Myndagláp og súrtunnan í sveitinni

Þrjár bíómyndir vermdu DVD-tæki himnaríkis í dag og kvöld. Tvær þeirra voru erlendar og ein ammmrísk. Allar góðar, sérstaklega þær evrópsku. The lives of others (Das leben der anderen) er kannski ekki hröð en verður þrælspennandi þegar á líður. Hún endar líka flott! Fékk Óskarinn sem besta mynd ársins í flokki mynda á erlendu tungumáli. Franska spennumyndin Tell no one (hægra megin) fannst mér líka mjög góð, tryllingslega spennandi á köflum. Þriðja myndin var Perfect Stranger með Halle Berry og Bruce Willis. Óvæntur endir, meira að segja ég sem sé oft út næstu atriði, áttaði mig ekki. Guðrún vinkona kíkti aðeins og horfði með mér á hana. Hugsa að hún hefði fílað betur þá frönsku, hún er ekki mjög hrifin af karlamyndum eins og henni fannst Perfect Strangers vera, það er þó langt frá því að evrópsku myndirnar séu konumyndir. Ég flokka reyndar ekki myndir nema í góðar myndir, slæmar myndir og kéddlingamyndir (svona sannsöguleg, tárakreistandi dramakvikindi). Þær síðastnefndu horfi ég helst ekki á nema kefluð með eldspýtur til að halda augunum opnum.

Við Tommi bílstjóri spjölluðum helling saman á leiðinni upp á Skaga á föstudagskvöldið. Umræðuefnið frá Kjalarnesi og upp á Skaga var íslenskur matur af gömlu gerðinni. Á meðan Tommi slefaði yfir stýrið af tilhugsuninni um besta mat í heimi (já, hann er skrýtinn) kúgaðist ég. Ég reyndi að segja honum frá hryllingnum sem ég lenti í í sveitinni þegar ég var stundum send í kjallarann til að sækja slátur í súrtunnuna. Þar sem súrsað hafði verið í tunnuna næstum ári áður var komið grænt slý í hana, fannst mér, það var svo dimmt, og ég þurfti að kafa með handleggnum upp að öxl til að sækja kannski einn kepp af súrri lifrarpylsu og annan af blóðmör. Síðan þurfti að pína þessu í sig með hrísgrjónagrautnum. Sem betur fer var aldrei hafragrautur í þessari sveit þar sem ég fékk ógeð á honum árinu áður í annarri sveit árinu áður þar sem ég var barnfóstra. Þá var eldaður hafragrautur kl. 7 á morgnana og skammtað á diskana, líka á minn þótt ég fengi að sofa til níu. Það var því slímkennt, kalt lím sem ég þurfti að pína í mig á hverjum morgni. Síðan hefur mér þótt hafragrautur viðbjóður. Líka súrt slátur. Annars var frábært að vera í sveitinni, fyrir utan þetta með slátrið og hafragrautinn.
Tommi talaði af miklum söknuði um það þegar hann fékk hafragraut á mánudögum, kekkjótt graðhestaskyr á þriðjudögum og hræring á miðvikudögum, í gamla daga. Samt talaði hann af sér ... og fyrir utan tónlistarsmekkinn, sem við eigum sameiginlegan, finnst okkur Seríos með bönunum út í rosalega gott. Sem betur fer hafa tímarnir breyst.

Athugasemdir

[Hrönn Sigurðardóttir, 9.9.2007 kl. 22:59]

Ég hef lengi haldið því fram að þessi matur sé óæti. Fólk hafði ekki önnur úrræði í gamla daga, en seint mun ég skilja hví þessu er haldið áfram nú á gerfihnattaöld, hvar fólk ztjillar með klaka í hverju horni og allskyns ráð til geymslu.

Tek undir með þér, sem betur fer hafa tímarnir breyst. Hef þó aldrei smakkað seríos með banönum.

[Svava S. Steinars, 9.9.2007 kl. 23:01]

Úgg !  Alveg búin að missa matarlystina eftir þessar lýsingar.  Ég sem ætlaði að fá mér kvöldsnakk !

[Ragnheiður , 9.9.2007 kl. 23:14]

Bjakk... ég var nú látin sitja yfir helv...skyrhræringnum í gamla daga. Borða alveg hafragraut og skyr en bara ekki hrært saman, það er eins og vont hjónaband. Kallaði reyndar skyrhræring alltaf skafrenning í missgripum en það er sama, jafnóætt.

[Jenný Anna Baldursdóttir, 9.9.2007 kl. 23:46]

Enginn höfuðverkur eftir þrjár bíómyndir?  Horfði á eina og er að drepast í hausnum.

Varðandi matarsögu þína í æsku:  Ég hélt að ég hefði átt bágt sem barn.  Ég skammast mín hér með.

[krossgata, 9.9.2007 kl. 23:46]

Hahaha skafrenningur er fínt orð á hræringinn!  Súrmatur er góður... eins og Stuðmenn sungu, en hafragrautur er viðbjóður, man ekki til þess að nokkur hafi sungið það.

Það voru geymsluaðferðir í gamla daga að leggja í salt, súr og sykur.  Sykur meira notað sunnar á hnettinum eðlilega.  Merkilegt nokk þá lifir þetta í dag sem vinnsluaðferðir á fínum réttum:  Allar skinkur eru lagðar í salt og sumar reyktar og all flestar þessar mest "posh" látnar gerjast í að minnsta kosti ár áður en þær þykja nægilega mergjaðar til átu.  Svo er hangiketið, pæklað grænmeti og svo má lengi telja.  Toppfæða

[Steingrímur Helgason, 9.9.2007 kl. 23:55]

Maður nú hreinlega skilur ekki hvað þér gengur til að lýsa þessu meinholla séríslenska kostafóðri sem einhverju ómeti ?  Tommi er ekkert skrýtinn.  Seríos er nefnilega gulinnpakkaður kaldur límkenndur hafragrautur.

Var þessa færsla í boði Dómínós á nesi Akra ?

S.

[Heiða Þórðar, 10.9.2007 kl. 02:57]

Vá þrjár! það tekur mig þrjá daga að horfa á eina!

[Kristín M. Jóhannsdóttir, 10.9.2007 kl. 04:01]

Hafragrautur er tiltölulega vondur en súrt slátur er hreinlega ógeðslegt. Eins og ósúrt slátur er nú dásamlegt.

[Ásdís (IP-tala skráð) 10.9.2007 kl. 07:51]

Frekar þunnur hafragrautur (einn og hálfur bolli vatn á móti rúmlega hálfum af góðu haframjöli), soðinn í u.þ.b. 1 mínútu, með örlitlu Maldon salti. Borinn fram með niðurskornum eplum og þurrkuðum apríkósum er það besta fyrir líkama og sál í morgunsárið. Svo er hann mjög góður á bragðið líka.

[Guðríður Haraldsdóttir, 10.9.2007 kl. 08:03]

Takk fyrir fallegar samúðarkveðjur, þið góða og hjartagreina fólk, frá öllum nema Steingrími ... hehehehhe, onei Steingrímur, hér á Skaga er ekkert Domino´s. Líst vel á uppskriftina frá Ásdísi. Það er hægt að skemma fyrir manni allan mat með því að elda hann vitlaust!!! Hver veit nema ég fari í tilraunaeldamennsku með hafragraut og innan tíðar verði hann uppáhaldsmorgunverðurinn ... Já, ósúrt slátur er dásamlegt!

[Laufey B Waage, 10.9.2007 kl. 10:39]

Gott að vita að ég er ekki ein um vondu reynslunna af súru slátri. Sumarið sem ég varð 9 ára, var ég látin pína ofan í mig súrt slátur á hverjum morgni, með hafragrautnum (grauturinn var reyndar lagi). Slátrið hafði verið í tunnunni haustið áður (þurfti sem betur fer ekki að kafa eftir því sjálf) og var hreinn viðbjóður. Síðan hef ég ekki getað borðað það sem ég kalla "skemmdan mat" - og er ég þó ekki matvönd. Fer stöku sinnum á þorrablót út á félagskapinn og skemmtannagildið - og borða þá lítið annað en rófustöppuna.