Tvær vikur til stefnu ...

Dagurinn í gær fór í að leita að ljósmynd ... Ég fór í gegnum nokkur hundruð myndir, held ég, og fann marga dásemdina en ekki þá réttu. Þarna leyndist mynd af okkur Michael Crichton, höfund Jurassic Park, síðan hann áritaði Timeless í Máli og menningu um árið. Ég leit hreint ekki vel út eftir langan og strangan vinnudag og eflaust allt of mikið labb, en hann heimtaði mynd af okkur saman, handa mér. Svo var önnur af mér, bíl og tík og allt varð vitlaust á Facebook. Virðulegur frændi minn sagðist ekki hafa vitað að ég væri með blæti fyrir köggum ... þetta var reyndar flottur bíll, Ford Galaxy, 66-módel, dökkgrænn og verulega flottur.

Kannski ekki alveg það snjallasta að varðveita myndirnar með því að taka mynd af þeim og skella í albúm á Facebook þegar nægir Meta að fólk geri grín að nýnasistum og skrifi svo heillin við afmæliskveðju (heil- lin)til að fleygja manni öfugum út og eyða síðunni. Jamm, einn frændinn lenti í því. En ég prófa samt. Segi enga nasóbrandara svo ég geti setið á elliheimilinu og flett albúmum á Facebook með Skálmöld í eyrunum. Það hljómar ekki illa nema það sé bara gamaldags íslenskur matur á borðum.

 

Myndir I: Við Crichton, ég og Ford Galaxy ´66 og Tíkó, og himnaríkisfrúin á Rásar2-árunum.

 

Fyrir nokkrum dögum áttaði ég mig á því, mér til mikillar skelfingar, að það voru bara rúmar tvær vikur í afmælið mitt (já, það stefnir í veislu og allt) og ég enn feit eftir covid-veturinn langa 2020-2023. Ég vippaði mér á róðravélina, stillti á níu og reri kröftuglega í alla vega korter. Um leið og ég stóð upp kvartaði bakið ... illilega. Sökum verulega mikillar reynslu (frá 14 ára aldri) í bakverkjum, staulaðist ég um Himnaríki og hvert skref var þaulhugsað. Vatn, íbúfen, hitapoki, i-Pad og símar (er enn með risaeðlusímann, hann er ókeypis) ... svo lét ég mig leka niður í rúmið, hafði engu gleymt. Hugsaði beisk um afgreiðslukonuna í apótekinu á Akureyri sem talaði við mig eins og pillusjúkling þegar ég keypti einn pakka af 400 mg íbúfen og annan af 200 mg í maí síðastliðnum, til að geta tekið eina af hvoru í neyðartilfellum, eins og var á þriðjudaginn. Vér baksjúklingar þekkjum það að þurfa að brjóta íbúfen í tvennt - 400 mg ekki nóg, 800 (2 töflur) of mikið. Nú rauf ég innsiglin og tók mínar fyrstu í þessari lotu. Sá að 400 mg-in voru belgir sem ekki var hægt að skipta í tvennt. Það var til matur fyrir drenginn og honum var boðið í mat kvöldið eftir, svo ég hafði ekki miklar áhyggjur af honum, enda fær hann heitan mat í hádeginu í vinnunni. 

Næsta morgun vaknaði ég og fannst ég orðin kinnfiskasogin og talsvert stinnari eftir róðurinn. Maður þarf að þjást til að vera mjór, segir franskur málsháttur, minnir mig, eitthvað slíkt. Svo mundi ég að ég hafði nánast bara nærst á vatni en ég held samt að róðradáðin hafi gert mig alla styrkari sem er meira en nóg. Það horfa hvort eð er allir í afmælinu á terturnar og gosið, ef það verður enn í gangi á Reykjanesskaganum, þarna hinum megin við hafið.

 

Myndir II: Sonurinn á tveimur myndum, á annarri (2 ára) í fanginu á mömmu. Þarna bjó ég á Laugaveginum, rétt fyrir ofan Hlemm. Ég var svo hrædd við konu á einni af efri hæðunum. Hún var með þrifnaðaræði, viðraði t.d. sængina sína út um gluggann daglega, og um leið og ég kom úr vinnunni þennan krapavetur, búin að fara í leikskólann að sækja drenginn, var hún komin á dyrnar til að neyða mig til að skúra ganginn á jarðhæðinni, sem var skítugur eftir hina íbúana. Ég byggi á jarðhæðinni svo þetta væri mitt verk. Mig minnir að ég hafi yfirleitt hlýtt henni en reyndi líka að mótmæla. Hún virtist hata mig út af lífinu sem gerði mig enn hræddari við hana. Ég var auðvitað ein af þessum einstæðu mæðrum.  

 

Sumt skerískáld pirraði mig einhvern tíma í fyrra vegna einhvers sem það skrifaði á Facebook, annaðhvort tengt rasisma þess eða fóbíu gagnvart hommum, sem var dulbúið sem húmor eða jafnvel ég þori að segja það sem alla langar að segja-orðfærið, þá eins og nú, svo skáldið hafnaði á öskuhaugunum á minni fésbók. Helstu húrrahróparar hans og deilarar eru þau sem heimta fríríki til að losna undan oki Alþjóðaheilbrigðisstofnunar sem ætlar að ná heimsyfirráðum með því að dæla yfir okkur fölskum drepsóttum og neyða okkur svo til að fá bóluefni - eða eitthvað svoleiðis. Fríríki væri líka gott til að losna undan áhrifum örbylgjuofna, sá ég í athugasemd hjá einum fb-vininum í gær. Skerískáld höfðar til fleiri núna, enda farið að tala um spillingu, illa meðferð á fátækum, vonda stjórnmálamenn og slíkt sem fellur alltaf í kramið. Ekki hjá mér, ég hef fílsminni á fyrri skrif skerís, og er farin að halda að ég geti verið langrækin í sumum tilfellum. Man t.d. eftir konu sem var hálfleiðinleg við vinkonu mína sem ætlaði að sníkja af henni poppkorn í vinnunni, fyrir 30 árum, vinkonan löngu búin að gleyma NEI, ALLS EKKI-inu frá henni - en ég get ekki litið konuna réttu auga vegna nískunnar, þótt hún hafi síðar helgað líf sitt mannúðarstarfi úti í heimi og sé víst virkilega fín og góðhjörtuð manneskja. Níska er samt hræðileg, kannski hefur einhver opnað augu hennar fyrir því og hún viljað bæta fyrir á þennan fallega hátt.   

Kaffiskorts-skyndihugdetta og leitin að Karlakaffi ...

Fljótlega eftir hádegi í gær lögðum við stráksi af stað í fjörið á Írskum dögum. Það dropaði úr lofti og ég sagði í spurnartón við drenginn: -Ættum við kannski að vera með regnhlíf? Nennir þú kannski að hlaupa upp og sækja hana?

Stráksi fullvissaði mig um að það væri og yrði engin þörf á regnhlíf svo við lögðum í hann. Á Kirkjubraut, þar sem Rauði krossinn er með aðstöðu og var að selja lopapeysur, fékk ég að nota snyrtinguna til að þurrka andlitið á mér, vinda trefilinn, pússa gleraugun og slíkt. Það er viss áskorun að þurrka rennblautt hár með bréfþurrkum af baðinu en þetta hjálpaði samt mikið. Ég þakkaði mínum sæla fyrir að hafa ekki klínt á mig farða. Konur á mínum aldri þurfa alveg klukkutíma eða tvo til að gera sig sætari og drengurinn beið ...

Niðri á Akratorgi ríkti ótrúlega góð stemning þrátt fyrir úrhellið og það dró úr regni jafnt og þétt. Ég fékk mér borgara hjá Silla kokki og drengurinn sinn vanabundna kjúklingaborgara - svo keypti ég kvöldmatinn, það voru mexíkóskar vefjur úr enn einum matarvagninum. Þegar við vorum að yfirgefa staðinn, orðin frekar slæpt, byrjaði Páll Óskar að þenja raddböndin og við tímdum ekki að fara nema hlusta á alla vega eitt lag og svo lögðum við í hann heim. Á móts við Gamla kaupfélagið og fyrrum Grjótið, sá ég kunnuglega konu sem brosti svo sætt. -Hæ, sagði hún. -Fyndið, við vorum að leita að kaffihúsi og kemur þá ekki Kaffi Gurrí gangandi. Það eru rúm 20 ár síðan ég var með útvarpsþátt undir því nafni ...

 

Jú, þetta var sjálf Sirrý og svo kom Kristján Franklín örskömmu síðar. Þau hjónin voru í kaffihúsaleit og ... ég neyddist til að segja þeim að það væri lokað hjá Café Kaju um helgar og reyndist vera korter í að lokaði hjá Kallabakaríi, eða Kallakaffi, eins og þau héldu að það héti. Mér tókst að læða inn þakklæti mínu til Kristjáns fyrir allar sögurnar á Storytel sem hann hefur lesið svo fallega. Þau báru fram ansi hreint flotta spurningu í lokin: -Hvort heitir þetta Kalla (kaddla/karla)-kaffi eða Kallakaffi? Við kvöddumst með kærleikum og ég fékk í kjölfarið skyndihugdettu sem reyndist vera afdrifarík og frekar óþægileg. Ég sá Bjórbílinn og hugsaði um Ríkið uppi í sveit á Akranesi og allan bjórskort minn í gegnum árin (er samt ekkert rosalega mikið fyrir bjór) og ákvað að kaupa mér einn lítinn og taka með heim, til að drekka með borgaranum sem ég hafði ekki treyst mér til að borða á Akratorgi vegna rigningar og aðstöðuleysis. Voru ekki Írskir dagar? Híhíhí? En það var ekki hægt að fá lítinn bjór.

 

Ég gekk Kirkjubrautina, aðalgötuna okkar, áleiðis heim og mætti nánast öllum sem ég þekki, fólki sem hefur haldið sig vita að ég væri fróm kaffidrykkjukerling ... og þarna kom ég arkandi með rosalega stóran bjór í glæru glasi, ekkert lok, ekkert til að leyna glæpnum, ein að yfirgefa hátíðarsvæðið til að drekka í koju, það var þannig svipurinn á fólki. Ég sá alveg að Skagamenn hvísluðust á en við því var lítið að gera. Svo spurði drengurinn: -Hvað er róni? og ég áttaði mig á því að hann heyrði betur en ég, enda 40 árum yngri. Eins gott að Sirrý og Kristján sáu mig ekki, hugsaði ég þakklát, there is a god ... Sagði svo við drenginn þegar við vorum komin að fyrrum Arion banka, núverandi sýsla og skattstjóra, húsi tannsa míns o.fl.: -Beygjum inn hér. Og við fórum inn Merkigerðið til hægri til að komast inn á Sunnubraut. Þar á horninu mættum við Sirrý og Kristjáni sem sáu á augabragði að átakanleg umræðan um skort á kaffihúsi hafði ýtt mér út í drykkju. Ég hafði verið of lengi að heiman, of langt frá eigin kaffivél. En að ég skyldi ekki hafa munað eftir að benda þeim á Galito, þar væri ágætt kaffi og hægt að fá sér eftirrétt, t.d. súkkulaðiköku. Man það á næstu Írskum. Ég óttaðist alls ekki þegar ég gekk Sunnubrautina að Gunna og Jonni sæu mig, þau hefðu haldið að kaffikerlan vinkona þeirra ætti sér tvífara ...

Þetta var svolítið eins og að ganga svipugöngin, walk of shame ... eins og við kölluðum það í denn, blaðakonurnar á Birtíngi, ef prófarkalesararnir þurftu að eiga við okkur orð. Þótt ég hafi líka stytt mér leið með sífullt bjórglasið, með því að fara Sandabrautina frá Skagabraut, náði ég að hitta nánast allan árganginn minn úr barnaskóla. Get ekki annað sagt en að ég hlakki til næsta árgangsmóts. Það er allt of langt síðan ég hef valdið hneyksli.

Krummi og Mosi (mynd 3) hlustuðu spenntir á mig segja frá ævintýrum dagsins en þegar ég fór að tala um bjórinn og þá arfaslöku hugmynd mína, stukku þær báðir á lappir og þutu inn í stofu. Bíði þeir bara þar til ég opna mig svona við þá næst, það verður löng bið á því. 

Stráksi fór einn á brekkusönginn (sjá stolna mynd 1, gaflinn á Himnaríki fyrir miðri mynd, fyrir innan gluggann til hægri er ég að baka inni í eldhúsi). Hann hafði sett mér fyrir verkefni heima sem ég sinnti vel, eftir að almennilegt kaffi var komið í allar æðar og frumur, eða að baka uppáhaldskökuna hans (ókei, ég hafði lofað að baka um helgina). Heiðurinn á vissulega Betty nokkur en ég lagði til egg, smjör og mjólk, rafmagn, kökuform og vinnuframlag. Hlustaði á fínustu sögu af Storytel (Margrét Örnólfsdóttir er líka svakalega flottur lesari) og heyrði samt sönginn óma. Held að ég hafi aldrei séð jafnmarga þátttakendur á brekkusöngnum. Veit að grannkona mín frá Úkraínu var þar og skemmti sér konunglega, og sá að grannkonan frá Sýrlandi sat úti á svölum hjá sér og drakk kvöldkaffið ásamt manni sínum og barni.

Þetta voru trylltustu Írskir dagar sem ég man eftir síðustu 17 árin, ansi blautir ... í öllum merkingum þess orðs. Ég var búin að gleyma því hvað það er gaman að djamma.

Örlagarík gleymska og sumarkvöldin fjögur

Neyðarástand ríkir í himnaríki, alla vega hjá stráksa því ég steingleymdi að panta Eldum rétt-skammtinn fyrir næstu viku, frestur var til miðnættis í gær. Smáséns var víst að panta ákveðinn pakka (sígilda, vegan, fisklausa osfrv) í dag en mér fannst eitthvað hnetu-, döðlu-, rúsínu- og möndlulegt í þeim öllum. Og nei, við ungi maðurinn munum ekki borða tilbúna örbylgjurétti í staðinn. Við fengum eiginlega nóg af öllu slíku árið 2020 þegar himnaríki var snurfusað í tætlur sem þýddi skort á eldhúsi nokkra óralanga daga ... vikur? (Sjá átakanlega mynd frá 2020) 

„Hvað heldurðu eiginlega um mig, ungi maður? Að ég geti ekki eldað sjálf, án Eldumrétts?“ Réttlát reiðin kraumaði í mér en mér tókst að stilla mig um að hækka raustina. Naumlega.

„Jú, sko, en, þú veist, já ...“ stamaði hann og reyndi að láta líta út fyrir að hann væri lafhræddur við mig. „Kannski eldar þú Eldum rangt?“ sagði hann í gjörsamlega misheppnaðri tilraun til að vera fyndinn.

„Ertu að segja mér að þessi stjörnukokkur þarna, Snorri eitthvað hjá ER sé betri kokkur en ég? Hvernig dirfistu!“

Næsta vika fer í að sanna þetta fyrir honum. Ég þarf að laumast í fiskbúðina á mánudaginn og velja flottasta fiskréttinn hjá Skagafiski og láta líta út fyrir að ég hafi gert hann frá grunni. Ég hef ekki hugsað þetta mikið lengra en spurning um að fá kokk af Galito eða Holtinu ... úff, þetta er flókið.

Ég gerði ákveðna tilraun síðast og pantaði tvo venjulega rétti (annan fisk, hinn með nautahakki) og tvo veganrétti. Fyrri vegan var í kvöld og var nokkuð vel tekið til matar síns en stráksi fór í grunsamlegan göngutúr skömmu eftir mat. „Þetta var bara ágætt, takk fyrir mig,“ hljómaði svolítið falskt og hann hafði fengið sér frekar lítið á diskinn. Hann er svo mikill kjötkarl. Sonur minn, elskan hann Einar, var ekki sérlega hrifinn (kannski 3-4 ára fyrst) þegar ég reyndi að gera hann að grænmetisætu (a.m.k. 1x-2x í viku). Önnur amma hans hafði nefnilega náð að spilla honum og kennt honum að meta og elska rauðmaga, grásleppu, hákarl, hval, siginn fisk, reyktan fisk, nætursaltaðan fisk, súran þorramat og bara allt þetta sem martraðir mínar myndu snúast um ef mig dreymdi einhvern tímann mat. Tilraunir mínar þarna í denn tengdust eiginlega bara linsubaunum, mér fannst þetta voða gott en hann kúgaðist. 

 

Írskir dagar eru ALVEG að hefjast, við tökum alltaf svolítið forskot á sæluna á fimmtudeginum, nema ég sem var að vinna, og morgundagurinn, föstudagur ... allir með götugrill nema mín gata, svo ég held að laugardagur verði okkar stráksa dagur. Mögulega fer ég í brekkusönginn á hlaðinu um kvöldið, veit að drenginn langar mikið, en það yrði þá í fyrsta sinn hjá mér. Ég er svolítið eins og Akranes, sem tapar stundum á því að vera svona nálægt Reykjavík.

Já, og þar sem hungurvikan mikla (án E.R.) verður eiginlega hafin á laugardeginum býst ég við að við kíkjum á matarvagnana á Akratorgi, Silli kokkur (þótt hann sé giftur) verður sennilega fyrir valinu hjá mér. Það verður markaður fyrir utan hjá Kaju, var ansi skemmtilegur í fyrra og ábyggilega ekki síðri í ár. Vona að franski sjampósölumaðurinn (sjampó í sápustykkisformi, sjúklega góð lykt) verði þarna aftur í ár.

 

Fólk er farið að gantast með veðrið (sumarkvöldin fjögur) og hætt að gráta. Flestir eru sem sagt farnir til heitari landa, eins og hluti af fjölskyldu minni. Ég hef sama og ekkert heyrt eða séð til þeirra í dag svo þau liggja pottþétt fyrir, hálflömuð í þrjátíu gráðunum og hafa leitað skjóls inni þar sem þau eru að lesa / hlusta á hljóðbók og með viftu á hæsta. Jafnvel með kaffi og súkkulaði í grennd. Ætli sé gott kaffið úti í Grikklandi? „Þarf alltaf að vera vín?“ sendi ég þeim reyndar góðlátlega í fyrradag á snappinu (að gefnu tilefni) en þá var þetta víst bara Seven up, rauðrófusafi og pilsner sem þau höfðu verið að drekka með matnum.

 

Gervigreind komin til starfa hjá heilsugæslunni, var forsíðufrétt greinar á netinu. Ég nennti ekki að lesa greinina þótt mér sé ekki sama um gervigreind og haldi að hún geti verið skaðleg ef ekki verður að gáð, ekki síst upp á falsfréttir og slíkt ... Einn daginn kemur svo að því að   þráðlausu sláttuvélmennin taki yfir heiminn. 

Alltaf þegar ég segi: „Hei, ættum við ekki að hafa plan B líka, í stað þess að hoppa alltaf á eitthvað voðalega sniðugt og henda því sem var fyrir og virkaði mjög vel?“ þá segir einhver flissandi: „Iss, þú ert bara of gömul til að tileinka þér nýjustu tækni.“ Ég ætlaði t.d. að taka þátt í ákveðnu verkefni ásamt fleirum, eftir vingjarnlegt símtal, en svo allt í einu var það komið í eitthvað samskiptaforrit eða app (sem ég hef aldrei séð eða heyrt um fyrr eða síðar). Ég fékk hlekkinn samt sendan á ógeðslega gamaldags hátt, eða í tölvupósti en næ engu sambandi, sama hvað ég reyni að ýta og pota (allt á tækniensku auðvitað) svo ég dró mig bara í hlé, nennti þessu ekki, hef ekki tíma. Held að ég sé orðin of sein (allir komnir í sumarleyfi) til að láta YouTube kenna mér á appið, var að muna eftir þeim möguleika. Það er ALLT á YouTube. Ekki bara tónlist, heldur alls konar spennandi myndbönd um allt á milli himins og jarðar. Ég held meira að segja, eftir smákíkk þangað, að jörðin sé flöt (sjá stórmerkilega sönnun á mynd 3).

 

En ... þessi fyrrnefndi einhver mun sko hætta að hlæja þegar „Pútín“ ræðst á innviði okkar, rafmagn, net og bara allt, til að refsa Þórdísi okkar Kolbrúnu fyrir að dirfast. Heimasímar fyrir risaeðlur ganga t.d. bara fyrir rafmagni nú til dags og eru því ekki lengur öryggistæki (Ég er með minn enn bara af því að það fylgir frítt í pakkanum). Ég bloggaði ábyggilega um það þarna þegar ég viðraði þetta við vinkonu mína (tölvuséní með meiru) sem sagði: „Þú skalt ekki gera grín að þessu, ég var að koma af alþjóðlegri tölvu- og tækniráðstefnu þar sem akkúrat þetta kom upp, og slík árás er mjög svo gerleg. Ekki alveg orðrétt hjá mér kannski en nálægt því. 

Eru transistor-útvörp enn til og myndu þau virka ef ég t.d. tengdi eitt slíkt við app?

Tölvuraunir, hárgreiðslubiðlistar og fögur ferðaplön

Sálumessa Mozaars hljómaði úr tölvunni minni í dag. Vel við hæfi því mér fannst um tíma að ég komin á grafarbakkann. Fékk nefnilega boð um Teams-fund sem var ákveðinn í morgun, og var búin að steingleyma hvernig átti að bregðast við. Í raun átti ég bara að ýta á hlekkinn með boðinu, svo á GESTS-hnappinn og bíða eftir að mér yrði hleypt inn. Af hverju voru þá í boði milljón aðrir möguleikar (á ensku auðvitað); að hlaða niður appi, að skrá sig inn með netfangi og lykilorði (ég var byrjuð á því) og eitthvað fleira sem ruglaði. Vissulega gerði sonur minn mig ansi hreint ósjálfbjarga með því að segja iðulega: „Ég skal gera þetta fyrir þig“ - hann aðstoðaði mig við allt sem viðkom tölvu og gemsa, enda ansi klár á því sviði. Það var þægilegt að geta keypt sér síma og þurfa ekki sjálf troða öllu efninu úr þeim gamla yfir í nýja. Nú er það fólkið í símabúðinni sem fær þann heiður að hjálpa mér - ég reyni að kaupa allt í heimabyggð (Akranesi) og upplifi mikil liðlegheit alls staðar. Svo tengist þetta tölvugetuleysi ekki aldri, vinkonur mínar og jafnaldrar eru sannkallaðir haukar í horni þegar þarf en flestar svo langt í burtu (Reykjavík). Það var reyndar viss frændi í Búdapest sem sagði mér hvernig ég ætti að komast inn á Teams núna. „Á hvað á ég að ýta?“ spurði ég og sendi honum um leið skjáskot af fundarboðinu.

„OK,“ svaraði hann.

„Það er ekkert OK þarna, á ég kannski að ýta á YES?“

„Já, svaraði hann þreytulega.

Teams-fundir síðan á tímum covid voru löngu gleymdir. Ohh, saknið þið ekki grímunnar? (Djók, en ekki djók, besti hrukkubani (-hyljari) sem ég hef prófað).

 

Mynd: Ég hef aldrei getað tengt mig á svona Teams-fundi í tölvunni, bara gemsanum. Og þetta er ekki svona einfalt eins og myndin gefur í skyn. Það er brjáluð vinna að láta þetta ganga almennilega, ogekki hafa allir vit á því að hafa almenntilegt kaffi í bollanum.   

 

Drengurinn fór í klippingu seinnipartinn í dag, hann er ofsaflottur. Gísli rakari er svo snjall með skærin. Ég pantaði tímann fyrir drenginnn í gær. Sjálf sit ég hérna eins og vélsagarmorðingi með raflost og enn eru vikur þar til kemur að mér í klipp og lit. Jú, ég er á biðlista. Það er gott að vera hulin regnstakki með hettu þessa dagana, líka á heimilinu til að sýna drengnum tillitssemi og mögulega þeim gestum sem enn leggja í að koma. Sendlar eru farnir að skilja sendingar til mín eftir í næstu götum. Ég fæ ágæta hreyfingu út úr þessu, ef ég lít á björtu hliðarnar - sem er samt flókið því ég sé varla út úr augunum. Ahhh, nú skil ég af hverju enginn þorði að mótmæla mér á Teams-fundinum ... samt reyndi ég að greiða mér.

 

Glasgow-ferð er fyrirhuguð seint í haust og þá er þetta í annað skipti á ævinni sem ég fer tvisvar til útlanda á sama árinu. Í fyrra skiptið var það 2018; París í febrúar og Orlando í desember þar sem við stráksi fórum í vikuferð með skemmtiferðarskipi, í boði vina og vandamanna vegna stórafmælis, vorum sjö alls og þetta var dásamlegt. Í ár eru það sem sagt Liverpool í apríl sl. og Glasgow nú í október. Geri aðrir betur. Svo tek ég mér eflaust nokkurra ára pásu frá ferðalögum. Mér hefur skilist á vinafólki að Glasgow sé hreint og beint æðisleg borg, falleg og skemmtileg. Vonandi keypti Hilda óvart miða fyrir okkur á Saga Class. Hvað heitir aftur visa-kortið þar sem maður getur fengið uppfærslu þangað fyrir ekki svo mikinn pening, ef er pláss? Það tekur því kannski ekki fyrir mig að fá mér kort sem safnar flugpunktum ef ég ætla í ferðapásu. Núna er hluti ættingja minna í Grikklandi og ég hef einlæga samúð með þeim ... þrjátíu stiga hiti og logn. Hryllingur í mínum huga. Þau virtust samt svo ánægð í hitamollunni ... ef eitthvað er að marka Snapchat. Sendi þeim alla vega hugheilar kveðjur með ósk um góð sólgleraugu, sólarvörn og flugnafælur. Fussum svei.  

Erfið leit að sumarhúsi ...

Á vordögum skruppu vinahjón mín út á land til að skoða hús. Þau langar svooo mikið í sumarhús nálægt hafi* (*bless, lúsmý, hæ, útsýni) og ekki allt of fjarri höfuðborginni. Þau hafa skoðað nokkur en enn ekkert fundið sem þau hentar óskum þeirra. Þarna í vor ríkti mikill spenningur hjá þeim, þau héldu að þau hefðu fundið það rétta, gamalt hús sem stóð kannski ekki alveg við sjóinn en það sást til hafs úr einum glugga (hver pældi í útsýni í gamla daga?) og var staðsett á fínum stað.

Það voru eldri hjón sem sýndu þeim staðinn og konan hafði orðið, hann var þögull, tók varla undir þegar honum var heilsað. Þarna fyrst horfði hún fast á vinkonu mína og sagði: „Ég kannast eitthvað við þig, við höfum örugglega hist.“ Vinkona mín leit á hana, brosti og kvaðst vera sérlega ómannglögg. Síðan hélt hún áfram að horfa í kringum sig, það var nú ekki mjög ljótt umhverfið þarna í sveitinni. Þá gall við í konunni sem var sannarlega ekki búin: „HORFÐU Á MIG ÞEGAR ÉG TALA VIÐ ÞIG!“ Vinkona mín - ef ég þekki hana rétt hefur hún ábyggilega átt erfitt með að stilla sig um að fara að hlæja - svaraði rólega: „Ég kannast því miður ekki við þig. Eigum við ekki að drífa í að kíkja á húsið?“

 

Mynd I: Draumasumarhús við hafið eru vandfundin. Það efra er á Íslandi en hitt í útlöndum ... Samsetning: GH sjálf.

 

Húsið var á tveimur hæðum og hafði sennilega ansi lítið, ef nokkuð, verið gert fyrir það frá því það var byggt fyrir áratugum, hvorki að utan né innan. Gamall, lítill og þröngur sveitabær sem hafði verið notaður sem sumarhús síðan afi konunnar dó fyrir löngu, en nú átti að selja - og það fyrir ansi hreint margar milljónir.

Húsið virkaði ónýtt, eða krafðist gífurlega dýrra og mikilla viðgerða. Ekkert hafði heldur verið gert til að gera það söluvænlegra, ekkert málað, engin blóm í vasa, það var eiginlega allt í drasli og frekar subbulegt. Millurnar áttu mestmegnis að vera fyrir lóðina í kring sem ekki var þó sérlega stór. Konan reyndist gamall kennari, og greinilega ekki búin að gleyma töktunum. Maðurinn hennar stóð þögull hjá henni allan tímann og virkaði meira eins og lífvörður hennar. Kannski veitti ekki af.

Eftir að hafa séð vonbrigðin inni, að það var ekki einu sinni einn gluggi uppi sem sneri að sjó og bara einn, lítill búr- og miðstöðvargluggi á neðri hæðinni með sjávarútsýni - allir gluggar svo sem gjörónýtir - skoðuðu þau sig um úti. Gengu út að sjó, í 5-10 mínútna fjarlægð frá húsinu, konan nennti ekki með þeim og maðurinn hennar var kyrr og gætti lífs hennar þar. Það var sérlega fallegt þarna við sjóinn og á leiðinni mátti sjá gamla skemmu sem þau urðu áhugasöm um. Kannski fylgdi hún í kaupunum ... Skemman stóð uppi á hæð og frá henni var óhindrað sjávarútsýni og sennilega miklu ódýrara að gera sér bústað þar, úr skemmunni eða rífa hana og byggja nýtt. En þegar þau spurðu konuna um skemmuna sagðist hún ætla að halda henni sjálf. Það væri bara gamla íbúðarhúsið sem ætti að selja, og lóðin í kringum það. Annað á landareigninni, stöku sjúskað útihús og nýlegra íbúðarhús, yrði áfram í eigu hennar og ættingja hennar.

Hún talaði látlaust ... um húsið auðvitað á meðan hún sýndi það, hvað það hefði verið gaman að dvelja þarna á sumrin hjá afa og ömmu, ágang ferðamanna, kennsluna, hún var víst frábær kennari, sagði hún, og svo þarna í blálokin sagði hún við vinkonu mína: „Ahhhh! Ég man núna hvar við hittumst, það var á fæðingardeildinni þegar ég átti mína yngstu, við lágum á sömu stofu fyrir bráðum fjörutíu árum.“  

Vinahjón mín þökkuðu fyrir sig og kvöddu. Þau voru orðin magnvana af þreytu eftir þessa tveggja tíma skoðunarferð. Datt þeim í hug að kaupa gamla húsið? Nei.

Talandi um sjávarútsýni. Ég ók í gegnum litla raðhúsabyggð um daginn, hún stendur við hafið í meðalstórum kaupstað. Og nei, stofugluggar húsanna voru ekki glenntir yfir sjóinn, eins og flestir myndu halda, heldur höfðu sumir bílskúrarnir sem fylgdu, enn betra sjávarútsýni en sjálf húsin! Mér hefur skilist að ekki sé við arkitekta að sakast í svona tilfellum, heldur þá sem byggja. Allt þarf að vera hagkvæmt og gróðavænlegt og því er teikningum breytt til að ná því, þá á kostnað útsýnis. Vér landsmenn höfum svo sem ekki kunnað að meta sjávarútsýni lengst af. Grandinn, frá JL-húsi að Seltjarnarnesi, var einu sinni fullur af verksmiðjum, skólphreinsunarhúsum og slíku, og að sjónum sneru nánast bara eldhúsgluggar fjölbýlishúsanna þar. Af hverju þessi þráhyggja um að stofur verði að snúa í suður? Til að fólk skipti oftar um sófasett því sólin upplitar?    

 

Fyrsti laskaði Eldum rétt-rétturinn varð að veruleika nýlega. Ég haga mér orðið eins og þaulvanur, hraðvirkur kokkur við eldamennskuna, gríp kryddin (salt og pipar), krydda matinn og er bara ansi fagmannleg. Hélt ég. Gerði fínan og flottan kjúklingarétt um daginn og með honum áttu að vera sætkartöflubitar eldaðir í ofni. Eitthvað sem við stráksi elskum bæði. Ég átti að salta og pipra en gerði þau mistök að taka chili-staukinn (með malara) í stað pipars, voru hlið við hlið og alveg eins staukar. Pipar er góður og ég ekki vön að spara hann sérstaklega ... og útkoman var ansi hreint bragðsterk. Nú fær chili-staukurinn ekki framar að líta dagsljós og er kominn inn í skáp. Stráksi var áberandi lystarlaus þetta kvöld en ég lét mig hafa það að borða nokkrar ...

 

Mynd II tengist textanum ekki beint.

 

 

Ég færði mig á YouTube-tónlistarveituna um árið í því skyni að dissa Joe Rogan og Spotify. YouTube-veitan er fín og í raun mjög lík Spotify, einföld og meira að segja færri auglýsingar, en henni fylgja líka gallar ... Hún hefur upp á síðkastið reynt að troða upp á mig hroðalegum útgáfum af uppáhaldslögunum mínum. Alltaf þegar ég er búin að hlusta á tónlistina sem ég valdi sjálf (síðast Stabat Mater eftir Pergolesi, þar áður Atom Heart Mother með Pink Floyd) býr veitan til framhaldslagalista eftir tónlistinni sem ég hef hlustað mest á í gegnum tíðina. NEMA HÚN VELUR stundum aðrar útgáfur laganna, ábreiður eða tónleikaútgáfur sem fellur ekki í kramið hjá mér. Það má bara ekki breyta upprunalega Carpet Crawlers með Genesis - en ég myndi að sjálfsögðu lifa það af ef ég væri sjálf stödd á tónleikunum. Ég tel mig búa yfir ágætis aðlögunarhæfni og þoli breytingar nokkuð vel - sumar, ekki allar. Í þessum skrifuðu orðum spilar YouTube fyrir mig lag með Kent ... If you were here. Fínasta rokklag, en ég var í stuði fyrir klassík og valdi þess vegna Stabat Mater. Kannski vill veitan að ég klári að brjóta saman handklæðin sem ég þvoði í gær og þurfi stuðmúsik til þess. Ég er jú margbólusett og því auðvelt að njósna um mig og stjórna mér ... 

Kirkjukaffi, útgáfa bókar og sum refsiglöð húsfélög

Sautjándi júní fór fram með hefðbundnu sniði hér á Akranesi og að vanda var kirkjukaffið langflottasti viðburðurinn. Guðrún von Kópavogur kom í heimsókn og snæddi gómsætar tertur með okkur þar. Hitti þarna margt frábært fólk að vanda, enda einn helsti viðburður samkvæmislífs sumarsins, ef frá er talið Norðurálsmótið (um komandi helgi) og Írskir dagar (næstu helgi á eftir). Þarna var m.a. hann Þorvaldur, stundum kenndur við Albaníu, sem var með systur sinni og móður. Það urðu fagnaðarfundir, eins og venjulega. Valda hef ég þekkt lengi, hann aðstoðaði mig við að skrifa mikilvæga ræðu snemma á níunda áratug síðustu aldar. Hann leikstýrði Hlaupvídd sex, þar sem ég vann auðvitað leiksigur (afsakið þingeyskuna) sem Áslaug, eina konan sem ekki var í Kananum og fleira og fleira. Ég sá líka fallega barnabarnið hennar Guðfinnu og náði að þakka Ástu Salbjörgu innilega fyrir að hafa komið svörtum örvæntingarfullum ketti til bjargar með því að halda honum hjá sér og kalla til Villiketti á Vesturlandi. Sá svarti reyndist vera frá Hafnarfirði og hafði verið týndur í þrjá mánuði - hvernig hann komst á Skagann er ráðgáta.

 

Mynd, eða það gerðist ekki, fékk ég að heyra í einni áskoruninni um að birta mynd af nýju viftunni, bestu vinkonu minni þegar úti er heitt. Hún er í gangi núna, óbærilegar tíu, ellefu gráður hérna við suðurgluggann. Ef myndin prentast vel má sjá Reykjavík á milli viftunnar og lampans.

 

Auðvitað var ég ekkert búin að gleyma öllu sem gerðist frá þarsíðasta bloggi og til bloggsins í gær, eins og ég bullaði þar, mikill stórviðburður átti sér stað í Eymundsson í Smáralind fyrr í þessum mánuði. Þá kom út bók sem við skrifuðum saman, við Margrét Blöndal, sú dásemdarkona sem ég kynntist árið 1986 þegar við unnum báðar á Rás 2. Bókin segir sögu ellefu innflytjenda, virkilega magnaðar sögur. Bókin er á góðri siglingu sem gleður mikið. Síðast þegar ég gáði var hún í sjöunda sæti af öllum bókum og í öðru sæti í sínum flokki. Þarna er m.a. viðtal við konu frá Úkraínu sem hefði eflaust aldrei komið hingað nema vegna stríðsins, kom ólétt með tveggja ára barn, læknir sem vinnur nú við aðhlynningu og líkar það vel, að sögn. Ótrúleg sagan hennar og líka aukasagan í henni, um Úkraínumanninn fyrir norðan sem fær mig til að halda að Akureyringar séu besta fólk í heimi. Dásamlegur dansari frá Kúbu, Grímuverðlaunahafi, sem er alveg jafnheillaður af veðrinu og landslaginu og pólska bankakonan sem ákvað að flytja hingað eftir að hafa komið í stutta heimsókn til Íslands, það eina sem hún gat sett út hér á voru erfiðleikarnir við að finna út hvar og hvernig hún gæti lært íslensku. Og lyfjafræðingurinn frá Makedóníu sem elti ástina hingað, lærði hjúkrun við HA og hefur verið að gera ansi góða hluti í heimabæ sínum. Konan frá Bosníu sem var ellefu ára þegar Júgóslavíustríðið skall á og lífið fór á hvolf ... hámenntuð og dýrmæt fyrir Ísland eins og svo margir nýir Íslendingar sem flytja hingað og leggja svo mikið af mörkum. Það var frábært að vinna með svona skemmtilegu fagfólki sem kom að þessari bók (Magga og Drápufólk taki til sín) og kynnast þeim viðmælendunum sem ég var svo heppin að fá í minn hlut.

 

Ég sá umræðu á Facebook í gær um sérstaka vinnudaga í fjölbýlishúsum þar sem þess er krafist að ALLIR mæti ... annars eru lagðar sektir á, fimm til tuttugu þúsund kr. á þá sem voga sér að vera veikir, fatlaðir, bakveikir, keyptu sér blokkaríbúð af því að þeir hata garðvinnu, er í útlöndum (eða latir sem ættu það helst skilið) ... og svo framvegis. Við höfum haft svona vinnudag hér í himnaríkishúsinu (ekki árlega þó) en hér ríkja engar öfgar. Held að við höfum langflest mætt, það var svo sem enginn að telja. Þetta var ekki haldið eldsnemma á laugardagsmorgni, heldur klukkan ellefu, minnir mig. Það er sko glaða úthverfa, hressa og garðyrkjuelskandi fólkið sem skipuleggur svona daga, held ég, sem geta verið algjör pína fyrir glaða, innhverfa liðið sem er ekki hrifið af hatar garðyrkju, þar er ég. En hví að refsa? Væri ekki betra upp á móralinn í húsinu að auglýsa svona dag og hvetja fólk til að mæta en það geti sleppt því ef það borgi t.d. fimm þúsund krónur eða útvegi manneskju fyrir sig. Það er auðvitað fúlt að þetta bitni alltaf á sama duglega, hressa fólkinu en það er refsigleðin sem virkar illa á flesta. Mér myndi finnast fínt að hafa val, borga eða mæta, en myndi mæta af því að það er svo gaman - þótt ég hati alla garðvinnu. Ég hótaði því síðast að ef ég væri að drepast í bakinu, eins og kemur fyrir, myndi ég baka vöfflur ofan í liðið í staðinn fyrir að koma út. Sýndist á svipnum á fólkinu þegar ég mætti að það hefði frekar viljað bakverk og vöfflur.

Ef ég flyt einhvern tímann í aðra blokk (as if) mun ég tékka vel á svona siðum áður en ég kaupi. Það eru margar blokkir hér á Akranesi en ein er víst alræmd fyrir boð og bönn, það má bókstaflega ekkert, börn mega ekki einu sinni leika sér úti á lóðinni, skilst mér. Vona samt að þetta sé ýkjusaga. Það skiptir eflaust máli hvernig stjórnin er skipuð, hvort þetta eru herptir handavinnupokar eða venjulegt fólk. Held að næsti vinnudagur hér verði þegar Bjargey man eftir að kalla á mig og við förum saman í að þrífa ruslatunnurnar með háþrýstislöngunni hans Vals ... ef Valur verður þá ekki búinn að því sjálfur ...

Vinkona mín sem missti heilsuna eftir mygluhrylling, bjó í svona reglublokk í Kópavogi og fékk einmitt væna sekt fyrir skróp á útivinnudegi, reikning sem beið hennar þegar hún kom heim eftir dvöl á Reykjalundi eða Heilsuhælinu í Hveragerði. Hún hafði engan til að mæta fyrir sig.

En ... ég get auðvitað ekki lagt dóm á öll húsfélög og veit ekki um alla mislötu íbúana, ég er vissulega heppin með mína blokk og vinkona mín óheppin með sína fyrrum blokk, en sama hvernig íbúar eru innréttaðir held ég að valið sé alltaf betri kostur en refsingin.

 

Myndin hér að ofan var tekin af mér á síðasta vinnudegi húsfélagsins, þar sem ég var að setja allt í excel, skipta verkum, alveg niður í hver myndi nenna að taka til niðri á Langasandi, hver vildi skúra þyrlupallinn, mála bílastæðið bleikt (það var 19. júní þennan dag). Þetta var algjört púl og þegar ég var við það að klára ... var ofvirka liðið mitt búið með tiltektina á lóðinni og allir komnir inn. Ég fékk sáralítið, nánast ekkert þakklæti fyrir vinnuframlag mitt!     

Raunir aðstoðarbílstjóra og styttukaupanda með ágætt minni

Eftir umræðuna undanfarið, um það hversu hælisleitendur séu mikil kvöl og pína fyrir efnahagslífið hér fóru að rifjast upp fyrir mér minningar - endurómur úr fjarska sem vildi láta vita af sér. Ég tel mig vera ansi minnuga, held að t.d. Sofie, eiginkona Játvarðs sem er yngsta barn Elísabetar II heitinnar, hugsi mér þegjandi þörfina því ég man enn hneykslið sem hún olli en ALLIR virðast búnir að gleyma (hún trúði hefðarmanni sem var undir dulbúningi sínum blaðamaður með upptökutæki, fyrir því að Tony Blair væri fáviti og Cherie Blair eiginlega verri, og sitthvað fleira hneykslanlegt um sumt fína fólkið í Englandi).

Ég fór að gúgla enduróminn í kollinum og setti inn leitarorð sem hafa verið notuð um innflytjendur, hælisleitendur, útlendinga. Ekki að ég sé sérlega góð í gúgli (sjá neðar) en ég fann nú samt tólf ára gamlar fréttir og greinar um annan hóp fólks sem mátti þola álíka umsagnir um sig, eins og mig minnti. Þarna, fyrir bara tólf árum, var verið að ráðast á öryrkja, sem flestir voru sagðir svindla á kerfinu og væru svo mikill baggi á okkur. Man samt ekki hvaða hópur það var sem ekkert var hægt að gera fyrir vegna allra peninganna sem fóru í öryrkja, kannski sjúklingar, eldri borgarar?

Það kæmi mér ekkert á óvart ef sama fólkið og réðst á öryrkjana þarna fyrir bara tólf árum, segi nú að hælisleitendur, innflytjendur, útlendingar séu ástæða þess að ekki sé hægt að búa betur að öryrkjum.  

Mynd: Rammstolin Facebook-færsla síðan í dag.

 

Við litla systir (Hilda) skruppum nýlega ásamt tveimur ungmennum (jú, stráksi var annar þeirra) og tveimur loðfrændum, austur á land. Fyrst í sumarbústað á Flúðum og þaðan skelltum við okkur til Hafnar í Hornafirði og til baka (á sama degi með örfáum stoppum). Mæli ekki með því fyrir bakveika, þrátt fyrir hita í sæti ... Einhvers staðar á heimleiðinni, þá væntanlega staddar í 785 Öræfum, áður 785 Fagurhólsmýri, áttaði bílstjórinn sig á því að lítið var orðið eftir af Costco-bensíninu, aðeins eitt strik og stutt í aðvörunarljós. Ég sat við hlið bílstjórans sem sagði skjálfraddaður: „Geturðu fundið út hvað er langt á næstu bensínstöð.“

Ég hugsaði, úff, hvernig geri ég það? En hetjulundin alltaf hreint, víkingablóðið og það allt, olli því að ég hóf gáfulegt gúgl í gemsanum mínum. Sagði svo eftir smástund:

„Getur verið að það séu 17 klukkustundir og 23 mínútur í næstu bensínstöð?“ spurði ég óróleg. Ég tek fram að ég hef aldrei lent í svona taugatrekkjandi aðstæðum sem aðstoðarbílstjóri, bara ýtt á jarðgangnatakkann til að loka fyrir mengun, hækkað eða lækkað í útvarpinu, sagt uppörvandi skemmtisögur til að halda bílstjóra vakandi og slíkt.

Litla systir fór að hlæja og hló svo mikið að hún hafði nærri því ekið út af (hún hlær enn). Ég móðgaðist eðlilega. „Hvað ertu að pæla, að biðja mig um að gúgla þetta, ég hef aldrei nokkurn tímann í lífinu þurft að leita að svona upplýsingum.“ 

Úr aftursætinu heyrðist hæglætislega frá ungu stúlkunni sem var með í för: „Þetta er reyndar tíminn sem það tekur að ganga að næstu bensínstöð. Það er hálftími þangað ... ef við keyrum.“ Mér finnst nú samt mjög vel af sér vikið hjá mér að hafa komist þetta nálægt réttu svari, þannig séð, og það í fyrstu tilraun. Eitthvað google-maps-dæmi sem ég hef ALDREI þurft að nota, strætóbílstjórarnir mínir hafa hingað til ekki beðið mig um nokkuð á borð við þetta.

Mynd: Við stoppuðum í smástund við Jökulsárlón.

 

Ég sá eitt sinn styttu heima hjá vinkonu minni, litla afsteypu af Minnismerki um óþekkta embættismanninn - sem stendur í fullri stærð við Iðnó. Ég fann hana í safnbúð Kjarvalsstaða eftir að hafa spurt vinkonuna en tímdi hreinlega ekki að kaupa hana, hvaða afsökun hefði ég fyrir slíkri eyðslu og án nokkurs tilefnis. Svo loksins þegar ég hafði safnað fé og kjarki og fundið tilefni (afmælið mitt, 12. ágúst) ætlaði ég að láta vaða en þá var hún ekki til. Vinkona mín ráðlagði mér að kíkja annað slagið á netsíðuna - sem ég gerði og nýlega sá ég að dýrðin var komin aftur. Ég pantaði hana. Því miður reyndist styttan vera brotin í kassanum, standurinn hafði brotnað af. Ég hringdi í safnbúðina daginn eftir og fékk sérdeilis góðar viðtökur, loforð um að þetta yrði sett í ferli. Klukkutíma síðar var svo hringt. Kona í símanum ... á leið upp á Skaga síðar sama dag, sem var einskær tilviljun, spurði hvort hún mætti ónáða mig og skiptast á styttum við mig. Þetta var hvorki aprílgabb né falin myndavél. Bara einstaklega frábær þjónusta. Og litli danski apinn minn (Poppi jr sem ég fékk í jólagjöf í fyrra) er kominn með félagsskap (sjá mynd - þetta er ekki framtíðarstaður fyrir djásnin). Ég hef aldrei eignast Omaggio-vasa (hétu þessir þverröndóttu það ekki?) en sá einn pínkupons í búð í fyrra, ekki svo dýran, en keypti hann ekki. Hann hefði passað í hópinn.

Gaf Hildu pínulitla múmínbolla í jólagjöf i fyrra, hún elskar allt svona, hefði kannski átt að ræna einum fyrir mig ... en ég er samt ekki byrjuð að safna einu eða neinu. Er enn hvekkt eftir að Elfa vinkona gaf mér dýrlegan síma sem var önd og næstu árin fékk ég eintómar endur (styttur) í afmælis- og jólagjafir frá mömmu sem var svo fegin að hafa fundið eitthvað sem ég gat farið að safna ... af því ég var svo hrifin af símanum. Hringingin var kvakhljóð, samt svolítið eins og einhver væri að prumpa sem féll aldeilis í kramið hjá öllum sem heyrðu. 

 

Já, að lokum ... Ég er sennilega búin að tryggja okkur Íslendingum svalt og bærilegt sumar ... með því að kaupa mér vandaða og góða viftu á skrifborðið - viftu sem ég hef varla þurft að kveikja á þótt kominn sé tuttugasti júní. Ég sé ekki eftir því (hiti úti er svo ofmetinn) en viðurkenni samt að ég var búin að gleyma sumarsænginni minni (1.800 kr. í Rúmfó) sem ég keypti eitt vorið og kostaði okkur landsmenn kalt, votviðrasamt og óveðurssækið sumar, það versta í manna minnum, sem var alls ekki ætlunin.        

... sínum réttu nöfnum

Þjóðfélagið logar kannski ekki út af þessu en ýmsir kaupmenn hafa hvatt til styttri opnunartíma verslana og fyrirtækja sem „væri svo ótrúlega sniðugt“ fyrir okkur landsmenn, myndi ábyggilega minnka streitu og annað slíkt. Ég er orðin svo lífsreynd að ég heyri bara: Skerðing á þjónustu, lægri laun, sparnaður ... með fallegum orðum. Við munum öll, er það ekki, þegar greiðsluþátttaka almennings jókst til muna (gífurlega) í lyfjakostnaði. Þá hét það einmitt fallegum og blekkjandi nöfnum; jöfnuður, réttlæti. Man ekki tölurnar nákvæmlega en vissulega voru um 85 þúsund manns sem stóðu í stað eða kostnaður lækkaði, en það voru 165 þúsund manns sem fóru að borga meira eða byrjuðu að borga fyrir lyf sín (t.d. insúlínháðir) svo ríkið var allt í einu komið með milljarð í lyfjagróða árlega, frá veiku fólki. Fallegt, en við þurfum að geta haldið fansí leiðtogafundi. Mér skilst að þetta hafi eitthvað lagast á síðustu árum en enn er fáránlega dýrt fyrir fólk að veikjast. Er heilbrigðisráðuneytið með sömu ráðgjafa og bankarnir?

 

Á flugvellinum í Manchester um páskana var nákvæmlega ein manneskja að vinna í hinni risastóru búð W.H.Smith og enginn gjaldkeri, bara greiðsluvél og kona, bráðum óþörf, sem kenndi fólki á vélina. Vildi bara að fólk kallaði þetta sínum réttu nöfnum; sparnaður, þjónustuskerðing). Förum endilega til þess tíma þar sem maður þurfti að taka strætó út á Seltjarnarnes (ögn rýmri opnunartími þar) um helgi að kaupa mjólk ef barnið hellti kannski óvart niður heilli mjólkurfernu eða maður gleymdi að kaupa eitthvað fyrir kl. 18 á föstudegi. Mér finnst lengri opnunartími einmitt koma í veg fyrir streitu en ef fólk vill skerða þjónustu hjá sér, bara endilega, en ekki reyna að fegra það.

 

Vinkona mín á ekki sjö dagana sæla þar sem hún býr í tvíbýlishúsi en fólkið á efri hæðinni hefur hertekið garðinn. Það liggur hálfnakið í sólbaði á sumrin fast upp við bæði stofuglugga hennar og eldhúsglugga. Hefur komið útihúsgögnum fyrir þar og harðneitar að færa sig örlítið til - á stað í garðinum þar sem skín jafnmikil sól og yrðu þá ekki nánast inni í íbúð vinkonu minnar. Fólkið fussar bara: "Fokkings útlendingar," þegar vinkona mín reynir að biðja kurteislega um sjálfsagða tillitssemi. Svo er garðurinn fylltur af stóru jólaskrauti á aðventunni en mér finnst ákveðinn húmor í að vera með upplýstan jólasvein og blikkandi jesúbarn hlið við hlið. Fólkið á neðri hæð getur sko bara dregið fyrir ...

Vinkona mín fór meira að segja nýlega og talaði við tilheyrandi yfirvöld og spurði um rétt sinn og hvort væru til reglur um skiptingu garðs, en enga aðstoð var að fá. Spurning um að tala við Húseigendafélagið. Verst er að vinkonu minni og fjölskyldu hennar líður vel í íbúðinni og langar ekki til að flytja. Þau höfðu reyndar augastað á gömlu litlu einbýlishúsi eitt árið og létu fasteignasalann vita en sá bara steingleymdi þeim svo ekki reyndist hægt að gera tilboð.

En nú fer að draga til tíðinda því nýlega spurði vinkonan mig hvar ég hefði fengið bleiku fokkjú-höndina (jólagjöf til mín um síðustu jól). Ég er búin að komast að því og láta hana vita svo ég bíð spennt eftir æsifréttum úr garðinum góða ...  

Yfirgefinn við ræðupúltið

Breytingar í bókum svo þær verði kórréttar og í takt í tímann hafa farið misvel í fólk. Ekkert meira: "Þeir" í löggunni (þótt lögreglustjórinn í bókinni hafi verið kvenkyns)  og svo framvegis. Það er sennilega það meinlausasta. Annars langaði mig ekki að verða strákur þótt ég dáði og dýrkaði Georgínu í fimmbókunum, eða Georg eins og hún vildi láta kalla sig. Þetta er ekki jafnsmitandi og sumir vilja meina ...

 

Hvernig í ósköpunum væri hægt að breyta bókum Barböru Cartland yfir í eitthvað nútímalegt sem engan særði? Yrði gengið svo langt að breyta greifum í gröfukarla, jörlum í járnsmiði og prinsum í pípara til að við almúginn (já, ég er búin að jafna mig eftir Saga Class) þurfum ekki að öfunda ríka fólkið? Ein bók sem ég man ekki hvað heitir yrði ansi erfið, ef ég yrði beðin um að breyta henni myndi ég víxla kynjunum, láta aðalsöguhetjuna vera karlkyns, og karlkynsprinsinn vera konu og ... láta söguna gerast á Íslandi.

BC skrifaði vel yfir 700 bækur á sínum 99 árum. Ég dáist að bjartsýni íslenska bókaforlagsins sem gaf út á íslensku eina bók eftir hana á ári. Þrátt fyrir langlífi í ættinni minni finnst mér ólíklegt að ég nái bara 200 ára aldri og þá er enn hellingur eftir.   

Prufa:

Jóhann Smjattchestpjatten pípulagningamaður horfði á sig í speglinum, hann var kominn í giftingarfötin, hafði samþykkt að giftast forríkri kaupsýslukonu sem átti allt nema ættarnafn og það skorti sárlega iðnaðarblóð í fjölskyldu hennar. Á móti gátu peningar hennar bjargað honum frá blankheitum eftir covid og þá forkastanlegu ákvörðun BB að endurgreiða ekki lengur vaskinn af vinnu að fullu. Foreldrar þeirra beggja höfðu gert allar ráðstafanir og eftir að Tinder varð ónothæft app vegna allra þeirra giftu sem héngu þar, var þetta eiginlega það besta. 

Jóhann leit ekki nógu vel út, andlitið var rautt og þrútið og jakkafötin fóru honum hræðilega, bunguðu alls staðar út. Hann var orðinn svo þéttur á velli, eins og pabbi hans grínaðist stundum með. Hann gat ekki hafa fitnað stækkað svona mikið frá því hann keypti fötin - fyrir aðeins mánuði ... en spegillinn laug ekki. Honum fannst hann vera álíka breiður og 50 tommu tölvuskjárinn sem mamma hans notaði í vinnunni og það var meira en gott gat talist. Nú yrði það bara ketó, föstur og vegan - eftir brúðkaupsferðina. Kæmist hann í eitt flugsæti? Sennilega tæki hann tvö sæti á Saga Class en Aðalheiður kaupsýslukona, tilvonandi eiginkona hans, hafði efni á því. Myndi hún ekki örugglega bjóða honum í brúðkaupsferð? Aðalheiður hafði verið svo upptekin í kauphöllinni og á Twitter að hún hafði ekki enn litið hann augum og þau höfðu heldur aldrei talað saman. Hann hafði gúglað hana - hún var greinilega ekki mikið fyrir athyglina en á þessum fáu myndum sem hann fann virkaði hún sæt. Skyldi henni lítast á mig? hugsaði Jóhann og strauk tár sem hafði stolist niður á kinn. Hvað ef ég fell í ómegin, það getur ekki nokkur kona reist mig við, ég er svo þungur. Hvað varð um venjulega mig? Voru það rólegheitin í Covid og sífelldar lokanir í ræktinni sem orsökuðu þessar líkamsbólgur og núna síðast helvítið hann Bjarni og virðisaukaskattsbreytingin? Hann taldi hægt upp á tvær milljónir til að róa sig niður. Hann yrði ansi mörgum milljónum ríkari eftir athöfnina, minnti hann sig á.

Aðalheiður viðskiptafræðingur leit hann augum við púltið hjá Siðmennt og það brá fyrir furðu í svip hennar. En bara eitt augnablik, hún var siðfáguð. Mögulega hafði hún gúglað hann og séð gömlu myndirnar af honum. Hann, aftur á móti, hafði aldrei séð fegurri konu ... einbeittar hrukkurnar á milli augna hennar sem stöfuðu af of miklu skjáglápi í vinnunni, voru eitthvað það kynþokkafyllsta í heimi og hvasst augnaráðið seiðandi, þetta var kona sem lét engan segja sér fyrir verkum. Jóhann fór að nötra í hnjánum af hrifningu. Selma athafnarstjóri lék á als oddi á meðan hún gaf þau saman en Jóhann var mjög óöruggur sem eyðilagði fyrir honum þessa stund. Þótt hann hafi ekki beint hlakkað til að giftast, var hann vongóður um að þau yrðu ástfangin með tíð og tíma, hann sá sjálfan sig fyrir sér í örmum hennar og það var svo notalegt.

Aðalheiður viðskiptafræðingur var afar ákveðin á svip eftir athöfnina þegar þau gengu saman í átt að fjórum fagnandi ættingjum og þremur vinum. Hún stoppaði skömmu áður en þau komust í heyrnarfæri við þau og sagði stuttaralega: „Ég legg inn á þig milljarð og byrja að nota ættarnafnið þitt frá og með deginum í dag. Þú munt hafa það gott í húsinu mínu við Bakkaflöt, póstnúmer 210, en ég mun halda til í höllinni við Hrólfskálavör, póstnúmer 170,“ sagði hún greindarlega. „Ég stend við mitt en við munum sennilega ekki sjást framar ...“ Hún lauk ekki við setninguna heldur lét sig hverfa. Hvað með snitturnar heima hjá pabba, hugsaði Jóhann en það var síðasta hugsun hans um langa hríð. Hann féll í ómegin. Í dá.

Átta mánuðum seinna, á Sjúkrahúsi Akraness:

Jóhann Smjattchestpjatten pípulagningamaður vaknaði og áttaði sig á að hann lá á sjúkrahúsi, hann var með næringu í æð og brá svolítið þegar hann sá rýran handlegg sinn. Samt hafði Ingibjörg sjúkraþjálfari þjálfað hann daglega, eins og hann komst að síðar. Hann leit niður eftir líkama sínum og sá að hann var kominn í kjörþyngd, hvað hafði gerst? Inga, eins og hún var alltaf kölluð, var sú fyrsta til að uppgötva að Jóhann pípari var vaknaður úr dáinu sem hann hafði legið í síðan Aðalheiður yfirgaf hann við ræðupúltið. Hún gat ekki leynt hrifingu sinni og-

(Í styttra máli: Jóhann einsetti sér að ná ástum Aðalheiðar, lærði að ganga upp á nýtt eftir kómað og gerði hana ástfangna af sér en hún þekkti auðvitað ekki þennan stórglæsilega mann sem Jóhann var orðinn eftir að hafa losnað við ... bólgurnar. Þegar hún dreif sig í Garðabæinn til að fá skilnað frá Jóhanni pípara og giftast nýja manninum beið hann eftir henni, glæsimennið sjálft, og minnti meira á 30 tommu sjónvarp að umfangi eða breidd ...)

 

Ég þarf að ákveða / hugsa betur hvað það er sem orsakar yfirgefelsið við ræðupúltið, get eiginlega ekki haft það tengt ofþyngd, held ég, það svekkir okkur sumar, er það ekki? ... frekar kannski að hann hafi verið með hallærislega klippingu, brúnar og skemmdar tennur, í ljótum skóm, með tásvepp, smjatt er líka dauðasynd.

Þetta er eina bók BC þar sem fólk svaf saman án þess að vera gift, eða það hélt greifinn, ég meina Aðalheiður, eða að hún væri að halda fram hjá Jóhanni. Sennilega langdjarfasta bók Barböru - og komnir áratugir síðan ég las hana. Alveg spurning hvort það væri gerlegt að breyta henni ... 

Játningar lúxusgellu og hverjir voru hvar ...

Ýmislegt leggur maður á sig til að komast í réttu flugferðina með rétta fólkinu til Manchester á leið sinni til Liverpool, eins og núna um páskana. Vélin var sennilega nánast full þegar vér systur og stráksi ákváðum að koma með, svo systir mín sem ég kalla nú hinn freistandi Satan, stakk upp á því að við sætum á Saga Class, þar væru til næg sæti. Það kitlaði vissulega, ég hef setið þar tvisvar eða þrisvar en aldrei borgað fyrir það áður, bara verið heppin. Sataníuhilda sagði að sætin væru ekki á hámarksverði þennan dag, mögulega sagði hún það bara til að lina höggið svo ég héldi að allt minna en milljón væri ódýrt. Til að geta orðið samferða frændunum sem voru á leið á páskaleikinn góða (Liv-Ars) ákváðum vér systur semsagt að greiða "ögn" meira fyrir ferðina og upplifa svona einu sinni lúxus í lífinu ...

Jú, það tók allt styttri tíma, engin röð í innritun en einhverfu-sólblómahálsmen drengsins hjálpaði pottþétt líka til. Saga-lánsinn, eða snobb-athvarfið á flugvellinum olli þó vonbrigðum. Þar var allt fullt af fólki (allt of margar morgunflugferðir) og við þrjú sátum eins og hænur á priki (á barstólum) allan tímann, ekkert spes hlaðborð af morgunmat en kannski í þrengslunum (seðlabankastjóri, hættu að lesa) yfirsást manni eitthvað. Mér fannst meira úrval af víni og slíkum drykkjum en gosdrykkjum en eins og ég sagði, ég sá svo sem ekki allt fyrir öllu þessu lúxusliði sem hefði sennilega haft það jafngott frammi og jafnvel fengið betri sæti. Jú, vissulega var allt ókeypis en þegar áfengið laðar ekkert sérstaklega mikið ... þá ... Kannski geri ég of miklar kröfur til lúxuss ... andlitsnudd, fashanar í gullflögusósu, gjafapoki ... Sætin í vélinni voru alveg þægileg og nóg pláss fyrir fæturna, ágætur morgunmatur og alvöruhnífapör. Elskulegar freyjur sem voru vonandi miklu betri við okkur en almúgann aftur í! Það hefði verið alvörulúxus ef okkar farrými hefði flogið beint til Liverpool.

 

Á vellinum í Manchester eftir okkar góðu daga í Liverpool horfði konan í innrituninni hneyksluð á mig, töskurnar voru svo léttar ... mín með gjöfum og allt fyrir kattapassara, vó vel innan við 20 kg. og taska drengsins innan við 10. Samt fannst mér þetta rosalega þungt miðað við fimm daga ferðalag. Ég bað hana afsökunar og gaf í skyn að ég hefði ekki verið nógu dugleg í búðarápi (í Manchester), þorði ekki að segja henni að við hefðum dvalið í Liverpool, ekki heimabæ hennar, þá hefði hún örugglega brjálast. Okkur langaði að prófa lánsinn (snobb-dæmið) á Manchesterflugvelli, SJÁ MYND, og þar var nú aldeilis munur. Ef það er of margt fólk þar er hreinlega lokað í bili, sem sagt ekki of mörgum hleypt inn. Við fengum að bjóða strákunum okkar með, þessum tveimur af almúgagerð, og greiddum 33 pund á hvorn, ef ég man rétt, og þar sátum við í alla vega tvo tíma í góðu yfirlæti og það var meira að segja alveg ágætt kaffi þarna. Pastaréttur í hádegismat, afskaplega bragðlaus og vondur en greinilega mest áhersla lögð á flottan bar. Hilda fékk þó ekki sitt Grand sem er nauðsyn fyrir flug hjá sumu fólki, þessu sem er ekki jafnbrjálæðislega hrifið af flugtaki og flugferðum almennt og til dæmis við stráksi. Leifsstöð klikkaði ekki á grandinu ...

Við systur ætlum aldrei að ferðast framar nema á Saga Class svo næsta ferðalag okkar verður trúlega eftir tíu ár ef okkur gengur vel að safna. Óska hér með eftir mjög vel borgaðri en auðveldri og skemmtilegri aukavinnu. Nánast allt kemur til greina nema fluguhnýtingar. Það er ávanabindandi að finnast maður svona miklu fínni en aðrir. Ferðatöskurnar eru enn í stofunni í Himnaríki, merktar fínu fólki, og allir gestir spyrja: Ó, sastu á Saga Class? og ég breiði úr mér og verð enn montnari. Hvenær er hæfilegt að ganga frá ferðatöskum - í síðasta lagi? Spyr fyrir vinkonu.

 

HVERJIR VORU SVO HVAR?

Fræga fólkið sem ég sá á flugvellinum og steingleymdi að segja frá í síðasta bloggi:

Marta María í Smartlandi og Páll Winkel fangelsismálastjóri, áhrifavaldurinn Katrín Edda, líkamsræktarkona og vélaverkfræðingur í Þýskalandi, ásamt manni sínum og barni, Sindri Sindrason sjónvarpsmaður og svo sjálfur Siggi Hlö. Ég veit ekkert hvert þau voru að fara - mér sást alveg örugglega yfir marga fræga (sorrí) og kenni sjóninni á mér um það. Lenti nýlega í því að bíða eftir því að ókunnug kona í hvítum bíl sækti mig og þegar kom grár bíll ... (þau sem vita allt um liti á hestum skilja þetta), þetta dugar, hugsaði ég, en horfði samt á konuna sem sat undir stýri í sjö skrefa fjarlægð frá mér og ég benti svo á mig, ertu að sækja mig?-látbragðið. Hún hristi höfuðið, þreytulega, sýndist mér. Þegar hún kom út úr bílnum sagði hún þreytulega: „Æ, ertu alveg hætt að þekkja mig ... og ég sá að þetta var nágrannakona mín til margra, margra ára. Ég er hvorki mann- né bílglögg en ef ég legg á minnið bílnúmerin og sirka litinn þekki ég bílana í hvelli. Hvíti bíllinn reyndist vera hvítur í alvöru þegar hann kom mínútu seinna. Og við fórum saman á fund hjá Lions þar sem ég hafði verið beðin um að flytja fyrirlestur. Var beðin um það skömmu fyrir Liverpool-ferðina og var alveg andlaus en konan sem hafði samband stakk upp á Brexit og Harry prins svo ég hafði þetta svolítið breskt bara, konunglegt, eitthvað um ferðina sjálfa og svo lítið eitt um hvernig er að vinna fyrir hefðardúllurnar í Buckingham-höll. Reyndi að vera með upplýsingar sem sjást ekki daglega í fréttum. Rifjaði upp gamalt royal-hneyksli sem allir eru búnir að gleyma nema fílar og ég. Hitti þarna skemmtilegar konur og fékk góðan mat - fínasta kvöldstund daginn eftir komuna frá Englandi. Það býr svo gott fólk hérna á Akranesi.