Eyðileggjandi stundvísi ... og örlítið frægafólksmont

Ondúlering átti sér stað í gær hjá Classic hárstofu á landamærum bæjar og sveitar í 300 Akranesi og tengist því að verða sem fínust úti í Glasgow, til að verða ferðafélögum ekki til skammar. Þeim hefur fækkað sem þora að spyrja: „Af hverju ferðu ekki frekar til Edinborgar?“ Ég tek því ekki vel og skánandi bak mitt orsakar alls konar frábærlegheit, eins og að eiga léttara með slagsmál.

 

Fyrir mörgum árum sagði einhver við mig: „Ef þú ætlar að finna draumaprinsinn, þarftu sennilega að fara til Skotlands.“ Mig dreymdi nefnilega, þegar ég var 12 ára, nafnið á tilvonandi eiginmanni mínum; Filippus Angantýr. Hef bloggað um það áður. Langt síðan. Nafnið finnst ekki í þjóðskrá. Einhver snillingur í vinahópnum vildi meina að það hefði verið of flókið fyrir mig svona unga að heyra Philip MacIntyre, gæti það orðið skoskara?) og ég hefði aldrei getað skrifað það rétt strax um morguninn, enda ekki byrjuð að læra ensku þá, bara dönsku. Ég var sem sagt að spjalla við guð í draumnum og hann sagði að ég myndi eignast tvíbura (gekk ekki eftir), deyja (í hárri elli) 38 ára (gekk ekki eftir) og eignast mann með þessu nafni (enn er von). En ... miðað við alla mína fyrrum eiginmenn væri sennilega langauðveldast að taka stafi úr nöfnum þeirra og búa til Filippus Angantý, nægur afgangur fyrir fleiri nöfn. Þegar ég heyri nafnið Filippus, man ég líka flissið í mömmu þegar hún var að skrifa jólakort eitt árið og bað mig að skrifa utan á umslögin. Ég var kannski 10-11 ára. Filippía sem mamma þekkti átti að fá jólakort og ég skrifaði að sjálfsögðu Fillipía (fyllipía) sem mömmu fannst alls ekki ganga svo ég varð að skrifa utan á annað umslag. Það er eins og mig minni að sú kona hafi verið tengdamamma Didda fiðlu. (Name dropping er leyft á þessari síðu, einnig í athugasemdum, þó með takmörkunum).

Frægafólksmont, er það gott orð? Kannski frægafólksgrobb?

 

Anna Júlía klippti mig og litaði og þrátt fyrir mikinn mun til hins fegurra urðu engar umferðartafir og slíkt rugl við brottför mína. Anna tjáði mér að hún hefði séð dulbúinn lögreglumann sitja í ómerktum bíl fyrir utan, örugglega ekki að mæla hraða, eins og eflaust einhverjir héldu, heldur út af klippingunni, til að hafa hemil á fólkinu sem vildi sjá. Það eru einhverjar lokanir á Akranesi og bílstjóri strætó benti mér á að koma yfir götuna því hann sneri ekki við, eins og hann á að gera við Hausthúsatorg. Það þýddi að ég hljóp á eftir strætó í fyrsta sinn í mörg ár og gekk bara vel. Það gerist alltaf eitthvað spennandi á hverjum degi! Oft á dag, stundum.

 

Ég er afskaplega stundvís, eða reyni það eftir bestu getu, kem helst of seint ef strætó er seinn, ég sef yfir mig (gerðist stundum í gamla daga) eða ég treysti á bílfar með fólki með ekkert tímaskyn. Þegar ég var komin í skóna í gær sá ég að það voru alveg fimm mínútur þar til ég þyrfti að leggja af stað til að ná strætó. Var búin að taka til fleiri bækur í gefins-hilluna og ætlaði að fara að koma þeim smekklega fyrir þegar ég andaði á svarthvítu myndina (frá c.a. 1968 í 1. maí-göngu en í þá daga fóru allir sem gátu gengið í allar göngur, enda ekkert annað í boði nema bókasafnið og KFUK. Myndinni hafði ég tyllt ofan á hilluna svo hún datt á mig og tók blómapottinn með gervi-mánagullinu með sér í leiðinni en sá fór á gólfið. Hann brotnaði en ég varð að skilja þetta eftir svona (sjá mynd) til að mæta á réttum tíma í klipp og lit.

 

Maður þarf að þjást til að vera fallegur ... og líka stundvís. Stundvísi getur greinilega líka verið eyðileggjandi. Einhvers staðar á ég kennaratyggjó og ætti að festa myndina þannig að hún hrynji ekki við næsta andardrátt einhvers. Að setja þarna bækur sem gestir mínir taka með sér og mega eiga eða gefa áfram, hefur mælst einstaklega vel fyrir. Enda fínustu bækur, að sjálfsögðu.

 

Bókin sem ég er að lesa núna er ekki í þeim flokki, held þó í þá von að hún lagist. Ég keypti mér hana fyrir mörgum vikum, þegar hún var nýkomin út, en hef lúsast áfram með hana, ekki næstum því hálfnuð sem er nánast óhugsandi því ég er hraðlesari og get auðveldlega lesið meðalkilju á einum degi, og það með vinnu, húsverkjum, gestakomum og alles. Hún mætti á Storytel og ég ákvað að prófa hvort hún væri þolanlegri í upplestri og það er hún, samt er hún frekar óþolandi og kemur sér aldrei að efninu, eða brúðkaupi systurinnar þar sem aðalpersónan ætlar að mæta með þykjustukærasta (erfiðum samstarfsmanni sem býðst til að leika kærastann). Það eru eilíf augnaráð, misskilningur á annarri hverri blaðsíðu, yfirlið, hún alltaf í megrun ... en fyrrum kærasti hennar er kominn með nýja upp á arminn og verður að auki svaramaður tilvonandi mágs hennar, svo hún "verður" að bæði líta vel út (grennri) og vera líka með kærasta (gervi). Ekkert slæm hugmynd að þægilegri, auðgleymanlegri og klisjukenndri ástarsögu þar sem hún endar að öllum líkindum í örmum gervikærastans en ég hefði átt að hlusta á kunningjakonu mína sem ég hitti í bókabúðinni: „Ætlar þú að kaupa þessa? Hún hefur reyndar fengið frekar misjafna dóma ...“ Ég hef lesið svo mikið af svona bókum síðustu árin, hef hreinlega þurft á góðum endi að halda en þetta er ekki gott. Hún svæfir mig alla vega hratt á kvöldin og ég hirði ekki um að „spóla“ ögn til baka til að missa ekki af neinu, enda er ég svo sem enn að hlusta á eitthvað sem ég hef lesið og leiðst yfir og eiginlega gleymt. Það eru nokkrar góðar (held ég) á leiðinni.

 

Neðsta myndin var tekin áður en allt fór satans til. Ég átti enn eftir að fjarlægja tvær bækur (sem verða ekki gefnar) og þarna er blómapotturinn í heilu lagi. Svarthvíta myndin er ekki sérlega skýr en við Bogga vinkona til áratuga stikum þarna áfram framarlega fyrir miðju, og Gunnhildur, bekkjarsystir okkar, fyrir framan okkur. Ég keypti þessa mynd af Ljósmyndasafni Akraness eitt árið en pantaði hana þó allt of stóra ... Það er nánast ekkert veggpláss eftir í Himnaríki. Héðan í frá verða bara pantaðar og keyptar myndir í passamyndastærð nema ég skipti um íbúð. Nú sé ég eftir að hafa rifið vegginn á milli stofu og svefnherbergis fyrir 17 árum. En samt ekki, frábært að hafa stóra stofu.