Dularfulla After Eight-ið og sögulegur samningur við strætóbílstjóra

Hef ekki komið í Ártún í lengri tíma. Það var ósköp gaman að rifja upp gamlar minningar með því að hoppa út úr leið 18 þar, hlaupa niður milljóntröppurnar, fara undir brúna og þjóta upp lúmsku brekkuna. Fór létt með þetta allt saman, enda lítill snjór núna, bara rigning. Skrýtið að standa síðan í tíu mínútur á algjörlega mannlausri stoppistöð sem er yfirleitt full af fólki.

Bílstjórinn sem ók fjögur-strætó frá Mosó var hress að vanda. Sagði mér að ég hefði misst af Slade-lagi, C´mon feel the Noise, og fleiri góðum í útvarpinu, jú, við höfum sama tónlistarsmekkinn. Hann bað mig um að gera sér greiða. Hann nennir ekki að lesa Harry Potter sjálfur og spurði hvort ég væri ekki til í að segja honum hvað hefði gerst á þessum fyrstu 200 blaðsíðum sem ég er búin með. Frá Kollafirði og að Kjalarnesi sagði ég honum það helsta í stuttu máli. Hann er sem sagt kominn á samning, fær að vita allt jafnóðum alveg til enda. Sat beint fyrir aftan hann og gat talað frekar lágt. Ásta er gjörsamlega áhugalaus um Potter og afplánaði þetta með mæðusvip en ég veit ekki um strákinn sem sat við hlið okkar hinum megin við ganginn. Hann hélt alla vega ekki fyrir eyrun. Bílstjórinn keyrði eins og engill alla leiðina, með hunangsblíða rödd mína í eyrunum mestallan tímann!

Við Ásta verðlaunuðum okkur fyrir ... uuuu, góða frammistöðu í vinnunni ... og fengum okkur kaffi og köku í Skrúðgarðinum, sátum úti og nutum sólarinnar, það er nefnilega sól á Skaganum. Stelpurnar á kaffihúsinu vita orðið nákvæmlega hvernig ég vil hafa latte-inn minn; ekki sjóðheitan og enga froðu, takk! Kaffið var líka fullkomið! Keypti græna kortið en þegar ég ætlaði að kippa því með voru svona milljón útlendingar sem biðu eftir afgreiðslu svo að ég sæki það bara á morgun.

Mía systir og Sigþór vildu endilega verðlauna mig fyrir að passa Bjart svona vel. Þau færðu mér After Eight ... og ég sem er hætt að borða sælgæti fram að afmæli ... AE-pakkinn lá heillengi (alla vega í tíu mín.) við hliðina á Harry Potter-bókinni eftir að Bjartur var farinn og ég vissi ekki fyrr til en allt í einu var búið að opna hann og troða nokkrum aftereitum upp í mig. Ég þorði ekki að berjast á móti. Sólin bræddi súkkulaðirestina í dag og ég mátti horfa á pakkann fljúga inn í ísskáp þegar ég kom heim úr vinnunni. Mikið verður gott að klára þessa galdrabók, þá verður lífið eðlilegt á nýjan leik og skemmtilegt meinlætalífið hefst í himnaríki.  

Þriðjungur af Potter, draugahræddur miðill og fleira ...

Búin með næstum 200 síður af Potter, bara 400 eftir, mikil spenna, verst að Monk og 4400 tefja helling. Það var bjartsýni að ætla að ljúka bókinni yfir helgina. Bjartur er farinn heim og nú er loksins opið út á svalir, Tomma og Kubbi til mikillar gleði. Þetta var eins og í Formúlunni ... hálfri mínútu eftir að kettirnir komust út á svalirnar fór að rigna! Í stað þess að skauta um allt komu þeir bara aftur inn, frekar spældir. Rosalega var þetta annars spennandi Formúla!

Sá auglýsingu í sjónvarpinu um að þátturinn Ghost Whisperer hefjist aftur á kellingasjónvarpsdaginn og verður á eftir Opruh og Riches. Medium var ágætur þáttur en GW ekkert spes. Mér fannst skrýtið að kona sem hefur séð dedd pípol alla sína tíð verði alltaf jafnhrædd í hvert skipti sem einhverjir draugar birtast henni. Kannski er það til að hún geti sett sexí hræðslustút á varirnar.

Fór ekkert austur í sumarbúðir um helgina en heyrði í Hildu áðan. Allt gengur mjög vel og einstaklega skemmtilegir og góðir krakkar núna (eins og alltaf). Strákur, sem hefur ekki komið áður í Ævintýraland, átti ekki orð yfir matinn. „Vá, það er BARA góður matur hérna, svona matur sem börn vilja!“ sagði hann steinhissa eftir að hafa fengið pítsu, kjúkling, vöfflur með súkkulaði og rjóma og margt fleira. Ellý hefur verið að teikna GEGGJUÐ tattú á krakkana. (www.sumarbudir.is, 6. tímabil) Hlakka til að fara þangað um verslunarmannahelgina en þá verður unglingatímabilið, 12-14 ára. Strákarnir eru alltaf nokkuð færri en stelpurnar og fá svo mikla athygli frá stelpunum að þeir koma heim breyttir menn, öruggari með sig og montnari, eftir vikuna.  

Hilda verður í fríi í viku, frá og með næsta þriðjudegi og vá, hvað við ætlum á Harry Potter-myndina! Ætla líka að reyna að draga hana á Die Hard IV.

Aldrei framar tíu tíma bíóferð, Akranes-Rvík-Akranes með strætó. Hef ekki enn tekið Da Vinci lykilinn í sátt síðan í fyrra þegar það tók okkur erfðaprinsinn næstum hálfan sólarhring að fara á hana. 

Eru þetta ekki flott tattú? 

Mikið haft fyrir Harry Potter

Dagurinn hófst ótrúlega eðlilega og það var ekkert sem bjó mig undir þær miklu hremmingar sem síðar gerðust þar sem lögreglan, kattagras, matvörur með sjálfstæðan vilja, Skessuhorn og Harry Potter komu við sögu. Þetta byrjaði allt ósköp sakleysislega með símtali.
„Penninn, góðan dag!“
„Góðan dag, hvað verður opið lengi í dag?“
„Til klukkan tvö.“
„Eigið þið nýju Harry Potter-bókina?“
„Já.“

Ég tölti af stað, alveg að drepast í bakinu sem ég hefði átt að líta á sem aðvörun. Nei, ég óð beint út í skelfinguna. Nokkur fjöldi fólks var í bókabúðinni. Ég leit í kringum mig og sá nokkrar gamlar Potter-bækur í hillu og eina splunkunýja sem ég greip feginsamlega. Tók einnig Skessuhorn, hið frábæra vikublað Vestlendinga, og bjó mig undir að borga. Einhver hrollur fór um mig svo að ég fór aðra leið heim, gekk framhjá apótekinu og stóðst freistinguna að fara þar inn, fór Arnarholtið og horfði á gamla æskuheimili mitt, skærgult á lit en samt ótrúlega ógnvekjandi. Skagabrautin var mannlaus sem var frekar skerí. Sundurlausar hugsanir þutu í gegnum höfuðið og ein sat þar föst. Kattagras fyrir Tomma og Kubb! Einmitt það sem hefur lengi vantað fyrir innikettina mína. Ég áttaði mig svo á því á leiðinni í Krónuna að ef undirgöng væru undir gamla Skaganesti hefði gönguleið mín verið eins og rembihnútur.

Til að styðja við bakið tók ég innkaupakörfu (göngugrind) og gekk óhrædd inn í Krónuna. Ætlunin var að kaupa kattagras fyrir 129 krónur, ekkert meira þótt það væri reyndar svolítið tómlegt í ísskápnum þar sem ég komst ekki í Einarsbúð í gær. Í búðinni fóru undarlegir atburðir að gerast. Ýmsar matvörur duttu ofan í körfuna, chili-pipar, hvítlaukur, tilbúinn fiskréttur, mjólk, skyr, jarðarber og annað sem ég myndi aldrei í lífinu kaupa. Ég hristi Potter-bókina reiðilega en allt kom fyrir ekki. Galdrarnir kostuðu mig rúmlega 6.000 krónur. Þá var hryllingurinn bara rétt að hefjast. Óþægileg en ókeypis plastpokahöldin skárust svo í lófana að ég þurfti nokkrum sinnum að gera hlé á leið minni heim til að pústa og leyfa mislitum höndum mínum að anda. Hvar eru Þrestir á rauðum jeppum þessa heims þegar þeir eiga að vera úti að rúnta og hjálpa bloggvinkonum sínum heim með vörur? Þetta var orðið þvílíkt lögreglumál að ég nötraði af þreytu þegar ég staulaðist inn úr dyrunum. Setti kælidótið inn í ísskáp af veikum mætti og bjó mér til róandi latte sem ég er að drekka núna. Þegar ég var að skola mjólkurkönnuna sá ég tvær löggur (sjá sönnun á mynd) út um eldhúsgluggann. Það verður sko bið á því að ég hætti mér út um helgar, hvað þá að ég kaupi næstu bók með Harry Potter!

Sósuskortur, spennusögur og nýr, undarlegur útlitsgalli

Loksins komst ég í strætó í dag. Hafði rúman hálftíma til umráða eftir lendingu í Mosó og hvað gera konur þá? Nú auðvitað fara þær í KFC og kaupa Zinger-salat ... mér finnst það svo gott. Gat þó ekki torgað nema helmingnum þar sem bara einhver hryllingssósa var til út á salatið, Honey Mustard-uppáhaldssósan búin. Svona gerir maður ekki þreyttri og svangri Skagakonu.

Vonaði að Tommi væri á vaktinni en ég er alveg komin út úr vaktaplönum strætóbílstjóranna eftir allt þetta rand á einkabílum undanfarið. Tommi keyrir líklega um helgina. Kom of seint heim til að geta horft á boldið á Stöð 2 plús ... en það gerist hvort eð er allt svo löturhægt þar, líklega nægir að horfa á fimmtudaginn næsta til að ná auðveldlega þræði margra daga. Ekki séns að ég nenni að horfa á þættina endurtekna eftir hádegi á morgun. Þá er nefnilega tímataka í Formúlunni! Hver lendir á ráspól? Spenna, spenna!

Fyrir einhverjum vikum kom út kiljan Þrír dagar í október. Hún er eftir Fritz nokkurn Jörgensson. Sagan fór svolítið hægt af stað þannig að ég sat ekki stöðugt við hana ... fyrr en líða fór á, þá negldi ég hana á tveimur kvöldum og ætlaði ekki að tíma að gera hlé til að fara að sofa. Steingerður mælti líka með henni sem hvatti mig til dáða. Þetta er splunkunýr spennusagnahöfundur sem lofar góðu.
Nú er ég að lesa svona Da Vinci bók um starfsmann Rannsóknarréttarins sem er í leynilegum erindagjörðum til að hafa upp á Predikaranum. Sjálfur Leonardo Da Vinci er persóna í bókinni. Með rigningunni kom eirðin og stefnan er að gera skurk í lestri um helgina.  

Hvað mynduð þið segja ef ég opinberaði það hér og nú að ég þjáðist af stórfelldum útlitsgalla? Hægri höndin á mér (og handleggurinn) er nokkuð brún, á meðan sú vinstri er bara ljósbrún, eiginlega ljósdrapplituð.

Til að enginn taki eftir þessu væri t.d. snjallt að hafa aðra höndina á sífelldri hreyfingu en það gæti þó hrætt fólk. Hvernig getur svona gerst? Sólin skín vissulega meira á þá hægri þegar ég sit við tölvuna heima í sólskini en ég hélt ekki að væri hægt að verða brúnn í gegnum glerrúðu og ekki hef ég haft hægri handlegginn út um bílgluggann hjá Ástu eða Birki ... Allir sem ég þekki eru jafnbrúnir, hvað er eiginlega í gangi? Næstu sólböð verða framin í langerma bol öðrum megin og stutterma hinum megin. Hver veit nema það verði nýtt trend.

Kynslóðabilið

Þar sem við vinnum mörg saman í opnu rými heyrist allt sem sagt er nema fólk lækki sig um nokkur desibil ... sem er yfirleitt gert til að halda vinnufriðinn. Einhverra hluta vegna kom nafnið Jón Múli upp í vinnunni í gær. Ung blaðakona spurði í sakleysi sínu hvort þessi Jón tengdist kannski Múlakaffi. Þetta fannst fólki fyndið.

Ég man vel eftir Jóni Múla í morgunútvarpinu og ýmsu öðru auðvitað, t.d. þegar breytt var yfir í hægri umferð 1968. Ein fyrsta minningin var þegar ég var fimm ára og mátti ekki tala því að verið var að segja frá því í útvarpinu að John F. Kennedy hafði verið myrtur ... Man meira að segja hvar útvarpið, stóra mublan, var staðsett og hvar ég stóð á meðan foreldrar mínir sátu límdir við tækið. Ja, hérna hvað tímarnir hafa breyst. Þetta sannfærði mig enn frekar um að best sé að hafa góða aldursblöndu á vinnustöðum þar sem þekkingar og reynslu er þörf. Held nefnilega að blaðakonan unga viti heilmargt sem mun meiri reynsluboltar en hún hafa ekki hugmynd um.

Þessi rigning, þessi Jimi, þessi Bjartur ...

Rosalega er ég eitthvað orðin þreytt á þessarri rigningu, en þið? Hmmmm ... Nú mætti rigna duglega í svona tvo daga til að bleyta jörðina, vona bara að þetta verði ekki lárétt regn að sunnan til að ég lendi ekki í Nótt hinna 30 handklæða einu sinni enn. Síðan má þetta sumar bara halda uppteknum hætti. Endurtaka væna rigningu í ágúst og síðan væri fínt að fá hitabylgju í kjölfarið. Þá hverfa allir geitungar áður en þeir taka sín árlegu geðillskuköst.

Fékk far í bæinn með Ástu í morgun. Við hlustuðum á dúndrandi tónlist Jimi Hendrix á leiðinni. Hvernig ætli hinum rúmlega tvítuga, virðulega sjúkrahússtarfsmanni Birki hafi liðið í aftursætinu þegar kerlingarnar fyrir framan hann stundu af hrifningu yfir gítarsólóunum og hristu hausana í takt? 

Held reyndar að Birkir sé kúl og löngu kominn yfir að skammast fyrir hegðun annarra. Þegar hann lagðist á bílgólfið held ég að ástæðan hafi verið, eins og hann sagði, að það færi betur um hann þar en í sætinu.

Bjartur heldur ósvífninni áfram og má segja að hann haldi rólegu, gömlu og værukæru kisunum mínum í heljargreipum. Gerir sér að leik að nálgast þær ógnandi til að fá spennandi viðbrögð. Kubbur hvæsir grimmdarlega en kjarkurinn hennar og gribbuskapur hefur rénað með aldrinum. Tommi vælir bara aumkunarlega og kvartar yfir þessum stælum Bjarts í sumarbúðum, hann væri til í að leika sér, nennir ekki svona : "Ég Tarsan, þú aumingi!"-leikjum. Sigþór, "pabbi" Bjarts hefur komið tvisvar í heimsókn til að sannfæra strákinn sinn um að þessum húsaviðgerðum sé nú alveg að ljúka og hann geti komið heim um helgina. Ég á eftir að sakna Bjarts, enda dásemdarköttur, en mikið held ég að Tommi og Kubbur verði fegin eftir nokkra daga. Sérstaklega Kubbur, hún er góð við mannfólkið en lítið um ókunnuga ketti, öfugt við Tomma sem er spenntur fyrir öllu sem hreyfist, líka ryksugunni.

Afmælisgjafir, bold-skýrsla og viðhald í himnaríki

Þar kom að því, nú er loksins komið viðhald í himnaríki. Hann er ljós yfirlitum, þögull, interísant, umlykjandi og með einn fótinn styttri en hina. Inga vinkona skutlaði mér með hann upp á Skaga. Ég á engin verkfæri af viti til að lengja stuttu löppina, bara skrúfjárn, hamar og töng finnst í himnaríki. Jamm, þetta er Lazyboy-stóllinn langþráði, lítill, drapplitur og bara ágætur, en vantar skrúflykil til að laga löppina. Inga kemur með hann í næstu heimsókn.
Fékk löngun í svona stól þegar ég sá stólinn hennar Nönnu Rögnvaldar í Þorláksmessuboðinu síðast. Ég hélt áður að allir leisíbojar væru algjörar hlussur og tækju álíka pláss og flyglar.

Ég held ég elski hann Magnús, Akureyring, vin og bloggvin. Hann sendi mér í pósti Rick Wakeman-plötuna um Arthúr konung, þessa sem ég hef leitað að undanfarið en ekki fundið ... og ekki bara hana, heldur líka gömlu uppáhaldsmyndina mína síðan ég var lítil; Sound of Music. Snemmbúin afmælisgjöf, segir hann. Ég var ekki næstum því búin að tilkynna á blogginu að ég ætti allt og þyrfti engar afmælisgjafir, heppin. Hann hefur eflaust frétt af tertunni 2001 ...

Ridge á ansi bágt núna. Taylor, konan hans, kyssti nefnilega slökkviliðsmanninn eftir að hafa hringt í Ridge og Brooke svaraði í símann og sagði: „I love you too.“ Hélt að þetta væri Ridge. Nick hamast í Bridget og segir að þau geti víst verið hamingjusöm saman þótt hann elski mömmu hennar. Bridget segir: „Þú elskaðir mömmu á undan mér og ég get ekki keppt við það, þú elskar hana meira en mig.“ Stefanía ætlar að hugsa um Bridget og barnið og rífst nú við Brooke sem fer síðan beint og klagar í fyrrum eiginmann sinn, Eric, pabba Bridget, sem er líka fyrrverandi maður Stefaníu, mömmu Ridge, fyrrum hönks þáttarins áður en Nick tók við hlutverkinu. Eric segir Brooke að hann sé löglega skilinn við Stefaníu og hún megi fara til fjandans. Þátturinn endaði á því að Bridget sagði Nick upp!

Ástarsaga að morgni og upprisa hunds a la EHÁ

Fékk far í bæinn með Birki og Ástu ... jú, einmitt, sögupersónunum úr unglingabókinni þarna ... Það var svo gaman hjá okkur á leiðinni að Birkir bíleigandi móðgaðist ekkert alvarlega þótt Yaris-dolla þyti fram úr drossíunni hans. Bylgjan var á og  í einkabíl er hún ekki jafnbráðaofnæmisvekjandi og í strætó. Við meira að segja skellihlógum að fyndni útvarpsfólksins. "Hvað er hraðfiskibátur?" "Hmmm, er það ekki bátur sem veiðir tilbúna fiskrétti?"

Æ, ég er svo veik fyrir aulabröndurum ...

Birkir ók mér upp að dyrum í vinnunni, þessi elska. Vel þegið svona einu sinni að þurfa ekki að klöngrast, ég meina svífa léttilega, upp brekkuna. Svo bara datt ég ofan í VINNU strax upp úr hálfátta í stað þess að byrja á því að blogga ... vildi koma tveimur greinum sem ég vann í gær í prófarkalestur sem allra fyrst. Bjóst hálfpartinn við því að sjá starfsmenn DV húka við dyrnar, svona miðað við fréttir morgunsins en við erum að sameinast þeim. Ef þannig færi að nafn okkar breyttist í DV get ég loksins farið að nota gömlu pappírspressuna mína sem á stendur: Guðríður - DV. Indæll maður hjá Álfasteini vildi endilega gefa mér slíkan stein/pressu fyrir 20 árum þegar ég vann hjá DV. Fer ekki lífið í hringi?

Elías Halldór Ágústsson samdi nýja trúarjátningu og birti á Moggabloggi sínu í gær. Ég stal henni miskunnarlaust ... maðurinn er snillingur:

„Ég trúi á Lúkas, hans einkahund, Drottinn vorn, sem mærður var af Barnalandsmömmum, píndur á dögum Moggabloggsins, sparkaður, dáinn og urðaður, steig niður til heljar, reis á þriðju viku upp frá dauðum, situr ofan Akureyrar og mun þaðan koma að dæma plebba og fávita.“

Tækjatröll inn við beinið

Smá sólarleysi er vel þegið eftir síðustu vikurnar, alla vega þegar setið er við suðurglugga og unnið, segi nú ekki annað. Sit með latte og er að ljúka við djúsí lífsreynslusögu. Er orðin það klár að búa mér til latte að ég þurfti ekkert að kíkja á leiðbeiningarnar. Þetta er frekar flókið ferli. Ýtt á ýmsa takka, skrúfað frá frussi, gufu hleypt út með látum og alls kyns svoleiðis. Æ, þetta er kannski ekkert svo flókið þegar maður er búin að læra þetta. Hræðslan við að hávær, hvæsandi vélin springi hefur líklega þessi áhrif.
Man þegar ég stillti einu sinni vídeótæki fyrir Hildu. Gat valið um leiðbeiningar á úrdú, finnsku eða serbó-króatísku, minnir mig. Það þurfti að ýta á suma takkana saman, standa jafnvel á öðrum fæti og góla ... og þetta tókst fyrir rest og Hilda hafði aldrei átt jafnvel stillt vídeótæki.  

Er búin að komast að því að ég á ekki mjög heimaríka ketti. Tommi og Kubbur ganga varkár um himnaríki, þó hætt að vera í felum, og gestakötturinn er hnarreistur og urrar bara ef einhver er með kjaft! Það eru engin slagsmál og læti en sjokkerandi feluleikur Bjarts fer illa með taugakerfi mitt, held alltaf að hann hafi hoppað út um glugga ef ég finn hann ekki strax. Passaði nefnilega einu sinni kött þegar ég bjó á Hringbrautinni og hann hoppaði (eða datt) niður í snjóskaflana af annarri hæð. Fyrrum samstarfskona mín býr hinum megin við Hringbrautina og hafði tekið eftir þessum ketti fara yfir þessa umferðargötu, sikksakka til skiptis og var orðin frekar stressuð. Tveimur dögum seinna náði hún honum og kom til mín, ég hafði vitanlega auglýst eftir honum í Morgunblaðinu. Það urðu miklir fagnaðarfundir hjá þeim Tomma. Þeir urðu perluvinir og leikfélagar stuttu eftir að hann kom í pössunina. Skömmu seinna flutti Högni til Danmerkur og hefur það víst ótrúlega gott þar. Eigendurnir fengu ekkert að vita fyrr en eftir að hann var fundinn, voru í útlöndum og fréttu ekkert.  

Horfði loksins á Hugh Grant-myndina í gær og hún var ósköp sæt. Stefni að því að sjá Apocalypto í kvöld, það mæla allir með henni.

P.s. Væri ekki bara svolítið flott ef Valsmenn tækju Landsbankadeildina? Veit að það yrði mikil hamingja í Efstasundinu ... sei nó mor. 

Af hvölum og köttum

Flýtti mér heim með fyrsta strætó eftir síestu vagnstjóranna, spennt að vita hvernig kattasambýlið hefði gengið fyrsta daginn. Ef ég hefði ekki skilið alla glugga eftir harðlokaða væri ég núna að leita að Bjarti ÚTI. Hann var hvergi sjáanlegur og kom ekki þótt ég kallaði. Hann birtist loksins malandi og ánægður með að sjá frænku. Nú víkur hann ekki frá mér. Hann hefur m.a. legið í glugganum við hliðina á mér, á lyklaborðinu og nú ofan á dagblöðunum í dag sem eru ofan á skrifborðinu.
Þrátt fyrir geigvænlegan hita í himnaríki bjó ég mér til heitan latte ... akkúrat það sem þurfti. Hefði farið í Skrúðgarðinn ef áhyggjur af kisunum hefðu ekki komið til. Þær voru óþarfar.

Gaf Tomma og Bjarti smá blautmat (jólamat) til að þeir gætu sameinast um eitthvað skemmtilegt (Kubbur borðar ekki svona) ... en þegar Bjarti fannst Tommi kominn of nálægt sér urraði hann og slæmdi loppunni í hann. Aumingja Tómas hefðarköttur flúði undir eldhúsborð, grútspældur út í þennan fyrrum leikfélaga sinn. Ástandið verður orðið gott á morgun eða hinn, ég er viss um það.

Niðri á Langasandi lá lítill hvalur, hálfur uppi á landi og hálfur í sjónum. Mjög skrýtið hvað fólkið á sandinum kippti sér lítið upp við þetta. Það var ekki fyrr en ég miðaði stjörnukíkinum á gripinn að ég sá að þetta var uppblásið leikfang, svona míní-keikó. Hann sést á myndinni, er í sjónum fyrir aftan Bjart, rétt við hausinn á honum.