt hana blásaklausa og rekið út á gaddinn með litlu dótturina). Man mest eftir Pollýönnu, hinar hef ég ekki lesið síðan ég var lítil.

 

Ég hef aldrei skilið almennilega fyrr en kl. 18 og svo aftur kl. 19 í kvöld hvað það er að vera létt á fæti. Hélt alltaf að þetta væri orðatiltæki hjá lötu fólki sem segði við yngra eða grennra fólk: Æ, þú ert svo létt á fæti, ertu til í að sækja vatnsglas fyrir mig / rétta mér fjarstýringuna.“ En þegar við stráksi gengum heim eftir fínasta mat hjá Galito í kvöld fannst mér ég nánast svífa (báðar leiðir) og tengi það hiklaust við minnkandi covid-keppinn. Eina sem ég geri samt er að borða á milli kl. 12 og 20 ... og bara eins og venjulega, hvorki meira né minna, nema sykur í lágmarki. Samt seinlegur fjandi fyrst ég hreyfi mig ekki meira, ég hefði kosið að vera alveg laus við keppinn fyrir afmælið, 12. ágúst, en ég var svo sem ekki búin að ákveða árið.

Rússíbanareið eftir meint starfslok

Hann var aldeilis annasamur dagurinn í gær eftir að ég hafði stimplað mig út í síðasta sinn hjá Birtíngi. Síminn stoppaði ekki og óskýr skrif mín ollu því að margt fólk hélt að ég væri talsvert aldraðri en ég er og því komin á eftirlaun. Kommon, fólk. Jafnaldra Madonnu, nánast upp á dag og allir vita aldur hennar. Ég þarf víst að þræla og púla í nokkur ár til viðbótar. En það voru auðvitað gríðarleg vatnaskil í lífinu að vera ekki síamstvíburi elsku Vikunnar lengur og geta héðan í frá djammað að vild eftir hádegi í stað þess að vera föst til fjögur. Það eru næg verkefni fram undan, veit varla hvar ég á að byrja.

 

Mynd: Innan hrings = ég í gær þrátt fyrir allt.

 

Strax kl. 16.02 hófst rússíbanareiðin þegar hringt var frá S.U.K.K. (Sólarlagsheimili unglegra krassandi kósíöldunga) og ég skömmuð fyrir að hafa ekki enn sótt um, kona komin á þennan aldur, það væri 20 ára biðtími. Mér skildist að í hátölurum þar hljómaði til skiptis þungarokk og rapp og í eldhúsinu væri hræringur og þverskorin ýsa á bannlista. Hvar kaupir maður sér fölsuð skilríki?

 

Eternal Spirit-stofnunin í Sviss hringdi með spennandi tilboð, Hjálpartækjabankinn minnti á sig og ég átti gott spjall við Lush þótt erindið væri ögn móðgandi og bæri nokkurn keim af því að nú væri öllu lokið hjá mér í karlamálum. Sem er ekki rétt og ég skal sanna það á fimmtudaginn þegar ég verð búin í litun og klippingu. Ljósmyndir, eða það gerðist ekki!

 

Hugurinn reikaði óhjákvæmilega til ágústmánaðar 1996 þegar Séð og heyrt skrifaði um afmælið mitt, FERTUG OG FABJÚLUS (ég var útvarpsstjarna þá) árið sem ég varð 38 ára. Það var ótrúlegur skellur og fjórði (eða fimmti) eiginmaður minn skildi við mig út af þessu, „samband okkar var byggt á lygi,“ sagði hann og „hnuss, auðvelt að falsa nafnskírteini“. Hann var kallaður drama.

 

Hugurinn reikaði líka til 16. júní 2022 þegar 14 ára strætóbílstjórinn á leið 57 gaf mér afslátt á fargjaldi, „half price for 67 and older,“ og hló bara þegar ég skrækti brjáluð: „I am just 63!“ Alla þá sorgarsögu má lesa í bloggi nálægt þeim örlagadegi þegar minnstu munaði að ég endaði á Hólmsheiði ...

 

Veðrið hér við Langasandinn er afar gott, svo gott að ég dró fínu rúllugardínuna niður og setti viftuna í gang, sit við tölvuna í stuttermabol og ætla að skella mér í yfirlestur á frábærri bók á meðan drengurinn fer í sund. Leti og ómennsku leyfi ég mér að bíða með þar til síðar. En miðað við skjálftann sem reið yfir rétt áðan verður sennilega stutt í að ég dragi aftur frá, og íbúðin mín hækki í verði vegna útsýnis yfir gosstöðvar.  

Kveðjustund og ... ekkert gullúr

Einarsbúðarpöntun Himnaríkis var nokkuð myndarleg í dag og miðaðist við innihátíðina fram undan. Mig langar að baka súkkulaðiköku og vígja líka samlokugrillið en er nokkuð hugmyndasnauð þegar kemur að samlokum, brauð er afar sjaldan etið hér. Keypti nú samt tómata, lauk og ost sem getur varla klikkað. Man alla vega eftir ostabrauði úr æsku minni með þeim hráefnum.

 

Nýja bókin hennar Auðar Haralds hefur beðið nokkuð lengi á náttborðinu - mest vegna anna hér á bæ og svo leyndist kannski löngun til að treina sér hana en í gærkvöldi þegar ég var komin upp í rúm var hún opnuð eftir að búið var að kíkja á líf Snapchat- og Istagram-vinanna sem eru svo skemmtilegir. Hvað er drottinn að drolla? heitir bókin og segir frá tímaflakki skrifstofukonu sem hverfur til tíma svartadauða. Fannst þetta ekki endilega ofboðslega girnileg lýsing ... en Hvunndagshetjan, Læknamafían, Baneitrað samband á Njálsgötunni og svo auðvitað Ung, há, feig og ljóshærð þar sem setninguna ógleymanlegu var að finna: „... og pilsið (vondu hertogaynjunnar) var sneitt niður og gefið fátækum sem ábreiður.“ (Ábyggilega ekki orðrétt).

 

Bókin var SVO skemmtileg og spennandi að ég tímdi ekki að fara að sofa fyrr en hún var búin sem hefði án þess tryggt algjöran ferskleika við vakn í morgun. Ég hefði sennilega lagt á mig vöku í alla nótt ef bókin hefði verið lengri. Hún endaði líka svo dásamlega sem mér finnst alltaf mikill kostur. Ég horfi til dæmis ekki á sannsögulegar myndir af því að þær enda margar illa. Titanic? Jamm. 

 

Það er vissulega ekki gott að sitja draugsyfjuð og fúl við vinnu sína daginn eftir hámlestur fram á nótt, og mega ekki fá kaffi (út af mjólkinni) fyrr en kl. 12 á hádegi. Sem gerir ótrúlega girnilegt að sofa ætíð til hádegis - sem ég gæti svo sem alveg hugsað mér en innræting umhverfisins, barnabóka með boðskap, málshátta og stöðugs áróðurs síðustu áratugi leyfir mér það samt ekki. En rúmir tveir kaffilausir klukkutímar á morgnana eru í fína lagi, kenna mér bara sjálfstjórn í gegnum þjáningar. Vara ykkur samt við því að hafa samband við mig símleiðis eða í eigin persónu  ... bara til öryggis því ég er almennt ekki geðill á morgnana.

 

Myndirnar sem prýða þetta blogg sýna stemninguna sem ríkti í lok júlí 2021 þegar litið var í suðurátt frá Himnaríki. Ef ég hefði selt íbúðina á þessum tíma hefði ég rukkað aukalega um fimm milljónir fyrir að sjá eldgos út um gluggana. Eða milljón dollara - því þetta er ekkert annað en milljón dollara útsýni ... eins og Kaninn orðar það. Í smáa letrinu hefði ég svo gætt þess að hafa klausu um að ég beri þó ekki ábyrgð á því að gosið haldi áfram. Efri myndin er tekin í svefn- og vinnuherberginu mínu og sú neðri frá minni glugganum í stofunni ... sem gæti verið þriðja svefnherbergið ef ég hefði ekki látið rífa vegginn á milli þess og stofunnar.

 

Í dag er svo síðasti vinnudagur minn hjá Birtíngi sem hét Fróði þegar ég hóf störf þar árið 2000. Ég hef kynnst fjölda dásamlegs fólks sem hefur unnið með mér eða ég kynnst með því að taka viðtal við það. Árum saman sá ég um lífsreynslusögurnar og þær voru sannarlega ekki fengnar á vinnutíma, heldur mjög oft í strætó á leiðinni heim á Akranes. Ein frábær strætóvinkona mín átti margar góðar sögur sem hún leyfði að birta. Hún prófaði eitt sinn Einkamal.is og fór á nokkur stefnumót - það eftirminnilegasta var við mann sem bauð henni í bíltúr eitt kvöldið, sótti hana heim og ók af stað - og talaði næstu tvo eða þrjá tímana um Jesú. Stoppaði ekki einu sinni í ísbúð eða sjoppulúgu til að kaupa eitthvað að drekka, honum lá svo mikið á hjarta og hún komst aldrei að. Henni fannst heldur dramatískt að fleygja sér út úr bílnum á ferð en íhugaði það samt. Þegar hann loks skilaði henni heim sagði hann glaðlega: „Þetta var gaman, eigum við ekki að hittast aftur?“ Hún horfði á hann og hristi höfuðið: „Nei, bara alls ekki.“ Svo fann hún manninn sinn skömmu seinna - hann leyndist í blokkinni þar sem hún bjó, í íbúðinni við hliðina.

 

Það er auðvitað skrítið að fá hvorki kveðjuhóf né gullúr - en þetta voru svo sem bara 22 ár. Maður úti í Eyjum fékk nýlega sitt hóf eftir að hafa unnið á sama stað í 52 ár! Sem fær mig til að hugsa líf mitt svolítið upp á nýtt og fyllast eftirsjá. Af hverju var ég bara í sex mánuði þar árið 1973? Ég hefði náð hálfri öld hjá Ísfélaginu í febrúar á næsta ári og fengið mitt kveðjupartí! Sama má segja um Shady Owens, Guðmund Andra Thorsson og Króa, líka Bubba Morthens (Vinnslustöðinni samt). 

Í næstu viku verð ég sem sagt ekki pikkföst við tölvuna frá kl. þetta til þetta. Ég mun sitja þar þegar mér þóknast og vinna önnur verkefni óbundin af föstum tíma. Ég frestaði einmitt því að fara í klipp og lit fram í næstu viku til að vera ekki stressuð að vera búin áður en ég átti að byrja að vinna, get þess vegna hangsað í Dótarí, Dominos, Bónus, apótekinu og ljósastofunni ef mér sýnist. Það eru í raun bara lætin og umferðarflækjurnar sem fylgja alltaf útlitsbreytingum mínum sem ég þarf að búa mig undir. Löggan hefur margsinnis stungið upp á því að ég verði með hauspoka til að minnka gláp og flaut en ég er enn að hugsa málið.

Ein með engu í Himnaríki

Drengurinn kom heim í gær eftir velheppnaða sumarbústaðarferð með góðu fólki. Nei, mér var ekki boðið með, enda að mestu búin með sumarfríið mitt. Stráksi reif upp ísskápshurðina og hrópaði örvæntingarfullur: „Hva, ekkert Eldum rétt?“ Ég móðgaðist smávegis og hóf langa og leiðinlega sögu um skelfilegar afleiðingar þess að skipta um netfang svo ekki hafi verið hægt að komast inn á ER-síðuna í gegnum Facebook og vesen að-. „Þannig að við borðum bara úti þangað til í næstu viku þegar Eldum rétt kemur næst?“ spurði hann yfirmáta bjartsýnn. Ég hnussaði hátt og sagði að hann fengi notið matreiðsluhæfileika minna, ég ætti ekki peningatré, ég reyndi líka að segja honum frá brauðmolakenningunni, impraði á því hvernig ætti að kljúfa atóm hratt en vel, ná stjórn á sjávarföllunum með herðatré og að kannski myndum við kíkja einu sinni í mat þarna úti. Bærinn tómur af fólki en við myndum sko skemmta okkur vel á hátíðinni Ein með engu, í Himnaríki.

 

Loftið var svo ferskt og gott í gærkvöldi að ég tímdi ekki að loka glugganum á herberginu mínu þrátt fyrir hamfaraspár, sofnaði við krúttlegt vindgnauð og vaknaði fyrir tilviljun 5 tímum seinna til að loka honum og þurrka smábleytu úr gluggakistunni. Þess virði. Ég finn fyrir samúð frá fólkinu mínu í útlöndum sem veit ekki að ég hef enn meiri samúð með því vegna hitans - 30 plús sem er skelfilegt. Ég er vissulega í flíspeysu heima við vinnuna og svaf í náttfötum með teppi yfir sænginni í nótt en þetta er kosturinn við Ísland, hægt að klæða af sér svalheitin. Fólkið ytra er fáklætt og myndi kveljast og svitna helling þótt það væri allsnakið. Við ættum að markaðssetja Ísland sem svalt land fyrir þau sem eru orðin þreytt á hita og svita í heimalandinu.

 

Glæpasögur rafvirkjans eru farnar að rykfalla í kassanum og ég kemst ekki í hádegisbaðið (drengurinn farinn í vinnuna þá og kettirnir steinsofandi, besti tíminn). Það skal aldrei verða hægt að kalla mig H.H., húsmóðurina sem bíður fáklædd eftir sendlum, löggum, iðnaðarmönnum, vottum Jehóva, fornleifafræðingum og öðrum sem eiga erindi. Siðprýðin getur samt verið dýrkeypt - það er ekki gott að sofna með blautt hár. Ég er vissulega mjög hvekkt eftir að pípararnir komu að mér í sturtu fyrir nokkrum vikum og drengurinn lét þá, þessa mínútu sem það tók mig að klæða mig, bíða frammi á stigagangi á meðan. Hann veit núna að hann hefði átt að bjóða þeim inn, gefa þeim kaffi royale.

 

Lögin við vinnuna í dag, næstsíðasta daginn minn, voru ekki af verri endanum, skemmtilegur og flottur þáttur á Stöð 2 um Bubba Morthens, einn okkar allra besta og fjölhæfasta tónlistarmann. Bubbi kom nokkrum sinnum í viðtal til mín á Aðalstöðina undir aldamót (um box og tónlist) og var alltaf kátur, líka þegar hann kom á bolludegi og fékk sér eina rjómabollu og eyðilagði þar með líkamsræktaræfingu dagsins, veinaði hann, sem er auðvitað bull því hann breyttist ekkert við bolluna. Hitti hann líka úti í Eyjum 1974 þegar ævintýrið var við það að hefjast. Það eina sem aðskildi okkur Bubba var að ég vann í Ísfélaginu og hann hjá Vinnslustöðinni. Frægasta fólkið okkar í Ísfélaginu var: Shady Owens, Guðmundur Andri Thorsson og Kristinn R. Ólafsson, lengi fréttaritari á Spáni, kallaður Krói. 

 

Ég sendi hirðrafvirkjanum SMS áðan og spurði hvort ég fengi ekki örugglega viðvörun áður en hann kæmi. Svarið var JEBBS. Ég óttast samt mest að ég fari að tína upp úr kassanum bækur sem ég átta mig á að ég geti ekki verið án. Og grisjunargrimmdin sem ég hafði markvisst æst upp í mér fer algjörlega forgörðum.  Nú verð ég bara í spennu þangað til hann kemur - en búin í sturtu.       

Tengsl mín við breska kóngafólkið

Brúðkaupsafmælið mitt, vissulega eitt af mörgum á almanaksárinu en það eina sem ég man yfirleitt eftir, er runnið upp og vegna hækkandi aldurs verður sífellt erfiðara að muna hverjum eiginmanna minna ég giftist þennan dag fyrir einhverjum árum. Sennilega einum af þeim allra fyrstu þar sem ég var talsvert kornung á þessum tíma.

 

Þegar pappírsbrúðkaup okkar hjóna rann upp ári síðar bjóst ég við að mér yrði færð eins og ein almennileg bók og demantseyrnalokkar með blómvendinum og hnetulausa konfektinu en rak þess í stað upp stór augu. Nei, þessi maður (ekki spyrja mig um nafn, ég rugla þeim öllum saman) mætti óvænt með þungt og stórt, alla vega 20 tomma litsjónvarpstæki í fanginu, handa okkur ... til að fylgjast með í beinni útsendingu brúðkaupi Karls og Díönu nokkrum dögum síðar. Þann 29. minnir mig.

 

Það konunglega hjónaband hélt ekki, frekar en mitt og þegar ég fékk ókunnugan karlmann á rúmstokkinn eina nóttina tíu árum síðar (eins og hún Elísabet Englandsdrottning nokkrum árum áður) varð ég endanlega fullviss um að líf mitt væri á einhvern hátt samofið lífi breska kóngafólksins. Ég bjó meira að segja í London allt árið 1976 sem var ekkert annað en undirbúningur fyrir þetta og keyrði ábyggilega nokkrum sinnum fram hjá Buckingham-höll. Í mínu tilfelli var þetta reyndar indæll eldri maður, ábyggilega um fertugt, eins og Fagan hennar Betu, sem hafði farið útidyravillt þarna í gömlu Verkó á Hringbraut, læsingin niðri biluð og ég hafði gleymt að setja í lás uppi. Hann var góðglaður, rabbaði ögn við mig og klappaði Fjólu kisu sem lá til fóta á meðan ég þakkaði í hljóði fyrir víggirta náttkjólinn minn sem ég hefði getað notað sem vopn hefði maðurinn gerst nærgöngull. Herptur með stáli upp í háls og renndur með rennilás fast við skírlífsbeltið sem bjargaði mér til dæmis alltaf á djamminu þegar ég fékk mér freyðivín ... eftir uppákomuna frægu (sjá Tígulgosann 49. tbl. 1987).

 

EFTIRMÁL:

 

Ísland: Gert við lásinn niðri, sett í lás uppi mun oftar en áður. Nágranni, eldri maður um fertugt, hvarf í mánuð og hefur ekki drukkið síðan. Sendi frá sér bókina Slapp með skrekkinn nokkrum árum síðar.

 

England: Gjörvallur lífvörður drottningar rekinn, líka sá sem heima svaf. Maðurinn (Fagan) fékk viðeigandi hjálp og var eftir það ráðinn sem leiðbeinandi hjá öryggisdeild MI5 og myndirnar Mission Impossible I-XVII eru byggðar lauslega á ævi hans og afrekum. En ... sex árum eftir að Michael Fagan braust inn í höllina, settist á rúmstokk drottningar og spjallaði við hana í tíu mínútur fæddist Beatrice, dóttir Andrésar prins og Söru Ferguson. Fagan þessi fékk hana í fertugsafmælisgjöf þann 8. ágúst 1988 sem getur ekki verið tilviljun. Hefur virkilega enginn áttað sig á þessu?

Tvöfaldan latte án geitungs, takk

Drengurinn hefur verið í sumarbústað með dásemdarfólki síðan á miðvikudag í síðustu viku og mætir í Himnaríki aftur nú á miðvikudaginn ... og vá, hvað ég ætlaði að vera dugleg á meðan hann væri að heiman. Ég gat þó tínt í fullan kassa af krimmum til að gefa hirðrafvirkja Himnaríkis. Líklega í þriðja skiptið. Mér skilst að það sé mynd af mér (sem bætir ekki á mig 20 kg eins og svo margar ljósmyndir) í bílskúrnum fyrir ofan staðinn þar sem bókakassar frá mér eru geymdir og þar sem hann er rafvirki er búið að útbúa geislabaug fyrir ofan mig. Kannski misskildi ég hann en ég held samt ekki. Bækur eru besta.

 

 

Þessir dagar hafa að mestu farið í hvíld (eftir vinnu) - ég var eins og Krummi á myndinni nema með bók í annarri og kaffi í hinni ... (hann stelst stundum í teppakörfuna, enda fer teppið honum ógurlega vel) en orkan hefur nú aldeilis sprungið út í dag. Ég ryksugaði í hádeginu!!! Hver gerir slíkt? Hversu sturlað?

 

Ég bæði kaupi bækur og fæ gefins og núna á tæpum tveimur árum hefur heill hellingur safnast upp. Dásamlegt að grisja stundum.  Þetta væru eflaust tveir kassar ef ég væri ekki líka með Storytel sem er með nokkuð gott úrval af rafbókum - og er á Kindle líka þar sem ég fær útrás fyrir að lesa erlendar bækur. Þótt mér finnist betra að lesa sumt á netinu eru bækur af pappír og prenti samt frekar ómótstæðilegar - og tímarit. En að hlusta á bækur er svo seinlegt - en gaman á á ferðalögum í bílnum hennar Hildu systur ... sem sleikir nú sólina úti á Íslendinganýlendunni Tenerife. Frekar heitt, sagði sólbaðsdrottningin of Kópavogur svo ég giska á 30-40 gráður. Annars lét hún vel af sér, hún fann smiðinn sinn og frú, sá flottar öldur ... og rataði til baka á hótelið sitt, geri aðrir betur. 

 

Svo heyrði ég óhljóðin í frænda (fjanda) í dag og eftir símtalið sendi hann mér stemningsmynd frá Frakklandi ... landinu þar sem fólk talar furðulegt tungumál og ómögulegt að fá almennilegt kaffi nema kunna að tala málið. Í París 2018 bað ég um „double latte, please“ (tvöfaldan latte, takk) og fékk tvo einfalda latte ... og afsökunarbeiðni þegar hann sá furðusvipinn á mér. Næst mæti ég með teikningu. 1/3= 2x espressó, 2/3 = heit mjólk (155°F). Þetta var samt á Starbucks þar sem rétta leiðin er að segja þetta eins og ég gerði.

„Without wasp,“ þarf ég líka að læra að segja á frönsku áður en ég heimsæki fjanda næst.  Eða heimsækja hann í janúar, febrúar.

Spennandi símtal ...

Dagurinn í dag var einn allra mesti letidagur lífs míns, ég las tvær bækur, drakk tvo kaffibolla, eldaði ágætis ER-kvöldmat fyrir tvo, helmingur etinn á morgun, blundaði í sófanum eftir mat og tók svo á móti óvæntu símtali. (ER=Eldum rétt)

-Er þetta Guðríður, áhrifavaldur á Moggabloggi? spurði ísmeygileg karlmannsrödd en þó mátti greina ógnandi undirtón í rödd hans.

-Heldur betur, og kölluð Gurrí - með einföldu, svaraði ég eldhress. Eftir ár mín í kókosbolluverksmiðjunni með Kidda kuta sem verkstjóra er ég öllu vön. Hann hikaði ekki við að hóta okkur rispum, jafnvel fingurmissi ef við kláruðum ekki 10 þúsund kókosbollur fyrir kaffi. Morgunkaffi.

-Ég hringi fyrir hönd L.S.D., hélt maðurinn áfram ógnandi. Alveg greinilega einn af þeim sem vildi hafa ý í Gurrí.

-Ha, er það ekki eiturlyf? spurði ég lífsreynd eftir að hafa alist upp á hippatímabilinu og enn öskureið yfir því að hafa hvorki komist á tónleikana með Led Zeppelin né Deep Purple vegna þess að ég var of ung, heldur varð að gera mér að góðu að hlusta bara á Sound of Music og Three Dog Night, nánast einu plöturnar á heimilinu.

-Hefurðu ekki heyrt talað um Landsamband saklausra dópsala? spurði hann gáttaður og hélt svo áfram: -Okkur líst ekki á bullskrif þín um okkar mann sem leggur sig allan fram við sölumennsku á Facebook, ekki laust við að það hafi fokið í okkur, ekki síst yfirmann Reykjavíkurdeildar BULL, og áður en þú spyrð stendur það fyrir: Bandalag ungra lurkanotenda og lemjara, svo gættu þín, ekki langt að skutlast til þín og mölva á þér hnén. Þá kemstu nú ekki í gönguferðir, gamla mín. Hann hló hryssingslega.

Gönguferðir, hnussaði ég í hljóði, það var þá missirinn - en að fara fram í eldhús og fá mér kaffi krafðist göngugetu svo ég ákvað að sýna honum í tvo heimana.

-Hmmm, hefur þú heyrt um L.A.R.F., væni minn? spurði ég og það var farið að síga í mig, maður skyldi aldrei vekja konu af fegurðarblundi og á milli bóka, þar að auki eftir bara tvo kaffibolla þann daginn.

-Er það eitthvað hönnunarmerki? hló dóninn en ég greindi samt örlítinn skjálfta í rödd hans. 

-NEI, það er Leitin að ríkri fyrirvinnu, félag sem ég hef verið í árum saman, bara vegna félagsskaparins, en það er fullt af brjáluðum desperat konum sem víla ekkert fyrir sér, við svífumst einskis. Dótturfélag okkar B.H. h/f ... sem þýðir Brotnir handleggir h/f sem þú hefur sennilega ekki heyrt um, við reynum að láta lítið fyrir okkur fara en LSH borgar okkur prósentur, svona ef þú vilt vita það. Einkennislag okkar er: Er nauðsynlegt að skjóta þá? Svo, hvað ertu að pæla?

Di, di, di, di ...

Að kveðja aukakílóin

Enn ekki komin með veiruna þrátt fyrir allt knúsið í fyrradag. Ekkert annað en kraftaverk miðað við útbreiðslu og fjölda faðmlaga. Hálsbólgan sem hrjáði mig í gær og þóttist vera eitthvað, hvarf við C-vítamín-freyðipillu gærkvöldsins. Maður finnur víst ýmis kvefeinkenni þegar álagi léttir, sagði Anna vinkona í gær og hún veit hvað hún syngur.

 

„Þú ert nú meiri blúndan,“ sagði Inga vinkona vingjarnlega í gær þegar ég haltraði um Himnaríki með kræsingar úr erfidrykkjunni til að troða í andlitið á henni, sennilega ekki nógu hratt ... Jú, ég hafði verið í öðruvísi skóm í útförinni, reyndar frá ellefu um morguninn og til fimm, fínum kellíngaskóm sem eru samt afar þægilegir og ekki með hælaháir. Í kjölfarið viðurkenndi ég fyrir henni að ég væri við það að leggjast í kör vegna hreyfingarleysis - sjúkraþjálfarinn í henni glaðvaknaði og hún hefði eflaust tekið mig í meðferð á staðnum ef þessi ferðaglaða dásaemd hefði ekki verið að fara til útlanda síðar sama dag. Þetta er sko vinkonan sem skrapp til Íraks í páskafríinu í ár. Dvaldi reyndar á kúrdíska svæðinu, hjá þarlendu vinafólki.

Hún talaði um gönguferðir við Himnaríki (ég hata þær) og bara í fimm mínútur til að byrja með, síðan sex mínútur, þá sjö ... og svo framvegis. Hálftímahreyfing á dag væri ljómandi fín. Hilda gerði þetta eftir tímabil hreyfingarleysis og fer létt með 40 mínútur núna, eða það sem Golíat og Herkúles þola, frændhundar mínir. Vona bara að húsverkin sem þarf að fremja seinna í dag í Himnaríki teljist sem hreyfing en skrambans Covid-keppurinn situr sem fastast. Mér líst ekkert á megrun samt.

 

Undanfarið hef ég til dæmis ekkert borðað eða drukkið nema vatn frá kl. 20 á kvöldin til 12 á hádegi næsta dag og það er minna mál en ég hélt. Ég sveik það samt daginn sem mamma dó og fékk mér kaffibolla um morguninn, kaffirjóminn telst nefnilega matur. Get bara ekki svart kaffi. Sykur er sjaldan innbyrtur og gróðinn af þessum smávægilegu breytingum er nánast algjör skortur á bjúg sem hefur af og til angrað mig síðustu áratugi.

Það er auðvitað ákveðinn ókostur að vera frekar sátt í eigin skinni - nema ... mér finnst samt fúlt að fljúga ekki jafnléttilega upp stigana eftir að covid-keppurinn hreiðraði um sig. Í sjálfsblekkingarkasti fyrir nokkrum vikum var ég að spá í að byrja aftur að reykja en smókurinn sem ég tók var ógeð, lungun görguðu svo hátt og villt ég reyni það ekki aftur.

 

Neðri mynd: Dulbúin Herbalife-auglýsing, þú svarar og fljótlega færðu einkaskilaboð og tilboð um prufur, gæti verið erfitt að sleppa. Þessi auglýsing er þó heiðarlegri en þær sem ég hef áður séð, fyrst stendur: Þið sem svarið gætuð átt von á laufléttri spurningu og gjöf. Það segir manni að þetta sé jafnvel ekki venjuleg könnun sem hefur enga eftirmála. En ég varð fúl þegar ég féll í þessa gildru eitt árið. Ég á minn Herbalife-díler, ef mig langar sem gæti vel orðið, man alveg að þetta var fínasti morgunmatur, og orkugefandi - en síðan eru sennilega 20 ár.  

 

Hér á Skaganum er dásamlegur róló "fyrir aldraða" (sjá staðsetninguna á efri mynd) í örfárra mínútna göngufjarlægð en hinum megin við íþróttavöllinn eru sniðug úti-líkamsræktartæki fyrir fólk á öllum aldri og alveg sérlega skemmtileg. Inga sagði að þetta væri til víða um heim og mjög vinsælt. Ég fór í göngutúr fyrir viku með Hildu og hundunum hugumstóru sem elska Langasand. Birtan var svo sterk og súrefnið svo mikið þarna úti að ég fékk sjóntruflanir ... Blúnduskapurinn orsakaði fljótlega bakverk svo ég stoppaði hjá tækjunum og settist meðan Hilda og voffar kláruðu göngutúrinn. Ég greip í eitt tækið, það eina sem var laust. Börn elska þetta og sennilega best að þjálfa sig þar þegar þau eru í skólanum, leikskólanum eða sofnuð. Kannski verð ég svaka liðug og fer að þjóta upp og niður stigana ef ég prófa þetta daglega, nú þarf ég bara að finna galdurinn við að standa upp, klæða mig í strigaskóna og tölta út á róló.

There's Something About Gurrie ...

Í gær fór útför elsku mömmu fram og henni til heiðurs skein sólin glatt og allt gekk upp þrátt fyrir skamman undirbúningstíma. Ég skrifaði stutta minningargrein um hana sem birtist í Morgunblaðinu og það var ekki notað gegn mér að ég skilaði örlítið of seint, takk, frábæra og skilningsríka starfsfólk Mbl. Mánudagur og þriðjudagur voru sérlega annasamir en nú er allt einhvern veginn dottið í dúnalogn. Eða þannig. Var að vinna í allan dag og vann líka í fyrradag og svo eru bara sex vinnudagar eftir hjá Birtíngi. Síðan bara ... ja, alveg nóg að gera.

 

Myndin var sennilega tekin á 200 ára afmæli Reykjavíkurborgar í ágúst 1986, frekar en 17. júní sama ár. Þarna er ég með mömmu og Einari. Fötin á hann keypti ég í Salzburg, Austurríki ári áður, á kórferðalagi um Evrópu með Kór Langholtskirkju. Ferðalaginu þar sem ég var með þrjár ferðatöskur ... ekki á hjólum. Alla tíð síðan hef ég ferðast mjög, mjög létt.

 

Í minningargreininni minntist ég á sameiginlega hrifningu okkar mömmu á Stabat Mater eftir Pergolesi (ég elska 8. kaflann, hún amen-ið (12. kafla)). Hef sagt frá því áður að ég var bara átta ára krakkaormur þegar ég elti mömmu á kóræfingar í Akraneskirkju á meðan Stabat Mater var æft og á tónleikana þegar það var flutt. Guðrún Tómasdóttir söng sópran í þessu verki og útför hennar fór fram í gær, eins og mömmu. Ég dáði Guðrúnu, fannst hún ekki bara syngja vel, heldur var hún svo afskaplega falleg líka.

 

Hvernig fóruð þið að því að fá Oddfellow-salinn (Vonarstræti) fyrir erfidrykkjuna? spurði útfararstjórinn ljúfi (Hálfdán). Það var víst einhver algjör heppni því það eru frí í gangi, presturinn sem jarðsöng mömmu var líka í fríi en gerði þetta samt, hún elsku Karen, dóttir Katrínar vinkonu í Svíþjóð. Það hjálpaðist allt að við að þessi stóri dagur tækist vel.

 

Mæli ekkert endilega með útförum sem leið til að hitta ættingja og vini en það er samt bjarta og jákvæða hliðin á þeim. Svo var Inga vinkona heldur betur ánægð í hádeginu í dag þegar ég tróð hana fulla af afgöngum úr erfidrykkjunni. Inga komst ekki í gær vegna veikinda en fylgdist með á streyminu. 

- - - - - - - - - 

 

Kveikjuþráðurinn var svolítið stuttur á þessum undirbúningstíma útfararinnar, talsvert stress sem ég er óvön og hef forðast mjög vandlega síðustu árin, en mitt í því öllu fékk ég furðulega Facebook-vinabeiðni sem ég hélt fyrst að væri grín.

 

Gaurinn selur þunglyndi, kvíða, verkjalyf, kynlíf, stera, hörð lyf (sjá mynd). Ég á löggutengdan frænda sem ég sendi skilaboð: „Eyða þessu eða láta lögguna vita?“ Hann svaraði: „Eyða.“ Það væru þúsundir svona síðna í gangi - löggan veit af þeim. Ekki grínsíða, staðfesti hann.

 

Vantar mig kannski eitthvað? hugsaði ég samt áður en ég eyddi beiðninni. Auðvitað væri gott að eiga sinn eigin díler t.d. til að redda sér 600 mg Íbúfeni sem er lyfseðilsskylt og sleppa við að taka alltaf tvær pillur þegar ég fæ í bakið; aðra 400 mg og hina 200 mg.

 

Það væri líka geggjað að fá Sanasól - ef þetta er almennilegur díler. En þessi vinabeiðni bjargaði alveg síðustu helgi. Samt fordómar í gangi hjá honum, það bryðja ekki allar kerlingar pillur, kæru dópsalar. Samt skrítið hversu marga sameiginlega vini við eigum, ég og þessi gaur, sennilega samþykkja sumir allar vinabeiðnir án þess að skoða þær. Halda kannski að þetta sé grín, eins og ég fyrst.

..... ..... .....

 

Ekki nóg með það heldur sótti sjálfur Keanu Reeves leikari um Instagram-vinskap við mig um helgina!!! Væntanleg gæti verið stórmyndin There is Something About Gurrie - ef allt gengur að óskum. Spennt að vita hvað hann vill að ég leggi mikið inn á reikninginn hans ...

Tímamót og fyrirheitna helgarfrísseyjan

Sumarfríið styttist ört í annan endann og því kannski sniðugt að fara að taka eitthvað í gegn, en til þess eru sumarfrí, að mínu mati. Ekki til að skottast um heiminn og næla sér í sólbrúnku (og kannski covid). Í gær hófst ég handa við tiltekt í fatahengi, fyrrum þvottahúsi og geymslu sem nú er galopið og ætti alltaf að vera fínt þar. Það má alveg kalla það geymslu, eða skápana því þeir rúma svo mikið. Stór hluti gærkvöldsins fór í að fletta gömlum (ekki svo gömlum) Vikum áður en ég gef þær á spítalann. Inga vinkona sagði að lesefni væri alltaf vel þegið þar, svo eru allar krossgátur og orðaleitir tandurhreinar - eða óleystar sem mun vonandi stytta einhverjum stundir. Viss systir mín er áskrifandi og henni finnst hreint ekki gaman ef gestir og gangandi ágirnast gáturnar hennar ... Ég á heiðurinn af því að hafa komið orðaleitinni í Vikuna fyrir mörgum árum og skilst að bæði börn og fullorðnir hafi gaman af. Ég fann einhver 16 orð (sem var mjög gaman) og svo voru 15 þeirra falin inni í stafasúpu. Viss frændi minn tók við þeim og faldi, en einnig önnur orð sem hann átti ekki að gera ... einu sinni stóð þarna GURRÍTRUNTA sem einhver fann nú samt og setti á netið. Mér fannst það mjög fyndið þótt ég sé ekki trunta, held ég. Ég reyndi að koma Örkinni hans Nóa sem ég elskaði í æsku í blaðið en uppskar bara áhugaleysi.

 

Hér er FYRIR-mynd af fyrrum þvottahúsi ... það sést ekki í skápana hægra megin, hún var tekin fyrir nokkrum mínútum. Það er að vísu ekki sólbaðsveður núna til að afvegaleiða mig frá tiltekt, svona ef svo ólíklega vildi til að einhverjum dytti í hug að ég færi í sólbað, as if, en sjórinn er nánast of flottur núna til að ég sitji ekki við gluggann og mæni á dýrðina. Ég var reyndar búin að fjarlægja vetrarúlpur okkar stráksa úr fatahenginu og það var eins og við manninn mælt, það skall á okkur lægð. Alvöruáhrifavaldurinn ég.

 

Nú eru bara um þrjár vikur þar til ég hætti hjá Birtíngi. Það er verið að breyta ýmsu og hagræða en mér bauðst að halda áfram með meira vinnuframlagi en ég held að hvorki ég né drengurinn höfum gott af því að vinnuálag aukist svo ég læt gott heita eftir rúm 22 ár, að frátöldum hluta árs 2017. Þetta verða talsverð tímamót. 

 

Spennandi og skemmtilegur vinnustaður og frábært fólk sem ég hef kynnst þar í gegnum tíðina. Líklega reis sól mín einna hæst þegar þáverandi samstarfskonur píndu mig til að vera á forsíðu völvublaðs Vikunnar, ekki bara vegna fegurðar, heldur hafði ofsahár aldur minn (48) eitthvað með það að gera. Ég veit enn ekki hvað mamma var búin að segja mörgum að ég væri hin eina sanna völva Vikunnar áður en ég gat leiðrétt hana. Það var bæði hrikalega fyndið og alveg hræðilegt. Það eru enn einhverjir sem senda mér glettnislegt augnaráð ef völvuspá berst í tal, og telja sig VITA hið sanna. Hrmpf!

 

Rafmagnið fer stundum af í Himnaríki sem hefur kennt mér að vista skjölin sem ég er að vinna í, villt og galið til að tapa engu þegar það gerist. Mér brá nefnilega svolítið þegar ég fékk mér kaffi áðan og sá að klukkan í nýja örbylgjuofninum var að verða fjögur, það gat bara ekki verið, enda var hún ekki nema farin að nálgast tvö í raunveruleikanum. Tíminn líður ekki svona hratt og mér fannst ég ekki haldin nógu mikilil óraunveruleikatilfinningu til að ég hefði skellt mér í aðra vídd þar sem tími og rúm ... já, það allt.

Svo ég þarf sem sagt bara að bíða við ofninn kl. eitt í nótt, taka hann úr sambandi og setja aftur í samband. Þá verður klukkan í honum 01.01, það er hans byrjunartími, og gengur rétt eftir það. Ég nenni ekki að setja mig inn í hvernig eigi að stilla tímann á ofninum, þetta er fljótlegast svona og ég verð örugglega vakandi ... þarf bara að muna að vera á réttum stað á réttum tíma. Og reka á eftir hirðrafvirkjanum að koma og laga þetta. 

 

En það verður nú samt alveg nóg að gera hjá mér þótt ég hætti hjá Birtíngi. Ekki þó mikill afmælisundirbúningur, nenni ekki stórveislu á meðan covid-smit eru svona mörg á dag - þetta er ekki búið (ég hélt það nú samt, eins og flestir), og fer svo fljótlega í smáfrí til Vestmannaeyja, elsku Eyja sem ég hef ekki heimsótt svo lengi. Ætli Ísfélagið sé á sínum stað? Hitti ég GVeigu, verður brim, verða enn leifar af Þjóðhátíð?

 

Nú þarf ég aldeilis að tala við Úllu frænku og Brynju og Dagbjörtu og Margréti ... sem eru nánast með annan fótinn úti í Eyjum, hvað gerir maður þarna yfir helgi? Fer í eldgosasafnið, út að borða, en hvar? Fæst almennilegt kaffi í Vestmannaeyjum? Jú, ég veit allavega af einum stað (Vigtin bakhús) sem selur kaffi frá Kaffitári en ég trúi því varla að aðrir staðir hafi ekki vit á að bjóða upp á almennilegt kaffi fyrir kaffiþyrsta gesti.

 

En best að fara að taka til, klára fatahengið, dettur eiginlega ekkert skemmtilegra í hug að gera til að halda upp á fyrsta kossinn sem fór fram 7. júlí fyrir 50 árum. Vanga- og kosslagið í Aratungu þarna um árið var þetta: