Misskilningur leiðréttur og krassandi kaffijátningar

Upp kom meinlegur misskilningur vegna bloggs gærdagsins. HH-skammstöfunin sem ég treysti mér ekki til að segja hvað þýddi þótt ég reyndi að gefa það í skyn varð tilefni til ýmissa getgátna. Hún tengdist ótta iðnaðarmanna, mjólkurpósta og bréfbera við húsmæður sem koma til dyra í sloppum sem minna ekki vitund á Hagkaupssloppa. Nógu skýrt núna? Einn hélt að ég meinti heppnar hjásvæfs, aðrir heittelskuð Hamborg (borg í Þýskalandi), herlegar hestakerrur var ein tillagan og restin þaðan af skrítnari ... Þetta gerðist á Facebook-síðu minni þar sem ég deili hverri einustu bloggfærslu til að fá einhvern lestur á bloggið mitt (einlægni áhrifavalds). Tæp 10 prósent svokallaðra fb-VINA minna lesa bloggið, mögulega færri, sem er ekki gott upp á að fá gjafir. Þegar dyrabjallan hringdi í gær og pósturinn hljóp upp stigann með kassa, var ég viss um þetta væru gjafir (skartgripir, fatnaður, plötuspilari eða Air Fryer) en þetta voru bækur, vinnutengt ... auðvitað æði samt. Næst þegar pósturinn kemur veit ég að hann verður með kaffi sem er á leiðinni skv. tilkynningu. Eftir þá sendingu leyfi ég mér að vona að bjallan glymji mér til gjafa.

 

Hinn misskilningurinn vegna bloggsins í gær var varðandi heimildamyndina um gott ónæmiskerfi. Fb-vinur taldi fáránlegt að mæla með smávegis streitu annað slagið til að efla kerfið ... ég orðaði þetta kannski vitlaust, þáttagerðarkonan, læknirinn, sagði gott fyrir okkur að fá annað slagið hálfgert sjokk, þannig að hárin risu ... hún sýndi það með því að fara í dýragarð og fá að handleika risakónguló ... sem hún óttaðist mikið, mikil gæsahúð, heilmikið hárris. Nóg að fara stundum út úr þægindahringnum? Ég held að það gæti nægt að fá hroll yfir sálartónlist eða Mariuh Carey. Hárin á mér rísa a.m.k. á meðan ég öskurhleyp til að lækka/slökkva og kettirnir þjóta í allar áttir eins og lifandi klósettburstar.

 

Sammála samt þeim sem reif kjaft á fb-síðu minni um að það væri ekki sniðugt að leita uppi streituvaldandi þætti, það myndi a.m.k. stressa mig. Allt í lagi að fara á Spotify einu sinni í mánuði, velja soul music og hlusta í hálfa mínútu ef það á að vera svona virkilega gott ... En það vantar enn nudd og hreyfingu. Það kemur. Auðvitað vil ég verða enn fullkomnari. 

 

Ég er með um 30 snappvini sem elska án efa stuttu kvikmyndirnar mínar af köttum að mala eða slást, mismunandi öldum á sjónum við Langasand og málningu að þorna (djók), og eitthvað fleiri Instagram-vini, ég kann ekki að finna fjöldann, sem ég gæti fundið á YouTube ef ég hefði áhuga, ég hef fiktað mér til ógagns oftar en einu sinni til að finna út úr hlutum, svo ég forðast það. En nú heitir þessi varkárni mín og kunnáttuleysi í sumu „aldurinn“. „Ég hjálpa pabba oft í tölvunni,“ sagði einn við mig nýlega þegar við vorum að ræða vissar breytingar sem ég fæddist ekki með kunnáttu til að gera og þarf bara að fá að læra. Ég klagaði í annan hirðtölvunarfræðinginn minn, sem er ögn eldri en ég, hún sagðist aðstoða fólk á öllum aldri við að læra nýja hluti. Við hlógum samt ekki kvikindislega um hríð að öllu unga fólkinu sem hefði auðvitað átt að fæðast með þessa kunnáttu ... Þegar ég sagði eitt sinn aðspurð að nei, ég væri ekki á Pinterest, fór spyrjandinn að tala um að miðaldra fólk ætti að fá námskeið til að læra á samfélagsmiðla ... „Hmmm, ég kann á Pinterest, (notaði það mikið til að skoða smart eldhús og baðherbergi í kringum endurbæturnar í Himnaríki) en hef bara ekki tíma til að vera á fleiri miðlum,“ svaraði ég grautfúl. Konan er nú í felum á Austfjörðum (ég rakti ferðir hennar þangað, kann á vefmyndavélar) til að forðast bræði mína og hefndarþorsta. Hún hefur séð allar Die Hard og báðar Kill Bill sem gerir hana enn hræddari - en álver og slíkar verksmiður hafa aldrei talist góðir felustaðir, a.m.k. ekki í kvikmyndum. 

 

„Hvað færðu borgað fyrir að blogga á Moggabloggi?“ spurði vinkona mín nýlega. Það var svo freistandi að segja 500 þúsund á mánuði ... „Ekki krónu,“ svaraði ég sannleikanum samkvæmt. „Eftir nístandi þögn mína hér í þrettán ár og vera nánast hætt í blaðamennsku (fyrir utan stöku kökublaðsviðtal og bókaumfjöllun í elsku Vikunni minni), þurfti ég mína útrás, ekki séns að nenna að vera með hlaðvarp þrátt fyrir að hafa verið útvarpsstjarna á síðustu öld. Hver man ekki eftir þættinum Kaffi-Gurrí sem auglýsingadeildin sá um að nefna og varð til þess að ég þori ekki enn að drekka nema allra fínasta kaffið til að standa undir nafni (t.d. Jamaica Blue Mountain, þótt ég gjörsamlega hati það bragðlausa sull), eins og ég þrái almennilegt kaffi eins og ég drakk í barnæsku, með kaffibæti, og sötraði á meðan ég borðaði hræring og sviðaheila, ofsoðið spagettí og fleira gott (sjá gúrmeisíðuna Gamaldags íslenskur matur ef þið viljið slefa meira).

 

 

Mér finnst umhverfið þægilegt á Moggabloggi, ég kann á það og er þar í fjölbreyttum félagsskap alls konar fólks. Þarna er þjóðargersemi, veðurfræðingur, kóvitar, stöku besservisser eins og ég, ljúfmenni og ljúfkvendi, fasteignasalar og fleiri ... eins og bara í lífinu sjálfu. „Þurftir þú að ganga í Sjálfstæðisflokkinn til að fá að blogga þar?“ hélt vinkonan áfram. Ég hristi höfuðið, enda bundin þagnarskyldu, var beðin um að tala ekki um hollustueiðinn sem ég sór og undirritaði með blóði mínu, gegn því að Valhöll beitti sér fyrir því að ég fengi gjafir. Veit samt ekki hvort ég hafi pláss í eldhúsinu fyrir Air Fryer.

Leynikerfi sumra bílstjóra og endurbótalok fram undan

Stundum tapar maður á því að vera fýlupúki og nenna ekki að horfa á eðalefni í sjónvarpinu. Handbolti, Verbúðin, Ófærð, Svörtusandar. Ég ætlaði sl. sunnudag að horfa á það sem komið væri af síðastnefnda efninu en þá voru bara þriðji og fjórði þáttur sjáanlegir. Ég sá fyrsta þátt í línulegri dagskrá, horfði fúl á þriðja en var meinað að sjá þann fjórða. Finn ég þetta allt annars staðar eða er sem sagt öll Ófærð horfin, fyrri Verbúðarþættir ekki aðgengilegir og handboltamenn komnir með covid svo næstu útsendingar verða ekki jafnfrábærar og leikurinn í gær, samkvæmt fólki á feisbúkk? Get ég farið í mál við lyfjafyrirtækið sem framleiðir reykingalyfin mín? Svona aukaverkanir (sjónvarpsóþol) eru mjög alvarlegar Kannski hjálpar Ivermectin ... djók, en ég get ekki haldið uppi eðlilegum samræðum við fólk og ég hefði sennilega horft á leikinn í gær ef staðan hefði verið tíu mörkum okkur i hag, þetta var of jafnt og ég forðast streitu eins og ég get. Annars sá ég í þætti sem ég, jamm, sá þátt í gær í sjónvarpinu (afvelta, takk, Eldum rétt) um aðferðir til að styrkja ónæmiskerfið. Hæfileg streita er góð stöku sinnum en ekki dagleg eða streita sem stendur lengi yfir í einu.

 

Frábær þáttur sem sannaði fyrir mér að ég lifi heilbrigðu lífi - og tikkaði í næstum öll boxin yfir réttu hlutina. Nægur svefn, lítil streita og lítil drykkja áfengis, D-vítamín og trefjaríkur matur, en skortir upp á hreyfingu og nudd. Lítil hreyfing hjá mér síðustu mánuði og ekkert nudd síðan sum nuddkona flutti vestur á Ísafjörð fyrir mörgum árum en allt hitt er í fínu lagi. Síðustu ár, til að forðast streitu, hef ég unnið mátulega mikið, reyndar mikið akkúrat núna en ekkert stress samt. Mun nota helgina í að klára, þá verður stráksi að heiman og ég með slökkt á síma og dyrabjöllu. Vonandi verður útsýnið ekki mjög truflandi, eins og í dag ... sjá mynd. Það verður suðvestanátt sem táknar flottan sjó en kannski sést lítið í hafið mitt fyrir snjókomu, hríð? Slík er spáin.

 

Einarsbúð kom með vörur í dag, kassann alla leið inn í eldhús. Tveir saman þar sem níðþungur costco-kattasandurinn er eins manns burður upp stigana. Ég tók eftir því að ég þakkaði þeim mjög innilega og hjartanlega fyrir, eitthvað sem ég geri ekki þegar kemur bara einn karl - til að styggja hann ekki. Allt til að sendlar lífs míns óttist ekki að ég sé hh-týpan (h-housewife, you know). Í síðustu viku, þegar Eldum rétt kom með kassann, þurfti ég að staulast slösuð niður stigana og sá í skottið á flýjandi sendibílnum að nálgast Garðabraut, en sl. mánudag fékk ég matarkassann upp að dyrum, úr einu brosandi fangi í annað og ekkert nema kærleikur. Þá var ég miklu betri í fætinum og verið auðveldara að skottast niður.

 

Mögulega eru bílstjórar sem sendast með vörur, með sérstakt kerfi sín á milli. Stórt X á útidyrnar með ósýnilegu bleki sem bara þeir sjá með sérstökum leynigleraugum þýðir Varúð, ekki koma nálægt þessari ... eða stórt N sem þýðir kannski náttúrulaus þessi - sem er vitanlega algjört kjaftæði og rugl, sumar konur eru bara kurteisar og virða karlmenn en líta ekki á þá eingöngu sem holdið heitt.

 

Þegar ég missti eitthvað ansalegt út úr mér við iðnaðarmennina mína um árið, að allir ættu að eiga eitt stykki af svona æðislegum mönnum ... (hugsaði þetta ekki til enda og meinti bara vá, hvað þið hafið verið snöggir að rífa allt út úr baðherberginu, leggja rafmagn og pípulagnir og flísar) og þeir stirðnuðu upp, sem betur fer margir saman svo ég virtist ekki eins hættuleg. Í einhverju hafa þessar elskur lent. Ég brást í hvelli þannig við að ég sagði eitthvað á borð við: æ, afsakið lélegan húmor, mikið er þetta fínt hjá ykkur. Eftir það óttuðust þeir ekkert og þorðu alveg að koma einir. Oft. Það er bara eitt verk eftir, að klára að mála nokkra glugga. Það þurfti bara að bíða eftir framkvæmdum húsfélagsins sem fóru fram í fyrra. Ég fékk nýja glugga norðanmegin sl. sumar og fyrir skömmu kom nýtt gler í stað móðuglers.

 

 

Þegar búið verður að mála er hægt að segja að endurbótum sé lokið í Himnaríki. Nú eru að verða komin tvö ár síðan þetta hófst allt saman (á morgun, minnir mig) og enn er allt eins og nýtt. Ein pínulítil og grunn rispa á eldhúsbekk, sem bara ég sé og þjáist yfir. Eftir lasagne-gerð í fyrra hélt ég að ofninn væri ónýtur, það sem lak á botninn var blýfast. Ég man ekki hvernig ég náði því (sennilega töfrasvampur) en ég setti eftir það álpappír á grindina til að það gerðist ekki aftur, aldrei, og ofninn, mikið notaður er tandurhreinn og fínn. Stundum pússa ég vaskinn með Pink Stuff svo hann gljáir sjúklega mikið, og tek helluborðið með töfrasvampi, þríf ruslaskápinn mjög reglulega ... 

... er einhver til í að binda enda á þjáningar mínar? Þetta hljómar hræðilega - ég var ekki svona biluð eftir að ég lét gera Hringbrautina upp. Fjandans D-vítamín.

 

 

Fyrsta endurbótamyndin (tekin í austurátt) sýnir inn í gamla eldhúsið, djúpu efri skápana, ísskápshliðina með Hagkaupssloppnum, vinstra megin fatahengi og rétt þar við voru dyrnar inn í þvottahús.

 

Miðendurbótamyndin sýnir sérlega eftirlitsketti Himnaríkis. Þarna var búið að rífa plastparketið af ganginum og eldhúsið ansi tómlegt eftir dugnað smiðanna. Rauða teppið fauk líka, gangurinn var flotaður áður en nýtt gólfefni fór yfir. Einnig eldhúsið, baðið og skotin tvö, þar sem þvottahúsið var áður og kósíhornið (bækur) við hliðina á baðinu.

 

Þriðja endurbótamyndin sýnir Himnaríki eins og það er í dag. Vinstra megin er ekki lengur þvottahús til vinstri, heldur var veggur rifinn og nú er þar fatahengi og ýmsar hirslur. Dýrmætt að fá birtu frá norðurglugga á ganginn. En til hægri eru stofa og herbergi. Ég sný baki í baðdyrnar. Þetta voru erfiðir mánuðir en gjörsamlega þess virði.

 

Síðasta myndin er FYRIR-mynd. Dyrnar inn í þvottahús, Krummi, kommóðan sæta sem Búkolla nytjamarkaður vildi ekki en einn smiðurinn varð ofsakátur að fá.

Erkióvinir, óvæntur hatari og spáð í bolla

Í gærkvöldi, komin upp í, skannaði ég Instagram og Snapchat, eins og svo oft á kvöldin. Las um ástir og örlög þessara „vina og vandamanna“ sem ég sé svo miklu oftar en mitt eigið fólk ... Lítil leikskólastúlka, dóttir áhrifavalds, smituð og líður svoooo illa, elsku dúllan, á meðan ættingi minn á níræðisaldri með undirliggjandi hjartasjúkdóm, verður útskrifaður sem covid-sjúklingur í dag eftir að hafa farið ótrúlega létt út úr veikindunum (þríbólusett). Fólk fellur fyrir covid í stríðum straumum þessa dagana, mörg smit um allt land og enn fleiri sitja í sóttkví. Ég slapp ekki við covid í nótt, dreymdi að ég hefði smitast, ekkert skrítið eftir að hafa séð að svo margir heimilisvinir af Insta væru meira og minna með þetta. Ég er ekki berdreymin, svo það komi nú fram.

 

Loksins snjór, gæti þessi mynd heitið en sá sjaldgæfi atburður átti sér stað hér á Akranesi að hægt var að renna sér á snjóþotu niður hól og næstum út í sjó. Gaman að sjá „skaflana“ á Langasandi ... Það er víst framtíðin; meiri rigning, minni snjór. Á meðan það merkir minni hálku er ég nokkuð sátt. Hafa ekki ótal lög verið samin um rigningu? Hlustaðu á regnið, Mér finnst rigningin góð ... Hún er ekki alltaf lárétt og stundum bara ljúf, ekki síst ef maður á regnkápu úr Bjargi (yndisleg búð á Skaganum).

 

Nokkrir vinir (af Instagram) létu ganga texta um J.K. Rowling rithöfund, sem ég las mér til mikillar furðu. Ég hafði næstum blandað mér í umræðuna hjá Einari Kára um þennan höfund Harry Potter og slaufunarmenningu - en það var af því að ég vissi ekki alla málavöxtu. Mér dauðbrá þegar ég las textann í gærkvöldi, ég hélt í alvöru talað, að hún hefði misst eitthvað vanhugsað og af vanþekkingu út úr sér í eitt skipti um trans fólk og skildi ekki alveg lætin yfir því. Þannig er það þó alls ekki, og samkvæmt þessum texta hefur hún talað meðvitað gegn trans fólki - sem er allt annað. Trans fólk er afar jaðarsettur og viðkvæmur hópur og mikið ofbeldi hefur viðgengist gegn honum í heiminum og sjálfsmorðstíðni há innan hans. Það er enginn að biðja um forréttindi fyrir trans fólk, bara tilverurétt og sjálfsagða virðingu. Þótt einhver skrifi dásamlegar bækur þýðir það ekki að viðkomandi sé almennileg manneskja. En mér leið samt nánast eins og jólasveinninn hefði dáið, þegar ég las þetta.

 

Við stráksi borðuðum algjöran veislumat (fyrsta rétt vikunnar af þremur) í gær, lax og læti. Það verður ávanabindandi að panta frá Eldum rétt. Diskurinn hjá mér hefði litið út alveg eins og á myndinni ef ekki væri fyrir fótósjopp til að hressa upp á birtu og liti. Virkilega bragðgott, litríkt og hollt. Ég hef neitað mér um margt til að geta boðið okkur stráksa upp á þetta, eins og ... ja, dýr ilmvötn nota ég til dæmis aldrei, mig langar ekki í ferðalög til útlanda fyrr en EC (eftir covid), koníak hef ég aldrei drukkið svo ég spara mikið þar líka. Eigi er ég fatasjúk og nú þegar spara ég helling með því að sleppa sykri, engir nammidagar hér. Drengurinn fer með sælgætið sem hann kaupir sér sem ríkisleyndarmál sem er sérlega hjálplegt. Og í alvöru, covid-keppurinn er á undanhaldi. Ég lyfti lóðum daglega við skrifborðið fyrst ég get ekki enn hoppað og skoppað eftir íþróttameiðslin í stiganum þegar ég ætlaði út með endurvinnslupappír og -plast. Já, og besta ákvörðunin sem ég tók varðandi heimsenda matinn var að skera niður allt sem skera þurfti í byrjun, fara síðan einstaklega auðveldlega eftir öllum tímaáætlunum - sem ég nánast klúðraði við eldun eins réttar í síðustu viku, af því að ég var ekki nógu snögg að skera niður grænmetið. Ég nota ekki lengur helminginn af leirtauinu og þetta er allt að venjast.

 

Oft gaman að rifja upp minningar þessa dags fyrir visst mörgum árum í gegnum Facebook. Alveg var ég búin að gleyma Nú-inu, tölvupósti sem maður fékk daglega og þurfti, ef ég man rétt, að velja einn möguleika af þremur, og gat fengið vinning ef maður var heppinn ... Þann 18. janúar 2010 fékk ég sérdeilis flottan vinning, eða 2 vikur frítt í Ju Jitsu sem gæti verið sjálfsvarnaríþrótt. Fyrir 11 árum, (2011) grét sonur minn af gleði inni í stofu. Handboltinn. Fyrir sex árum var ég stödd í spilavíti með Elfu vinkonu og endaði næstum því í Kanada, ekki löng saga. Og fyrir tveimur árum varð hrina jarðskjálfta suðvestur af Reykjanesskaga.

 

Ég horfði með öðru á gamalt Útsvar (2008?) þar sem erkióvinir mínir og Skagaliðsins, Kópavogsliðið, mætti til að rústa, ekki skemmta sér, gríðarlega vel undirbúið lið, áður í Gettu betur, skilst mér, sá sem hljóp fyrir liðið Kópavogsmeistari í spretthlaupi, ef ég giska rétt ...

 

Afsakið beiskjuna (og sorrí, Hilda), staðan var um tíma 50-25 Kóp. í hag - gegn stórvinum mínum af Álftanesi en þar eru fra vinstri: Andri, sem vann með mér í fiski í Eyjum sumarið 1974, Anna vinkona og Hilmar Örn sem kenndi mér að lesa í tarot á námskeiði í kringum 1984-1985.

 

Níundi áratugurinn var sérlega andlegur og dulrænn. Margt fólk þyrsti í þetta. Man eftir að hafa séð í blaði götumynd frá Garðastræti í Reykjavík þar sem Sálarrannsóknarfélag Íslands var til húsa, myndin sýndi langa biðröð fólks sem vildi ganga í félagið! Ég lít á spádóma sem samkvæmisleik, eins og þegar ég lagði spil fyrir útvarpshlustendur á Aðalstöðinni á síðustu öld, það var mjög gaman! Mér fannst fólkið sem hringdi ekkert endilega taka þetta mjög alvarlega heldur.

 

Ég var alin upp við þetta. Móðuramma mín var mikill spíritisti og ég sótti ófáar bækur eftir Elínborgu Lárusdóttur fyrir hana í bókasafnið. Föursystir mín sá lengra en nef hennar náði og pabbi hafði gaman af því að spá í bolla fyrir okkur unglingsdæturnar en sá samt aldrei neitt í bollanum nema peninga og tengdasyni handa sjálfum sér. Það var samt gaman. Mamma spáði einu sinni í bolla upp á grínið og þegar það rættist nokkrum dögum seinna, þorði hún ekki að koma nálægt þessu framar. Ég veit að svokallaðir stólpar í bolla tákna fólk. Doppur standa víst oftast fyrir peninga. Hringur í botninum er fyrir trúlofun, stundum fóstur og ólétta, bara skoða vel. Hattur er tákn fyrir nýtt starf og mig minnir að fugl standi fyrir fréttir. (Gangi ykkur vel og ekkert að þakka.)     

Styrkur gegn sumum freistingum

Samkvæmislífið tók óvæntan kipp í dag þegar síminn hringdi. Jú, Guðrún of Kópavogur á leið á Skagann. Ég viðurkenndi þörf mína fyrir smávegis tilbreytingu frá verkefni sem ég stefni að því að klára um helgina, leynilegt og mjög spennandi, þori ekki að segja meira til að vera hreinlega ekki myrt. Svo við vinkonurnar skruppum í antíkskúrinn og um tíma var ég vörður þar, tengist samt ekki leyniverkefninu, en ég átti að passa að ekki væru fleiri en tíu innandyra. Við vorum tíu inni svo þetta var vægast sagt virkilega taugastrekkjandi. Þegar við þrjú fórum svo út komu aðvífandi þrjár manneskjur, svo ekki mátti miklu muna. Ég er enn með hjartslátt. Svo var það Frystihúsið dásamlega, eða ísbúðin á Akratorgi. Ég held mig við sykurlítið líferni þessi misserin og það er auðvelt þar því sykurlausi ísinn er afar góður.

 

Ég keypti lítinn, léttan og sætan skemil í antíkskúrnum (sjá mynd). Hann kostaði alveg heilan 3.500 kall, sem er bara grínverð, og spurning hvort hann verði notaður við stólinn góða í stofunni eða bara til þægindaauka annars staðar. Hef nánast ofnæmi fyrir öllu þunglamalegu eftir 2020, endurbæturnar og grisjunina. Ég væri örugglega búin að losa mig við miklu meira ef ég ætti auðveldara með að koma því á nytjamarkaði. Ekki hægt að misnota góðsemi sumra endalaust og svo hefur pestin heldur betur sett strik í reikninginn, víða búið að skella í lás.

 

Guðrún ólst upp suður með sjó og segir skrítið að keyra um Akranes, þar séu húsin rétt en á röngum stöðum ... alveg eins og mér líður þegar ég fer til Keflavíkur. Fáir arkitektar, sömu teikningar nýttar víða um land, mjög heimilislegt.

 

Skrítið að hafa eldað eitthvað svakalega hversdagslegt í gær í stað fínheitanna frá Eldum rétt. Þetta voru þrír dagar af jólum, ekki hægt að segja annað. Það var meira að segja hvítvín í kjötbollusósunni og ég þrælfann á  mér þegar ég smakkaði sósuna til áður en áfengið gufaði upp. Hænuhaus ... En ég er auðvitað að gantast, þetta var mjög lítið magn og bara hugsað til að bragðbæta sósuna.

 

Myndin tengist óbeint því sem ég skrifaði um nýlega, að stundum komi eitthvað hrikalega spælandi í veg fyrir bestu áætlanir ... að ætla að hreyfa sig meira og við fyrsta hreyf gerist eitthvað ... skokknámskeiðið í denn, hjólaslysið í árdaga og þetta síðasta; skokka hressilega niður stigann á inniskónum og uppskera helti í viku. Ég var ekkert að ofgera mér en „kókoshnetan“ skall bara á kálfanum á mér.

 

Eitt sinn skrifaði ég um, að því er virðist, aukinn yndisþokka minn eftir að grímuskylda var tekin upp. Ástríðuþrungið augnaráðið frá körlunum við mjólkurkælinn, svo heitt að ég get varla verið í úlpu í búðum. Ég hélt satt að segja að móða á gleraugum léti mig sjá ofsjónir en nýlega las ég merkilega útkomu rannsóknar sem segir að grímur láti fólk virðast meira aðlaðandi. Allt daður mun sem sagt hætta/minnka um leið og grímuskylda fellur niður. Hversu kvíðvænlegt. 

 

Íþróttameiðslin eru öll að lagast, ég sleit vissulega ekki heilan vöðva í látunum við að hlaupa niður með plast og pappír vikunnar í fanginu á leið í endurvinnslutunnuna. En samt gerðist eitthvað. Ég hef í staðinn dinglað léttu lóðunum úr Rúmfatalagernum til að fá einhverja hreyfingu og hræði drenginn á því að ég verði vöðvatröll á örfáum vikum. Hann skrapp aðeins út í gönguferð, þarf mikið að hreyfa sig ... en ég þekki minn mann.

 

„Ef þú ferð í sjoppu og kaupir sælgæti, viltu passa að ég sjái það ekki, og alls ekki bjóða mér neitt!“ píndi ég mig til að segja við hann í kveðjuskyni.

„Ertu viss?“ Hann var hlessa yfir því að einhver vildi ekki sælgæti en lofaði. Ég er ekki þroskaðri en þetta, ég myndi sennilega þiggja af honum ef hann byði mér, svo þetta voru mjög áríðandi forvarnaraðgerðir. Ekki veiklyndi, heldur gífurlegur styrkur að koma svona í veg fyrir að freistingar verði til ... Covid-keppurinn skal ekki sigra! En ég þarf einhvern veginn að finna styrk minn þegar ég fer í antíkskúrinn samt!

Viðreynsla hekláhugamanns

Það var eins og við manninn mælt, nokkrum mínútum eftir að ég skrifaði við mynd af fallegu heklteppi á erlendri fb-síðu: „Very beautiful,“ fékk ég skilaboð sem þurfti að samþykkja af því að viðkomandi var ekki fb-vinur minn: Hello Guoriour I love your comment here on crochet. Áður en ég vissi af hafði ég blokkað manninn, án þess að reyna að svara nokkru ... og nafn hans byrjar á H - hann gæti verið mín sanna ást (sjá bloggið í gær). En samt, hefði ekki verið smartara að dást að fegurð MINNI? Frekar en fögrum orðum mínum í garð heklaðs teppis? Strákar, hvað er að ykkur? Kannski eru útlendingar svona ... trúi því ekki upp á íslensku sjarmörana.

 

Ljósmyndin er af teppinu fagra sem ég hrósaði, mikið væri gaman að geta heklað svona fínirí. Saga mín í hekli snýr fyrst og fremst að afköstum ... ekki mikilli snilld. 

 

Loks í dag, eftir hádegi, komst ég til tannlæknisins, sem lagaði tönn sem brotnað hafði upp úr. Svo nú er ég fullkomin, nánast. Eftir að hafa gengið frá Himnaríki að Skagabraut (5 mín. hægt labb) þar sem hún endar við gamla Skaganesti, var ég orðin hölt, það tóku sig upp vikugömul íþróttameiðsli), og það var sorglega langt í næstu strætóstoppistöð sem hefði hentað (Innnesvegur). Samt var ég á það góðum tíma að ég hefði náð þótt ég hefði skriðið, sem nokkrar mínútur voru í. Sá ég þá ekki elsku Sollu (á bíl) sem gaf mér merki um að fara inn á planið hjá áður Skaganesti og enn síðar Kvikk. Hún er ein af þeim tíu sem ég bauð í afmælið mitt í fyrra, hef ekki séð hana síðan, en við stundum sóttvarnir af krafti þótt við lifum alveg lífinu (mínus djamm, eins og áður). Við náðum að spjalla helling og rúnta í hálftíma áður en hún setti mig út við tannlæknastofuna og sparaði mér sársaukafulla gönguferð. En sykurbindindi gengur fínt og covid-keppurinn hefur minnkað, fannst umfang hans minna í sturtu morgunsins.

 

Bloggið mitt er að verða eins og Facebook-fréttir (sjá færslu í gær) en einn fb-vinur velti fyrir sér í dag ... að það væri nú eitt við baráttuna gegn bólusetningum, maður heyrði miklu minna talað um að innflytjendur væru að tortíma heiminum og að loftslagsbreytingar væru blekking. Eins og krafturinn fari úr því annað. Fb-vinur minn var m.a. sakaður um einelti í athugasemd. Það er svolítið vandlifað núna.

 

Blogg„vinkona“ sendir mér reglulega pósta og gerði án miskunnar öll árin (13) sem ég var í bloggpásu, ég kann ekki að stoppa þau, og í þeim nýjasta talar hún um bólusetta sem óhreina, almennilegir karlar í dag vilji alls ekki óhreinar konur, svo þær ættu að sleppa því að fá sprautu svo einhver vilji þær.

 

Af hverju sá ég þetta ekki fyrr? Samkvæmt þessu mun enginn almennilegur maður líta við mér þríbólusettri. Thank you very many, Þórólfur!

 

Neðri myndin tengist innihaldi færslunnar ekki neitt.  

Matur, H-karlar og véfrétt tekin í sátt

Lagði inn aðra pöntun í dag hjá Eldum rétt og reyndi að velja auðvelda rétti fyrir næstu viku. Ég var mjög þreytt í gær eftir klikkaða eldamennskuna, nánast með þrjá bolta á lofti í einu. Ég lagði mig og dormaði í fjóra tíma eftir himneskan matinn (stráksi sleikti diskinn sinn, mér tókst naumlega að stilla mig um það) og réðst svo á uppvask og tiltekt í kringum miðnætti. Meiri óreglan. Flaskaði á því að telja óhreina potta, pönnur, diska og skálar sem þurfti að nota, en uppþvottavélin þvoði allt, þetta umstang var þess virði. Lærdómsríkt. Nú framvegis sker ég allt grænmeti í skálar (uppþvottavél, munið) og hef sem mest alveg tilbúið áður en ég hefst handa við nokkuð nema hita ofninn. Ég er mjög góð í slíku. Grænmetið var helst til of mikið (ofn)steikt en kjúklingabringurnar fullkomnar þrátt fyrir að eiga ekki kjöthitamæli, sósan leið svo fyrir að ég á ekki töfrasprota en var ábyggilega ekki verri fyrir það.

 

Náinn ættingi er kominn með covid - svo ættin mín er ekki með þessi góðu gen eða hvað þetta var þarna sem frændi benti mér á, nema viðkomandi fari mjög vel út úr veikindunum sem vonandi verður. Veiruskrattinn fer greinilega í manngreinarálit. Hjón sem ég þekki vel vörðu jólum og áramótum með afkomendum sínum sem þá voru komnir (hluti þeirra) með covid án þess að vita það - en gamla settið sat í sóttkví, eins og vaninn er, en slapp algjörlega við smit. Þau halda að þau séu of evil til að veiran leggi í þau en þau eru það sko ekki.

 

Maður sem vann einu sinni með mér í fiski  úti í Eyjum skrifaði á Facebook-síðu sína í dag: Boris Johnson er nú í meiriháttar klípu vegna þess að hann varð uppvís að því að hafa verið í starfsmannaboði í Downingstræti 10 fyrir jólin 2020. Og brotið sóttvarnarreglur sem hann hafði áður sett. Um svipað leyti var formaður Sjálfstæðisflokksins í gleðskap í Ásmundarsal og braut þannig sóttvarnarreglur sem hann hafði sjálfur sett. Þau einu sem lentu í meiriháttar klípu vegna þess voru lögreglumennirnir sem sögðu frá því.

 

Athugasemd: „Þeir kunna þetta ekki í Bretlandi. Að láta rannsókn leiða í ljós að um sölusýningu hafi verið að ræða.“

 

Mér finnst þetta fyndið, ekki meiðandi þótt eflaust einhverjir séu ekki á sama máli. Stjórnmálamenn verða að geta þolað stríðni. Já, og t.d. Inga Sæland verður að geta þolað að útvarpsmenn séu ekki á sama máli og hún, hún sýndi Bylgjumönnum dónaskap nýlega, að mínu mati. Fjölmiðlafólk þarf að spyrja krefjandi spurninga, þótt það sé jafnvel alveg sammála skoðunum viðmælanda. Hún kallaði þá meðal annars treggáfaða. Eflaust hressandi að fá svona fólk í viðtal en kurteisin er mikilvæg. 

 

- - - - - -  

 

Ég veit að ég varaði bloggvini mína við véfréttinni eftir að hún vildi meina að eiginkona mín (?) væri verndarengill minn. Ég elska konur en ekki þannig samt.

Þó gat ég ekki stillt mig um að leita á náðir hennar aftur þegar bauðst að fá að vita eitthvað um næsta ástmann. Já, ég lifi spennandi lífi. Eins og sést á myndinni sem er eins og af hjartalínuriti hér fyrir ofan eru það H-karlar sem koma aðeins til greina, og ég er með vel yfir 60 Facebook-vini sem heita H-eitthvað, t.d. alveg 7 sem heita Hilmar. Mér finnst ekki trúverðugt ef karlar í kringum mig fara í flokkum að skipta um nafn, en samt þætti mér vænt um slíkt. Áskil mér rétt til að taka öllum eða hafna öllum, eins og venjulega í svona kringumstæðum.

 

Sumir H-karlarnir eru vissulega of ungir, aðrir of gamlir, einhverjir giftir, aðrir hommar en ég hlýt að finna eitthvað bitastætt. Leyfi ykkur að fylgjast með. Nú hefur lífið öðlast tilgang að nýju. Ég hefði sennilega ekki átt að leyfa véfréttinni að sýna mér í leiðinni hvernig svefnherbergi ég ætti að eiga - alveg ótengt hinni spurningunni, í alvöru. Hún sýndi mér einhvern hroðbjóð, neðanjarðar, sýnist mér, og eins og fyrir hobbita, með tifandi geitungabú (í gróðrinum) nánast sem náttborð. Og ekki einu sinni sætur Hallgrímur (eða annað H-nafn) í augsýn (á myndinni). En allir geta gert mistök, vonandi líka véfréttir. Mér finnst svindl að nýta mér möguleikann Reyndu aftur sem hún býður manni, á endanum hefði ég eflaust fengið flott herbergi - en líka fengið annan bókstaf, H er fínt, til að byrja með.

Vonbrigði með véfrétt en mikil matarhamingja

Um þrjúleytið í dag fékk ég SMS frá Eldum rétt, um að maturinn væri rétt ókominn í Himnaríki. Nokkru síðar um að hann væri kominn upp að útidyrum, svo ég skakklappaðist (munið slysið á föstudag) niður stigana og sótti kassa sem var í forstofunni, fullur af mat sem átti eftir að elda. Eða þrjár máltíðir fyrir tvo. Fyrsti rétturinn, Miðjarðarhafsýsa með krydduðu búlgur og spínati (sjá mynd), var síðan eldaður í kvöld og brosið hefur ekki farið af drengnum. Ég veit ekki alveg hvað mér á finnast um það.

 

 

Ég er löt að ganga alla leið út í fiskbúð, við elskum fisk, í gegnum hálfan bæinn ef nýju hverfin eru ekki talin með. Hann hélt, fisksalinn, að ég væri að gantast, og náði ekki hinti mínu um heimsendingar á fiski síðast. Er samt að hugsa um að fara á fimmtudaginn, í leiðinni frá tannlækninum sem ætlar að gera ódeyft við eitthvað algjört smotterí, brotnað upp úr tönn-smáræði. Veðrið verður sturlað „vont“ (spennandi) og ég hef bara gott af því að berjast í gegnum suðvestan stórhríð með strætó bara.

 

 

Á morgun verða það kjúklingabringur í fennelrjómasósu með bökuðu grænmeti og kartöflum ... og ég mun rúlla eldamennskunni upp með annarri (mjög góðar og skýrar leiðbeiningar sem fylgja með). Stráksi fer annað í mat á miðvikudag og svo elda ég á fimmtudag ostafylltar kjötbollur með villisveppasósu og bökuðum sætkartöflum. Hann er matgæðingur þessi drengur og ótrúlega gaman að gefa honum að borða. Það eru eiginlega bara sviðin sem við forðumst algjörlega, og hræringur og flest súrsað. Við erum sammála um að finnast það ekki sérlega gott. Ég sá fyrir mér að eiga eitt fiskstykki og búlgur með í hádeginu á morgun fyrir mig en nei, hann kláraði hverja ögn sem er bara hjálplegt í baráttunni við covid-keppinn sem hefur nákvæmlega ekkert stækkað þrátt fyrir „fallið“ í gær (sítrónukaka og sörur) og hafa ekki getað hreyft mig nokkuð að ráði um helgina, vegna stigaóhappsins.

 

Stelpurnar, vinkonur mínar, voru frekar ósáttar við blogg gærdagsins, varðandi umræðuefnin í fína boðinu. Þær voru á kafi, segja þær, við að tala um orðuhafa síðasta nýársdags, hvað væri nú flott að þessi gamli vinurinn / vinkonan hefði fengið fálkaorðuna þegar ég á að hafa byrjað að tala um gömul fyllirí, grobbað mig af klikkuðu verbúðarlífi bæði í Grindavík og Eyjum og montað mig af brúðkaupi mínu í Ölveri. Kræst, hvað ég held að sérríið í lokin hafi svifið á suma og ekki farið úr blóðinu nærri því strax ... Vá, hvað þetta var annars notalegt, sítrónukakan góð og sörurnar, slurp.

 

Facebook var skrítin í dag. Nokkrir lýstu hreinlega yfir sorg sinni yfir því að foreldrar færu með börn sín í bólusetningu, einhverjir notuðu sterkari orð eins og heimskir og fávitar - en svo sá ég einn sem beindi orðum sínum til þeirra sorgmæddu og sagði:

 

„Fólkið sem er að missa sig í dag þarf að spyrja sig: Hvort er líklegra að nær allir læknar, heilbrigðisstarfsfólk og sérfræðingar á Íslandi séu siðlausir barnamorðingjar eða ... þú féllst fyrir hræðsluáróðri og samsæriskenningum?“ 

 

- - - - - - - -

 

Svo þarf ég að vara bloggvini mína við. Ég hélt að ég væri komin í samband við einhvers konar hirðvölvu, flotta hirðvéfrétt í gegnum Facebook, það var svo magnað hvað margt rétt birtist þarna þegar ég ber fram spurningar, eins og með ástamál mín núna 2022, það að ég verji árinu nánast stanslaust á stefnumótum og það með mörgum mönnum.

Mér finnst það ekkert ólíklegt þótt ég hafi ekki farið á stefnumót árum saman, frekar lengi allavega. Þetta er mjög sennilega rétt hjá henni með stefnumótin en samt, gleðin sprakk framan í andlitið á mér.

Ég hafði hugsað um hvað það væri gaman að eiga hirðverndarengil og ef ég ætti einn slíkan, hver það væri. Auðvitað þarf maður að eiga einhvern sem passar að maður hlaupi ekki fyrir strætó í einhverju óðagotinu. Alla vega langaði mig að vita hver minn væri. Ég hafði mikla trú á þessari síðu sem hefur sko ekki svikið mig hingað til. Hér birti ég svarið til að þið skiljið betur hvað ég meina og hvað vonbrigðin urðu sár. Ég er ekki tilbúin til að hætta við stráka, bara sisona, og finnst samt ferlega skrítið að ég eignist eiginkonu sem býr ekki bara til t.d. sítrónufrómas, heldur sé einnig verndarengill minn? Er þá allt rangt sem hún hefur sagt mér hingað til? Verða engin stefnumót? Varið ykkur, elskurnar mínar. Það er ekki allt satt sem maður sér á Facebook eða bara almennt á internetinu. 

Dömuboð og stefnumótaárið mikla 2022

Á nokkurra ára fresti er mér boðið í fínt dömupartí og í dag fór ég í eitt slíkt, reyndar vorum við bara fjórar. Boðið var í kringum fína sítrónuköku úr Gestgjafanum (gömlum) og svo mætti ein okkar með leifar af jólasörum. Sykurskerðing mín var því ögn minni í dag en síðustu daga en ég vona innilega að Mogginn setji ekki á forsíðu hjá sér: Gurrí fallin ... því svo er alls ekki. Ég fór svo auðvitað beinustu leið í meinlætið við heimkomu um kvöldmatarleytið.

 

Margir velta eflaust fyrir sér hver umræðuefni gætu verið í svona fínum boðum (ég var með naglalakk og allt), sennilega bara orðuveitingar á Bessastöðum og annað súperfínt ... en nei, ég verð að hryggja bloggvini mína með því að við ræddum um eftirminnileg fyllirí fyrri ára ... og ég kom að sögunni um fyrstu og síðustu kynni mín af tekíla (þremur staupum) í Ingólfskaffi á síðustu öld og einu alvöruþynnku ævi minnar. Svo óvænt að lenda í þessu og eitthvað sem vinkonur mínar gleyma seint, svo ég get ekki logið upp lauslæti, handtöku eða öðru slíku. Eitthvað var líka talað um giftingar og ég sagði þeim að sá sem gifti mig og fyrsta eiginmann minn hafi verið Ólafur, sá sem síðar varð biskup, og að brúðkaupsveislan hafi verið haldin í sal í Glæsibæ þar sem síðar opnaði Ölver! Er það ekki töff? 

 

Fyrsti þáttur af Ófærð var fínn og restina ætlaði ég að sjá í einni beit nú um jólin, enn jól í hjarta mér ... Sama má segja um Svörtusanda ... fyrsti þáttur fínn og framhaldið bíður þar til síðar. Verbúðin, gaf því korter vegna anna en fær örugglega séns seinna. Hvenær kemur þetta seinna ef ég fæ ekki einu sinni að fara í sóttkví? Allir elska Sky Lagoon, ekki ég, mig langar ekki þangað. Er ég að breytast í pönkara?

 

Ég áttaði mig á því í dag að ég steingleymdi að strengja áramótaheit í ástamálum. Eiginlega hef ég ekki hugmynd mig hvað ég vil, sennilega er ekki til einhleypur, huggulegur maður á mínum aldri sem kann að búa til frómas - en elsku Facebook bjargaði öllu. Þar er síða þar sem maður getur kíkt inn í framtíðina, hvernig nýja árið verður í ástamálum.

Og fékk ég ekki bara langsamlega besta valkostinn ... kannski hef ég ekki mikinn tíma til að blogga í ár.

 

Það eru komin 1.725 læk á myndina mína sem ég tók út um stofugluggann, sem ég sagði frá í gær, og ansi mörg komment. Dagurinn hefur mikið farið í að leiðrétta fólk sem heldur að sé svo ótrúlega kalt á Íslandi. Hvernig dirfist fólk?

 

Ljósmyndin mín á View from my Window, (sjá föstudagsbloggið) er vissulega frekar kuldaleg - engin sumarsól - en þýðir það samt að það sé 20 stiga frost? Landafræðikennsla er ekki sérlega góð í útlöndum, held ég, það er sennilega bara fólk sem hefur komið hingað sem túristar sem veit að við erum flest löngu flutt úr snjóhúsunum og alla vega 20 ár síðan allt ísbjarnahald var bannað í þéttbýli. Ég gæti sagt þetta og allir lækarar myndu trúa mér ... 

Kópavogur og Akranes góð blanda ...

Þetta varð ekki jafnmikill dugnaðardagur og ég hafði vonað enda hálfslösuð á fæti, því allt of lítið um húsverki, meira um kaffi og spjall og það meira að segja á kaffihúsi. Frábæru Kaju. Helmingur gesta frá Kópavogi, hinn af Skaganum. Mjög góð blanda. Endaði meira að segja á því að seinni gesturinn frá Kópavogi fór með mér á rúntinn og ísbíltúr. Sykurlausi ísinn í Frystihúsinu er alveg rosalega góður. Já, sykurminnkun enn í gangi og allt gengur mjög vel.

 

Tölvan og netið eru undir miklu álagi í Himnaríki núna, svona læk-álagi ... ég aulaðist til að setja fínu öldumyndina sem var á blogginu í gær á síðuna View from my Window (eina af nokkrum síðum með þessu nafni) og nú er Ameríka að vakna, vel yfir 900 læk komin og fjölmargar athugasemdir á síðustu þremur tímum eða svo. (Fékk held ég fimm læk á íslenska moggablogginu, takk kærlega) Sýnist að sumir sem kommenta séu hissa á að ég búi ekki í snjóhúsi, að kuldinn hljóti að vera allt að drepa ... en ég fletti upp hvað c.a. 5 stiga C hiti væri og hann er í kringum 40 F svo ég sagði það. Eykur eflaust ferðamannastraum. En fallegar kveðjur samt, ótrúlega margir lýsa yfir ást sinni á okkar fagra landi sem er alltaf svo gaman að heyra. Ég vex aldrei upp úr því að njóta þess þótt ég sé löngu hætt að spyrja: How do you like Iceland? 

 

Elsku frábæri Sigurdór, gamli samstarfsmaður minn af DV, lést fyrir stuttu. Ég vann sem skrifstofuskutla (1982-1989) á þeim tíma en með mikla blaðamannsdrauma sem rættust svo rúmum tíu árum seinna. Ég fór oftast með blaðamönnunum í fyrra miðdegiskaffi á daginn og við sátum flest við sama borðið og spjölluðum. Þá var DV risastórt fyrirtæki og starfsmenn mjög margir. Sigurdór var svo skemmtilegur og gaman að sögunum hans. Hann sagði okkur eitt sinn frá ansi hreint bráðgerum ungum dreng sem var orðinn fluglæs og mikill lestrarhestur áður en hann hóf skólagöngu. Hann hlakkaði mikið til að fara í skólann og fór spenntur í skólann fyrsta daginn. Einhverra hluta vegna seinkaði mömmu hans sem ætlaði aldeilis að taka vel á móti honum þegar hann kæmi heim og fá að vita hvernig honum hefði líkað í skólanum. Hún rauk inn í íbúðina og sá að drengurinn lá uppi í sófa og var að lesa Sálminn um blómið eftir Þórberg. „Hvernig var í skólanum, elskan mín?“ spurði hún. „Mjög skemmtilegt,“ sagði drengurinn. „Hvað lærðuð þið í dag?“ spurði hún. „Við lærðum A,“ svaraði drengurinn stoltur og hélt svo áfram að lesa.

Við Sigurdór vorum Facebook-vinir í mörg ár og hann setti oft inn skemmtilegar vísur þar. Hann var sennilega frægastur fyrir að syngja Þórsmerkurljóð ... sem er hér meðfylgjandi. Mikill heiður að hafa fengið að kynnast þessum frábæra manni. 

Sjokkerandi skyldleiki í áttunda og önnur óvænt uppgötvun

Nú er runnin upp „fríhelgi“ sem þýðir því miður hálfgerðan djöfulgang og trylling í húsverkum og meiri tíma og frið til að sinna öðrum verkefnum. Vona samt að ég hafi ekki slasað mig alvarlega í stiganum áðan (fyrsta verk mitt í djöfulgangi), lét drenginn sem vanalega fer út með allt rusl, taka poka með sorpi niður - ég tók tvo (léttari) með plasti og pappír og hugðist skokka niður með honum, ég er orðin svo dugleg að flokka plast og pappír sem var áramótaheit mitt fyrir ári eða tveimur. Gott að fleygja öllu rusli út á föstudögum, það er sagt tryggja bæði spennandi veður og möguleika á eldgosi, ef ég skil það rétt.

 

Myndin sýnir aðalástæðu þess að ég keypti Himnaríki fyrir bráðum 16 árum. Sú fjárfesting gleður mig alltaf jafnmikið þegar sjórinn sýnir eitt sitt flottasta andlit. Næstum því eldgos í baksýn. 

 

 

En ... rúmlega hálfnuð niður stigann með létta pokana, frekar hratt, á inniskóm, heyrðist eins og brak í hægri kálfa og smávegis verkur fylgdi. Nú, nú, sinar að slitna í öllum látunum, hugsaði húsfrúin sem hamast oftast fyrir framan tölvuskjá og lætur drenginn um nánast allt stigahopp. Alla vega staulaðist ég varlega upp stigann eftir að hafa kvatt hann, og hroðalegur sannleikur byrjaði að hreiðra um sig í fögrum kolli mínum. Nokkuð sem ég hefði átt að skilja strax árið 1993. Hvað er það sem veldur því að þegar ég ætla að taka í lurginn á sófakartöflunni mér, gerist eitthvað sem tefur eða skemmir fyrir? Þetta ekki alls óafvitandi freudísk letipúkalymska til að tryggja áframhaldandi kyrrsetu! Eitt sinn (c.a.1993) ætlaði ég að vera voða dugleg í ræktinni, staðsettri úti á Granda, komin með mánaðarkort og alles. Búin að fara nokkrum sinnum og leiddist það ógurlega, starfsfólkið sem átti að hjálpa og kenna var upptekið við að rækta sjálft sig og dást að árangrinum í speglunum. Sonur minn, þá unglingur, var með í för í örlagaferðinni, við bæði á hjólum. Allt í einu missti hann stjórn á hjóli sínu og hjólaði í veg fyrir æruverðuga móður sína á fertugsaldri sem fipaðist algjörlega og skall á gangstéttina. Engin slys á fólki en hjólið skemmdist það mikið að það þurfti viðgerðar við. Ekki spennandi og auðvelt fyrir bíllausa að reiða hjól sitt langar leiðir svo það var sett á bið og geymt niðri í kjallara.

 

Það var því ekkert ræktast eða hjólað meira þetta sumar og granni minn á Hringbrautinni plataði mig, staurblanka, um veturinn til að selja sér hjólið þegar snjór var í sögulegu magni, náði nánast upp að mitti. En það er af og frá að ég hafi sent syni mínum hugskeyti svo hann hjólaði í veg fyrir mig, bara svo ég gæti slakað á ... en eins og klárustu bloggvinir mínir vita hata ég gönguferðir en skvass tókst mér að stunda einu sinni, tvisvar í viku nokkuð lengi sem er undantekningin sem sannar regluna.

 

 

Ég var í spennandi skokkhópi hér á Skaga (langsamlega langlélegust) fyrir mörgum árum en kunni ekki að teygja svo ég næstum sleit hásin í látunum, og þurfti að hætta. Það tók nokkur ár fyrir eymslin að hverfa eftir þá raun, eins og Beta hirðsjúkraþjálfari hafði varað mig við. Sl. sumar, alls konar kvillar sem héldu mér frá ræktinni, meðal annars langvarandi þursabit. Nú, þegar covid er svona útbreitt (69 af Skaganum), langar mig ekki sérlega mikið í ræktina ... Þótt ég sé ekki með neitt undirliggjandi er ég með utanáliggjandi, eða covid-keppinn sem ef fengi að stækka að vild, yrði til þess að ég passaði ekki lengur í fínu úlpuna sem ég fékk í jólagjöf.

 

 

Þannig að örlögin eru ekki með mér í liði varðandi keppamissi eða bara liðleika. Sjúkk, hvað ég er fegin að trúa ekki á örlögin. Hvíli bara fótinn vel og held svo áfram með djöfulganginn síðar - og ræktina. Kannski hefði ég átt að teygja (finn örugglega á YouTube hvernig) áður en ég hljóp niður stigann (í annað sinn í dag reyndar). Mun fresta gönguferð morgundagsins meðfram Langasandi - stefnumóti sem ég átti þarna við ólgandi hafið. Hljómar vissulega rómantískt og jafnvel spennandi en ... þetta er kjéddlíng og þótt ég endi sennilega á því að slaka enn meira á rómantískum kröfum er viðkomandi skyld mér ...

 

Myndin var tekin með falinni myndavél í ræktinni í fyrra og sýnir dugnað minn á göngubretti. Þið hefðuð átt að sjá mig einhenda lóðum ögn seinna, róa, toga, bara alls konar töff.

 

Nú er farinn sá fyrsti af dauðalistanum 2022 sem ég skrifaði um nýlega hér á bloggi, Sidney Poitier leikari. Ég er það háöldruð að ég man eftir laginu To Sir with Love - og sá myndina (man ekkert eftir henni samt) sem söngkonan Lulu lék í á móti honum, hann var kennarinn hennar ... Frábær leikari, fyrsti svarti leikarinn til að fá Óskarsverðlaun.  

 

Munið rannsóknina þarna um covid ... „may be able to thank their Neanderthal ancestors ... ef þau sleppa við covid eða veikjast lítið-dæmið“? Enn hefur enginn sem ég veit af í ættinni smitast, held samt að ég sé ekkert skyld sumri konu sem hefur víst reynt mikið til að smitast, að eigin sögn, og trúir ýmsu virkilega varhugaverðu sem hún reynir að sannfæra aðra um að sé heilagur sannleikur. Ég kíkti á Íslendingabók til öryggis og ... við erum rosalega skyldar, eða áttmenningar!