Af daðri og lauslæti

Ekki dettur mér í hug að segja eitthvað ljótt um þetta fallega gos en það hefði samt mátt hefjast í betra veðri, t.d. á heiðskíru kvöldi.

Þá hefði bjarminn sést alla leiðina upp á Skaga. Ég sá fjölmarga bíla hér við Langasand í gærkvöldi, fólk í leit að gosbjarma en án árangurs.

 

Í gærkvöldi, eftir miðnætti reyndar, stóð ég sjálfa mig að því að vera með kveikt á útvarpi OG sjónvarpi ásamt því að fylgjast með fréttum af eldgosinu í tölvunni, á netinu.

Þegar RÚV slúttaði sínum fréttum, slökkti ég á öllu og fór að lesa spennandi krimma. Hugsa að ég hefði sofið í stól við gluggann hér áður fyrr, alla vega ef veðrið hefði verið skárra, og með kíki í hönd, álpoka til taks, áttavita, landakort og nesti. Að fara að gosstöðvunum heillar mig ekki, fyrst ég er ekki fréttamaður eða skjálftafræðingur, strætó gengur heldur ekki til Grindavíkur, hvað þá að Fagradalsfjalli.

Ég er ekki týpan til að ganga mikið, hvað þá úti á landi þar sem t.d. lúsmý, geitungar, eldgos, mannýg naut og annað slíkt getur ógnað andlegri eða líkamlegri heilsu manns.

 

Það náðist af mér einstök mynd þegar ég fór í fyrsta skipti á ævinni til Þingvalla og gekk ögn um svæðið. Hef farið tvisvar síðan. Þarna átti ég þrítugsafmæli. Vinkonurnar ákváðu að koma mér á óvart og sjanghæjuðu mig til Þingvalla, áttuðu sig sennilega ekki á því að mér fannst viss stíll yfir því að hafa aldrei komið þangað. Það er ekki jafnmikill stíll yfir því að hafa aldrei svamlað í Bláa lóninu sem ég mun aldrei gera, bæði vegna verðlagningar þar og strætóleysis. Ég fór út í Flatey á Skjálfanda fimm ára, að heimsækja afa og ömmu, svo ekki er hægt að segja að ég hafi ekkert ferðast.

Við fengum okkur heitt súkkulaði og ristað brauð í morgunverð á Þingvöllum. Hótelstýran (Auja) hafði haft veður af því að hér væri stórafmæli í gangi og færði okkur kampavín í boði hússins.

Á þessari sérstöku mynd á óvenjulegum stað fyrir mig og í þokkabót með brennivín í fanginu, virðist ég afslöppuð og kát en ég var pínku stressuð því ég átti von á fjölda manns um fjögurleytið.

Kampavín er sko alls ekki vont, ég forðast það samt, það vekur upp daðurdrósina í mér, nánast lauslæti - siðprúðar kerlur af Skaganum verða að gæta að orðspori sínu. Ég sagði t.d. bara einn brandara allan tímann á meðan verið að gera upp íbúðina mína, eitthvað um að allir þyrftu að eiga einn smið / pípara / rafvirkja ... eitthvað í þeim dúr, ég bað þeirra sannarlega ekki en samt stirðnuðu þeir upp og héldu sjálfsagt að ég væri að daðra. Þeir mega eiga það að þeir hlupu ekki öskrandi út. Sjaldan hefur jafnlélegur brandari fallið í jafngrýttan jarðveg. Eins gott að ég var ekki búin að drekka kampavín.

 

Nú eru allar fréttir um gosið, auðvitað, eins og á síðasta ári þegar allar fréttir voru um COVID-19 á einn eða annan hátt.

Það var alltaf góð tilbreyting þegar frétt um eitthvað allt annað birtist í fjölmiðlum.

---

Dagurinn í dag hefur farið svolítið í tiltekt og þrif, enda allt komið í rúst því ég gat fátt gert á meðan ég var að drepast úr harðsperrum eftir síðasta tíma. Þjálfarinn minn finnur nýja og nýja vöðva til að þjálfa í hvert skipti, vöðva sem ég vissi ekki af ... en í alvöru talað, ég finn gífurlega mikinn mun á mér eftir að ég byrjaði, ég stökk eins og léttfætt hind upp stigana heima í gær - þrátt fyrir að vera enn með harðsperrur. Viljinn er líka meiri til að gera hlutina ... eftir að ég fór að taka vítamín af fullri alvöru. Ég held að ég hafi þjáðst af vítamínskorti (forðast meira að segja sólina á sumrin) í nokkra áratugi - eins og sjálfsagt stór hluti Íslendinga. Mæli með vítamíni sem fæst í spreyformi.

Guðríður almáttugur

Mér líður eins og ég sé komin á bíl, ég gat skroppið til Reykjavíkur eftir hádegi í dag, erindast sem þurfti og var svo komin heim um hálfsexleytið. Það þurfti þó tvo bílandi ættingja í bænum til að það gengi upp.

Hilda sótti okkur í Mjóddina - ég keypti áður en hún kom bévítans strætómiðana sem ég hef reynt vikum saman að gera þótt ekki sé enn hægt að fá kvittun á kennitölu. Ég siga bara endurskoðandanum mínum á Strætó bs - eða löggunni, þetta getur ekki verið löglegt. ;)

 

 

Við fengum okkur kaffi í Kaffitári sem er iðulega fyrsta verk í hverri bæjarferð. Ögn seinna komst Davíð frændi með okkur í Elko. Fóstursonurinn er forríkur, nýbúinn að eiga afmæli og búinn að ákveða hvað hann langaði í. Okkur tókst að kaupa það sem þurfti hratt og örugglega.

Drenginn vantaði útvarp, langaði í eins tæki og ég keypti nýlega í eldhúsið og handa mömmu. Ég keypti mér að auki annað tæki inn í svefnherbergi/vinnuherbergi mitt í dag. Það er of mikið sjokk sí og æ að kveikja á sjónvarpinu þar, finna rás 11 og lenda á umræðum á Alþingi þegar mann langar bara að hlusta á fréttir og fína músík á Rás 2. Stráksa vantaði líka heyrnartól - en þráðlaus fjarstýring fyrir PS4 var uppseld og hafði verið mánuðum saman. Hann spurði að gamni hvort PS5-tölvan væri líka uppseld og starfsmaðurinn táraðist, sagði að þær tölvur hefðu aldrei komið í búðina, heldur væru seldar eftir biðlistum i gegnum netverslunina.

 

 

Í stað þess að fara næst í KFC í Kópavogi þar sem uppáhaldsmatur drengsins fæst, skutlaði Davíð okkur alla leið í KFC í Mosó. Við gætum fengið okkur máltíð þar og tekið strætó heim eftir klukkutíma en strætó stoppar einmitt í Háholti. 

Stundum er ég svo klár að það er ekki fyndið. Við stráksi pöntuðum eitthvað gott og þegar spurningin: „Borða hér eða taka með?“ var borin upp svaraði ég: „Taka með!“ Það tók í alvöru bara eina eða tvær mínútur að búa þetta til (það var lítið að gera upp úr hálffimm) og ég sagði undrandi drengnum að hlaupa með mér út bakdyramegin og út á stoppistöð. Skagastrætó (leið 57) kom í Háholtið tveimur mínútum seinna, hræðileg föstudagsumferðin bjargaði okkur sem sagt heim klukkutíma fyrr en ella. Davíð komst aðeins hraðar áfram en strætó.

Það er ekki hægt að hanga yfir einni kjúklingavefju í klukkutíma og lenda svo á fullum Akureyrarvagninum sem hefði komið klukkutíma seinna (17.30 frá Mjódd). Við heimkomu fóru vefjurnar inn í ofn á 100°C vafðar í álpappír og verða snæddar með bestu lyst þegar hungrið fer að sverfa að sem er sirka núna.

 

Elskan hún Jóna strætóvinkona var þarna og sat fyrir framan mig. Hún er týpan sem sagði eitt sinn: „Hva, áttu ekki lopapeysu? Kauptu lopa og komdu honum til mín, ég prjóna á þig!“ Hún gerði það á sínum tíma og líka á son minn. Meira yndið. Hún er fullbólusett, tjáði hún mér, enda ein af framlínustarfsfólkinu.

 

 

Ekki nóg með það. Um daginn, hér á þessu bloggi, bað ég þá sem hafa sambönd í neðra að gefa okkur sem búum suðvestanlands langa pásu frá jarðskjálftum. Og það hægði nánast strax á kvikuflæðinu. Nú fer ég kurteislega fram á að Janssens-bóluefnið verði allsráðandi þegar kemur að mér og öðru sprautuhræddu fólki sem kýs að fá bara eina sprautu. Og að það verði friður á jörðu.

Ekki skrítið að ég sé stundum kölluð Guðríður almáttugur.     

Janssen, já, takk

Það urðu smávegis læti í Bónushúsinu í morgun, (Apóteks Vesturlands-húsinu, Classic-hárstofu-húsinu o.s.frv.) eftir að Anna Júlía hafði haft hendur í hári mínu og litað augabrúnir og augnhár (eða framkallað mig). Hún brá á það ráð að lauma mér út bakdyramegin. Svo kom í ljós að lætin tengdust mér ekki á nokkurn hátt eða aðdáun Skagakarla, þetta var bara bónvélin frammi. En ég náði nú samt strætó niður á Akratorg með því að hlaupa.

---

MYNDIN hér til hliðar sem ég hafði mikið fyrir að nálgast, sannar mál mitt um að mikið fjör hafi ríkt á Akratorgi um síðustu helgi, að Herra Hnetusmjör hafi mætt á Skagann og ég hafi dansað við frábæra tónlist hans og að yndislega Akranes sé til. Og að sjálfsögðu fer þessi mynd beint inn í albúmið Gurrí og fræga fólkið sem er að finna á Facebook.

---

Fyrst fór ég með úrið mitt gamla og góða í viðgerð en Guðmundur úrsmiður hefur mjög gott lag á því. Frystihúsið (ísbúðin sem selur líka kaffi) er í sama húsi og ég var orðin kaffiþyrst. Ég hafði heyrt um sykurlausan ís þarna og fékk að smakka. Þetta var virkilega gott og verður svo sannarlega notað ef sykurpúkinn verður með vesen. Það var meira að segja til sykurlaus súkkulaðisósa. Ég stefni að því að feta mig aðeins í átt að sykurminni lífsstíl en sleppi þó ekki páskaeggi! Ég veit ekki hvernig ég á að taka því að mér var boðið í hóp á Facebook sem heitir Meðgöngufræðsla Ólafs G...

Á leiðinni heim mundi ég eftir því að mig vantaði strigaskó. Það er mjög góð þjónusta hjá Nínu (búðinni sem Dorrit elskar) svo maður lendir aldrei í því að missa lífsviljann þar inni eftir að hafa reikað um án þess að finna jafnvel það sem er fyrir framan nefið á manni. „Stigaskó, takk,“ sagði ég. Hviss, bang! Þetta tók sjö mínútur - með mátun. Mæli samt ekki endilega með því að kaupa sér skó þegar maður er að drepast úr harðsperrum.

Eins og þetta hafi ekki verið nóg ... ögn nær heimili mínu hrasaði ég um fiskbúðina, mundi að drengurinn er vitlaus í kornflexþorskbita svo ég keypti slíka í kvöldmatinn með besta rúgbrauði landsins og grænmetisblöndu. Bara inn í ofn og elda, ekkert vesen. Þá var það bókabúðin næst en þangað sótti ég mér Fyrsta málið og Dulmál Katharinu, minna mátti það ekki vera. Og plastumslög fyrir bókhaldið sem auðveldar elsku Hildu að bjarga mér árlega fyrir framtalsskil.

Íslandsbanki skipti síðan fyrir mig síðasta stóra seðlinum (ég tók út smávegis öryggis-covid-pening í fyrra, (nei, ég fór auðvitað ekki í Vougue, aldrei með seðla, aldrei). Arion er ekki lengur með útibú á Akranesi svo bankinn fer alveg að missa mig til annars banka sem er hér.

Síðasta stopp var Flamingo, sýrlenski skyndibitastaðurinn dásamlegi, og þótt ég sé ekki vön því að borða tvær heitar máltíðir á dag fékk ég mér kjúklingarétt. Þarna inni sat elskan hún Ástrós, þjálfarinn minn. Ég sagði henni farir mínar mjög sléttar þrátt fyrir hrottalegar harðsperrur sem hún hafði spáð - meðal annars fékk hún að vita allt um sykurlausa ísinn og sykurlausu íssósuna sem gladdi hana mjög.

---

Ég heyrði nafnið Margrét Rán í útvarpinu eftir að ég kom heim. Það vakti ákveðin hugrenningatengsl og ætti að gera hjá bókaormum á mínum aldri. Ekki satt?

 

Mikið vona ég að aldurinn vinni vel með mér - að Janssen-bóluefnið verði í notkun þegar loks kemur að mér í bólusetningu. Ég er nánast orðin sprautuhrædd eftir að hafa horft á sjónvarpsfréttir síðustu mánuði þar sem fólk er iðulega sprautað nokkrum sinnum í hverjum fréttatíma, samt loka ég alltaf augunum. Legg til að notaðar verði krúttlegar hvolpa- og kettlingamyndir í staðinn ... eða bara hvað sem er annað en bólusetning í aksjón.

Janssen-bóluefnið er ekki bara langódýrast, heldur þarf bara eina sprautu af því, og virknin mjög góð. Skilst að mikið magn af því komi til Íslands, svo maður má vona. Bólusetning fer fram í hinum enda bæjarins svo ég sendi bólu-yfirvöldum hugskeyti um að ég fái Janssen og að auki tíma eftir hádegi. Innanbæjarstrætó tekur nefnilega alltaf síestu á morgnana, hvíldarstund eftir að flestir eru komnir í skóla og vinnu en gleymir alveg að gera ráð fyrir bólusetningum bíllausra, klippingu og slíku ... svo lífi mínu á Akranesi sem ekki er í göngufæri, er stjórnað af tímatöflu strætós.  

Vannýtta auðlindin ég

Ég veit að það á ekki að monta sig en ... Eftir hrottalega erfiða (æðislega) æfingu í ræktinni gerði ég mér lítið fyrir og breytti herbergi fóstursonarins. Með hans leyfi færði ég rúmið sem var undir glugganum svo nú er auðveldara að opna út, hillurnar fóru við vegginn til hægri og nær glugga, voru við veggnum á móti. Bið smiðina að veggfesta hillurnar hans um leið og þær í stofunni, og set kennaratyggjó undir alla muni. Síðan myndin var tekin hef ég fært eitthvað af bókum neðar í hillurnar - og drengurinn neitaði að hafa blóm á skrifborðinu.

Ég hafði vit á því að borða um hálfsexleytið, stráksi ekki í mat, síðan lagðist ég ofan á rúmfötin í rúminu mínu og hreyfði mig ekki næstu fjóra klukkutímana - í íbúfenvímu. Bakið á mér er ekki gert fyrir svona vesen.

-----

Þegar ég flutti í bæinn 13 ára gömul lét ég vinkonuleysi fyrstu mánuðina ekki hefta mig frá því að gera eitthvað skemmtilegt. Ég kom mér í handbolta þótt ég hafi aldrei spilað hann, skammt frá Bollagötunni (Hlíðarenda), ég var að kanna hverfið þegar ég spurði hvort ég mætti kannski vera með.

Það reyndist erfitt að komast inn í hópinn, ekki einu sinni þótt ég hafi varið öll mörk í fyrri hálfleik í einni keppninni ... ég var líka feimin og hafði mig lítið í frammi. Hlíðaskólastelpurnar héldu þétt saman, ekki þó gegn mér, Austurbæjarskólastelpunni, og Valur missti þannig án efa af stórkostlegri markkonu.

Fyrstu páskana voru haldnir afar spennandi tónleikar í Tónabæ, Hallgrímur hvað? hétu þeir - og ég fór þangað ein (engin vinkona komst með) sem var mjög erfitt en mig langaði bara of mikið til að láta það fæla mig frá. Nokkrum dögum seinna þegar mamma opnaði Morgunblaðið blasti við henni mynd af dótturinni, eins gott að ég hafði sagt henni hvert ég var að fara ... Þarna var ég sennilega komin í Álafossúlpu, farin að safna hippahári og hlusta á tónlistina hennar Míu systur og koma mér jafnframt upp eigin hljómsveitum til að dýrka og dá.

Ég reyndi vissulega að eignast vinkonu, hafði samband við stelpu sem ég hafði kynnst í sveitinni um sumarið. Hún kenndi mér á strætó (hvað væri hallærislegt og hvað ekki) sem kom sér vel, eins og að hringja aldrei bjöllunni þegar maður ætlaði út t.d. á Hlemmi, því strætó stoppaði hvort eð er alltaf þar og þyrfti ekki að hringja. En ... þegar ég sagði við hana: „Hvar finn ég fornbókabúðir?“ starði hún á mig í forundran og svaraði: „Láttu ekki nokkra manneskju heyra þetta.“

Við vorum 13 ára skvísur og hippatískan í algleymingi, fötin  keypt í Karnabæ og Faco, líka hjá 1001 nótt á Hverfisgötu ásamt reykelsum. Mér fannst áhugi á gömlum bókum alveg passa þarna inn - en við áttum ansi fátt sameiginlegt, man ekki einu sinni hvað hún heitir. Ég fann fornbókabúðir og uppgötvaði líka Borgarbókasafnið við Þingholtsstræti og tók mínar 20 bækur þar vikulega. Það var hræðilega erfitt að ganga heim með pokann en líka langt að ganga í strætó (Lækjartorg leið 6 eða 1, eða ná nr. 1 á Njálsgötu, ég gat alveg eins gengið heim á Bollagötu. Oft átti ég ekki í strætó. En hvað leggur maður ekki á sig fyrir bækur? 

Ég þurfti að finna mér vinnu - hljómplötur þurfti að kaupa, og fór að passa fyrir The Auði Haralds. Ég er samt ekki ein af furðulegu barnapíunum hennar sem hún skrifaði um í Hvunndagshetjunni. Mér fannst hún æðisleg, góð mamma og skemmtileg, en minni eigin mömmu fannst pössunin taka of mikinn tíma frá skólanum svo ég hætti eftir örfáa mánuði.

Ætli ég hafi ekki verið 14 ára þegar ég fór að vinna í Gjafahúsinu eftir skóla og í jólafríinu. Mest var ég á Skólavörðustígnum en stöku sinnum í litlu kjallarabúðinni við Smiðjustíg (líka Gjafahúsið), rétt fyrir neðan Laugaveg.

Ég hef gott minni á tölur ... mundi fáránlegustu símanúmer því ég þurfti einu sinni að hringja í þau ... nafnnúmer mömmu og Hildu systur sem ég þuldi hjá þrumulostnum bankastjóranum þegar ég þurfti lán, á DV-árunum lærði ég öll póstnúmer. Og í Gjafahúsinu sem var ansi hreint fín gjafavöruverslun og flestir hlutir til í fleiri en einni stærð, eins og allar körfurnar, öll kertin, kunni ég utan að verðið á hverjum einasta hlut - það voru hátt í milljón hlutir til sölu þarna! Verðið límdist við heilann á mér. Og ég sem gat ekki rassgat í stærðfræði ... því var haldið að mér (og flestum konum) að karlmenn væru betri í að reikna, vér kvenfólk ættum frekar að leggja fyrir okkur tungumál ... og ég trúði þessu bulli. Náði nú samt alveg óvart einni tíu í algebru í landsprófi. 

Hvílík vannýtt auðlind sem ég var. Nýjasta tækni og vísindi kemur í veg fyrir að ég geti haldið þessu við og þau eru ansi hreint fá gemsanúmerin sem ég kann. En samt eitt og eitt.

Hirðsmiður og ofsaglaðir kettir

Hirðsmiður himnaríkis mætti í dag og fékk sæmilega langan verkefnalista í hendur. Ég þarf t.d. gólflista inn á bað, laga lista í stofu, það þarf að klára eina gardínuuppsetningu og athuga með hitt og þetta - en aðalerindið þó var að það þarf að festa hillurnar í stofunni við vegginn í öryggisskyni. Sjá mynd sem tekin var fyrir hálftíma.

Ef/þegar sá stóri kemur vil ég ekki að hillurnar hrynji með látum og einhverju þaðan af verra. Fínt að veggfesta svona þunga og háa hluti sem ekki á að færa næstu árin. Ég er þegar byrjuð að pakka niður ýmsu brothættu þar til skjálftafræðingar búast ekki lengur við stórum skjálfta, og það er að verða svolítið tómlegt í hinum enda stofunnar. Vill maður að svarti kertastjakinn eftir Guðmund frá Miðdal hrynji niður og brotni og eyðileggi parketið? Eða tiffaníslampinn fíni úr krúttlegu antíkbúðinni í La Conner, WA, USA? Helst ekki.

Það verður hellingsvinna að fá smiðina en ég ætla að vera búin að tæma allt þá - gott að vera í fríi. Bókaraðirnar eru tvöfaldar svo þetta verður alveg tvöfalt skemmtilegt. Jei!  

Ég er afar ánægð með þessa örugglega 20 ára Ikea-samstæðu sem hefur aldrei notið sín almennilega fyrr en nú, enda einingarnar loks sameinaðar. Ein var inni á baði (glerskápurinn), hinar tvær í svefnherberginu mínu, ekki einu sinni saman. 

Smiðirnir komast ekki fyrr en í næstu viku, svo ef þið hafið sambönd í neðra, vinsamlegast farið fram á sem minnsta skjálftavirkni fram að því og helst miklu, miklu lengur. Það væri fínt fyrir alla bara að fá gos, takk, til að taka þrýstinginn.

Kettirnir tóku Didda smið mjög vel en eins og mig grunaði alltaf hafa þeir saknað iðnaðarmannanna minna mikið (eins og ég þótt ég hafi verið alsæl þegar framkvæmdum lauk). Ef einn og einn iðnaðarmaður hefur skotist til að gera eitthvað viðvik (eins og rafvirkinn að laga dyrabjölluna á dögunum) eru þeir ofboðslega spenntir. Kannski þarf ég bara að fá mér mann til að hafa þá ætíð ofsaglaða, þótt ég nenni því varla fyrr en í fyrsta lagi um sjötugt, er bara of ung. Ég veit að bónorð gætu farið að hlaðast inn í kjölfar þessa pistils svo ég áskil mér hér með rétt til að taka öllum eða hafna öllum.

Órólegar kýr og uppþornaðir lækir

Facebook-vinkona mín smellti stöðuuppfærslu á vegginn sinn og sagði að nú viðraði vel til eldgosa. Þetta hafði staðið þarna ögrandi í um það bil eina mínútu þegar ansi hreint sterkur skjálfti reið yfir (5,4) og fannst víða um land. Þessi kona sem er fornleifafræðingur (samt ágæt) hefur greinilega sambönd í neðra. Ég hljóp út að glugga þegar ég gat slitið mig lausa úr dyragættinni, alveg viss um að væri komið gos. Enn var allt með kyrrum kjörum.

 

Það væri nú eftir öllu ef færi að gjósa á fleiri stöðum ... Ég heyrði af skrítinni hegðun kúa á bæ á Suðurlandi, á áhrifasvæði Heklu, skammt frá Hellu/Hvolsvelli. Kýrnar á bænum leggjast ekki lengur og eru mjög órólegar ... þetta er víst sama hegðun og bændur töluðu um fyrir gos í Heklu. Annað sem veit á mögulegt gos er að lækir þorna upp ... og það er víst í gangi líka, fylgdi sögunni. Held að fréttafólk ætti að spjalla við bændur.

 

Efri mynd, t.v.: Ég finn fyrir skjálftum sem eru sterkari en 4. Ef þeir fara yfir 5 skekkjast myndirnar fyrir ofan sófann (sjá mynd) og ein skúffa í hillusamstæðunni opnast svolítið. Og ég tjúllast sífellt minna. Fyrst ég finn það mikið fyrir þessum stærstu, hvernig er hjá íbúum syðra? Kræst! 

 

Mía systir mætti á Skagann í dag og ætlaði að bjóða mér í bíltúr út á Snæfellsnes, hún hafði einlæga kaffisamúð með mér vegna Rjúkanda-kaffisins sem ég hafði ekki smakkað í hátt í þrjú ár, og skrifaði um í síðasta bloggi, en samt var eiginlega ekki tími til að fara þangað. Við sættumst á að fresta þeirri för, athuga áður hvort það væri opið og sama kaffið, hafa nægan tíma og drífa sig þá. Þess í stað fórum við í ísbúðina nýju, Frystihúsið sem stendur við Akratorg. Það var mikið að gera en allt gekk samt ótrúlega hratt og vel fyrir sig.

Á þessari bad hairday og fleira-mynd af mér, t.h. sem systir mín tók á Akratorgi í dag sést hvað ástandið hefur haft djúp áhrif, ég gleymi endalaust að panta tíma í klippingu (hitti svo Önnu Júlíu mína í Frystihúsinu í gær (þangað sem allir Skagamenn komu á einhverjum tímapunkti) og á nú tíma í klippingu á fimmtudaginn, drengurinn fer eftir skóla á morgun).

 

Svo mættu matarvagnar á Skagann seinnipartinn, bara þrír reyndar, og fóstursonurinn fékk hjartfólginn kjúklingaborgara en ægifögur fósturmóðir hans (frá og með fimmtudegi) og systir hennar, ekki síður fögur, fengu sér humarloku. Skemmtileg og viðburðarík helgi sem átti nú að enda með eldgosi ... en enn eru 40 mínútur til stefnu.

Þvííkur laugardagur

Er farin að vaka eftir næturskjálftanum til að ná góðum svefni fram á morgun. Vel sofin fór ég í góðum félagsskap á Galito, hér á Akranesi, í bröns sem er í boði alla laugardaga frá kl. 12-15. Hér er mynd af hluta dýrðarinnar sem í boði er, ég er mjög hrifin af egg benedict og hér voru þrjár útgáfur á súrdeigsbrauði ... Þetta var allt of mikið fyrir mig, hélt þegar ég pantaði að þetta yrðu sýnishorn, ekki matur fyrir allan salinn, en ég gat smakkað allt og fékk góða aðstoð fóstursonarins, enda sá hann eftir því að hafa bara pantað franskar. Það var allt fullt í Galito og ég fer örugglega aftur.

Síðan lá leiðin niður í bæ þar sem nýr staður opnaði fyrr í dag, eða Frystihúsið, ísbúð sem selur líka kaffi. Þar var Herra Hnetusmjör staddur, söng á Akratorgi fyrir glaða gesti, og var alveg til í að vera með á mynd með fóstursyninum. Akkúrat þegar ég minnti hann á að ég væri systir hennar Hildu í sumarbúðunum, brosti hann svo fallega. Þið megið, ef þið viljið, nota þetta ráð til að fá fólk til að brosa fallega á myndum.

Nú á drengurinn mynd af sér með Herra Hnetusmjör(i), Páli Óskari og jólasveininum (eldgömul mynd) ... flottustu mönnum í heimi.

Ég viðurkenni að ég var nokkuð tortryggin á kaffið, kannski ekkert skrítið eftir ferð mína norður á land í fyrrasumar þar sem kaffilandslagið hafði breyst talsvert til hins verra, að mínu mati. Þetta var ekki lengur skemmtiferð hjá mér, sumarfrí, slökun, heldur örvæntingarfull leit að almennilegu kaffi. Með góðri hjálp fannst gott kaffi á Akureyri, í listasafninu í Gilinu, Guðrún Pálína frænka (við erum bræðradætur) benti mér á það, líka í Sykurverki, takk, Magnús, og Hofi, minnir mig. Ég prófaði auðvitað ekki alla staði á Norðurlandi. Svo var líka sjúklega gott kaffi á Siglufirði, hjá Fríðu sem er einnig súkkulaðigerð. 

Mig dreymir enn um kaffið á Rjúkanda (gömlu Vegamót?) á Snæfellsnesi sumarið 2018 ... jiminn, hvað það var gohhooottt! Gaman að vita hvort enn séu sömu eigendur og sama kaffið, þess virði að fara sérferð bara fyrir kaffið - en reyndar er ógurlega fallegt á Snæfellsnesi svo ekki skemmir landslagið fyrir kaffinu. Hvern langar að bjóða mér í bíltúr þangað? 

Já, Frystihúsið er með lífrænt ræktað og ógurlega fínt kaffi, þessu var búið að hvísla að mér - en ég tek bragðið eiginlega fram yfir allt en, mér til mikillar gleði, var lífræna og fína kaffið ljómandi gott. Það heitir Honest, held ég, og er það sama og hjá Sykurverki á Akureyri. Sú sem bjó það til blandaði fullkomlega tvöfaldan latte og hafði hann hvorki of kaldan né heitan svo úr varð algjör snilld. Vona að hún verði hlekkjuð við kaffivélina. Börn vinkonu hennar Hildu systur reka þennan stað, þaulvön eftir að hafa unnið í Erluís frá fæðingu.

Þetta er nýi uppáhaldsstaðurinn minn. Nú hvet ég landsmenn alla til að kíkja á Skagann, svamla í hinni verðlaunuðu hönnunarsnilld Guðlaugu við Langasandinn, fá sér bröns á Galito og ljúka ferðinni svo í Frystihúsinu með góðu kaffi eða ís. Með viðkomu kannski í vitanum. En hér eru flottar búðir (vantar bara Rúmfó og KFC (og dýralækni) til að verðum sjálfbær). Einarsbúð er til dæmis eins og besta Kjötborg (eða öfugt) ... svo eru æðislegar tískubúðir, verslanir með flotta sérvöru (punt og svona), bókabúð, bókasafn, sætar löggur, góðar kartöflur, fínir fótboltamenn ... bara allt. Held meira að segja að 2 herb. íbúð í stigaganginum mínum sé til sölu sem er eiginlega ótrúlegt. En það kaupa sér svo sem ekki allir sjóinn með íbúð, eins og ég gerði á sínum tíma. Þetta er svona stór lítill staður með hátt í átta þúsund manns.

 

Og annað, það finnst mun minna fyrir jarðskjálftum á Akranesi, en á sumum öðrum stöðum sunnar ... Skjálftarnir þurfa að fara vel yfir fjóra til að þeir nái að rugga manni í svefn!!! Hugsa sér hvað maður er orðinn rólegur yfir þessu, ég er farin að gantast með skjálfta ... magnað.

 

Á myndinni er hann Sumarliði hjá Frystihúsinu, Steinunn, systir hans, var nýlega rokin út svo ég náði ekki mynd af henni. Út um gluggann má sjá sturlað stuðið sem ríkti á Akratorgi, a.m.k. hluta stuðsins.

Þvílíkur laugardagur. Svo verður Eurovision-lagið frumsýnt í kvöld ... ég tímdi ekki að horfa á sjóræningjaútgáfuna af því svo ég fæ þetta bara ferskt í æð. Fóstursonurinn er spenntur, enda mikill Eurovision-aðdáandi - eða var ... kannski nennir hann ekki að horfa með mér, það kemur í ljós í kvöld. 

Svikin um vonlausa ást

Skrambi er notalegt að vera í fríi svona yfir vetrartímann, ekki er mikið gert nema lesa, fínisera heimilið, elda mat, bíða eftir jarðskjálfta, bíða eftir eldgosi og stara á mögulegt gossvæði í gegnum vefmyndavél (takk, elsku Míla). Jú, ég flissa líka stundum yfir The Good Place á Netflix.

 

Ég ætlaði að fara að horfa á tíu-fréttir í gærkvöldi og færði fjarstýringarnar með þeim afleiðingum að TEXTAVARPIÐ sást í sjónvarpinu mínu (árgerð 2016). Ég horfði óttaslegin á skjáinn, þessa óhugnanlegu heimsókn frá síðustu öld og ýtti á flesta þá takka sem ég þorði til að þetta færi. Aðeins of lítilvægt, fannst mér, til að Davíð frændi keyrði alla leið frá Kópavogi og lagaði þetta fyrir mig (eða bjargaði í gegnum síma). Búin að slökkva og kveikja auðvitað og hafði næstum sæst á að hlusta bara á fréttirnar þegar mér varð litið á hina fjarstýringuna, þessa frá Símanum. Ég ýtti á líklegan takka og bang - lífið varð gott aftur. Talið samt endilega við mig ef þið þurfið að láta tengja vídeótæki.

Mikið nýt ég þess í fríinu að hlusta á tónlist af öllu tagi. Jóhanesarpassíuna eða Wu Tang Clan og allt þar á milli, í útvarpi jafnt sem Spotify eða YouTube. Ég gleymi ekki kvöldunum sem ég varði hér við tölvuna eftir að YouTube kom til sögunnar og sá í fyrsta skipti myndböndin með uppáhaldslögunum.

Á unglingsárum mínum vorum við vernduð einstaklega vel fyrir illum öflum; Kanasjónvarpinu, erlendu sælgæti og fleira en hið illa finnur sér auðvitað alltaf farveg. Söluturn á Leifsgötu (rétt hjá Austurbæjarskóla sem ég gekk í) seldi okkur harðbannað smartís og makkintoss og ég gat hlustað heilluð á Heart of Gold og Horse with no name í Kanaútvarpinu. Hahaha!

Í ríkisútvarpinu hljómaði yfirleitt tónlist leikin á hammond-orgel, þunglyndislegar sópranaríur eða harðkjarna-jazz. Að þurfa að hlusta á sjúklingaþátt eða sjómannaþátt til að heyra almennilega tónlist var fáránlegt, fannst unglingum þessa lands. Lög unga fólksins, klukkutímalangur þáttur á þriðjudagskvöldum, minnir mig, bjargaði líka miklu - og svo auðvitað plöturnar sem voru spilaðar endalaust og ég var farin að vinna 13 ára gömul til að geta keypt (Í Gjafahúsinu).

Þegar ég sá svo loks myndband með Rick Wakeman (úr Yes), fyrsta lagið á King Arthur-plötunni hans, hefði ég getað grenjað af gremju. Annar söngvari lagsins var svo sætur. Mér fannst ég einfaldlega hafa verið illa svikin um að geta verið vonlaust skotin í honum. Þetta hafa þáverandi (rasísk?) yfirvöld auðvitað vitað og ég neyddist til að vera vonlaust skotin í Pétri Ormslev í staðinn.

 

Svo lækaði ég Pink Floyd-aðdáendasíðu á Facebook og fæ daglega myndir af þessum dúllum, bæði nýjar og gamlar, og líður eins og ég sé næstum því vinkona þeirra. Ég vona bara að ef þeir koma til Íslands einhvern tímann að ég heilsi þeim ekki óvart, eins og ég gerði við töffarann Jónas R. Jónsson í kringum 1972 sem ég skammast mín enn fyrir. Mér fannst ég bara eiga að þekkja þennan mann ... og þegar hann endurgalt loks „heilsið“ 40 árum seinna, rétt hjá fiðluverkstæðinu, og veifaði mér, veifaði ég glaðlega til baka ... en svo var hann bara að veifa Halldóri fjanda sem var með mér í för. Finnst nokkrum skrítið að ég hafi flutt upp á Skaga?   

Hefðardúllur og hálfkveðnar vísur

Ég veit eiginlega ekki hvað mér finnst um „viðtalið“ sem var sýnt í gærkvöldi.

Alveg er ég viss um að Sigrún Ósk (okkar Skagamanna og Stöðvar 2) hefði fengið mun meira upp úr hjónunum en Oprah, Sigrún hefði ekki leyft þeim að komast upp með hálfkveðnar vísur. Það var t.d. minnst á, snemma í viðtalinu, að starfsmenn í höllinni hefðu hætt störfum þar vegna framkomu Meghan við þá en af hverju var hún ekki spurð nánar út í það? Hætti fólkið í fússi og strunsaði út eða sýndi það Meghan dónaskap svo hún lét reka það? Bara eitt dæmi.

Það hefur verið athyglisvert að fylgjast með viðbrögðum fólks á netinu. Sumir segjast orðnir TEAM HARRY & MEGHAN. Einn vill svo meina að Meghan sé narsissisti (sjálfsdýrkandi?), hafi viljandi einangrað Harry frá fjölskyldunni og fleira og fleira. Bæði karlar og konur hafa sterkar skoðanir á þessu ... ég hálfskammast mín fyrir að hafa ekki meiri áhuga - en ég er þó að skrifa bloggpistil um viðtalið!

Konungsfjölskyldan þykir alls ekki jafnsnobbuð og starfsfólk hennar, hefur maður heyrt. Á au pair-árinu mínu í London (1976, hitabylgjusumarið mikla) heyrði ég að til marks um snobbið talaði eldhússtúlkan þar ekki við hvern sem væri (orðrétt) ... Það er ekki auðvelt að fá vinnu í höllinni en það er eftirsótt. Launin eru lág, skammarlega lág - svo mikill heiður að fá að vinna þarna að það þarf ekki að borga þér almennilega. Svo færðu búðing í jólagjöf (English Pudding). Út af þessum búðingi sem ég held að sé stútfullur af hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum myndi ég ekki vilja vinna í Buckingham-höll.

Barnfóstra barna Katrínar og Vilhjálms er með mikla menntun og m.a. þjálfuð í að bregðast við ef reynt verður að ræna börnunum ... ekta 007-barnapía og sennilega með ágæt laun. Já, ég skrifaði eitt sinn grein í Vikuna um hvernig væri að vinna fyrir konungsfjölskylduna. Og hef skrifað fleiri greinar um hana - kjaftasagan til dæmis um að Harry sé ekki sonur Karls - en með „mikilli rannsóknarvinnu“ fann ég út að drengurinn líkist meintum ástmanni Díönu mun minna en Söru, móðursystur sinni, auk þess segir Borghildur vinkona að viðhaldið hafi komið til sögunnar tveimur árum eftir fæðingu Harrys ...

Það hefur verið auðvelt fyrir starfsfólkið að gera Meghan lífið leitt, ef því fannst hún ekki nógu fín fyrir fjölskylduna. Það voru vissulega árásir og lygar um hana í fjölmiðlum sem hefði mátt leiðrétta en var ekki gert. Það þarf örugglega mikinn styrk til að þola að giftast inn í þessa fjölskyldu. Enda tók Katrín tilhlaup, hætti nokkrum sinnum með Vilhjálmi áður en hún lagði í að giftast honum. Hún vissi hvað beið hennar.  

Og húmorinn er víst ekki mjög fínlegur hjá fjölskyldunni (t.d. Karli og Kamillu - munið þið upptökurnar í kringum skilnað Karls og Díönu?) svo ef Meghan bjóst við silkimjúkum hefðardúllum hefur hún eflaust orðið fyrir vonbrigðum. Og þetta um húðlit barns þeirra, það var virkilega ruddalegt. Filippus, afi Harrys, þótti óheppinn í orðavali - ég á litla bók með smekklausum ummælum hans t.d. úr opinberum heimsóknum með drottningu. Held að Karl sé ögn fágaðri. En ég get samt ekki ímyndað mér hver sagði þetta við Harry sem hefði sennilega ekki átt að tala um það við konu sína á meðan hún var ólétt og ofurviðkvæm.

EN ... ef þetta er allt runnið undan rifjum Meghan notar hún réttu orðin, eins og rasisma, til að fá samúð og ekki skemma tárin - og ef hún segir satt hefur þetta verið mikil martröð.

Háaðallinn í Bretlandi, fínasta, fínasta fólkið, er víst bæði hissa og hneykslað á þeirri alþýðlegu siðvenju drottningar og Filippusar að snæða morgunverðinn upp úr plastdollum, inni í herbergi drottningar. Synd, þegar maður á silfurborðbúnað fyrir hvert tækifæri, gulldiska og straujaðar munnþurrkur.

Ég myndi aldrei gera þetta, frekar nota fína borðbúnaðinn á hverjum degi, við hverja máltíð ... enda dreymdi mig í æsku um að verða prinsessa. Er Andrés ekki á lausu? Djók.

"Grumpy" bláa öxlin

Ég fór svo innilega út fyrir þægindarammann um helgina með því að bregða mér í sumarbústað (skammt frá Flúðum). Fór meira að segja í heitan pott fyrra kvöldið, sennilega í fjórða skiptið á ævinni. Hrollur.

Á laugardeginum skruppum við (Hilda, Herkúles og fóstursonur minn) á Sólheima og þar fann ég og keypti  draumastyttuna. Hún heitir Framandi og er eftir Erlu Björk Sigmundsdóttur.

Við fengum okkur kaffi og meððí og vorum svo heppin að hitta Ólaf, íbúa þar og gamlan vin okkar. Hann sagðist hafa þekkt mig í Heilsubælinu í Gervahverfi þar sem ég lék stórt örhlutverk sem konan í bláa sloppnum ... bláa öxlin, munið?

 

Ég hreyfði mig eins og eldgömul geit alla helgina, hálfhölt og varkár í ölum hreyfingum. Mín frábæra Ástrós einkaþjálfari lét mig aldeilis finna fyrir því á föstudaginn sem orsakaði harðsperrur fram á miðjan sunnudag. „Þú hefðir átt að koma með mér í heita pottinn á laugardagskvöldinu líka,“ sagði systir mín, eins og til að strá salti í harðsperru-sárin en hún telur allt sull tengt vatni allra meina bót, meira að segja sund!

Sko! Árið 1985 fór ég vikulega í ljós í Sól og sælu, Aðalstræti. Þar voru einkasturtur og -búningsklefar sem vandist ákaflega vel. Árið 1986 fór ég svo í sund með soninn - í Laugardalslaugina og það var álíka sjokk fyrir mig og fyrir teprulegan Kana að fara í fyrsta sinn í sund á Íslandi (ég hef heyrt lýsingar). Mér eru enn í fersku minni rassaskellirnir þegar við rákumst hver á aðra í sturtunni og hef sennilega heitið með sjálfri mér að láta svona ekki yfir mig skella framar. Vatnshrædd? Nei. Klikkuð varðandi sund, gufu, heita potta og slíkt? Kannski. Elska ég sturtuna heima? Já.

 

Á heimleið með strætó í gær komst ég að því að ég er orðin í alvörunni grumpy old woman - þegi ekki þegar mér misbýður. Einhver leiðindamaður fór að rakka bílstjórann niður fyrir að tala ekki fullkomna íslensku. Bílstjórinn hafði ekki skilið óskýrmæltan manninn og spurt hvort hann gæti talað ensku og það hefur sennilega pirrað hinn. Ég sat næstfremst og var eins og þokulúður, svaraði karlinum jafnóðum og hann nöldraði. Ég hef allt of oft þagað í gegnum tíðina þegar ég verð vitni að leiðindum en nú er ég greinilega hætt að nenna öllu búllsjitti. Svo náttúrlega fær enginn að abbast upp á bílstjórana mína!

 

Ég gerði tilraun til að kaupa strætómiða í Mjódd fyrir mig og unglinginn á miðvikudaginn var. Bókhaldið mitt heimtar kvittun, ekki útprent úr posavél sem var það eina sem bauðst vegna bilunar. Ekki einu sinni hægt að fá handskrifaða kvittun með útprentið heftað við. Ég prófaði aftur í gær, sunnudag, en enn var bilun. Ég varð pirruð og hugsaði gröm um virðingarleysi við strætófarþega ... en svo fór ég allt í einu að mýkjast. 

Allar fallegu tilvitnanirnar og kettlingamyndirnar á Facebook hafa eflaust mildað mig án þess að ég áttaði mig á því. Ég fann allt í einu til ástar á Strætó bs fyrir að húsið í Mjódd hafi verið opið farþegum á sunnudegi ... svo væri heldur alls ekki sjálfgefið að hafa miðasöluna staðsetta í Mjódd.

Óskilamunir fluttu upp í Hestháls fyrir ofan Vesturlandsveg fyrir nokkru. Það hefur sennilega verið metið svo að það væri best að hafa tapað-fundið vel utan alfaraleiðar. Alla vega fyrir Strætó bs. Ég ætti bara að skammast mín, Strætó bs hefði alveg getað flutt miðasöluna þangað líka en gerði það ekki!

 

Neðri myndin er af Herkúlesi hennar Hildu sem kemur stundum í heimsókn á Skagann. Þarna var hann bara lítill hvolpur. Hann er ekki sérlega hræddur við kettina en eftir að Krummi, ljúfi góði Krummi, stökk gribbulega að honum, eins og til að sýna hver réði á heimilinu, hefur hann verið svolítið smeykur. Bæði Keli og Mosi (á myndinni með honum) eru stórhrifnir af Herkúlesi og einnig Golíat, hálfbróður hans sem Davíð frændi á og kemur stundum með.