Aðför að miðjubörnum ...

Rjómapönnukökur himnaríkis kláruðust ekki, eins og ég óttaðist, en svangir fuglar í grennd fá aldeilis fína veislu á morgun. Verð að muna að panta helmingi minna af pönnukökum með rjóma og ögn meira af hinum. Þegar komu svo góðir gestir í gær hafði ég búist við við sæmilegum afköstum í áti en nei, ég hafði of mikið með kaffinu. Fór í ávaxtadeildina í Kallabakaríi og kom út með appelsínuköku og bananabros og eitthvað sem er talið hollt líka, eða svona saltkaramellurjóma í vatnsbollum en vatn er það besta, það vitum við öll. Bauð upp á þetta og steingleymdi bæði að taka mynd af veisluborðinu, og bjóða upp á rjómapönnsurnar. En andvirði þeirra fóru í eitthvað sérlega gott málefni.

 

Mynd: Snati frændi hvílir sig í öskustó himnaríkis.

 

„Má bjóða ykkur að taka rjómapönnukökur með í skjóðunni, hérna í hnakktöskuna?“ spurði ég systur mína og unga meðreiðarstúlku hennar þegar þær gerðu sig tilbúnar til að stíga á bak og ríða af stað til kaupstaðarins. Snati litli og Lappi hlupu geltandi um, glaðir eftir að hafa getað hvílt sig nokkra stund í hlýjunni í öskustónni en nú tæki við löng ferð í éljagangi, stórhríð og rokbeljanda yfir Kjalarnesheiðina. Ég hafði margboðið þeim gistingu í baðstofunni, meira að segja til fóta í rekkju vinnumannsins, hjá ómaganum, þær gætu þá saumað sauðskinnsskó í myrkrinu, sem laun fyrir næturgistinguna. En ég mátti svo sem segja mér að hrokinn í systur minni og allt vanþakklætið héldi bara áfram. Hún var rétt nýbúin að kyngja kaffinu þegar hún sagði frekjulega: „Það er hlóðabragð af kaffinu þínu, systir mín Guðríður, og vantaði alveg rúsínur í skál með.“ Mikið sem ég sá eftir sopanum ofan í hana, eða þá kandísmolanum. Og ég hugsaði þegar þær riðu úr hlaði: Megi hreppstjórinn hirða þig fyrir glannalega reið. Svo sá ég eftir þessum hugsunum mínum, það þyrfti engan hreppstjóra til að kenna henni eitt eða neitt. Systir mín var lofuð eldri syninum á Sódavatni og sá myndi nú fljótlega kenna henni kurteisi við eldri systur sína, enda þekktur fyrir að flengja heimilisfólkið góða nótt hvert einasta kvöld. Gremja mín var nú samt svo mikil að húslesturinn var ekki róandi eins og vanalega. Yngstu börnin grétu þegar ég öskurlas kaflann um mismunandi skýjafar úr  bókinni Veður í hálfa öld. Nú ætla þau ekki út framar. Þau geta þá gert inniverk framtíðar. Gestakomur eru sannarlega ofmetnar og fuglarnir verða glaðir á morgun.

 

Facebook:

Ósköp fátt sem Facebook sýnir mér - nánast bara efni frá hópum (Pink Floyd, King Crimson), tillögur um að fylgja hópum (fólk borgar fé og sést á veggnum hjá mér, ég ræð hvort ég læka eða skrolla fram hjá) og svo alls konar auglýsingar. 

 

Ég hef sjálf verið álíka beisk og núna fyrir níu árum, skiljanlega, og skrifaði: 

„Nú hefur verið „sannað“ að elsta systkinið sé gáfaðast og það yngsta skemmtilegast. Þessi aðför að miðjubörnum er orðin verulega þreytandi.“ Treysti því að önnur miðjubörn standi með mér í þessu.

Myndina/heimskortið fann ég á Facebook. Þau rauðmerktu eru sögð löndin sem skrifa mánuðinn á undan mánaðardeginum. Dæmi: November 1st ... ágúst tólfti ... Þetta vissi ég ekki fyrir, ef þetta er rétt. Ég trúi ekki hvaða landakorti sem er og gúglaði og fékk út að þetta á við um: Bandaríkin, Kanada og Filippseyjar, einnig breska Hondúras og eyjaklasa í Kyrrahafi sem heitir Míkrónesía. Svo eru til lönd sem byrja á ártalinu en þá missti ég þolinmæðina, enda alltaf frekar áhugalaus um landafræði sem sýnir sig með algjörri leti minni við ferðalög um heiminn. Vinkona mín er að fara til Jórdaníu og Óman eftir viku ... ég lít upp til hennar fyrir hugrekkið (að heimsækja öll þessi pöddulönd sem hún hefur farið til) en læt mér nægja myndir og ferðasögur.