Vonbrigði með véfrétt en mikil matarhamingja

Um þrjúleytið í dag fékk ég SMS frá Eldum rétt, um að maturinn væri rétt ókominn í Himnaríki. Nokkru síðar um að hann væri kominn upp að útidyrum, svo ég skakklappaðist (munið slysið á föstudag) niður stigana og sótti kassa sem var í forstofunni, fullur af mat sem átti eftir að elda. Eða þrjár máltíðir fyrir tvo. Fyrsti rétturinn, Miðjarðarhafsýsa með krydduðu búlgur og spínati (sjá mynd), var síðan eldaður í kvöld og brosið hefur ekki farið af drengnum. Ég veit ekki alveg hvað mér á finnast um það.

 

 

Ég er löt að ganga alla leið út í fiskbúð, við elskum fisk, í gegnum hálfan bæinn ef nýju hverfin eru ekki talin með. Hann hélt, fisksalinn, að ég væri að gantast, og náði ekki hinti mínu um heimsendingar á fiski síðast. Er samt að hugsa um að fara á fimmtudaginn, í leiðinni frá tannlækninum sem ætlar að gera ódeyft við eitthvað algjört smotterí, brotnað upp úr tönn-smáræði. Veðrið verður sturlað „vont“ (spennandi) og ég hef bara gott af því að berjast í gegnum suðvestan stórhríð með strætó bara.

 

 

Á morgun verða það kjúklingabringur í fennelrjómasósu með bökuðu grænmeti og kartöflum ... og ég mun rúlla eldamennskunni upp með annarri (mjög góðar og skýrar leiðbeiningar sem fylgja með). Stráksi fer annað í mat á miðvikudag og svo elda ég á fimmtudag ostafylltar kjötbollur með villisveppasósu og bökuðum sætkartöflum. Hann er matgæðingur þessi drengur og ótrúlega gaman að gefa honum að borða. Það eru eiginlega bara sviðin sem við forðumst algjörlega, og hræringur og flest súrsað. Við erum sammála um að finnast það ekki sérlega gott. Ég sá fyrir mér að eiga eitt fiskstykki og búlgur með í hádeginu á morgun fyrir mig en nei, hann kláraði hverja ögn sem er bara hjálplegt í baráttunni við covid-keppinn sem hefur nákvæmlega ekkert stækkað þrátt fyrir „fallið“ í gær (sítrónukaka og sörur) og hafa ekki getað hreyft mig nokkuð að ráði um helgina, vegna stigaóhappsins.

 

Stelpurnar, vinkonur mínar, voru frekar ósáttar við blogg gærdagsins, varðandi umræðuefnin í fína boðinu. Þær voru á kafi, segja þær, við að tala um orðuhafa síðasta nýársdags, hvað væri nú flott að þessi gamli vinurinn / vinkonan hefði fengið fálkaorðuna þegar ég á að hafa byrjað að tala um gömul fyllirí, grobbað mig af klikkuðu verbúðarlífi bæði í Grindavík og Eyjum og montað mig af brúðkaupi mínu í Ölveri. Kræst, hvað ég held að sérríið í lokin hafi svifið á suma og ekki farið úr blóðinu nærri því strax ... Vá, hvað þetta var annars notalegt, sítrónukakan góð og sörurnar, slurp.

 

Facebook var skrítin í dag. Nokkrir lýstu hreinlega yfir sorg sinni yfir því að foreldrar færu með börn sín í bólusetningu, einhverjir notuðu sterkari orð eins og heimskir og fávitar - en svo sá ég einn sem beindi orðum sínum til þeirra sorgmæddu og sagði:

 

„Fólkið sem er að missa sig í dag þarf að spyrja sig: Hvort er líklegra að nær allir læknar, heilbrigðisstarfsfólk og sérfræðingar á Íslandi séu siðlausir barnamorðingjar eða ... þú féllst fyrir hræðsluáróðri og samsæriskenningum?“ 

 

- - - - - - - -

 

Svo þarf ég að vara bloggvini mína við. Ég hélt að ég væri komin í samband við einhvers konar hirðvölvu, flotta hirðvéfrétt í gegnum Facebook, það var svo magnað hvað margt rétt birtist þarna þegar ég ber fram spurningar, eins og með ástamál mín núna 2022, það að ég verji árinu nánast stanslaust á stefnumótum og það með mörgum mönnum.

Mér finnst það ekkert ólíklegt þótt ég hafi ekki farið á stefnumót árum saman, frekar lengi allavega. Þetta er mjög sennilega rétt hjá henni með stefnumótin en samt, gleðin sprakk framan í andlitið á mér.

Ég hafði hugsað um hvað það væri gaman að eiga hirðverndarengil og ef ég ætti einn slíkan, hver það væri. Auðvitað þarf maður að eiga einhvern sem passar að maður hlaupi ekki fyrir strætó í einhverju óðagotinu. Alla vega langaði mig að vita hver minn væri. Ég hafði mikla trú á þessari síðu sem hefur sko ekki svikið mig hingað til. Hér birti ég svarið til að þið skiljið betur hvað ég meina og hvað vonbrigðin urðu sár. Ég er ekki tilbúin til að hætta við stráka, bara sisona, og finnst samt ferlega skrítið að ég eignist eiginkonu sem býr ekki bara til t.d. sítrónufrómas, heldur sé einnig verndarengill minn? Er þá allt rangt sem hún hefur sagt mér hingað til? Verða engin stefnumót? Varið ykkur, elskurnar mínar. Það er ekki allt satt sem maður sér á Facebook eða bara almennt á internetinu. 

Dömuboð og stefnumótaárið mikla 2022

Á nokkurra ára fresti er mér boðið í fínt dömupartí og í dag fór ég í eitt slíkt, reyndar vorum við bara fjórar. Boðið var í kringum fína sítrónuköku úr Gestgjafanum (gömlum) og svo mætti ein okkar með leifar af jólasörum. Sykurskerðing mín var því ögn minni í dag en síðustu daga en ég vona innilega að Mogginn setji ekki á forsíðu hjá sér: Gurrí fallin ... því svo er alls ekki. Ég fór svo auðvitað beinustu leið í meinlætið við heimkomu um kvöldmatarleytið.

 

Margir velta eflaust fyrir sér hver umræðuefni gætu verið í svona fínum boðum (ég var með naglalakk og allt), sennilega bara orðuveitingar á Bessastöðum og annað súperfínt ... en nei, ég verð að hryggja bloggvini mína með því að við ræddum um eftirminnileg fyllirí fyrri ára ... og ég kom að sögunni um fyrstu og síðustu kynni mín af tekíla (þremur staupum) í Ingólfskaffi á síðustu öld og einu alvöruþynnku ævi minnar. Svo óvænt að lenda í þessu og eitthvað sem vinkonur mínar gleyma seint, svo ég get ekki logið upp lauslæti, handtöku eða öðru slíku. Eitthvað var líka talað um giftingar og ég sagði þeim að sá sem gifti mig og fyrsta eiginmann minn hafi verið Ólafur, sá sem síðar varð biskup, og að brúðkaupsveislan hafi verið haldin í sal í Glæsibæ þar sem síðar opnaði Ölver! Er það ekki töff? 

 

Fyrsti þáttur af Ófærð var fínn og restina ætlaði ég að sjá í einni beit nú um jólin, enn jól í hjarta mér ... Sama má segja um Svörtusanda ... fyrsti þáttur fínn og framhaldið bíður þar til síðar. Verbúðin, gaf því korter vegna anna en fær örugglega séns seinna. Hvenær kemur þetta seinna ef ég fæ ekki einu sinni að fara í sóttkví? Allir elska Sky Lagoon, ekki ég, mig langar ekki þangað. Er ég að breytast í pönkara?

 

Ég áttaði mig á því í dag að ég steingleymdi að strengja áramótaheit í ástamálum. Eiginlega hef ég ekki hugmynd mig hvað ég vil, sennilega er ekki til einhleypur, huggulegur maður á mínum aldri sem kann að búa til frómas - en elsku Facebook bjargaði öllu. Þar er síða þar sem maður getur kíkt inn í framtíðina, hvernig nýja árið verður í ástamálum.

Og fékk ég ekki bara langsamlega besta valkostinn ... kannski hef ég ekki mikinn tíma til að blogga í ár.

 

Það eru komin 1.725 læk á myndina mína sem ég tók út um stofugluggann, sem ég sagði frá í gær, og ansi mörg komment. Dagurinn hefur mikið farið í að leiðrétta fólk sem heldur að sé svo ótrúlega kalt á Íslandi. Hvernig dirfist fólk?

 

Ljósmyndin mín á View from my Window, (sjá föstudagsbloggið) er vissulega frekar kuldaleg - engin sumarsól - en þýðir það samt að það sé 20 stiga frost? Landafræðikennsla er ekki sérlega góð í útlöndum, held ég, það er sennilega bara fólk sem hefur komið hingað sem túristar sem veit að við erum flest löngu flutt úr snjóhúsunum og alla vega 20 ár síðan allt ísbjarnahald var bannað í þéttbýli. Ég gæti sagt þetta og allir lækarar myndu trúa mér ... 

Kópavogur og Akranes góð blanda ...

Þetta varð ekki jafnmikill dugnaðardagur og ég hafði vonað enda hálfslösuð á fæti, því allt of lítið um húsverki, meira um kaffi og spjall og það meira að segja á kaffihúsi. Frábæru Kaju. Helmingur gesta frá Kópavogi, hinn af Skaganum. Mjög góð blanda. Endaði meira að segja á því að seinni gesturinn frá Kópavogi fór með mér á rúntinn og ísbíltúr. Sykurlausi ísinn í Frystihúsinu er alveg rosalega góður. Já, sykurminnkun enn í gangi og allt gengur mjög vel.

 

Tölvan og netið eru undir miklu álagi í Himnaríki núna, svona læk-álagi ... ég aulaðist til að setja fínu öldumyndina sem var á blogginu í gær á síðuna View from my Window (eina af nokkrum síðum með þessu nafni) og nú er Ameríka að vakna, vel yfir 900 læk komin og fjölmargar athugasemdir á síðustu þremur tímum eða svo. (Fékk held ég fimm læk á íslenska moggablogginu, takk kærlega) Sýnist að sumir sem kommenta séu hissa á að ég búi ekki í snjóhúsi, að kuldinn hljóti að vera allt að drepa ... en ég fletti upp hvað c.a. 5 stiga C hiti væri og hann er í kringum 40 F svo ég sagði það. Eykur eflaust ferðamannastraum. En fallegar kveðjur samt, ótrúlega margir lýsa yfir ást sinni á okkar fagra landi sem er alltaf svo gaman að heyra. Ég vex aldrei upp úr því að njóta þess þótt ég sé löngu hætt að spyrja: How do you like Iceland? 

 

Elsku frábæri Sigurdór, gamli samstarfsmaður minn af DV, lést fyrir stuttu. Ég vann sem skrifstofuskutla (1982-1989) á þeim tíma en með mikla blaðamannsdrauma sem rættust svo rúmum tíu árum seinna. Ég fór oftast með blaðamönnunum í fyrra miðdegiskaffi á daginn og við sátum flest við sama borðið og spjölluðum. Þá var DV risastórt fyrirtæki og starfsmenn mjög margir. Sigurdór var svo skemmtilegur og gaman að sögunum hans. Hann sagði okkur eitt sinn frá ansi hreint bráðgerum ungum dreng sem var orðinn fluglæs og mikill lestrarhestur áður en hann hóf skólagöngu. Hann hlakkaði mikið til að fara í skólann og fór spenntur í skólann fyrsta daginn. Einhverra hluta vegna seinkaði mömmu hans sem ætlaði aldeilis að taka vel á móti honum þegar hann kæmi heim og fá að vita hvernig honum hefði líkað í skólanum. Hún rauk inn í íbúðina og sá að drengurinn lá uppi í sófa og var að lesa Sálminn um blómið eftir Þórberg. „Hvernig var í skólanum, elskan mín?“ spurði hún. „Mjög skemmtilegt,“ sagði drengurinn. „Hvað lærðuð þið í dag?“ spurði hún. „Við lærðum A,“ svaraði drengurinn stoltur og hélt svo áfram að lesa.

Við Sigurdór vorum Facebook-vinir í mörg ár og hann setti oft inn skemmtilegar vísur þar. Hann var sennilega frægastur fyrir að syngja Þórsmerkurljóð ... sem er hér meðfylgjandi. Mikill heiður að hafa fengið að kynnast þessum frábæra manni. 

Sjokkerandi skyldleiki í áttunda og önnur óvænt uppgötvun

Nú er runnin upp „fríhelgi“ sem þýðir því miður hálfgerðan djöfulgang og trylling í húsverkum og meiri tíma og frið til að sinna öðrum verkefnum. Vona samt að ég hafi ekki slasað mig alvarlega í stiganum áðan (fyrsta verk mitt í djöfulgangi), lét drenginn sem vanalega fer út með allt rusl, taka poka með sorpi niður - ég tók tvo (léttari) með plasti og pappír og hugðist skokka niður með honum, ég er orðin svo dugleg að flokka plast og pappír sem var áramótaheit mitt fyrir ári eða tveimur. Gott að fleygja öllu rusli út á föstudögum, það er sagt tryggja bæði spennandi veður og möguleika á eldgosi, ef ég skil það rétt.

 

Myndin sýnir aðalástæðu þess að ég keypti Himnaríki fyrir bráðum 16 árum. Sú fjárfesting gleður mig alltaf jafnmikið þegar sjórinn sýnir eitt sitt flottasta andlit. Næstum því eldgos í baksýn. 

 

 

En ... rúmlega hálfnuð niður stigann með létta pokana, frekar hratt, á inniskóm, heyrðist eins og brak í hægri kálfa og smávegis verkur fylgdi. Nú, nú, sinar að slitna í öllum látunum, hugsaði húsfrúin sem hamast oftast fyrir framan tölvuskjá og lætur drenginn um nánast allt stigahopp. Alla vega staulaðist ég varlega upp stigann eftir að hafa kvatt hann, og hroðalegur sannleikur byrjaði að hreiðra um sig í fögrum kolli mínum. Nokkuð sem ég hefði átt að skilja strax árið 1993. Hvað er það sem veldur því að þegar ég ætla að taka í lurginn á sófakartöflunni mér, gerist eitthvað sem tefur eða skemmir fyrir? Þetta ekki alls óafvitandi freudísk letipúkalymska til að tryggja áframhaldandi kyrrsetu! Eitt sinn (c.a.1993) ætlaði ég að vera voða dugleg í ræktinni, staðsettri úti á Granda, komin með mánaðarkort og alles. Búin að fara nokkrum sinnum og leiddist það ógurlega, starfsfólkið sem átti að hjálpa og kenna var upptekið við að rækta sjálft sig og dást að árangrinum í speglunum. Sonur minn, þá unglingur, var með í för í örlagaferðinni, við bæði á hjólum. Allt í einu missti hann stjórn á hjóli sínu og hjólaði í veg fyrir æruverðuga móður sína á fertugsaldri sem fipaðist algjörlega og skall á gangstéttina. Engin slys á fólki en hjólið skemmdist það mikið að það þurfti viðgerðar við. Ekki spennandi og auðvelt fyrir bíllausa að reiða hjól sitt langar leiðir svo það var sett á bið og geymt niðri í kjallara.

 

Það var því ekkert ræktast eða hjólað meira þetta sumar og granni minn á Hringbrautinni plataði mig, staurblanka, um veturinn til að selja sér hjólið þegar snjór var í sögulegu magni, náði nánast upp að mitti. En það er af og frá að ég hafi sent syni mínum hugskeyti svo hann hjólaði í veg fyrir mig, bara svo ég gæti slakað á ... en eins og klárustu bloggvinir mínir vita hata ég gönguferðir en skvass tókst mér að stunda einu sinni, tvisvar í viku nokkuð lengi sem er undantekningin sem sannar regluna.

 

 

Ég var í spennandi skokkhópi hér á Skaga (langsamlega langlélegust) fyrir mörgum árum en kunni ekki að teygja svo ég næstum sleit hásin í látunum, og þurfti að hætta. Það tók nokkur ár fyrir eymslin að hverfa eftir þá raun, eins og Beta hirðsjúkraþjálfari hafði varað mig við. Sl. sumar, alls konar kvillar sem héldu mér frá ræktinni, meðal annars langvarandi þursabit. Nú, þegar covid er svona útbreitt (69 af Skaganum), langar mig ekki sérlega mikið í ræktina ... Þótt ég sé ekki með neitt undirliggjandi er ég með utanáliggjandi, eða covid-keppinn sem ef fengi að stækka að vild, yrði til þess að ég passaði ekki lengur í fínu úlpuna sem ég fékk í jólagjöf.

 

 

Þannig að örlögin eru ekki með mér í liði varðandi keppamissi eða bara liðleika. Sjúkk, hvað ég er fegin að trúa ekki á örlögin. Hvíli bara fótinn vel og held svo áfram með djöfulganginn síðar - og ræktina. Kannski hefði ég átt að teygja (finn örugglega á YouTube hvernig) áður en ég hljóp niður stigann (í annað sinn í dag reyndar). Mun fresta gönguferð morgundagsins meðfram Langasandi - stefnumóti sem ég átti þarna við ólgandi hafið. Hljómar vissulega rómantískt og jafnvel spennandi en ... þetta er kjéddlíng og þótt ég endi sennilega á því að slaka enn meira á rómantískum kröfum er viðkomandi skyld mér ...

 

Myndin var tekin með falinni myndavél í ræktinni í fyrra og sýnir dugnað minn á göngubretti. Þið hefðuð átt að sjá mig einhenda lóðum ögn seinna, róa, toga, bara alls konar töff.

 

Nú er farinn sá fyrsti af dauðalistanum 2022 sem ég skrifaði um nýlega hér á bloggi, Sidney Poitier leikari. Ég er það háöldruð að ég man eftir laginu To Sir with Love - og sá myndina (man ekkert eftir henni samt) sem söngkonan Lulu lék í á móti honum, hann var kennarinn hennar ... Frábær leikari, fyrsti svarti leikarinn til að fá Óskarsverðlaun.  

 

Munið rannsóknina þarna um covid ... „may be able to thank their Neanderthal ancestors ... ef þau sleppa við covid eða veikjast lítið-dæmið“? Enn hefur enginn sem ég veit af í ættinni smitast, held samt að ég sé ekkert skyld sumri konu sem hefur víst reynt mikið til að smitast, að eigin sögn, og trúir ýmsu virkilega varhugaverðu sem hún reynir að sannfæra aðra um að sé heilagur sannleikur. Ég kíkti á Íslendingabók til öryggis og ... við erum rosalega skyldar, eða áttmenningar!

Suðurnes í náðinni og viðreynsla þá og nú ...

Svaf af mér óveðrið, ef óveður skyldi kalla a.m.k. hér á Akranesi, kaupstað sem sumir vilja meina að sé sturlað óveðursvíti og rjúkandi rokrassgat. Það gæti ekki verið meira bull enda kannski fullyrt af fólki sem hefur ekki varið hér tíma svo heitið geti eða áttað sig á því að þegar er leiðindaveður á Skaganum er kannski nákvæmlega sama leiðindaveðrið í Reykjavík. Ég hef einu sinni komið út í Flatey á Skjálfanda og var sjóveik á leiðinni þangað sem segir mér þó ekki að það sé alltaf vont í sjóinn, eða það að alltaf sé allt fullt af dauðum flugum í gluggunum í kirkjunni þar eða að fáist bara dúkkukerra og brjóstsykur í litla kaupfélaginu - sem er mín upplifun af Flatey, já, og kýr á bás inn af eldhúsinu hjá fólki (afa og ömmu). Ógnvænlega stór kýrhausinn, hún var eins og skrímsli, ég grét af ótta, hávaðinn í skrímslinu mikill og lyktin nánast óbærileg. Á þessum tíma var ekki byrjað að senda mig í sveit öll sumur sem fyrirvinnu fjölskyldunnar, það var ekki fyrr en ég var 11 ára, svo ég var sennilega algjört stórborgarbarn í augum afa og ömmu, þá fimm ára. Akranes var stórborg miðað við Flatey og það var alltaf gott veður á Skaganum þegar ég var lítil. Það segir margt að ég lærði badminton úti í garði og á þessum tíma var varla búið að finna upp gróður! Stöku sjúskaður runni á köflum og eitthvað líka um njóla og rabarbara og kartöflur. Ekki mikið meira. (Myndin hér að ofan var tekin í sveitinni þegar ég var 11 ára, að koma úr fjósinu eftir að hafa handmjólkað 35 kýr. Það sem var þó erfiðast var að slá með orfi og ljá í snjó, hvað þá raka heyið og koma því í hlöðuna. En svona var þetta bara fyrir norðan í gamla daga.)

 

Það er svolítið eins og Suðurnesjafólk sé í náðinni, fái allt sem er spennandi (flugvöll, gott kaffi, óveður, eldgos). Kannski flyt ég þangað þegar ég sest í helgan stein. Kannski helst til of mikið flóð (og jarðskjálftar) í Grindavík. Ekki lak einn einasti vatnsdropi inn í himnaríki eftir aðgerðir mína fyrir nóttina, takk, Costco-eldhúsrúllubréf. Í raun vantar bara eitthvað pínkupons meira einangrandi (sem ég veit ekki hvað er eða hvernig maður lagar það) í eldhúsgluggann og neðst við svaladyr litlu svalanna - sem snúa í austur. Það er eiginlega hálfskammarlegt að kalla til iðnaðarmann í slíkt smotterí. Hvað heitir þetta svarta gúmmídrasl (gúmmílistar?) sem er límt í glugga og dyr, held að það sé eitthvað slíkt - en það er samt svoleiðis í gluggunum, ekki gamalt og lúið svo ... Æ, ég hringi bara í smið fyrir næsta austanhvell, hann hlær þá bara að mér. 

 

Núna klukkan 18.00 hefst flugeldasýning hér á Akranesi. Í þetta sinn ekki til vinstri frá mér séð, og alveg á hlaðinu, heldur þurfum við stráksi að horfa til hægri í átt að hafnarsvæðinu - þetta tryggir að fólk geti séð sýninguna víða að við ströndina sunnanmegin (þar sem Himnaríki stendur). Vissulega rok og rigning en Skagamenn væla ekki yfir smámunum.

 

Það er frekar mikið að gera hjá mér í vinnunum mínum en ég hef getað stolið mínútu hér og mínútu þar undanfarna daga, aðallega kvölds og morgna, og er farin að sjá mun eftir dröslunina þegar ég kom heim eftir jólastandið í Kópavogi. Heimilið er orðið mun fallegra sem gleður hjartað - þvottafjallið ekki hátt núna, búið að búa um, plataði köttinn með nammi. Eina „draslið“ núna sem getur samt ekki kallast drasl, er bókabunkinn á náttborðinu. Stærra náttborð eða fleiri náttborð? Alveg hægt að gera bækur í bið að einhverju smart skrauti, gjörningi.

 

Karlar í dag eru allt öðruvísi en í gamla daga (til c.a. 2011), nú til dags eru það aðallega menn sem þykjast vera Íslendingar með aðstoð google translate, sem reyna við mig, ekki vegna gáfna minna, yndisþokka og fegurðar, heldur langar þá bara að svíkja út úr mér fé!

 

 

Í denn gengu menn ætíð hreint til verks á Facebook og sögðu það sem þeir meintu (sjá mynd, verðmætt sönnunargagn, þarf að klikka á myndir svo þær stækki). Og í eldgamla daga, fyrir Facebook, þegar ég var virkilega ung og fersk, lenti ég oft í spennandi viðreynslu, sem ég hef sagt frá hér, eins og í manninum á Óðali sem bauð brjóstunum á mér upp í dans, þeim sem byrlaði mér í Broadway, manninum sem spurði mig hvort ég væri lesbía af því ég nennti ekki að dansa við hann og fleiri hugljúf dæmi á ég. Allt var betra í gamla daga.

Arðbær aukabúgrein ...

Réðst í storm- og regnvarnir á hurð litlu svalanna og með hjálp eldhúsrúllubréfs og dagblaða, einnig krafta í kögglum við að skella fast, tókst mér að verja virkið, held ég. Gluggar eru orðnir tandurhreinir af frábæru rigningunni sem virðist þó hætt í bili. Alveg spurning um að ég taki ýmsar viðgerðir að mér, góður aukapeningur kemur sér alltaf vel, þetta gæti orðið arðbær aukabúgrein. Bara snilldin hvernig ég hélt stormum heimsins utandyra f.e. (fyrir endurbætur 2020) þegar dyr stóru svalanna voru með derring sýnir fátt annað en hugvit, kænsku, grósku, sköpunargáfu og hugrekki, svo fátt sé talið. Límbandið var svo sterkt að það hélt húsinu kyrru í jarðskjálftum og ég er enn að reyna að ná leifum þess af ... Bandið sem ég batt svo frá húninum í rígfastan ofninn var eins og punkturinn yfir i-ið og ég gat sofið rótt eftir þá framkvæmd. Sjá mynd af dásamlegheitunum.

 

Þegar dyrnar hrukku upp eina nóttina kjánaðist Mosi, yngsti kötturinn, út á svalir, hafnaði einhvern veginn á svölunum hjá Hildi og Gumma á hæðinni fyrir neðan. Þau heyrðu átakanlegt mjálm og runnu á hljóðið, urðu svo hissa að þau fluttu úr húsinu einhverjum árum seinna, öllum til sárra vonbrigða. Að minnsta kosti mér, stráksa og köttunum. Já, hér var lifað á brúninni áður en Diddi og hirðmenn hans komu og gerðu við allt sem gera þurfti við, settu nýtt bað og eldhús og fataskápa og nýjan lás á svaladyrnar sem var ekki auðvelt. Eins gott að þessir iðnaðarmenn séu á rápinu á milli búða í bænum. Held að gagnlegur lás hafi loks fundist í Bauhaus, minnir það.

 

Stutt blogg í dag, Inga að koma í kaffi. Í gegnum hana fylgist ég með umheiminum, hversu margir krummar eru í fæði hjá henni og slíkt. Ekki séns að missa af því. 

Lægðin djúpa og brilljant byrjun á ekki-átaki

Covid-kepps-killing-verkefnið gengur alveg hreint ágætlega, eða að borða minna /hreyfa sig meira eftir lúmskan fitukepp ársins 2021. Í gær voru það þrír latte-bollar og einn kvöldmatur (kjúklingaréttur með hrísgrjónum, einn diskur). Í dag voru það tveir latte, 100 g sykurlaust súkkulaði yfir daginn (ekki aftur, óþarfi, langaði ekkert í súkkulaði) og svo ögn öðruvísi kjúklingaréttur með salati um kvöldið. Átti pepsí í ísskápnum síðan um jól en mundi eftir að hafa drukkið fjóra sopa að það er sykur í því svo ég gaf stráksa það.

 

 

Brilljant byrjun, myndi ég segja. Ég þjáist ekki neitt og er ekki frá því að keppskvikindið hafi minnkað. Það er alla vega óttaslegið. Svo pantaði ég í Einarsbúð í dag, skyr og alls konar fyrir drenginn sem nesti - skólinn fer að byrja - mig langaði mest í kotasælu sem verður sennilega hádegisverður hjá mér næstu daga. Hreyfing hefur engin verið þessa tvo daga, til þess er of kalt utandyra og of mikið að gera við tölvuna, en ég baðaði mig samt sérlega hratt í morgun. Einhver smávegis bruni hitaeininga þar. Svo pantaði ég þrjá rétti fyrir næstu viku hjá Eldum rétt. Ætla að gera tilraun með það. Kannski of dýrt, kannski þess virði. Tryggi mér þá alla vega þrjár heitar máltíðir í viku og ögn minna nöldur hjá stráksa sem vill helst heitan mat tvisvar á dag átta daga vikunnar. Ofdekrun, segi ég, hann borðar hádegismat í geggjuðu mötuneyti fjölbrautaskólans. Snarl hjá okkur getur verið súpa og brauð sem er fínasti matur - en nei, sumir væru meira til í fasana, lóubringur og gullhamborgara, já, og lax. Allt nema svið og þar erum við sammála. Borðaði svið í æsku en áttaði mig á því fyrir nokkrum árum að ég væri fullorðin og þyrfti þá ekki að endurtaka matarmartraðir æsku minnar; þverskorna ýsu, svið, hræring ... Sjá bókina Hún var kölluð þetta, bls. 15, kaflinn um soðna fiskinn með roði og beinum og óflysjuðu kartöflurnar, alls ekki fyrir viðkvæma. 

 

Nú bíð ég spennt eftir djúpu lægðinni sem mætir á morgun. Vona að hún verði spennandi án þess að vera skaðleg - það er flottasta veðrið. Ég pantaði, eins og ég sagði, vistir í Einarsbúð, spurning hvort hægt sé að nota álpappír sem álpoka ef þetta verður eitthvað? Keypti landakort til öryggis líka, eins og vanalega, allt fæst í Einarsbúð. Ætla að sjá hvernig loftvogin lætur, ég gæti heklað eins og einn trefil eða sjal, ef þarf.

 

Ég þarf sennilega ekki að hætta í einni vinnunni minni vegna flókins nýs kerfis. Alltaf gleymi ég að gera ráð fyrir greindinni úr föðurættinni (Þingeyjarsýsla, Flatey, Húsavík*), yfirvegun og óttaleysi sem allt kom í ljós eftir að ég tók tvær róandi íbúfen (tilraunalyf, ég veit) og prófaði mig blindandi áfram til öryggis.

 

Myndin sýnir þrjá af þremur köttum Himnaríkis gá til veðurs í dag og spjalla um viðbrögð við komandi óveðri. Þeir töluðu um síðasta óveður þegar frussaðist upp regnvatn neðst við svalahurð litlu svalanna sem snúa einmitt í suðaustur en ... við reddum því, allt hægt með Costco-eldhúsrúllubréfum, rúðuúða og uppgjafaregnhlífum.

 

Minnið mig endilega á að verða aldrei aldraður einstæðingur á Húsavík* sem fær heimsendan jólamat frá sjúkrahúsinu; hrísgrjónagraut með rúsínum (almáttugur) og kanil og tvær sneiðar af slátri í hádeginu. Elska slátur en þetta er kannski eini jóla- og nýársmatur sumra og ekki sérlega spennandi. Ég nenni varla að verða gömul ef enn verður haldið þá að allt gamalt fólk elski gamaldags mat eins og síðustu mörg hundruð árin. Húsvíski maturinn var keyrður út undir hádegi á aðfangadag og svo aftur á gamlársdag. Reykt og saltað (hamb og hang) í jólamat um kvöldið á spítalanum sem ekki var hægt að bjóða - ekki nema miskunnsamur Húsvíkingur (frændi / frænka?) hefði boðið sig fram til að keyra út þessi tvö kvöld eða seinnipart dags. Ég gæti það ekki, skortir reynslu af akstri bifreiða og einnig skortir mig vilja til að búa í bæ þar sem kattahatarar eru við völd. Ég hef viljandi sniðgengið Húsavík síðustu sumur þrátt fyrir mikla fegurð staðarins, frændskap við fjórðung bæjarbúa og verulega laglega karla þar (fjarskylda, meina ég auðvitað), einnig þarna ding-dong-barinn sem einn frændi minn rekur. Mig langar til Húsavíkur og fer pottþétt þangað eftir einhverjar kosningarnar.

Dauðalisti, covid-keppur og spotify-þrá

Um áramót þylja ýmsar völvur upp hvað er fram undan á árinu, eins og völva Vikunnar ... en þótt hún spái konungi dauða er það ekkert miðað við Dauðalistann svokallaða sem birtur er árlega (frá 1987) þar sem 50 frægum (langflestum yfir nírætt reyndar) er spáð dauða af Dauðalista-nefndinni. Í fyrra dóu 12 af lista þess árs en spáin rættist betur á listanum 2020, þar sem heil 40% létust. Á þessum furðulega lista, eða fyrir 2022, má finna leikarann Dick van Dyke (97 ára), Henry Kissinger (99), Angelu Lansbury (97), Alan Greenspan (96), Tony Bennett (96) og sjálfa Elísabetu Englandsdrottningu (96 á árinu), Gorbachev (91) og Sidney Poitier (95). Einn af þeim yungu er David Crosby (81 árs, úr Crosby, Stills, Nash and Young) og einnig sjálfur Pelé (82). Ég var au pair í Vestur-London eitt árið fyrir löngu (Acton Town) og lækaði nýlega skemmtilega Lundúnasíðu og þar fann ég þennan fróðleik. Á síðunni var hneykslast á þeim ósmekklegheitum að setja drottninguna á listann: Sjúk vefsíða spáir drottningu dauða ... samt var listinn birtur. 

 

Það eru fjögur ár í dag síðan Einar sonur minn lést í bílslysi, þá tæplega 38 ára. Alltaf erfiður dagur en ég finn samt hvað þetta verður „ekki jafnvont“ með tímanum, ef hægt er að orða það þannig.

 

Ég er umvafin góðu fólki sem ég get alltaf leitað til en þennan dag vil ég vera ein í friði, þótt ég liggi nú ekki undir sæng. Stráksi skrapp í sund og hefur verið önnum kafinn, hann man ekki hvaða dagur er sem er best. Kettirnir hafa allir þrír verið óvenjumikið í kringum mig í dag, legið í glugganum og veitt mér góðan félagsskap eins og sést á myndinni. Frá vinstri: Keli, Mosi og Krummi.

 

Já, og gleðilegt nýtt ár, kæru bloggvinir nær og fjær. Ég kom ekki heim fyrr en í gær, veðrið sá um það. Kisupassarinn almáttugur (Hildur) flutti sennilega til þeirra um helgina, svo rólegir, sáttir og glaðir voru þeir þegar ég kom. Ég blogga ekki í tölvunni hennar Hildu (Makkontoss), bíð frekar eftir að komast í eitthvað almennilegt, eða PC, heima.

 

Áramótin voru yndisleg með Hildu og co. Ég slapp með naumindum við að nota hundasjampó í hárið á mér en það sem bjargaði var að þetta sjampó átti að gera hvítan lit enn hvítari ... sjúkk, hvað það er gott að kunna ensku og vera ekki enn komin með ellifjarsýni! Þetta með hvítt hár passar bara við mömmu sem er með æðislega fallegt hvítt hár ... og hvítu voffafrændur mína, þá Golíat og Herkúles sem stóðu sig aldeilis vel í allri skothríðinni í kringum gamlárskvöld. Við borðuðum afar góðan kalkúna hjá Ellen og Ella en Elli gerði eina þá allra bestu sósu sem hægt er að fá ... gráðaostur er í henni og fæstir í boðinu borða slíkan ost (hann er góður á pítsum) en hann var góður í þessari geggjuðu sósu. Við tókum öll heimapróf áður en við hittumst þótt við séum í sömu jólakúlu - en við hittum aðra líka.

 

Margir gera eins konar annál fyrir liðið ár en ég man eiginlega ekki eftir neinu nema eldgosi og covid, já, og svo var það þessi covid-keppur sem bættist lymskulega við og fær að fjúka á árinu. Ekki megrun, alls ekki, bara borða minni sykur og hreyfa mig meira. Það er besta aðferðin, hún virkar nefnilega.

 

Nú hlusta ég á Foxtrot með Genesis, í fyrsta sinn í nokkur ár, með hjálp YouTube. Þarf að fara að endurheimta Spotify-ið mitt sem stráksi notar á fullu í spjaldtölvu sinni. Þegar topp tíu 2021-listi minn á Spotify var opinberaður undir nýliðin áramót voru þar algjörlega ókunnug lög ...

Ha, hlustaði ég á þetta? Hvað er þetta? hugsaði ég gáttuð, þar til greindin góða tók yfir, samt eftir alveg heilar fjórar sekúndur.

Grunsamlegt fótasnyrtirí, furðufréttir og fyrsta áramótaheitið

Hver þarf fljúgandi bíla þegar hægt er að fara í fótsnyrtingu, hugsaði ég hugsandi þegar ég sveif út af snyrtistofu í morgun. En það var samt eitthvað grunsamlegt í gangi. Ég komst ekki á netið í símanum mínum á biðstofunni og það hringdi ýmsum viðvörunarbjöllum, afskaplega lágvær og sefandi tónlist hljómaði í kerfinu, mér var boðið eitthvað að drekka og svo man ég nánast ekki meira. Sá í þoku grímuklætt fólk og ýmis tól og tæki, minnir mig, líka góða lykt. Árin mín í leyniþjónustunni (við að greina grunsamlegar tölur) komu kannski aftan að mér, einhver heldur að ég viti meira en ég veit að ég viti, en ég lærði þar að bregðast við öllum tilraunum til dáleiðslu með dekuraðferð. Eins og venjulega varð mér hugsað til nuddarans á síðustu öld (dekurafmælisgjöf) sem reyndi ákaft að selja mér Herbalife og gat ekki bæði nuddað og talað í einu. Hryllingur. Kannski var verið að kenna mér þolinmæði og æðruleysi.

 

Flamingo, sýrlenski hollustu-skyndibitastaðurinn var opinn, ekki Kaja, rólegt að gera en var víst troðið af fólki þar annan í jólum, fólk kom frá Reykjavík til að næra sig. „Sumir elda aldrei, þá er nú gott að hafa okkur,“ sagði indæli afgreiðslumaðurinn sem gerði handa mér gómsæta kjúklingavefju (nr. 1 á matseðlinum fyrir ofan afgreiðsluna, svo er réttur nr. 10 þar alveg sturlað góður. Myndin er úr Skessuhorni, ég vona að ég hafi mátt ræna henni). Ekki kann ég að segja takk á úrdú (þetta var pakistanski maðurinn) til að slá um mig, svo ég sagði bara takk. Maður getur ekki alltaf slegið í gegn. Annars, eftir að ég hætti að taka strætó daglega hefur mér farið aftur í að læra ný tungumál. Nú man ég t.d. ekki lengur í hvaða landi maður segir dabrí til að bjóða góðan dag. Slóvakíu? Ég get ekki sagt dabrí við alla bílstjóra þar til einhver segir það á móti. Fer nánast ekkert í Reykjavíkurstrætó, heldur allra minna ferða með einkabílstjórum úr fjölskyldunni sem er sérlega hentugt, þægilegt og skemmtilegt.  

 

Gamlárskvöld virðist ætla að ganga upp í bænum. Þannig að ef ég kemst ekki heim þann fyrsta janúar gerir það ekkert til. Elsku dúllan sér til þess að kettina skorti ekkert. Hún er ein af kattahvíslurunum í lífi mínu og ef ég þekki hana rétt kemur hún nokkrum sinnum á dag til að kíkja á þessa vini sína - sem elska hana heitt á móti. Í stað þess að ég gefi Hildu + 1 gott að borða á nýárs ætlar hún að elda lambahrygg með hvítlaukskartöflum (ég mátti velja um lamb eða hangikjöt, brúnaðar eða hvítlauks) og svo fæ ég heimskutl á sunnudeginum og kettirnir hafa ekki einu sinni tekið eftir því að ég brá mér af bæ. 

 

Skoðanamyndandi fréttir (æsandi, gera suma sturlaða af reiði ef þeir er fyrir skapofsa) verða sífellt vinsælli en fara sífellt meira í taugarnar á mér. Í gær áttum við öll að hata Gilzenegger af því að hann „braut viljandi sóttvarnarreglur á Tenerife og gortaði sig af því“. Spurning hvort hann hafi verið í jólakúlunni sinni á veitingastaðnum ... ekki að ég hafi endilega áhuga á að vita það, mér finnst miklu verra að konan hans, nafna mín, skrifi gælunafn sitt með ý (Gurrý).

Eins og ég hef áður nöldrað yfir varð ég oft steinhissa á fréttaflutningi sumra á Íslandi um Trump þar sem við lá að fréttaþulur segði: „Fávitinn hann Trump setti enn eitt drengjametið í lúðahætti í dag þegar hann ...“ Að flytja frétt um hann án þess að glotta, segja bara frá staðreyndum hefði ekki fengið mig til að halda að fréttamaðurinn væri hrifinn af Trump, orðum hans og gjörðum. Meira að segja RÚV sem ég treysti svo vel gerði þetta stundum. Ég var sennilega búin að segja frá snappvinkonu minni í USA sem mér til mikilla vonbrigða kaus víst Trump í bæði skiptin ... en hún sagðist ekki hafa kosið hann vegna mannkosta hans, samskiptahæfni og almennrar skynsemi, heldur til að gefa skít í peninga- og spillingaröflin sem svo mörgum fannst Hillary standa fyrir. Skelfilegt að hafa ekki val um eitthvað betra en þau tvö. En alla vega, fréttaflutningur á meðan Trump var við völd var ekki alltaf fagmannlegur - það þurfti ekki að troða því ofan í kok á okkur hversu vanhæfur hann væri. Auðvitað að segja frá öllu ruglinu í honum - en fagmannlega.

 

Svo er það elskan hún Anna mín Kristjánsdóttir, nú búsett á Tenerife og sjötug í dag, hún má vart segja eitthvað í gríni um t.d. ískuldann sem hún þarf stundum að afplána þar (18 gráður kannski) án þess að búin sé til um það frétt. Kommentin geta verið leiðinleg: Er þetta frétt? Sú er athyglissjúk ... og svo framvegis. Svo er einmitt dagurinn í dag og á morgun rétti tíminn til að skammast í Erni Árnasyni sem vogar sér að selja flugelda á góðu verði. Árlega eineltið ... Starfsemi björgunarsveitanna er það sem fær langflesta til að kaupa flugeldana þar. Ég er alla vega alltaf hrifnari af því að tala upp ágæti einhvers en að reyna að afla því stuðnings með því að rífa eitthvað annað niður. Þess vegna tala ég svona vel um sjálfa mig (Þingeyingur, ég má það) í stað þess að reyna að rústa keppinauta mína hér á Moggablogginu til að komast á topp fimm sem mér hefur því miður ekki tekist. Eins og mamma segir, ég þarf að fara að skrifa um samsærið, að covid hafi verið búið til svo að hægt væri að fækka jarðarbúum með bólusetningum tilraunalyfja að undirlagi Bill Gates og lyfjarisanna, sem eru sennilega eðlufólk. Eitt, sem sagt það fyrsta af stórkostlegum áramótaheitum mínum, er að komast á topp fimm. MEÐ ÖLLUM RÁÐUM. Þið sum fyrir ofan mig getið alveg eins hætt að blogga, bara núna. Ætla að kaupa aðstoð frá auglýsingastofum og alls konar frasafræðingum sem nóg er orðið af, markþjálfum og alls konar. Ég skal, ég get, ég vil, ég ætla, ég mun ...   

 

Í gær kláraði ég bókina sem ég geymdi mér til jóla, bókina hennar Lilju Sigurðardóttur, Náhvít jörð. Einhvern tíma í nótt var mér orðið skítsama um mætingu í fótsnyrtingu, ég yrði að klára ... og mikið þótti mér vænt um að konan í Kvennaathvarfinu skyldi heita Gurrí (með einföldu). Virkilega fín, vel skrifuð og spennandi bók. Lilja kann þetta svo vel og heldur manni vel við efnið, svo vel að það var engin leið að hætta. Elska bækurnar hennar. Mig langar samt rosalega mikið að vita sirka í hvaða húsi á Vesturgötuni hér á Akranesi vondi karlinn í Gildrunni og þeim bókum (fv. eiginmaðurinn) bjó, ef hún hefur haft sérstakt hús í huga.

 

Mér er frekar illt í bakinu núna en dettur ekki í hug að taka íbúfen, ég komst að því í gær að það er enn verið að rannsaka það - svo það er tilraunalyf! Er engu að treysta í þessum heimi? Ekki einu sinni íbúfeni?

Áramótaóvissa, síðasta nöldrið og gjafafjöld

Stórkostlegar jólagjafir í ár ... tveir múmínbollar, súkkulaði, tannkrem, silkislæða, skart, punt og Arnaldur voru meðal þess sem leyndist í mínum pökkum. Peysa, blússa, úlpa og sokkar, lampi ... Ég er ekki enn búin að ganga frá öllu, enda alltaf í vinnu og alltaf að bíða eftir eldgosi.

 

Hilda systir er afar snjöll að velja gjafir. Gaf stráksa t.d. lampa sem er eins og geimfari og þegar kveikt er á honum verður loftið í herberginu stjörnum prýtt. Hún gaf mömmu sérdeilis skemmtilega mynd af okkur systkinunum sem tekin var þegar við vorum lítil, eða fyrir einhverjum örfáum árum. Samt fyrir mitt minni. Mamma var alsæl, lét taka eina (af þremur) kóramyndina (Pólýfón?) niður og setja þessa frekar í miðjuna. Við vorum náttúrlega ótrúlega mikil krútt á myndinni og eflaust þæg eftir því. Í gamla daga þurfti að vera þægur til að teljast sætur og það var mikil áskorun, sérstaklega í bókasafninu. 

 

Heilmikið úrval er af jólabíómyndum sem ég horfi oft á og get ómögulega gert mér grein fyrir hvort séu lélegar eða góðar. Skiptir kannski engu máli svo framarlega sem ættaróvildin lagast, parið nær saman eftir misskilninginn á Þorláksmessu, börnin fái jólapakka frá Sveinka, bræður hætti að berjast og systur að slást, jólaskrautið finnist í tíma, mistilteinninn sé á réttum stað og jólaandinn mæti í hús.

 

Myndin er af okkur þægu systkinunum á Akranesi og er sú sem mamma fékk stækkaða frá Hildu. F.v. Hilda, Gummi, mamma, ég og Mía. Afsakið klippinguna. Mamma hlær bara þegar ég skamma hana fyrir að hafa látið klippa okkur svona svakalega stutt og komið algjörlega í veg fyrir að við værum enn meiri krútt.

 

Það er innan við mánuður þar til yngsta systkinið verður sextugt! Þegar guð sagði mér í draumi að ég myndi hrökkva upp af 38 ára gömul, þá í hárri elli, fannst mér, grunaði mig ekki að ég myndi ná þetta háum aldri, á fullu í vinnu og því að lifa lífinu, ekki komin í kör en fljúgandi bílar hvergi í notkun. Mergjað. Minnir að dúkkan mín hafi heitið Magga.

 

Planið er að vera í Kópavogi á gamlárskvöld og fá svo Hildu plús einn í mat til mín á nýársdag en veit ekki hvað ég á að hafa í matinn. Hún er matarsnillingurinn, tók við af mömmu við uppstúfsgerðina á jóladag - og það var enn svakalega gott í gær þegar ég snæddi síðasta hangikjötsskammtinn þetta árið, eða fjórða kvöldið í röð. Nú sýnist mér á öllu að hún komist ekki, veðurspáin er sérlega viðbjóðsleg upp á það að gera - spennandi að öðru leyti.

 

Nema ég skrái mig í hvelli í björgunarsveit, verði á vaktinni en ræni skriðdrekanum og skutlist eftir henni ... Eða bíð kannski til sunnudags með boðið. Mig langar mjög í kalkúninn í bænum og vil ekki svíkja stráksa um að horfa á flugelda, fá jafnvel að skjóta einum upp - þó er ég ekki lengur hrifin af flugeldum, bara alls ekki, og er steinhætt að kaupa þá. Styrki Landsbjörgu mánaðarlega og kaupi alltaf neyðarkallinn. Kettirnir eru sem betur fer ekkert hræddir við lætin. Krummi situr meira að segja iðulega úti í glugga og fylgist spenntur með. Hann og Keli eru fín fyrirmynd fyrir Mosa sem var ósköp smeykur við flesta hluti þegar hann flutti hingað. Nú er honum sama um ryksuguna sem áður olli honum gífurlegum ótta. Ef ég fer að heiman, bið ég sérlegan kattapassarann að kveikja á sjónvarpinu (það slekkur á sér eftir nokkra klukkutíma) og hafa frekar hátt stillt, dreg fyrir og hef fullt af góðum mat handa þeim. Síðasti strætó gamlársdags fer kl. 10.15 frá Akranesi og engin ferð verður á nýársdag - en þá verður hvort eð er ekkert ferðaveður. 

 

Í fyrramálið fer ég í fótsnyrtingu, í fjórða skiptið á ævinni. Ég er ekki með sigg (hata gönguferðir og vel alltaf þægilega skó) en mér skilst að ég sé komin á þann aldur að ég þurfi að fara árlega. Svo ég hlýði því ... Kannski fann ég alveg óvart rétt í þessu svarið við því hversu lélega tískuvitund ég hef - ég tek ekki í mál að þjást til að vera falleg, eins og viss franskur málsháttur vill meina að þurfi að gera. Held samt að þjáningardrættir (yfir þröngum skóm, peysu sem stingur?) myndu afmynda andlitið. Sumum finnst það kannski fallegt.

 

Mér þykir hálffúlt að geta ekki lengur skammast í RÚV eða Stöð 2 fyrir að velja einstaklega leiðinlegar og margsýndar bíómyndir eftir miðnætti á gamlárskvöld ÞEGAR langflestir eru heima, ýmist með börn eða ekki sérlega spenntir fyrir djammi. Ég gáði að gamni: Á RÚV verður endursýnt Tónaflóð um landið. Stöð 2 býður ögn betur, spennumynd frá 2019 um eiginkonur gangstera ... og síðan verða Bold and the Beautiful-þættir til 3.30 og ég er ekki að grínast. Sjónvarp Símans sýnir Mission Impossible- Rogue Nation. En þetta skiptir litlu máli lengur. Ef mig langar að horfa á góða mynd kíki ég á Netflix, Premium, Disney plús ... en ég tek fram að ég er þakklát fyrir Áramótaskaupið og ef peningarnir kláruðust við það skil ég valið á endursýndu músíkþáttunum. Ég er líka þakklát fyrir að þurfa ekki að berjast þessum vonlausa bardaga lengur við þá sem velja sjónvarpsefnið og eru enn á því að ALLIR fari á djammið á gamlárs. Þegar ég hélt utan um eins konar dagskrá í Vikunni um nokkurra ára skeið, heyrði ég í einhverjum sem báru ábyrgð, og þeim fannst að fólk ætti ekki að glápa á sjónvarpið á nýársnótt - eins og allir hefðu val. Barnafólk? Djammhatarar? Hlustuðu ekki einu sinni á greindarleg rök mín.

 

Eins og áður hefur komið fram fór ég áramótin 1986-1987 á Hótel Ísland (eða Broadway) og skemmti mér konunglega. Eina skiptið. Sjónvarpsstöðvarnar féllu á prófinu þrátt fyrir ótal áskoranir og nú er orðið of seint að reyna að bæta fyrir. Sorrí, illskurnar. Held að meira að segja þau á Eir finni eitthvað skemmtilegt fyrir mömmu að horfa á ef henni líst ekkert á fasta dagskrá. Tæknin fer batnandi. Hún hefur lengi elskað að horfa á eins og eina spennumynd fyrir svefninn á nýársnótt og oftast verið afar ósátt við það sem er í boði.

 

Neðsta myndin tengist þessu nöldri mínu óbeint en sýnir þó að engu er að treysta í raun. Engu.