Kallið mig bara Guðfinnu ...

Síðasta helgi fór nánast ekki í neitt sukk þótt Írskir dagar færu fram. Meirihluta helgarinnar var varið í höfuðborginni, heimsækja mömmu sem er veik, bjóða drengnum upp á KFC, heimsækja álfasteinana við Álfhólsveg, fara í Smáralind og vera kölluð Guðfinna í Te og kaffi sem var nú bara kúl þegar loks fattaðist að miðinn þar sem á stóð GURRÍ þýddi nú bara Gurrí, svo við fengum veitingarnar okkar. Þetta var svo dásamlegt að þau mega alltaf kalla mig Guðfinnu.

 

Myndin var tekin á Írskum dögum árið 2013 og þá var úti veður vott. 

 

Á laugardeginum vaknaði ég fyrir allar aldir (10.30) við að þjófavarnarkerfi í nágrannabíl fór í gang, aftur og aftur. Furðulegt að fólk hlaupi ekki út og lagi eða ýti á fjarstýringu, hugsaði ég sárhneyksluð. Mér tókst nú samt að sofna aftur í smástund áður en ég dreif mig á fætur. Gemsinn minn sem hafði verið með hálfa hleðslu var orðinn tómur, rosalegt drasl þessir símar, minn ekki nema fjögurra ára og strax orðinn svona mikið drasl. Frekar fokdýr iPhone. Hilda systir bauð mér góða kvöldið þegar ég kom niður um hálftólf. Hún var eflaust löngu vöknuð. „Rosalegur hávaði var í gemsanum þínum, leiðinleg vekjarahringing,“ sagði hún og meinti sennilega þjófavörnina í bílnum ... „Nei, þetta var uppi,“ sagði hún ákveðin. Hmmmmm. Ég horfði samt reiðilega á alla bíla nálægt húsinu hennar Hildu á leiðinni í útréttingar.

 

Við náðum smávegis stemningu á Írskum, fórum á markað fyrir utan Kaju þar sem ég keypti skrítið sjampó, svona sápustykki með rosalega góðri lykt. Ég mundi eftir að nota það í morgun, hugsa að sendillinn frá Eldum rétt eigi eftir að stökkva á mig nema ilmurinn hafi gufað upp. Það var ungur, fallegur, franskur maður sem seldi mér þetta, kannaðist við stráksa úr sundi ... svo ég vonandi get haft uppi á honum aftur, nema Kaja sjálf sé með númerið hans, þetta var jú á Kajuplaninu. Fengum svo borð á Galito kl. 17.45, mikið púsluspil hjá starfsfólkinu að koma öllum fyrir. Stráksi vildi lax en ég benti honum blíðlega á miklu girnilegri (2000 kr. ódýrari) hamborgara því við fengjum fisk tvo daga í röð frá Eldum rétt, maður ætti aldrei að ofgera neinu ... Hann glotti og fékk sér hamborgara - með salati, ekki frönskum. Það er siður sem við höfum tekið upp ef við veitum okkur þann munað að fara út að borða, að upphollusta matinn sem verður helmingi betri. Salat sem sagt í staðinn fyrir franskar. Gestirnir, Hilda og Júlíanna, voru horfnar á braut þegar brast á með rosalegum látum á hlaðinu, brekkusöngurinn, fjölmennasti viðburður ársins á Akranesi, ef frá er talið afmælið mitt ... sem minnir mig á að ég tel ekki líklegt að ég verði með stóra afmælisveislu í ár þegar greinast nokkur hundruð manns á dag með covid. Vil ekki eiga á hættu að nokkur smitist hjá mér. Fólk gæti heimtað að ég skilaði afmælisgjöfum, eða þaðan af verra. Annars er ástandið auðvitað miklu betra eftir bólusetningarnar, munið hópsmitið á Landakoti áður en farið var að bólusetja og dauðsföllin þá en nú er ekki sama hættan. Ég veit að lyfjafyrirtækin græða ofboðslega, eins og ég græði á stafsetningarvillum annarra, tannlæknar á sælgætisáti fólks og ferðaþjónustan á ferðafólkinu ... 

 

Ég setti óvart Rás 1 á í nýja útvarpinu í eldhúsinu skömmu fyrir klukkan 14. Hvernig átti mig að gruna að á þeirri stöð hljómaði Starless með King Crimson, eitt flottasta lag í heimi? Hefði samt haldið að Óli Palli spilaði það í Rokklandi frekar en á þessum tíma ... Næsta lag á eftir var reyndar Rásareitt-legra, karlakórslag, dásamlegt líka. Kannski er ég að ná þeim eftirsótta þroska og innri ró sem kallar á Rás eitt? 

Veðursamráð, misstígelsi en sloppið við covid

Fyrir allar aldir í morgun heyrði ég í glaðlegum börnum sem er frekar algengt hér í sælunni við sandinn svo ég rauk ekki út í glugga, enda búin að missa vonina á vissum fána sem sýnir mér betur en gemsinn minn hvaða vindátt ríkir. Tryggir lesendur bloggsins vita nefnilega að ég lýsti yfir heilmiklum söknuði því Bláfáninn sjálfur var ekki kominn upp. Mig grunaði alls ekki, svona langt gengið í júlí að gleðin í rödd barnanna væri vegna elsku fánans. Sem sagt Bláfáninn fór upp í tæka tíð fyrir Írska daga, ég sem hélt að allt grjótið á sandinum (sem er eitthvað alveg nýtt) tengdist fánaleysinu (hreinn sandur = Bláfáni) en grjótið hefur sem sagt verið hreint ...

 

 

Það má samt alveg gera eitthvað í grjótmálum, laga varnargarðinn. Eða steypa vegg, eins og er á Kúbu, Malecon-veggurinn í Havana sem er örugglega gaman að heimsækja þegar lægðirnar koma loks með tilheyrandi sjógangi. Ef bæjarstjórn hefur vit á því að hlusta á góð ráð mín yrði nú gaman að sitja í Himnaríki og dást að skvettunum. Það myndi laða að enn fleira ferðafólk. Hilmar!?!

 

Nú nálgast Írskir dagar óðfluga og eitt partíið verður á hlaðinu hjá mér, brekkusöngurinn við þyrlupallinn. Ég get voða lítið gengið þessa dagana, ég missteig mig illa á 17. júní þegar ég gekk niður á Akratorg og til baka (kannski 2 km hvora leið sem er ekki mikið). Það gengur aldrei neinn strætó þessa hátíðisdaga, nema þegar Norðurálsmótið (fótbolti barna) stendur yfir, og þá bara til að rúnta á milli íþróttahúsanna tveggja (sem ég er nýbúin að komast að, hélt lengst af og var fúl yfir því að strætó gengi sömu leið og vanalega, en bara fyrir gesti mótsins).

Teygjubindi hefur hjálpað helling en það er ekkert skrítið að ég hati að ganga. Ég hef bara gott af þessu, hugsaði ég samt sannfærandi nokkrum sekúndum áður en ég stórslasaði mig. Hver þarf svo sem að ganga? Í hreyfingarskyni hoppa ég núorðið upp og niður stigann minnst einu sinni á dag (3,5 hæðir) og hlusta iðulega á lagalistann minn hjá YouTube (sem er með tónlistarveitu eins og Spotify). Alltaf þegar ákveðin lög heyrast stend ég upp og dansa. Dæmi: Livin´ la Vida Loca, Luftgitar, Smells like Teen Spirit, Stun Gun, Mýrdalssandur, When I Come Around og Fu-Gee-La (hægur dans). Hin 85 lögin eru allt of róleg, ég gæti auðvitað vangað við þau en kettirnir eru ekki til í það, ekki þótt ég væri með kattanammi í hárinu, hugsa ég. Drengurinn myndi hníga niður af hlátri ef hann sæi mig reyna slíkan kattadans. Ekki vil ég leggja það á hann. (Myndin sýnir Himnaríki í morgun og aðdáendur mína þarna fremst, sannar líka að það er alls ekki alltaf rok á Akranesi, stundum er hreinlega skortur á því, sérstaklega á sumrin þegar ekki er hægt að lofta út)

Nokkur unaðsleg vangalög: Angie, Dust in the Wind, Changes, Julia Dream, Someday never comes, Carpet Crawlers ... svona fyrir þær sem eiga hlýðna og almennilega ketti.

 

Það munaði minnstu þarna á heimleiðinni á 17. júní að ég hringdi í eina dásemdardömu sem ég vissi að væri á rúntinum, en þá var svo skammarlega stutt heim að ég kunni ekki við það. Daginn eftir birti hún mynd af covid-heimaprófi (tvö strik) og ég fagnaði innilega þrautseigju minni og þrjósku, sterku Íslendingseðli sem lætur kulda og vetur ekki pirra sig nema síður væri og lætur ekkert, ekki einu sinni misstígelsi hindra sig við að komast í sófann heima. Hiti er kannski annað mál (hann lamar) en hann á auðvitað ekki heima hér á landi íss og jökla og snjóa og hríðar. Fólk getur farið til Tenerife! Ég hef heyrt fólk tala um samráð og samsæri varðandi hitann (kuldann) sem hefur ríkt og mögulega er eitthvað til í því m.v. síðasta laugardagskvöld. 

 

Ég skil ekki þessa tilhneigingu sumra að halda að sá sem talar um hlutina af öryggi og sannfæringu (Hitler, Trump, Jordan Petersen?) hafi endilega rétt fyrir sér. Loksins einhver sem þorir að segja sannleikann, segja sumir þegar sumt fólk tjáir sig um viðkvæm mál af algjörri vanþekkingu. Mér finnst líka að karl eins og viss Brynjar eigi bara að þegja og halda áfram að vera sætur. Getur verið að ríkisstjórnin noti hann til að valda fjaðrafoki svo hægt sé að selja fleiri banka og fremja fleiri myrkraverk í laumi á meðan við görgum á mister B? (Ekki samt taka mig of alvarlega, ég er enn til í að hringja nokkur símtöl í vel valda vini og fá hluta af 700 milljónum fyrir) 

 

Skyldi covid enn og aftur koma í veg fyrir afmælisveislu í Himnaríki eftir nokkrar vikur? Ég held að ég hugsi eins og flestir, ekki hrædd við að fá veiruna en alveg til í að sleppa við það. Þori alla vega ekki að byrja að baka strax (panta) og myndi alveg þiggja fjórðu bólusetninguna. Ef kornungi strætóbílstjórinn (rúmlega 14 ára) sem gaf mér elliafslátt nýlega í strætó ynni hjá heilsugæslunni í hjáverkum væri fyrir löngu búið að boða mig í fjórðu. Myndin er af afmælistertunni 2012 en þá lenti afmælið mitt á Gay Pride, eins og stundum.

Spár um skjálfta og óvæntar upprunaupplýsingar

Hér skalf allt skemmtilega upp úr klukkan tíu í gærkvöldi. Stráksi fann ekki fyrir neinu, grunar að hávær og hundleiðinleg tónlist dragi úr jarðskjálftaáhrifum og ráðlegg öllum jarðskjálftahræddum vinum og vandamönnum að spila eitthvað rosalega leiðinlegt á hæsta, "hardcore" kántrí? Fönk? Það nötraði allt í stofuskápnum í smástund. Ég beið eftir að jarðskjálftahópurinn minn á Facebook færi á fullt en ekkert bling í símanum. Hrönn, listakona hér á Skaga, hafði hugrekki til að opna á umræðuna, setti fram spurningu á Facebook hvort þetta hefði ekki verið vænn skjálfti, og jú, ég giskaði á að hann væri rúmlega fjórir ef upptökin væru á Reykjanesskaga en minni skjálfti en það finnst ekki hér á Skipaskaga.

 

Það tók ótrúlega langan tíma að fá fram skjálftastærðina á vedur.is ... og jú, vel yfir fjórir (4,6) var hann, en átti sér stað upp undir Eiríksjökli, eins og segir í laginu, eða einhverja kílómetra suður af honum. Fræðimenn klóra sér í hausnum og vita síst meira en við hin, enda frekar óvenjulegt svona vesen á þessu svæði.

 

Ég tók einu sinni viðtal við sjáanda sem hafði sagt frá því opinberlega (í útvarpi og landsbyggðarblaði) að það kæmi stór jarðskjálfti á Krýsuvíkursvæðinu þann 27. júlí (2007?) kl. 23.15.

 

 

Einhverjir urðu smeykir þótt tveir jarðskjálftafræðingar teldu þetta ansi ólíklegt (sem kom fram bæði hjá viðtalinu og á forsíðu blaðsins), meira að segja mamma (á áttundu hæð) setti heittelskaðan vasa og fleira brothætt niður á gólf til öryggis. Það kom reyndar lítill skjálfti um þetta leyti á þessu svæði en myndi seint teljast stór.

 

Sjáandinn sagðist nýlega hafa fengið endanlegar upplýsingar um væntanlegan landsskjálfta, eða að hann kæmi á tveimur dögum, 26. og 27. dags einhvers mánaðar, einhvers árs um klukkan 22, og verði 7,2 að stærð. Spurning um að festa kristalinn með kennaratyggjói og fara að hamstra í Einarsbúð?

 

Svo sagði hirðvéfréttin mín nýlega að ég væri 95% japönsk þannig að það er um nóg að hugsa þessa dagana. Ég var svo viss um að ég væri norræn, mögulega og vonandi skosk eða írsk að uppruna, kannski smávegis franskt blóð (tengist skútuferðum til forna og ættmóður) en nei. Nú þarf ég að eiga gott spjall við mömmu.

Samt ... ég er rosalega hrifin af sushi!

Að vera með hnífaparafóbíu ...

Fræga fólkið er alltaf vinsælt að lesa um en varðandi kóngafólkið í Bretlandi held ég að fjölmiðlar búi hreinlega til fréttir um það, þetta er svo leiðinlegt! En hér eru nokkrar miklu sannari fréttir, held ég. Getur komið sér vel að bæta þessu í minnisbankann - undir: gagnslaus vitneskja ... 

 

Baðkar Opruh Winfrey er smíðað eftir útlínum hennar - sem getur verið áskorun þar sem hún hefur svolítið verið eins og jójó í gegnum tíðina, mjó, minna mjó, mjó, minna mjó ... Hún hlýtur að eiga baðkör í small, medium og large? Svoleiðis gerum við ríka fólkið. Ég á t.d. trefla í mörgum stærðum. Oprah hefur látið hafa eftir sér að hún sé baðsjúk, taki baðferðir sínar mjög alvarlega. Í langri grein í ónefndu tímariti fyrir hátt í tuttugu árum var hún kölluð Ophra (rétt skrifað: Oprah sem er Harpo afturábak) mjög oft án þess að prófarkalesari áttaði sig - en nafn hennar var þó stafsett rétt á forsíðu blaðsins. Held að þarna fyrst hafi ég áttað mig á áhrifamætti prófarkalesturs - og ógurlegu valdi prófarkalesara. Eitt sinn las ég síðupróförk Vikunnar sem oftar og þá var Danski kúrinn sérlega vinsæll. Þýðandinn hafði sagt: Pyntið með berjum (puntið) og mig langaði svoooo mikið að leyfa því að fara svona í gegn, enda væri það t.d. pynting ef einhver byði mér bláber, mér finnst þau ansi hreint vond nema í fljótandi formi. En samviskusemin sigraði.

 

Jeremy Renner leikari (sjá mynd) sem hefur leikið ýmis hasarhlutverk á sér fortíð sem förðunarfræðingur. Útlitið gefur það ekki til kynna en útlit skiptir svo sem ekki máli nema maður sé hestur. Eflaust gott fyrir leikara að kunna þetta. Jeremy kvaðst ekki hafa átt í erfiðleikum með að farða í gamla daga, enda bæði vanur leikhúsmaður og listmálari. Hann hefur leikið í Mission Impossible-myndum, CSI-þáttum og fleira. Við þekkjum hann öll! (Ég kannaðist ekkert við nafnið en þekkti hann af ljósmyndinni).

 

Liam Payne úr One Direction er með hnífaparafóbíu. Hann forðast að nota áhöld á veitingastöðum og heimilum þar sem hann óttast að þau séu óhrein. Hann meira að segja viðurkenndi í viðtali að hann þyldi ekki að þurfa að borða með hnífapörum sem hann ætti ekki sjálfur. Þessi fóbía hófst þegar hann var lítill og þurfti í refsingarskyni fyrir eitthvað að þvo upp hvern einasta gaffal og hníf og skeið í skólamötuneytinu. 

 

Leikkonan Emma Stone bjó til PowerPoint-sýningu til að sannfæra foreldra sína um að leyfa sér að hefja leiklistarferilinn. Hún var ekki nema 14 ára og vildi flytja til Hollywood, fá heimakennslu og einbeita sér að leiklistinni. Hún var fjögurra ára þegar hún ákvað að leggja fyrir sig leiklistina. Hún er marg-, margverðlaunuð og hefur m.a. leikið í La la land (sem ég hef ekki séð, ég veit í raun rosalítið um bíómyndir og leikara)

 

Önnur leikkona, Nicole Kidman (áður gift Tom Cruise sem eftir skilnaðinn hélt börnunum sem þau ættleiddu, þá búinn að koma þeim í Vísindakirkjuna sem veit öll manns hræðilegu leyndarmál og veikleika svo maður getur eiginlega ekki yfirgefið hana, vilja einhverjir meina), er frá Ástralíu þar sem pöddur lifa sérlega góðu lífi en hún var sjúklega hrædd við fiðrildi sem eru ábyggilega eins og meðalstórir fólksbílar að stærð. Hún treysti sér ekki til að opna garðhliðið heima hjá sér ef hún sá fiðrildi í grennd, heldur fór torfærar Krýsuvíkurleiðir heim. Hún hefur reynt að vinna í þessum ótta sínum en án árangurs.

 

Enn ein leikkonan, Sandra Bullock, er með ofnæmi fyrir hestum! Það kom í ljós árið 1996 þegar var verið að taka upp myndina Two If By Sea en þá þurfti hún að fara á hestbak. Þannig að hún getur varla leikið í kúrekamyndum, blessunin, hún lét reyndar nýlega hafa eftir sér að hún væri útbrunnin.

Að drepa daður í fæðingu - leiðbeiningar

Síðustu misseri hef ég fengið nokkrar Snapchat-vinabeiðnir frá indverskum yngri mönnum. Hvar finna þeir mig? hugsa ég alltaf forviða og hvernig tekst mér að halda þeim? Horfa þeir á myndböndin mín? En minni mig svo á að auðvitað fréttist af dásamlegum kattavídjóum mínum og Eldum rétt-eldamennskunni þar sem ég set matardisk sem ég hef raðað á því sem ég eldaði og miða við myndina af Eldum rétt-spjaldinu. ER-myndvinnslan er frekar mikið út í appelsínugult, verð ég að segja.

Þetta (S-vináttan) hefur verið mér að meinalausu, ég kíki stundum á myndskeið frá þeim, yfirleitt eru þeir úti að keyra með tónlistina í botni en nýlega ákvað splunkunýr snappvinur að færa þetta upp á næsta stig og spurði:

„What are you up to? Video call?“

 

Til að stoppa manninn af í hvelli sendi ég:

„Nei. Þetta er Snapchat, ekki Tinder! Ég vildi bara sýna þér kurteisi.“ 

(Ég hafði sagt honum að það væri ágætt veður hjá mér, svolítið hvasst, hann spurði nefnilega um veðrið eins og hann vissi að það væri leiðin að hjarta mínu.)

Ég fékk til baka myndskilaboð þar sem hann var með þrjátíu vinum í eldhúsi á indverskum skyndibitastað, sýndist mér, allir hlæjandi. Þeim fannst ég greinilega mjög fyndin, kannski girnilegri af því að ég féll ekki fyrir honum í hvelli. 

Hei, ég gæti verið mamma þín, skrifaði ég, bætti við aldri mínum, sendi mynd af mér á strætóstoppistöð ... og þrátt fyrir fegurðar-filterinn og trefilinn (sjá mynd) sást greinilega að ég var ekki ung, ljóshærð gella, ég er kannski gella og ung miðað við t.d. mömmu - en ljóshærð er ég ekki.

 

Þetta varð unga manninum áfall, held ég, og hann hefur ekkert reynt að hafa meira samband við mig. Mín aðferð er fín, að kýla allt svona niður, drepa daðrið í fæðingu, áður en bjartar vonir vakna.

Ég væri svo innilega marggift ef ég kynni ekki að bíta þá af mér. Þetta er sama taktík og ég nota orðið á símasölufólk nema ég er ögn mildari þegar ég afþakka að fá að borga fleiri styrki en ég þegar geri.

Móðgandi afsláttur og svaðilfarir í Mosó

Þessir dagar án drengsins hafa liðið með örskotshraða, enda mikið að gera í vinnunni. Ósiðlegt líferni kom því aldrei til greina, það æsilegasta sem ég gerði var að drekka kaffi og lesa spennandi bók fyrir svefninn.

 

Það gekk ekki alveg þrautalaust að sækja drenginn. Ég tók strætó kl. 13.15 frá Akranesi og þar hófst ansi hreint undarlegur kafli í lífi mínu. Klappið virkar ekki utanbæjar svo það er bara reiðufé eða kort. Kortið varð fyrir valinu og kvittunin ekki af verri endanum, hálft fargjald. 

„Ahh, þetta er ekki rétt, ég er að fara til Reykjavíkur,“ sagði ég strangheiðarleg, of kors, eins og tapið vegna covid hafi ekki verið nóg fyrir Vegagerðina.

 

„Half price for 67 yrs and older,“ sagði kornungi (15 ára?) og glaðlegi bílstjórinn og mun eflaust aldrei komast að því að líf hans hékk á bláþræði um stund. Ungur aldur hans og mikilvægi þess að ég kæmist í bæinn til að sækja drenginn varð honum til lífs. Þegar maður er þetta ungur er allt eldra en þrítugt/fertugt/fimmtugt eldgamalt. Ég bar mig þó vel og vældi á Facebook, birti nokkuð nýlega mynd af mér með foreldrum mínum, fann enga nýrri í fljótu bragði, en hef ekkert elst ógeðslega mikið síðan hún var tekin, og sagði strætófarir mínar ekki sléttar, hélt ég liti nú ekki út fyrir að vera mikið eldri en 63 ára og 10 mánaða. Samúðin og réttlát reiðin sem blossaði upp á þessu öðru heimili mínu og vanrækta stað (ég vinn of mikið) gerði mér mjög gott. Smyrslin á sárin voru t.d.: „Hvurslags er þetta. Ungar konur að fá eldriborgaraafslátt! - Krakkaskratti hefur þetta verið, þú lítur út fyrir að vera yngri en 63 ára og tíu mánaða. - Uss, þú hefðir frekar átt að þiggja afsláttinn,“ og margt fleira krúttlegt og satt.

 

Í stað þess að fara út úr strætó í Mosó, eins og ég geri aldrei, sendi ég systur minni SMS: Er í Mosó, svo hún gæti fylgst með ferðum mínum, eins og hún vill að ég geri. Sumir eiga sér ekki líf. Á Vesturlandsveginum, rétt hjá Bauhaus, mundi ég allt í einu eftir því að við höfðum ætlað að hittast í Mosó, ekki Mjódd, stoppistöðin er í Háholti og hún beið á planinu hjá KFC. Henni fannst þetta ekki jafnfyndið og mér (kannski átti ég afsláttarfargjaldið skilið) og skipaði mér að ganga til baka. Ég hélt að hún þekkti systur sína sem hatar að ganga en í minni fjölskyldu hefur alltaf verið refsað fyrir gleymsku ... Ég stórefaðist um að við næðum í Reykjadal fyrir klukkan fjögur. (Klukkan var hálfþrjú). En ég hlýddi, fór samt ekki yfir götuna í hraðri og stöðugri umferð, það var eitthvað svo lúseralegt að fara undirgöngin en ég lét mig hafa það, enda langt síðan ég var staðgengill í James Bond-myndinni um öldina, og rétti svo út þumalfingurinn í stað þess að hefja þrautagöngu.

Auðvitað stoppuðu eintómir vélsagarmorðingjar en loks kom venjulegur heiðarlegur kvenhatari og sagðist skutla mér í Mosó með því skilyrði að ég þegði allan tímann, konur ættu að sjást en ekki heyrast. Síðan útskýrði hann fyrir mér allt sem hann hafði ekki fengið að segja nálægt eiginkonu sinni eða komist upp með að skrifa á Facebook. Win-win fyrir okkur bæði. Ég held að við höfum farið alla vega 45 hringi á hringtorginu við Bauhaus, honum lá svo margt og mikið á hjarta. Þetta var svo æðislega skemmtilegt að ég tók þetta upp í laumi á símann minn og get hlustað á þetta eins oft og ég vil. Held að Hilda hefði líka gott af því að heyra rödd sannleikans. Ég reyndi að spila þetta fyrir hana á leiðinni í Reykjadal en hún hótaði að láta mig ganga meira svo ég slökkti. „Ég hlusta ekki á hrúta,“ sagði hún sem var óskiljanlegt. Hún er bara sjúk í Gullbylgjuna, held ég. Mætti ég þá biðja um Pixies eða Rammstein!

 

Drengurinn var sérlega sáttur eftir átta daga dvölina í Reykjadal en þangað kom Jón Jónsson söngvari sem leynigestur eitt kvöldið og söng, einnig fótboltakonan Sesselja. Krakkarnir fóru upp á Skaga í óvissuferð á laugardeginum, enda margt æðislegt hægt að gera hér, fóru líka á eitt stykki landsleik í Laugardal!

 

Skaginn er troðfullur af hressum fótboltastrákum og fjölskyldum þeirra yfir helgina. Mótið hitti akkúrat á 17. júní svo það verður óvenjumikið fjör í ár. Við stráksi ætlum að tölta niður í bæ eftir hádegi, kíkja kannski á opið hús hjá Úkraínufólkinu okkar, svo er það árlega kirkjukaffið ... öllu heldur kökuhlaðborð kirkjunefndar - sem er með því flottara en ég forðast sykur þessi misserin og gæti ekki stillt mig um að stökkva á marensinn og pönnsurnar, þótt ég færi eingöngu í brauðtertu- og flatkökuskyni. Æ, bara smá ... NEI!

 

Ef smellt er á neðri myndina má sjá hluta af glæsilegri skrúðgöngu okkar Akurnesinga, þessari með fótboltaívafinu. Mér finnst ég fá allt sem ein manneskja þarf á hlaðið til mín. Hér er Atlantshafið í suður, kjörstaður, bólusetningamiðstöð, ræktin, íþróttavöllur og þyrlupallur í austur, Einarsbúð í símafjarlægð og svo sé ég alltaf þessa skrúðgöngu á hverju ári ef mér verður litið í norðurátt. Brekkusöngur á Írskum dögum fer svo fram í kringum þyrlupallinn og ég þarf að loka gluggum hér ef kemur leiðinlegt lag - sem hefur þó ekki komið enn. Himnaríki er í einstaklega vel staðsettu húsi.      

Mávar, guðsmaður, kattahvarf og afmælispælingar

Ég sá að Siglfirðingar hafa gefið leyfi til að skjóta vargfugl við höfnina - sem ég giska á að sé mávur - ég ólst reyndar upp við að mávurinn væri ljótur og vondur fugl á meðan t.d. svanir væru fallegir og góðir (jafnvel prinsar í álögum). En lífið kenndi mér, ekki síst eftir flutningana í Himnaríki, að mávar eru bara ansi hreint fínir fuglar og sækja súpueldhús Guðríðar öll sumur en hrafninn tekur svo við yfir vetrartímann. Engin matarsóun hér. Þegar ég gef mávum brauð og almennar matarleifar er ekki bara einhver einn sem hakkar allt í sig, heldur kallar hann á vini sína og vandamenn í grennd svo þeir fái einnig notið. Súpersætu svanirnir hafa komist í fréttir fyrir grimmd, þeir éta líka ungana á Tjörninni, ráðast á kindur í sveitinni og eru jafnvel grimmir við mannfólkið - en bara svo fallegir. Samt held ég að seint sæi maður innslag í fréttum um hvernig ætti að fæla svani frá svo hægt sé að gefa öndunum brauð, en ég man eftir slíku varðandi máva. Myndin sýnir máv fljúga með annan máv á bakinu. Ég fann hana á netinu.

 

Ég hef reyndar engar áhyggjur af mávunum á Sigufirði. Presturinn á staðnum er annálaður fuglavinur og mun án efa mótmæla þessu harðlega, trúi ég, sjá til þess að lausaganga skotveiðimanna verði bönnuð, enda eiga veiðimenn sannarlega ekki heima í vistkerfi okkar.

 

Talandi um kattaóvini. Mikið vona ég að Guðmundur Felixson og Þuríður Blær endurheimti heittelskaðan kött sinn sem nágrannar þeirra (frá helvíti?) fengu fjarlægðan í gær (!!!) en borgin glutraði út úr höndunum á sér (ég vil sjá hausa fjúka) og er týnd einhvers staðar í Laugardalnum. Eigendur ekki látnir vita, hvílík vinnubrögð. Einhver sá svipaðan kött nálægt Langholtskirkju. Hér er mynd af Nóru.

 

Ekkert hefur frést af drengnum síðan á miðvikudaginn þegar hann fór í sumarbúðir og ekkert hefur verið um sukk og svall hér á heimilinu á meðan, maður hlýðir sóttvarnalækni, en Mosi, yngsta kattardýrið, hefur sést sofa á rúmi stráksa, sennilega í saknaðarskyni.

 

Ég held mínu striki og elda kvöldmat eins og vanalega, nema maturinn dugir í hádeginu næsta dag líka sem kemur sér ansi vel. Kemur í veg fyrir seríósreddingar, bananabjörgun og skyndibitaskyndihjálp. Fiskur, grænmeti og alls kyns gott og hollt.

 

Það er eins og mávarnir mínir viti að ég var að skrifa um þá. Hér fljúga þeir fram og til baka, kannski að minna á sig. Þeim hefur fækkað mjög mikið, voru svo miklu fleiri t.d. þegar sonur minn, mávahvíslarinn, gaf þeim hér við ströndina og þeir eltu hann alltaf eins og hlýðnir hundar þegar hann birtist að áliðnum slætti með leifarnar úr afmælisveislunni minni (ágúst). Held meira að segja að ég hafi birt mynd því til sönnunar hér einu sinni, þeir flugu mjög lágt fyrir aftan hann og nálægt, vissu alveg að veisla ársins biði þeirra.

 

Ég ætla að halda dýrðarinnar stórafmælisveislu (64 ára) nú í ágúst þótt COVID sé enn á fullu. Við bara látum eins og það sé búið, nennum þessu ekki. Kannski fátt annað hægt að gera. Man ekki hvað Fréttin.is sagði að ég ætti marga mánuði eftir ólifaða - eftir mínar þrjár bólusetningar - og vil bara drífa í veislunni til öryggis ef hún verður mín síðasta, og svo fá elsku mávarnir mínir restar, ef verða. Lítið að græða á veislum 2020 og 2021 sem nánast engar voru, bauð „jólakúlunum“ mínum, eða innan við 12 manns, held ég. Það þarf ekkert að taka í hendur eða knúsast þann 12. ágúst, meira en nóg að segja hæ, henda sér á terturnar og kaffið, og vera skemmtilegur. Þarf ekki einu sinni að færa gjafir, enda á ég allt.  

Stórgrýti úr gróðurhúsi og sjokkerandi játning

Bláfáninn er ekki enn kominn upp við Langasand. Enginn bæjarstjóri og engin leikskólabörn sem gleðja hjarta mitt við athöfn sem hefur farið árlega fram í júní um nokkra hríð, og ekkert sem sýnir mér blátt á bláu hvaða vindátt er ríkjandi. Getur verið að ströndin, þakin grjóti, teljist ekki nógu hrein til að fá þessa viðurkenningu? Og hvað veldur öllu þessu grjóti, of smátt grjót í varnargarðinum? Eftir brim eða var sett of smátt? Sandurinn var svo miklu fínni í fyrra og bara alltaf. Þetta er eitthvað alveg nýtt. Aukaverkanir af bólusetningum? Sönnun þess að jörðin sé flöt? Geimverur í grjótkasti yfir nóttina?

 

Efri myndina tók ég núna áðan, eða skömmu fyrir miðnætti. Grjótið sést mjög vel (smellið á myndina) og svívirðilegt fánaleysið ... Samt, bláfáni er veittur fyrir hreina strönd, ómengaða. Þetta er grjót, ekki mengun. Kannski fer athöfnin fram í næstu viku, pósturinn eitthvað lengi á leiðinni með fánann. Vonandi fær fáninn þá að standa ögn lengur en rétt yfir blásumarið. Bæði er gott að sjá vindáttina þegar elsku haustlægðirnar fara að gleðja og svo er bara flott að hafa þennan fána, þetta stolt okkar eigenda landhelginnar út af Himnaríki.

 

Fór í bæinn (Rvík) í gær (föstudag) í stórafmæli vinkonu, mikið og gott spjall við skemmtilegustu konur landsins og heldur betur hlegið. Djammið stóð það lengi (til 23 og síðasta ferð frá Mjódd er kl. 23 og við vorum langt frá Mjódd) að ég gisti hjá Hildu systur og náði að nýta tækifærið til að kíkja á mömmu í dag, laugardag. Að vanda færðum við henni cappuccino og sérbakað vínarbrauð - eftir að hafa sjálfar fengið okkur einhverja hollustu hjá Kaffitári uppi á Höfða áður en við lögðum í hann til mömmu. Vaktstjórinn þar bjó til fullkominn latte handa okkur og grænmetisbakan var æði. Við vorum hálfdasaðar eftir búðarferð. Ég nefnilega gafst upp og keypti lítinn, ódýran örbylgjuofn, hefur oft vantað hann, ekki til að poppa, frekar hita mat. Svo var keypt dýrindis vifta líka, aldrei of mikið af góðum viftum í þessum hitapolli sem Ísland er á sumrin. Allt yfir 12 gráður er óbærilegt, að mínu mati, já, ég hef lækkað úr 15 niður í 12 eftir síðustu sólskinsdaga.

 

Þegar við fórum í Elkó, þurfti Hilda að sækja eitthvað sem hún hafði pantað og fyrir framan okkur í röðinni var gamall karl (á okkar aldri) sem röflaði og nöldraði út í eitt, ungi afgreiðslumaðurinn sýndi mikla yfirvegun og var svo kurteis og ljúfur þrátt fyrir ósanngirni í karlinum. Þegar við vorum komnar út í bíl og á leið í Mjódd sagði Hilda: „Það er svolítið mikið til af svona nöldrandi körlum þarna úti.“ Ég kinkaði kolli og játaði fyrir henni að kvartanir mínar hér á blogginu yfir karlmannsleysi væru bara í nösunum á mér. „Það er ekkert annað en einhver gjörsamlega fullkominn sem fær mig til að hvika frá piparjúnku- og kattakerlingalífi mínu. Hann þarf að vera sambland af ... Mr. Darcy og ... Silla kokki,“ sagði ég dreymin. „Fróður, vel upplýstur, dýravinur (elskar t.d. ketti, hunda og fugla), femínisti, ekki rasisti, með húmor, vel lesi-“

„Já, já, einmitt, hlauptu út, fljót, strætó fer eftir þrjár mínútur,“ hrópaði litla systir og ég þaut svo hratt út að ég gleymdi örbylgjuofninum og viftunni í stressinu. Hún keyrði hratt í burtu og þá fyrst mundi ég eftir því að klukkan í bílnum hennar er næstum tíu mínútum of fljót. Eitthvað skrítið í gangi. Mr. Darcy er sögupersóna og Silli ekki til heldur, hann er bara nafn á matarvagni, held ég, svo þetta var ekki afbrýðisemi. Kannski hefur systur mína bara vantað nýjan örbylgjuofn og viftu og treystir á gleymsku mína.   

 

Við létum ekki kaffistaðar numið eftir góða heimsókn til mömmu, heldur fórum í Garðabæ, í Te og kaffi, eiginlega bara til að skipta með okkur tiramísú sem hafði frést alla leið upp á Akranes að væri algjör dásemd. Það passaði og kaffið var líka sérlega gott (muna að biðja um tvöfaldan latte, annars fær maður sjálfkrafa bara einfaldan) og þjónustan sjúklega góð, eins og á Höfðanum. Held að kaffibarþjónar séu ráðnir eftir dásamlegheitum.

Neðri myndin var tekin 2019 þegar wc-in voru fjarlægð, græni kofinn tekinn fyrst laugin Guðlaug og nágrenni tók við þeirri þjónustu sem færðist þar með langt til vinstri og úr augsýn Himnaríkis. Sandurinn fullkominn, eins og alltaf, alveg þangað til núna í ár. 

 

Ég spurði drenginn sl. þriðjudag: „Hvort viltu vera töff í sumarbúðunum eða taka með þér föt sem þyrfti að slíta meira áður en þau hætta alveg að passa á þig?“

„Töff,“ var harðákveðið svarið og bara töff föt voru tekin með í sumarbúðirnar á miðvikudaginn. Mér skilst að englakrúttin sem vinna þar leggi metnað í að börnin fari með allt hreint heim, þannig var það í fyrra, en ég var lengi að fyrirgefa þeim að gráa, einlita sokkaparið var tveir gráir en mjög ólíkir sokkar! Get ímyndað mér að foreldri eða forráðamanneskja einhvers annars barns hafi látið nákvæmlega eins par, einn sokk frá eigin barni (númer 46), einn sokk frá fóstursyni mínum (nr. 41), ergja sig ósegjanlega mikið ... annar talsvert hærri upp á kálfann og vissulega ljósgrár en ekki eins ljósgrár. Mig minnir að þetta sokkapar hafi endað í Rauðakrosspoka og vonandi hjá einhverjum sem tekur ekki eftir svona, það er til fjöldi manns sem kippir sér ekki upp við sokkarugling sem fokkar upp í hausnum á öllu almennilegu og eðlilegu fólki.

Óvæntar hitatölur og of mikil eftirspurn ...

Tölvan mín segir að úti ríki 17°C, Veðurstofa Íslands segir 15°C, í gemsanum segir Vedrid að undir Akrafjalli séu 17°C og engar hviður ... en norska veðurstofan, yr.no, fullyrðir að hitinn sé ekki nema 10 gráður. Það má alltaf treysta á elsku Norðmenn en um leið og ég áttaði mig á hinum tölunum hefði ég fundið fyrir vanlíðan ef viftan væri ekki í gangi. Ekta stuttbuxnaveður fyrir þá sem treysta sér út.

 

Orðalag skiptir miklu máli. Ef maður hnikar stöfunum aðeins til, ekki þó röð þeirra:

„Hráka-ka er vinsæl hjá okkur. Viðbjóðum líka upp á ...“ „Líttu við í krúttlegu búðinni“ Horfa aftur fyrir mig? Gaman að pæla í þessu, mér finnst þetta með viðbjóðinn, við bjóðum upp á, samt spælandi því þetta er fallega orðað. Ekki samt breyta því í: „Við erum að bjóða upp á ...“ þá kem ég ekki.

Bók sem ég sagði frá hér fyrir skömmu og sagði að sennilega hefði örlítið breytt greinarmerkjasetning bjargað FBI-manni frá hroðalegum örlögum - er komin út á íslensku og heitir Að leikslokum, er eftir Mohlin og Nystöm. Er í búðum og á Storytel Storytel. Hún er þykk (541 bls.) og djúsí sem gleður alla bókaorma. Þetta greinarmerkjadæmi er samt meira svona til hliðar, ekki aðalsagan sem er gamalt morðmál, en samt ... Ég las líka nýjustu bókina eftir Lee Child, Liðin tíð, dásemd alveg, og Nætursöngvarann eftir Johönnu Mo, feykiánægð með hana líka, eins og Óvissu eftir Önnu Ólafsd. Björnsson.

 

 

Hvernig var það, átti ekki að verða svo rólegt hjá mannni með aldrinum? Nákvæmlega engin eftirspurn eftir okkur, hvorki í ásta- né vinnumálum? Well, ég mótmæli alla vega harðlega of litlum tíma. Ég myndi vissulega aldrei brjóta lögin og fara að sniffa kókaín til að komast yfir meira og sofa minna, enda skíthrædd við öll efni og flest lyf, en væri alveg til í ef einhver sem selur Herbalife lumaði á green og beis-töflunum sem fengu mig til að strauja þvottapoka í gamla daga, og voru reyndar bannaðar en í þeim voru drög að einhverju örvandi. Líf mitt í hnotskurn: Of margar bækur, of lítill tími. Ef einhver hefur eitthvað á móti of miklum lestri skal honum bent á að ellifjarsýni hefur enn ekki látið sjá sig í himnaríki vegna stöðugrar þjálfunar. Gott fyrir vini og ættingja að hafa alltaf einhvern sem getur lesið aftan á sósupakka eða vídeóspólur. Enda er ég spurð nánast vikulega hvenær ég ætli að flytja aftur til Reykjavíkur. Held að þetta sé ástæðan. Held að afmælin mín, að keyra alla leið upp á Skaga EINU SINNI Á ÁRI, séu ekki málið eftir að mér tókst að gera Hvalfjarðargöngin gjaldfrjáls.

 

Akkúrat fyrsta daginn sem drengurinn er í sumarbúðunum berast fréttir af fyrstu smitum af apabólu á Íslandi og nánast bannað að sofa hjá ókunnugum. Það vinnur ansi margt gegn mér, finnst mér, of lítill tími, kannski aldur, stundum biluð dyrabjalla, ástreitnir varðkettir og nú apabóla.

Yfirfullt Himnaríki en hugsað í lausnum

Dagurinn rann upp, bjartur og fagur, stráksi í sumarbúðir, mæting kl. 16-17. Honum finnst svo ofboðslega gaman í vinnunni að hann kom ekki þaðan fyrr en um þrjúleytið, svo sundgleraugun náðu aldrei á blaðið yfir skrásett föt og muni. Ég nöldraði pínkupons á skrifstofunni um að nota sportabler sem samskiptaform og var tjáð af nýjum stjóra að hún væri sammála, þetta væri flott fyrir íþróttakrakka en ekki sumarbúðir, héðan í frá yrði tölvupóstur notaður, ef þyrfti. Um fimmleytið var ég borin út úr sumarbúðunum og skellt í lás, það var ekki nokkur leið fyrir mig að yfirgefa drenginn og dúndurgóða andrúmsloftið sem ríkti í Reykjadal, samt var ég búin að lofa sjálfri mér því að hoppa um allt himnaríki nakin með rauðvín í annarri og kannski elskhuga í hinni en þetta var nú bara í nösunum á mér og vinkonur mínar trúðu engu svona upp á önnun köfnu siðprúðu konuna sem gleymir endalaust að drekka pínulitlu rauðvínsflöskuna (sem dugir í eitt glas) en Inga kemur í mat á morgun, fínt að detta í það með henni.

 

Ég eldaði mat handa tveimur nú í kvöld, þannig eru skammtarnir frá Eldum rétt, svo ég á til alveg súpergóðan hádegismat á morgun. Á föstudagskvöldið verður svo afmælisveisla, ein allra dásamlegasta manneskja sem ég þekki (frá 1985?) átti nýlega stórafmæli og nú skal fagnað.

 

„Frelsið“ frá drengnum næstu daga verður sennilega notað til að taka skápana hans í gegn, hann á allt of mikið af fötum, eflaust vaxinn upp úr einhverju en það er betra að gera þetta á meðan hann er víðs fjarri. Ég skil hann vel að vilja halda í hlutina, ég þarf mögulega að bíða þar bíð þar til ég fer í sama stuðið og ég var í þegar Himnaríki var tekið í gegn. Ég gaf og gaf, hreinsaði grimmdarlega út það sem ekki var lífsnauðsynlegt. Nú er allt að fyllast af bókum aftur og ekkert pláss fyrir bókahillur, hluti neyðarástandsins sem gæti farið að myndast sést fyrir aftan drenginn á myndinni, bókabunki á stólnum. Ég keypti svo málverkin þarna um daginn, eitthvað smotterí í antíkskúrnum - eitthvað er maxi-mínimalistinn ég farin að sofna á verðinum.

 

Aldrei framar yfirfull íbúð, var loforð mitt til sjálfrar mín en spurning hvað hússtjórnin segir ef ég set bókahillur í stigaganginn, á hverja  hæð, það yrði ábyggilega farið að tala um húsið okkar sem menningarlega húsið á Skaganum og við gætum safnað fyrir nýrri klæðningu á húsið til dæmis með því að selja bækurnar. Ég myndi fela Ísfólkið og Rauðu ástarsögurnar undir búðarborðinu og selja þær dýrum dómum í svörtum plastpokum enda óheyrilega mikið kelerí í sumum þeirra. Jæja, best að tala við stjórnina, ég sit þar reyndar (riddari) og hef 1/3 atkvæða. Gæti mögulega mútað formanni eða gjaldkera með litlu rauðvínsflöskunni. Hér er hugsað í lausnum.