Hrekkjavökuhneyksli í Himnaríki og megrandi ákvörðun ...

Plön breytast, eins og við vitum. Gestur gærdagsins nennti ekki á Grjótið - kaffihús, hún heldur því fram að besta kaffi landsins sé ætíð að finna í Himnaríki sem er hverju orði sannara ... Og af því að hún kom svo seint sem jafnar út of snemma-gestinn í fyrradag, datt okkur helst í hug að panta okkur kvöldmat frá Galito eftir kaffibollann. Ég fór á Facebook og kíkti á matseðilinn, hringdi svo.

„Galito, gott kvöld.“

„Já, gott kvöld, ég ætla að panta tvær kjúklingasamlokur, aðra með salati í stað franskra.“ (Fyrir mig) 

„Grillið er lokað ... en við erum með sushi og-“

„Ahhh, okkur langar í sushi,“ Og sushi sóttum við tæpum klukkutíma seinna, hrikalega, ofboðslega gott. Mikið alltaf að gera, vinsæll staður.

 

Á efri myndinni má sjá sælgæti í körfu. Afgangurinn eftir daginn eða þegar fimm barnahópar höfðu komið? Varð kannski hrekkjavökuhneyksli eða lyktar allt núna af alíslensku samsæri? Þið verðið að lesa áfram.

 

Í dag fór ég á fætur eftir hádegisfréttir ... annan daginn í röð, svona eins og maður gerir á frídögum, vann svolítið en fór svo að undirbúa það að gefa nokkur kíló af sælgæti. Ég ákvað, til að nammið virkaði meira og þar af leiðandi sæist síður hversu mikið við stráksi höfum fengið okkur alveg óvart af því, að setja banana og kalda kókómjólk úr ísskápnum í körfuna. Um 2/3 af kókómjólkinni gekk út, eða tvær fernur af þremur, vel af sér vikið, sérstaklega þegar litið er til fjöldans sem kom ...

 

Ég var svo vel undirbúin að ég ætlaði, ef álag yrði brjálæðislega mikið, sem var nánast öruggt, að hlífa nágrönnum mínum við háværum börnum þramma í hundraðatali upp tröppurnar, að sitja frekar niðri í ískaldri forstofunni hjá póstkössunum. Spurning líka hvort lögreglan gæti aðstoðað við að halda almennilegri reglu, beinni biðröð sem næði sennilega út að Garðabraut þar sem umferð er mikil.

 

Forstofan snýr í norður og það er norðanátt. Brrrrr. Var búin að finna föðurland, mjög hlýja peysu, lopasjal og Michelin-man-úlpuna mína. Að taka kaffi með fannst mér snjallt, og líka gemsann ef yrði pása. Inga vinkona setti þessar áætlanir svolítið úr skorðum með því að boða komu sína í kaffi rétt fyrir fimm, en sælgætisafhending átti að fara fram milli 17 og 19. Ég ákvað því að byrja hátíðina bara uppi. Nágranninn sem boraði í loftið hjá sér (gólfið hjá mér) eldsnemma morguns á frídegi, minnir mig, myndi örugglega fyrirgefa mér lætin í börnunum. Hinir eru líka dásamlegir. Ég hafði svo verið tvístígandi frá því ég vaknaði, á ég að skjótast út í búð og kaupa meira, þetta yrði örugglega ofboðslega fljótt að klárast. En það var of kalt úti til að mér fyndist það gerlegt svo ég  yrði bara að valda fjölmörgum börnum vonbrigðum. Þau yrðu bara að læra að lífið er ekki dans á rósum, eins og mamma sagði stundum við mig í denn.

 

Mynd: Stráksi fylgdi þremur ógurlegum skrímslum, ja, tveimur reyndar, til að fá flott sælgæti. Hann kom sem gestur, gistir annars staðar um helgina. Þarna er enn bjart úti.

 

Grikk eða gott-ástandið hófst kl. 16.50, þrír snjallir guttar komu og örguðu af hrifningu yfir sælgætinu í skálinni, þeir mættu svo Ingu sem var á leiðinni upp. 

„Ég get gefið þér kaffi en þú verður sennilega að drekka það ein,“ sagði ég stressuð við hana, ég yrði sennilega að drífa mig niður fljótlega. Við sátum og sötruðum kaffi ... í drjúga stund en þá kom fóstursonur minn ásamt nokkrum krúttmolum (sjá mynd) sem hann var að fylgja í gotteðagrikk-ferð um hverfið. Svo gerðist ekkert nema að það dimmdi úti. Í kringum hálfsjö komu tveir eða þrír hópar í viðbót. Síðan ekki neinn krakki, enginn. Inga vill meina að það séu ekkert svo margir krakkar í hverfinu og hún hafi heyrt að flestir væru bara í eigin hverfi. Það huggaði mig ekkert. Ég veit að þetta er einhvers konar samsæri, sennilega til að fita mig svo ég ógni engum í maraþoninu næsta sumar, dettur mér helst í hug. Það er samt skrítið því ég tek aldrei þátt í maraþoni. Eitt sinn hlupu mörg hundruð manns fram hjá stofuglugganum mínum á Hringbraut, og ég sat þar í stól og varð ekki vör við neitt. Svona langt frá samkeppni í maraþoni er ég. Mér finnst meira að segja ógeðslega leiðinlegt að ganga. En ég þarf að hugsa þetta betur. Kannski hafa foreldrar lesið bloggið mitt þar sem kom fram í algjöru gríni að ég vildi að allt kláraðist en jafnvel enn meira að það kláraðist ekki: „Krakkar mínir, ekki fara í Himnaríki, leyfum aumingja Gurrí að eiga sitt sælgæti í friði.“ Njeeee, þá er fyrra samsærið líklegra.

 

Alla vega fjórðungur er eftir af sælgætinu og mér tókst bara að troða einum Þristi í Ingu með kaffinu og einum í mig. Hugarvíl mitt var algjört klukkan 19, ekki einu sinni kvöldfréttir náðu að gleðja mig og róa eins og þær gera iðulega. Ég var nánast orðin sátt við að verða bara ofsafeit eftir að neyðast til að borða þetta allt sjálf (sjá efri mynd), og fá þar að auki tannskemmdir eftir langt hlé, þegar mér hugkvæmdist að skella þessu sælgæti (mínus banana og kókómjólk) í jólapakkana til vina og vandamanna, svona aukalega með. Ég þyrfti bara að drífa mig að pakka þeim inn sem þegar væru keyptar svo ég fengi mér ekki sælgæti fyrir algjöra slysni.

 

 

Ég skokkaði léttfætt og mun bjartsýnni niður stigann eftir þessa verulega megrandi ákvörðun og fjarlægði miðann sem á stóð: „Efsta hæð, efsta bjalla, ussss, ekki vekja skrímslið.“ Þetta með skrímslið varð í alvöru til þess að börnin höfðu ekki hátt. Börn á Akranesi eru svo æðisleg. Bjartsýna Bjartríður hafði svo skrifað á bakhlið miðans: „Allt búið!“ og nokkur hjörtu.

 

Ef ég geri þetta aftur að ári treysti ég á að sögur hafi borist um dýrlega körfu Himnaríkis, fulla af geggjuðu OG STÓRU sælgæti (krakkarnir sem þó komu elskuðu Kinder-eggin). Þá gæti ég þurft að sitja niðri og garga: „Myndið röð, annars vekið þið skrímslið ...“ og fá hjálp hjá löggunni.

 

Leiðrétti hér með nokkurra daga gamalt bull í mér; það eru Lón og Valdimar sem flytja lagið Earthquake, ekki Vök og Valdimar, en ég hlustaði stórhrifin á Vök (söngkonan af Skaganum) án Valdimars þegar ég var að leita að meiru, nú þarf ég að hlusta á Lón. Afsakið þetta rugl og fljótfærni. Ég benti Míu systur á þetta líka geggjaða lag en hún fann það aldrei á Spotify með V og V ... Ég hélt um stund og var nánast frávita af ánægju yfir því, að vera búin að finna ofjarl minn í klaufaskap við að leita á netinu en auðvitað var það ekki svo gott.

Trúboð í síma og langþráðar tölur í V-kjördæmi

Föstudagsgesturinn kom hálftíma fyrr en hann ætlaði sem var nú bara frábært. Ég reyndi lymskulega að breyta plönum, að draga viðkomandi á Grjótið, var spennt að smakka kaffið þar en við fengum ekki inngöngu. Klæðaburður í lagi samt en ég var hvorki með meik né maskara, hvað þá varalit. Það var einkasamkvæmi, ekki hægt að auglýsa til að skemma ekki það óvænta fyrir afmælisbarninu sem liggur væntanlega á Facebook til að fylgjast með öllum Lokað vegna einkasamkvæmis-tilkynningum og átta sig á að koma eigi henni á óvart, grín, hún vinnur kannski þarna og hefði skilið um leið ... Stuttar vegalengdir hér á Akranesi, svo við fórum bara og borðuðum hjá Flamingo. Annað kvöld mitt í röð en það var allt í lagi.

 

Ég verð að hrósa Frystihúsinu, ísbúðinni knáu á Akratorgi, fyrir hreint út sagt geggjaðar hrekkjavökuskreytingar, fyrir utan var meira að segja ógnvekjandi morðvettvangur, girtur af með lögregluborða. Við fengum okkur ís og rúntuðum um bæinn. Fólk er farið að skreyta, jólaskreyta, en ekki mikið samt.

- - - - - - 

Gestur dagsins í dag ætlar með mér á Grjótið, hún er líka spennt að taka út kaffið. Það er rúmt ár síðan hún kom til mín síðast, þá var allt í rúst vegna framkvæmda. Hún eiginlega trúði mér ekki þegar ég sagði henni að mér mætti afar sjaldan áskorun hér á heimilinu, nema eftir pest og þursabit, það tekur sig nánast til sjálft. Nema ég sé orðin minni draslari en áður, ég er ekki lengur vítamínsnautt dauðyfli eins og mér finnst ég hafa verið lengst af.

 

Mynd: Miskunnarlaus sólin sýnir hverja misfellu frá síðustu gluggaþrifum ... en flottur köttur samt, og sætur sjór.

 

Síminn hringdi, heimasími í heimasíma. Þekkti ekki númerið en svaraði samt, auðvitað, dyraat er í tísku núna, ekki símaat. 

„Já, sæl, ég heiti XXX og hringi frá Vottum Jehóva. Við viljum ekki ganga hús úr húsi vegna kórónuveirufaraldursins, má ég spjalla aðeins við þig?“

„Nei, takk, ég hef engan áhuga,“ svaraði ég kurteislega. 

„Takk innilega fyrir hreinskilnina,“ sagði ljúf röddin og við kvöddumst nánast með kærleikum. Þetta kostaði nú samt að ég missti af þriðja marki Liverpool ... en sá það í endursýningu, kræst. Og dæmt af. Er með sjónvarpið hljóðlaust og hlusta á Jólaóratóríuna, önnur stemning en jólalög. Eftir að ég hætti að reykja er svo miklu skemmtilegra (fyrir mig, ekki grannana) að syngja hástöfum með hinum ýmsu kórverkum.

 

Ég hefði ekki kunnað við að svara símasölumanneskju, trúboða, svona fyrir 20 árum, jafnvel ekki 10 árum, en grumpy old women, eins og ég hlýt að mega kalla mig stundum, þegar hentar, nenna engu bulli, kannski áttum við okkur á því að lífið er sennilega rúmlega hálfnað og því að eyða tímanum sem eftir er og líður svo hratt, í að þóknast vegna einhvers sem við höfum ekki áhuga á? Kurteisi er samt sjálfsögð, hreinskilni finnst mér reyndar ofmetin og t.d. ekki sjálfsagt að troða skoðun sinni að í sumu nema vera spurður álits. Mikið ertu í ljótri peysu-dónaskapurinn. Mikið hefurðu fitnað-ruddagangurinn. Þið skiljið.

 

Hinn frábæri sóttvarnalæknir okkar, Þórólfur, leyfði aftur birtingu talna í gær, ekki bara í V-kjördæmi í heild, heldur í hverjum bæ fyrir sig. Ég segi Þórólfur, veit ekkert hvort hann stjórnar þessu. Við vorum mörg sem vildum fá þetta, sjálfsagt eins og veðurfréttir og annað slíkt.

 

 

Ég fann samt fyrir því að einhverjir álitu mig ofsahrædda, hálfsturlaða, jafnvel drykkfellda kerlingu sem verði deginum í að telja covid-smit og næra þannig sótthræðsluna ... Svo er ég bara fréttasjúkur andskoti sem lítur á svona upplýsingagjöf sem sjálfsagða. Ég var farin að efast um að væri sniðugt að gefa sælgæti á morgun, hélt að smitin væru miklu fleiri, það gengu þannig sögur á Skaganum. Svona getur skortur á upplýsingum valdið óþörfum ótta, segi ég nú bara.

Lífið er fréttir og sælgætið sem verður að fara

Stráksi verður að heiman um helgina og ég er búin að raða niður á dagana alls kyns djammi og sukki, eins og það er kallað hjá okkur síðmiðaldra borgurum en táknar samt eitthvað ögn rólegra. Gesturinn sem kemur í heimsókn í dag (það er kominn föstudagur) er mjög spenntur (kvenmaður, samt ágæt) fyrir að smakka matinn á Flamingo sem er það góður að ég lifi af að borða hann annað kvöldið í röð. Finnst bara að ég verði að ráðleggja gestinum að panta réttinn sem er nr. 10 (á listanum fyrir ofan afgreiðsluborðið) og fá mér hann líka henni til samlætis. Alltaf að fórna sér fyrir gesti sína.

 

Fegin að það er loks komið að þessari helgi ... og verulega stutt í sunnudaginn, ég er langt komin með Þristana sem áttu að vera fyrir grímuklædd börnin - en verð bara að segja við þau, eins og var sagt við mig í æsku, að lífið væri ekki dans á rósum. Þau þurfi að búa sig undir mótlæti en ég eigi samt næstum fulla körfu af alls konar öðru sælgæti þótt Þristum hafi fækkað.

 

Þetta sælgæti þarf að fara, mér líður eins og fáránlegur æskudraumur minn hafi ræst - að ég eigi ofboðslega mikið sælgæti. Ég hét mér því fyrir kannski 55 árum þar sem ég sat við hansahilluskrifborðið með tveimur skúffum að fylla alla vega aðra þeirra af sælgæti þegar ég yrði fullorðin. Ég gat það aldrei af því að þessar hillur urðu eftir á Skaganum þegar við fluttum í bæinn og ég notaði peningana mína í að kaupa íbúð og svona. Nú hefur draumurinn í raun ræst og þótt ég hafi falið körfuna fyrir mér, vandlega í fatahenginu, næ ég alltaf að finna hana aftur og næla mér í Þrist eða eitthvað annað. Jafnvel tvisvar á dag. Ótti minn vex, það var mikið predikað um orsök og afleiðingu í æsku minni svo ég veit að eitthvað slæmt gerist.

 

Kemst ég á fætur á sunnudaginn eða verð ég orðin þá þegar of þung á mér. Er fíni sturtuklefinn úr Bauhaus að verða of þröngur? Hvað með fötin mín? Gæti ég saumað eitthvað smart á mig úr rúllugardínunum nýju úr Römmum og myndum við Skólabraut? Fara heimahekluðu lopatreflarnir kannski að þrengja að hálsinum? Lífið er ekki bara flókið - það getur líka verið svo fitandi.

 

Helgardagskráin

 

Föstudagur

Kl. 10.00: Vinna, fréttir, vinna, fréttir, vinna, fréttir o.s.frv.

Kl. 17.00: Stráksi sleppur kveður. Sjáumst á mánudag.

Kl. 17.30: Fyrri gestur helgarinnar mætir á svæðið. Kaffi, spjall, kvöldmatur (Flamingo), spjall, spjall, meira kaffi. Hlustað/horft á fréttir kl. 18. 18,30, 19, 22, 24, 01, 02. Gestur fer ... þarna einhvers staðar á bilinu.

 

Laugardagur

Kl. 11.30 Vakn, sturta, kaffi.

Kl. 12.20 Fréttir.

Kl. 13.50: Seinni gestur helgarinnar mætir. Kaffi, spjall. Spjall, meira kaffi, ætti ég að draga hana í antíkskúrinn hjá Kristbjörgu, eða Frystihúsið í ís? Prófa kaffið hjá Grjótinu? Vona að valið á kaffitegund hafi verið almennilegt því Grjótið er ekki lengur bara matsölustaður, það er líka kaffihús síðan á þriðjudaginn. Kórónuveiran í veldisvexti, við verðum að læra að lifa með henni en þýðir það samt nokkuð að við verðum endilega að smitast? Ég nenni því alls ekki og bíð kannski með mikið útstáelsi. Verst samt að fá ekki að vita um ástandið á covid í heimabænum. Hmmm.

Kl. 16.50. Ætli væri sniðugt að bjóða henni upp á rauðvínið sem ég fékk í afmælisgjöf í ágúst? Hún er reyndar á bíl. Mögulega lítið fyrir vín eins og eiginlega ALLIR MÍNIR VINIR!!! Æ, bíð með það. 

Kl. 18.00: Fréttir. Af hverju á ég ekki drykkfellda vini? Svona stuðbolta? Væru þeir þá ekki bara búnir að missa bragð- og lyktarskyn eftir sukkið um síðustu helgi og eru í einangrun? Kannski eru kaffisvolgrandi, heimahangandi stuðboltarnir bara bestir. 

Kl. 18.30: Fréttir, líka kl. 19, 22, 00, 01, 02.

Kl. 19.39: Teningnum kastað. Gestur fer einhvern tímann.

 

Sunnudagur 

Kl. 11.23: Vakn, kaffi, vinna.

Kl. 12.20: Fréttir, kaffi, fréttir líka kl. 14 og 16.

Kl. 16.50: Finna hálftóma sælgætiskörfu í fatahenginu, taka einnota hanska og grímu, teikna hroðalegt bros framan á grímuna. Óttast að gríman hræði börnin og þau þjóti argandi á brott, kannski verður afgangur.

Kl. 17-19: Flest börn á Akranesi koma í Himnaríki og berjast um sælgæti hjá konu sem er klædd í ólögulega mussu sem er greinilega búin til úr rúllugardínu sem var klaufalega bútuð niður og svo heftuð saman. Konan er greinilega nýfeit og það er lakkríslykt af henni. Börnin fnæsa af hryllingi en sætta sig við sælgætið. Það er nú líka hrekkjavaka og ekki hægt að gera hryllingskröfur.

kl. 19.00: Sjónvarpsfréttir, spurning um að horfa á eftir á fréttir Stöðvar tvö til að missa ekki af neinu. Kíkt á covid.is, engar tölur frá Akranesi þar, hissa og hneyksluð. Megi þau sem því ráða upplifa tilbreytingaríka tíma. Ó, þau gera það.

Kl. 20.00: Aumingja Birgir Ármannsson sem rétt komst inn á þing og nýfundna Framsóknaratkvæðið, kannski þarf að kjósa aftur og hann getur ekki komið í veg fyrir það og kemst kannski ekki inn á þing eftir endurkosningarnar. Það hlýtur nú bara að vera nóg að biðja þjóðina afsökunar, þetta er gleymin þjóð ... vá, hvað nýtt eldgos kæmi sér vel núna.

Kl. 23.00: Lífsgátan leyst. Farið í bólið með jólabók.

Kl. 12.-02: Fréttir, lestur, fréttir, lestur, fréttir ...

Ástæðan fyrir fréttafjölda í lífinu er sú´að ég vil geta fylgst með. Er ekki enn búin að jafna mig á því að hafa frétt af 9/11 í útvarpinu á meðan það var að gerast, hækkað en systir mín sem keyrði bílinn sagði: „Ertu til í að lækka?“ Ég var nánast froðufellandi af æsingi en hún eins og jógakennari í miðri hugleiðslu. Slaka, anda, hugsa um eitthvað fallegt-kjaftæði. Þetta er kannski ástæðan fyrir því að ég bý næstum ein. Held ég sé búin að venja drenginn á að yrða ekki á mig þegar heilagur fréttamaður hefur upp raust sína. Það er hræðilegt að hafa ekki fréttastefið aðgengilegt á Spotify ... (grín).

 

Það er ekki af sjúklegum covid-ótta sem ég vil fá áfram smittölurnar af Akranesi, hata bara þegar mér er ekki treyst til að fá sjálfsagðar upplýsingar, einhver vilji hafa vit fyrir mér, svona forsjárhyggjubull. Ég vil líka vita hvort almennileg lægð sé á leiðinni, hvenær verði kosið aftur í NV, hvort fari ekki að gjósa einhvers staðar aftur. Lífið er fréttir. Hættuaðreykja-lyfin eyðilögðu kannski fyrir mér reykingar og sjónvarpsglap en leyfðu mér að halda fréttunum. Ég er þakklát fyrir það.

 

Mynd: Mosi og Keli. Í dag, föstudag, er dagur kattarins, þeir verða allir þrír, líka Krummi sem komst ekki fyrir á myndinni, knúsaðir í ræmur. Og fá síðasta bréfið af blautmatnum sem þeir eru svo hrifnir af.  

Bestu eiginmennirnir og mögulegt ríkisleyndarmál

Nýlega rak ég augun í kosningu um besta eiginmanninn í sjónvarpsþáttum (erlendum) og þótt enginn hafi nennt að reikna saman atkvæði hvers fyrir sig sá ég ansi oft nefndan pabbann í Húsinu á sléttunni. Hann Karl Ingalls - sem vill svo skemmtilega til að lék líka litla bróðurinn í Bonanza-þáttunum, var hann ekki kallaður Litli Joe? Pabbinn Ben, bræðurnir Adam og Hoss (ég þurfti að gúgla) ... og engar kjéddlíngar að flækjast fyrir. Það var allt svo gott í gamla daga ...

 

 

Man meira að segja eftir laginu úr þáttunum því Kanasjónvarpið var heima hjá mér þegar ég var lítil og ég horfði á allt sem hægt var; kafbátaþættina, kafaraþættina, Felix the cat og ýmislegt fleira. Verst að þurfa að sofa, hræðilegt að þurfa að mæta í skólann! Þetta lagði sennilega drögin að meintri sjónvarpssýki minni seinna meir sem hættuaðreykja-lyfið sem ég tók í fyrra vann bug á svo ég hef ekki einu sinni nennt að horfa á annan þáttinn af Ófærð sem ég missti af á sunnudaginn, þótt ég dýrki Ófærð. Næ því vonandi áður en sá þriðji fer í loftið. En gotterísgjafelsið fer fram á milli klukkan fimm og sjö, skilst mér, sem er svo góður tími. Spennandi dagskrá fyrir börnin hefst svo klukkan sjö, skilst mér. Þannig að ég missi ekki af þriðja þættinum nema viljandi og þá til að geta horft á tvo á sama kvöldi kannski. Auðvitað ættu allir þættirnir að vera aðgengilegir, svona fyrir þá sem nenna ekki að bíða.

 

Aðrir bestu eiginmenn sem oftast voru nefndir:

- Gomez Addams úr Addams-fjölskyldunni

- Booth úr Bones-þáttunum

- Blue Blood-pabbinn þarna sem Tom Selleck leikur

- Bobby í Dallas

- Jamie úr Outlander (hef ekki séð þá þætti)

- Tim úr Handlögnum heimilisföður

- Chandler úr Friends

 

Mig langar að fá að nefna þriðja eiginmann minn sem lék kannski ekki beint í sjónvarpsþáttum en samt, það sást þó í hann í Heilsubælinu, vinsælustu sjónvarpsþáttaröð landsins, þar til Ófærð kom, held ég, hann var aukaleikari þar eins og ég (Mynd: Hann situr aftast, sést ekki í hann en hann var þarna). Og hvað heitir sá sem leikur manninn hennar Ilmar löggu í Ófærð, er hann ekki hættur að reykja hass og farinn að elda eins og engill? Hann á heima á þessum lista. Samt með fyrirvara, hef ekki séð alla þáttaröðina. Hann gæti verið handtekinn fyrir morð - það er engu að treysta í íslenskum þáttum.

 

Ég ætlaði að myndarskapast á eftir og elda lasagna ofan í okkur drenginn en hann langaði meira í kjúklingarétt (nr. 10) frá Flamingo. Sá réttur er ekkert eðlilega góður og saðsamur. Auðvitað lætur maður allt eftir dreng sem fær svona frábærar hugmyndir - og losnar við að drasla til í eldhúsinu. Hakkið getur bara dúllað sér í frysti þar til það breytist í lasagna - eða spakk&hagettí. Mig langar fáránlega mikið til að baka Góða tertu, þessa sem ég gaf uppskrift að í bloggi gærdagsins, og birti mynd því til sönnunar, enda montinn Þingeyingur.

 

- - -  VARÚÐ - EKKI LESA LENGRA - - - 

Það má hætta að lesa hér, ég móðgast ekki neitt - enda bara endurtekning síðan í gær, það er eiginlega bara afmælisbarnið* Þórólfur sem má ekki hætta að lesa. (*Ég er ekki eltihrellir, heyrði bara í útvarpinu að þú ættir afmæli).

Ég verð að hrósa covid.is fyrir að birta ótrúlega mikið magn af tölulegum upplýsingum um covid. Við fáum að vita bókstaflega ALLT um veiruna nema tölurnar sem sýna fjölda smita í hverju bæjarfélagi fyrir sig. Hver tók þá ákvörðun og hvers vegna, að liggja á upplýsingum sem eru hvort eð er teknar saman á hverjum degi og flokkast varla undir ríkisleyndarmál? Löggan má ekki lengur birta þær og á að benda á covid.is, þar sem þær er ekki að finna! Mikið væri gott að fá svar við þessu og enn betra að fá tölurnar daglega til að geta fylgst með.

Með kænsku, lagni, kurteisi, yndisþokka ...

Einhvers staðar las ég að það að dreyma eldgos væri fyrir rifrildi og slíkum hundleiðinlegheitum - en í nótt var farið að gjósa aftur á Reykjanesskaga, á tveimur stöðum, og ansi háir strókarnir sáust mjög vel frá Himnaríki. Mögulega rétt ráðning: Mig grunar einna helst að Þórólfur sé brjálaður út í mig fyrir að skammast og dramakastast bæði á Facebook og blogginu yfir þöggunartilburðum varðandi covid-tölur á Akranesi.

 

Um daginn var ég svo í voða fínu húsi í draumi, tónlistarhúsi (ekki Hörpu) og miklir ranghalar þar, ég leitaði ákaft að fötunum mínum sem voru uppi. Hafði vafið einhverju utan um mig svo mér varð ekki kalt. Mögulega rétt ráðning: Ég verð mér til skammar, ekki alvarlega fyrst ég var ekki nakin í draumnum, missi mig yfir hertum aðgerðum á meðan upplýsingaflæði er skert. Garga á Þórólf þótt ég sé pínkuskotin í honum.

 

Mér tókst með kænsku, lagni, gáfum, kurteisi, yndisþokka og skynsemi að komast að því, ekki nákvæmlega samt, að það eru frekar mörg smit á Akranesi núna, aðallega meðal barna sem er ekki gott en samt gott að vita. Nú gat ég pantað einnota hanska í Einarsbúð í dag og ég á grímur, og mun sitja niðri í anddyri á sunnudaginn í kafarabúningi, marineruð í spritti og gefa sælgætið sem ég fjárfesti í. Vona heitt og innilega að það klárist ... og vona enn heitar að það klárist ekki. 

 

Tölurnar sem Vesturlandslöggan birti stjórnuðu því svolítið hvort ég færi varlega, miðlungs-varlega eða extra-varlega. Ég var ekki ein um það. Þær hjálpuðu mér við að lifa sem eðlilegustu lífi. Tölur um fjölda veikra á sjúkrahúsum (sem eiga að verða tölurnar sem miðað verður við) segja mér ekki rassgat neitt. Birtið þessar kaupstaðatölur aftur, t.d. inni á covid.is, annars sé ég mér ekki annað fært en að tala við Björn Inga!

 

Matreiðslubækurnar hennar mömmu lentu hjá mér þegar hún flutti í fyrra, líka þessi sem er bókhaldsbók upprunalega en mamma notaði til að skrifa uppáhaldskökuuppskriftir í, fagurgræn að lit eins og matreiðslubókin sem hún notaði mikið. Ég fletti henni aðeins áðan, upp á grín, og sá að ég hafði skrifað mínar uppáhaldskökuuppskriftir fyrir aftan hennar fyrir um fjörutíu árum. Tertan Góð terta sem ég leitaði mikið að árum saman var þarna, auðvitað. Nú er ég búin að finna hana, sem er fínt, kannski eftirmatur um jólin? Sjálf er ég talsvert minna fyrir sætar kökur en áður sem er tryllingslega gott upp á útlínurnar. Hún var upphaflega í kökubæklingi á áttunda áratug síðustu aldar og ég hef lent í mörgum rifrildum út af nafni hennar. Það trúði mér enginn að nokkur terta gæti heitið Góð terta. Nú, áratugum seinna, hlæ ég hæðnislega en er ögn beisk. Best væri að finna kökubæklinginn og troða honum í andlitið á þeim sem hlógu mest. Minnir að í sama bæklingi hafi verið jarðarberjatertan ... kókosbotn með súkkulaðibitum, jarðarberjarjómi á milli, þessi vinsæla ... og góða.

- - - - - - - 

Góð terta

(hún er nú betri en það)

Efri botn

3 eggjahvítur

180 g púðursykur

Þeytið saman hvítur og sykur. Bakið í neðstu grind við 120°C eða minna. (Þarna gleymdi ég að skrifa tímann, ein klst. eða lengur?)

 

Neðri botn

3 eggjarauður

1 egg

80 g sykur

2 msk. hveiti

1 tsk. lyftiduft

Þeytið egg og sykur og blandið síðan hveiti og lyftidufti saman við. (Giska á bakstur við 180°C í smurðu formi, fullbökuð þegar prjónn kemur hreinn út eftir pot)

 

Krem

100 g súkkulaði

2 eggjarauður

100 g flórsykur

75 g smjör

Þeytið smjör, flórsykur og eggjarauður, blandið síðan gufubræddu, ögn kældu súkkulaði saman við. (kremið er frekar stíft, minnir mig)

 

1 peli rjómi, þeyttur (spurning hvort þetta eigi ekki frekar að vera 1/2 lítri?)

 

Samsetning: Smyrjið neðri botninn með kreminu og setjið helminginn af rjómanum ofan á kremið. Þá kemur efri botninn (marensinn) og efst restin af rjómanum.

ATH. Ég myndi baka marensinn á smjörpappír, innan hrings sem búið er að strika, gera hringinn eftir forminu sem neðri botninn er bakaður í til að þeir verði jafnstórir.

 

Mynd: Trump-terta.

 

Í bókinni eru: Mömmukökur, hálfmánar, mósaíkkökur, kókosmakkarónur, góðar piparkökur, finnskt kaffibrauð, múrsteinar (?), laufabrauð, kleinur, pönnubrauð, kókoskransar, sírópsbrauð, glasaterta (hvítir tertubotnar), Nammi, nammi, gott, gott (peruterta), Draumaterta og besta, besta skúffukaka heims með m.a. negul, kanil og engifer ... Mun hiklaust bæta við uppskriftum í hana; bananabrauð, skonsur, kornflexmarens og annað sem ég nenni ekki að gúgla í hvert skipti. Matreiðslubækur og kökubækur eru svo mikil snilld því maður fær hugmyndir við að fletta þeim. Gúgl er ágætt en fyrst þarftu að fá hugmyndina, svo gúgla.

Furðuleg covid-þöggun og merkisdagar í himnaríki

Mér finnst eins og ríki þöggun og ég skil ekki ástæðuna. Ég veit að fréttir hræða suma sem sleppa því þá að hlusta/horfa á þær og lifa betra lífi fyrir vikið, en covid-fréttaleysið undanfarið hræðir mig eða skorturinn á deilingum talna. Það eru fáránlega margir smitaðir og í sóttkví hér á Vesturlandi (43 veikir, 240 í sóttkví) en við erum hætt að fá tölur frá þéttbýlisstöðum sem Lögreglan á Vesturlandi birti daglega. Af hverju? Jú, af því að sóttvarnaryfirvöld báðu lögguna um að sleppa því að birta þær og vísa frekar á covid.is þar sem þessar upplýsingar liggja ekki fyrir. Ef margir eru smitaðir á Skaganum sleppi ég því að fara í heimsóknir til ástvina sem sumir hverjir eru afar viðkvæmir og gætu farið illa út úr því að smitast, samt fullbólusettir. Ég er ekki sótthrædd sjálf en ég er hrædd um ástvini mína. Langar samt ekkert að veikjast. 

 

Ég vil vera upplýst um þetta eins og annað, það er réttur minn og af því að allt var eða virtist vera uppi á borðum frá upphafi náðu sóttvarnaryfirvöld trausti almennings. Ég sendi fyrirspurn á Covid.is í dag, spurði af hverju þessar tölur væru ekki birtar og hvort væri von til þess að svo yrði síðar. „Svarið“ sem ég fékk var að þær væru ekki birtar. Vá, takk! Þær voru aldrei á covid.is þessar tölur, en af hverju að taka af okkur þá flottu þjónustu hjá löggunni í hverjum landshluta að birta þetta daglega á Facebook?

Traust mitt á sóttvarnaryfirvöldum hrapaði í dag, fór úr algjöru trausti, engum efa, niður í tortryggni sem jaðrar við fjandskap vegna ekki-svarsins frá covid.is. Svo er ég grautfúl líka af því að ég skil ekki tilganginn við að leyna þessu. Fáum við ekki tölur af því að við gætum orðið hrædd? Er ofboðslega mikið mál að taka þetta saman? Það er aldrei góð hugmynd að loka á upplýsingar, jafnvel þótt einhverjum þyki þær kannski ómerkilegar.

- - - - - - - - - - - - 

Dagurinn í gær var mikill merkisdagur - ekki bara fyrir mig, heldur sá ég að tíu ár eru liðin síðan elskan hún Eva Laufey opnaði matar- og kökubloggið og svo fór allt að gerast í kjölfarið. Útvarp, sjónvarp, bækur, tímarit ... Ég hef bloggað sjálf síðan 2007, minnir mig, en tók hlé í rúman áratug, 11 eða 13 ár og byrjaði aftur á þessu ári. Eva Laufey beið nú samt ekkert eftir að tækifærin kæmu fyrirhafnarlaust til hennar, hún hefur unnið fyrir þessu öllu sjálf, hefur mér skilist. En ég ætla samt að bíða. Minn tími MUN koma og ég verð uppgötvuð!

 

Þann 25. okt. 2014 setti ég inn status á fésbók sem byrjaði svona: 

„Bröndóttur, stálpaður fresskettlingur, afar vinalegur, emjaði út næturgistingu hjá syninum sem fór út í sjoppu í gærkvöldi. Nú lætur kettlingurinn eins og hann sé heima hjá sér, malar hástöfum, étur einhver ósköp og heimtar að sofa í fanginu á mér.“ Já, þetta var elsku Mosi sem flutti til mín nokkrum árum seinna. Fyrstu kynnin 24.10.2014.

 

Og þann 25. okt. 2016 birtist eftirfarandi: „Á Landakoti liggur ekki bara móðir mín, heldur einnig tvær fyrrum stjúpmæður mínar. Nei, þær eru ekki saman á stofu.“ Ég hélt að væri miklu lengra síðan. 

25. okt. 2011-hittinginn rifjaði Facebook líka upp þegar við hittumst yfir kaffibolla þrjár vinkonur og bekkjarsystur úr barnaskóla. Ég stakk upp á því, vegna kvenkosta okkar, ein kennari, önnur hjúkrunarfræðingur og svo ég blaðamaður, að við stofnuðum kvennamorðklúbb (til að leysa dularfull mál). Þetta hefði getað orðið mjög skemmtilegt en þær voru ekkert spenntar. Ég veit ekki alveg hvort ég myndi nenna þessu núna, löggan er kannski orðin klárari en hún var fyrir áratug því flest mál eru leyst, virðist vera, alla vega stóru málin. Ef þið hafið ekki lesið Fimmtudagsmorðklúbbinn, endilega gerið það, geggjuð bók alveg. Mun stofna slíkan klúbb á Höfða ef mér endist aldur og tími til. 

 

Myndin tengist þessum hittingi okkar skólasystranna lítið, nema ef við hefðum farið út í glæparannsóknir ... Þá þarf sennilega að finna alla snertifleti og svona. Í glæpamáli væri Fergie kannski dýrmætt atriði sem þeir grunuðu ættu sameiginlegt, annað en glæpinn ... vá, ég er strax byrjuð á skynsamlegum ályktunum og flottum pælingum. Löggan má alltaf leita til mín ef draga þarf greindarlegar ályktanir í flóknum glæpamálum, jafnvel grimmdarlegar, ég er í þannig skapi núna. Ekkert að þakka.

Sveitaferð í gær og dularfulla ballaðan

Þegar við Inga tökum okkur til og leggjum land undir fót er það alltaf eitthvað skemmtilegt - og ég er ekki bara að tala um ferðina á öskuhaugana á fimmmtudaginn þótt sú ferð hafi verið skrambi góð og mikil tilbreyting frá því að hossast bara í strætó. Við ákváðum alla vega að fara í bústað - í heimsókn til Hildu og fleiri. Ókum á skjálfta- og eldgosaslóðir eins og fjandinn væri á eftir okkur, en komumst óhultar á Flúðir og nágrenni með því að taka Þingvallaleiðina sem stytti víst leiðina fyrir okkur Skagafólkið.

 

 

Það er mjög orðum aukið þetta með lúsmýið í sveitinni, ég sá ekki eitt einasta kvikindi og mjallhvít postulínshúð mín er algjörlega ósnortin. Kannski ýkt með mjallhvíta - vinstri handleggurinn á mér er undanrennublár og sá hægri, nær glugganum við dagleg störf, er ögn útitekinn (í gegnum glerið) en samanlagt og deilt með tveimur; mjallhvít fegurð.

 

Annars var stemningin fyrir ferðina í gær æsispennandi og svolítið ógnþrungin hér í Himnaríki, ef hugsað var út í mögulegar afleiðingar þess sem hefði kannski gerst ... lesið endilega áfram ... Inga ætlaði að sækja okkur stráksa klukkan 13.30 upp á sekúndu og þurrkarinn með öllum fötunum mínum yrði búinn um svipað leyti. Ég druslaðist ekki á fætur fyrr en um ellefu til að setja hann í gang (aðeins þeir sem hafa góða samvisku geta sofið út, og þeir sem lesa mikið fara oft seint að sofa) og þurrkarinn hótar iðulega að taka þrjá klukkutíma í að þurrka og ögn betur en það. En stundum/oftast stendur hann ekki við hótanir sínar og tekur skemmri tíma í verkið. Gæti skrifað margt um duttlungafull heimilistæki. En þetta tókst svona líka vel í gær, ég náði að klæða mig og koma mér út á sjö mínútum, og Inga slapp þá við að keyra um sveitir landsins með mig í hvítum, þykkum, loðnum baðsloppi. Inga hefði án efa verið elt og „ísbjörninn“ tekinn af henni, sennilega skotinn í hita leiksins, ef ég þekki Íslendinga rétt. En allt fór þetta vel og landsmenn sitja enn uppi með þetta blogg. Og ég var ekki að segja dulbúinn feitabollubrandara um mig, sloppurinn er bara svona þykkur.

 

Af því að allar sveitir og sumarbústaðabyggðir eru eins, fannst okkur snjallt að eiga bara stefnumót við Hildu á Flúðum þar sem hún var í gönguferð með Herkúles, sæta hundafrænda minn, og elta svo bílinn hennar í bústaðinn. Það tókst mjög vel og ég hafði verið að rýna í bústaði á kolröngum stað sem við fórum ekki einu sinni fram hjá. 

Við fengum ekki bara vöfflur og sítrónuköku eftir komu, heldur líka grillað læri og meðlæti um kvöldið sem þýðir að ég er enn södd. Mikið spjallað, mikið hlegið, stráksi fór í pottinn og naut þar lífsins en ég er ekki mikið fyrir blauta hluti, eins og bloggvinir mita, svo aldrei gefa mér gjafabréf í sund, Bláa lónið eða neitt sem hefur bleytu í för með sér - nema það sé þá gott kaffi. 

 

Það er svo mikið myrkur í sveitinni, líka þarna, þar sem öll þessi gróðurhús lýsa upp svartan himininn, að við beygðum ekki á réttum stað, Ingu var nær að vera á 90 km/klst, (vantar skilti sem á stendur Akranes - þessa leið) svo við fórum bara Selfossleiðina heim, m.a. fram hjá gagnslausasta veitingastað  í heimi fyrir Hildu sem er með ofnæmi fyrir tómötum. Við vorum snöggar að Kömbunum og sluppum alveg við bílstjóra sem keyra á 60-70 km/klst. og halda að þeir séu svo löghlýðnir fyrir vikið. Það var samt víða lækkaður hraði vegna framkvæmda. En við sluppum á Skagann fyrir klukkan 22, Ófærð bíður til kvölds, og Gulli byggir.

 

Hef heyrt dýrindis lag hljóma undanfarið, verulega fallegt, flott á Spotify-listann minn en hef ekki vitað nafn þess eða heiti hljómsveitar. Loks heyrði ég það afkynnt á Rás 2 í morgun (takkkkk) og nú er það komið á listann. Það reyndist vera íslenskt eftir allt saman en sungið á ensku. Hljómsveitin Vök og lagið Earthquake. Það hlýtur að vera Valdimar almáttugur sem syngur lagið þótt hann sé ekki í Vök. Þar er söngkona, ég gúglaði, og Vök er geggjuð hljómsveit. Alltaf gaman að uppgötva eitthvað nýtt. Mér líður eins og árið 1995 þegar ég vaknaði úr djúpum tónlistardásvefni sem ég hafði komið mér í viljandi til að lifa af einhvern hrylling, og hafði næstum misst af Nirvana, Greenday, Radiohead, Wu Tang Clan, Blur, Oasis o.fl. Nú hef ég greinilega eitthvað sofnað á verðinum, samt hlusta ég mest á Rás 2 þar sem ný tónlist er vel kynnt og ekkert bannað (nema kannski upprunalega útgáfan af laginu Kveðjustund með Upplyftingu, þessi af plötunni), en ef athyglin er á vinnunni verður tónlistin svolítið Lögin við vinnuna og ég heyrði þetta eflaust nokkrum sinnum án þess endilega að kveikja alveg strax og svo leið svolítið langur tími (óbærilega) þar til ég fékk loks afkynningu. Sum bestu lögin eru þannig að þau ná manni ekki alveg strax. Eins og Street Spirit með Radiohead, fannst það allt í lagi en svo allt í einu varð það mikið uppáhalds og er enn.

Ég gúglaði betur, þetta ER Valdimar, einn besti söngvari í heimi.

Nýtt um Challenger og undarlegt boð á ættarmót

Eins og allra nánustu bloggvinir mínir vita á ég heilan helling af yndislegum systrum og hef því í gegnum tíðina eignast nokkuð marga mága, hina bestu menn. Einn þeirra gerði sér lítið fyrir í dag og bauð mér á ættarmót, eða í Facebook-hóp sem heitir Ættarmót Sigurfljóðar og Gottsveins frá Sódavatni (nöfnum breytt til að vernda ættingja hans). Umm, hugsaði ég, hvaða systir átti aftur þennan mann? og þegar ég mundi það loksins hringdi ég í hana. Þau voru ekkert skyld svo hann hafði alveg óvart boðið mér óskyldri (skv. Íslendingabók) í hópinn, kannski öllum sínum Facebook-vinum. Miðað við hvað samkvæmislíf mitt hefur verið óspennandi síðustu árin (covid hjálpaði lítið) hefði ég átt að þiggja boðið og mæta. Sennilega hef ég ekki komist nær kynlífi en þetta skrambi lengi, miðað við það sem ég hef heyrt um sum ættarmót. Ættingjar mínir í Skagafirði eru mjög siðprúðir í alla staði, ég fór síðast á ættarmót 1985 en tala samt af reynslu. Langalangafi minn úr Hegranesi átti vissulega 32 börn en þau voru langsamlega flest fædd innan hjónabands. 

Myndin fyrir ofan er frá ættarmóti í Skagafirði eitt árið.

 

Við stráksi ákváðum að gera okkur verulega glaðan dag og skruppum í bókabúðina bestu, síðan á kaffihús Kaju (opið þar til 16.30 alla daga en ekki til 16, eins og ég sagði í bloggi fimmtudagsins). Engum fleygt út fyrr en klukkan fimm, skilst mér. Samloka og latte, snúður og kakó, og við bæði alsæl.

 

Gamall skólafélagi drengsins, vinnur við afgreiðslu þarna og á meðan hann gekk frá hreinum bollum og vann á fullu bak við afgreiðsluborðið, og við svona við það að fara, fórum við að spjalla. Challenger-geimskutlan barst í tal, eðlilega, sú sem sprakk í loft upp 1986, skömmu eftir flugtak. Ég sagði honum hræðilegu söguna af mér þegar ég rændi Newsweek-tímaritinu af tannlæknastofu til að geta lesið mér til um þetta og skoðað myndirnar, ég var samt með 14 tommu lánssjónvarp (sem ég missti svo skömmu síðar þegar foreldrar mannsins sem ég hætti með þurftu það aftur í kjölfarið) en náði þó aldrei að sjá þetta í fréttunum. Og svo kom rannsóknarlögreglan (þið munið) sama kvöld eða um helgina, en ekki út af þessu, mjög góð og fín heimsókn þótt ég hafi ekki getað hjálpað til við lausn neins máls, því miður, það er draumur minn. Ég hélt í nokkrar sekúndur að það væri verið að gera sérstaka rassíu vegna þjófnaðar á tímaritum á biðstofum. Það eina sem ég hafði mér til málsbóta var að ég skildi brakandi nýtt DV eftir í staðinn. En ljúfi strákurinn á Kaju bætti heilmiklu við Challenger-vitneskju mína:

 

„Þau dóu nú ekki í sprengingunni!“ sagði hann. Ég hváði, vissi reyndar að ekki hefði allt komið fram þarna um árið til að hlífa aðstandendum, en hann hafði séð í heimildamynd eða þætti um slysið á YouTube - að þau hefðu látist við að lenda á jörðu niðri. Ég hélt að ég myndi aldrei frétta neitt meira um þetta - alveg eins og ég nenni ekki að lifa í 90 ár í viðbótar til að vita hvað stendur í erfðaskrá Filippusar prins, drottningarmanns. 

 

Engar samsæriskenningar, fullyrti hann en bætti samt við að þær væri nú samt að finna þar, „það er bókstaflega allt á YouTube,“ sagði hann. „Allt!“ Ég hef reyndar horft á eina heimildamynd þar um þríbura sem voru aðskildir sem ungbörn en hittust fyrir tilviljun þá ungir menn, en annars bara tónlistarmyndbönd og skælt yfir því að öll gleði hafi verið bönnuð þegar ég var unglingur, höft voru það vinsælasta. Móðir mín braut sennilega lög þegar ég var lítil því hún var alltaf með Mackintosh-sælgæti á jólunum, alltaf. Þegar ég loks hafði efni á því sjálf, það var eftir fimmtugt, var búið að breyta molunum svo mikið að mér finnst minna varið í það. Nóa konfekt hefur enn vinninginn, og laufabrauð með malti og appelsínu ... vó, stoppaðu, frú Guðríður. Það er fyrsti vetrardagur í dag, ekki fyrsti í aðventu.

 

Elsku Ellen frænka er orðin hirðpantarinn minn og tekur fjandsamlegar vefverslanir alnetsins í nefið. Hún sér í gegnum vondar síður sem svindla á fólki og hlustaði þolinmóð á mig áðan þegar ég sagði farir mínar ekki sléttar af samskiptum mínum um daginn við dagsson.com ... sem er bara elskan hann Hulli. Þegar ég reyndi að borga jólagjöf sem ég hugðist kaupa þar dýrum dómum (þannig séð) endaði ég í BAD GATEWAY ... og fann hvergi símanúmer eða neitt til að hafa samband og fá aðstoð eins og þegar ég keypti fínu myndina eftir hann um árið (sjá mynd). Ég sagði þá hvaða mynd, millifærði og fékk hana svo senda í pósti. Hversu frábært!

 

Munið, þið sem reynið að selja dót: Betri síður, meiri sala! Fyrir jól í fyrra missti ein slík síða af því að selja mér fokdýra þyngingarsæng af því að greiðslusíðan var á ensku og þótt ég lesi Stephen King af miklum móð, gleði og skilningi skil ég ekki sumt og margt af því tengist einmitt greiðsludæmi á sölusíðum!

30 ár af engu og hagsmunir innflytjenda nefdropa ...

Yfirleitt nota ég frekar hófstillt orð til að lýsa ýmsum athöfnum daglegs lífs og fékk hálfgert áfall þegar ég heyrði konu eitt sinn segja: „Ég ætla að frussa úr Friðriku.“ „Bíddu, ha?“ sagði ég, hvað var þetta? Komst svo að því að konan ætlaði að bregða sér á snyrtinguna, kasta af sér vatni! Þið vitið.

 

Mér fannst eðlilegra í denn að börn kölluðu frá snyrtingunni: „Búin/n, viltu koma og þurrka!“ Frekar en hitt! Úff.

 

Sumir (stundum frekar ruddalegt fólk) vilja kalla hlutina „sínum réttu nöfnum“ en hvað er athugavert við t.d. magapest? Magapest getur átt við sitt af hverju, ógleði, jafnvel botnlangakast (fyrsta greining kannski?), hver vill heyra orð sem ber nánast í sér grafískar lýsingar?

 

Ég vaknaði sem sagt með magapest í morgun og mundi eftir því að ég hafði keypt Pepto Bismol (bleika magalyfið sem bragðast eins og allt of sætt sælgæti en róar óhressan mallakút) síðast þegar ég heimsótti Elfu og Tom í Conway, WA. Þetta virkar mjög vel á brjóstsviða og alls konar óþægindi, skilst mér. Kynntist þessu í raun ekki fyrr en kona nokkur bað mig um að kaupa svona fyrir sig í Ammríkunni, og ég keypti mér líka. 

 

Bleika gumsið sem ég fann í einni skúffunni á baðinu rann að vísu út í apríl á þessu ári en óopnuð flaska svo ég hafði engar áhyggjur. Það er komið inn í ísskáp núna, svona ef svo ólíklega vill til að þess verði þörf næstu mánuði. En þegar ég leit betur á flöskuna þar sem stóð Pepto Diarrhea (arg) ... rifjaðist upp fyrir mér hvað ég hafði ætlað að vera sniðug með nokkrar síðbúnar jólagjafir, lenti sem sagt á Íslandi 7. jan. 2020, svaf í nokkra klukkutíma, fór síðan í jólaveislu og gaf heimilisfólki bland í poka-jólagjafir. Þetta voru flottir sokkar, reykelsiseldspýtnabréf, Pepto Bismol-magamixtúra, klósettsprey til að taka lykt, var ekki komið til Íslands þá, pakki af flensupillum sem sparar kaup á t.d. nefdropum, verkjalyfi, hálsbrjóstsykri, hóstamixtúru því í flensulyfinu er þetta allt innifalið - og eitthvað fleira. Fólkið var alsælt og fannst bara fyndið að fá Pepto Diarrhea sem ég keypti óvart en fólkið sem ég þekki fær held ég aldrei þessa verstu tegund magapestar, frekar en ég ... Ég lagði vonir við í morgun að ég lagaðist þótt tegundin væri ekki alveg rétt, og jú, mér líður miklu betur.

 

Það rifjaðist líka upp augnaráðið sem ég fékk frá kassakonunni í Walmart þarna í janúar 2020. Blanda af samúð og kátínu. Ég gat síst af öllu sagt: „Ehhhehe, þetta eru sko jólagjafir,“ því jólin voru búin og ég stórefast um að niðurgangsmixtúra sé vinsæl eða algeng jólagjöf þarna westra. En á Íslandi þar sem það fæst ekki er það bara sniðugt með í jólapakka, eins og ein dós af bjór hefði verið jólin 1988. En ég ætlaði samt að kaupa Pepto Bismol.

 

Miðað við allt frjálsræðið hér eins og að fá að kaupa Seríos sem fæst ekki í sumum útlöndum sem þykjast vera frjálslynd, er alveg ótrúlegt að megi ekki kaupa Pepto Bismol eða flensulyf. Um 350 milljón manns búa í Bandaríkjunum og þar er fólki betur treyst til að eyðileggja ekki í sér lifrina eða eitthvað, með ofneyslu flensulyfja sem við Íslendingar gætum nú samt auðveldlega gert með bara Íbúfeni. Þvílík forræðishyggja - eða þekkir kannski einhver (sem ræður þessu) einhvern (sem flytur inn nefdropa)? Beiskjan í þessu bloggi er alfarið í mínu boði.

 

Eftir að ég uppgötvaði flensulyf hef ég iðulega keypt mér einn eða tvo pakka og tekið með mér heim. Mér batnar auðvitað ekki en líðanin verður svo miklu betri, ég get unnið sem er merki um ekta Íslending sem missir helst ekki úr vinnu og er skilgreindur eftir dugnaði sínum við að vinna, þess vegna ætti að leyfa flensulyf. Og ég myndi aldrei misnota svona lyf, frekar en eflaust lang-, langflestir Íslendingar. Þetta er álíka klikkað og að leyfa okkur að kaupa vodka og brennivín lengst af en ekki bjór. Um leið og bjórinn var leyfður hér 1989 hætti mér eiginlega að finnast hann góður.

 

Rúmur áratugur er síðan mér var boðið í partíið sem markaði þáttaskil í samkvæmislífi mínu. Partíið var snyrtivörukynning, kaffi, spjall, skemmtilegar konur, engir strákar, ekkert brennivín. Mig grunaði samt ekki þá að nú væri þetta bara búið, að hér eftir biði mín eins konar Tupperware- og Herbalife-tilvera nema ég passaði mig þeim mun betur. Ég passaði mig það vel að það er ekkert djamm og heldur engar kynningar.

 

Myndin er einmitt frá partíinu fyrir ellefu árum - upp á dag. Facebook rifjaði upp.

 

 

Ætli þetta verði svona þar til ég flyt í fjörið á Höfða, eftir kannski 20 ár? Verða þetta þá allt í allt 30 ár af ... engu? Og svo loksins langþráð stuð? Ég er búin að biðja um Uriah Heep í græjurnar þar í stað harmonikku og sushi eða lasagne (ég er svo sigld) í stað sviða - svo ég hef engar áhyggjur. En hvað á ég þá af mér að gera næstu tuttugu árin? Ég fæ reyndar sólmyrkva í afmælisgjöf 2026 sem ég er strax farin að hlakka til. Æ, það er alltaf eitthvað skemmtilegt sem kemur. Jól, páskar, bolludagur, afmælið mitt ...

Óvænt útsofelsi - lítið um karlagláp

Klukkan nákvæmlega 9.17 í morgun upphófust þau mestu læti sem heyrst hafa í himnaríki, samt er frænkuhláturinn talinn með, þegar granninn á hæðinni fyrir neðan fór að bora í loftið hjá sér (svefnherbergisgólfið hjá mér), brjóta veggi eða hefur arfaslæman tónlistarsmekk. Ég harðlokaði augunum, lagðist fast á vinsti hlið og setti kodda yfir hægra eyrað og hélt áfram að sofa ... og vaknaði svo klukkan 12.51. Það ætlaði ég ekki að gera. Ég hef áður lýst því að ef svefn minn er truflaður þurfi ég nánast að byrja upp á nýtt að sofa. Einhver galli sem mér skilst að fylgi ekki öðrum ættingjum. Hver þarf samt ekki samfelldan svefn í sína 8-10 tíma?

 

Myndin: Skjáskot úr snappinu mínu en snappvinir mínir fengu að heyra hávaðann ógurlega sem gaf engin grið. Skömmu seinna sofnaði ég upp á nýtt. Ljósakrónan er æði - ég þarf að kaupa mér fleira gult í herbergið.

 

Mínútu eftir vakn kom SMS frá Ingu: „Áttu kaffi?“ 

„Já, en gefðu mér fimm mín. er óklædd,“ var svarað. Henni fannst það eðlilegt, enda síðasti í sumarfríi.

 

Draumur minn um að fara í bæinn (á Akranesi) að blístra á eftir körlum rættist þannig séð. Ég fór upp á öskuhauga (Terra) með Ingu sem var að losa sig við glerkrukkur og fleira. Þetta var afar skemmtilegt ferðalag, stutt að vísu, en bíllausir gera minni kröfur. Svo í gleraugnabúðina þar sem nýju mín voru löguð þannig að þau detta ekki af mér þegar ég beygi mig. Við fórum í búðaklasann þar sem Classic-hárgreiðslustofa er, Dótarí, nýja geggjaða dótabúðin, apótekið, Dóminós og Bónus eru til húsa, ásamt ljósastofu m/meiru. Í Dótaríi fékk ég kerti sem gengur fyrir batteríi og get sett það í gluggann og lokkað þannig börn til að koma og sníkja allt sælgætið sem ég keypti í gær. Ég faldi fyrir sjálfri mér körfuna (Vá, svona stór? sagði Inga gáttuð í dag um körfuna) en af því að nammið hefur ekki verið fyrir augunum á mér, heldur í fatahenginu, hálffalið af úlpunni minni, hef ég ekki fengið mér neitt. Hrekkjavakan verður 31. okt, á sunnudegi, er það ekki? Dyrabjölluhringelsið sennilega búið áður en Ófærð hefst ... en annars allt í lagi, ég kann á fjarstýringuna.

 

Enduðum í Kaju, yndislegu hollustubúðinni sem fólk kemur víða að til að versla hjá, þaðan sem safakúrinn kom frá, og fengum okkur kaffi og súkkulaðiköku (veit ekki innihaldið, en ekki hnetur, ekki sykur) ljómandi gott kaffi sem er án efa lífrænt ræktað. Ég keypti hummus í lausasölu, sæmilega krukku og fékk mér með hollustuhrökkbrauði núna áðan - og táraðist, ég hef aldrei fengið svona góðan hummus. Er lífið ekki of stutt til að borða vondan hummus? Kaja þarf að fara að selja Önnu Mörtu græna pestóið, það er besta pestó í heimi, finnst mér.

Verst að Kaja lokar klukkan 16.30 (LEIÐRÉTTING NEÐAR), eins og víðar, en lítil búð / kaffihús / heildsala verður að sníða sér stakk eftir vexti og getur ekki haft opið fyrir þessa örfáu sem mættu eftir klukkan fjögur. En ... ég kemst á laugardögum og það verður að nægja. Mun sennilega verða stórkaupandi að hummusi í framtíðinni ... VIÐBÓT / LEIÐRÉTTING: ÞAÐ LOKAR 16.30 hjá Kaju, ekki kl. 16 eins og ég sagði fyrst, og engum hent út fyrr en kl. 17.

 

„Hvar er allt nammið?“ kallaði stráksi úr eldhúsinu áðan þar sem hann var að undirbúa áhöld til te-neyslu, hann er óður í piparmyntute. Var nýkominn úr skólanum. 

„Ég kláraði það allt,“ kallaði ég til baka, alvarleg eins og það væri eðlilegasti hlutur í heimi að klára fulla stóra körfu af sælgæti á nokkrum klukkutímum, hann vissi svo sem ekki að ég svaf til hádegis, rúmlega. Hann veit að ég er nammigrís en samt kom hann yfir í vesturenda Himnaríkis þar sem ég sat við tölvuna og bloggaði - til að fá staðfestingu á því. Þegar hann sá subbuglottið á mér skellti hann upp úr, hann hafði trúað mér eitt andartak - svo ég er pínku móðguð út í hann eins og stúlkuna í búðinni í gær. Hann fær samt margumbeðinn lax í kvöldmat. Hann á þó ekkert annað skilið en að fá svið ... sem hvorugt okkar borðar ... það eina sem hann borðar ekki. Þegar hann fékk rabarbaragraut hjá mér í fyrsta sinn, Inga gaf mér rabarbara og ég gúglaði uppskrift, sagði hann mjög ringlaður: „Ég veit ekki alveg hvað mér finnst um þennan mat, en má ég fá meira?“

 

Það líður að því að ég búi til sítrónufrómas sjálf í stað þess að bíða eftir að kynnast manni sem kann það, held að það hafi verið ákveðin skilaboð frá almættinu í dag að hafa ekki komist í karlagláp, heldur á öskuhaugana ...