Næstelst í bekknum

Hirðsmiðir himnaríkis komu í fyrradag og það tók þá um það bil tvo klukkutíma að snurfusa, bæta og laga. Kettirnir voru svo ofsaglaðir að fá þá að ég er farin að endurskoða þá ákvörðun mína að bíða til sjötugs með að finna mér karl. Æ, ég veit það samt ekki. Nú er ég meðal annars komin með nokkra snaga á bak við hurð á herberginu mínu og þeir snagar munu skipta öllu þegar kemur að tiltekt. Annar smiðurinn sagðist vera með alveg eins snagadæmi í sumarbústaðnum sínum ... sem segir kannski allt um úrvalið í Húsasmiðjunni hér. Fínustu snagar.

 

Efri myndin tengist ekki efni færslunnar. Hún minnir okkur bara á að nýta rétt okkar, sama hvað ...

 

Nú líður mér svolítið eins og ég sé að verða miðaldra. Fyrir hálfníu í morgun var ég búin að fara í sturtu og komin með kaffi í bolla, þvottavélin malaði í kapp við kettina og ég á bara eftir að búa um rúmið, það er köttur þar svo það tefst. Ég hef heyrt að aðeins þeir með hreina samvisku geti sofið út ... svo eitthvað hef ég gert af mér í gær. Kannski er rangt að gleðjast svona yfir eldgosi, eða vera spennt - kannski ætti ég að drífa mig að lesa Eldana til að gera mér grein fyrir alvöru málins. 

Ekki hefði mig grunað í gamla daga að höfundur Eldanna sem var í bekk með mér (ég var næstelst í bekknum) í hagnýtri fjölmiðlun í HÍ, gæti spáð fyrir um framtíðina. Hún sagði reyndar oft við mig í partíum: „Gurrí, þú munt starfa hjá Vikunni og ... brrrrtransbrrr ... já, þú flytur upp á Akranes ... þú ert og verður fegurst allra kvenna, þegar þú ert nýkomin úr klippingu.“ Eitthvað í þessum dúr, ef ég man það rétt, ég er eiginlega viss um að þetta var ekki draumur. Ég hélt alltaf að hún væri að grínast en þetta hefur nú samt allt komið fram. Ég á meira að segja mynd sem var tekin við húsið mitt (eldhúsglugginn minn t.h.) og sannar þetta, af fólki, aðallega körlum sem höfðu safnast saman fyrir neðan þegar ég var nýkomin úr klippingu - og sungu ástarsöngva. Öfundarmenn gætu sagt að þetta væri brekkusöngur á Írskum dögum en síðan hvenær er brekkusöngur við þyrlupall? Einmitt.

Kaffi og ástarsorgartónlist

Eftir að hafa sagt kaffifarir mínar ekki sléttar í lestinni frá Belfast, hafa mér borist margar ábendingar (ég er áhrifavaldur, hvar er skyrið, hvar voru páskaeggin?) og sú allra, allra átakanlegasta er frá Norrænu, ferjunni sem gengur á milli Íslands, Færeyja og Danmerkur.

Það ætti svo sem ekkert að koma á óvart. Mörgum er svo ótrúlega mikið sama um kaffi. Hafa ekki allir farið í fermingarveislu, erfidrykkju, sjötugsafmæli þar sem kökurnar eru stórfenglegar - allt það dýrasta og besta valið, en svo eitthvað uppsópsduft notað til að drekka með kræsingunum, löngu útrunnið kaffi sem safnaðarheimilið keypti jafnvel gám af til að spara 400 krónur og þurfa ekki að vera sífellt að kaupa.

Ég hef oft lent í því og vel því alltaf gos til að drekka í slíkum samkundum. Eitt sinn keypti ég gott kaffi í brúðkaupsveislu hjá vinkonu og það var svo ilmríkt og svolítið dekkra en það sem safnaðarheimiliskonurnar voru vanar að þær settu helmingi minna magn af kaffiduftinu en vanalega ... Þetta brúna vatn hafði reyndar ágætan keim en það hefði þurft kaffidómara til að skera úr um hvort þetta væri kaffi eða eitthvað annað. 

Í erfidrykkjunni hans pabba árið 2001 hafði ég keypt dúndurkaffi með kræsingunum en áttaði mig ekki alveg á því hvað það vakti sterkar tilfinningar fyrr en ég gekk á milli borða til að heilsa upp á frænkurnar að norðan. Þær teygðu út hendurnar og gripu þéttingsfast í mig og sögðu EKKI: „Ég samhryggist þér með hann pabba þinn, Guðríður mín,“ heldur hvæstu þær nötrandi: „Hvaða kaffi er þetta eiginlega?“ Ég þurfti að skrifa niður nafnið á því og hvar ég hefði fengið það (Espressó Krakatá frá Kaffitári).

Ég man þegar elsku Hjalti föðurbróðir minn, kom ásamt Jóu sinni í eftirafmælisveislu til mín, sennilega daginn eftir, eða 13. ágúst, og sagði það minna mikið á kaffið sem Guðríður amma brenndi og malaði úti í Flatey á Skjálfanda áratugum fyrr - bragðmikið og gott. Svo kom brennt og malað kaffi í kaupfélagið með þeim afleiðingum sem flestir þekkja ...

Ég kaupi reyndar alltaf Espresso Roma (frá Te og kaffi) núna því það hefur komið best út í baunavélinni minni, ég hef prófað margar tegundir. Býst þó við að þegar ég er búin að læra almennilega á fínu græjurnar að ég noti Húsblöndu Kaffitárs - það er notað í uppáhaldslatte-inum mínum en Húsblandan fæst því miður ekki á Akranesi - ekki enn, hún Erna, kaupmaður í Einarsbúð, gerir allt fyrir mig ... best að prófa.

 

LAGIÐ;„Einmana reika um framandi og skítuga borg,“ syngur karl í ástarsorg í meðfylgjandi lagi, en ekki villtur af því að hann er karlmaður og reikar eftir korti,(sjá færslu gærdagsins).

Fór að hugsa um þetta flotta ástarsorgarlag í gær og fann það, hélt að það héti: Aleinn í ókunnu landi. Mánar voru æði, man eftir að hafa heyrt þá taka Jethro Tull-lög á tónleikum í gamla daga.

Enn finn ég ekki Upplyfingar-lag Hauks Ingibergssonar, Kveðjustund í upphaflegu útsetningunni, af samnefndri plötu - það hlýtur að koma á YouTube einhvern daginn en önnur manneskja söng það þegar það kom út á geisladiski. Ég er sem sagt ekki að meina lagið hans Fúsa frænda: „Ég elska þig svo mikið að ég gæti næstum dáiðô, heldur: „Ég hef aldrei áður elskað nokkurn eins og þig, ég hef aldrei áður upplifað svona mikla sælu, svona mikla ást-lagið. Hver sá sem getur reddað mér þessu lagi verður eftirleiðis í dýlingatölu hjá mér svo það er til mikils að vinna. P.s. Ég er ekki í ástarsorg.

Að rata eða ekki rata ...

Í gær þegar nýju sprungurnar opnuðust var ég ekki í rónni fyrr en ég gat staðsett þær. Ég er nefnilega kortamanneskja. Þarf að sjá hlutina á korti, annars er allt ónýtt.

Anna vinkona sló öllum fjölmiðlum við og skúbbaði með fyrstu kortin, á sinni eigin Facebook-síðu, við gleði og þakklæti fjölmargra. Það var þó ekki fyrr en mér var litið út um gluggann að ég sá nákvæmlega hvar þetta var. Smávegis til hægri við Reykjavík og Keili frá mér séð og nokkuð nær Akranesi en eldra gosið. 

Loksins borguðu kaupin á himnaríki sig, loksins sést eldgos út um gluggana eftir 815 ár!

Einu sinni var mér sagt að konur rötuðu af eðlisávísun eða innsæi, karlar eftir kortum. Ókei, þá er ég stútfull af testósteróni því ég hef reikað óhamingjusöm um ókunnar stórborgir því ég hafði ekki kort til að átta mig á umhverfinu. Hvernig gæti ég mögulega, bara af því að ég er kona, ratað um ókunnar slóðir? Hver býr til svona klisjur? Kannski þeir sömu og segja að konur elski að fara í búðir svo þeir sleppi sjálfir við það? Og að konur geti ekki bakkað svo þeir fái að keyra. En samt ... þeir geta ekki bæði keyrt og lesið á kort svo því að ágirnast kortið? Æ, ég gleymdi GPS ...

Mamma dáðist þvílíkt að mér fyrir að rata svona vel í Dublin. Hún hafði unnið aðventuhausteitthvað-ferð til Dyflinnar og bauð okkur Hildu með. Temple Bar Hotel er mjög miðsvæðis og rosalega auðvelt að rata þaðan og um allt. Ef við gengum út á horn og beygðum til vinstri og fórum yfir brúna komumst við á aðalverslunargötuna en til hægri eitthvað annað sem ég man ekkert hvað var ... Þetta hafði ég séð á korti þótt ég útskýrði það ekkert, leyfði mömmu bara að dá mig. 

Við vorum einmitt staddar á Temple Bar-götunni þegar við hittum aðra Íslendinga (borgin var reyndar full af Íslendingum), skemmtileg hjón sem ákváðu að koma með okkur á matsölustað og borða með okkur. Mamma kynnti okkur systur stolt fyrir hjónunum. „Þetta er hún Hilda, hún er bla bla bla, uppáhalds, æði, frábær, eitthvað bla bla ... og þetta er hún Gurrí, hún er völva Vikunnar!“ 

„Mamma! Ertu brjáluð? Ég er ekki völva Vikunnar!“ Ég var í rusli. Ef ég væri það og hefði óvart talað af mér um það hefði ég orðið að drepa viðkomandi, þetta var og er það mikið leyndarmál. Líklega hafði mamma fundið á sér að ég myndi einn daginn prýða forsíðu Vikunnar sem völva! Ég held alveg örugglega að ferðin til Dublin hafi verið á undan forsíðumyndinni. Ég var beðin um að  vera leikmunur, skreyta en ekki vegna fegurðar minnar, heldur aldurs, ég var elst á ritstjórninni eða 40 plús, (48 eða 49 ára) og því nógu gömul til að geta leikið háaldraða völvu ...

En þetta virkaði og blaðið seldist í bílförmum, flutningabíla með tengivagni-förmum, svo það borgaði sig greinilega að setja öldunginn á forsíðu.

Dublin er dásamleg borg og ferðin virklega góð þótt við hefðum lítið getað skoðað okkur um. Ég vildi ekki sleppa mér með vísakortið (það kemur að skuldadögum) og gerðist burðarkona samferðakvenna minna sem nýttu tækifærið og keyptu jólagjafir. „Are you from Iceland? I love you, I love you,“ heyrðum við í sífellu, og oft þurftum við að slíta okkur lausar frá klökkum og kyssandi kaupmönnum sem tóku þarna inn ársveltuna á þremur dögum þegar troðfull risaflugvél af Íslendingum kom á svæðið.

Ég fór aftur til Dublin nokkrum árum síðar, í skemmtilega blaðamannaferð. Við fórum með rútu alla leið til Belfast og stoppuðum víða á leiðinni, svo með lest til baka. Mjög gaman en kaffið í lestinni var algjörlega ódrekkandi. Að maður skuli muna svona ...

Fyrir rangri sök ...

Ég sendi harðorða gagnrýni og skammir inn á eina fb-síðu sem tengist Strætó bs - eftir að hafa skolfið í frosti og roki í 22 mínútur í vonlausri bið eftir strætisvagninum sem átti að koma kl. 17.29 á leið til Reykjavíkur. Hilda systir var að elda páskalambið og við stráksi búin að hlakka til allan daginn að fá loks almennilegan mat eftir skyr á skyrdag, sorglegan mat á föstudaginn langa og óvenju vondan heimsenda-hamborgara á laugardag.

Ég hringdi í Hildu og lýsti þessari skelfilegu þjónustu hjá Strætó, þeim væri svo drullusama um farþegana ... Ég hafði vart sleppt orðinu þegar mér hugkvæmdist að athuga hvort ég hefði ekki örugglega sett inn Akranes - Mjódd (hvaðan og hvert) á appið þegar ég athugaði klukkan hvað strætó kæmi. Úps, svo var ekki. Í fyrsta sinn sem ég geri þessi mistök. 

Ég reyndi svo mikið að eyða kvörtuninni sem var þegar komin með tvö sorgartjákn, svona samúðarlæk. Það eina sem ég gat var að eyða öllum textanum nema einum staf - annars hékk allt inni. Þannig að á þessari síðu er miðaldra-klaufastatus frá mér með einu J-i, mér til ævarandi háðungar - það er skárra en að hafa strætó fyrir rangri sök.

Svanhildur almáttugur, systir mín, tók til sinna ráða, hún hafði ekki hugmynd þá um mistök stóru systur ... henni bara ofbauð meðferðin á svo miklu, miklu eldri systur sinni (skrifað til að gleðja Hildu, ég er bara 16 mánuðum eldri en hún). Henni hugkvæmdist þó ekki að kaupa Strætó bs og reka stjórnina og stjórana, eins og ég hefði gert, og senda eftir mér myndarlegan, ógiftan, bólusettan bílstjóra sem kann að búa til sítrónufrómas, á nýjasta og flottasta vagni flotans. Hún blikkaði frekar son sinn, heilagan Davíð, sem ók í loftinu (90 km/klst) og sótti háaldraða frænku sína sem braut af sér klakann á biðstöðinni við góðu fréttirnir, hljóp heim og var nánast alveg þiðin þegar frændi ók í hlað. Það var hressandi að hlusta á Muse á leiðinni eftir allt heilaga-óperudraslið, eins og Hilda kallar það. En mikið urðum við Davíð hissa þegar fíni fákurinn bauð okkur að aka á 130 km/klst í Ártúnsbrekkunni (bíllinn sýnir hámarkshraða alls staðar) og svo aftur nokkru síðar á Breiðholtsbraut. Lögreglukórinn í fjáröflun. Dæmigert.

Lambalærið, páskagjöf frá vinnunni minni, eldað af systur minni, var hrikalega gott (takk, elsku Birtíngur) og snætt í frábærum félagsskap páskakúlufólksins míns.

Eftir matinn hlömmuðum við okkur í sófann og horfðum á Sjónvarp Símans, á nýjan íslenskan framhaldsþátt um þrjár vinkonur sem búa yfir erfiðu leyndarmáli, lofar góðu. Síðan nýja íslenska mynd, Þorpið í bakgarðinum. Dásamleg, mannbætandi, svona hlýtt í hjartað-mynd. Mun koma Hveragerði enn betur á kortið - ef ég væri ekki svona hrædd við sólskin, mikinn hita, gróður, kóngulær og svona, hefði ég mögulega íhugað að flytja þangað en sjóbarinn, sæmilega pöddusnauður Skaginn heillaði enn meira. Takk, Síminn, fyrir frábæra dagskrá. Hún systir mín er á leiðinni að færa sig yfir mjög fljótlega.

Við rétt sluppum í Mjódd í síðasta strætó heim kl. 23. Það er ennþá ilmandi nýjabíllykt í nýju vögnunum - en ég heyrði skömmu eftir að þeir komu að þeir væru ekki nógu góðir í snjó og roki, of léttir að framan og hreinlega of stórir.

Við heimkomu var „heilagt-óperudrasl“ sett í gang enn og aftur, og á meðan ég skrifaði bloggið hljómaði Sálumessa Mozarts (ég er samt ekki að fara að hrökkva upp af). Heilagleikinn var ekki í neinum tengslum við páskana, ég tek tarnir í klassík og á morgun held ég að það hljómi brjálað rokk í himnaríki - eða kannski ljúfar ballöður. En það verður alla vega Dimma, Andvaka í RÚV-útgáfunni (YouTube) sem ég þarf að hlusta á reglulega.

Áminnt um sannsögli ...

Vissuð þið að ef hraunstraumurinn á eldstöðvunum væri „fenginn til að sjá um“ að fylla steypumótin í meðferðarkjarna hins nýja Landspítala tæki það 200 mínútur, eða rúmlega þrjá klukkutíma. Magnið sem þarf er 60 þúsund rúmmetrar en eldstöðvarnar framleiða 5 m3/sek. Grunar að íslenskar steypustöðvar eigi eftir að gefa í núna ... 

Það er mikið gantast inn á milli nöldurs og æsings yfir því meðal annars að vera innilokuð á lúxushóteli með sjónvarp og mini-bar, vegna þeirra sem hafa svikist um að halda sóttkví og smitað (og drepið?) fólk úr þessari „flensu“ sem er ekki neitt neitt, ef marka má orð Trumps og íslenskra trúsystkina hans. Að vísu skil ég alveg löglært fólk sem agnúast út í það sem mögulega stenst ekki lögin. Ég myndi samt, áminnt um sannsögli og það allt, glöð liggja og lesa, innilokuð í fimm daga, á hóteli og sleppa við að elda.

En þetta sá ég á Facebook í dag: 

Sundlaugar: 0

Skíðabrekkur: 0

Almennar samkomur: 0

Veitingastaðir: 20

Trúarathafnir: 30

Gosstöðvar: 9.357

Við erum öll í þessu saman ...

- - - - -

Ég fór á Bach-fyllirí í gær, það er ekki hægt að kalla það öðru nafni. Á Rás eitt hljómaði Jóhannesarpassían í flutningi gamla kórsins míns og fleiri snillinga og tárin streymdu yfir „Rútvól-inu“, einum fegursta kaflanum. Hugurinn reikaði aftur í tímann þegar ég heyrði Jóhannesarpassíuna fyrst á tónleikum, þá með sama kór en miklu stærri á þeim tíma: 

Ég hafði verið fengin til að selja miða við innganginnm, nýhætt sjálf í kórnum, og skömmu áður en tónleikarnir hófust komu tvær erlendar konur með bakpoka, „svona lið“ sem borðaði ekki á rándýru veitingastöðunum okkar eða gistu á rándýru hótelunum okkar. Þessar konur fengu áfall yfir miðaverðinu, yfirgáfu kirkjuna daprar í bragði og komu sér fyrir á stoppistöðinni á móti kirkjunni. Öss, og strætó á þriggja tíma fresti, ef hann þá gekk, hugsaði ég, og sem Íslandsmeistari í meðvirkni skottaðist ég út og sagði þeim að koma og njóta, frítt. Mér verður aldrei framar treyst til að selja tónleikamiða. Þær sátu uppi og voru ekki fyrir neinum og nutu vonandi í botn. Kannski komu þær löngu seinna aftur til landsins, orðnar ríkar svo þær bæði borðuðu dýrt og gistu dýrt?

Tónlistarneyslunni var hvergi nærri lokið því ég sá að frú Hildigunnur stórtónskáld hafði hlustað á stórfenglega upptöku af Mattheusarpassíunni í gær í gegnum digitalconcerthall.com sem býður upp á aðgang fram á mánudag. Það þarf að skrá sig en þetta er alveg frítt í bili. Er að hlusta núna og hlakka til að hlusta aftur á dýrðina Wir setzen uns mit die tränen nieder.

Ég hef náð nokkuð langt í innilegum samræðum við Þjóðverja með að nota þessa setningu sem ég gleymi ekki, ásamt Ich liebe dich. Þeir verða kannski hissa en halda vonandi að ég sé djúpt þenkjandi og vitur. Fyrri setningin tengist grátandi trjám, hin er ástarjátning, hversu djúpt er það? Ég kann því miður ekki þýsku þótt ég hafi sungið einhver ósköp á því máli ... og latínu líka en ég man latínuna aldrei nógu vel til að geta slegið um mig með henni ...

Það minnir mig á gaurinn sem féll fyrir mér á Óðali 1983 (þá venjulegur skemmtistaður) og hélt að ég væri eitthvað, því honum fannst ég tala svo góða íslensku. Svo heimsótti hann mig daginn eftir í kaffi, og sá að ég var bara bláfátæk einstæð móðir í leiguíbúð í Æsufelli, vann á skrifstofu á Hlemmi. Hann drakk kaffið, spjallaði eitthvað og kvaddi svo með því að segja mér upp - þótt þessi nýhafni kunningsskapur hafi ekki borið með sér einn einasta mömmukoss og aldrei ýjað að nokkru öðru en vináttu. Hann hefur sennilega verið kominn með brúðgumaskóna bak við hurð í huganum og síðan orðið fyrir gífurlegum vonbrigðum með þetta hjólhýsapakk, ég var ekki einu sinni í háskólanum eins og hann hélt.

Síðan þetta gerðist hef ég lifað rólegu en innihaldsríku lífi. Ég safna köttum og sniðugum kveikjurum, ferðast um allan heim í gegnum vefmyndavélar og horfi stundum á kettlingamyndbönd í tölvunni á meðan ég hekla jólagjafir, já, ég byrja í kringum páska. En ... furðulegt en satt, það má segja að Óðal hafi í raun aldrei borið sitt barr eftir þetta, ekki einu sinni sem kampavínsklúbbur.

(Afsakið. Myndskreytingar í þessari færslu eru út í hött að mestu leyti.)

Að fleygja í gíg og annan ...

Kassarnir með vörunum stóðu á ganginum þar til í gærkvöldi. Þá var kaffivélin tekin upp, kvörnin, fleiri fylgihlutir og ... ketilbjallan og viftan úr Costco.

Ég er svo vanþakklát í garð tækninnar að ég fnæsti þegar ég sá að það fylgdi fjarstýring með viftunni, hvað varð um on/off-takka, hækka og lækka-takka, því að flækja þetta? En ég hlýt að ráða við eitt stykki borðviftu með fjarstýringu.

Ég gerði nokkrar æfingar með ketilbjöllunni (ekki fjarstýring á henni) og hún er ekki of þung.

Þegar ég áttaði mig á því að það vantaði þjapparann til að ýta á malaða kaffið í greipinni, fékk ég algjört áfall, nú hlaut lítill kassi að hafa orðið eftir í bílnum hjá Davíð, skrambans, eða ég fleygði þessu í fljótfærni. Fóstursonurinn fór niður í endurvinnslutunnu og leitaði í pappanum sem hann hafði farið með niður hálftíma áður - og hækkaði vikulegu vasapeningana sína um 20 prósent fyrir vikið. Já, hér fær fólk borgað fyrir hetjudáðir þótt þær beri ekki ávöxt - því þetta og litlu síurnar ofan í greipina sem hægt er að velja um fyrir einfaldan eða tvöfaldan espressó fundust í plastpoka ofan í vatnstankinum á vélinni. Svo mér er ekkert að vanbúnaði í raun - en sennilega fer drengurinn út í sjoppu á eftir og kaupir meiri mjólk. Nýmjólk auðvitað. Ég er ekki hrifin af G-mjólk því hún freyðir svo mikið og ég vil ekki froðu í latte, froða á að vera í cappuccino ... ok, ég er strax farin að vera óþolandi, skal hætta. Varið ykkur samt á G-rjómanum, hann stendur flottur en mýkir ekki marens eins og sá venjulegi. Húsráð í boði himnaríkis. 

Eftir ýmsa dramatík við vefmyndavélina á Fagradalsfjalli í dag virðist allt farið að róast. Mig grunar að rasistar hafi fengið þessa snilldarhugmynd, farið þangað og haldið uppi þessu skilti til að skemma málstaðinn.

Mér finnst samt líklegast að þetta sé bein útsending frá Helvíti og fólkið sem veifar sé í raun að kalla á hjálp vegna hita, leðju, vosbúðar, sjoppu- og klósettleysis og sennilega harmonikkutónlistar. Er ekki alltaf sagt að ríka fólkið sem hefur efni á dýrum mannbroddum fari til helvítis? Að hinir fátæku (þeir sem eru ekki með vesen alla vega) fari á hinn staðinn. Ekki samt himnaríki, það er á Akranesi og í minni eigu.

P.s. Veit að stutt er í að fólkinu með skiltið verður fleygt í annan gíginn eða báða. RÚV er á vaktinni og slekkur strax á útsendingu þegar fólkið birtist. Þetta er ekki vettvangur fyrir neitt annað en gosið - ekki veifandi fólk og alls ekki pólitískar yfirlýsingar, sama hversu góðar þær eru.

Brosað til að lifa af

„Gurrí, ekki fara á gosstöðvarnar, bara alls ekki, þetta er svo ofmetið,“ sagði vinkona mín nýlega. Hún sagði mér að hún hefði nánast dáið við að sjá þetta gos sem væri svo miklu flottara í sjónvarpinu ... svona þegar sést í það fyrir fólki sem veifar og pirrar. (Þetta appelsínugula til vinstri á myndinni er til dæmis ekki eldgos.)

Eldri systir vinkonu minnar skokkaði þetta eldhress og fór síðan í langan hjólreiðatúr um kvöldið á meðan vinkona mín hefur ekki getað ryksugað nú í tvo daga. „Þótt ég hefði misst af mér fínu, nýju skóna mína, hefði ég ekki getað tekið þá upp, ég hugsaði bara um að ganga og lifa af,“ sagði hún. Þessi vinkona mín er í fínu formi, með sixpakk og allt, en vissulega var hvorki vatn né nesti með í för og það nánast drap hana á meðan eldri systir hennar blés ekki úr nös, drakk hvorki né nærðist en hafði nákvæmlega ekkert fyrir þessu. Mögulega eru vélmenni á meðal vor, ég sá Terminator á sínum tíma. Flott heimildamynd. 

Í gærkvöldi setti ég inn á Facebook mynd sem tekin var árið 1970 á Langasandinum og Sementsverksmiðjan í baksýn. Frá vinstri: Mía systir, ég, Gummi bró, mamma og Mínerva amma. Hvar varstu, Hilda mín? 

Ég minntist á að þarna hefði mamma verið 36 ára, farið í lagningu vikulega og oft gengið með slæðu á höfðinu. Amma dó í febrúar 1971 og í ágúst sama ár fluttum við fjölskyldan til Reykjavíkur - sem eftir á að hyggja var skelfilegt fyrir krakka á þessum aldri - upp á sjálfstraust, einkunnir, félagsskap og fleira.

Það var svo gaman að sjá þessa mynd sem Haraldur frændi frá Ameríku tók í einni heimsókn sinni til landsins, svo fáar til úr æsku, en ég sé að ég var komin með attitjúd þarna, yfirleitt alvarleg á svip, enda lífið ekkert til að grínast með, og var mjög örugg með sjálfa mig. Gekk vel í skóla, átti góða vini og lifði fyrir að lesa þótt þessar tvær bækur sem mátti taka á dag í Bókasafni Akraness á þessum tíma, dygðu mér ekki. (Því var í raun kominn tími á að flytja því Borgarbókasafnið leyfði fólki að taka eins margar að það vildi.)

Þegar við fluttum hvarf einhvern veginn allt sem ég hafði staðið fyrir, ég þurfti að byrja upp á nýtt. Þarna byrjaði ég að brosa - einfaldlega til að halda lífi og gerði mitt besta að fitna svo ég sæist síður. Það mátti alls ekki skera sig úr. Ég gerði það á Króknum 1974-1975 (Álafossúlpa og þröngar niður gallabuxur með heklaðri dúllu á lærinu ... allir í terlínbuxum nema við Óli Matt) og uppskar uppnefnið Mafíuforinginn. 

En þarna, nýflutt í bæinn, 13 ára, fékk ég gælunafnið mitt, fyrst Gurra, svo Gurrý og síðan ákvað ég sjálf að hafa það Gurrí og fékk hvetjandi samþykki til þess hjá Orðabók Háskólans sem ég hringdi í þegar vinnufélagi sagði að það ætti að vera ufsilon.

Eftir að einkunnir höfðu lækkað og ég farin að láta henda mér út úr tímum, í leit að minni hillu, hví ekki sem villingur? ákvað Hjalti skólastjóri (og föðurbróðir minn) að færa mig yfir í annan bekk.

(Þriðja myndin: Þarna sést Hilda þar sem hún situr við píanóið, svo er mynd frá Bakkatúni á Akranesi, ein af okkur Míu systur og önnur frá Langasandi)

Í nýja bekknum eignaðist ég góða vinkonu og þá varð allt betra, samt fannst mér þetta aldrei slæmt á meðan á því stóð, bara þegar ég hugsa til baka.

Auðvitað spjaraði ég mig, og við gerðum það öll systkinin þrátt fyrir allt rótleysið, og óvíst að lífið hefði orðið betra þótt við hefðum aldrei flutt frá Akranesi. Kannski hefði ég orðið kennari á Akranesi og væri jafnvel forseti bæjarstjórnar þar í dag, eða kannski farið í bókasafnsfræði eins og mig dreymdi um. En aldrei að segja kannski ...