Smámunir og slaufandi langrækni

Leigumarkaðurinn er villtur, alveg eins og hann var á níunda áratug síðustu aldar þegar ég flutti tíu sinnum á fimm árum. Samt var ég draumaleigjandi, gekk vel um, aldrei hávær partí, leigan borguð á réttum tíma og það allt.

Ungt par, tengist ættingja mínum, ætlar að kveðja foreldrahús og fara út á þennan hryllingsmarkað. Það datt aldeilis í lukkupottinn þegar því bauðst fínasta tveggja herbergja íbúð í Ljósheimum og það á ótrúlega góðu verði. Bara verðið hringdi viðvörunarbjöllum hjá ættingja mínum sem bað parið um að fara varlega. Samt munaði minnstu að þau borguðu þriggja mánaða leigu fyrir fram sem tryggingu til að festa sér íbúðina ... og til að fá að skoða hana. Fyrst borga - svo skoða, átti samkomulagið að vera. Það tókst sem betur fer að bjarga unga parinu frá því að lenda í klóm svindlara.

 

 

Þegar ég bjó í Æsufelli 6, ágætri íbúð sem var leigð út til hálfs árs, var ég byrjuð nokkrum vikum fyrir flutninga, að auglýsa eftir annarri (vann hjá DV) og man eftir karli sem hringdi og var með ansi hreint ódýra íbúð í þessu sama risastóra átta hæða húsi sem Aspar- og Æsufell er. Annaðhvort var ég ekki nógu tilkippileg í spjalli okkar eða of saklaus til að skilja eitthvað sem karlinn sagði undir rós, að hann missti áhuga á því að leigja mér. Svo komst ég að því löngu seinna að þessi karl var til í alvörunni og átti nokkrar íbúðir. Jæks. Nei, þá var nú betra að flytja milljón sinnum en að lenda mögulega í einhverju óþægilegu rugli.

Það var ekki fyrr en í næstsíðustu leiguíbúðinni sem leigusali minn þar sagði: „Ég skil ekki af hverju þú hefur flutt svona oft, þú ert svo ljómandi fínn leigjandi.“ Hún leigði mér fyrir orð vinar míns, frænda hennar, og leist samt ekkert á í fyrstu að fá einstæða móður sem missti húsnæðið reglulega ... þá áttaði ég mig á því hversu illa þetta leit út, það voru sennilega bara leigjendur sem áttuðu sig á því hve leigumarkaðurinn var ömurlegur, aðrir ekkert endilega að pæla í því. Síðustu leiguíbúðina fékk ég svo í gegnum vinkonu en móðir hennar átti fína kjallaraíbúð við Hávallagötu og leigan þar var enn lægri, enda íbúðin minni. Þar bjó ég þar til ég gat keypt verkóíbúð á Hringbraut, íbúð sem ég seldi svo 18 árum síðar og flutti í Himnaríki þar sem ég hef verið í 17 ár. Ef ég flyt í bæinn á næsta ári er það eingöngu talnaspeki og göldrum að kenna.

 

Mynd: Drög að smámunasafni. Fræg verk, styttur, byggingar og slíkt í dúkkustærð OG á viðráðanlegu verði. Danska hafmeyjan og Notre Dame sem var í eigu mömmu. Óþekkti embættismaðurinn við Iðnó (Listasafn Reykjavíkur), hljómplata (reyndar diskamotta, fékk nokkrar í jólagjöf), Omaggio-vasi, danski Kay Bojesen-apinn og múmínbolli. Svona er nú hægt að eignast heimsfræga hönnunarhluti. Ég á meira að segja Hugsuðinn eftir Rodin en ekki í smámunastærð. Skima nú eftir góðum stað heima til að hafa smámunina á, þar sem þeir njóta sín en þangað til eru þeir á bókahillu, rétt fyrir neðan bleiku fokkjú-styttuna.      

 

Fólk á Facebook deilir svolítið frétt af Snorra Mássyni, fyrrum fréttamanni á Stöð 2 og frekar sniðugum gaur, sem ætlar að verða ríkur af því að stofna fjölmiðil, segist vera að þessu fyrir peninga og leitar að ríkum og vondum bakhjörlum. Ég hef ekki kynnt mér þetta frekar, hvort þetta sé grínfrétt eða bara nýr hlaðvarpsþáttur, EN ... gleymi samt aldrei hvernig hann tók á frétt um fækkun farþega í landsbyggðastrætisvögnum. Hann skellti sér í Mjóddina og hreinlega taldi stoppistöðvarnar á milli Reykjavíkur og Akureyrar, eins og þar lægi vandinn. Allt myndi fyllast aftur ef stoppistöðvum yrði fækkað. Það yrði vissulega þægilegt fyrir bílstjórana að fækka þeimm en ekki farþegana. Strætó er nefnilega ekki rúta. Það er allt annað en fjöldi stoppistöðva sem fækkar farþegum. Eins og bara covid, hrunið 2008 þegar fólki var sagt upp í stórum stíl og þurfti ekki lengur að fara á milli Akraness og Rvíkur, hækkun fargjalda, fækkun ferða, hringl með greiðslumáta og fleira. Á meðan þess er krafist að almenningssamgöngur skili gróða er auðvitað allt gert til að auka gróða en minnkandi þjónusta fækkar farþegum. Vonum bara að strætó breytist ekki í rútu.

 

Mynd: Líka á Facebook. Langsveltir innviðir og hæstánægð stjórnvöld með að við snúumst hvert gegn öðru í stað þess að beina spjótum að þeim - í einu ríkasta landi heims sem hefur sannarlega efni á að gera miklu meira fyrir "okkar" fólk ... og sýna fólki í neyð mannúð. Það er líka vinsælt að láta sem svo að "þetta fólk" vilji bara leggjast upp á okkur.

 

Ég vil ekki vera langrækin, alls ekki út í strætó eða hinn skemmtilega Snorra þótt hann hafi ráðist að lífsöryggi mínu með því að dissa of mikinn fjölda stoppistöðva, að hans mati (skýring: t.d. hálka, fótbrot á leið út á stoppistöð langt í burtu), en ég mun þó aldrei gleyma misgjörðum Krabbameinsfélagsins í garð kvenna á Akranesi þegar brjóstaskimunin var flutt í bæinn. Hef því ekki keypt Bleiku slaufuna síðan, jafnvel þótt heilsugæslan í Rvík hafi tekið við og haldið áfram að hóa í Skagakonur í stað þess að koma hingað í tvo daga á ári og stuðla þannig að peningasparandi-til- lengdar og lífsbjargandi-heilsuvernd. Björgunarsveitirnar, Kvennaathvarfið, Líf án ofbeldis, SÁÁ og Sundfélag Akraness fá minn stuðning reglulega í staðinn.

 

Eitthvað fleira til að nöldra yfir, frú Fussríður? Ja, ég get vissulega fussað yfir sjálfri mér fyrir að nota ekki fríhelgina mína til að slaka á og horfa á gera upp íbúðir-þætti á Stöð 2 plús. Lesa uppsafnaða bókabunka, bæði í raunheimum og netheimum, í stað þess að hlusta bara. Neibbs, sannarlega ekki, ég er búin að mæla fyrir hillu til að flytja úr gamla kósíhorninu og setja niður á pallinn fyrir neðan Himnaríki, koma þar fyrir skóm og kannski einhverju fallegu punti líka. Þetta er vandræðastaður sem hefur aldrei verið fínn. Mig langar að klára þetta NÚNA þótt ég sé að hvíla kvartandi bakið með því að henda í blogg. Ég er komin með svarta beltið (bakbelti úr Eirbergi) utan um mig svo ég get nú barist gegn bakverkjum og óréttlæti í heiminum - og mun líka reyna að hreyfa mig hægt, eins og þokkafullur strandvörður á Langasandi. Minnsta mál. Tek myndir fyrir og eftir. Ef þetta kemur illa út, mun ég sennilega ekki sýna neitt ... bara fussa skriflega yfir heimskulegri hugmynd. Maður á samt ekki að kaupa allt, frekar nýta það sem til er, eins og bráðum tóma bókahillu vegna grisjandi hugarfars undanfarið. Gangi mér vel. Íbúfen inni í skáp og sjúklega góð dýna til að sofa á, hitapoki, nuddtæki, ég hef enga afsökun, dríf í að gera þetta. 

 

Jú, enn eitt af Facebook. Maður að nafni Timothy (sjá mynd 3) fékk verðlaun fyrir mjög flott teppi sem hann heklaði. Uppskriftin að teppunum er eftir Tinnu okkar Þórudóttur Þorvaldar (ekki Þorvaldar Þorvalds- og Ólínusonar af Akranesi) sem hefur skrifað alla vega þrjár heklbækur. Peysan sem ég ætla að hekla í Hekls Angels, ef ég get, er einmitt eftir hana. Tinna er með afar vinsæla fb-heklsíðu, Tinna´s Crochet Club, og þar eru gríðarlega margir meðlimir. Sumir halda að ég sé snillingur að hekla en svo er alls ekki. Ég kann að fara eftir einföldustu uppskriftum og framleiddi mikið af treflum og sjölum í jólagjafir. Geta og framleiðslugeta er alls ekki það sama.