Eftir rúmt ár í rólegheitum

Fljótlega eftir hádegi áttaði ég mig á því að ég væri að fara að hitta fjölda fólks úti í íþróttahúsi, þar af heilan helling af sætum körlum, og það eftir örskamma stund. Þetta sló mig því eftir rúmt ár í rólegheitum þar sem slæmur héradagur* skipti engu, ég hef ekki farið í klipp og lit vikum saman og andlitið leit út eins og filma sem þurfti að framkalla. Eftir dauðaleit að snyrtivörum fann ég hjá öllum milljón pennunum einn maskara í veskinu mínu, sem ég keypti eiginlega í djóki í matvöruverslun ...  en það fannst ekki einn einasti varalitur.

EN VASELÍNIÐ? hugsaði ég gáfulega og mundi eftir einni vinkonu sem notaði aldrei annað en hið danska illfáanlega á Íslandi Klöver-vaselín til að gera sig kyssilega í denn, og ég keypti slíka dós í Einarsbúð fyrir nokkrum árum. Ég fann dolluna (hún var eins og ný og líka innihaldið) og makaði vaselíni á varirnar, þetta var skárra, miklu skárra. Ég skokkaði af stað í fínu Lindex-regnkápunni minni, heldur betur ánægð með mig, og þá mundi ég eftir því að allir áttu að vera með grímu! Fyrsta almennilega samkvæmið þar sem maður HITTI ALLA og það eyðilagt með andskotans grímu. Ég tróð ógeðinu í andlitið á mér við innganginn og fann hana klessast á vaselínið en ég reyndi að vera jákvæð. Bannað að vera í fýlu á svona hátíðisdegi ... ég hugsaði til ýmissa vina og Þórólfs sem fengu seinni sprautuna í bænum en grunaði ekki að þau slyppu við grímu. Lappeletjandi laugardagslið ...

*Slæmur héradagur. Röng þýðing í sjónvarpi á orðinu bad hairday fyrir nokkrum árum. 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

„Seinni sprautan?“ spurði hjúkkan áhyggjufull (maskarinn sjokkerandi?) „Nú, fannstu ekkert fyrir þeirri fyrri? Þú gætir fengið smávegis aukaverkanir af þessari,“ sagði hún umhyggjusöm. Ég kvaðst ætla að reyna að muna að taka panodil við heimkomu. „Ekki íbúfen,“ ráðlagði hún og ég lofaði því. Elsku krúttin, fagmennska og gleði, ekkert annað. Ég tók eina panodil fyrir hennar orð en er frísk og hress eins og amerísk kornfleksauglýsing. 

Maskarinn fór ekki algjörlega forgörðum því ég var auðvitað tekin á löpp eftir bólusetninguna, eða 15 mín. biðtímann á eftir, bara við útganginn hjá sjúkrabílnum, og við enduðum á stefnumóti í Kallabakaríi. Mig grunar að hárið á mér sem er farið að krullast, ekki af pirringi, heldur sem fegurðarauki, hafi líka heillað. Fínar aukaverkanir af AZDC, ef það eru þær sem gera hárið svona fínt. Ekkert annað hefur breyst og engar aukaverkanir aðrar nema oggulítil eymsli síðast í nokkra daga á stungustað (á handleggnum, ekki íþróttahúsinu).

Karlmenn (karlar eru líka menn) koma mér alltaf á óvart, að hafa verið ógift svona lengi hjálpar lítið til að kynnast eðli þeirra. Ég játaði fyrir þessum sem mig minnir að heiti Sólmar, að ég hafi notað sumarsængina mína síðan í vor en viftan sé líka stundum í gangi, eða þegar hitinn fer upp í óbærilegar 11°C plús. Ég er mjög hot. 

Sólfinnur vildi nú ekki meina að ég bæri ábyrgð á að sumarið væri svona kalt, hann gæti ekki ímyndað sér að ég ögraði nokkru eða nokkrum með því að hafa farið að nota hana, eins og ég dirfðist að búast við hlýju sumri (skynsamur karl) ... og sagði mér svo að hann ætti kínverska sæng úr silki - sú tryggði honum alltaf sama hitastigið hvernig sem veðrið hamaðist úti, sól og viðbjóður eða hríð og hamingja ... eins og ég myndi orða það, vetrardrottningin sjálf. Ég var svo hissa, karl sem notar kínverska silkisæng? Í raun hef ég alltaf séð fyrir mér druslulegar gólftuskur sem hafa verið saumaðar lauslega saman sem hina einu sönnu karlmannlegu sæng, og ljót sængurver ef  nokkur ... Kannski hef ég lesið of margar bækur um Jack Reacher og Morgan Kane ... ég hef ímyndað mér karlmenn sem tilfinningalausar ástarsorgarmaskínur (sem valda ástarsorg) og yppa bara öxlum og bíta á jaxlinn þegar þeir mæta mótlæti. Frábær rithöfundur og nú fréttamaður klökknaði þegar ég orðaði þetta við hann fyrir mörgum árum, og ég hélt að hann væri kannski undantekningin sem sannaði regluna.

Sólröður virkaði ljúfur svo sennilega hef ég kolranga sýn á karla. Nú eru mörg ár síðan ég hætti að drekka mig út úr á veiðum, berja þá á bakið og segja eitthvað groddalegt: „Djöfull var sólarlagið væmið og viðbjóðslegt í gær.“ Það virkaði aldrei - ég er viss um núna að taugakerfi þeirra sé fínlegra en ég hélt og þeir mögulega viðkvæmir ... eins og til dæmis Ronaldo þegar hann kemst ekki í átta liða úrslit.

Nú hef ég öðlast takmark í lífinu ... að eignast kínverska silkisæng sem tryggir gott líf sumar sem vetur, sæng Sólgarðs kostaði um 18 þúsund kall, en hann keypti hana í Kína svo ég efast stórlega um að ég fái hana í Rúmfó. En ég er hræðilega léleg í því að kaupa á netinu svo þetta verður mikil áskorun.

Í landi frosts og hafta ... og ný uppskrift

Rétturinn sem ég býð upp á í dag*, eða gef uppskrift að, er afar einfaldur, enda gott að byrja rólega og fara svo út í flóknara smátt og smátt. Eitthvað á borð við lasagne sem ég þorði þó ekki að elda fyrr en eftir fimmtugt. Samt er þessu lýst vel aftan á pakkanum (á fokkings dönsku samt) en það sem stoppaði mig árum saman frá því að búa svona til var et par minutter sem átti að láta hakkið og sósuna malla saman áður en það færi í eldfasta mótið með lagsagne-plötunum. Eitt par af mínútum, hver talar svona? Ein mínúta, tvær mínútur? Æ, best að hafa eitthvað annað í matinn, hugsaði ég alltaf. Hver ætlar til dæmis aldrei að kaupa aftur þvottavél og þurrkara frá Siemens af því að það fylgja ekki leiðbeiningar á íslensku? Ég. Mér skildist á búðinni að umboðinu fyndist ekki taka því þar sem markaðurinn væri of lítill hér. Hver þarf svo sem að þeytivinda? Veit einhver annars hvað það er á dönsku? Leiðbeiningarnar framan á þvottavél og þurrkara eru á dönsku og þótt ég hafi fengið 8 í dönsku í landsprófi var það bara heppni. Ég nota eina stillingu og get breytt hitastiginu innan hennar. 

En hér er rétturinn:

Einfaldleiki Guðríðar

fyrir tvo

4 kjúklingapylsur

4 pylsubrauð

sinnep (sjúklega gott, fæst t.d. í Krónunni)

tómatsósa

remúlaði

steiktur laukur

Setjið pylsur í pott með vatni og hitið. Opnið dolluna með steikta lauknum og setið teskeið út í hann, skellið remúlaði, sinnepi og tómatsósu á borðið. Takið litla ofninn og stingið fjórum pylsubrauðum þar inn. Sennilega tekur um þrjár mínútur að hita bæði pylsur og brauð svo hægt er að þvo hendur vel og hekla nokkrar umferðir eða prjóna. Takið tvo diska, skiptið brauði og pylsum á milli svo hvor heimilismaður fái tvær pylsur og tvö pylsubrauð. Setjið steikta laukinn fyrst, síðan tómatsósu. Látið pylsuna ofan á, síðan smávegis sinnep og að síðustu doppur af remúlaði. Fjarlægið teskeiðina úr steikta lauknum, hún er of þung þegar búið er að taka lauk á fjórar pylsur og dollan dettur og laukurinn fer um allt. En galdurinn er að nota kjúklingapylsur og þetta sinnep (Bergbys).

Þessi uppskrift klikkar ekki en ég mæli ekki með að hafa þennan rétt oftar en einu sinni í mánuði svo hann verði ekki leiðigjarn (stráksi mælir með vikulega). En nú ættu allir að vera búnir að læra að gera pylsur. Gott er að nota afganginn af pylsunum í pakkanum sem hádegisverð daginn eftir, skera í bita og steikja með lauk og smávegis súrkáli, bera svo fram með góða sinnepinu. Hér eru eiginlega komnir tveir suddalega fljótlegir pylsuréttir. Kjúklingapylsur eru betri, finnst mér.

Ég þarf að útfæra betur þetta með hannyrðaívaf en allir vita hversu gaman er að grípa í bók á meðan maturinn mallar svo kannski væri skemmtilegt að hekla eða prjóna nokkrar umferðir af treflinum, peysunni í staðinn?  

*Fyrsta prufa matar- og hannyrðabloggs himnaríkis.

Spurning um tónlistarívaf líka? Ég hlustaði svo mikið á þetta lag í denn, átti plötuna og tvær í viðbót með RW, kann enn textann og syng hástöfum með. En ... það var skrambi fúlt að búa í landi frosts og hafta, þar sem rokktónlist var talin verkfæri andskotans til að tefja 14-15 ára unglinga frá því að vinna í fiski eða Gjafahúsinu ... Í íslenska sjónvarpinu sem var búið að finna upp þegar ég var krakki, voru bara þættir á borð við Maður er dauður og jú, Dýrlingurinn var líka. Þegar komu loks poppþættir í sjónvarpið var tónlistin mín komin úr tísku. Ég var komin á sextugsaldur þegar ég sá loks þetta myndband og söngvarana sem ég hafði dýrkað og dáð án þess að vita nokkuð um  þá, hvað þá hvernig þeir litu út. Ég man ekki lengur hvað heita en ég fann það út í kjölfarið og gúglaði (sem voru mistök). Það er kannski allt orðið voða frjálst núna en það er bara orðið of seint. Ég varð auðvitað ekki skotin í þeim þegar ég sá myndbandið áratugum seinna, meira brjáluð yfir því að hafa ekki fengið tækifæri til þess að verða það.

Ég skellti þessu lagi á Facebook-síðuna mína fyrir kannski tíu árum, pínku beisk, en Facebook-óvinir mínir létu sér fátt um finnast. „Iss, fílaði aldrei proggið ... þessi hægra megin er miklu kraftmeiri söngvari ...“ á meðan þessi til vinstri söng beint inn í hjartað í mér. Það er hægt að falla fyrir röddum. Þær þurfa ekki einu sinni að vera syngjandi ... fræg saga er til af manni sem hringdi í útvarpskonu á síðustu öld, heillaður af rödd hennar, þau eru gift í dag. Símtalið sem ég fékk sem útvarpsstjarna endaði ekki þannig, heldur: „Ó, þú ert ári yngri en mamma.“

Berdreymin á barmi þeirrar seinni

Mig dreymdi í nótt að ég hefði fengið boð um að koma í bólusetningu á miðvikudag og kíkti á símann þegar ég vaknaði en ekkert var komið. Ég veit núna að ég er greinilega sérlega berdreymin því undir hádegi kom langþráð SMS og bólusett verður á miðvikudag eftir hádegi hér á hlaðinu. Og auðvitað var Tommi bílstjóri boðaður á sama tíma. Ekki að spyrja að völdum systur hans hér á Akranesi. 

Sannarlega ekki einu gleðifréttir dagsins ... það á að flytja kjörstað hingað til mín, í íþróttamannvirkin við Jaðarsbakka (hlaðið) og þar verður kosið í haust. Ekki í gamla skólanum mínum, Brekkubæjarskóla. Ég veit ekki hverjum ég svaf ekki hjá til að þessi dásemd gerðist. Mér hafði ekki einu sinni hugkvæmst þetta en auðvitað er þetta algjör snilld. Svo erum við orðin svo mörg í bænum að heil kjördeild bætist við, sú fjórða (leiðrétt, ekki fimmta). Ég vann við það í síðustu kosningum (forseta) að vera ein af þeim sem spurði kurteislega um lögheimili og merkti svo við. Mjög gaman en glettilega erfitt samt, þurfti bilaða einbeitingu. 

Maðurinn sem ég hitti í gær og snæddi kvöldverð með, kann að búa til sítrónufrómas, nema hann hafi gúglað mig og skilyrði mín ... en hann mætti undarlega vel undirbúinn á stefnumótið sem gerði að verkum að ég kom illa út, stundum eins og fáviti. Þegar hann spurði mig til dæmis hvar ég héldi að ég væri stödd í lífinu eftir þrjú ár svaraði ég: „Það væri gaman að komast á topp fimm á Moggablogginu.“

„Er það markmið þitt í lífinu?“ spurði hann gáttaður og veit greinilega ekki neitt um bloggheima og að margir fyrir framan mig eru hrifnir af Trump, sem ég er ekki og tapa á því.

„Uuu, nei, nei, ég var að gantast. Það gæti aldrei gerst.“ Ég var hálfklökk en hann tók ekki eftir því.

Við ætlum að hittast aftur og þá verð ég búin að koma mér upp vel æfðum svörum: „Stefni að því að hafa fengið fálkaorðuna fyrir störf mín að xxx málefni (ég þarf að finna eitthvað), eða ... ég verð sennilega búin með masterinn í xxx eða ... sennilega metsöluhöfundur sem hefur setið í fyrsta sæti í fjörutíu vikur á lista Pennans-Eymundsson, og Balti í samstarfi við Netflix búinn að kaupa kvikmyndaréttinn ... Þetta gæti samt verið yfirdrifið og kannski skynsamlegra að stefna að því að bæta tölvukunnáttuna ... læra að elda flókna rétti og breyta þessu í alvörublogg um matar- og kökugerð með hannyrða- og ástarívafi (hekli og stefnumótum) og gera Skagaskonurnar Mömmur.is og Evu Laufeyju brjálaðar. Þær hafa ekkert tjáð sig opinberlega um kanil í hakk og spaghettí, einhver þöggun í gangi. En mér mun detta eitthvað í hug. Lofa að taka stefnumótið upp á segulband (ok, símann minn) og birta „best of“ fyrir trygga lesendur ástarbloggsins.

Schubert í skúrnum og samsærisnuddarinn

Þetta átti að verða villtur les- og fótboltadagur, kláraði tvo leiki og tvær þykkar ástarsögur, bækurnar frá föstudagskvöldi reyndar. Fékk nú samt góða heimsókn vinkonu í dag og fór á stefnumót á Galito í kvöld. (Ef einhver sá mig þar og heldur að ég hafi verið með kvenmanni var sú blekking gerð með speglum!) 

Ástardoðrantar eru svo dásamlegir á sumrin (og veturna, haustin og vorin, bara í sófanum með teppi yfir sér (9°C og opinn suðurgluggi í sunnanátt) - ég held ég hafi nú eftir síðustu tvær bækur, sæst við höfund kaupalkabókanna sem ég þoldi ekki, mér fannst konur talaðar niður þar, þær væru frekar vitlausar og kaupóðar og þyrftu skynsaman karl svo þær hættu að spara helling með því að kaupa fimm rándýra trefla og borga bara fjóra, og allt klætt í voða „fyndinn“ búning. Kannski geta íslenskar konur illa samsamað sig sumum týpum í svona bókum. Sama ömurðartilfinning greip mig þegar ég las bókina Móðir í hjáverkum, sem var óður til hinnar heimavinnandi, einnu sönnu góðu móður á bak við eldavélina ... enda missti sú sem var að glenna sig á vinnumarkaði karlinn sinn, eðlilega, hver vill metnaðarfulla konu og þurfa svo kannski að passa stundum? Jæks. Hinn doðranturinn sem ég las um helgina var ein enn dásemdar bókabílsbókin. Svo er það trylltur krimmi sem ég geymdi mér þar til síðast, hann lofar góðu þótt ég þoli ekki orðið "lappir" á fólki í stað orðsins fætur - kemur ekki fram hver þýðir.

Ekki enn komið SMS frá bóló hér á Akranesi, en vonandi kemur það á morgun og ég fái seinni bóluskammt í vikunni. Ég spurði vísindamenntaðan kunningja minn af hverju sumir fullyrtu að bóluefni hefðu áhrif á DNA í fólki. Hann sagði að með því að nota mRNA væri ekki möguleiki á því, það kóðaði bara fyrir próteininu sem myndaði broddana eða nabbana utan á veirunni. Það eyðist hratt og þess vegna þarf að bólusetja aftur. En aftur á móti ef við sýkjumst af covid fáum við „full blown“ RNA, eins og hann orðaði það, og það getur skilið eftir sig spor í erfðaefni okkar, við erum víst öll með allt að 5-7% spor eftir veirusýkingar. Sem sagt, allt betra en að fá covid. (Ég þurfti að skrifa þetta niður til að hafa þetta örugglega rétt.)

Vinur minn (maður vinkonu minnar) illa haldinn af vöðvabólgu, ætlaði að veita sér almennilegt nudd hjá nuddkonu í Reykjavík sem samstarfskona hans benti honum á. Nuddkonan notar alls kyns olíur og ilmtegundir sem eiga að hafa góð áhrif og hjálpa til við slökun og slíkt, og svaka góð, samkvæmt samstarfskonu. Nema, hann átti tíma hjá henni í næstu viku - og fékk svo boð um að mæta í seinni Astra-Zenica á nánast sama tíma. Hann sendi henni SMS og sagði henni frá því og bað um annan tíma hjá henni. Konan svaraði: „Ég mæli með því að þú komir í andlega styrkingu til mín í stað þess að fara í þessa tilraunabólusetningu.“ Hann varð alveg fokreiður, þetta eru ekki tilraunalyf, en ákvað að svara ekki, bara sleppa þessu 12 eða 14 þúsund króna lúxusnuddi og finna sjúkranuddara, eins og ég stakk upp á. 

Ég fór með vinkonu minni í antíkskúrinn hjá Kristbjörgu í dag og keypti bæði uglu með klukku - og sjálfan Schubert, og honum til heiðurs hlusta ég nú á Ófullgerðu sinfóníuna á Spotify. Hefði nú viljað styttu af Mozart eða Bach ... en Schubert var flottastur af þeim (styttum) sem til voru. Þar var Wagner, þekki verk hans lítið, við reyndum svo mikið að rifja upp þetta frægasta hans, Hafmeyjan? neeeee ... tók marga klukkutíma og síðan heilt stefnumót á Galito að rifja það upp ... ahhh, Valkyrja Wagners, auðvitað! Tekur fólk ekki með sér nesti og álpoka, áttavita og svefnpoka þegar það fer á Valkyrjuna? Verð að játa plebbaskap minn að hafa aldrei séð/heyrt þessa metnaðarfyllstu óperu ever ...

Þarf að melta stefnumótið á Galito ögn betur áður en ég gef skýrslu. Það var a.m.k. afar áhugavert. Miðað við hvað ég er ofboðslega tækniheft hefur mér tekist að koma í veg fyrir að t.d. veðurfræðingurinn og þessi nýi geti mögulega séð bloggsíðuna mína (mamma Vilmundar veit ekki af blogginu). Það kemur bara 404Error-eitthvað þegar þeir reyna.

Þegar þeir voru bólusettir - og reyndar allir ógiftir karlar 55-65 ára - hafði ég farið fram á að örflaga þeirra yrði með sérstöku fráfælandi himnaríkisbloggsjáelsi og get stjórnað þessu með símanum mínum (og fjarstýringunni að viftunni) hvað þeir (og allir karlar á þessum aldri) sjá af mínum skrifum - og sitt af hverju fleira. Gott að vera vel tengd. 

- - - - - - -

- - - - - - - 

Myndir:

Efri ljósmyndin er frá stefnumótinu. Ef hún prentast vel má sjá afar myndarlegan mann sitja á móti mér, með þorskinn sinn, ég fékk mér lax.

 

Neðri ljósmyndin er af Schubert við hlið gamla kertastjakans eftir Guðmund frá Miðdal. Vinstra megin á veggnum er grafíkmynd eftir Önnu Ólafsdóttur Björnsson og sýnir m.a. Beethoven, sú efri er eftir son minn, þá átta ára, hann hafði heilmikla myndlistarhæfileika. Myndin til hægri er eftir Megas. (Ég vann svo lengi sem blaðamaður að mér finnst að það eigi að hafa myndatexta - er of tækniheft til að setja textann við sjálfar myndirnar á réttan hátt.)   

Óvænt tískutrend

Hamingjan yfir covid-afléttingum hefur nú síast inn og bara það að þurfa ekki að bera grímu í strætó er dásamlegt, svona ef ég hugsa út frá sjálfri mér - en grímur fela nú samt hrukkur, ég finn strax mun, fékk mun meiri athygli við kæliborðið í Einarsbúð þegar grímuskyldan stóð sem hæst, svo var alltaf vínlykt af fólki (spritt) sem minnti á sukk og svínarí sem þá var bannað.

Hitinn fór í óbærilegar 12 gráður í dag. Þegar ég settist fyrir framan fyrri EM-leik dagsins, tók ég fjarstýrðu viftuna með og hún bjargaði lífi mínu, takk, Costco. Mér skilst að hafi ríkt gríðarleg stemning á Laugaveginum í Reykjavík í góða veðrinu í dag, Laugavegi sem sumt bílafólk segir að sé ávallt mannlaus ... hér á Skaganum var heilmikið líf og fjör skilst mér, eða á Laugavegi okkar Akurnesinga, Kirkjubraut, eins og sést á meðfylgjandi rammstolinni mynd hér neðar, þar sést GAMLA KAUPFÉLAGIÐ sem býður upp á Akraborgarann. Þegar ég var lítil fór ég í mjólkurbúð í þessu húsi - seinna í kaupfélagið - svo gisti ég þar á Hótel Barbró eftir skemmtilegt árgangsmót. Ég er svo lífsreynd.

Ef mér skjátlast ekki verða Írskir dagar um næstu helgi ... og þá verður nú dásamlega troðið á Skaganum.   

Ég hef fengið nokkrar heimsóknir í dag - og fólki fannst ég kyssa það ansi innilega bless (nema nána ættingja, auðvitað), svo mjög að vinkonur Hildu systur hlupu æpandi niður stigana, kunnu ekki gott að meta ... já, og svo voru frekar rólegir (þannig) leikir á EM í dag, nema kannski uppbótartíminn í þeim seinni sem þýddi að ég gat heklað svolítið á milli þess sem ég las. Ég er nánast viss um að yfirheklaðir drullusokkar verði hið óvænta tískutrend í haust og vetur, virt hönnunarverðlaun kannski handan við hornið? Veit ekki hvernig fer með störfin mín þrjú ef þetta bætist við - hver þarf svo sem að sofa í átta, níu tíma á hverri nóttu? Ég mun taka 70 þúsund krónur á hvern yfirheklaðan drullusokk, 67 þúsund ef fólk kaupir sjálft drullusokk og garn. Má panta í gegnum bloggið, auglýsi nánar og mynd kemur fljótlega, er svo langt komin með minn.

Já, Hilda og dásamlegu vinkonur hennar kíktu í kaffi á leiðinni að norðan eftir fínustu skemmtiferð í fárviðrinu í gær sem þá ríkti, minnir mig, hef ekki svo gott veðurminni - en verst fannst mér að gosið hafi ekki sýnt sig á sjóndeildarhringnum því oft sést það ótrúlega vel úr rauða sófanum í stofunni. Það kom í ljós í spjallinu að systir mín hefur hvorki skoðað Facebook-síðu mína né lesið bloggið undanfarið, kannski drukkin, farin að kalka ... „Ha, hvaða rabarbaragraut?“ spurði hún eins og fáviti þegar ég var að hefja mjög áhugaverða sögu um rabarbaragrautinn sem var í matinn alla helgina. Stráksi er að heiman, svo það sé á hreinu. 

Nú er búið að „samþykkja“ að nota Eigðu góðan dag. Íslenskuprófessor sem ég tek mikið mark á segir þetta í fínasta lagi og algjör óþarfi að amast við því. Framvegis mun ég segja „Sömuleiðis,“ ekki horfa nístandi augnaráði á afgreiðslufólkið sem ég hef nú aldrei gert.

 

P.S.-MOLAR

- Ég held með löggunni!

- Gleðilegustu tíðindi dagsins voru að bandaríski ferðamaðurinn fannst heill á húfi. Jú, ég er bakvörður björgunarsveitanna.

- Kláraði að lesa þykkan doðrant í gær og dag, fínan, tveir eftir - byrjuð á bók nr. 2 sem á víst að vera mjög fyndin, hlæ mig kannski í svefn.

- Sammála Svanhildi Hólm, vítaspyrnukeppnir eru viðbjóður.

- Hvað varð um rólegu og skemmtilegu leikina í símanum? Nýjustu sem ég hef dánlódað (mér tekst það stundum) eru með aukafídus sem valda mér streitu. Ég þarf t.d. í einum leiknum að finna fimm villur á 90 sekúndum. Af hverju má ekki leita í rólegheitum, þarf alltaf að vera stress?

Fyrir og eftir eldhús - og alls konar

Þar sem það hefur verið lægð yfir Grænlandi og glöggir lesendur bloggsins vita hvað það táknar, hringdi ég í Vilmund - upp á meiri von en óvon. Ekki margir hafa gaman af því að fá lægðir í júní, kannski er ég eina manneskjan sem iðar af spenningi yfir því. Ég hringdi í hann að beiðni sólarsjúks ættingja sem bað mig um að minna hann á að það væri nú júní.

Ég gríp niður í símtalið:

„Þú mátt kalla mig Gurrí, manstu, ég kann betur við það ... og varðandi þetta veður sem þið bjóðið upp á núna í sumar, á ekkert að fara að breyta því? Ekki mín vegna, ég elska þetta svokallaða vonda veður, ég fórna mér fyrir fesbúkkvini og -vandamenn.“

„Ja, júúú, við misstum stjórn á lægðinni yfir Grænlandi ýmissa hluta vegna, sem ber þennan áhugaverða vind á hraðferð yfir okkur. Við erum reyndar alsæl með fjölbreytnina og margar rannsóknarritgerðir og -greinar koma út úr þessu geggjaða sumri ef það heldur svona áfram. Það er nefnilega háþrýstingur á okkur (ráðherrar og allt) um að hleypa meiri hita á og skrúfa fyrir vind, en ég ræð þessu ekki einn. Það man enginn eftir góðum sumrum, bara óðum,“ Vilmundur skellihló að eigin fyndni. „Held að allir muni eftir því þegar sumarið kom eftir hádegi á miðvikudegi eitt árið. Ef ekki væri vindur í dag og viðvaranir hefði bara lítill hluti landsmanna nennt að fylgjast með blaðamannafundinum í morgun og kannski mætt með grímur í strætó í fyrramálið!“

Ég ætla ekki að þreyta ykkur með því að endurtaka þetta þriggja klukkutíma langa símtal, en hann lofaði bót og betrun fyrir landsmenn ef ég skildi það rétt. Þegar kemur „gott“ veður er það mér að þakka því ég lofaði að hitta Vilmund eftir helgi.

- - - - - - - 

Í gær var liðið akkúrat ár síðan ég setti örlagaríka færslu á Facebook, sem þýddi að um það bil ári síðar var ég komin í gjörbreytta og glerfína íbúð, himnaríkið fór að standa undir nafni, var ekki bara útsýnið ... og svo jafnt og þétt losaði ég mig við helminginn af öllu sem ég átti, af svo mikilli grimmd að ég skil ekkert í sjálfri mér. Bækur sem ég gaf ... ef mig langar að lesa þær aftur fer ég í bókasafnið. Ef ég hef gefið of mikið af plastdöllum á ég sérstaka hirðTupperware-konu - o.s.frv..

Ég var svo heppin að fá Guðnýju hjá Fabia studio til að teikna upp íbúðina. Fyrst ég ætlaði að breyta eldhúsinu væri kannski snjallt að taka baðið í leiðinni, hugsaði ég, það var leiðinda sírennsli í allt of lágu klósettinu (ekki gott í brjósklosi) og baðkarið var orðið ansi þreytt og þessi guli litur á vegg- og gólfdúknum, ofninn bilaður, alltaf skítkalt, vaskaskápurinn mjög djúpur, hrikalega óhentugur ... og eldhúsið ... í kringum vaskinn hafði orðið vatnstjón löngu áður en ég flutti inn (2006) og mig langaði alltaf að skipta um borðplötu. Eldavélin hafði smám saman dregið úr virkni sinni og sonur hennar, ofninn, líka. Innréttingin var líka ansi hreint djúp, ég hefði haft pláss fyrir annan diskastafla fyrir framan hinn, eða svona næstum því. Smiðurinn sem ég fann 2007 til að laga glugga og kannski setja nýja borðplötu hafði aldrei tíma til að koma og þegar hrunið skall á hvarf mér allur kjarkur, allt hækkaði um helming eða mun meira en það. Kattagrass-vísitalan sýndi mér að rétt væri að draga saman seglin. Kattagrasioð hækkaði úr ca. 376 kr. upp í ca. 1.100 kr. á einni nóttu í Krónunni ... en ég keypti slíkt gras reyndar í dýrabúðinni í gær á um 400 kall pakkann svo ég finn kannski eitthvað annað en kattagras til að fylgjast með verðlagi.

Elsku skattstofan neitaði að hjálpa mér við að sækja um endurgreiðslu vsk af vinnu við íbúðina (kannski vegna covid, grimmt samkomubann þá), þetta væri svo lítið mál ... hmmm, konan ofmat klárheit mín, ég get ekki einu sinni pantað vörur af netinu ... en Hilda, tölvu- og bókhaldsséní, gaf í skyn að það yrði henni sönn ánægja og mikill heiður að fá að aðstoða mig við það. Það er eins og hún hafi fundið á sér að í gær keypti ég tvo Fasta handa henni hjá Kaju ...

- - - - - 

Á íbúasíðu okkar Skagamanna á Facebook má finna hvað gengur á hér, hvort elsku Andrea er með lakkrís til sölu í Bónushúsinu, til styrktar veikum börnum, spurningar um hvort eigi ekki að fara að fylla upp í holur á vissum götum, týnd gæludýr og slíkt - og allt þar á milli. Í gær kom auglýsing frá konu sem átti nokkur kíló af niðurskornum rabarbara og vildi losa sig við umframið. Ég sagðist vera til í smávegis og vonaði að hún byggi nálægt strætóstoppistöð, ég átti ekki von á að hann kostaði mikið. Innan við klukkutíma seinna voru komin í hús tvö kíló af niðurskornum rabarbara en þessi elskulega kona gaf ekki bara dýrðina, heldur skutlaði henni til okkar áhugasömu. Þetta er svo ekta Akranes, hjálpsemi og elskulegheit.

Það var rabarbaragrautur í kvöldmatinn í gær, hádegismat í dag - og þar sem stráksi gistir annars staðar, býst ég við að restin verði etin á morgun. Gerði graut úr 400 g, hitt fór í frysti. Uppskriftin er úr bókinni Unga fólkið og eldhússtörfin. Þetta er í alvöru svo lýsandi fyrir Skagamenn, ef einhver er t.d. í rabarbaraneyð er því bara reddað. Þegar tölvuskjárinn minn gaf upp öndina í hittiðfyrra auglýsti ég eftir notuðum slíkum, fékk einn og heimskutl á honum þegar maðurinn frétti (ekki frá mér) af bílleysi og aumingjaskapnum í himnaríki. Og Guðni í Einarsbúð sá aumur á mér þegar ég þurfti að losa mig við ónýta hirslu á haugana og sótti hana til mín í næstu haugaferð Einarsbúðar. Og hvað ætli Inga vinkona hafi flutt mörg hundruð bækur fyrir mig í bæinn? Og Trésmiðja Akraness flutt mikið aukadót ... Hér er gott að búa.

Ég fann hvorki til gleði né sorgar yfir afléttingu sóttvarna og allra boða og banna. Covid hafði mjög lítil áhrif á líf mitt, þetta gerðist svo hægt og lymskulega að maður vandist því ágætlega að drepsótt ógnaði heimsbyggðinni, eins og ári síðar að væri farið að gjósa á Reykjanesskaga - en þetta er auðvitað mikill gleðidagur fyrir svo ótrúlega marga og smátt og smátt síast gleðitíðindin inn. Þetta eru svo skrítnir tímar. Ég ætla nú samt að fara varlega þar til ég verð fullbólusett. Væri ömurlegt að fá covid svona á síðustu sentimetrunum.

- - - - - - 

MYNDIR: Fyrsta (efsta) mynd er af eldhúsinu eins og það var ... næsta þegar endurbætur stóðu yfir og sérlegir eftirlitskettir voru að störfum, og sú þriðja af tilbúnu eldhúsinu. Það er reyndar komin ný kaffivél, við hlið ísskápsins vinstra megin. Á síðustu myndinni sést gamla eldhúsið meira til vinstri en það var skot þarna vinstra megin (borðkrókur) sem ekki er til lengur. Vinstra megin var eldhúsið þrengt og þar er bakaraofn, ísskápur, vaskur og uppþvottavél. Það var mjög freistandi að láta setja dyr bak við ísskápinn og fela t.d. flóttamenn eða njósnabúnað í því góða plássi ...

Grunsamlegar Tommaferðir

Ég hekla alltaf annað slagið og það sem ég er að hekla núna fékk vinkonu mína til að roðna og reka svo upp hneykslisöskur. Hún sagði: „Hvaða dónaskap ertu að hekla núna? Ertu að gera föðurland með þú veist fyrir þú veist?“ Ég horfði reiðilegum samúðaraugum á hana en vináttu okkar er sennilega lokið, ég get ekki hugsað mér að þekkja svona þenkjandi fólk. Það var líka svo augljóst hvað ég var hekla ef hún hefði bara hugsað með höfðinu.

Ekki gengur nefnilega að hafa endalaust drullusokk sem hurðarhaldara (eða hvað þetta heitir) svo ég ákvað að breyta mínum í veglegt stáss (sjá mynd2, hún stækkar ef klikkað er á hana). Konur sem hafa verið giftar drullusokkum vita alveg hvað ég meina. Klæða þá í Gucci-skyrtu og allir halda að þeir séu svo frábærir. Snarvirkar. 

- - - - - - - - - - 

Þetta var annasamur morgunn. Við stráksi áttum erindi á vissan stað upp úr kl. 10 í morgun og ætluðum að ganga þangað. Strætó er í síestu til 11.30 svo við hefðum ekki getað notað hann þótt við vildum. Við vorum rétt hálfnuð þegar elskan hann Tommi sem hefur skutlað mér ófáa kílómetrana síðustu árin, Akr-Rvk-Akr, og bauð okkur far. Við stukkum ofsaglöð upp í bílinn á hinni óralöngu Skagabraut, og mættum eins og fínt fólk ögn fyrir tímann sem kom sér bara vel. Svo á eftir langaði drenginn í eitthvað að borða en flest svona matardæmi opnaði ekki fyrr en hálftólf - svo bíða eða kannski ... fá aftur far með Tomma! sem dúkkaði óvænt upp á Kirkjubrautinni.

Var þetta tilviljun? Þetta var og er svolítið grunsamlegt, eins og hann hefði verið fenginn til að vernda okkur, Akraneskaupstaður passar upp á sína-dæmið ... og hann vinnur einmitt fyrir bæinn. (Eru veðurfræðingar hefnigjarnir, veit það nokkur?) Tommi skutlaði okkur alla vega í Subway og þar snæddum við stráksi hádegisverð, Tommi var aftur á móti að fara í Einarsbúð að kaupa reyk-kæstan ýsuháls eða einhvern álíka hrylling sem hann elskar að slafra í sig, hann er eina manneskjan sem ég þekki sem hefur haft súrtunnu út á svölum heima hjá sér ... nema þetta sé allt blekking og hann noti tunnuna sem sýrubað fyrir óvini sína ... mig grunaði oft að hann væri njósnari, dulbúinn sem strætóbílstjóri í denn. Hann les stjörnufræði í frístundum og hefur besta tónlistarsmekk ever. Hann var í bekk með Hildu systur í gamla daga, svo hann er bara krakki (59-módel).

Mér leið eins og belju að vori eftir matinn ... með allar þessar búðir í kring, ég dró drenginn með mér í hjartkæra bókabúðina, uppáhaldsbúð beggja, komum svo við í annarri uppáhalds, eða Kaju, og keyptum Fasta(frá Íslenskri hollustu) berjadrykkinn göldrótta sem  heldur nöglunum á mér sterkum og flottum, tönnunuum óskemmdum og orkunni í góðum gír (í alvöru) og svo kattagras í dýrabúðinni, og þar keypti ég líka kattamat fyrir Villiketti (karfa þar fyrir mat og fleira ætlað Villiköttum) ætla að reyna að muna að gera það alltaf, þetta er frábært starf hjá félaginu.

Við Tommi hittumst síðast í bólusetningu í íþróttahúsinu hér á hlaðinu, fáum sennilega seinni AZ(DC)-skammtinn í næstu viku. Öllu flýtt því við sem fengum AZ erum bara 30% varin eftir eina sprautu og þetta smitandi Delta-afbrigði í nánd. Kári Stefáns sagði eitt sinn að eftir því sem afbrigðum fjölgaði yrðu þau hættuminni en mig langar samt alls ekki að fá covid, bara alls ekki.

Svona þegar ég fer að hugsa í alvöru finnst mér ekki ólíklegt að systir hans Tomma (hæ, Magga!) sé eitthvað að bralla í tengslum við okkur tvö, hvort sem dáleiðsla eða bara venjulleg íslensk systrafrekja kemur við sögu, hún hefur kallað mig mágkonu sína í mörg ár, svo maður veit hver vilji hennar er - og ef hún hefur lesið bloggið mitt óttast hún kannski að ég verði harðgift (kannski eldfjallafræðingi) löngu fyrir sjötugt en ég hef miðað við að ganga út um það leyti - í fyrsta lagi - nógur tími til að leika sér þangað til. Hún er fornleifafræðingur (samt ágæt) og væri án efa gaman að tala við hana um spennandi fornleifar í fermingarveislum í framtíðinni.

Fullt til að banna ...

Ég er ekkert svo langt frá því að uppgötva að morgunverkin geti verið drjúg, eins og systir mín vill meina, svo ég er sennilega að detta í að verða miðaldra. Fer núorðið á fætur fyrir níu og er búin „að öllu“, eins og kaffi, tiltekt (meira að segja brjóta saman þvott og ganga frá) og sturtu, fyrir kl. 10. Trúði vart mínum eigin augum þegar ég leit á klukkuna ... en hvað er ég að tefja ... stórfréttir í grennd. 

Hlutirnir gerast hratt í himnaríki. Ég komst að því að mamma löggunnar er ári yngri en ég, þess vegna hló hann svona þegar ég spurði hvort hún byggi á dvalarheimili. Einhver mistök voru gerð í pöntunarferlinu í fyrrakvöld og ég skráð sem 78-módel - hann trúði því og sagði mig afar unglega í kveðjusímtalinu. Ég kunni ekki við að segja að hann væri ansi karlalegur með allt þetta skegg. Hef þó ekki gefist upp á mannaveiðum, fer út að borða um helgina með einum sem er mjög andlega sinnaður ... getur verið galli en ég gef honum séns.

 

Ein vinkona mín sagði að ég yrði að þjálfa mig betur til að klúðra ekki málum, stefnumót væru vinna, algjört hörkupúl, þau væru orðin þannig að fólk þyrfti að geta svarað rétt - hún hefði sjálf iðulega fengið spurningar um markmið og hvar hún sæi sig innan þriggja ára, eitthvað slíkt. Ef hún væri ekki með svör á reiðum höndum, misstu þeir áhugann. Hún kom sér upp vel æfðum svörum sem hljómuðu vel og henni hefur tekist að heilla marga karlmenn þannig, skilst mér. Hún er samt brjáluð út í markþjálfara, segir þá hafa sprottið upp eins og gorkúlur síðustu árin, og eyðilagt svo margt fyrir fólki sem er að reyna að koma sér áfram á hjónabandsmarkaði.

Svona eins og ég kenni skiltahönnuðum um versnandi tilfinningu landsmanna fyrir íslensku máli. Ég fór eitt sinn inn í búð sem heitir Mamma veit allan andskotann (ögn breytt), en á skiltinu stendur Mamma Veit Allan Andskotann. Ég spurði um ástæðu þess að heitið væri skrifað með öllum þessum hástöfum og fékk: „Sá sem gerði skiltið fyrir okkur skilaði þessu svona og okkur finnst þetta bara fínt.“ „Þú gerir þér grein fyrir því að þetta er rangt mál, er það ekki?“ sagði ég og eitt leiddi af öðru.

 

Þrátt fyrir sterk ítök mín í lögreglunni var gerð skýrsla um slagsmálin (eða slags-málið, þetta var svo lítið) sem brutust út nokkrum mínútum síðar og ég má víst ekki koma nær þessari búð en sem nemur 100 m. Ég rétt slepp inn í Kaffitár. Það væri svo töff og „pró“ að láta prófarkalesa skiltin sín áður en þau fara upp, svo þau séu ekki fyrirtækjum til eilífs ósóma, maður lætur ekki endurskoðandann gera við bílinn sinn.

- - - - - 

Sumir eru ósáttir við að búa t.d. í miðbænum af því að þar er svo mikill hávaði um helgar, langt fram á nótt - vilja af þeim sökum að opnunartími bara verði styttur svo þeir fái svefnfrið. Þetta er fólk sem ætti að vita að hverju það gekk þegar það flutti í miðborgina og ætti því að flytja sig sjálft en ekki að reyna að breyta öllu í kringum sig. Fólk með galopna glugga vill að kettir verði lokaðir inni í stað þess að gera eitthvað sem kemur í veg fyrir að kettir fari inn um glugga þess. Einn hrokagikkurinn tók kött í gíslingu nýlega fyrir norðan - enda kominn með „samþykki“ fyrir því að kettir væru meindýr og mætti koma illa fram við þá, kötturinn lá víst og svaf í rúminu hans sem honum fannst viðbjóður og hann hefur alveg rétt til að finnast það, hann hafði þó ekki rétt á því að loka köttinn inni hjá sér, ég hefði hringt á lögregluna, ekki farið í vörn. Þessum freku körlum og konum tekst kannski með að breyta einhverju, Húsavík er dæmi um það, og gera þar með lífið litlausara. Kettir eru alls ekki verstir þegar kemur að fugladrápi. Glerrúður í húsum eru skæðastar fuglum, þá eru það mávar, minkar og slíkt ... flestir kattaeigendur eru ábyrgir og loka ketti sína inni eða setja á þá stóra trúðakraga. Mínir kettir fara aldrei út, til þess er ég of hrædd um að þeir verði fyrir bíl, og nú á seinni tímum, að eitthvert ógeðið geri þeim eitthvað.

Fólk vill ekki lúsmý inn til sín, eða geitunga og fær sér net í gluggann en þessi maður heimtar að kettir fái ekki að ganga lausir, frekar en hundurinn hans. Lærði þessi maður aldrei dýrafræði? Það er gífurlega mikill munur á þessum dýrum. Ég elska hunda en ég yrði sennilega smeyk ef þeir fengju að ganga lausir, þeir eru misjafnir þótt ég hafi persónulega aldrei rekist á vondan hund. Ein besta vinkona mín á Akranesi er sjeffertíkin í næstu blokk. 

Það er hægt að skrifa endalaust um þetta - en við eigum ekki að láta freka fólkið taka stjórnina, getum við ekki lært að lifa í sátt og samlyndi, ekki alltaf reyna að breyta umhverfi okkar. Ég man vel eftir því þegar hundahald var bannað, það var frekar ömurleg og litlaus borg að búa í - og týna hundi í. Tík sem ég átti sleit sig lausa frá tengdó og fór á flakk. Ég talaði við lögguna bæði á Hlemmi og Lækjartorgi. Lögginn á Hlemmi sagði að henni yrði lógað ef hún næðist, helvítis hundar alltaf, en þessi á Lækjartorgi róaði mig og sagði hana eflaust á lóðaríi. Hvorugur trúði því að ég byggi á Akranesi, sem þó var reyndin. Gott fólk á Njálsgötu fann tíkina og tók hana inn og í gegnum Hundavinafélagið, endurheimtum við hana.

Svo eru þeir til sem hálfpartinn hatast við börn, eða er illa við þau, man alveg eftir slíku fólki úr æsku, hvernig sem það er nú hægt - börn vissulega ónáða, skemma og slíkt, pottþétt meira en kettir ... Það er eitt fjölbýlishús sem ég mun aldrei vilja búa í, segi ekki hvar, en þar er börnum bannað að ganga á grasinu umhverfis blokkina. Venjulegu grasi sem lítur ekkert betur út en grasið á næstu lóð þar sem börn mega leika sér. Ég er búin að kynna mér þetta, þarna voru bara settar ýmsar íþyngjandi reglur - af því bara - og farið strangt eftir þeim. Það er ekki sérlega eftirsóknarvert að búa í slíku húsi. 

Írskir dagar á hlaðinu og tímamót í himnaríki

Ég setti heimasímann í samband í morgun, illu er best aflokið, eða að segja Vilmundi upp sem ég ákvað í gær. Hann hringdi innan þriggja mínútna. „Sæl og blessuð, Guðríður, þetta er Vilmundur veðurfræðingur.“ 

„Já, sæll, þú mátt nú alveg kalla mig Gurrí ... með einföldu, eins og ég hef sagt þér nokkrum sinnum,“ sagði ég með áherslu, og reyndi að sýna kurteisi, reiði mín hefur færst í aukana, fer að breytast í ískalda bræði ... stefnumót sem kostaði mig stórfé og endaði sem kjötbolluveisla! Meira að segja úr kjötfarsi sem hún keypti í Krónunni við hliðina, en sagðist hafa gert frá grunni, hráefnið kæmi úr nærumhverfi. Ekki kolrangt svo sem.

„Ég hringdi nú bara til að þakka fyrir síðast. Þetta var mjög gaman, fannst okkur mömmu sem vildi endilega að ég hringdi í þig, spurning um að endurtaka hittinginn?“ sagði hann glaðlega og flissaði svolítið yfir eigin fyndni, eða að nota orðið hittingur sem gæti ekki verið ólíkara honum. En ég varð að vera staðföst. „Hvað ertu að pæla?“ spurði ég varkár.

„Kannski að koma á Skagann í ísbíltúr, er ekki Frystihúsið svo frábær ísbúð?“ Honum var að takast að bræða mig, hjartað fór á fullt.

„Jú, geggjuð, með þeim bestu, en ég hélt að þú værir ekki með bílpróf?“ Kannski leyndist í honum rómantísk taug eftir allt saman. Ég varð spennt - í nokkrar sekúndur.

„Mamma myndi sko keyra, hún á bílinn og elskar ís, þú mátt alveg sitja í framsætinu ef þú vilt,“ sagði hann örlátur ... en eyðilagði samt allt.

Ég notaði aðferðina hennar mömmu með smátvisti, í stað þess að skella beint á, gerði ég fyrst svona kurteislegt bilunarhljóð, ýl og hviss, og tók símann úr sambandi. Nennti ég að láta veðurfræðing kremja hjarta mitt og ræna mig sálarró með því að hafa mömmu sína alltaf með? Hann var greinilega spenntari fyrir ís en mér svo ég ákvað þarna að halda mig við planið síðan í gærkvöldi. Ég settist niður eftir kvöldmat í gær og hringdi eitt símtal og fékk það sem ég bað um. Ef maður hefur góð sambönd eru manni allir vegir færir. Ég meira að segja vann einu sinni með Gylfa í Sóttvarnarhúsi, svo ég name-droppi nú til að útskýra mál mitt. Sem sagt, ég fékk sendan huggulegan lögreglumann í gærkvöldi. Við ákváðum að byrja kannski saman, fara bara hægt í málin og eftir vinnu í dag kom hann í kaffi (hann elskar kaffið mitt). Hann tók handjárn með, sem á víst að vera voða æsandi en ég hef aldrei skilið hvernig. Hann dinglaði þeim á meðan við drukkum kaffið og horfði spyrjandi á mig. Þegar klukkan fór að nálgast sjö geispaði ég og gerði mér upp hausverk svo hann fór, á síðustu stundu í raun, fótboltinn að hefjast (hann hatar fótbolta) og ég naut þess að sjá England sigra - en, því miður, Skotland tapa.

Mamma verður ánægð þegar ég segi henni að ég sé farin að deita löggu ... kannski spyr ég hana út í handjárn og hvað er svona spennandi við þau ... hún er miklu lífsreyndari en ég, Hilda leynir líka á sér og gæti vitað. Fólkið mitt veit samt að æska mín og sakleysi hvarf að mestu þegar ég var rúmlega fertug og prófaði einkamál.is í örfáar vikur, skráð á vináttu/spjall sem hafði þó ekkert varnargildi þegar þessi rándýr réðust á mig skriflega (penninn og sverðið, munið) en ég var sem betur fer þarna undir dulnefni.

Lögreglumaðurinn fékk hláturskast þegar ég spurði hann á leiðinni út um mögulega fyrirhugaða aðgerð lögreglu, sérsveitar og víkingasveitar með aðstoð hjálparsveitar skáta um að neyða 143 klárustu Íslendingana í bólusetningu - þá sem hafa séð í gegnum samsærið (Þið munið öll deyja innan þriggja ára-samsærið). Ég heyrði hann hlæja niður allar tröppurnar, og á bílaplaninu tók hann bakföll og löggubíllinn hristist svo alla leið út á Garðabraut þar sem hann beygði til hægri og hvarf sjónum. Finnst þetta samt bjánalegt samsæri, hvað græða yfirvöld á því að myrða okkur nánast öll með broddkúmen-eitthvað í bóluefninu? Það verða alla vega ansi háir skattar sem eftirlifandi hópurinn þarf að greiða til að halda hlutum gangandi.

Löggann minn dreymir um að beina hrauninu eftir þröngum farvegi, sérútbúnum, niður að sjó sunnanmegin og horfa svo á ört stækkandi Ísland og þar með landhelgi ef hraunið hefur vit á að fara svolítið vestur líka. Við lifum vonandi nógu lengi til að sjá þetta gerast. Á þremur árum getur hraun nú breitt ágætlega úr sér, er það ekki og ef ég sleppi seinni sprautunni lifi ég kannski í sex ár? Heilbrigð áhugamál eins og jarðfræði og hraunapælingar, heilla mig, svo talaði hann lítið um mömmu sína svo það getur vel verið að ég gefi honum séns. En hann fór að hlæja, skellihlæja þegar ég spurði hvort mamma hans væri komin á dvalarheimili, spyr hann kannski á morgun hvað var svona fyndið. Hann er nú ansi hláturmildur.

Spáin er „góð“ fyrir laugardaginn, eða sól og hiti ... jæks, en ég á viftuna góðu, fjarstýrðu. Hitinn fer alveg í 10°C en svo snarlækkar hann niður í 9°C strax næstu daga á eftir með rigningu. Ég spáði því á feisbúkksíðu systur minnar að sumarið kæmi í júlí. Anna vinkona bætti um betur og sagði: Í júlí, ágúst og september ... en eftir það fæ ég vonandi mínar lægðir og stormviðri af suðvestan (í lagi, Akraborgin hætt að ganga).

Ég er búin að sjá dagskrána fyrir Írska daga og sýnist á öllu að Helgi Björns spili og syngi á hlaðinu hjá mér á laugardagskvöldinu, á þyrlupallinum, það verður ekkert lopapeysuball, held ég. Þannig að fyrst ég hætti að horfa á sjónvarp að mestu í fyrra og missti því af Helga mínum allan veturinn, kemur hann bara til mín, þessi elska. Fyrst „fjallið“ kemur ekki til Helga ... Svo væri ég alveg til í að fá Jethro Tull aftur á Skagann, og Black Sabbath ...

Svarið er alltaf fótbolti

Mamma hringdi í mig og var ekki sérlega ánægð með nýjustu færslur mínar (karlamálin). Þótt hún hafi mestan áhuga á krossgátum les hún líka djörf blogg, í raun Moggabloggið nánast eins og það leggur sig, nema hún nennir ekki að lesa langsóttar samsæriskenningarnar, segir hún, fyrrum hjúkkan. En hún hringdi sannarlega ekki til að tala um þær, heldur skamma mig, virðulega næstelstu dótturina. „Við höfum ekkert að gera við að fá veðurfræðing í fjölskylduna,“ sagði hún hreinskilin og vísaði með því í Vilmund Vatnajökul eins og öll ættin mín er farin að kalla hann. „Þeir eru einskis nýtir og geta aldrei spáð rétt, heilu lítrarnir af sólarolíu hafa farið í súginn þeirra vegna. Mun betra, eins og þú hlýtur að skilja, er að þú finnir þér jarðfræðing, eldfjallafræðing, jarðskjálftafræðing, forseta, lækni, smið, pípara, rafvirkja ...“ taldi hún hugsandi upp áður en hún stoppaði sig af. „Þessu fólki er nefnilega bjargað fyrst af öllum ef allt fer til fjandans, og það má þá taka fjölskylduna með í þyrluna og þú býrð nú við hliðina á þyrlupalli.“

„Vó ... Varstu að horfa á bandaríska stórslysa-geimveru-hamfaramynd?“ spurði ég áhugasöm, langaði að sjá þessa mynd en ákvað að verja Vilmund: „Ofsaveður getur nú samt gert allt vitlaust eins og jarðskjálftar og eldgos.“ Lengri urðu samræður okkar ekki, mamma skellir alltaf á mig þegar ég ríf kjaft, kveður sem sagt hratt þegar fréttirnar byrja, en þetta fékk mig nú samt til umhugsunar. Eru svona bíómyndir þar sem forsetum og hæfum fræðingum og snillingum af öllum kynjum er bjargað fyrst, kannski byggðar á sannsögulegu eins og mér skilst að sé tilfellið með Kötlu á Netflix? (búin með þrjá þætti) Á ég að láta hjartað ráða eða hlýða mömmu? Auðvitað er ég löngu búin að steingleyma Vatnajöklinum, eins og ég hef oft sagt. En hvort gerir  mig hamingjusama, væri kannski rétt að spyrja:

Svarið er fótbolti. Alltaf fótbolti.

Ég nenni nánast engu fyrr en eftir 11. júlí, og miðað við nýjustu bólófréttir verð ég orðin fullbólusett þegar ég fer í „veiðiferðina“ norður með Hildu og þarf ekki að horfa upp á hana taka karla á löpp á meðan ég sit inni í bíl með bók í annarri og kaffi í hinni - sem er samt ekkert hræðilegt. Alls ekki, ég geri það þegar hún fer í sund og við skemmtum okkur báðar frábærlega vel.

 

Munið, þegar kom upp þessi neikvæða umræða um ketti (ég held með ungum, en umræðan var ansi ljót frá sumum, ósanngjörn og röng í garð katta). Ég alla vega óttaðist að ýmsis óféti kæmu upp á yfirborðið og gerðu atlögu að kisum og það hefur komið á daginn, það er eins og einhver ógeð haldi að umræðan hafi gefið þeim samþykki til að drepa ketti, eitra fyrir þeim eða jafnvel ræna þeim og keyra í önnur hverfi eða upp í sveit og skilja eftir ... Vona að „freki karlinn“ fyrir norðan skammist sín, og finnist ekki bara líf sumra dýra dýrmæt.

Eins gott að ég rekist ekki á hann á ferðalagi mínu eftir mánuð. Það væri samt svo gott á hann ef gullfalleg kona af Akranesi horfði nístingsköldu fyrirlitningaraugnaráði á hann og fussaði, eða mjálmaði, ég er ekki búin að ákveða það. Kannski nýt ég bara lífsins, gleymi svona fordómapungum, (já, ég er með fordóma fyrir svona fólki og má kasta stórgrýti úr gróðurhýsi á mínu bloggi) ... og drekk gott kaffi í Listasafninu í Gilinu ... og hjá Fríðu á Siglufirði. Fullbólusett. Húrra.