Ofsahræðsla í mollinu

Áður en við fórum á skipið vorum við á ágætu hóteli, Florida Mall Hotel, held ég að það heiti. Fínt kaffi á neðstu hæð og svo fjöldi verslana nokkrum skrefum fjær. Útiloft óþarft. Þar var fínasta jólabúð þar sem ég rakst á skemmtilega jólakúla með mynd af þáverandi forseta landsins. Ég setti mynd af kúlunni inn á Facebook og allir sögðu oj bjakk, aldrei myndi ég skreyta með svona kúlu, ekki ætlar þú að kaupa þennan viðbjóð ... nema einn sem þekkir mig vel: „Kauptu aðra handa mér.“

Í mollinu hittum við Ómar frænda, son Höddu, tvíburasystur mömmu og í morgunverðinum einn daginn heilsaði mér virðulegur læknir ... sem hafði unnið með mér í fiski í Vestmannaeyjum 1974. Hvorugt okkar hafði breyst nokkuð síðan þá og enn elskuðum við bæði Jethro Tull. Í flugvélinni á leiðinni frá New York til Orlando var Ásdís sem var í mínum bekk í barnaskóla, og í sætinu við hlið mér ... og svo var gömul æskuvinkona af Skaganum, Gerður Ósk, í siglingunni sjálfri en við höfðum ekki hist síðan við vorum börn. Þetta var svona ferð ... bara dásemd.

MYND: JÓLAKÚLAN MEÐ FORSETAnum ER Í NEÐRA HORNINU TIL HÆGRI Á MYNDINNI ... rauð í stíl við Repúblikanaflokkinn.

Eftir siglingu fórum við á annað hótel, fórum þó á FM-hótelið fyrst þar sem við vorum samferða íslenska hópnum úr skipinu sem dvaldi þar. Við vorum að hugsa um að verja deginum þarna í mollinu áður en við héldum á íbúðahótelið nýja, borða kvöldverð á veitingastað á ganginum milli molls og hótels, hjá Junior okkar, hressum þjóni frá Gvatemala. En okkur Davíð frænda langaði svo til að sjá Liverpool-leik á útihótlebarnum á nýja hótelinu að við drifum okkur bara ... og misstum af miklu ævintýri - sem virkaði verra en það svar.

Í eins konar Stjörnutorgi mollsins þar sem voru margir veitingastaðir, varð uppákoma sem rataði meira að segja í fréttir á Íslandi. Það heyrðust háværir skothvellir og fólk þusti út, leitaði skjóls inni í búðum þar sem víða var hágrátandi starfsfólk. Einn og einn slasaðist í flóttanum en ekki alvarlega. Einni íslenskri konu var sagt að skutla sér á magann þar sem hún var að skoða snyrtivörur og hlýddi því. Síðar fór hópurinn hennar bakatil þar sem þau voru læst inni með grátandi starfsfólkinu.

Nokkrum dögum seinna mættum við í mollið til að ljúka við innkaup (keypti jólakúlurnar þá og fleira sniðugt í jólabúðinni) og ákvað í kjölfarið að fara að safna hræðilegum jólakúlum og skreyta ekki með öðru ... sem ég hætti við þegar ég sá jólakúlurnar hennar Tinnu Royal ... (sjá efri mynd) 

Svo fórum við til Juniors og snæddum kvöldverð á staðnum hans. Við fórum að tala um uppákomuna í mollinu og Junior varð skrítinn á svip. Í ljós kom að þetta var alltt saman vandlega planað til að valda ótta ... par þóttist fara að rífast og það sást í byssu, mögulega gervibyssu, í belti mannsins, og þegar byrjaði að grípa um sig ótti, stólar skelltust niður svo þeir sem ekki sáu það héldu að þetta væru byssuhvellir, urðu sturlaðir úr ótta. Þegar allt var orðið tómt fóru nokkrir aðilar um búðirnar og rændu þær og rupluðu - en allt náðist auðvitað á eftirlitsmyndavélar. Flestir ef ekki allir þjófarnir náðust, tjáði Junior okkur.

Seinna hótelið var dásamlegt fyrir þá sem elska að vera í sólbaði og busla í útisundlaug - over my dead body - en ég gat alveg setið á barnum með bók og kaffibolla og slakað á. Sannarlega góð afmælisferð sem ég mun aldrei gleyma. Við Hilda gælum við þá hugmynd að skella okkur í siglingu seinna - því nú kunnum við á svona ferðir. Mér fannst t.d. stór galli að allir farþegar hafi verið kallaðir á fund um öryggismál strax við komu í skipið, sá fundur varð til þess að við misstum af brottför skipsins frá Tampa - en að öðru leyti dáist ég að öllu skipulagi um borð. Frábær þjónusta, góður matur og mikil afþreying við allra hæfi. Algjört ævintýri.

 

NEÐRI MYNDIN:

Kaffi og fótbolti þarna á seinna hótelinu, hinir í sundi nokkrum metrum frá, í hina áttina. Ekki sést í Kindle-snilldina sem var alltaf með í för. Ég prófaði einn fínheitakokteil alla ferðina, og einmitt þarna.

Ég pantaði kokteil með mokkabragði, kaffidæmi eitthvað og það voru mistök, maður skemmir ekki kaffi með víni.

Gleðilegan bolludag. Miklu meira gefandi dagur en Valentínusardagurinn.

Stúlknamet í lymsku og lævísi

Sumarið 2018 setti Hilda systir stúlknamet í lymsku og lævísi þegar hún smellti um það bil 200 nánustu vinum mínum inn í leynihóp á Facebook. Stórafmæli í nánd en ég var algjörlega grunlaus.

Hilda hafði spurt sakleysislega hvort við ættum ekki að skella okkur eitthvað um næstu jól, breyta ærlega til, fara kannski til útlanda? Jú, jú, mér leist ekkert illa á það - en ekkert dýrt samt! sagði ég.

Við systur vorum í sumarbústað, í júli, minnir mig, og hún rak annað slagið upp undrunar- og gleðirokur þegar hún kíkti í símann sinn, og sagði til skýringar að það yrði sól daginn eftir. Ég hugsaði ekkert út í þessa furðulegu ofsagleði yfir sól.

Svo var hún bara að fylgjast með afmælissöfnuninni sem gekk það vel að við enduðum í Karíbahafinu, of oll pleisis, og það á risastóru skemmtiferðaskipi. Svo mikið hafði safnast að ég og fóstursonurinn gátum farið í siglingu um jólin. Samferðafólk okkar var ekki af verri endanum; Hilda og fjögur uppkomin börn í hennar eigu. 

En samt, ég fór að efast þegar leið að brottför ... stórdansleikir á kvöldin, síðkjólar og smókingar ... myndi yngra fólkinu ekki leiðast? En svo fór ég að skoða dagskrána og áttaði mig á því að ég hafði haft alla visku mína úr gömlum bíómyndum og bókum, oft var meira að segja einhver myrtur um borð eða siglt á ísjaka.

Það var mjög vel hugsað um ungt fólk um borð en engum datt í hug að það hefði getað verið spennandi fyrir okkur systur ef áhöfnin hefði til dæmis verið ögn eldri, svona nær sextugu, og ekkert margir. Reffilegir karlar í flottum búningum, en nei, þarna unnu bara börn!

Á aðfangadagskvöld sátum við sjö saman á japönskum veitingastað úti á rúmsjó og horfðum á kokkana leika listir sínar með eldhúsóhöldum og búa til geggjaðan mat handa okkur. Magnað.

Við fórum síðan saman niður í klefann okkar Hildu og fóstursonar míns og þar biðu jólagjafir til að opna og gjörsamlega lamandi hiti. Ellen eða Davíð hækkaði á kælingunni sem hafði verið of lágt stillt fram að þessu, og ég lærði að til að láta kælinguna ganga allan tímann, eða líka þegar við værum utan klefans, gætum við sett t.d. bókasafnskort í kortaraufina (í stað skipskortsins sem fékk allt til að virka, rafmagnið, kælinguna ...) Við vorum alltaf með skipskortið á okkur, notuðum það við kaup á öllu sem var í boði um borð. Maturinn var innifalinn í verði á flestum stöðum ... en ekki drykkir.

Okkur fannst ansi dýrt að borga 70 þúsund krónur Á MANN fyrir drykki í eina viku, hvernig gat t.d. fóstursonurinn, unglingurinn, náð að drekka vatn OG gos fyrir tíu þúsund krónur á dag? Og ég, sem drakk bara kaffi og vatn.

Margir farþegar höfðu orðið að kaupa vínpakkann með miðanum og þjóruðu sína kokteila daginn út og inn til að nýta allan peninginn. Jæks!

Mætti ég þá frekar biðja um kaffi. Niðri á fimmta dekki var fínasta kaffihús og ég varð fastagestur eftir tvö skipti, fékk mitt double latte, with reglular milk, not too hot, án þess að þurfa að panta, kannski var ég svona góð í að senda hugskeyti.

Neðri myndin:

Svona fer þegar maður stelst til að borða restina af fiskinum sínum yfir Gísla Marteini ...

Keli fékk óvænta flugferð þegar hann ætlaði að fá sér smakk. Ræna fiski, hann sem er á sérfæði.

Þetta gerðist í kvöld og ekkert skemmdist nema diskurinn og stolt Kela laskaðist svolítið. Keli sést efst á myndinni fara í fússi. 

Fimmtán ár ... á föstu með Akranesi

Í gær voru komin 15 ár upp á dag síðan ég flutti upp á Skaga. Ég hafði heyrt að strætó ætti að fara að ganga á milli Akraness og Reykjavíkur og svo sá ég auglýstan sjó ... ég meina íbúð við Langasand og lét vaða, ég sem þoli ekki breytingar.

Ég bjó á Akranesi í æsku, eða árin 1961-1971, og náði að festa rætur. Var unglingur þegar ég var flutt nauðug til Reykjavíkur og þótt mér líkaði vel i bænum  kallaði alltaf Skaginn. Ég bjó hér aftur árin 1978-1982 með manninum sem síðar varð fyrrverandi eiginmaður minn, og hér fæddist elsku Einar, og var alla tíð mjög hreykinn af því að vera Skagamaður.

Það var auðvitað lífshættulegt að búa i Vesturbænum í Reykjavík og halda með ÍA en við létum okkur hafa það. Á útvarpsstjörnuárunum mínum sagði ég í viðtali í Vesturbæjarblaðinu að uppáhalds-KR-ingurinn minn væri Sigurjón M. Egilsson en við unnum saman um hríð og mér líkaði vel við hann. Ég var aldrei spurð að því aftur hvort ég væri ekki örugglega KR-ingur. Fólk bara vissi það (ekki). Ókei, stundum hrópaði maður KRÍA í hita leiksins því KR er alveg flott.

Í æsku bjuggum við fyrst við Sandabraut, síðan í Nýju blokkinni sem byggð var 1962 og var önnur blokkin á eftir Gömlu blokkinni (1955) þar sem ég bý einmitt núna. Svo fluttum við í hús sem stendur á bak við Einarsbúð sem gaf okkur þann rétt að fara bakdyramegin inn í búðina. Erna hefur alltaf sýnt mér ljúfmennsku þótt ég í hroka mínum hafi hrist hausinn, þá kannski níu ára, þar sem hún var að skúra og tjáð henni að ég ætlaði ekki að verða skúringakona, heldur leikkona, söngkona, dansmær eða ljósmóðir. Hún rifjar þetta reglulega upp og hlær, þesi elska.

Efri myndin er tekin í Arnarholtinu en ef ljósmyndarinn hefði staðið ögn aftar hefði húsið mitt sést til vinstri og bakhlutinn af Einarsbúð til hægri. 

Sennilega var ég ekki byrjuð að lesa Beverly Gray-bækurnar hennar mömmu þar sem Beverly þráði að verða fréttaritari. Ég held að mamma hafi orðið hjúkka af því að lesa Rósu Bennett-bækurnar og hví þá ekki ég blaðakona vegna Beverly Gray? Það var líka spennandi tilhugsun að leysa flókin sakamál eins og Kim eða Basil fursti en ég sá enga atvinnumöguleika í því á Íslandi.

Það var bæði skemmtilegt og erfitt að taka strætó daglega á milli, ekki síst eftir að vinnan mín flutti í Garðabæ. Þá tók þrjá tíma á dag að komast fram og til baka. Undir hálfsjö á morgnana leið 57, komin í Mjódd um hálfátta og tók þar leið 24 í Ásgarð í Garðabæ og þaðan leið 23 næstum upp að dyrum. Ég var komin um átta í vinnuna, iðulega fyrst allra.

Ég var alveg að brenna út um árið, og þótt strætóferðirnar væri skemmtilegar tóku þær sinn tíma og stundum þurfti ég að vinna á kvöldin og um helgar. Það var því gífurlega mikill munur þegar ég fór í annað starf innan fyrirtækisins og gat unnið heima. Það var unaðslegt og er það enn. Þótt ég elski fólk elska ég líka að vera heima hjá mér ... og í samkomubanninu hálfskammaðist ég mín fyrir að finna engan mun á lífi mínu.

Það er bara alltaf verið að segja okkur hvernig okkur eigi að líða ... ég horfði hissa á fréttir þar sem talað var um gífurlega vanlíðan fólks vegna innilokunar ... sjaldnast var sagt að SUMUM eða mörgum liði illa, það var iðulega talað eins og allir þjáðust. Líka framhaldsskólanemar sem voru meira og minna að flosna upp úr námi. Ég veit alveg um nokkra sem blómstruðu í náminu, mögulega af því að þeir þurftu ekki að mæta í skólann. 

Það var ekki síst í sorginni eftir sonarmissinn sem ég varð vör við að mér ætti að líða á einhvern fyrirfram ákveðinn hátt. Stundum fylltist ég ótta um að ég væri siðblind af því að dagurinn hafði verið góður, og hvenær kæmi svo þessi reiði sem allir gengju í gegnum í ferlinu og fleira og fleira? Þegar Jóhanna vinkona mín tjáði mér að hún hefði aldrei upplifað þessa reiði þegar hún missti ástvin, varð ég ögn öruggari um eigin tilfinningar. Þetta og miklu meira til hafði gert mig svo óörugga. Öllum syrgjendum á til dæmis að líða illa um jól - þetta er eins og innræting. Jólin geta auðvitað verið erfiður tími hjá sumum - ekki síst þegar okkur sagt að þau eigi að vera það. Og hana nú!

Eins og vanalega fer ég í allar áttir í blogginu, veð úr einu í annað - afsakið það. En sem sagt, á Akranesi er afar gott að búa. :)

Af rjómatertu og sjokkerandi flugferð

Af hverju geri ég þetta alltaf ... eða er með allt of mikið með kaffinu þegar koma gestir? Í dag mættu tvær góðar vinkonur, önnur alla leið frá Bandaríkjunum (kom reyndar í des.) og hin úr Reykjavík (en samt ágæt). 

Ég ofmet iðulega magamál annarra og það hefði verið meira en nóg að bjóða upp á hálfa rjómatertu. En nei, ég keypti tvo hvíta botna, frysti annan, skellti kokteilávöxtum á hinn, gerði búðing úr hinum nýju Royal-bananasplittdásamlegheitum sem eins og sumt annað gott er ekki komið til að vera ... síðan rjóma á hliðarnar.

Þetta hefði dugað þremur flottum kerlum, meira að segja verið of mikið. En ... ég keypti líka súkkulaðitertu, hafði ekki tíma til að baka, og þeytti rjóma með. Einnig var ég með flatkökur, rúgbrauð og kvöldbollur (Costco, úr frysti). Hangikjöt, kindakæfu, rúllupylsu og hið guðdómlega Önnu Mörtu-pestó sem ég hafði keypt í Hagkaup. Á kantinum voru svo tvær rúllur af smákökudeigi síðan um jól (rennur út sumar 2021) og ég gleymdi að baka þá, sem ég var að hugsa um að skella inn í ofninn ef ég sæi að þetta dygði ekki.

„Þú áttir ekki að hafa neitt fyrir okkur,“ skræktu vinkonurnar hissa (en glaðar) þegar ég setti rjómatertuna á borð, mína fyrstu rjómatertu í áratugi. Ameríkuvinkonan elskar allt gamaldags íslenskt og þegar ég hef farið í heimsókn westur til hennar hef ég gripið með mér efnavopn á borð við súrhval og eitthvað kæst. Alltaf er ég samt jafnhrædd um að verða handtekin á flugvellinum í Seattle. Maðurinn hennar biður um bingókúlur. 

Ég heimsótti þau hjónin jólin 2019 en þá voru tollverðirnir á svínakjötsveiðum svo ég komst inn með hangikjöt, flatkökur, súrhval, kæstan hákarl, kindakæfu, Ora-grænar og laufabrauð - með því að segjast vera með smoked lamb og áður en ég gat farið að telja upp hitt var ég boðin velkomin til Bandaríkjanna ... 

Óheppið fólk (frá Keflavík) sem við hittum hlakkaði til að borða hamborgarhrygg með Kanada-bróður á aðfangadagskvöld en varð að kaupa eitthvað annað í matinn - komst þó inn með kæstu skötuna, þar setti ég mörkin, og eiginmaður vinkonu minnar eflaust líka, hefði hann grunað að hún bæði um slíkt. Hann neitar til dæmis að kyssa hana í marga daga eftir að ég kem í heimsókn, eða þar til kæsti hákarlinn er búinn.

Ferðin vestur um haf tók tæpa átta klukkutíma og ég er enn brjáluð út í Icelandair fyrir að láta mig borga fullt verð fyrir sæti án glugga (sjá átakanlega ljósmynd hér ofar)... Má það bara? Við fóstursonurinn sátum sársvekkt en fólkið í kringum okkur kunni ekki að meta gluggana sem það hafði, dró hlífina niður jafnvel eða svaf eins og skepnur. Eitt það skemmtilegasta sem ég veit er að fljúga og hluti af töfrunum er að horfa út um gluggann í flugtaki og lendingu - og þess á milli.

 

Hálfri rjómatertu síðar og góðu spjalli kvöddu vinkonurnar en mér tókst að skella heilmörgu gamaldags góðmeti í poka og senda Ameríkuvinkonuna með heim en hún verður eitthvað lengur á landinu. Svo var Inga vinkona svo sæt að stökkva yfir til mín um kvöldmatarleyti og aðstoða með rjómatertuna sem enn er ein sneið eftir af.

 

 

Neðri myndin er frá New York, í fyrstu ferðinni til USA, að mig minnir 1991. Einn morguninn sat ég á veitingastað og smakkaði í fyrsta sinn beyglu og drakk cappuccino með þegar enginn annar en Dustin Hoffman atvinnuleikari gekk fram hjá. Við Íslendingarnir létum eins og við sæjum hann ekki.

 

Það var eiginlega enn merkilegra í næstu ferð á eftir, kannski átta árum seinna, á skólaferðalagi (hagnýtrar fjölmiðlunar) að rekast á Valgeir Guðjónsson tónlistarmann á labbinu í Washington-borg.    

Borgarferð, samsæri karla og borgarlínan

Ég heimsótti elsku höfuðborgina á föstudaginn og gisti eina nótt. Systir mín aðstoðaði mig við að raða 2020-bókhaldinu (hrollur). 

 

Þetta var nú ljómandi góð helgi samt. Við hættum við að fara í IKEA vegna biðraðar, sem gaf svolítið tóninn um hversu góð helgin yrði. En fórum þó í Costco. Ég þurfti að skila jólagjöf, náttfötum sem voru næstum því í small-stærð, takk, elsku Dagbjört frænka, þú ert og verður uppáhalds.

 

Ekki nægði að segja að þetta væri jólagjöf, heldur þurfti kennitölu frænkunnar sem ég mun sennilega aldrei gleyma eftir þetta. Númeraminni mitt kom sér þó best á meðan ég sendi jólakort því ég kunni fest ef ekki öll póstnúmer landsins utan að ...

 

Ég fékk endurgreitt hjá Costco - þessi annars flottu náttföt voru ekki lengur til svo ég keypti mandarínur og tómatsósu. Tók ekki einu sinni körfu með inn. Ég missi nefnilega lífsviljann í búðum og vil komast út, helst strax. Eins og í fína, flotta vöruhúsinu í Ameríkunni með Halldóri fjanda, sem stoppaði mig á flóttanum eftir að hann var búinn að fata sig upp, og var snöggur að finna á mig bæði kápu og úlpu (í stærðum 22 og 24, ég nota nr. 16) ég mátaði mjög hratt og sagði FÍNT, þetta passar!

 

 

Úlpan var æði, ég hefði vissulega getað verið í fimm lopapeysum undir henni en það kom aldrei rétta fmmpeysu-veðrið svo ég gaf úlpuna fyrir rest, en gat selt fínu kápuna.

Aldrei láta búðaleiða koma í veg fyrir að maður kíki á miðann sem segir til um stærð á flík. Og aldrei láta neinn segja sér að konur elski búðarferðir og karlar hati þær. Mín reynsla rústar þessari staðarlímynd gjörsamlega. Ég veit núna að þetta er hið stóra samsæri karla - að segja okkur stelpunum þetta svo þeir sleppi við að fara út í búð. Og ef þeir fari - séu þeir hetjur.

 

Við fórum líka í Elko og keyptum útvarp handa mömmu, ég stillti það á Rás 1. Reyndi svo að brjóta stöðvatakkann af án árangurs. Það var akkúrat verið að spila eitthvað fallegt úr Töfraflautu Mozarts svo ég vona ... Síðast þegar við mamma fórum saman út á djammið var það í Hörpu, einmitt á Töfraflautuna. Langar ekki til að mamma fari að hlusta á X-ið, FM957 eða eitthvað þaðan af óhollara, ég er auðvitað að grínast með X-ið og FM957 en meina allt sem ég segi um "þaðan af óhollara". Mamma býr á Eir þar sem fer sérlega vel um hana, hún situr og ræður krossgátur daginn út og inn, þjálfar þannig hugann. Ég er hrifnari af orðaleit, Hilda systir af sudoku og Mia af myndagátum ... spennandi að vita hver okkar mun halda sér best andlega. Ég veðja á mig, kannski af því að ég elska rapp ... en mamma var nú hrifin af Coolio í gamla daga, þessu eina lagi þarna úr bíómyndinni.

 

Ég hef ekki kynnt mér vel fyrirhugaða borgarlínu en ef einn Facebook-vinur minn hefur rétt fyrir sér, líst mér ekki á blikuna. Svo virðist sem meira verði hugsað um sparnað en góða þjónustu - þannig að notendur í úthverfum neyðast, ef rétt er, til að ganga mun lengri vegalengdir en áður út á stoppistöð - sem er blátt áfram heimskulegt í íslensku veðri. Þá er þessi annars frábæra hugmynd um skjótar almenningssamgöngur eiginlega dauðadæmd áður en hún verður að veruleika. Það er ekki hægt að segja að fólk sé ekkert of gott til að ganga í tíu mínútur, tuttugu mínútur Það urðu heilmiklar breytingar fyrir hvað ... tuttugu árum, hraðleiðirnar 1, 2, 3, 4, 5 og 6 urðu eins konar borgarlína og í stað þess að rölta upp á Hofsvallagötu (bjó á Hringbraut á milli Hofsvallagt. og Bræðraborgarstígs) þurfti ég að ganga út að Þjóðminjasafni til að ná sexunni eftir að vinnan mín flutti í Höfðabakka. Að sumri til allt í lagi að rölta í 10-15 mín. en ekki í hálku og hríð. Um veturinn tók ég vagn við Hofsvallagötu og hitti sexuna á Lækjartorgi - sem var allt í lagi en miðað við það sem Facebook-vinur minn segir eftir að hafa kynnt sér þetta vel, er að Hofsvallagötumöguleikinn verði þá ekki lengur fyrir hendi. Af hverju ekki bara lestarkerfi, ekki ísköld og vindasöm drög að lest ... Mig langar alltaf svo mikið að vita hvort strætófarþegar fái að leggja orð í belg þegar svona stórvirki eru í vinnslu - eða hvort það séu jeppaakandi verkfræðingar og reglustika eingöngu? Segi nú svona. En ef ég flyt einhvern tíma aftur í bæinn myndi ég fá mér íbúð nálægt stoppistöð.

 

Efri mynd; Það tekur mig um mínútu (ef þarf ekki að klappa hundum á leiðinni) að ganga út á stoppistöð á Garðabraut, skúrarnir fjær vinstra megin skyggja á stoppistöðina. Þegar er mikil hálka, eins og á myndinni, tekur um 20 mínútur að skríða þangað.

Veit ekki að hún er mamman ... bold

Margt hefur gengið á í boldinu en ég verð að upplýsa  um að heilu árin hafa dottið út hjá mér en eftir að ég gjóaði augum á þetta fyrir nokkrum vikum varð ekki aftur snúið.

Ég þekki ekki alveg allar nýju persónurnar og gæti mögulega ruglað saman nöfnum. Afsakið fyrirfram.

 

 

MYND: Hope með barnið sem hún laðast undarlega mikið að.

 

 

Hér áður fyrr börðust Taylor og Brooke um Ridge - og nú hefur Brooke vinninginn, er harðgift honum. Dætur þeirra, Steffí (dóttir Ridge og Taylor) og Hope (dóttir Brooke) hafa lengi barist um Liam, son hins ríka Bills. 

Svo fór að Liam gerði þær báðar óléttar en það liðu alveg nokkrir mánuðir á milli samt.

Steffí og Liam höfðu verið mjög hamingjusöm en þegar hann sá grilla í faðernispróf ofan í tösku hennar viðurkenndi hún að hafa sofið hjá Bill, pabba Liams, nokkru fyrr, eða þegar þau urðu ósátt (skilst mér). Liam varð mjög sár og þar sem karlarnir í boldinu geta ekki verið kvenmannslausir fór hann til Hope en þau tvö höfðu reynt án árangurs mörgum sinnum að giftast en alltaf eitthvað komið í veg fyrir það, eins og Steffí. Hún varð ólétt, þau giftust. 

Dóttir Steffíar kom í heiminn og Liam sinnir föðurskyldunum vel. Steffí syrgir auðvitað fyrrum eiginmanninn, hún meira lenti í þessu framhjáhaldi með tengdapabbanum ...  

Taylor, mamma Steffíar og fyrrum eiginkona Ridge, geðlæknirinn með varirnar, hefur átt bágt í nokkur ár, aðallega vegna ofdrykkju og ýmissa ofbelisverka sem fjölskyldan hefur þaggað niður að mestu. Hún ók full á Dörlu á sínum tíma og ætlaði svo að giftast ekklinum, Thorne, til að bæta fyrir það en dóttir Thorne og Dörlu klippti brúðarkjólinn í tætlur. Ég spáði því þá, meira að segja hér á blogginu, að þarna gæti mögulega verið tilvonandi fjöldamorðingi á ferð ef ekkert yrði að gert, og hafði næstum því rétt fyrir mér.

Já, Taylor kynnist nýlega lækni sem er spilasjúkur og skuldar stórfé, ef hann borgar ekki mun dóttir hans fá fyrir ferðina. Um svipað leyti fer Taylor að svipast um eftir barni fyrir Steffí til að ættleiða svo dóttirin verði ekki einbirni og leggur inn orð hjá lækninum. 

Þessi læknir, fyrir algjöra tilviljun, tekur á móti barni Hope og Liams, í brjáluðu veðri á sumarleyfiseyju en Liam komst ekki í tæka tíð. Tvö börn fæddust þessa nótt, annað andvana og móðirin lét sig hverfa ... Svo læknirinn segir Hope að barn hennar hafi ekki lifað af, selur Taylor það og fær vinkonu sína til að þykjast vera mamman sem vill gefa Steffí barn sitt til ættleiðingar. 

Hann borgar skuldina, Steffí fær barn en Hope syrgir sitt. Hún nær þó undraverðu sambandi við ættleiddu dóttur Steffíar og sárin byrja að gróa ... 

Dóttir læknisins, sem einhvern veginn tengist Steffi og Hope, vinnur sennilega fyrir Forrester-fjölskylduna, kemst að þessu, gengur á vinkonu pabbans sem þóttist vera móðirin, og fær að vita hið sanna.

Pabbi hennar grátbiður hana um að segja ekki sannleikann - þá lendi hann í fangelsi og líka vinkona hans. Hope fái þó að umgangast dótturina þótt hún viti ekki að hún sé rétta móðirin ... 

Mig grunar að þetta komist upp fljótlega.

NEÐRI MYNDIN er af lækninum tala við dótturina fokreiðu.

Stóra sloppamálið

Fyrir nokkrum árum, átakanleg reynslusaga:

Eftir tæplega klukkutíma ferðalag í flottum bíl með enn flottari vinkonu gekk ég inn í hús við Skógarhlíð til að sækja mér lífsnauðsynlega heilsutengda þjónustu sem fram að því hafði verið veitt á Akranesi. Ég hafði verið svo heppin að fá tíma um leið og bílandi vinkonan af Skaganum.

Í afgreiðslunni lét ég vita af mér og stefndi svo á klefa til að fara þar úr að ofan og klæðast sloppi. Jamm, brjóstaskimun. Konan kallaði á eftir mér: „Þú átt að fara í gulan slopp!“ Ég þakkaði fyrir og gerði eins og hún sagði.

Í klefanum hékk áberandi skilti með leiðbeiningum um stærðir á mislitum sloppunum - sem ég skoðaði þó ekki fyrr en ég var komin í risastóran sloppinn sem var eins og gult sirkustjald utan um mig. Minn litur var blár!

Þessi kona hefði seint komist í rannsóknarlögregluna eða á vinsældalista hjá mér eftir þetta, ég var sármóðguð. Konan var þó mögulegs að gera rannsókn á móðgunargirni miðaldra kvenna. Ég sagði ekki orð en ætlaði að gera það næst ef þetta endurtæki sig, en nú eru liðin mörg ár án þess að ég hafi komist í skimun, ég sem pantaði alltaf tíma strax og ég fékk boð í denn. 

En stóra sloppamálið er nú samt algjört aukaatriði, meira til gamans en gefur þó sjaldgæfa innsýn í kvenlegar hremmingar ... djók.

Ég er samt ekki eina læsa konan sem er vanþakklát fyrir þessa óumbeðnu þjónustu.

 

 

En aðalmálið er:

GRÍÐARLEG VONBRIGÐI með að brjóstaskimun verði áfram í Skógarhlíðinni. Hér áður fyrr þegar skimun fór fram á Akranesi var alltaf hrikalega góð mæting þessa tvo daga á ári eða annað hvert ár, enda til fínustu færanlegar mymdavélar og aðstaðan á Akranesi til fyrirmyndar. Ég veit að frændi minn heitinn gaf Krabbameinsfélaginu tvær svona vélar (kostuðu húsverð) í minningu konu sinnar, fyrir ekki svo mörgum árum og til að nota í þessum tilgangi. Að finna meinið hjá fleiri konum í tíma ...

VIÐBÓT: Eftir meiri leit á netinu sá ég að brjóstaskimun flytur í gömlu Templarahöllina eftir einhvern tíma - en ekkert virðist komið á hreint með skimun á okkur landsbyggðartúttum. Ég leyfi mér að vona það besta. 

Það var alveg vitað mál að okkur fækkaði við þetta (örugglega ekki bara Skagakonum), það segir sig sjálft. Frekar vil ég borga miklu meira og sleppa þá við strætóferð, leigubíl frá Mjódd og til baka, og að missa dag úr vinnu - en hef ekki val um það.

Ástæða þess að skimum var færð alfarið í Skógarhlíðina, eða sú sem Regína bæjarstjóri fékk fyrst, var sú að það vantaði lækna til að lesa úr myndunum - eitthvað sem þeir gera nú bara fyrir framan tölvu í Reykjavík. Ef það er skortur á læknum, þarf vitanlega að fækka  brjóstamyndum, ekki satt? Margar konur sem ég þekki hér á Akranesi hafa sagt mér að þær fari ekki lengur reglulega í skimun, svo þetta tókst!

Þetta er mikil skammsýni, til lengdar verður þetta dýrara á allan hátt, meinið uppgötvast seinna og er þá hættulegra - og þetta er alls ekki umhverfisvænt heldur. Fleiri þúsund konur á bíl á leið í bæinn eða til Akureyrar sem er hinn staðurinn ... þær sem eiga bíl. Hættan er að þegar maður fer að fresta þessu verði það til þess að það líði allt of langur tími ...  eins og hjá mér, mörg ár. Tíminn flýgur!

Þetta er þjóðfélagslega óhagkvæmt og bara ferlega lélegt hjá heilbrigðisyfirvöldum að hugsa þetta ekki til enda. Vonandi er þetta bara til bráðabirgða.

MYNDIN er af hinum dásamlega Mosa.

Svo verð ég að fara að bolda - það er allt að verða vitlaust þar.Dæmi: Barn sem Hope elskar en veit ekki að það er hennar ... hvernig er það hægt? Jú, lesið bloggið mitt. 

Kemur mér ekki við en ...

Ég þurfti að losa mig við margt meðan á endurbótum stóð, meðal annars þennan fallega skenk sem ég keypti á 5.000 kall í Búkollu, nytjamarkaði, á sínum tíma.

Ég átti líka gullfallegt tekksnyrtiborð inni á baði, hvítmálað (hver gerir slíkt?) sem þurfti einnig að fara því ég var komin með upp í kok af því að vera með ofhlaðið heimilið. Markmiðið var að hver hlutur eignaðist sinn stað og það þyrfti ekki meiriháttar tiltekt fyrir jól og afmæli.

Þetta hefur tekist, það tekur korter, hálftíma að gera fínt ef hefur draslast - þ.e.a.s. ef lítur út eins og einhver búi hérna. En það er bara svo gaman að gera allt fínt núna. 

Það var ekki auðvelt að losna við skenkinn. Enda þungur og fyrirferðarmikill, en fallegur er hann og með gott geymslupláss. Ég auglýsti hann á flestum gefins-síðum landsins og aðeins einn maður sýndi áhuga og kom svo og sótti hann. Mér leist vel á röddina í honum, hrifningin í rómnum gaf til kynna að hann myndi EKKI mála skenkinn svartan og breyta honum þannig í venjulegan svartan skáp ... þótt það hefði auðvitað verið hans mál.

 

 

Sjálf á ég bæði háan skáp og antíksófa sem voru málaðir svartir síðast þegar það var í tísku (á níunda áratug síðustu aldar) að mála allt svart, gerði það ekki sjálf en finnst bæði skápur og sófi voða fínar mublur, sá aldrei upprunalega viðinn. 

 

En ég græt innra með mér þegar ég sé á Facebook myndir af mjög sérstökum antíkhúsgögnum, einstökum í raun, sem fólk er að hugsa um að mála svört eða hvít ... hrollur. Mér kemur það auðvitað ekki við en er sársvekkt út í okkur Íslendinga fyrir að bera svona litla virðingu fyrir því gamla - sögunni - að leyfa því ekki að njóta sín eins og það er, heldur þurfum við svo mörg að gera hlutina að okkar með því að setja okkar svip á.

 

Eitt sinn bjó vinkona mín á miðhæð í þríbýli. Í nokkur ár mátti hún hlusta á hamarshögg og borhávaða öll kvöld og helgar frá risíbúðinni. Hún kvartaði ekki, fannst bara gaman að fylgjast með fólkinu gera gamla og sjúskaða íbúð mjög flotta. Einhverum mánuðum eftir að íbúðin var tilbúin seldu hjónin hana á góðu verði og nýir nágrannar fluttu inn. Ekki löngu seinna fóru gamalkunn hamarshljóð að heyrast, allt var rifið út og nýja fólkið gerði íbuðina að sinni ... sem mér kemur auðvitað ekkert við. Vissulega 2007-dæmi en við höfum fordæmin svo sem allt í kringum okkur.

 

Ég veit um grunnskóla sem átti að fara að gera upp að sumri til en einhverjum vikum áður, snemma vors, var von á góðum gestum, kennurum frá Norðurlöndunum, vinaskólar, eitthvað slíkt. Íslensku kennararnir voru sársvekktir yfir því að erlendu kollegarnir kæmu áður en fínheitin yrðu gerð en við því var lítið að gera. Íslendingarnir göptu síðan þegar þeir erlendu áttu ekki orð yfir því hve allt væri fínt og flott, aðstaðan sérlega góð og bara allt æðislegt - og þeir meintu það. Vinkona mín var að vinna í þessum skóla þá og sagði að þetta hefði verið mjög lærdómsríkt. Vissulega voru innréttingarnar svolítið gamaldags en það var nú samt allt í lagi með allt þarna og hefði verið næstu 20-30 árin, öllu hafði verið haldið vel við en það átti bara að gera svolítið flottara, svona eins og við gerum, Íslendingar, og tengist alls ekki alltaf eðlilegu viðhaldi.

 

Ef ég tími einhvern tíma að selja himnaríkið mitt á næstu árum myndi ég taka það nærri mér ef allt yrði rifið ut og nýtt kæmi í staðinn.  

Kannski er ég algjör risaeðla ... 

Ég fæ martraðartilfinningu þegar ég horfi á neðri myndina ... allt í rúst og svo ótrúlega mikið annríki fram undan ... en þarna sést fallega snyrtiborðið hvíta - en ég sá mynd af alveg eins snyrtiborði nema það var ómálað og svona milljón sinnum fallegra. Fjær sést í gamla kommóðu sem Búkolla tók ekki við (of gömul) en einn af smiðunum mínum kunni að meta hana og hún prýðir nú heimili hans. Hnúðarnir eru úr efni sem var notað áður en plast var fundið upp ... og kommóðan bara dásamleg, leitt að hafa ekki haft pláss fyrir hana lengur en ég fann öllu gamla dótinu mínu góðan stað og vonandi fær það að lifa sem lengst.

Á morgun þarf ég svo að tala um kaffirjóma og brjóstaskimun ... mér liggur margt á hjarta þessa dagana.