Fyrsti í kaffi, þriggja hunda klapp og sukk í bókabúð

Það var eiginlega sorglegt að ganga út í Kaju, kaffihús og verslun, í dag og skila safaflöskum síðustu daga (tómum), kveðja safakúrinn og þurfa héðan í frá alveg sjálf að sjá um að sansa mat ofan í mig ...

Vakn í morgun varð óvænt upp úr átta, tími sem er vanalega ekki til í mínum klukkum um helgar, frekar tíu eða ellefu. Reyndi að sofa lengur, tókst ekki, prófaði að lesa, skorti eirð. Svo mundi ég að það var fyrsti í kaffi, fyrsti í mat eftir safakúrinn ...

Það stórsér á kóvíd-og-hætta-að-reykja-og-fitna-keppnum sem ég safnaði á mig en hann er þó ekki farinn, bölvaður. Stundum væri gott að vinna við að grafa skurði í stað hreyfingarleysis við tölvuskjá ... samt ekki. En upp á keppi að gera.

 

Ég fékk mér banana í morgunmat og svo kaffi, hafði óttast mjög að bragðskynið hefði ruglast með því að sleppa kaffi í fimm daga. Það gerðist þegar ég lá á sjúkrahúsi í fimm daga á síðustu öld. Kaffið reyndist vera dásamlegt í meira lagi en eftir svona þrjá sopa af því breyttist ég hratt í hressu týpuna sem fær t.d. hlutverk í auglýsingum um hafragraut - eða ofurhetju í hreingerningum. Tók fullan ruslapokann fyrir stráksa að fara með út í tunnu og þreif auðvitað ruslaskápinn í leiðinni, svona jóla- og páskahreingerning með dassi af skipulagsbreytingum.

 

Kassar með litlu safaflöskunum fóru af borðinu við hliðina á vaskinum og ofan í poka, ahh, hugsaði ég, best að þrífa vaskinn almennilega, á ég ekki pink stuff og þarna svampinn góða? Jú, jú, og vaskurinn gljáir eins og nýr og ég hefði nuddað matarolíu í hann með eldhúsbréfi til að gera hann enn flottari ef ég hefði ekki þurft að drífa mig í sturtu og síðan á stefnumót við fóstursoninn í Kaja Café. Hefði mjög líklega annars náð að skipta um eldhúsinnréttingu, setja nýtt parket og hreingera þakið á Himnaríki fyrir klukkan fjögur. Mig vantaði nánast aðrar íbúðir til að komast í og þrífa ... Held að Sólrún Diego hefði orðið stolt af mér en ég fylgist með henni á Instagram og finnst hún algjört yndi. Og Tinnabk, Thelma Hilmars, Gveiga og fleiri. Fer snemma upp í á kvöldin, kíki á snapp og insta, les svolítið og fer seint að sofa. Gæðatími. Það er svona að nenna varla að horfa á sjónvarp. Vinnunnar vegna get ég vaknað seint sem er æði upp á að ná 8-9 tímum.

 

JÁTNINGAR BÓKASJÚKLINGS:

Ó, og ég sá bókabúðina í dag og ekkert fékk haldið mér ... það á ekki að hleypa mér lausri nálægt slíkum búðum, ekki með debetkort. Og nei, það voru ekki fínu belgísku trufflurnar þar sem freistuðu eða kaffibaunirnar frá Te og kaffi, heldur bækur. Og ég keypti þrjár! Ljósgildruna eftir Guðna Elísson, sem hann segir ekki vera vellíðunarnasl fyrir hræddar sálir. Hann var svo sjúklega skemmtilegur í Kiljunni að bókin getur ekki verið leiðinleg. Hún er jólagjöf til mín frá mér ... og líka bókin Launsátur eftir Jónínu Leósdóttur og Stóra bókin um sjálfsvorkunn eftir Ingólf Eiríksson - og ég gleymdi að kaupa Borð fyrir einn eftir Nönnu Rögnvaldardóttur (geri það næst)... sem er föðursystir Ingólfs. Eiríkur, pabbi Ingólfs, kenndi mér íslensku eina önn í HÍ, alveg frábær. Ég hræddi líftóruna úr Ingólfi sem litlum dreng þegar ég svaraði dyrasímanum í Þorláksmessuboði hjá Nönnu (sem ég hef þekkt frá 1975), held að drengurinn hafi spurt hver þetta væri og ég, alltaf að reyna að vera fyndin, svaraði: Grýla! Hann hefur ekki erft þetta við mig, held ég, hann er afskaplega skemmtilegur höfundur. Jónína vann með mér um hríð hjá Fróða (núna Birtíngur) þar sem ég er enn alsæl (2000- xxxx). Jónína skrifar mjög skemmtilegar bækur.

Ísland er MJÖG LÍTIÐ, ég veit.

  

Stúlkan í bókabúðinni gaf mér kynþokkaafslátt en ég borgaði samt blindandi til að forðast sjokk. Ég sleppi því bara að leigja til dæmis lyftukrana í einn eða tvo tíma og þá á ég fyrir þesssum bókum og rúmlega það.

 

Í þessari dásamlegu ferð um undirheima Akraness (allar freistingarnar) hitti ég þrjá hunda og fékk að klappa þeim. Passaði að spritta vel við heimkomu til að móðga ekki kettina,

 

Vá, hvað allir eru reiðir út í Birgi sem kvaddi óvænt Miðflokkskjósendur sína sem komu honum á þing og gekk án nokkurrar miskunnar í Sjálfstæðisflokkinn. Sumir en ekki allir sjálfstæðismenn eru sáttir. Góð kunningjakona mín sem er í Sjálfstæðisflokknum, mjög fín samt, er langt frá því að vera hrifin. Skyldi í alvöru vera hægt að reiðast svona hægt og hljótt (Klaustursmálið)?

Hvað segir stafavíxlvélin um innræti Birgis Þórarinssonar? Ég setti inn BirgirThorarins(hún vildi ekki Þ og það var ekki pláss fyrir son):

Rati brosir hring.

Hart rignir brosi.

 

Mér sýnist á öllu að tilvonandi ríkisstjórn nenni engu veseni og ætli að láta NV-klúðrið standa sem Stöð 2 kallar svo kurteislega annmarka. Þjóðin er vissulega búin að segja skoðun sína og vill þessa stjórn áfram, þess vegna fyndist mér mjög flott af B-V-D (bjartar vonir dofna?) að láta kjósa aftur, örugg um sigur því varla breytist stóra myndin mikið, ég hef litla trú á því. Ég bara trúi ekki að þau hummi þetta fram af sér. Og þetta eru ekki vonbrigði-með-úrslitin að tala.

SAMT: Fyrir kl. 22 á kjördag, áður en kjörstöðum er lokað, má ekki birta tölur. Kannski er ólöglegt, eða á mörkum þess að vera það, að við í Norðvesturkjördæmi fáum að kjósa aftur vitandi úrslitin hjá hinum ... Það er dýrt að láta kjósa aftur um allt land - en slæmt samt að hunsa "annmarkana" og löngun mína í meira kosningakaffi. 

 

Þennan dag fyrir ellefu árum hafnaði ég vinatengslum við hópinn Spilavist fyrir einhleypa að áeggjan Guðnýjar í vinnunni sem hélt að þetta væri spúkí félagsskapur fyrir saklausar konur. 

Kynþokki, uppbygging og síðasti í safó

Rosalega margt í gangi hér á Akranesi núna. Þar sem ég stend og horfi út um suðurgluggann og lít til vinstri er þar íþróttasvæðið og Guðlaug, heitar laugar, og þar verður mikil uppbygging, bara mjög flott, sýnist mér. Til hægri, þar sem sementsverksmiðjan var og skeljasandurinn (leiksvæði mitt í gamla daga þegar fáum þótti vænt um börn) á að byggja fjöldamargar íbúðir, allar með sjávarútsýni. Útsýni er loksins farið að þykja flott. Himnaríki hafði verið til sölu í tvo eða þrjá mánuði þegar ég rakst á að það væri til sölu. Það fór á sölu á afmælisdaginn minn í ágúst 2005 og ég flutti inn í febrúar 2006. Annar málarinn sem málaði áður en ég flutti átti líka afmæli sama dag og ég en tíu árum yngri, samt ágætur. Líklega örlög mín að flytja hingað þótt ég sé ekki forlagatrúar, gæti hafa verið samsæri, einhvern hafi langað í íbúðina mína við Hringbraut? Á þessum tíma var strætó nýfarinn að ganga til Reykjavíkur sem hafði auðvitað áhrif á kaupin.

 

Gífurleg uppbygging er á Skaganum - þeir sem hyggja á að opna kaffihús hérna og drekka ekki kaffi sjálfir sem er víst algengt, eða er skítsama um kaffi, endilega hafið sambandi við mig, ég veiti ókeypis ráð fyrir þá sem vilja kaffihús sem lifir.

 

Nú er síðasti dagur safakúrs og ég hef ekki drukkið kaffi síðan á sunnudaginn. Hvernig ætli morgunbollinn í fyrramálið smakkist? Skilst að það taki tíma að venjast bragðinu. Ég á ættingja sem vandist á neskaffi í háskólanámi og kemst ekki til baka. Ég á bara kaffibaunir heima svo sennilega held ég mig við þær. Neskaffi gull er notað í flugvélum og er alveg ágætt með kaffirjóma og ferðatilhlökkun.

 

Safarnir hafa allir verið sérlega bragðgóðir, meira að segja sá sem ég drekk núna með rauðrófu, gulrótum og kíví. Ekkert hungur, enginn söknuður eftir mat, nema þarna um daginn þegar ég áttaði mig á alvarlegum tertuskorti á Akranesi.

 

 

Þá sá ég kökur út um allt á netinu, öldurnar í sjónum minntu á kleinur og bílarnir á bílastæðinu líktust marmaraköku. Það er mikil næring í þessu og einhverra hluta vegna hef ég endurheimt grönnu ökklana ... Fjögur óétin epli úr safakúrnum eru í grænmetisskálinni og verða notuð í eplaköku um helgina. Það var ekki séns að geta borðað þau, allt of súr fyrir sætheitin hér.

 

Helgin verður ekki notuð í matarsukk - ég ætla í Kaju á morgun og kaupa eitthvað létt hjá henni, mat, langar að baka eplaköku, hún stakk upp á því, og fá mér sneið með rjóma, restin af kökunni verður sneidd niður og gefin tertusjúkum Skagamönnum ... spurning hvort maginn þoli svo lasagne á sunnudaginn ...

 

Ef það verður einhvern tímann gerð stytta af mér (til dæmis við Langasand eða kaffiverksmiðju) má hún gjarnan vera mjög sexí, eins og styttan af ítölsku verkakonunni sem einhverra hluta vegna sjokkeraði marga ... en ekki karlana á myndinni sem virðast mjög hrifnir.

 

 

Sumir segja að sú skylda okkar kvenna að vera ætíð kynþokkafullar sé eins konar vestræn búrkuskylda en ég finn samt ekkert voðalega fyrir henni. Nema kannski þegar kunningjakona mín sagði um árið að ef ég hætti ekki að ganga í rúllukragapeysum næði ég mér aldrei í mann. Ég horfði þolinmóð á veðruð brjóstin á henni sem stóðu hálf upp úr þröngum bolnum og hugsaði um allar ástarsorgirnar sem hún hafði lent í. Er þá rúllukragapeysn ekki betri? Á reyndar bara tvær (keyptar i Walmart) og geng mjög sjaldan í þeim, en ef sem sagt verður gerð stytta af mér í rúllukragapeysu, má hún vera mjög þröng og sexí og auðvitað pilsið mitt rennblautt (af sjó eða kaffi, eftir því hvar styttan mun standa). Ég er alveg til í að borga fyrir að láta taka nokkur kíló af mér, allt í lagi með hrukkur, en ég bæti alltaf tíu, fimmtán kílóum á mig á myndum ... og styttan yrði væntanlega gerð eftir ljósmynd. Þannig að hugmyndin að styttugerð yrði að koma upp áður en ég hrekk upp af. Ég stóla á ykkur og passið bara að Gurrí verði ekki skrifað með ý-i.        

Tíska fyrir skrukkur og minning um Keikó

Gömul uppáhaldsplata á 49 ára afmæli um þessar mundir, Foxtrot með Genesis. Furðulegt hvað tónlist eldist hraðar en mannfólkið. Það er engin tæp hálf öld síðan ég sökkti mér niður í þessa tónlist. Meira ruglið.

 

Fataframleiðendur (útlenskir) halda líka að ég sé orðin einhver skrukka og ota frekjulega að mér auglýsingum um alls kyns hallærislegan  fatnað. Mér fannst mamma vissulega orðin kerling þegar hún var þrítug, í ljótri kápu, með slæðu og kellingaveski, hún lét aldrei sjá sig með rúllur í hárinu á almannafæri þó. Ég þakka það hippunum og tilkomu þeirra að ég endaði ekki með slæðu. Það munaði ekkert mörgum árum.

 

En að fá otað að sér kjól með blómum og býflugum finnst mér ekki bara dónalegt og geta valdið óheppilegum hugrenningatengslum hjá aðdáendum mínum, heldur tillitsleysi gagnvart íslenskri konu (mér) sem enn er ekki orðin vön býflugum og geitungum. Það uxu alveg blóm og tré fram til ársins 1985 en nú lætur fólk eins og það sé þessum kvikindum að þakka hversu grænt (og flugnaþrungið) landið er orðið. Þegar þessar stinguflugur gerðu innrásina ógleymanlegu vorið 1985 gerði það marga Íslendinga að innipúkum á sumrin, ef heimildir mínar eru réttar. Aðrir fluttu út á land til að komast nær sjónum ... og hafa til dæmis ekki séð eina einustu flugu í allt sumar. Nema þetta sé blómakjóll á myndinni sem laðar að sér risabýflugur og það náðist á mynd? Sama og þegið. Buxurnar hér neðar eru líka dæmi þess hvað ég má þola á netinu. Tískuvitund minni er stórlega misboðið, eða Ísland of kalt fyrir svona föt, ef ég er kurteis.

 

Skömmu fyrir hádegi í dag mætti mér erfið áskorun. Tölvan hætti að virka og ég átti að byrja að vinna kl. 12. Davíð í Kópavogi og allt í volli. Þegar mesta áfallið var liðið hjá ákvað ég að ónýtt fjöltengi væri ástæðan og hófst handa við að skipta því út ... og viti menn, þetta var rétt. Svo ég get kallað mig tölvunarfræðing, alla vega tölvufræðing. Hér má segja svona ... hjá Þingeyingi er ekki gott, eiginlega óhollt, að halda monti í sér.

 

Tíska er svo erfið. Ég man eftir mörgum stelpum sem sveltu sig þegar Twiggy Kate Moss var aðalfyrirmyndin. Núna er eiginlega allt í tísku, það má alveg vera stór eða lítill, mjór eða grannur - á meðan maður hættir ekki heilsunni. Svo eru það litirnir. Ég er mjög hrifin af litum, því skærari því betri en enda svo oft með svarta flík af því að hún er klæðileg og grennandi, oft sparileg ... þá á ég að vera þunglynd ... mér finnst svartur litur bara mjög fínn og er ekkert glaðari í rauðu eða bláu. Svo þegar ég kannski finn hinn fullkomna rauða lit er flíkin ekki passleg. „Ég er kannski feit miðað við Kate Moss en ég er tággrönn miðað við Keikó,“ sagði ég stundum í gamla daga og lét þetta lítið á mig fá ... kannski hefur Kate fitnað með árunum og Keiko orðinn ekkert nema beinin.

 

Ég fékk spurningu frá einhverju dagblaði einn dag í desember eitt árið og var spurð hvað hefði verið minnisstæðast frá líðandi ári. „Að hitta Keikó,“ svaraði ég hreinskilnislega ... á meðan hinir töluðu allir um eitthvað úr heimsfréttunum. Það var þá sem ég áttaði mig á sjálfhverfu minni ... eða kannski hélt að verið væri að spyrja mig hvað í mínu lífi ... Við fórum hópur í hagnýtri fjölmiðlun til Vestmannaeyja í nokkra daga og fengum að kíkja á Keikó sem var nýkominn til landsins. Við náðum mjög vel saman.

Gott gisk og alvarlegur tertuskortur á Akranesi

Það eina vonda við að Facebook datt út í gær var að geta ekki farið á Facebook og kvartað yfir því að Facebook virkaði ekki ... reyndar hrundi lesturinn á blogginu mínu svo nú veit ég að þeir sem halda því uppi eru fésbókarvinir mínir. Takk, hjartagullmolasnúlludúskarnir mínir. Þið munið að ég stefni að því að komast á TOPP-fimm á Moggabloggi sem  krefst þess að maður sleppi fram af sér beislinu í ... ómennsku.

 

Myndin af Mark birtist á netinu í gær og lýsir sennilega ástandinu nokkuð vel. Og sjokkinu bak við brosið eftir að hafa sett öll tölvueggin sín í sömu körfuna.

 

Fyrsti dagur safakúrsins (í gær) gekk vel fram að kvöldmat, ég drekk fimm safa yfir daginn og má borða eitt epli sem ég hlakkaði til að gera, en ég var búin að gleyma því hvað epli geta verið súr, gat rétt svo með herkjum og hörmungum borðað helminginn. Þegar ég tala um að ég sé sæt á ég ekki bara við útlit mitt, heldur líka bragðlauka, eða valið í lífinu; hvort viltu súrt eða sætt? Þegar ég fór í fyrsta sinn á Subway var með í för vanur einstaklingur sem bauðst til að velja áleggið fyrir mig. Ég horfði full hryllings á hann velja eitthvað á borð við súrsaðar gúrkur, ólífur og slíkt (sem er alveg gott samt en ekki í Subway-báti) og sósan var eins langt frá því að vera góð og hægt var (sterkt sinnep?). Man ekki alveg allt, hef greinilega lokað aðeins á þessa slæmu matarminningu en þessi maður fékk ekki annað stefnumót með mér, minnir mig. Sá sem beið á hliðarlínunni bauð í kvöldverð á Holtinu ... og þar þurfti ég ekki að óttast neitt súrt, því ég pantaði sjálf.

 

Í dag þegar skjálftinn kom (upp á 3,6) gargaði ég: „3,7“ - eða sagði það yfirveguð í fb-hópnum mínum um jarðskjálfta og eldgos. Önnur bauð betur, eða 4,1, en þetta er fyrsti skjálftinn hennar í þessari lotu, hún hefur verið utan skjálftasvæðis um hríð, og kann því ekki á Keilis-skjálftana - ég hef forskot. Mér er meinilla við hristinginn en er ekki jafnstressuð samt og síðast. Bara síðan á mánudaginn í síðustu viku hafa komið 8.200 skjálftar sem er ansi mikið en þeir eru enn það djúpt að einhver bið er eftir gosi, ef gýs.

 

Netið hjálpar ekkert á þessum safakúr, eða samfélagsmiðlarnir. Eva Laufey að undirbúa nýja kökubók, mömmur.is iðulega með eitthvað óhugnanlega girnilegt og elskan hann Albert eldar ... birti nýlega uppskrift að tertu sem kallast Skóbót, eitthvað sem Eyjamenn þekkja. Ahhh, hugsaði ég, verð að baka þessa. Púðursykursmarens, namm. Svo mundi ég eftir því að stráksi er ekki svo mikill tertukarl, ég mun minni sælkeri en áður og mávarnir horfnir til heitari landa í vetur. Miðað við þetta held ég að það vanti bara hnallþórukaffihús á Skagann. Það verður að vera gott kaffi í boði, ekki eitthvað sem drykkjafyrirtæki býður þér nánast frítt ef þú býður bara upp á drykki þess, það verða auðvitað að vera góðar tertur og brauðmeti, opið lengur en til fjögur á daginn og opið um helgar. Það var æðislegt kaffihúsið þar sem Frystihúsið er núna, geggjað kaffi og mjög gott brauð, held að lítið hafi verið um tertur, en oft var meðlætið búið seinnipartinn og svo var lokað á sunnudögum sem fór illa í marga.

 

Ég kann enga pottþétta aðferð til að halda góðu kaffihúsi gangandi en matsölustaðirnir hér virðast vel sóttir. Kaja er auðvitað fínasta kaffihús með sjúklega góðan salatbar og smárétti en býður ekki upp á Beilís-marenstertur eða sítrónufrómashnallþórur með bingókúlukremi ofan á, enga óhollustu. Það ríkir sem sagt alvarlegur tertuskortur á Akranesi og maður þarf að þekkja mann sem þekkir konu sem þekkir mann til að komast í kökuboð. Skiljið þið núna af hverju ég vil láta kjósa aftur í NV-kjördæmi? Ef ég breyti atkvæði mínu og kýs eitthvað annað munu það vera terturnar í viðkomandi kosningakaffi sem stjórna því.

Djúsí dagar, kaffileysi og miðbær Akraness

Óvænt heimsókn í dag, kaffið frá Kvörn, kaffibrennslu, nánast í eigin persónu. Unga konan sem færði mér það átti leið upp á Skaga, eins og allt gott fólk, og ákvað að nota ferðina. Ég var með nokkrar spurningar og heimtaði að bjóða henni inn. Hún gaf mér góð ráð varðandi innri þrif á fínu kaffivélinni svo ég áttaði mig á því að hér var ekki um venjulegan kaffisendil að ræða, heldur alvörukaffisérfræðing. Hún er nú hlekkjuð við kaffialtarið, mig hefur alltaf vantað svona manneskju í Himnaríki. Hún hefur meira að segja unnið á kaffihúsi í London.

 

Ég má reyndar ekki drekka kaffi næstu fimm daga (fyrst ég nota mjólk), eða á meðan ég er í safakúrnum hjá Kaju. Það gengur allt ljómandi vel. Er búin með tvo safa, þrír eftir, girnilegt Mjallhvítar-epli verður með kvöldsafanum og svo hef ég maulað fræ í dag. Eina sem amar að mér er svolítil syfja, enda vaknaði ég klukkan níu í morgun sem er bara of snemmt. Engin hætta samt á því að ég sofni ofan í lyklaborðið.

 

Ég rakst á gamla mynd á Facebook áðan, ljósmynd af húsi sem var verið að rífa (Vesturgata 25), og þá rifjaðist upp fyrir mér að ég bjó í þessu húsi í nokkra mánuði einu sinni, hóf sambúð þar með manni sem hlýtur að hafa síðar orðið fyrsti eiginmaður minn, ef mig misminnir ekki. Þetta var ágæt íbúð, mikið niðurgrafin að vísu ... ég man eftir biðröðinni í Bíóhöllina, barnaskarann sem liðaðist fram hjá á sunnudögum fyrir kl. þrjú. Man eftir mjólk í djúpum diski sem ég setti hrefnukjöt í til að ná lýsisbragðinu úr, óhuggulega fáum bókum, eiginlega bara gömlum barnabókum, og jú, fínasta sambýlismanni, ef minnið svíkur ekki.

 

Mikil umræða er í gangi núna á Skaganum um varðveislu gamalla húsa og marga langar til að gamla Landsbankahúsið við Akratorg fái nýtt hlutverk, til dæmis sem bæjarskrifstofur. Mikið væri gaman ef það gengi upp en húsið þarfnast mikilla endurbóta. Eitthvað var líka búið að tékka á því og það sagt ekki henta. Miðbærinn hefur í einhver ár færst miklu nær Himnaríki ... en er samt enginn sérstakur miðbær, það er klasi af búðum sitt hvorum megin við Stillholtið, bókasafn og matsölustaðir. Í útjaðri bæjarsins (þar sem keyrt er inn í hann) er svo annar búðaklasi með t.d. Bónus. En ef ekki væri fyrir strætó ... kæmist ég ekki í klippingu í Classic, gæti ekki keypt jólagjafir í dótabúðinni, hunsað Dominos fyrir furðureglur í covid (neita að taka símgreiðslu), ekki farið í apótek eða á pósthúsið sem er skammt hjá. 

 

Við Akratorg er auðvitað frábæra ísbúðin Frystihúsið, Gallerí Bjarna Þórs, úrsmiður, gleraugnabúð í grennd og innrömmun, tískubúð í hina áttina, á Kirkjubraut. Grjótið bistró og Gamla Kaupfélagið, Nína tískuverslun, stutt í fiskbúð og þaðan í Einarsbúð ... Virðist nóg en það hefur verið lenska að flytja allt upp í sveit (pósthúsið, ríkið). Það tæki mig allan daginn að fara með mynd í innrömmun, úr í viðgerð, fara í fiskbúð, láta klippa mig og kaupa plástur í leiðinni og komast svo í Einarsbúð fyrir lokun. Ég ætla samt ekki að kaupa mér bíl.  

Missir ... og endurkoma stressandi samkvæmisleiks

Ég horfði á fyrstu tvo þættina af Missi í Sjónvarpi Símans í gærkvöldi. Ég bjó mig undir táraflóð og jú, sófinn er svo sem enn að þorna. Það stakk mig eitt sem Vigfús prestur sagði við konu sem missti barn, að þetta ætti eftir að verða svo miklu verra, eða líðanin vikurnar, mánuðina eftir missinn.

Ég fékk að heyra þetta sama í kveðjuskyni eftir útför sonar míns. Og þau orð fengu mig til að efast lengi vel um að ég syrgði „rétt“, ég hlyti að vera siðblind fyrst dagurinn væri svona góður ... Það var mikil frelsun þegar ég áttaði mig á því að þetta var ekki rétt, alla vega ekki í mínu tilfelli, og gerði ekkert nema skaða.

 

(Myndin er aðsend og sýnir Þoku frænku og fleiri dásemdir hafa það gott í sumarbústað á Suðurlandi fyrr í dag, fjarri skjálftum og gosum, nema Hekla verði í stuði.) 

 

Það sama á nefnilega ekki við um alla, ástandið varð ekki verra eftir útförina, mér leið bara öðruvísi illa. Það eru svo miklar klisjur og alhæfingar í sorgarmálefnum. Stigin sem fólk er sagt ganga í gegnum ... áfall, afneitun, reiði og það allt, á ekki við alla, upphaflega var þetta um fólk sem fær að heyra að það sé dauðvona ... en samt er þetta notað á alla syrgjendur - jafnvel af fólki sem segir að fólk syrgi ekki allt eins. 

 

Þættirnir eru góðir og ég fann mikið til með fólkinu sem sagði einlæglega frá missinum sem það upplifði. Mér fannst kynnirinn helst til of dramatískur en um leið sýna virðingu, ég vil alla vega hrósa þeim sem standa að þessum þáttum, til dæmis fyrir að velta sér ekki upp úr sorginni til að kreista fram enn fleiri tár áhorfenda. 

 

 

Sennilega er ég ekki komin jafnlangt og margur sem þarna kom fram, því þótt séu tæp fjögur ár frá mínum missi (jan. 2018), hefði ég ekki treyst mér í að koma fram í svona þætti. Treysti mér ekki einu sinni á Bubba-sýninguna Níu líf af því að Kveðjustund, lag sem sungið var yfir Einari, er flutt þar. Alla vega ekki í bili.

En lífið hefur svo sannarlega haldið áfram og gerði það mjög fljótlega þótt ég hafi dregið úr vinnu fyrsta árið, eða fækkað verkefnum til að forðast álag. Svo á ég auðvitað bestu ættingja og vini (og Skagamenn) í heimi.

 

Á mánudaginn hefst svo alvara lífsins - safakúr í fimm daga, með ávöxtum og fræ-nasli sem á að auðvelda þeim sem vilja færa sig yfir í meiri hollustu að breyta til, sem mig langar, samt elda ég sjaldan eitthvað óhollt, hitaði kindabjúgu um daginn og gerði alvörukartöflumús, en það eru þrjú ár síðan þau voru síðast á borðum. Þau eru góð en vissulega ekki sérlega holl. Undirbúningur safakúrsins verður í gangi nú um helgina og fyrsta sjokkið kom í dag þegar ég setti byggmjólk út í kaffið mitt (húrra, einn bolli á dag allan tímann) ... það var kannski ekki fögur sjón en bragðaðist furðuvel.

 

Ef ég verð alveg brjáluð hér á blogginu í vikunni og fer að skammast yfir óréttlæti varðandi kvótagjöf til útvalinna sægreifa, fer að telja nauðsyn á því að hafa góða og ókeypis heilbrigðisþjónustu fyrir alla, heimta jafnvel að kjósa aftur í NV, megið þið alveg pikka í mig og ég mun róa mig í safanum. En samt, hann kvótakóngur þarna, Þorsteinn, er hann ekki á lausu? Það er, ef rétt er, áhugaverðasta og frábærasta aukafréttin, að mínu mati, eitthvað til að stefna að. Við í LARF-klúbbnum (Leitin að ríkri fyrirvinnu) getum farið í kapp og jafnvel veðjað hver okkar nær honum fyrst. Ef Þ. er að lesa: Sjálf er ég ágæt fyrirvinna, alveg að komast í form, og það er leitun að öðrum eins kvenkosti.

 

Samkvæmisleikurinn stressandi Hvað ætli þessi hafi verið stór? er hafinn. Aftur. Sá jarðskjálfti sem kom í dag undir kl. 16 var rúmlega fjórir að stærð, eins og ég hélt. Hefði sennilega giskað á 4,1 (var 4,2) en ég er ekki alveg orðin vön skjálftunum við Keili, nú finn ég nefnilega fyrir minni skjálftum en í fyrri hrinunni í kjölfar gossins.

 

Já, og við Skagamenn erum eiginlega komin á HM, sigruðum Keflavík 2-0 fyrr í dag!

Skjálftar, aldur og blóðhitinn sem hvarf ...

Skjálftarnir eru byrjaðir aftur. Ég fann þennan kl. 2.07 í nótt en haggaðist ekki þegar þessi undir hádegi kom. Jarðskjálftamælirinn í glugganum er kominn í fulla notkun, eða „droparnir“ á litríka lampanum úr Pier.

 

Það er nokkurt áfall að skjálftar upp á þrjá komma eitthvað skuli nú finnast á Skaganum en í fyrri hrinu á Reykjanesskaga þurftu þeir að vera talsvert stærri til að ískalt hjarta mitt færi að slá hraðar. Í fyrradag hafði skúffa í samstæðunni inni í stofu opnast (hún er  mjög laus) en hún opnaðist bara ef skjálftarnir fyrr á árinu fóru yfir fjóra. 

 

Segi ískalt hjarta því heitt blóð er steinhætt að renna um æðar mínar, ég þurfti viftur dag og nótt til að lifa sumarið af, það var óbærilegt að sitja við tölvuna þegar hitinn úti fór yfir tíu gráður. Viðbjóður. Ef ég settist inn í stofu lét ég ástkæra Costco-viftuna i gang þar bara til að lifa af. Ræddi þetta við vinkonu mína sem kom í heimsókn í gær. Sagði henni frá núverandi ísköldu sænginni minni sem fyrir skömmu var allt, allt of heit, og þyrfti nú eitt til tvö teppi yfir sig þótt ég væri kappklædd undir sæng, í hlýjum náttfötum og í verstu tilfellunum kósísokkum. Þarf að kenna kisunum að leggjast til svefns ofan á mig, bara í réttri röð eftir þyngd þeirra, eða þétt upp við mig. 

 

„Ég er ekki jafnbrjálæðislega blóðheit og ég hélt,“ sagði ég og skellihló að eigin fyndni eins og sumt gáfað fólk gerir alveg. „Kannski hormónarugl eftir bólusetninguna,“ hélt ég greindarlega áfram ... en það er í tísku hjá sumum að kenna bóluefni um allt nema kannski fótbrot. Vinkonan vildi nú meina að það hefði kólnað úti undanfarið og svo klykkti hún út með því að segja illskulega:

„Hormónar, þú?“ og benti mér á að ég væri komin á sjötugsaldur þótt ég hefði margsagt henni að ég væri á sexunni ... Hormónaframleiðslutækin voru vissulega fjarlægð úr mér árið 2004 vegna ótrúlega spennandi teratoma-æxlis sem þótti afar merkilegt í Grays Anatomy en fólkið á Landspítalanum lyfti ekki einu sinni augabrúnum yfir því, eins og ég hef áður beiskjubloggað um. Einhverjir hormónaafgangar hlytu að hafa orðið eftir. Ég þorði samt ekki að viðra þá hugmynd því vinkonan er með betri menntun þegar kemur að líkamanum. Í minni fjölskyldu er bara hugsað um hið innra, við fjöldaframleiðum sálfræðinga.

 

„Veistu hvernig 63 ára konur líta almennt út?“ spurði ég brjáluð út í þessa mun eldri vinkonu (munar 22 mánuðum á okkur sem er mjög mikið á þessum aldri) og hélt áfram: „Það er ekkert að marka mig núna, ég er nýskriðin upp úr þursabiti og það hefur alltaf verið hrukkuvaldandi nema maður eigi þeim mun sterkari verkjalyf sem ég átti ekki.“

 

Svo sýndi ég henni nýlega mynd af 63 ára konu (sjá mynd) sem hefur haldið sér ágætlega og sú kona á alveg geta verið fyrirmynd og andlit okkar sem erum jafnöldrur hennar. Ræktin og smávegis meik, bingó! Strákarnir úr mínum árgangi á Skaganum, Halli sem á Grjótið, Gulli sem er stjarneðlisfræðingur, Einar sem er skipstjóri, Ingólfur sem á Skagann 3X og fleiri of fleiri, líta allir út eins og þeir gerðu í 12 ára bekk (eins og stelpurnar), ég fæ alltaf hálfgerða Dorian Gray-tilfinningu á árgangsmótum, jafnvel þótt gömlu skólasystkinin séu á fullu að tala um sætu barnabörnin sem þau hlaða niður þessi misserin.

 

Aldur er bara tala og helst notaður við ostagerð - útlit skiptir heldur ekki máli nema maður sé hestur.