Allt æði þrátt fyrir stólasorgir og strætóbílstjóramóðganir

Það blés og hvein í himnaríki í morgun og eftir að hafa dáðst að fallegu konunni í speglinum dágóða stund kíkti ég á vef Vegagerðarinnar. Hviðurnar voru rétt um 30 m/sek og þegar Gummi (14) bílstjóri hleypti okkur inn í vagninn sagði hann kvikindislega að hviðurnar væru í kringum 34 m/sek. Frekar mikið ýkt, eflaust til að fá okkur til að skrækja. Over mæ dedd boddí. Svo tókst honum að móðga mig hárfínt og ekki í fyrsta sinn á einum sólarhring. Hvort tveggja svona offitusjúklingsmóðgun. Ég sagði nefnilega hughreystandi við hann í morgun að ég skyldi gera mig rosa þunga svo strætó fyki ekki út af á Kjalarnesinu. Gummi svaraði: "Já, það er flott að hafa þig svona framarlega" (addna 500 kílóa sandpokinn þinn). Kannski var hann bara að taka undir djókinn ... veit það ekki. http://www.vegagerdin.is/umferd-og-faerd/faerd-og-astand/faerd-og-vedur/vesturland/linurit/st036.html Vona bara að það verði fært seinnipartinn. Strætó gengur örugglega ekki núna.

Það var algjört þriggja trefla veður í morgun, lítill, röndóttur eftir Gunndísi, þar yfir blár venjulegur og svo fjólublátt sjal yfir allt saman. Ég skalf ekki úr kulda á leiðinni sem fólk hefði getað misskilið sem hræðslu þegar hviðurnar þeyttu okkur á milli akreina. Skömmu fyrir komu í Kollafjörð mættum við risatrukkum og þótt Gummi færi hægt rykkti vel í strætó. Óhljóðin sem heyrðust í vindinum minntu á skerí hljóð í geimverumyndum. Ég náði ekki upp neinni hræðslu, heldur reyndi að dorma. Ég var sybbin, enda er ég að lesa geggjaða nýja bók eftir Robert Goddard, Ekki sjón að sjá, heitir hún. (Bókin Horfinn, eftir hann kom út í fyrra og var alveg frábær.) Tveggja ára stelpu er rænt og sjö ára systir hennar verður fyrir bíl ræningjanna og deyr. Ungur doktorsnemi er vitni að atvikinu. Löggan sem rannsakar málið er ekki sáttur við útkomuna og löngu seinna, þegar hann er kominn á eftirlaun, berst honum bréf sem fær hann til að rannsaka það aftur á eigin vegum ... með hjálp doktorsnemans. Lagði bókina nauðug frá mér kl. 1 í nótt, vissi að það yrði djöfullegt að vakna um sjöleytið og það reyndist rétt!

"Yndislegi" kvöldsölumaðurinn sem Guðný á Króknum hrelldi nýlega í símanum sat greinilega í sæti ritstjórans míns þá, þar fundust skilaboð frá henni með bestu kveðju. Þegar ritstjórinn minn settist í morgun var stóllinn hennar reyndar allur laus og hún hrapaði næstum á gólfið. Stólamálin við borðið mitt voru enn hryllilegri. Gamli stóllinn hennar Steingerðar var orðinn lægri en áður og stólbakið hallaði aftur, eitthvað sem ég hélt að væri ekki hægt að gera nema að handleggsbrjóta sig. Nú, svo var svarti stóllinn minn (sem ég hafði fært fjær borðinu og sett Steingerðarstól í staðinn) kominn nær borðinu og búið að fikta all rosalega í stillingunni. Hann var svona laflaus eins og stóll ritstjórans. Það er ekki þægilegt þegar búið er að leggja fyrir mann dauðagildru ... krota á símasnúruna með penna (hún er viðbjóðslega subbuleg) og fleiri óknytti. Það dugir ekki einu sinni fyrir mig að fylla allt af drasli til að fæla sölumennina frá, þeir ýta því bara til hliðar, setjast og upphugsa fleiri og verri gildrur fyrir okkur. Sem sagt báðir stólarnir úr lagi gengnir í morgun og ég fann fyrir sjaldgæfum pirringi eitt augnablik. Þeir eru duglegir að selja, þess vegna eru þeir enn uppistandandi!

Dagurinn er samt frábær, jafnvel þótt það verði fokkings silungur í matinn í hádeginu. (NannaR, reyndu ekki að verja þennan mat, það er "smámunur" á eldamennsku þinni og sumra annarra).

Kaldranalegheit, björgun og sölumannsstríð vegna stóls ...

Fremur kaldranalegt var að koma út í morgun en mun kaldranalegra hefur verið að koma út í Kaldrananesi í Kaldrananeshreppi, ég huggaði mig við það. Ekki lagaðist veðrið á leiðinni með Gumma í strætó, heldur versnaði, nú fór þetta hvíta að fjúka um allt, næstum því í skafrenning.

Engin Erla var í strætó svo að ég ákvað að taka 15 alla leið í Ártún hoppa niður (milljóntröppur), upp (lúmsku brekkuna) og taka leið 18 í vinnuna. Bílstjórinn á 18 var mjög laglegur en ekki sérlega gáfaður ... hann ók framhjá stoppistöðinni minni  án nokkurrar miskunnar og samt var ég búin að hringja og alla vega þrír aðrir voru staðnir upp, héldu í stöngina og biðu eftir að komast út. Strætó hélt bara áfram að keyra og keyra ... Þegar hann loksins stoppaði, eftir að við grátbáðum hann um það, vorum við komin svo langt upp í sveit að gangstéttirnar þar eru aldrei mokaðar. Við gengum því nokkur saman, steinþegjandi og kúl, á götunni áleiðis að vinnunni. Bíll sem kom á móti okkur tók stóran sveig, þessi elska, en næsti bíll (jeppi) neitaði að færa sig og nú voru góð ráð dýr. Ekki var sjéns að komast upp á gangstéttina akkúrat þarna en ungi maðurinn sem gekk aðeins fyrir aftan mig hafði haft vit á því að fara upp á hana á betri stað, aðeins fyrr. Hann sá vandræði minn, hættulega jeppann sem nálgaðist skjótt og grimmdarlega, rétti hönd sína út á götuna og ég gat vippað mér upp á gangstétt. Það var svo hált að ég hefði ekki komist upp, líklega bara runnið undir grimma jeppann, þessu nema taka í styrka hönd ... herramannsins unga sem ég tók eftir að er greinilega samstarfsmaður minn þar sem hann gekk inn um sömu dyr og ég. 

Svo er spáð vitlausu veðri seinnipartinn eða í kvöld. Það er ekkert lát á ævintýrunum! Það var svo ekki allt búið enn, kvöldsölumaðurinn kvikindislegri var búinn að leggja fyrir mig lævíslega gildru og breyta stólnum svo mikið að það hefði orðið mitt síðasta ef ég hefði sest í hann. Mér tókst að laga stólinn og og bjarga þannig lífi mínu og gladdist líka yfir að þurfa ekki að skríða undir borð eftir inniskónum. Tókst að teygja vel á fótunum og smokra þeim nær skónum og það tók ekki nema fimm mínútur. Á morgun þori ég ekki annað en að leita eftir teiknibólum, handsprengjum og slíku. Þetta er stríð, gott fólk!

Hvar varð eiginlega um ljóshærða manninn með ættarnafnið?

Mikið er nú annars gott þegar reglan tekur yfir óregluna, eins og í morgun þegar farið var á fætur um miðja nótt í himnaríki. Ásta var svo rugluð eftir dásamlegu ferðina sína til Dóminíska lýðveldisins að hún brunaði framhjá afleggjaranum mínum á Garðabrautinni en áttaði sig strax á mistökunum og sneri við. Hún er svo brún, afslöppuð og sæt, eitthvað sem tæplega er hægt að herma eftir nema fara hrikalega snemma að sofa nokkur kvöld í röð og bera á sig brúnkukrem.

----------------        -----------------           -----------------         -----------------------

 

Fyrrverandi ástkær eiginmaður átti hálfrar aldar afmæli í gær ... og ég gleymdi að óska honum til hamingju með það, best að senda honum hjartnæmt SMS í dag. "Astkaer fyrrv eiginmadur. til ham m afmaelid. gamli geithafur!" Þótt hann hafi ekki boðið mér í afmælið sitt er ekki ólíklegt að mér verði boðið í nokkur slík í ár. Allir eru alltaf með brennivín, ræður, söng og snittur, það virðist tilheyra. Ég kann ekki að halda svoleiðis afmæli. Kannski er ég voða "lummó" fyrst ég ætla að halda sama sið og síðustu 20 árin og bjóða til dýrlegrar "fermingarveislu" í himnaríki þar sem rjómatertur, brauðtertur, súkkulaðitertur og dúndurgott kaffi verða í aðalhlutverki!

Þegar Gulli stjörnuspekingur las stjörnukortin okkar fyrrverandi fyrir ótrúlega mörgum árum fölnaði hann og sagði að það væri allt of kalt fyrir mig (ljón með tungl og venus í krabba) að vera með manni sem væri ekki bara vatnsberi, heldur líka með tungl, merkúr og venus í vatnsbera og hvað þá mars í steingeit. Arggg! Ég skildi ekki orð en skildi samt auðvitað við hann í hvelli ... annað ... Anna föðursystir mín sat við hliðina á mér í erfidrykkju Guðríðar ömmu og hinum megin við mig sat þessi fyrrverandi vatnsberi minn. Vorum 18 ára. Ég sagði Önnu að þetta væri kærastinn minn en hún sneri upp á sig, sagði að ég ætti eftir að giftast ljóshærðum manni með ættarnafn. Anna kíkti stundum í bolla og var ansi sannspá. Ég er fegin að ég hlustaði ekki á hana, þá ætti ég ekki erfðaprinsinn. Af einskærri þrjósku giftist ég nefnilega manninum sem síðar varð fyrrverandi eiginmaður minn, eða um 24 ára aldurinn. Nú hefur aftur á móti langtíma einsemd kennt mér að sætta mig við ýmislegt þannig að nú mega alveg ljóshærðir karlar (gráhærðir eru ljóshærðir, líka sköllóttir) með ættarnafn (líka nöfn eins og Jói Jóns, Siggi Sveins, Gummi Jóns) fara að láta sjá sig. Auðveldast er að ná í mig milli 17.30 og hálfsex virka daga þegar boldið fer að hefjast.

Þessar pælingar komu bara í kjölfarið á afmæli fyrrverandi eiginmanns, sorrí!

Blikkandi bílstjórar og þessi einka í fríi ...

Það liggur við að ég bjóði sjálfri mér gott kvöld þessa síðustu morgna þegar ég horfi á fagra ásýnd mína í speglinum, útsofna og bara ansi hrukkulausa, undir hálfátta. Önnur strætóferð dagsins frá Akranesi (kl. 7.41) fer að verða vani hjá mér. Ég blikkaði Tomma á Kjalarnesinu þegar hann var að koma frá því að flytja 6.41-hetjurnar til höfuðborgarinnar. Held að hann hafi ekki séð það, líklega blikkaði hann ljósunum á strætó á móti til heiðurs Gumma bílstjóra. Við vorum ekki nema 10-15 hræður að þessu sinni, afar óvenjulegt ... líklega er föstudagur í fólki og einhverjum (mörgum) hefur tekist að lengja helgina. Yfirleitt er rútan full í þessari ferð, eins og þeirri fyrstu.

Föstudagarnir eru yfirleitt ansi annasamir í vinnunni og ekki kom fimm mínútna pása til að blogga. Þegar ég tek fyrsta strætó dagsins er ég komin svo snemma í vinnuna, eða um miðja nótt, og byrja á að henda inn bloggi og svo er ég bara glaðvöknuð og helli mér í vinnu á eftir með kaffi í annarri og fjaðurpennann í hinni. Maður er ekkert nema vaninn.

Dagurinn í dag gekk mjög vel og á sekúndunni 17.03 fór ég yfir til Sko, hinum megin við bílaplanið, þar sem elsku Erla perla beið, hún var á leið á Skagann og leyfði mér að sitja í. Það var unaðslegt að keyra þessa leið í birtu, það er svo stutt síðan allt var dimmt á þessum tíma.

Ásta fór í afmælisferð til útlanda, eflaust heimsreisu, hún er búin að vera svo lengi, kannski eins gott, afmælisgjöfin sem ég ætlaði að kaupa handa henni er uppseld í bili. Annars finnst mér mjög dularfullt að ég var ekki fyrr búin að kaupa smábensín á bílinn hennar þegar hún lagðist í flensu og í kjölfarið hvarf hún til útlanda. Mér finnst líklegt að hún flytji af Skaganum til að hún þurfi ekki að afplána að verða samferða á bílnum, kannski er hún horfin úr þjóðskrá ... sumir sem ég þekki fara offari í því að láta sig hverfa. Ég komst nýlega að því að gamall, náinn vinur minn, Símon Arngrímur Sigurhjartarson, heitir nú John Smith og er skáður „í útlöndum“. Eins og nálgunarbannið hefði ekki dugað.

Í gærkvöldi byrjaði ég að lesa nýja, íslenska, blóðuga fjöldamorðingjaspennusögu. Mér tekst líklega að klára hana í kvöld ... man ekki hve margir liggja nú þegar í valnum en ég trúi ekki öðru en að enn fleiri morð verði framin fyrir bókarlok.

Jamms, glórulaus hríð

Veðrið á Skaganum var ansi gott í morgun milli sjö og átta en þegar ég tölti út á stoppistöð tók ég eftir að snjóað hafði um ansi marga millimetra síðan í gær. Gummi bílstjóri ók Innnesveginn út úr bænum og sagði að Tommi og aukabíllinn hefðu farið aðalleiðina (sem strætó gerir aldrei) þarna klukkutímanum áður og verið kannski eitthvað seinni fyrir bragðið. Gummi kvartaði í talstöðinni yfir skafskorti á leiðinni að göngum en í göngunum var dásamlegt veður. Á Kjalarnesi var vel skafið ... en þar var kolvitlaust veður. Eiginlega bara rosaspennandi að keyra þessa leið í blindbyl. Rétt áður en við komum í Kollafjörðinn lentum við í langri röð bíla. Fremsti bíll hafði stoppað og það var ekki fyrr en þessi fyrir aftan þorði að fara fram úr sem allt fór að mjakast aftur. Farþegarnir misstu af leið 15 í Mosó en við vorum svo seint á ferð að aðeins fimm mínútur voru í næsta vagn ... og ég er að tala um marga klukkutíma á milli ferða, alla vega korter eða hálftíma.

Erla heilsaði mér með virktum á útleið í Mosó, ég hafði ekki séð hana fyrir öðrum farþegum. „Eigum við að leggja í hann?“ spurði hún og benti á bílinn sinn. Hann var á sama bílastæði og á dögunum þegar okkur tókst ekki að bifa honum. Ég var ögn bjartsýnni en Erla. Ég hefði átt að muna eftir því að ungar stelpur eru ekki jafnmikið fyrir að fara út að leika sér í snjónum á bílnum sínum og strákar. Ég mæli hér með innilega með því að stelpur geri slíkt hið sama, bara upp á æfinguna. Nú, ég ýtti og svo kom yndisleg útlensk kona sem var líka á smábíl nema henni tókst auðveldlega að aka þarna í sköflunum á planinu. Henni tókst þó ekki að bifa bíl Erlu og það var ekki fyrr en myndarlegur karlmaður kom þarna að sem eitthvað fór að ganga. Hann notaði bara sjarmann og kynþokkann á bílinn sem ákvað að drífa sig upp úr snjónum fyrir hann. Við Erla urðum ástfangnar af honum á staðnum og spurðum: „Bæjarstjóradótturina eða blaðamanninn?“ Hann horfði á okkur til skiptis og tók á rás, þaut með örskotshraða yfir skafla og hindranir. Við höldum að það hafi verið þegar hann komst að því að við vorum frá óvinasveitarfélaginu Akranesi! Erla er reyndar rétt rúmlega tvítug (24) og ég rétt rúmlega fertug (49). Líklega hefur maðurinn bara verið rétt rúmlega þrítugur (37) og upplifað valkvíða. „Ung kona eða enn yngri kona?“ hefur hann eflaust tautað fyrir munni sér áður en hann flúði af hólmi, enda sennilega að verða of seinn til vinnu, blessaður engillinn.

Erla ætlar að tjöruhreinsa dekkin á bílnum, jafnvel fá sér betri dekk, þetta eiga að heita nagladekk ... og svo ætlar hún á bílnum alla leið á Skagann í kvöld og ég get fengið far með henni í fyrramálið, efast um að strætó gangi miðað við veðurspána.

Ég viðurkenni alveg að ég hlakka til vorsins, við Erla töluðum um að það mætti alveg fara að rigna bráðum ... en samt er gaman að hafa svona algjöran vetur. Ég hef raulað jólalög fyrir munni mér í morgun, enda algjör jólasnjór, ja, páskasnjór eða jafnvel bolludagssnjór! Sú þriggja daga hátíð fór eiginlega fram hjá mér þetta árið. Missti mig ekkert í bollum, saltkjöti eða ösku. Tek bara páskana grand að þessu sinni.

Á sunnudaginn á himnaríki tveggja ára afmæli! Þá verða komin tvö ár síðan ég flutti úr Vesturbænum og alla leið á Skagann. Hef ekki séð eftir þeirri ákvörðun. Sakna að vísu vinanna, samskiptin hafa eðlilega minnkað ögn, og svo sakna ég miðbæjarins mjög mikið. Sérstök sælutilfinning kemur yfir mig þegar ég skrepp niður á Laugaveg/Bankastræti ... sem ég fann sjaldan fyrir þegar ég bjó í bænum. Skaginn tók rosalega vel á móti mér, íbúðin er yndisleg og fólkið alveg frábært. Einarsbúð jafnast á við Kjötborg, er reyndar stærri en þjónustan er jafnpersónuleg og yndisleg. Jamms, ég er að missa mig hérna, best að fara að vinna, það er meira en nóg að gera.

Ófærð víða um land

Ævintýri í hótelför ...

Elskan hún Hilda sótti mig í vinnuna undir hálffimm og við ókum beint upp í Borgarfjörð þangað sem hún hafði unnið kvöldverð og hótelgistingu, ekki á "plús", eins og ég sagði, heldur á Núinu, held ég. Þá ýtir maður á kassa, einn til fimm, og þarf að sjá auglýsingu/tilboð til að ath hvort vinningur hafi fallið manni í skaut. Hún er þrælheppin í þessu, hefur unnið bensín á bílinn, snyrtistofuyfirhalningu ... og ekki amalegt að vera hérna á hóteli í Reykholti í boði hennar og núsins. Indversk nuddkona tók okkur í gegn við komu, baðaði okkur upp úr heitri olíu og nuddaði, líka hárið sem nú er er eins og á fínasta pönkara. Hún vildi að við svæfum á því olíubornu og þvæðum það ekki fyrr en í fyrramálið. Við samþykktum það þótt það þýði að við séum aðhlátursefni allra sem sjá okkur. Þjónarnir veina ... eða myndu gera ef þeir væru ekki svona kurteisir!!!

Ég hringdi í erfðaprinsinn á leiðinni upp eftir. Boldið var á í sjónvarpinu. "Hvað er að gerast?" spurði ég. "Bobby í Dallas vill ekki að Rdge komi nálægt Brooke," sagði hann samviskusamlega og neitaði svo að segja meira, ekki mjög karlmannlegt að horfa á svona þætti. Bobby sagði þetta nú á fimmtudaginn líka. Hlustirnir gerast ekki mjög hratt þarna.

Nú sit ég frammi á stigapalli á annarri hæð og blogga, furðulegt lyklaborð með hólum og hæðum, svona nýtísku eitthvað ... ætla svo bara að fara að sofa. Við systur erum vel saddar eftir grænmetislasagna og steinhættum við að fara í kapphlaup á göngunum hérna þótt það sé freistandi.

Mér tókst að láta Hildu fá hláturskast rétt eftir Göng og næstum missa stjórn á bílnum, það er nú svo sem ekkert hrikalega erfitt að koma henni til að hlæja. Konan sem tók við gangamiðanum, bauð okkur góðan dag og sagði svo eitthvað óskiljanlegt. "Heyrðir þú hvað hún sagði?" spurði Hilda þegar við ókum frá gjaldskýlinu. "Já, hún bauð góðan daginn og svo sagði hún eitthvað um að þú litir eitthvað svo herfilega illa út í dag," sagði ég einlæglega. Bara svona systradjók, Hilda lítur mjög vel ú, alltaf ... Þetta dugði, hún gat ekki hætt að hlæja fyrr en ég skipti um umræðuefni. Skrýtinn húmor í ættinni, alla vega hjá sumum. Ég er ekki eins, ef einhver segir eitthvað annað en ég sé greind, fögur og frískleg verð ég öskureið. Bara svo það sé á hreinu. Hvort sem það er satt eður ei. (það er satt).

Í fyrsta sinn í sögu Vikunnar var mér falið að sjá um tískuopnuna. Það kom ekki til af góðu (veikindi) ... en svakalega hlakka ég til að finna flott skjört, kot, bomsur og eitthvað svona sem mér finnst svo smart ...

Jæja, við þurfum að vera snemma á ferðinni í fyrramálið, þetta er bara örferð og vitlaust að gera á morgun hjá okkur báðum. Ég mæli innilega með hótelgistingu úti á landi yfir vetrartímann, það er ótrúlega, ótrúlega afslappandi og yndislegt og frábært. Svona útlandadæmi soldið, alla vega mikil tilbreyting. Vona að það líði ekki of langur tími þar til ég fer næst, þetta er unaðslegt.

Vinsælt sæti 8A ...

Það er gjörsamlega frábært hérna fyrir austan. Mæli með Egilsstöðum. Mikill ævintýradagur í dag.  Við erfðaprins, þrælslappur en góður við móður sína sem þurfti að komast á Rvíkurflugvöll, ókum sem leið lá frá 300 í 101 og fyrsti áfangastður var í Bankastrætinu, í Kaffitári, eftir hrikalegt rok á Kjalarnesi. Í Kaffitári var löng biðröð sem samanstóð m.a. af Snorra, fv. forsetaframbjóðanda og aflátsbréfaútgefanda , Lay Low var þarna líka og Siv Friðleifsdóttir (fyrir utan), meira að segja held ég að tannsan mín, Ósk Þórðar, hafi verið fyrir framan mig í röðinni ... ekki viss og kunni ekki við að arga ... Á flugvellinum voru Steinn Ármann leikari og Danni, sonur hennar Ástu sem var með mér í Austurbæjarskóla, og nú hljómsveitargæi (Danni). Þeir létu ekki vel af veðrinu fyrir austan en það var bara væl. Þetta var „hverjirvoruhvar-blogg“ dagsins. 

Þegar skráning hófst í flugvélina steingleymdi ég að biðja um að fá að sitja ein og vera framarlega, sætti mig bara algjörlega við að vera á 8A. Það er svo gaman að fljúga og þetta var fyrir c.a. miðri vél og ég vissi að ég myndi sjá hjól vélarinnar mjög vel og horfa á það ná yfir 300 km/klst áður en vélin færi í loftið, skemmtilegasta stundin í allri flugferðinni ... Já, ég viðurkenni að mér finnst fáránlega gaman að fljúga.  

Í flugvélinni gerðist skrýtinn atburður ... áður en vélin fór á loft. Kona nokkur hlammaði sér hjá mér, pínkufúl, og sagði þegar hún sá mig: „Ja, ég á nú að sitja í 8A en ég skal ekkert vera fúl þótt þú sért í sætinu mínu.“ Ég náttúrlega sturlaðist en sagði samt kurteislega: „Fyrirgefðu, en ég er skráð í sæti 8A ... sko sjáðu til, ertu örugglega á leið til Egilsstaða?“ Konan náfölnaði og hljóp með örskotshraða út úr vélinni, hún var víst á leið til Eyja í sæti 8A í Vestmanneyjavélinni og það var ekki einu sinni búið að kalla út í þá vél .... Hhehehehe, eins gott að hún fékk ekki t.d. 13A, þar sat enginn, þá væri hún skælandi í lobbíinu hérna á Hótel Héraði og fólkið hennar í Eyjum í losti. Múahahahhaah!

Á flugvellinum hitti ég sætu og yndislegu mennina sem voru í liði Fljótdalshéraðs í Útsvari í gær (var kynnt formlega fyrir þeim) og spjallaði í smástund við þá, þeir voru ekki síður sætir í eigin persónu og ekki verra að annar þeirra er bróðir Hildigunnar minnar tónskálds. Þeir voru voða almennilegir þótt ég hafi eiginlega haldið með Skagafirði, frændfólki mínu, en næst á eftir Akranesi mun ég héðan í frá halda með Fljótsdalshéraði.

Maturinn í kvöld á Hótel Héraði var mjög góður. Humar í forrétt, hreindýr í aðalrétt og súkkulaðisúfflé, (súkkulaðibomba, hörð skorpa og mjúkt lekandi súkkulaði innan í) í eftirrétt. Það er búið að spilla mér til lífstíðar. Mikið á ég eftir að vera leiðinleg í mötuneytinu næstu vikurnar. (Tók myndir, birtast síðar (t.d. á morgun)).

Jæja, stend hérna í lobbíinu og pikka á tölvuna, uppi í herbergi 321 bíður hlýtt rúm, spennandi bók, jafnvel eitthvað í sjónvarpinu, ... best að njóta munaðarins. Ég veit eiginlega ekkert betra í lífinu en flugferð (eða bílferð) og yndislegt hótelherbergi með öllum sínum lúxus ...

Reykjavík - Egilsstaðir, vöknun og pökkun

Það styttist í brottför út á flugvöll. Einu áhyggjur mínar eru að bíll erfðaprinsins fari ekki í gang í kuldanum. Þá fer ég bara á puttanum. Svo er prinsinn sjálfur eitthvað slappur sem er kannski öllu verra. Sólin skín miskunnarlaust inn um gluggana og eiginlega engin leið að geta sér þess til að úti ríki fimbulkuldi ... nema fara inn á bað himnaríkis. Einfalda glerið í baðglugganum skartar nefnilega þykkum frostrósum. Gufan sem myndast við baðfarir veldur því. Hinir tveir „alvegeinsgluggarnir“ eru lausir við slíkt og tekst ágætlega til við að halda kuldanum frá.
Mikið hlakka ég til að fara til Egilsstaða, allt of langt síðan ég hef komið þangað. Veit ekkert hvort ég næ að blogga þar, kemur bara í ljós.

Ég lenti í því sama og Jenný í morgun. Hringt var fyrir allar aldir, eða fyrir ellefu (vekjaraklukkan stillt á 11.55), en það gerði ekkert til. Held að mér hafi alfarið tekist að leyna viðkomandi því að ég hafi verið að vakna. Held meira að segja að ég hafi virkað sem ég hafi verið vakandi frá klukkan átta, eldhress. Það er svona þegar maður pínir sig til að halda sér vakandi fram eftir öllu bara af því að það er fösturdagur og maður getur sofið út ... Hélt ég væri orðin nógu þroskuð (rúmlega fertug) að fatta að svona óþekkt bitnar bara á sjálfri mér!

Jæja, best að fara að pakka einhverju niður. Ég geri mér sérstakt far um að ferðast létt eftir að ég fór í kórferðalag til Finnlands og var með þrjár fullar ferðatöskur, ( án hjóla) ... og bara tvær hendur. Aldrei framar, aldrei framar, lofaði ég mér og hef staðið við það. Jæja, nú er það sloppurinn, nei, tveir sloppar til skiptanna, uuu, fimm pör af skóm til öryggis, kvöldklæðnaður, morgunverðarklæðnaður, nokkrar bækur, stjörnukíkirinn, leslampi, litla sjónvarpið, heimilistölvan, fartölvan, espressóvélin, nokkrir pakkar af kaffi til skiptanna ... jamm, ég hef í nægu að snúast, ekkert hægt að blogga úr sér allt vit þegar pakka skal niður. 

Hér til hægri má sjá mynd af hluta farangurs míns á flugvellinum í Tampere því auðvitað keypti ég jólagjafir handa öllum vinum og ættingjum og þurfti því að kaupa fleiri töskur. Ég keypti meira að segja antík-straujárn í antíkbúð, ódýrt en níðþungt og mikil prýði er að því í þvottahúsglugganum mínum. En mikið bölvaði ég því þegar ég braust áfram með allan farangurinn, öll fötin ... eins og ekki væri hægt að þvo neins staðar. 

Sofið út og stuð hinna þriggja strætisvagna ...

Klukkan sex í morgun var ekki séns að fara á fætur, kalt, dimmt og enn mið nótt. Svaf því út ... eða klukkutíma lengur. Gummi strætóbílstjóri var í miklu stuði og kjaftaði á honum hver tuska. Hann átti helgina, Tommi minn veikur, og sagði að það hefði verið viðbjóður að keyra, sérstaklega á sunnudaginn! „Nú, veðrið eða farþegarnir?“ spurði ég forvitin. Hann flissaði og sagði að það hefði verið veðrið! Í leið 15 myndaðist klikkað stuð í miðri Mosfellsborg þegar nokkrir annarsbekkingar úr Varmárskóla fylltu hvern krók og kima. Ákaflega glaðlyndar stelpur sátu og stóðu nálægt mér og ég gat ekki stillt mig um að spyrja þær hvert þær væru að fara. Ferðinni reyndist heitið í Þjóðminjasafnið. Ég bað þær lengstra orða að smakka kaffið þar, það væri algjört æði. Þær flissuðu ákaft, enda bara 7 ára og fóru að tala illa um kaffi. Þetta litla spjall breyttist í könnun því að ég komst að því að pabbar þeirra eru miklu meiri kaffisvelgir en mömmurnar. Eitt barnið hafði reyndar smakkað kaffi og var ekki mjög hrifið! Æsispennandi ættarleyndarmálin voru að fara að opinberast. „Sko, pabbi minn á tvær kaffikönnur og notar bara aðra ... “  ... en því miður vorum við svo bara allt í einu komin í Ártún og sexan beið þar eftir hópnum ...

Ég gekk virðulega út í Ártúni og í hægðum mínum niður milljóntröppurnar, undir brúna og upp lúmsku brekkuna. Fékk smá áfall þegar ég fattaði að milljón tröppurnar eru ekki svo margar, líklega bara 10 ... brekkan fyrir neðan þær hefur villt illilega fyrir mér og þess vegna hefur þetta virkað á mig eins og kirkjutröppurnar á Akureyri. Örstutt bið í Ártúni og svo kom elsku leið 18 og dólaði sér næstum tóm um Árbæinn með mig ... í stað þess að fara Stórhöfðann og upp Súkkulaðibrekkuna eins og áður og nýtast almennilega. Komst þó heilu og höldnu í Hálsaskóg þar sem samstarfsfólkið beið að vanda með opinn faðminn og hressandi kaffi og snittur og faðmlög og knús og konfekt. Þetta er besti vinnustaður í heimi!

Kjalarnesheiðin og pestargemlingar ...

Ákvað að snúa þessu upp í algjört kæruleysi og sofa til 7.45 í morgun ... fá svo far með Erlu alla leið í vinnuna. Okkur dauðbrá þegar við komum út úr göngunum, það var nefnilega stórhríð á Kjalarnesi! Kannski er slíkt veður komið á Skagann núna en það var ljómandi gott veður þegar við lögðum af stað. Getur verið að það sé heiði þarna á Kjalarnesinu, dulbúin sem beinn, breiður og brekkulaus vegur, meira að segja nálægt sjó? Þetta var ekta Holtavörðu-Hellisheiðar-veður.

Það eru bara allir veikir núna. Ásta mín liggur í hryllilegri pest, svakalegt að heyra í henni í gær og svo er ritstýran mín orðin veik og það var líka svakalegt að heyra í henni í gær ... nema þær hafi notað sömu leikkonuna.

Eigið ljúfan en þó æsispennandi dag í dag!