Ævintýraleg sælgætiskaup - allt of langt til jóla

Síðasti dagurinn í fríinu verður á morgun og yr.no spáir ágætis veðri eftir hádegi. Mig langar ögn til að skreppa eitthvað út, fara í gleraugnabúðina og láta stilla gleraugun af, þau eru of víð. Fá mér ís og góðan latte hjá Frystihúsinu rétt hjá, leyfa mér einu sinni að horfa á eftir körlum, stilla mig samt um að blístra ... eða ekki, eiga svona venjulegt sumarfrí áður en veturinn skellur á. Ætli verði stuttbuxnaveður?

 

Mynd: Sakna gossins stundum -  og ofboðslega fegin að vera laus við jarðskjálftana ... (28.7.2021)

 

Ég skráði Himnaríki í dag sem stað þar sem brn geta bankað upp á og sníkt sælgæti á hrekkjavökunni ... keypti sælgæti í kvöld, Kinder-egg, Þrist, sleikjóa, prins póló og fleira, allt svona innpakkað sælgæti ... var svo að muna að stráksi verður þessa helgi í helgargistingu fram á mánudag ... svo ég get stolið grímunni hans hræðilegu og hrætt líftóruna úr litlu ormunum. Drengurinn er búinn að lofa mér því að klára afganginn, ef verður einhver. Ég veit ekkert út í hvað ég er að fara. Ekkert! En ég hlakka samt til. Virkilega ánægð með að þessi siður sé kominn hingað, okkur vantar eitthvað fyrir börnin (og suma fullorðna), allt of langt til jólanna.

 

Einasti gallinn er að það eru tíu dagar í þetta, eiginlega ellefu, og það þarf gríðarlegan sjálfsaga til að bragða ekki á þessu nokkuð reglulega. Er þegar búin með eitt prinspóló og einn þrist og bara tveir tímar síðan sælgætið kom í hús. Spurning um að fela körfuna. Fjarlægja hana frá augliti mínu, hún er allt of bjóðandi svona á helluborðinu.

 

Stúlkan í búðinni horfði undarlega á mig. Alltaf að reyna að vera fyndin sagði ég: „Fín dagskrá í sjónvarpinu í kvöld, nauðsynlegt að hafa eitthvað til að maula með ...“ Hún trúði mér ... sem var pínku móðgandi.

- - - - - - - - - - -

„Hehe, nei, sko, ég ætla að vera með þetta fyrir krakka á hrekkjavökunni,“ leiðrétti ég, ekki langar mig að verða kölluð Gurrí grís, nammigrís, héðan í frá. Annars heyrir maður ekki lengur viðurnefni. Í æsku minni hétu karlarnir nöfnum á borð við Óli máttlausi og Guðmundur herðatré sem enginn kippti sér upp við. Reynt var að koma viðurnefninu mafíuforinginn á mig á Króknum 1975 - af því að ég gekk í álafossúlpu og bættum gallabuxum sem voru beinar niður. Hippaleg og þá greinilega mafíuforingi ... auðvitað. 

 

„Einmitt, sjúr,“ sagði stúlkan mjög tortryggin. Ég fór að tala með frönskum hreim svo hún héldi að ég væri útlensk og brosti líka mjög undarlega til að hún gleymdi hvernig ég liti út, myndi bara eftir undarlegu brosi og geiflum, en því miður sá hún á debetkortingu mínu að ég héti alíslensku nafni. Þetta er versta klemma sem ég hef komist í klukkutímum saman. Ég ætla að fara í klippingu og kaupa mér nýja úlpu áður en ég fer næst í þessa búð. Jafnvel skipta um nafn.

 

Vinahjón mín úr bænum kíktu í heimsókn í gær. Nú er ég orðin svo óforskömmuð að ég bað karlkynsgestinn um að taka aukabaðflísarnar sem ég kom fyrir við hlið litlu kommóðunnar undir sjónvarpinu í herberginu mínu og bera þær niður á pallinn hér fyrir neðan þar sem þær verða ekki fyrir neinum. Þetta hefur komið í veg fyrir að ég geti gert herbergið mitt (svefnherbergi og vinnuaðstaða) fullkomið ... nú hef ég enga afsökun. Smiðirnir mínir ætla að geyma þær fyrir mig en ég gleymdi að minna þá á þær síðast. Ég gat ekki bifað þeim, var alltaf á leiðinni að fá drenginn til að aðstoða mig við þetta en þessi vinargreiði tók eitthvað um eina og hálfa mínútu en flísarnar höfðu verið þarna í rúmt ár. Kannski fer hluti morgundagsins í að gera þetta að fegursta herbergi í heimi? Kannski nenni ég að vakna fyrir tíu.

 

Myndin af Mosa var tekin skömmu eftir að hann flutti hingað, í janúar 2018, eða eftir að Einar dó. Árið eftir stökk niður á svalirnar á hæðinni fyrir neðan og skældi þar þangað til Hildur opnaði fyrir honum. Ári eftir það fleygði hann sér út um eldhúsgluggann (4. hæð) og varð ekki meint af. Hann fannst sem kettlingur í bílvél og enginn veit hvaðan hann kom. Hann á bara sex líf eftir, eða færri, svo ég passa hann mjög vel.  

 

Var svo bara ætlunin allan tímann að sekta kjörstjórnina í Norðvestur og láta þar við sitja? Mér sýnist á fólkinu á Facebook að það geri sig ekki ánægt með það. Svo sannarlega ekki. Lögbrot, sagði einhver, lögbrot, sagði annar. Ég veit ekki hvorum ég á að trúa. Þetta er alla vega hið versta mál - nú eru fimmmenningarnir sem skutust inn á þing eftir endurtalninguna búnir að fá sín kjörbréf og líka búnir að fara á mannasiðanámskeið á Alþingi sem gefur sterklega til kynna að það eigi ekki að kjósa aftur, það hafi aldrei staðið til. Ef það verður ákveðið mun líða yfir mig. Þjóðin vill þessa ríkisstjórn áfram, það kom greinilega fram, en kosningin verður að vera hafin yfir allan vafa! Það líður samt yfir mig ef ákveðið verður að kjósa aftur í NV og líður enn meira yfir mig ef fimmmenningarnir fara ekki í mál ef ný úrslit þýða að þau fari ekki á þing eftir allt saman.    

Vér auðkýfingar og innrásin frá Frakklandi

Fyrir nákvæmlega átta árum upp á dag var mér boðið í þyrluflug sem átti eftir að breyta lífi mínu og viðhorfum. Ég hafði eitthvað skrifað um þann draum minn í Vikuna ... gömul samstarfskona á leið til Bandaríkjanna, áskrifandi að Vikunni, náði að grípa nýjasta blaðið með sér. Um kvöldið, komin upp í rúm í Ameríku, sagði hún við manninn sinn eftir að hafa lesið þessa stórkostlegu grein eftir mig þar sem þyrludraumur var viðraður: „Ættum við ekki að bjóða Gurrí í þyrluferð?“ Það sem ég vissi ekki var þessi fyrrum dásamlega samstarfskona mín er gift framkvæmdastjóra þyrlufyrirtækis. Hann, ekki síður dásamlegur, jánkaði því og við heimkomu var haft samband. Ég æpti smávegis af gleði og dagur ferðar var ákveðinn.

 

Nágrannar mínir horfðu áhugalausir, nánast með fyrirlitningu, á strætólúserinn mig hoppa upp í leið 57 við Garðabraut fyrr þennan dag, vagn sem brunaði svo með mig til Reykjavíkur þar sem frændi nokkur tók á móti mér og skutlaði út á Reykjavíkurflugvöll. Þar biðu mín áðurnefnd hjón og rússnesk kona sem vinnur við að heimsækja önnur lönd, gista á fínum hótelum og fara í flottar ferðir, m.a. í þyrlum ... aumingja hún og allt frítt ... Flugmaðurinn, stórkostlega næs náungi, var síðar myndaður við að skammast í Justin Bieber, eða tala við hann, hljóðið fylgdi ekki, og mér hefur skilist að hann fljúgi ekki með hvern sem er ... sem mér finnst mjög skiljanlegt eftir að hafa farið með honum.

 

Við flugum að Esjunni og lentum þar á toppnum, svo nú reyni ég sem oftast að koma því að ég hafi auðvitað farið á Esjuna. Flestir halda að ég hafi erfiðað upp fjallið, gangandi, as if. En í völdum hópum reyni ég að koma því að að ég hafi farið með þyrlu, eins og það sé daglegt brauð, og með þyrlupall á hlaðinu eins og það sé ekki tilviljun. Í hópi auðmanna finn ég fyrir aukinni virðingu, einnig í hópi þeirra hreyfibrjáluðu sem skokka Esjuna kannski kvölds og morgna. Þá segi ég: „Ahh, 2013, það var árið sem ég fór fyrst alla leið upp Esjuna.“ Eins og það sé daglegt brauð. Maður getur nú verið lúmskur.

 

Ég gaf í skyn við Skagamenn sem margir (eiginlega allir) tóku eftir því þegar mér var skutlað heim á Akranes MEÐ ÞYRLU að ég hefði selt smávegis kvóta og leiðrétti heldur ekki þann misskilning að ég ætti þessa þyrlu sjálf og hefði bara skroppið með strætó til að fá ekki leiða á þyrluferðum, líka komast nær öreigunum sem er nauðsynlegt öllu ríku fólki til að njóta enn betur allra peninganna og demantanna. Æ, þið vitið. Nú halda allir á Akranesi að ég sé mjög alþýðleg og finnist ég ekkert merkileg þótt ég „eigi“ þyrlu og ferðist stundum með henni ... og fari alveg stundum á Esjuna þótt ég hafi aldrei klifið hið fagra Akrafjall, af því að það er ekki jafnhátt og Esjan (?). Minni áskorun.

 

Mynd 2 sýnir Himnaríki, blokkina vinstra megin, og Einar úti á svölum (efstu t.h.). Þessi reynsla breytti mér, nú er ég ekki lengur fúl út í auðmenn sem skruppu á þyrlu til að kaupa sér pylsu í sveitasjoppu á meðan þeir átu að innan fyrirtæki, banka og veiktu ýmsar grunnstoðir (ef ég man þetta rétt) ... nú skil ég þá mjög vel og get samsamað mig með þeim. Ég er borubrattari í Einarsbúð og hika ekki við að kaupa jarðarber og jafnvel reyktan lax í áleggsbréfi. Nú fer ég viljandi til tannlæknis OG í klippingu í sama mánuði sem ég gerði aldrei áður, algjör gunga. Ég nota bara yfirdráttinn og er búin að borga hann niður þegar kemur að þessu aftur.  

 

Ég fylgist spennt með Borgarnesleikþættinum hjá Alþingi. Það verður aldrei kosið aftur í NV en gaman að fylgjast með þessu samt, hvort sem þetta á að vera róandi eða svo leiðinlegt að við öskrum fyrir rest: Haldið áfram, plís, ekki meira, ekki meira Borgarnes!!! 

Af hverju ég veit þetta? Draumar eru svar undirmeðvitundarinnar við því sem heilinn innbyrðir en vinnur ekki úr alveg strax, skilst mér ... og mig dreymdi að kosið hefði verið aftur í NV - sem þýðir að það verði ekki gert. Svona draumar eru víst fyrir hinu gagnstæða. Enda allt of mikið vesen að kjósa aftur ...

 

Mig dreymdi líka fyrir c.a. hálfum mánuði að við Einar hefðum verið í heimsókn hjá Hrönn, fyrrum nágranna okkar á Hringbraut og framleiðanda Dýrsins. Hún bjó (í draumnum) á efstu hæð í ofboðslega flottri íbúð í geggjuðu húsi. Þýðir það ekki að myndinni eigi eftir að ganga hrikalega vel? Jafnvel fá Óskarinn sem besta erlenda myndin? Hún verður okkar framlag næst.

 

Ég held að frönsku auðmennirnir (sem ég finn fyrir tengslum við eftir þyrluflugið), þessir sem eru að kaupa Mílu, eigi eftir að loka aðgangi Íslendinga að netinu, bara upp á grínið. Gera kannski dramatíska heimildamynd um þetta sem vinnur til margra virtra verðlauna. Örvænting fólks selur. Hér verður óbyggilegt.

Mig langar ekki að flytja til Frakklands (ógeðslegar pöddur og hiti) og gerast ódýrt vinnuafl, eins og gæti alveg gerst. Þegar ég heyri frönsku líður mér eins og hundi eða ketti sem eigandinn spjallar við ... sjá mynd 3. Ég er enn brjáluð yfir að hafa farið á franskt Starbucks og beðið um double latte og fengið TVO einfalda latte. 

Grisjað til gleði og ársafmæli flottheita

Ég get ekki sagt að jólalegu gallarnir hafi slegið í gegn hjá vinum og ættingjum (pörum) í gær - því öll sögðust þau „eiga svona“ sem mér finnst ekki trúlegt þótt ég kunni ekki beint við að rengja þau. 

Ég var líka búin að finna síðkjóla, mjög fína á einhleypurnar mínar, þá kæmu þær kannski almennilega spariklæddar í afmælið mitt í ágúst en skyggðu samt ekki endilega á afmælisbarnið. Annars eru jólin og jólagjafir aðalatriðið þessa dagana ... Óttast að jólagjafaþegar mínir kvenkyns eigi svona kjóla - eða þykist eiga þá. Bækur eru sennilega bestar bara.

Ég er með algjöran jólakarl á heimilinu, hann er engu skárri en ég. Hann spurði mig þegar hann var yngri um uppruna jólasveinsins og var ljónheppinn, ég hafði skrifað grein um dýrlinga og einnig sitt af hverju um jólin fyrir Vikuna í gegnum árin. Ég sagði honum frá heilögum Nikulási frá Mýru sem lést 6. desember á fjórðu öld og þann dag nú á tímum fengju börn sums staðar í skóinn. Nikulás væri hinn fyrsti jólasveinn. Þetta mundi stráksi allt saman. Hann á góða spjaldtölvu, notar YouTube mikið og gúglar líka. Hann kann ekki mikla ensku en tókst nú samt nýlega að finna nokkurra ára frétt á ensku um að fornleifafræðingar hefðu sennilega fundið hina fornu Mýru sem tilheyrir Tyrklandi! Nikulás fleygði á sínum tíma gullpeningum inn um glugga hjá tveimur ungum stúlkum og bjargaði þeim frá slæmu hlutskipti ... þannig hófst nú þetta gjafastúss.

Stráksi á myndir af sér með þremur flottustu mönnum í heimi. Gamla mynd af sér með jólasveininum (2010?) og nýlegri með Páli Óskari (2018) og Herra Hnetusmjöri (2021). Ég þarf að búa til myndavegg fyrir hann með þessu áframhaldi.

 

Það má segja að framkvæmdum í Himnaríki hafi lokið fyrir akkúrat ári um þessar mundir. Framkvæmdum og grisjun. Nýtt bað, eldhús og gólfefni. Gamalt, ljóst parket var á stofu og eldhúsi, hvítur dúkur á herbergjum og plastparket á gangi, gulur dúkur á baði, bæði gólf og upp á veggi. Trésmiðja Akraness hélt utan um verkið og flottir fagmenn sáu um þetta allt. Hönnuður Pálmadóttir (áður Fabia Studio) sá til þess að þetta yrði allt saman smekklegt og flott.

Reyndar komu smiðirnir um daginn (í sumar) og kláruðu smáræði og svo kalla ég til málarann þegar búið er að skipta um móðugler í einum glugganum. Þá klárast gluggarnir og það litla smotterí sem eftir er. Þá má segja að allt sé búið. Annars er eilífðarverkefni að halda öllu við en kannski ekki á hverjum degi.

 

Á FYRIR-myndinni (efri) má sjá kött lengst til vinstri, uppi á stólbaki, skenk sem ég reyndi örvæntingarfull að gefa og tókst á allra síðustu stundu, kvöldið áður en var parketlagt ... þarna eru bækur í tonnatali og til að róa aðeins stofuna raðaði ég bara dökkum bókum í hilluna fjær. Eitthvað litaraðað í hilluna nær líka. Hagkaupssloppinn keypti ég á markaði Mæðrastyrksnefndar Rvk, á 200 krónur. Held að mamma hafi átt svona slopp en þetta var einkennisbúningur húsmæðra á sjöunda áratug síðustu aldar. Mamma fór svo í hvítan einkennisbúning og byrjaði að vinna úti og við systkinin breyttumst í litlu börnin með eldspýturnar ... Nei, nei, grín. Það komu dásamlegar konur, fyrst Jóhanna, síðan Sigríður, gáfu okkur morgunmat og komu okkur í skólann, síðan hádegismat.

 

Á seinni myndinni sést inn í gjörbreytt eldhúsið, stofan, eða þessi hluti orðinn að borðstofu en áður sneri stofan öfugt, rauði sófinn var hinum megin en hönnuðurinn vildi ólm breyta þessu og stofan (og borðstofan) er svo miklu fínni og flottari. Bækurnar undir Sólheima-styttunni eru farnar í hillu ... já, og málverkið er eftir hina einu sönnu Ellý. Ljósakrónan ættuð frá Hringbraut 78, íbúðinni á móti minni (1988-2006), fékk hana gefins þegar flutt var úr íbúðinni og hún gerð upp.

 

Ég notaði (eða málarinn) arkitektahvítan lit á alla íbúðina. Mjög ánægð með hann, það virkar allt eitthvað svo tandurhreint sem það er auðvitað. Nokkrir veggir eru dökkgráir, liturinn heitir öskugrár og er frá Slippfélaginu, sá hvíti líka þaðan. Þetta er gífurlega mikil breyting - ekki síst af því að ég gaf svo mikið, flokkaði svo grimmilega að ég trúi því varla enn upp á mig. Ég keypti oft hér áður fyrr eitthvað gamaldags og fínt en hafði svo ekki pláss. En ég held að nánast allt sem ég lét frá mér hafi öðlast nýtt líf - sumt fór á nytjamarkaði í bænum.

 

Í fréttum Stöðvar 2 kemur fram að vöruskortur sé yfirvofandi, og að fólk ætti að kaupa gjafir sem fyrst. Ég hef fundið þetta á mér! Nema það sé verið að hræða okkur til hlýðni, kaupa, kaupa, kaupa, strax, strax, strax ... Ég held mínu striki bara, það er mjög gaman að vera snemma í því. 

Jólagjafaleit, hjartaleikur og björgun frá beru kvenfólki

Ég er í alvöru byrjuð að kaupa jólagjafir og tók tvær slíkar með mér heim úr borginni í gær til að pakka inn ... en Ellen frænka, pöntunar-erlendis-frá-ráðherra Himnaríkis, lét mig fá þær, svona fæst ekki á Íslandi. Henni fannst þetta sem ég pantaði svo sniðugt að hún pantaði sér sjálf eitt slíkt í leiðinni (og ég líka eitt fyrir mig). Þetta er svo gaman, veit nefnilega ekki hvort það telst vera góð jólastemning að vera á síðustu stundu með gjafakaupin ...

 

Það er eitthvað um hjónafólk/pör auðvitað í fjölskyldunni og ég sá nýlega auglýsingu um kósí jólagalla. Eins og að ganga í skýi, segir þar. Hugsa sér kósíheitin að bíða t.d. úti á stoppistöð og vera ekkert kalt, hinir brjálaðir úr öfund og fá kannski að koma inn í hlýjuna með manni. Það gæti samt verið að ég væri eina manneskjan í ættinni sem notar strætó, en fólk ætti að prófa það samt hvað það er guðdómlegt í kulda og trekki að bíða og vera samt hlýtt. Sumir fara út í bíl sinn í gallanum á meðan bíllinn hitnar og alla leið í vinnuna? Grilla úti á svölum í apríl í honum? Fara í jólaglögg, jólahlaðborð og vera ekki kalt. Sumir myndu ekki fíla jólagalla allan ársins hring en ég á flippaða fjölskyldu ... Kannski bók með? Grilla úti á stoppistöð og lesa meðan kjötið eða vegan-ið grillast? Möguleikarnir eru óþrjótandi. Maður á alltaf að finna gjafir með margfalt notagildi og helst skemmtanagildi - þar koma bækurnar inn.

 

Sennilega tengist snemmgjafadæmið því að mig vantar útrás fyrir leynivinaleiki síðan ég fór að vinna heiman frá mér, alein en auðvitað í frábærum félagsskap sjálfrar mín og kattanna. Ætla nú samt að skilja eftir eina mandarínu á hverju kvöldi til að gleðjast yfir henni næstu fimm morgna.

 

Halla frænka rakst á gamla mynd af okkur tveimur (c.a. 1985-1986) og blastaði henni á Facebook þar sem ég hirti hana og setti hér. Og gömlu árin okkar saman rifjuðst upp, allt djammið, allir ljósatímarnir, allur þvotturinn sem hún þvoði fyrir mig af því að ég átti ekki þvottavél (eða síma eða sjónvarp) þótt ég væri virkilega „efnuð einstæð móðir á öllum þessum bótum,“ sagði fólk. Og akkúrat þegar mamma lánaði mér litla sjónvarpið sitt kom hin grimma innheimtudeild Ríkissjónvarpsins heim til mín og ég var þar með rukkuð fyrir afnotagjöld þótt ég ætti það ekki. Ég var svo hrædd við þau að ég næstum bauð þeim inn í kaffi ... hefði aldrei þorað að ljúga að þeim.

 

 

Halla sótti reglulega poka af óhreinum þvotti til mín, þvoði, þurrkaði og braut saman. Fannst það lítið mál, eiginlega svo sjálfsagt að ég mátti varla þakka fyrir. Það er líka Höllu að þakka að ég fer ekki lengur í sund. Við fórum saman í Sól og sælu við Aðalstræti minnst vikulega heilan vetur og þar var sérsturtuklefi fyrir hvern og einn ... Svo þegar ég skrapp um vorið í sund í Laugardalslauginni fékk ég áfall yfir öllum rössunum í yfirfullum sturtuklefa ... var eins og í atriði úr kvennafangelsismynd eða hryllingsmynd fyrir teprur ... og hef ekki farið í almenningslaug síðan. Mér finnst hún hafa, með því að draga mig í ljós, bjargað mér hardcore-gagnkynhneigðri frá allsberum kerlingum. Mætti ég frekar biðja um ... æ, skiptir ekki ...

 

Ég hætti við ferðina í bæinn í dag vegna veðurs. Komnar rauðar hviðutölur á Kjalarnesi, Skrauthólar í 28 m/sek, var 22 fyrir skömmu (strætó hættir í 30 m/sek-hviðum).

Hlýt að finna eitthvað af húsverkum til að vinna í staðinn. Djók. Las í Viðskiptablaðinu, held ég, að ungur Íslendingur hafi grætt milljónir á gamaldags tölvuleikjasíðu sem hann heldur úti.

 

 

Ég kíkti á síðuna og sá að þar er löngu glataður leikur sem heitir Hearts og ég hef sárlega saknað mjög lengi, var búin að gleyma honum, svo sárt hafði ég saknað hans. Nú er ég farin að spila við þau Mike, Bill og Lisu nokkur spil á dag, kostar ekki krónu svo gróðinn hlýtur að koma frá auglýsendum.

 

 

Best er að fá sem allra fæsta slagi, alls ekki spaðadrottninguna (13 stig) og helst engin hjörtu (eitt stig á hvert hjarta) ... nema ef manni tekst að ná öllum hjörtum og spaðadrottningunni, þá fá hinir held ég 26 stig - en þegar einhver er kominn í 100 stig tapar hann leiknum. Síðan heitir cardgames.io ... Ekkert að þakka!

 

Neðsta myndin sýnir strætóinn sem ég hefði átt að taka áðan en þorði ekki.       

Mæðgur á Tinder og illþolandi covid-afsakanir

Fínasta bæjarferð í gær - strætó seinkaði ögn í föstudagsumferðinni (15.15-strætó frá Akranesi) en ég sá að við myndum samt ná í Kaffitár á Nýbýlavegi, langaði svo í góðan latte og Hilda býr skammt hjá. En nei - enn eitt kaffihúsið sem lokar á gesti sína klukkan fjögur!

Það lækkar vissulega launakostnað að loka svona snemma en þetta hlýtur samt að svekkja viðskiptavini. Ég varð alla vega drullufúl að koma að lokuðum dyrum og finnst leitt að geta ekki keypt hjá þeim latte lengur. Við byrjuðum alltaf þarna við komuna í bæinn, við Hilda latte, stráksi kakó. Af hverju er verið að skerða þjónustu um allt og jafnvel kenna Covid um, sem ég hef heyrt að sé víða gert, nú þegar allt er að opnast aftur? Þetta er glatað og ekki bara fyrir viðskiptavinina. Einu sinni kepptust allir við að bjóða sem besta þjónustu, margar matvörubúðir fóru t.d. að vera með opið til átta á kvöldin, aðrar alla nóttina - sem þekktist ekki lengst af. Það hefur orðið mikið bakslag víða og áberandi á kaffihúsum og bakaríum. Við erum auðvitað vön því frá hinu opinbera að opið sé hálftvö til 13.30 en ekki einkafyrirtækjum. 

VIÐBÓT: Maður ætti kannski ekki að skrifa svona pirring á meðan gremjan er enn í gangi. Það hljóta að vera einhverjar góðar ástæður fyrir því að kaffihúsum sé lokað fyrr en áður, hvort sem það er komið til að vera eða bara tímabundið. Ég veit um einn stað þar sem of fáir kúnnar komu á tímabilinu kl. 16-18 til að það borgaði sig að hafa opið. Vissulega svekkjandi fyrir okkur sem komumst ekki fyrir fjögur en enginn heimsendir. 

 

Ég gisti nótt hjá Hildu og það var mikið að gera í dag. Ekki bara Costco-ferð, heldur líka í Elko ... sjö hlutir keyptir í þeirri fyrrnefndu, ef mandarínupoki er talinn sem einn, og svo var keyptur einn hlutur í Elko, allt nánast fyrirfram ákveðið sem er það eina rétta til að halda lífsviljanum og svo fórum við í dýrabúð í Smáratorgi, eina skemmtilegustu búð landsins þar sem hundar eru velkomnir og ég náði að klappa þremur, þar af einum sjeffer ... ég elska sjeffer sérlega mikið. Við heimsóttum mömmu sem var niðursokkin í Indiana Jones-mynd í setustofunni og mátti varla vera að því að heilsa okkur. Hún leit rosalega vel út og er virkilega ánægð á Eir. Það eina sem vantaði, fannst mér, voru sætir karlar að sniglast í kringum hana. Henni hefur aldrei þótt það leiðinlegt þótt hún kvarti ekki núna. 

„Ef þú vilt að ég skrái þig á Tinder, mamma mín, get ég gert það,“ laug ég, kann það ekki og yrði að fá einhvern til að aðstoða mig við það.

„Úff,“ sagði mamma og hristi hausinn eftir að hafa flissað til að byrja með, „mig langar ekki í karl.“ Samt var hún bara tvígift - ekki einu sinni hálfdrættingur á við pabba sem átti svo margar konur að einu sinni lágu þrjár þeirra á sama tíma á Landakoti, eftir hans dag, reyndar. Einu sinni lágu bæði pabbi og mamma á Landakoti á sama tíma, hvort á sinni hæðinni reyndar. Ég man að ég spurði manninn sem var að skrifa lögfræðingatal eitt árið hvort mætti ekki sleppa einni eiginkonunni, pabbi var bara giftur henni í 51 viku, það tók því varla að telja hana með, fannst mér, en samviskusami sagnfræðingurinn mátti ekki heyra á það minnst. 

„En af hverju ert þú ekki á Tinder, Gurrí?“ spurði mamma, einnig þekkt fyrir að snúa vörn í sókn, þegar Harrison Ford hafði tekið skref út í tómið og lent á ósýnilegri brú sem birtist allt í einu. 

„Æ, mamma, þú manst nú hvernig einkamál.is fór með æsku mína og sakleysi,“ sagði ég og fögur augu mín (græn í veiðihug) dökknuðu af myrkum minningunum. 

„Ahh, ungu Kanarnir á vellinum sem vildu hitta eldri konu nokkrir saman ... varstu ekki bara 37 ára á þeim tíma?“

„Úff, jú, skilurðu núna af hverju ég er hrædd við Tinder, svo er það miklu flóknara, það á að ýta sumum til hægri og öðrum til vinstri ...? Ég myndi pottþétt ruglast. Loka á stórhuggulega og ljúfa auðjöfra með húmor og læka óvart gaura sem eru það alls ekki ...“

„Ha,“ hváði mamma, nú var Indí búinn að koma sér í hroðaleg vandræði enn og aftur og brún augu hennar glitruðu af samhug með honum. Elsta og yngsta barnið með brún augu, við miðsysturnar með gráblágrænleit, gul er við göldrum. Hún veifaði okkur bless og éghringi bara í hana til að klára þetta spennandi samtal. Maður truflar ekki fólk frá Indiana Jones. Mér finnst líklegt að við endum á Tinder, mæðgurnar ... það myndi gera símtöl okkar svo miklu meira djúsí. Hvernig var karlinn sem þú hittir? En þinn? Í alvöru, uss, mamma, ekki tala svona ... nei, þessu lýgur þú ... og svo framvegis.

Við hittum Þoku kisufrænku sem er næstum farin að hoppa og skoppa um allt eftir fótbrotið og snæddum pönnsur og fengum geggjað kaffi hjá Ellen og Ella, sem eru auðmjúkir þrælar Þoku. Við glöddumst öll yfir 5-0 sigri Liverpool en aðalsvekkelsið hjá mér var að vér Skagamenn skyldum tapa okkar leik ... en einhver skaut nú upp flugeldum samt fyrr í kvöld hér við íþróttavöllinn, kisum hér á bæ til mikils spennings. 

 

Stráksi fékk KFC í kvöldmat, eins og venjulega þegar hann fer í bæinn - ef KFC kæmi á Skagann (hei, við erum að verða 8.000, og það vantar líka dýralækni) finnst mér sennilegt að hann myndi verja megninu af vasapeningunum sínum í mat þaðan. Og sækja um vinnu þar með skóla.

 

Kláraði bókina hennar Jónínu Leósdóttur sl. nótt í sveitasælunni hjá Hildu. Bókin svo skemmtileg að það var ekkert erfitt að halda sér vakandi yfir henni og ekki séns annað en að klára hana, þó fyrr hefði verið. Stórskemmtilegar aðalpersónur sem vonandi halda áfram um ókomin ár að leysa saman lögreglumál, fyrrum hjón, hún lögga, hann sálfræðingur. Æðisleg bók. Takk fyrir mig.

 

Nú er svo bara að bíða og vona að viðri til strætóferðar á morgun, sunnudag, þegar bæjarferð 2 þessa helgina verður farin í rokinu sem búið er að spá.

Leynivinavikur og leyniÓVINAvikur ...

Leynivinavikur geta verið mjög notalegar, það minnir á jólin þegar allir laumast svona ... nema nú fær maður ekki að vita hver gefandinn er fyrr en í lok vikunnar. Fólkið hjá Birtíngi er mjög skapandi og skemmtilegt þegar kemur að öllu svona, ég varð vör við það þegar ég vann á meðal manna.

 

Ég fékk axlanudd alla vega tvisvar, þá var einhver sem ekki var leynivinur minn sendur í þann þakkláta gjörning. Eina svona viku fékk ég bara bjórdósir frá leynivini mínum og það var ekki einu sinni Sveinn Waage (bjórsnillingur) sem vann með mér um hríð. Ég bauð Sveini lengi vel góðan daginn þegar hann gekk fram hjá mér, að mæta til vinnu, en hann lét sem hann hvorki sæi mig né heyrði, ég sat svolítið langt frá og hann hefði þurft ansi góða hliðarsjón til að koma auga á mig. Þá prófaði ég að segja „Vondan daginn“, orðin svolítið móðguð, en hann tók samt ekki við sér. Svo var hann bara með heyrnartól ...

 

Ég hef nánast kæft mína leynivini í gjöfum í gegnum tíðina og fundist ógurlega gaman að laumast. Eitt árið var það Illugi Jökulsson sem naut gjafa minna og stóð mig að verki. Ég var yfirleitt mætt langfyrst á staðinn, enda tók ég 6.15-strætó frá Akranesi. Ég kom við á bensínstöð og keypti súperfínt nýbakað meðlæti (hver þarf bakarí?), tók þá áhættu að gera kaffi líka og setti það á skrifborðið hans. Og hver kom ekki gangandi inn á skrifstofuna akkúrat þá? Jú, sjálfur Illugi. En eftir nokkur ár af leynivinaleikjum lærir maður lymsku og kænsku svo ég sagði bara glaðlega: „Gjörðu svo vel, leynivinur þinn bað mig um að setja þetta á borðið þitt.“ Ofsaglaður (held ég) Illugi þakkaði mér kærlega fyrir en virtist ekki átta sig á því að ég var nánast eina manneskjan sem var mætt mín megin í fyrirtækinu. Að fá svona fínheit við mætingu er eitthvað sem hvert einasta fyrirtæki ætti að taka upp ...

 

Blaðamaður hjá Séð og heyrt bað Herbert Guðmundsson sem oft kom í heimsókn á ritstjórnina um að syngja eitt lag fyrir leynivin sinn sem var, að mig minnir, einhver af Gestgjafanum, og það þótti mjög sniðugt. Eða var það í leynióvinaviku?

 

Það voru líka leyniÓVINAvikur, bara tvær, jafnvel bara ein. Örugglega bara ein. Það var ekki eins gaman ... Eitt sinn var ég stödd við Vesturlandsveg og ætlaði að taka upp veskið mitt og finna greiðslu í strætó ... fannst taskan mín frekar þung sem var svo ekki skrítið, það var nefnilega búið að tæma úr hrísgrjónapakka (laus grjón) ofan í hana. Það var ekki alveg hrekkur á dag, sjúkk, og ýmsir voru mun stærri, eins og að líma post it-miða yfir allt skrifborðið hjá sínum óvini, jafnvel taka skrifborð með öllu og lyfta því upp á skrifborðið við hliðina. Það var pínku fyndið en eflaust hundleiðinlegt að laga það til baka. Og allt var þetta gert með deddlæn á næsta leiti. Sumir urðu pirraðir - aðrir ekki. Mæli ekki endilega með slíkum vikum en enginn meiddist þó við gerð þeirra, held ég, nema þá helst andlega.

 

Ég íhuga mjög alvarlega að kaupa fimm gjafir handa mér sem ég pakka inn og set á skrifborðið mitt á kvöldin. Ég er allt of ung til að hafa gleymt því daginn eftir og arga svo upp yfir mig af gleði þegar ég sé pakkann en ég ætla samt að reyna það. Kannski eru leynivinavikur þeirra sem vinna heima - einir - þær langskemmtilegustu og mest gefandi. Svo get orðið öskureið ef þetta er ekki rétta gjöfin eða nógu flott gjöf og enginn fréttir af vanþakklæti mínu ... Það sem gerist í Himnaríki heldur sig þar ...  

Fallega fólkinu hafnað og lúmskar fésbókargildrur

Ég ætla svo sem ekki að kvarta yfir litla fríinu mínu en ég skilaði aukaverkefninu loks í gærkvöldi, yfirlestur sem tók lengri tíma en ég vonaði. Náði samt alveg að skemmta mér meðfram því við hreingerningar, kaffidrykkju, kisuklapp, gestakomur, lestur og áhorf í tölvunni (í gær) á tvo útvarpsmenn segja lélega pabbabrandara. Slökkti eftir nokkrar mínútur, ég hló svo mikið að ég óttaðist að nágrannar myndi hringja á lögguna. Reyni að klára í dag.

 

Fyrsti alvörufrídagurinn, hugsaði ég við vakn í morgun en byrjaði daginn nú samt á því að setja í þvottavél, hljóðbókin bíður eftir því að lesa áfram fyrir mig á meðan ég brýt þann þvott saman, ásamt þvotti úr seinni vélinni sem er farin af stað. Svo er ég að hugsa um að nota sólina til að þvo alla glugga Himnaríkis að innan, sem eru meðal annars kámugir eftir kisunebba. Í hvað er ég að breytast? Er ekki til eitthvað sem heitir ÍHLUTUN í innanríkismál ný-tuskusjúkra?

 

Facebook var að rifja upp fyrir mér tíu ára gamla minningu ... þegar mér bauðst að ganga í hóp fallega fólksins. Ég afþakkaði af því að ég var svo hrædd um að leynd móðgun fælist í þessu, þetta væri samansafn fólks sem tryði því að fegurðin kæmi innan frá. As if ... Nú sé ég svolítið eftir þessu, það hefði verið gaman að láta fljóta með í upptalningu hópanna minna: Áhugafólk um þakrennur, Óáhugaverðar fótboltaupplýsingar, Fólk sem labbar hallærislega í hálku, Kettir og aðdáendur katta, Fallega fólkið, Hver hendir svona? og svo framvegis. Svo er víst, eða var, hægt að sjanghæja mann inn í hópa, ég man ekki hversu oft ég uppgötvaði að ég væri óvænt orðin meðlimur í Góðu systur. Ég fleygði mér jafnharðan út og það tókst loks endanlega. Vil frekar vera í Vondu systur og Fyndnu frænku, þar bjóst ég frekar við húmor. Svona er ég nú vond og fordómafull. Gaf þessu ekki séns, þoldi bara ekki nafnið á hópnum.

 

Í gær var opinberað á nýrri fréttasíðu sem Kristjón Kormákur ritstýrir, 24.is, hverjir væru í hópnum Karlmennskan (eða Karlmennskuspjallið?), harðlokuðum hópi kvenhatara, virðist vera, en ég vona nú samt að stór hluti hópsins hafi ekki verið virkur þarna og jafnvel ekki áttað sig á félagsskapnum ... Af nafninu að dæma myndi ég halda að þarna færu fram umræður um bjór og veiðar, hvar hægt væri að læra að flétta dætur sínar, lyftingar, netsíður fyrir flottar jólagjafir fyrir kærustuna eða kærastann. Svona blanda af hinu og þessu.

Ég sá í gær mann tjá sig um veru sína þarna, mjög undrandi, hann hafi ekki áttað sig á því og vildi alls ekki vera þar og henti sér út. Ég sé mjög lítinn hluta af því sem gerist á veggnum mínum, hangi ekki á fésbókinni tímunum saman eins og fyrst. Held að ég sé búin að læra að forðast hættulegar gildrur sem tengjast þó vissulega ekki alltaf hópum. Ein versta gildran sem ég fleygði mér óvart í var að svara könnun um morgunverðarvenjur, svaraði Hvað borðar þú í morgunmat? ... að yfirleitt fengi ég mér bara kaffi og biði svo eftir því að verða svöng ... Það tók mig nokkurn tíma að losna við konuna sem vildi bjarga mér frá þessari eymd með því að selja mér Herbalife sem morgunverð, þetta voru lymskulegar kúnnaveiðar.

 

Helgin verður annasöm og felur í sér tvær stuttar ferðir í bæinn ... spáð er miklu roki á sunnudaginn svo ég veit ekki hvort strætó gengur ... þarf sennilega að skríða frekar - og ef ekki, missi ég af spennandi stefnumóti þar sem smjörsteiktur humar kemur við sögu og dásamlegur félagsskapur. 

 

 

Nú sé ég eftir því að hafa ekki undirbúið fríið ögn betur, komið mér í klippingu og alls konar snyrtingu - nú eru t.d. neglur mínar sögulega langar og hefði verið gaman að láta gera þær enn fínni áður en ég klippi þær, hálfpirruð á vaxtarhraðanum. Ég hef lesið svo marga krimma að eini kosturinn sem ég sé núorðið við langar neglur er að ég geti klórað mögulegan morðingja minn og skilið eftir DNA hans/hennar fyrir lögguna. Löggan á Íslandi má reyndar ekki setja DNA grunaðrar manneskju inn í gagnagrunn til að sjá strax hver framdi glæpinn eða var á vettvangi, onei, það yrði allt of auðvelt. Fyrst þarf að finna glæpamanninn/-konuna handvirkt og svo má bera saman DNA-ið hans/hennar og DNA-ið undan nöglunum á mér og ef það er neikvætt þá byrja upp á nýtt ... Þetta er ekki svona í CSI-þáttunum. Má ekki hækka launin hjá löggunni?

Jæja ... farin að þvo glugga. 

Bestu danslögin og veiðibolur brostinna vona

Mér hefur aldrei þótt sérlega gaman að dansa á djamminu nema kannski vangadans ... sem er önnur saga en það er eitt lag sem fékk mig alltaf út á dansgólfið í Þjóðleikhúskjallaranum í gamla daga. Það var Luftgítar með Sykurmolunum ... og í textanum má m.a. heyra: ... ég dansa ekki, luftgítar, ég dansa ekki. Að maður skuli ekki hafa klikkast hreinlega á þessum árum, það var ekki bara mótlætið sem mætti, heldur líka allar mótsagnirnar. Mía systir plataði mig einu sinni með sér á danssýningu á Hótel Íslandi og lofaði mér í kjölfarið að gera slíkt aldrei aftur. Ballett sleppur. Ég sá ekki einu sinni myndina Dirty Dancing en las nýlega að aðalleikararnir þar, Patrick Swayze og Jennifer Grey, hafi hreinlega hatað hvort annað sem hlýtur að hafa verið erfitt í mynd sem eflaust endaði með því að þau náðu saman. Hvílíkur leiksigur hjá þeim ef enginn hefur tekið eftir þessu.

 

Önnur mögnuð danslög sem ég mæli með þegar ég fæ þörf fyrir að standa upp frá tölvunni og hreyfa mig: No One Knows með Queens of the Stone Age - Smells like Teen Spirit með Nirvana - Stun Gun með Quarashi - For Heavens Sake með Wu-Tang Clan og svo auðvitað Fríða litla lipurtá með Ragga Bjarna.

 

Í gær ákvað ég að gera mína allra, allra síðustu tilraun til að finna einhvern sætan sem kann á matarlím (sjá síðustu færslu og margar aðrar). Ég sá verulega hentugan bol fyrir siðsamar konur sem vilja ekki sýna of mikið alvöruhold, heldur láta bolinn um vinnuna. Forljótur bolur með mikið notagildi (sjá mynd).

 

 

Ég hef í gegnum tíðina litið á karla sem vitsmunaverur sem láta ekki veiða sig með blaktandi augnhárum og dillandanum en undanfarna áratugi hef ég þó smám saman farið að efast. Segi kannski ekki að ég sé sein að átta mig en ég hef kosið að sjá frekar það góða í fólki sem hefur sennilega haft af mér sítrónufrómas jól eftir jól. Fann sem sagt þennan svokallaða mun á konum og körlum sem hefur alltaf vafist fyrir mér (nema launalega séð).

Sjálf til dæmis hef ég ekki sérlega mikla ánægju af karlkynsfatafellum eftir að hafa næstum fengið lungnabólgu af aumingjahrolli þegar mér og fleirum af DV var boðið niður á Hlemm, (Keisarann?) þar sem Pan-hópurinn lék listir sínar á níunda áratug síðustu aldar. Nei, þá er skemmtilegra að leyfa ímyndunaraflinu að leika lausum hala ... ég viðurkenni að ég verð alltaf óð þegar ég sé menn í heilgalla sem sýnir bókstaflega ekkert. Og þar er munurinn ... strákarnir heillast hreinlega ekki af mér í rúllukragapeysu og ég er í lífstíðarbanni frá Vinnufatabúðinni og Kaupfélagi V-Hún. Hvammstanga. Mamma segir reyndar að ég hafi ekki bara erft mont úr föðurættinni (Flatey á Skjálfanda) heldur líka svartan húmor ... og það fæli strákana frá.

Eitt sinn á DV-árunum gerði ungur maður sér dælt við mig, bauð mér upp í dans, svo þetta hlýtur að hafa verið einhvers konar ball. Ég horfði rannsakandi á hann og bað um að fá að sjá skattaskýrslu föður hans (það var uppáhaldsbrandarinn minn þá). Það sem ég vissi ekki var að ungi maðurinn var sonur einhvers sem átti mikla peninga og annaðhvort vann fyrir DV eða var í hópi eigenda blaðsins. Hann gerði ráð fyrir að ég vissi þetta og sneri sér hratt við og forðaði sér. Ætlunin hjá mér var nú samt ekki að vera kvikindisleg. Hvað ætli ég eigi að baki mörg brostin karlahjörtu í þau fáu skipti sem ég nennti á djammið? Og það óvart. Sorrí.

 

Sálfræðingarnir í fjölskyldunni myndu eflaust kalla þetta feimni hjá mér eða ákafa löngun innst inni til að pipra. Ég er ekki nógu undirborðskennd, skilst mér, sem veldur því að ég þarf sennilega sjálf að læra að nota matarlím. Það vantar ekki að ég viti hvernig ... leggið matarlímsblöð í kalt vatn í x mín., vindið þau og bætið út í hitt gumsið ... hversu flókið? Þá er nú sennilega auðveldara að búa til súkkulaðimús sem eftirrétt á jólunum.

 

Háværar raddir eru vissulega uppi um að fátt sé bitastætt á markaðnum, sætustu og bestu strákarnir (u.þ.b. 55-65 ára) séu gengnir út en ég trúi því ekki. Það eru nefnilega giftu vinkonur mínar sem halda þessu fram. Andstyggilegu fyrrverandi vinirnir segja að ég hafi enn minni möguleika á að komast á séns en geldu innikettirnir mínir. Niðurstaða: Ef bolurinn virkar ekki held ég mig við súkkulaðimúsina.

Að bíta í maríuskonsu í hratt líðandi örfríi ...

Ég hef heitið mér því að hrylla mig aldrei framar (miklu minna) yfir sumum mat á fésbókarsíðunni Gamaldags matur. Þótt líði sennilega áratugir (tveir?) þar til ég fer á dvalarheimili vona ég, ef mér auðnast að lifa fram að því, að fá álíka matráð og er á dvalarheimilinu á Eskifirði. Sú sem stjórnar þar er nefnilega farin að skella inn á síðuna myndum af matnum sem hún býður upp á, og þarna eru líka myndir frá kaffitímum. Ég gat ekki stillt mig um að biðja hana um uppskrift að skonsum, og svo þegar vinkona mín kom alla leiðina úr bænum í gær ákvað ég að prófa í fyrsta sinn á ævinni að baka skonsur. Meira að segja hermdi eftir 735-konunni (kunna ekki allir póstnúmer?) með áleggið og átti því áleggsbréf með reyktum laxi (sem ég á eiginlega aldrei), egg og snilldarost í ísskápnum. Skyldi þetta vera svipuð uppskrift og að ensku hefðarskonsunum? Nice cup of tea og skonsa? En fyrir þá forvitnu, auðvitað beit ég í fyrstu skonsuna sem ég bakaði, Maríuskonsuna sjálfa. Það tryggir að ég baki þær aftur. 

 

Mynd 1: Tveir af þremur múmínbollum sem ég hef fengið í afmælisgjöf á undanförnum árum, Iittala-skál sem vinnan gaf í jólagjöf eitt árið, nýleg stytta frá Sólheimum (efst til vinstri), gamlir diskar og girnilegt meðlæti með súpergóðu kaffi. Takið eftir að osturinn (eða utan um hann-dæmið) er í stíl við sófann. Sjaldséð smekklegheit á íslenskum heimilum. Lillablái múmínbollinn vinstra megin var valinn til að ögra.

 

 

Vinkona mín íhugar ábyggilega mjög alvarlega, eða það myndi ég gera í hennar sporum, að kaupa sér íbúð á Akranesi svo hún komist oftar í kaffi til mín. Hviðurnar á Kjalarnesi stoppa hetjustrætó stundum af, hví ekki hetjuvini og -vandamenn, svo það er bara best að flytja hingað.

 

Og fólkið á Gamaldags matur má borða sína selshreifa í hádeginu fyrir mér, og hræringinn sinn súra á morgnana, reykta ýsu, spagettí soðið í hálftíma, þverskorna ýsu og saltfisk með hömsum fyrir mér, ég fæ bara sálfræðing í lið með mér til að vinna í eitt skipti fyrir öll í þessum matarminningum sem gerðu æsku mína svo erfiða, sérstaklega þegar maður las Enid Blyton meðfram og fékk á þriðju hverri síðu matseðil þeirra, eins og í útilegum, þegar Anna og Dísa útbjuggu hlaðborð á meðan Jonni, Finnur og Kíkí tókust á við glæpamenn. Ég vissi sjö ára gömul hvað flesk var, nokkru áður en ég lærði orðið beikon. Það voru gífurleg heilabrot í æsku og eiginlega rúmlega það, eða eiginlega alveg fram til sextugs að reyna að úthugsa leið til að hafa einhvern á fullorðinsheimili mínu sem eldaði góðan mat án þess að ég þyrfti að gera eins og Georgína í Fimm-bókunum og þykjast heita Guðröður. Það hefur ekki tekist enn en ég held samt í vonina. Bið mín eftir einhverjum sem kann að gera sítrónufrómas er orðin of löng, ef safakúrsorkan helst lengur er alveg möguleiki að ég prófi bara sjálf, þótt ég sé mjög hrædd við matarlímsblöð.

 

Mynd frá eldhúsgardínugerð minni í fyrra. Ekki bara myndarleg í útliti, heldur einnig í höndunum, eins og mamma orðar það svo snilldarlega. Góð frí geta svo sem líka farið í að hekla, ekki eingöngu samt. Eflaust hægt að hekla lengur á meðan hlustað er á bók. Með stóran þvottabunka nýlega notaði ég aðferð Hildu systur, enn og aftur, og hlustaði á bók sem heitir Elskuleg eiginkona mín, og kláraði bunkann. Eina leiðin, held ég, er frekar löt við að hlusta en hef lesið margar rafbækur á Storytel, það er svo miklu fljótlegra (of stutt líf?). Verð að klára hana fljótlega svo kannski hekla ég tískufatnað úr plötulopa á ættingja mína. Þá er jólagjöfunum reddað. Allt út af því að ég verð að klára hljóðbók ... Finn annað garn fyrir Hildu, hún segist vera með lopaofnæmi ...

 

Mér gengur ekki alveg nógu vel að lesa, reyndar komin á bls. 108 í Jónínu-bók (sem er enn mjög skemmtileg og verður það eflaust áfram). Húsverk (í alvöru) hafa svolítið tafið mig frá því að klára verkefnið þannig að ég óttast að allt í einu verði litla fríið mitt búið og ég bara upptekin við eitthvað allt annað en kaffidrykkju og bókalestur! Það væri nú sóun á góðu fríi.

 

Mynd: Þarna erum við Keli á sólríkum haustdegi. Ég hef sennilega verið búin með safakúrinn og varla nema skugginn af sjálfri mér.

 

Í fyrrakvöld var sýnd fróðleg heimildamynd um iðnaðinn sem hefur skapast í kringum þá sem eru á móti bólusetningum - þetta virðist vera arðbær iðnaður t.d. í Bandaríkjunum fyrir þá sem selja „lækningu“ við covid (D-vítamín, klórblöndu en klórkarlinn var handtekinn fyrir rest) og aðferðirnar sem notaðar eru til að láta fólk halda að það hafi sjálft uppgötvað sannleika sem reynt hefur verið að þagga niður af yfirvöldum ... Læknirinn sem falsaði niðurstöður rannsóknar sinnar um að bólusetningar gætu orsakað einhverfu, er orðinn að hálfgerðri Hollywood-stjörnu, eftir að hafa hrökklast ærurúinn og læknisleyfislaus frá Bretlandi og æsir nú til ótta westra. Hann segist ekki endilega vera á móti bólusetningum, bara að hafa ekki í sömu sprautunni bóluefni gegn þremur barnasjúkdómum, það sé of sterkt, einn í einu væri nóg. Sjálfur var hann búinn að fá einkaleyfi í Bretlandi fyrir einföldum mislingaskömmtum og ef allt hefði gengið upp, hefði hann orðið vel efnaður. Það er greinilega engu að treysta í þessum heimi. Og algjör þöggun um þetta í íslenskum fjölmiðlum ...

Myndin var sem sagt sýnd á Stöð 2 sunnudagskvöld en ég man ekki hvað hún heitir, kann ekki nógu vel að leita ...

Martröð í lúðrasveit og bifreið freistinganna

Gleymdi að kaupa súrmjólk eða jógúrt í gær svo ég hef orðið að setja hollu granólablönduna úr Kaju (mínus hnetur, möndlur, döðlur og rúsínur) út í creme brulei-skyr. Bakið á mér var frekar aumt eftir allan djöfulganginn í eldhúsinu á laugardag, þannig að sennilega hefur stefnumótið í Café Kaju bjargað mér, þursabitslega séð. Var samt ögn djöfulóð áðan ... svona fyrst ég var að fá mér kaffi, gæti ég ekki alls eins gert ... og svo varð eldhúsið rosafínt.

 

 

Klára eitt aukaverkefni, vonandi í dag, og fer svo í frí í nokkra daga, heimahangsandi með kaffi í annarri og jólabók í hinni. Slík frí eru best, að mínu mati. Með fullri virðingu fyrir ferðalögum og sumarbústaðaferðum og siglingum um Karíbahaf sem var nú samt algjört æði (jól 2018).

 

Byrjaði á bók Jónínu Leósdóttur í fyrrakvöld og hét áfram í gærkvöldi, hún lofar mjög góðu, syfjan yfirbugaði allt of fljótt. Svo kom ég aðeins við í stofusófanum í gær og byrjaði á bók Ingólfs Eiríkssonar sem var komin á sófaborðið og hún virðist líka svona brilljant góð. Stóru (800 síðna) bókina eftir Guðna Elísson geymi ég þar til þessar verða búnar. Ef ég fer að gera hausthreingerningu, eða gef í skyn vilja til þess, viljið þið gera eitthvað í því?

 

Nóa Síríus-bíllinn ofsækir mig enn en samt þegar stráski vildi endilega gefa mér Kinder-egg þurfti ég nánast að pína því í mig (hvað er að gerast?) til að gleðja hann. Ekkert í nammideildinni í Krónunni heillaði mig, hugsa sér, bara f... bíll á Höfðabraut sem fær mig til að vilja vera í sambandi við sykur. Mig langar ekkert í bíl, svo það er ekki það.

 

Facebook var að rifja upp minningu frá þessum degi fyrir sjö árum: 

Aðstoðaði Tomma bílstjóra við farþegatalningu í gær. 

Tommi. Eru karlar í meirihluta?

Ég: Held ekki, átti ég flokka eftir kynjum?

Tommi: Nei, alls ekki, það var bara svo mikil þögn í vagninum.

Stundum sakna ég strætóferðanna. Tommi var auðvitað einn uppáhalds, enda bráðfyndinn. Það var einmitt Óli, annar uppáhaldsbílstjóri, sem benti mér á Trésmiðju Akraness og það var gæfa mín að fá Didda og kó í fyrra þegar Himnaríki var gert upp. Ég fékk nokkrar athugasemdir, þetta móðgaði nokkrar vinkonur mínar sem eru femínistabeljur eins og ég, og þær mótmæltu því harðlega að konur töluðu meira en karlar. Þær fyrirgáfu Tomma þegar ég benti þeim á að hann hefði bara verið að stríða mér. En það sem ég græddi á því að fara að vinna heiman frá mér var að ég þarf ekki lengur að vakna um miðja nótt (kl 5-eitthvað) til að ná 6.15-vagninum frá Akranesi til að vera mætt kl. 8 í vinnuna - vera svo komin heim um 17.30 í fyrsta lagi, gera helgarinnkaupin í bensínstöðinni í Mjódd á föstudögum, enginn tími fyrir Nettó.

 

Ég var með fish fingers í matinn í gærkvöldi, kartöflur, fyrst soðnar og svo steiktar í bitum upp úr góðu kryddi ... það var aðeins of mikið fyrir magann í mér sem fer samt óðum að venjast venjulegri fæðu. Stefni ekki á heilhveitigardínur og slíkt (fara hollustu-offari) hér heima en er spennt fyrir sykurminna/-lausu lífi. Gaf Ingu vinkonu eplin mín í gær, hún er sannarlega ekki súr manneskja en borðar þau með bestu lyst með hryllingnum hnetusmjöri. Svona er fólk nú ólíkt. Baka eplaköku seinna.

 

Rakst á gamla mynd frá lúðrasveitarárum mínum og þótt minni mitt sé alveg ágætt get ég ekki ímyndað mér hvaða atburður þetta var en krakkarnir fyrir aftan okkur voru ekki í lúðrasveitinni. Þarna var stjórnandinn greinilega búinn að svipta mig trompetleyfinu - ég sit þarna í fremstu röð, vissulega skælbrosandi (þriðja frá hægri) en grútspæld með althorn sem mér fannst aldrei jafnskemmtilegt að spila á. Lærði líka á píanó á þessum árum. (Hilda á flautu, Gummi á fiðlu, Mía á píanó). Mamma var á góðum launum sem hjúkka þarna fyrst hún gat sent okkur öll í tónlistarnám. Löngu seinna, þegar hún hafði fyrir engum á sjá nema sjálfri sér, voru launin orðin mun lægri, vildi hún meina.

 

Í kjölfarið á hálskirtlatöku hætti ég í lúðrasveitinni, mömmu til mikils ama (montar maður sig af barni í lúðrasveit?) en sagði henni aldrei ástæðuna. Lúðrasveitin kom fram á tónleikum og stjórnandinn gerði svo lítið úr henni að ég sárkvaldist úti í sal, enn í háls-fríi. Þau byrjuðu að spila en voru ósamstiga sem olli því að stjórnandinn sneri sér við og hló að krökkunum, ekki með þeim, eins og hann reyndi að þvo hendur sínar af þessum klaufum, prófaði aftur og þá gekk allt vel en ég hafði misst allt traust. Ekki nein dauðasök en dugði mér til að vilja hætta, efast um að mömmu hefði þótt þetta næg ástæða. Ég hætti líka á píanó einhverju seinna, því miður. en vildi að ég hefði þraukað því ég var byrjuð á frekar flóknu Mozart-dæmi sem ég hefði gjarnan viljað læra utan að - þá kynni ég það enn.