Tinder ... nei, takk

Dagurinn í dag fer í að gera himnaríki að mínu ... þannig séð. Þið vitið eflaust, kæru bloggvinir, að unga fólkið fleygir rusli í ruslafötuna án þess að horfa á hvert það lendir, það sprautar tannkremi ofan í skúffuna fyrir neðan vaskinn á baðinu, án nokkurrar miskunnar og ákveðið máttleysi kemur yfir annars verulega myndarlega húsmóðurina sem nú er búin að taka bæði ruslaskápinn og baðskúffuna ærlega í gegn, betur en nokkru sinni. 2020-hreingerning, heitir það á þessu heimili, því skápar og skúffur komu splunkný og sérsmíðuð hingað í stóru yfirhalningunni það ár og þessi svæði virðast orðin ný. Nú þarf ég að gefa bæði kommóðu og hillur, ásamt stórri leðurpullu sem var allt of stór í stofuna hér (fékk hana gefins) og stráksi heimtaði að fá að eiga ... en ekkert pláss heldur fyrir hana í litlu íbúðinni hans. Grisjunin er hafin, allt of mikið safnast hingað á örfáum árum, en ef / þegar ég flyt ætla ég bara að hafa það sem ég vil eiga ... losa mig við hitt sem safnast bara fyrir í haugum. Vonandi fer ég í sama gribbugírinn og ég var í 2020 þegar ég gaf hátt í helminginn af öllu sem ég átti í kringum endurbæturnar ...

 

Myndin tengist færslunni ekki á nokkurn hátt, villur í texta (grjóthaltu og fleira) og ljótt orðbragð ... en fyndin samt. Já, ég er manneskjan sem fer helst ekki inn í búðir sem heita t.d. Mamma Veit Allan Skrambann út af misnotkun á hástöfum. Ótrúlega margir staðir sem láta skiltagerðarmanninn ráða ... 

 

Stráksi malar af sælu og hamingju yfir nýja heimilinu, sem gleður fósturmömmuhjartað mjög. Öll sem þar vinna eru svo góð við hann svo hann mun blómstra. Vissulega tómlegt og skrítið að hann sé fluttur en hann er auðvitað ekkert farinn úr fjölskyldunni og mun t.d. halda jólin með okkur eins lengi og hann kærir sig um. 

 

Heyrði í gamalli og góðri vinkonu nýlega. Hún spurði hvort ég ætlaði ekki að skella mér á Tinder fyrst ég væri ekki lengur með fósturbarn. Hún hló að heigulsskapnum í mér þegar ég viðurkenndi fyrir henni að ég hefði aldrei skráð mig þar. (Prófaði einkamal.is í nokkrar vikur þegar ég var að verða fertug, og við það lauk æsku minni og sakleysi). Hún er ögn meiri hetja en ég og hefur alveg farið á nokkur stefnumót. Hún fór að hlæja þegar hún sagði það og sagðist ætla að kíkja í heimsókn til mín við tækifæri til að segja mér nokkrar góðar sögur af misheppnuðum stefnumótum. Þetta væri skrautlegur staður en hún ætlar samt að halda áfram að vera þar, sagði hún. Eitt sinn ákvað hún að hitta mann á veitingastað. Hann hafði verið mjög skemmtilegur á meðan þau spjölluðu saman á netinu svo hún hlakkaði til að hitta hann. Hún hvorki reykir né drekkur, svo það komi nú fram, en þegar þau voru nýsest við borðið rauk hann aftur út til að reykja. Svo drakk hann einhver ósköp af víni á milli þess sem hann fór út að reykja, sem var nokkrum sinnum á meðan þau borðuðu. Starfsfólkið horfði samúðaraugum á vinkonu mína sem sat meira og minna ein við borðið. Svo skildi hann ekkert í því að hún hafi ekki nennt að hitta hann aftur. Hann má þó eiga það að hann stakk ekki upp á við hana að skipta reikningnum í tvennt, eins og einn sem ég þekki gerði, konan sem hann fór út með, á bar, drakk bara kaffi en hann nokkra bjóra og vildi endilega að þau skiptu með sér reikningnum, sú kona hætti hreinlega að vera skotin í manninum fyrir vikið, hafði ekki átt von á svona ósvífni og nísku frá þessum glæsilega manni ... 

Svo heyrði ég af manni sem kynntist indælli konu, einstæðri móður, á Tinder og spjallaði mikið við hana á netinu. Hann var þrælspenntur fyrir henni og þau ákváðu að hittast eftir nokkurra vikna spjall. Hann ákvað að bjóða henni í rómantískan kvöldverð heima hjá sér og vandaði sig mikið við eldamennskuna. Kertaljós, rauðvín og góður matur. Hún mætti ... með börnin sín með sér, tvö eða þrjú, og sagði við þau: „Segið halló við nýja pabba ykkar.“ Maðurinn fór alveg í flækju en lét ekki á neinu bera fyrir framan börnin, fann meiri mat, lét rauðvín og kertaljós hverfa og þau borðuðu saman. Þegar þau voru farin heim talaði hann við hana og sagði að svona gæti hún ekki gert, þau væru í raun bara vinir, hefðu verið að hittast í fyrsta sinn og hún gæti ekki gert börnunum sínum þetta ... hann hefði ekki áhuga á að hitta hana aftur. Hún hundskammaði hann fyrir að gera börnum hennar þetta, þau hefðu hlakkað svo til að hitta nýja pabba ... Hún hafði víst spurt hann í fyrra spjalli þeirra hvort hann gæti hugsað sér að vera í sambandi með konu sem ætti börn, hann svaraði því til að börn væru ábyggilega ekki fyrirstaða ef hann væri ástfanginn, svona almennt, ekki börn konunnar, enda höfðu þau ekki hist þegar þetta barst í tal.

Ég vona að ég muni þessa sögu nokkuð rétt. Auðvitað er fullt af allílæ-fólki innan um en ég tek ekki sénsinn. Hugsa sér að hitta greindan, fyndinn og frábæran mann þar og svo tæki hann uppkominn börn sín með sér á stefnumót með mér ... og væri alltaf úti að reykja með þeim. Hvað myndi starfsfólkið á Galito halda?

 

Ég held frekar áfram að ná mér í menn í Einarsbúð á föstudögum á milli 18 og 18.30 við grænmetiskælinn hjá bananastandinum. Þar er oft ágætt úrval karla og erfitt að velja, en Akranes er frægt fyrir fjóra hluti, ekki bara þessa þrjá fyrstu: Fallegar konur, góðar kartöflur, æðislega fótboltamenn ... og suddalega sæta menn sem er það fjórða. Það er verið byggja á milljón hér svo piparjúnkur landsins, komið bara hingað í karladýrðina, svo er Einarsbúð alveg æðisleg að öðru leyti, ég fer varla í Costco lengur, því allt það besta þaðan fæst þar (nema gómsæta sítrónuformkakan).  

Furðuframboð, flutningar, fyllirí ...

Skilaboð í kvöld: „Ertu full? Mjög full?“ Ég dæsti og fór að hugsa. Hvað hafði ég gert systur minni fyrst hún dirfðist að ásaka mig um annað eins. Ég er ekki einu sinni hálfnuð með pínulitlu Beilísflöskurnar sem ég hrúgaði (tíu) í körfu í fríhöfninni eftir Glasgow-ferðina Á SÍÐASTA ÁRI. Þekkjandi þankaganginn áttaði ég mig á því að hún hélt að ég hefði drekkt sorgum mínum yfir því að vera orðin einsetukona í fyrsta sinn í sjö ár og einn mánuð. Jú, stráksi flutti nefnilega á besta stað í heimi í dag, fékk litla stúdíóíbúð í íbúðasambýli, með fæði og þjónustu, nálægt miðborg Akraness og hinni sundlauginni - og kvaddi himnaríki klukkan rúmlega tvö í dag. Þrír sérlega myndarlegir menn komu frá Akraneskaupstað til að aðstoða við að flytja rúmið hans (það þurfti að skrúfa höfðagaflinn af), einnig sjónvarpið stóra í stofunni sem ég gaf honum (eftir að ég hætti að nenna að horfa að mestu, eitt nægir) og fína tölvuleikjastólinn. Annað hafði hetjan hún systir mín (hún getur verið svo næs líka) aðstoðað okkur við að flytja og ganga frá í gær, sem gladdi skytturnar þrjár aldeilis svaðalega í dag. „Bara eitt rúm, sjónvarp og stóll? Jessssss,“ veinuðu þeir ofsaglaðir, enda frekar fúlt að hoppa margar ferðir upp á þriðju hæð og svo niður með kannski eitthvað þungt í fanginu. Það allra léttasta gleymdist nú samt, eða fjarstýringin að sjónvarpinu. Inga kom eins og frelsandi engill og aðstoðaði okkur með restina sem var nú ekki svo mikið. PS5 og annað slíkt sem mátti alls ekki flytja í gær ... Litla sjónvarpið úr herbergi stráksa flytur búferlum í Kópavog plús margar Syrpur en fram að sölu himnaríkis hef ég ágætis not fyrir aukaherbergi og hef einsett mér að breiða nokkuð úr mér. Vantar mig vinnustúdíó, íþróttaherbergi, kaffihússherbergi, kattasvítu? Ó, svo margir möguleikar ... svo skammur tími ...

 

Á meðan ég eldaði síðustu kvöldmáltíðina í gær, heyrði ég hljóð sem gátu ekki táknað annað en að stráksi léti eins og bestía eða óhemja (orðin sem mamma notaði í denn á okkur). Gemsinn hans hafði frosið. Ég hækkaði ögn röddina, bað hann að koma með ónýta drasl-ógeðs-ömurlega gemsann, ég skyldi redda málum. Hafði gúglað: Frozen iPhone X og fékk upp fína skýringarmynd.

Ýtið á hækka-takkann og sleppið, ýtið á lækka-takkann og sleppið. Ýtið síðan á slökkva-takkann (hægra megin) og haldið honum inni þar til eplið sést.

 

Þetta snarvirkaði, stráksi tók gleði sína og heldur að ég sé símasnillingur, klárari en Davíð frændi jafnvel ... Mér datt ekki í hug að leiðrétta það.

 

Stráksi (20) var hjálplegur og alveg sáttur við allt saman þótt hann hafi ætlað að búa hjá mér alla vega til 57 ára aldurs, hafði sagt það síðustu árin. Það hefði svo sem verið kúl fyrir mig að verða hátt í hundrað ára, ég meina sjötug, orðið að halda mér á lífi og vera eldhress sem fósturmamma, og stórgræða í leiðinni t.d. með því að missa ekki af því þegar Georg litli tekur við sem konungur í Bretlandi og þegar Pútín verður kjörinn forseti í fimmtugasta skiptið og ... alls konar. Talandi um það ... Hver ætli verði næsti forseti Íslands? Þetta er furðulegasti aðdragandi forsetakosninga sem ég man eftir ... með ólíkindum, eða var þetta kannski svona fyrir átta árum og ég fljót að gleyma? Fólkið á fb segir að Gnarrinn taki þetta auðveldlega ... að Katrín sigri ef hún býður sig fram ... að auðvitað verði Baldur forseti ...

Bara svo innilega leiðinlegt að sjá sumt fólk sem heldur t.d. með ónefndum frambjóðanda, rakka niður aðra frambjóðendur. Ég veit ekkert um viðkomandi, minnir bara að hann aðhyllist samsæriskenningar en væri frekar til í að vita meira um hann en eitthvað ljótt um hina. Mér hefur samt þótt prúðmennskan almennt ríkjandi nema þarna hjá þessum fyrrnefndu.  

 

Verkefni eru næg þótt elsku fóstursonurinn sé fluttur ... svo sennilega breytist ég, í öllum þessum friði sem mun áreiðanlega ríkja hér, í algjöran vinnualka sem lyftir sér upp með því að snúa höfðinu stöku sinnum til hægri þegar öldurnar eru sem háværastar við Langasandinn. Ein brimskvetta á við besta samkvæmislíf. Kaffi og kettir á kantinum ... dásemd. Svo þarf einhver að finna upp Eldum hollt fyrir einn-heimsendingarþjónustu (með engum hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum ... ég mun seint fyrirgefa Eldabuskunni fyrir að troða RÚSÍNUM í brokkolísalatið án viðvörunar og kaupi tæplega páskaegg frá vissu fyrirtæki aftur út af verulegum rúsínuhremmingum páskana 2024).

Óvænt viðreynsla, páskaeggjarugl og strætósvik

Tungumálakunnátta er ótrúlega mikilvæg, það sannaðist í gærmorgun svo um munaði. Við stráksi vorum á leið í strætó, fermingarveisla klukkan þrjú og svo páskamáltíð hjá Hildu daginn eftir. „Góðan dag,“ sagði ég við manninn sem kom út með rusl um leið og við. Stráksi henti poka frá okkur og sagði svo „Djin dobre“ við manninn - sem er góðan daginn á pólsku. Sá gladdist, enda pólskur, og til að gleðja hann enn frekar benti ég út á stoppistöð og sagði: „Átóbúss, Reykjavík,“ og benti á okkur stráksa og svo í áttina að strætóstoppistöðinni á Garðabraut. Glöggir blogglesendur átta sig sennilega á því að átóbúss er pólska orðið yfir strætisvagn.

„Ha! Eruð þið að fara til Reykjavíkur?“ spurði pólski frábæri granni minn til sautján ára. Við héldum það nú, Reykjavík, Kópavogur, skiptir ekki máli, hugsaði ég en minntist blessunarlega ekki á Kópavog. Við glöddumst óheyrilega þegar hann sagðist líka vera á leið í bæinn og hvort við vildum ekki fá far. Þegar leið 57 var að nálgast Mosfellsbæ ókum við eins og almennileg fólk á drossíunni að húsi systur minnar í Kópavogi ... þar sem granninn henti okkur stráksa út á ferð til að hjólkoppunum yrði ekki stolið. „Ránið var í Hamraborg!“ reyndi ég að hrópa, „alveg í sjö mínútna akstursfjarlægð héðan,“ en granninn hélt öskrandi beinustu leið í öryggið í Breiðholti, með allar dyr læstar. Ég reyndi að vara hann við hinni tiltölulega nýlegu sérsveit Ríkislögreglustjóra sem gasar, handtekur og gargar á allt útlenskt, ýmsar mæður, konur yfir sjötugt og suma á Toyotu, hefur mér skilist. En granninn uppfyllti svo sem bara tvennt af þessu. Og svo var örstutt í Breiðholtið svo hann slapp alveg örugglega.

 

„Gleymduð þið páskaeggjunum ykkar heima?“ sagði systir mín skelfingu lostin.

„Það koma samt alveg páskar,“ reyndi ég að ljúga ... en eftir frábæru fermingarveisluna sem fór fram nánast í Salalaug (efri hæðinni) stoppuðum við í verslun á heimleiðinni. Tvö páskaegg þurfti að kaupa til að kæmu páskar. Ég keypti mér rísegg númer fjögur og draumaegg númer fjögur handa stráksa. Þetta var annað páskaeggið mitt en fimmta hans stráksa sem hafði fengið tvö í afmælisgjöf og unnið eitt í bingói í skólanum. 

 

Í morgun þegar systir mín rétti mér páskaeggið mitt áttaði ég mig ekkert á því að þetta væri rísegg númer níu ... og hakkaði hluta þess í mig í morgunverð. Sjá mynd af málshættinum þar. Heimilismeðlimur á unglingsaldri átti víst að fá það páskaegg. Þetta var einn allra besti bröns sem ég hef fengið. Óborganlegur skelfingarsvipurinn á systur minni gerði þessi tilvonandi níu aukakíló mín alveg þess virði þegar hún uppgötvaði mistök sín. Betri gat páskadagur varla orðið. Svo biði mín hvítt páskaegg í himnaríki um kvöldið ... ef ég kæmist heim. Spáin var helst til of spennandi fyrir suðvesturlandið líka en þó engar gular viðvaranir.

 

Lambalærið í kvöld var ekki bara gott, heldur stórfenglega gott. Matur klukkan átján og strætó klukkan tuttugu, það var mergjuð áætlun. Ég fylgdist í laumi með rokkandi hviðum (32-37 m/sek) og tilkynningum á Klapp-appinu ... stressuð vegna kattanna. Maturinn myndi ekki duga þeim mikið lengur en út kvöldið, kattahvíslarinn minn fyrir vestan á Aldrei fór ég suður og Inga í sjóðheitu loftslagi (15-20°C, hugsa ég, aumingja hún, mætti ég frekar biðja um -2°C ... feels like -11°C).

 

Davíð skutlaði okkur í Mjódd kl. 19.45. Ég hafði fylgst með leið 57 annað slagið akandi alla leið frá Borgarnesi og var því nokkuð viss um að áttavagninn færi, eða 19.59-vagninn. Engin tilkynning á klappinu um að fyrri kvöldferðin færi ekki vegna veðurs. Svona tíu mínútur í átta sá ég mér til furðu að leið 57 var komin í Mosó og stefndi nú til Akraness aftur ÁN VIÐKOMU Í MJÓDD!!! Og án okkar stráksa. Hviður voru vissulega í 37 m/sek þá en lækkuðu svo niður í 32 nokkru seinna. Þetta er ekki heigulsskapur hjá Strætó bs. Fyrirtækið er ótryggt ef eitthvað kemur fyrir vagn og farþega þegar hviður fara yfir 30 m/sek. Ég var samt mjög spæld. 

Hvað er þetta? sagði ég greindarlega við frænda, nú þyrfti ég sennilega að auglýsa eftir fari með einhverjum á leið á Skagann. Mér datt ekkert annað í hug. Dýravinurinn knái sagði: „Ég nenni ekki að bíða eftir vagni sem fer í öfuga átt,“ svo ók hann af stað áleiðis til Akraness. Við stráksi bókstaflega möluðum af feginleika fyrir hönd Kela, Krumma og Mosa. Það er vissulega ólíkt mér að vera ekki með plan B fyrir kettina, skilja eftir enn meiri mat en þarf og stóra skál fulla af vatni í eldhúsvaskinum ef rafmagnið færi nú af og stóri vatnsbrunnurinn myndi hætta að virka. Mögulega í fyrsta sinn sem ég gerði það ekki.

 

Myndin sýnir hvernig Strætó bs fór með okkur. Nákvæmlega ekkert að finna um að ferðin kl. 19.59 félli niður, bara gert ráð fyrir gáfuðum farþegum eins og mér, sem fyndi sjálf út úr þessu. 

- - - - - - - - - - - - 

Ef ég væri ekki svona fróm manneskja (sem ég varð eftir að ég hlustaði á Die Sieben Worte Jesu Christi am Kreuz eftir Heinrich Schütz sem feisbúkkvinur með þennan fína tónlistarsmekk deildi á föstudaginn langa) hefði ég flissað glaðlega en örlítið hlessa yfir algjörlega óvæntri viðreynslu á Snappinu aðfaranótt páskadags (skömmu eftir miðnætti). Sá að einhver maður, undir algengu íslensku föðurnafni, hafði sótt um snappvinskap við mig þar og ég samþykkti því þetta hlaut að vera bróðir vinkonu, gamall vinnufélagi eða skólabróðir - og átti ekki von á að birtist í hvelli eftir samþykkið: 

„Hæ, hvað ertu gömul?“

„Ég gæti verið amma þín.“ (Virkaði eins og spurning frá 14 ára strák og ég vildi bara losna við hann) 

„Láttu ekki svona, ég er þrítugur, en þú?“ 

„Ok, ég er xx.“ (Sagði réttan aldur minn sem sést eingöngu á prenti á afmælistertu minni í ágúst ár hvert, ég varð samt að fæla barnið frá)

„Ég er að leitast eftir eldri glæsilegum konum. Þær eru langbestar. Hvernig lítur þú út, ef mér leyfist að spurja? Ertu gift?“

„Ég er harðgift,“ hvæsti ég grimmdarlega með fingrunum.

„Ég er það líka. Hef gaman af því að leika mér.“ 

Svo tók ég skjáskot af samtali okkar, bara til að Hilda systir tryði mér, hún heldur að ég eigi ekki nokkurn einasta séns lengur, ég er svo miklu, miklu eldri en hún og á að auki þrjá ketti. 

„Mikið er lúalegt af þér að taka skjáskot!“ (Hann var samt ekki undir nafni svo ég hefði aldrei getað fundið hann (og kýlt)).

Mig langaði að svara: „Mikið er lúalegt af þér að svíkja konuna þína svona, farðu til fjandans!“ en nennti ekki að eyða tíma í að skrifa það á símann, henti ótrúa drengnum bara út og sendi konunni hans samúðarstrauma með hugarorkunni. Næsti gaur sem sótti um vináttu við mig, níu tímum síðar, fékk bara hnuss og nú í þessum skrifuðum orðum er einhver annar gaur sem vill verða vinur minn.

 

Er einhver „viðbjóðsvika“ í gangi þar sem atast er í siðprúðum kerlum? Og þetta „leitast eftir“ - sko, við leitumst við að t.d. svíkja ekki maka okkar með því að reyna við síðmiðaldra glæsikvendi. Og þetta „eldri“ glæsilegum konum, það myndi enginn mannlegur máttur geta veitt mig með slíku orði, „ég er trylltur í gamlar skrukkur, óður í kerlur krumpaðar í framan ...“ Falla konur fyrir slíku? Ég myndi falla kylliflöt fyrir manni sem segði að ég væri sjúklega sæt og svakalega gáfuð og heillandi og fyndin, vel lesin, kynni nánast öll póstnúmer, væri sannur matgæðingur (eða mjög lítið fyrir gamaldags íslenskan mat), héldi með réttu liði í enska, væri með svívirðilega góðan tónlistarsmekk og annað í þeim dúr. Hann hefði reyndar náð mér strax með „sjúklega sæt“.

 

P.s. Hvað er eiginlega í gangi? Það getur bara ekki verið að súkkulaðiRÚSÍNUR flokkist sem tilhlýðilegt og gómsætt innvols sem setja má í páskaegg?